[Gepubliceerd in Lover, juni 2009.]
We doen een beetje alsof het een nieuw verschijnsel is: damesdames die de blik de andere kant opwenden en het voortaan geregeld of uitsluitend met meneren doen. Spijtoptanten. Afvalligen. Exbo’s. (Overigens is geen term zo mooi en compact als het Engelse hasbians.)
De ex van Melissa Etheridge (of was ’t die van Ellen Degeneres?) kwam om die reden een paar jaar geleden uitgebreid in het nieuws: na die high profile lesbische relatie was ze in de armen van een heer gedoken, net als Tina Kennard later in The L Word zou doen. Beide verliefdheden werden neergezet als een zondeval. Overloperij. Verraad. Terugrennen naar de veiligheid van de heteronorm.
Maar ’t verschijnsel is al zo oud als de weg naar Lesbos, en komt ook veel vaker voor dan wordt gesuggereerd. Ik kan zo vier, vijf vrouwen noemen die zich vroeger als exclusief lesbisch poneerden maar nu vooral met mannen verkeren.
Daarnaast heb ik sterk de indruk dat er in werkelijkheid aanzienlijk minder heftig op wordt gereageerd dan de media voorgeven: je proeft de relbelustheid aan die stukjes af. Cat fight! Bitch slap! Wijvengevecht! En, in de reguliere media, is er die slecht verhulde ondertoon van verlekkerde gelijkhebberij en triomfantelijke Schadenfreude: zie je wel, die lesbischen zijn op de keper beschouwd geen haar beter of anders dan wij. Dat lesbische gedoe was uiteindelijk maar behelpen, niets dan valse schijn. Zo’n vrouw was, dat blijkt nu maar weer overduidelijk, gewoon niet eerder de goede vent tegengekomen.
In het dagelijks leven echter hoor ik, een enkele valse roddel daargelaten, er eigenlijk niemand over. Wat óók weer raar is. Want het gebeurt wel, en het zou de gewoonste zaak van de wereld horen te zijn; net zo gewoon – en net zo ontroerend mooi – als een mevrouw die na jaren van meneren ineens en onverwacht halsoverkop verliefd wordt op een andere mevrouw. En over wat gewoon is praat je.
Waarom vinden we het niet raar, nee zelfs eerder een reden voor vreugde, als een heteromevrouw zich tot een soortgenote bekent en hullen we ons omgekeerd in vergevend zwijgen als een onzer de kudde ontvliedt? En waarom trouwens die typische woordkeus: bekeren, zonde, verraad, overlopen, andere kamp, andere kant? Homoseksualiteit is toch geen geloof, liefde geen oorlog?
Beide reacties – het vreugdegehuil in de reguliere media, het vergoelijkend zwijgen in de subcultuur – komen denk ik voort uit de gedachte dat je het één bent of het ander. Je bent he, of ho. En als je eenmaal hebt ontdekt wat je werkelijke aard is, je ware natuur, dan ben je dat en blijf je dat. Een rite de passage kun je maar eenmaal doen en de rest is – inderdaad – verraad en nep. Binnen die redenering verwordt neiging tot lot en verandert keuze in een levenslange veroordeling. Eens kleur gekozen, altijd gekozen!
Maar de gedachte dat ieders neiging vastligt en, in een al dan niet pijnlijk proces, alleen maar blootgekrabd hoeft te worden om in waarheid open te bloeien, is nonsens. Natuurnonsens. Er is geen waar ‘ik’ dat we alleen maar van opgelegde maatschappelijke beperkingen en vooroordelen hoeven te ontdoen. Mensen zijn uien, je kunt ons eindeloos afpellen, we groeien daaronder gewoon nieuwe rokken aan en hoe lang je ook schillen weghaalt: nergens een pit of kern te bekennen. Daarnaast zijn mensen plooibaar as fuck. We doen niks dan steeds maar veranderen: van kleding en mening, van smaak en houding, van sympathieën en subcultuur. (Vandaar dat ik de term ‘voorkeur’ ook altijd prettiger en passender heb gevonden dan ‘neiging’: voorkeur klinkt flexibeler, neiging klinkt me teveel naar een vermeende natuurlijke en aangeboren drang.)
Het is licht navrant dat we in de jaren zeventig spraken over lesbianisme als politieke keus – daarmee het cultuurlijke van seksuele oriëntatie benadrukkend en praktizerend – en nu zo onhandig doen over de veranderlijkheid van seksuele voorkeuren. Wie vals wil wezen, kan zeggen dat de ware aard van sommige lesbo’s nu bovenkomt: het heeft een paar decennia geduurd, maar nu zijn ze dan toch nog aan de man. Ook heteroseksualiteit laat zich kennelijk niet onderdrukken. Wie valser wil wezen, wijst erop dat veranderlijkheid uiteraard naar twee kanten kan uitpakken.
Ik geloof niet zo in aard of natuur. Alleen in uien. En in dat je ogen zeer doen als iemand een rok aflegt en zich afwendt.
Tsja… het zal nog wel ‘even’ duren, voordat algemeen geaccepteerd wordt, dat het overgrote deel van de mensheid in feite biseksueel is.
Puur hetero- of homoseksueel zijn, naar mijn onbescheiden mening, uitzonderingen…
Maar goed, zoals ik al eerder schreef, de mens is een optelsom van genetisch materiaal en (levens)ervaringen en met name die (levens)ervaringen maken het niet eenvoudig om toe te geven dat men ook seksuele gevoelens ervaart ten opzichte van seksegenoten.
‘Hasbians’ zitten daar blijkbaar minder mee.
Mooi !
Als men nog ‘n beetje werk wil hou’en of krijgen,
kan men de eerstkomende 20 jaar maar beter niet voor zijn of haar
“andersdenkende” geaardheid uitkomen.
Maatschappij en bedrijfseconomie tolereren in het geheel niets meer.
En terecht.
‘°_°/’
We moeten er niet helemáál ‘n potje van maken natuurlijk.
Mooi toch, als een mens een ander mens vindt om van te houden! Dat is op zich al lastig genoeg. Waarom zou je je dan druk maken over de samenstelling van het stel. Ik heb dat nog niet begrepen en voorzie ook niet dat dat snel gaat gebeuren.
Vanuit mijn vriendenkring krijg ik af en toe opmerkingen dat ik eens moet gaan kiezen, maar een goed argument daarvoor krijg ik er niet bij. Okay, hokjes maken de wereld wat overzichtelijker en daarmee veiliger. Maar hokjes doen geen recht aan alle schakeringen die tussen die hokjes in liggen. Ik ben ervoor die schakeringen, én de mensen die zich niet in één hokje laten vangen, te koesteren en niet te veroordelen.
Ik heb veel vriendinnen die vroeger lesbisch waren en nu weer met een man zijn, eentje zelfs (zeer gelukkig) getrouwd met een man die jaren homo is geweest en met zijn vriend samen leefde, terwijl zij in een 16 jaar durende relatie met een vriendin zat.
Zelf ben ik echter toch wel heel erg heteroseksueel. Zou er helemaal niet van schrikken als ik verliefd zou worden op een vrouw, maar het is me alleen nog nooit gebeurd. Ik heb wel ooit met een lesbische vrouw gevreeen, zij was verliefd en ik heb natuurlijk gezegd dat ik die gevoelens niet beantwoordde, maar wel benieuwd was hoe het was met een vrouw. Ik vond het wel vertrouwd, zo’n zelfde zacht lijf, maar het wond me totaal niet op. Jammer genoeg. Ik heb altijd de illusie dat een relatie met een vrouw makkelijker zou zijn, omdat je elkaar in elk geval al wel wat beter begrijpt.
Het is nou eenmaal allemaal niet zo zwart wit.
Ik val over het algemeen op vrouwen maar het kan dat ik een keer een hele leuke jongen tegen kom…..
Het voelt alleen niet zo waarschijnlijk.
Een ander goed voorbeeld is Anne Kronenberg, de lesbische adviseur van Harvey Milk. Zij woont nu al jaren samen met een man.
Andersom gebeurt ook ik ken ook vrouwen die een lesbische relatie hebben maar eigenlijk meestal op mannen vallen.
Ach ja zo gebeuren er soms onverwachts mooie dingen.
Ik vraag me af of dit bij vrouwen vaker gebeurt dan bij mannen.
Nog niet zo lang geleden las ik over onderzoek naar wat mannen en vrouwen opwindend vinden (qua porno). Daarbij bleek dat dat bij mannen duidelijk samenhangt met hun sexuele geaardheid, terwijl het vrouwen niet uitmaakte. Man-vrouw, vrouw-vrouw, man-man, ze konden overal opgewonden van raken. Zelfs van bonobo’s. Dus als vrouwen de grenzen niet zo strikt leggen, dan is het niet zo gek dat ze ook een keer op iemand vallen die toevallig een ander geslacht heeft dan de vorigen.
Als dit mechanisme meespeelt, zou je verwachten dat er meer hasbo’s met een man dan ex-homo’s (nomo’s?) met een vrouw zijn.
Ah ja, een ui! Wat een prachtig beeld: ik krijg er werkelijk tranen van in mijn ogen :-)!
En het is echt precies zo! Ik kan het weten ;-).
Mooi beschreven, Karin :-).
Zolang je het hetero ‘systeem’ maar niet gaat aanhangen kan ik met veel leven. En het systeem is dus het uitgangspunt dat hetero de regel is, goed is en de rest uitzonderingen die mogen bestaan bij de gratie van een meerderheid aan hetero’s. De werkelijkheid ligt (inderdaad) veel genuanceerder en we worden allen tot hetero’s opgevoed. En bij een aantal gaat dat goed fout gelukkig ;)
Ik ben er eerlijk gezegd niet gerust op, die ui vergelijking. Ik een ui? Geen enkele houvast (en dat is toch wat mensen willen, houvast?) geen kern (ben ik dan niemand?), overgeleverd aan modegrillen? plooibaar as fuck? Ik vind mezelf eerder te eigenzinnig, totaal niet veranderlijk, overigens wel avontuurlijk, maar niet al te veel. Afijn. Welke houvast heeft een ui, vast wel eentje?
Ans, ik geloof niet zo in een ‘kern’, in iemands ‘natuur’, in een ‘authentiek zelf’. Wel in neigingen, in voorliefdes en afkeuren, in weten dat je bij de een ander bent dan bij de ander, zonder meteen een windvaantje te zijn.
Die vergelijking met een ui maakte ik omdat mensen vaak praten alsof wat ze nu zijn altijd al hun ‘echte’ ik is geweest: alsof de kant die ze in de loop der jaren zijn opgegroeid ‘beter’ is dan de andere, er altijd al was en alleen maar opgegraven hoefde te worden en tot bloei hoefde te komen. Kortom, ze zien hun ik als een bloembol en zichzelf als de bloem. Vandaar die ui. Fijn prozaïsch, en geen kern in te vinden.
Ik denk namelijk dat we ons veel meer in wisselwerking met de omgeving ontwikkelen. We worden _ook_ (in de zin van: tevens) wie onze omgeving stuurt en stimuleert dat we zijn.
Toch heb ík een kern.
Hoe ouder ik word, hoe meer ik word geconfronteerd met mensen die geen millimetertje ‘gegroeid’ zijn in 40, 50, 80 jaar. Die hun authentieke zelf zijn gebleven of weer zijn geworden. Mijn ervaring is dat sommige mensen geen of nauwelijks schillen hebben en te glad zijn om houvast te bieden.
Af en toe wil ik mijn kern uit kunnen schakelen, omdat het prettiger is om door de omgeving gestuurd en ontwikkeld te worden. Maar dan steekt elke keer dat verdomde ikje de kop weer op… Ik zie mezelf als een sjalot of een bosui: er valt weinig te pellen en met een beetje geluk loopt-ie uit :-)
Verder ben ik het helemaal eens met Cynthia. Soms gebeuren er onverwacht mooie dingen. Laat maar komen; met of zonder rok…
Ik weet het niet. Soms vind ik dat mensen zo makkelijk doen over intimiteit en geaardheid, alsof het allemaal niet uitmaakt. Terwijl het eigenlijk heel ingrijpend is allemaal. Misschien zijn sommige mensen iets meer gehard dan anderen en kunnen van alles aan, dus wordt er lustig op los gezapt.
Ik ben me liever bewust van mijn intimiteitsprobleem, en lees boeken van Caroline Roodvoets om me daarin te verdiepen. Dan zie ik wel verder. Maar ik ben volgens mij geen ui, eerder een instituut waar allerlei types samenwerken om zo tot een grootste gemene deler te komen. Of zoiets.
Naar mijn idee doet ook Karin niet ‘makkelijk’ over intimiteit en geaardheid. Dat het niet voor je hele leven vastligt, zegt niets over onze behoefte aan houvast. Daar gaat dit stuk toch juist over? Over de tranen die het geeft als er op een punt wat zo belangrijk gevonden wordt voor je identiteit veranderingen plaatsgrijpen?
Ik heb ook niks met de begrippen geaardheid, kern, essentie. Zij verwijzen naar een natuurlijke, oorspronkelijke en onveranderlijke identiteit. Iets wat voor eens en altijd vastligt. Hier zit het gevaar. WO II is nog niet lang geleden. Echte mannen waren blank, heteroseksueel, sterk van lijf en leden en de norm. Wat daar niet aan voldeed was van minder of geen waarde, werd uitgesloten en in ‘t schrijnenste geval afgevoerd en dood gemarteld.
Het begrip seksuele voorkeur impliceert een individuele keuzemogelijkheid en veranderlijkheid.
Gun het bestaansrecht aan meerdere genders en seksualiteiten naast elkaar (ook in één persoon) zonder dat er één de norm is.
@Janiek 13: Ik bedoel niet dat Karin makkelijk erover doet, maar ik denk dat men het veel van partner wisselen over het algemeen wel heel normaal vindt. Er zijn ook mensen met een vaste partner die ook wisselende sex-dates erbij hebben. Alles kan, en alles is geoorloofd. Toch vraag ik me af of niet veel gedrag en verlangens voortkomen uit intimiteitsproblemen, waar veel van ons onbewust mee worstelen. Er worden best goeie dingen over geschreven (bijv. boeken van Carolien Roodvoets), maar het lijkt nog altijd een beetje taboe om het er over te hebben.
Ik ken mensen die al 50 jaar dezelfde partner hebben, en mensen die 30 jaar alleen zijn. Ook niets mis mee.
@ Ans 15: Is het niet vooral aan degenen die het betreft om te bepalen of zij hun (promiscue) gedrag als voortkomend uit intimiteitsproblemen zien? Misschien is er, net als bij die mensen die honkvast of alleen zijn, “niks mis mee”.
Ik vind dat een mooie metafoor: een ui die je afpelt zonder dat je een kern vindt. Ik ben een ‘hasbian’. Ik was jaren lang een overtuigde ‘lesbian’ met alles erop en eraan. Moest niet weten van seks met een man, al had ik daar ervaring mee. Moest nog minder weten van samenleven met een man, in het veilige ‘heteropatroontje’, lekker simpel ‘het meisje’ zijn.
De vrouw van mijn leven liet mij in de steek voor de vrouw van haar leven. Nu hang ik de heteroseksuele levensstijl aan. Ik ben verliefd op een wondermooie vent en plan zelfs een baby met hem te krijgen. Jaren heb ik gedroomd over mijn vrouw en ons kind, ons donorsperma, onze inseminatie, maar nu gaat het helemaal ‘artisanaal’.
Van mijn lesbische vriendinnen krijg ik daar weinig opmerkingen over. Ik ben het die de meeste moeite heeft gehad met mijn ‘switch’. Aanvankelijk was het een gemakkelijkheidsoplossing : heteromannen zijn er altijd en overal en het is niet moeilijk om ze in je geïnteresseerd te krijgen. Je moet je vrouwelijk gedragen, glimlachen, niet tonen hoe intelligent je bent en je hebt gegarandeerd wel es prijs. Maar ik ben dus serieus blijven plakken. Soms knaagt dat, want je krijgt inderdaad die opmerkingen –impliciet of expliciet- over ‘die fase die voorbij is’. Zo van ‘dat heb je gehad, het was vast een leuke ervaring, maar nu heb je een man gevonden’. Alsof je die levensloop kunt voorstellen als een stijgende lijn. Eerst een beetje geoefend en nu aangekomen waar je moest arriveren. Opwarming en finale, zeg maar.
Ik voel me geen heteroseksuele vrouw en dat zal nooit zo zijn. Ik voel me een lesbienne die overtuigd en met volle goesting samenleeft met een man. Maar dat verkondig ik nooit, want dat aanvaardt men niet. Lesbisch zijn was naar mijn gevoel nooit zomaar ‘willen vrijen met een vrouw’. Het gaat erom hoe je naar de relatie tussen de geslachten kijkt. Het is fundamenteler dan je partnerkeuze alleen. Het gaat over vrijheid, niet aanvaarden dat anderen voor je invullen hoe je je hoort te gedragen of wat je hoort te voelen. Voor mij is lesbianisme niet iets wat verdwijnt, het is geen simpele oriëntatie. Het is iets wat heel diep zit en niet weggaat. Mijn man begrijpt dat niet en ik denk dat ik dat niet van hem mag verwachten.
Ik koester mijn lesbische verleden en ik weiger om te doen alsof het er nooit was of alsof het een fase betrof. Ja, het verrijkt me, leven als een hetero. Heteroseks leren appreciëren, de dynamiek tussen man en vrouw, die anders is dan die tussen vrouwen onderling. De eenvoud van nooit te hoeven verduidelijken ‘hoe het nu zit tussen jullie’. Hand in hand over straat kunnen wandelen zonder adolescente heterojongens die je hun erectie aanbieden omdat ze je ‘wel eens zullen leren wat neuken is’.
Maar je kunt de liefde nu eenmaal niet afwijzen voor je eigen grote gelijk, om te tonen aan de mensheid dat het met een vrouw niet minder is. Dat zou dom zijn. En zo eindig ik waar ik begonnen was: bij de ui. Het is niet simpel om geen vaste kern te hebben,wat blijkt uit mijn nood om mezelf te definiëren en uit mijn nostalgie over mijn ‘strijdbare’ lesbische verleden. Wat ben ik nu eigenlijk? En wat als datgene niet past binnen de manier waarop anderen denken? Maar anderzijds bevrijdt het ook om een ui zonder kern te zijn. Het geeft je het idee dat je constant kunt veranderen. Het schept de mogelijkheid om steeds opnieuw naar de wereld te kijken door andere ogen en vroegere waarheden los te laten.
16: Nou ja Janiek, dat zeg ik dus echt niet. Natuurlijk mag iedereen zelf weten wat die doet en/of leest. Maar mag ik mezelf hier ook uitspreken, of kan dat niet? Als het niet klopt dat je intimiteitsproblemen hebt, dan hoef je je toch ook niet aangesproken te voelen? De meeste mensen nemen niet eens de moeite om dat idee te onderzoeken bij zichzelf, meer wil ik niet zeggen, want weet ik veel?!
@sheba: ik vind je verhaal heel mooi, maar is deze opmerking niet wat denigrerend? :
“heteromannen zijn er altijd en overal en het is niet moeilijk om ze in je geïnteresseerd te krijgen. Je moet je vrouwelijk gedragen, glimlachen, niet tonen hoe intelligent je bent en je hebt gegarandeerd wel es prijs”.
Het zijn toch niet allemaal idioten? Of wil je zeggen dat alle heteromannen eigenlijk dominant willen zijn?
Sheba, wat een mooi verhaal. En als je huidige lief zo belangrijk is, dan moet je zeker je best doen het hem uit te leggen; een zo belangrijk deel van je geschiedenis, van je heden en van je leven hoort erbij, ook als je met hem bent. Wellicht _juist_ als je met hem bent want als je nu met een mevrouw was, hoefde je dat deel niet uit te leggen….
Misschien heb je iets aan dit stuk (of heeft hij er iets aan): http://www.spaink.net/2007/09/22/op-de-wip/
Tot slot, waar ik eigenlijk alleen maar aan denk zijn de kinderen. Die krijgen het er allemaal gratis en voor niets bij en moeten maar zien hoe ze dat allemaal verwerken in een leven dat toch al niet meevalt. Sommigen zijn op de wereld gebracht omdat de ouders zo goed een kind konden gebruiken voor de vastigheid waar die ouders toch wel naar verlangen, en misschien ook wel om de intimiteitsproblemen te verbloemen, of als statussymbool. Lekkere start, lekker egocentrisch van die ouders, en wij (de kinderen) zitten er maar mooi mee en mogen het ermee doen.
Sorry, maar dit moest ik nog even kwijt.
@ Ans: Sorry als ik je verkeerd begrepen heb, maar ik had echt de indruk dat je bij mensen met wisselende seksuele contacten intimiteitsproblemen vermoedde. En ik dacht, ach, laat die mensen dat zelf uitzoeken, of dat al dan niet aan de orde is.
Zelf ben ik zo monogaam als ‘t maar kan (bijna 30 jaar samen), maar ik ben er wel gevoelig voor als ik de indruk krijg dat iemand anderen allerlei motieven toeschrijft en er zelfs (zoals in 20) waardeoordelen aan verbindt. Dan wil ik mij daar soms ook over uitspreken.
21 Waardeoordelen? Gevolgen als feit zou ik ze willen noemen. En dan met name gevolgen voor anderen, want de mensen zelf zien vaak niet wat ze met hun gedrag (en onbewuste intimiteitsproblemen) aanrichten, die vermaken zich namelijk prima ondertussen.
Je schrijft, laat die mensen dat zelf uitzoeken, maar het hele punt is dat ze dat nu juist nooit doen. Het is in hun ogen altijd de ander die problemen geeft, zij hebben zogenaamd nergens last van.
Ik ben kwaad denk ik, zoals je misschien merkt, op mensen in mijn familie en omgeving die zo ongelofelijk egocentrisch bezig zijn en zich niet bekommeren om de gevolgen van hun gedrag voor een ander of voor hun (al dan niet ongeboren) kinderen. Ik walg daarvan, ik veroordeel het niet, want we zijn allemaal mensen, maar ik walg gewoon. Als er mensen de dupe worden (80.000 mishandelde kinderen per jaar, 94.000 zelfmoordpogingen, 130.000 ouderen mishandeld), is er misschien toch iets mis met onze keuzes en gedrag in relaties?
Motieven? Ik tast in het duister!
Maar ik ga veel te ver om dat hier, onder dit stukje te schrijven, sorry. Toch ben ik blij het even geuit te kunnen hebben. Met dank aan Karin.
Ans, nu je aangeeft dat je vanuit je persoonlijke ervaringen schrijft, kan ik het iets beter plaatsen.
@Karin: bedankt voor de tekstsuggestie.
En voor Ans. Ik kan me inbeelden dat mijn opmerking denigrerend lijkt, maar dat is ze niet. Heteromannen hoef je niet te zoeken in speciale heterogelegenheden. Ze zijn er altijd. En dat van die intelligentie en dat glimlachen…. Dat zeg ik niet omdat ik vind dat alle mannen klootzakken zijn. Niet alle mannen zijn idioten, uiteraard. Ik heb een hekel aan dat soort veralgemeningen. ‘Vrouwen zijn labiel-emotioneel en vals’ is er ook zo één. Die uitspraken impliceren dat mannen en vrouwen zijn zoals ze zijn omdat ze zo geboren zijn, omdat de geslachten fundamenteel van elkaar verschillen. De natuur, weet je wel, er is niets aan te doen. En dat geloof ik niet.
Toch denk dat het gros van de mannen graag een vrouw aan zijn zijde heeft die minder sterk, minder intelligent en minder verbaal is dan hijzelf. Ik geloof wel dat mannen dominant (willen) zijn. Toch klootzakken, dus? Nee. ik denk dat ze dominant zijn door hoe de wereld in elkaar zit, door hoe onze maatschappij gestructureerd is. Mannen hebben het voor het zeggen in de wereld en iedereen schijnt dat normaal te vinden. Ze zijn dominant, niet omdat ze dat zelf per se bewust zo willen. Het gaat om verhoudingen, en die zitten scheef.
Ik geloof ook dat die verhoudingen zich doorzetten binnen relaties (maar machtsrelaties heb je uiteraard ook tussen vrouwen, zei het anders, volgens mij). En daar wil ik kritisch tegenover staan, voor ‘de goede zaak’, maar ook voor mijzelf. En dan kom ik opnieuw uit bij mijn vorige reactie. Kritisch zijn tegenover die dingen vind ik moeilijker binnen een heterorelatie, omdat je de verhoudingen mee veruitwendigt. Je kunt proberen je daartegen te verzetten en je stem te laten horen, maar dat is niet altijd gemakkelijk. Maar zelfs dan vind ik mannen nog geen klootzakken. Ik kan zelfs evenveel van hen houden als van een vrouw. Maar wel anders, omdat de ‘anderen’ mij binnen een heterorelatie sowieso anders waarnemen dan ik mezelf zie.
Sheba, dank voor je reactie nog. Ik denk dat je wel gelijk hebt als het gaat om scheve verhoudingen in de maatschappij. Maar zijn we niet allemaal ook zelf verantwoordelijk voor de patronen waar we ons in begeven? Inzicht daarin helpt al, maar het blijkt om te beginnen nog altijd een taboe om eens kritisch te kijken naar onze eigen drijfveren, en naar wat ons gedrag voor invloed heeft op naasten en kinderen.
23 Janiek, dat klinkt een beetje alsof de inhoud van wat ik schrijf teniet wordt gedaan door het feit dat ik vanuit persoonlijke ervaringen schrijf. Maar misschien bedoel je dat niet, en vind je de vragen die ik stel toch interessant?
@ Ans: nee hoor, integendeel. Wat me trof was dat je in algemene termen schreef over dingen die door mensen meestal zo verschillend beleefd worden. Zodra je aangeeft dat je eigen gevoel en je omgeving een rol spelen in dat het jou bezighoudt, dan kan ik het iets beter plaatsen. Dat is alles.
Voor mezelf laat ik de waardering van de dingen waar het om te doen was liever over aan de mensen die er echt mee te maken hebben, omdat ik er zelf te weinig ervaring mee heb. Ik ben niet promiscue en ik heb geen problemen met intimiteit, maar of dat met elkaar te maken heeft? Ik weet het niet.
@Janiek Ik denk ook niet dat promiscue zijn altijd betekent dat iemand intimiteitsproblemen heeft. Zoals ik beschreef ik ken ook iemand met een vaste partner die nu eenmaal dol is op sex en het veelvuldig erbij doet.
Het probleem begint pas als mensen niet doorhebben dat er soms schadelijke gevolgen zijn van hun gedrag en keuzes voor hun omgeving en dan met name voor de kinderen. En dat bedoel ik heel algemeen (!), je hoeft maar om je heen te kijken om te zien hoeveel kinderen de dupe zijn en worden van het gedrag van hun ouders. Veel mensen hebben gewoon niet erg veel empatisch vermogen, en be-oordelen de situatie alleen maar vanuit zichzelf en hun eigen behoeftes.
Het is taboe, dat begrijp ik heus wel, mensen in Nederland bemoeien zich niet met de medemens, ook al gedraagt die zich zo dat het schadelijk is voor anderen. Mensen draaien liever hun hoofd weg dan dat ze er iets van zeggen. Maar goed, is vast een heel andere discussie.
@ Ans: Ja, dat is inderdaad een andere discussie.
In elk geval vind ik vriendschappen tegenwoordig heel wat belangrijker dan relaties, want de eerste zijn voor het leven, terwijl liefdesrelaties altijd veranderlijk (en schadelijk kunnen) zijn.
Maakt mij trouwens verder niet uit wie het met wie doet en waarom, zoek het allemaal inderdaad lekker zelf uit met die relaties (en die intimiteitsproblemen). Maar probeer ondertussen je medemens en je kinderen in acht te nemen, alsjeblieft.