Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 5453
Comments Posted By Joan
Displaying 0 To 0 Of 0 Comments
Ik liep toen aan het eind van die training ook met sterretjes in m’n ogen. En wij hadden op het laatst ook muziek en iedereen was aan het huggen en het dansen. Ik vond het wél een prettige ervaring. Je moet het natuurlijk zien in de context van zo’n gebeuren, inderdaad afmattend, je raakt in een soort roes. Zelf vond ik het niettemin bevrijdend. Ik was me voor die cursus denk ik meer van mezelf bewust, kon mezelf minder goed relativeren, dan daarna. Hoewel ook het leven dat kan hebben gedaan, ik weet het niet meer, het is al zo lang geleden. Ging die training toen doen omdat er iets gebeurd was waarin ik vast bleef zitten, het lukte me niet me los te maken van die gebeurtenis. En daarin was het wel effectief. Overigens is er vanuit Essence ook absoluut geen agressieve verkoopbenadering. Ik ben één keer gebeld met de vraag of ik ook de Source training (het vervolg) wilde doen en toen ik neen zei werd er absoluut niet aangedrongen, ik ben daarna ook nooit meer benaderd. Wij werden ook niet op stap gestuurd om nieuwe mensen te werven, heb dat ook niet gedaan en werd daar ook niet toe aangezet.
» Posted By Joan On February 18, 2007 @ 23:55
Zelf heb ik een Essence training gedaan, dat lijkt erg op Landmark. Ik had het als ervaring niet willen missen, en het heeft ook wel grenzen voor me verlegd. Het was soms bijzonder confronterend, kwam heftig in aanraking met mijn emoties soms. Maar inderdaad was er ook een meisje dat ernstig psychotisch raakte en uiteindelijk is afgevoerd naar een psychiatrische kliniek. En vooraf werd toen (het is al zeker 8, 9 jaar terug dat ik het deed, misschien is dat inmiddels veranderd) absoluut niet gewaarschuwd dat de training dermate confronterend kon zijn dat die tot ernstige psychische klachten zou kunnen leiden. Voor mij was het nuttig met mijn sceptische en kritische aard te ervaren dat ik mezelf toch zo mee kon laten voeren en overgeven, in die zin verlegde het grenzen, en ik heb er totaal geen schade van ondervonden. Heb later nog meer trainingen gedaan, bij de eigen organisatie die de trainster van Essence later opende, en ben ook wel naar transdance bijeenkomsten gegaan, vond dat heerlijk. Dus wat dat betreft zou ik het mensen niet afraden. Alleen moet je psychisch wel stabiel zijn om dit soort trainingen te doen. Dat zou eenvoudig op te lossen zijn door als voorwaarde te stellen dat een verklaring van de huisarts moet worden overlegd waaruit blijkt dat iemand niet onder psychiatrische behandeling voor specifieke aandoeningen is of aan stoornissen lijdt waardoor het onverstandig is zo’n training te volgen.
» Posted By Joan On February 18, 2007 @ 23:54
Stadsschouwburg, 17 februari 2007: Blind Date
Jammer, las het te laat. Hoop dat het heel leuk was.
» Posted By Joan On February 17, 2007 @ 23:48
Goed idee, Jules. Aan de symbooltaal te zien hebben we ook al je gemoedstoestanden gehad. Leb wohl.
» Posted By Joan On February 18, 2007 @ 23:02
En blij dat je ons buitengewoon goed gestemd en koddig verlaat. Zou toch jammer zijn als je mood een swing neerwaarts had gekregen.
» Posted By Joan On February 18, 2007 @ 23:01
Inkaderen en random-investigeren? Veel geluk, Jules. Hoop dat je vindt wat je zoekt.
» Posted By Joan On February 18, 2007 @ 23:00
JuZo zou ik niet als man willen kwalificeren. En zeker niet als trainer. Eerder als malloot.
» Posted By Joan On February 17, 2007 @ 23:00
Jules, als je het niet erg vindt maak ik zelf wel uit wat ik ga doen. En maak ik zelf ook wel uit hoe ik uiterst persoonlijke dingen wil beleven en ervaren. Dat hoeft een sporttrainer zeker niet voor mij te bepalen. En jouw “beter” is mijn “slechter en oppervlakkiger”. Alleen dring ik míjn ziens- en ervaringswijze niet aan anderen op. Die drang tot evangeliseren kun je misschien bij de Evangelische Omroep kwijt. Overigens kun je ook als je op een normale, accepterende, en ontspannen wijze met je ziekte omgaat je leven weer heel goed oppakken als de energie weer daar is. Ik ben destijds een tijd uitgeschakeld geweest, ook nog tijden echt dood- en doodmoe, en als ik probeerde dat te negeren werd het erger. Zo ben ik een keer letterlijk flauw gevallen op mijn werk, van vermoeidheid, en mijn prestaties werden daar zeker niet beter door. Als ik toen een sporttrainer aan mijn zijde had gehad van “je kan het, je kan het” dan zou ik ook nog in een depressie zijn geraakt, door mijn eigen tempo te bepalen gebeurde dat niet. Inmiddels ben ik geheel hersteld, en a.s. maandag begin ik in een nieuwe baan in het Europees Parlement en ga in Brussel wonen. Als ik me had laten voortjagen door types die zo nodig voor anderen willen bepalen hoe die zich moeten voelen dan zou ik niet de rust en energie in mezelf hervonden hebben. Sowieso. Willen de betweters en hervormers die de levens van anderen willen regelen eerst wat orde op zaken gaan stellen in het eigen bestaan? Als dát eenmaal gelukt is, kom dan nog maar eens terug. In een volgend leven.
» Posted By Joan On February 16, 2007 @ 22:59
Jules, je zult het ongetwijfeld heel goed bedoelen, maar wat ís dat voor een onzin? “Hoe het mij BETER is gegaan, hoe ik STERK ben geworden”, je doet GvD alsof kanker een karakterfoutje is waar je aan kunt werken!!!! Behandelingen tegen kanker doen een gigantische aanslag op je energie. Dat heeft absoluut niets met je eigen kracht te maken, dat is een medisch objectiveerbaar feit. Dus moet je daar je leven tijdelijk op inrichten. Het lijkt me dat vrouwen met borstkanker eerder op een eerlijk boek zitten te wachten, waarin staat beschreven dat het niét gek is lange tijd met een wattenhoofd rond te lopen en je niet te kunnen concentreren, dan op een zóveelste boek hoe je alles te boven kunt komen als je maar een beetje je best doet. Ik word daar sowieso niet goed van. Ziekte en pijn en gebrek aan energie hoort nét zo bij het leven als perioden van voorspoed en produktiviteit. Jij doet, althans je formulering komt op mij zo over, alsof het een zwakte is om kanker te hebben die je met flink je best doen wel weer te boven komt, en op mij komt dat heel vervelend over. Kanker is een kutziekte. Ik heb er persoonlijk niks positiefs aan weten te ontdekken toen ik het had, behalve dat ik wat assertiever ben geworden omdat ik dat ‘business as usual en voorál net doen of er niks aan de hand is’ stuitend vond, en omdat het me positief verbaasde dat ik minder kleinzerig bleek dan ik had verwacht bij de behandelingen tegen kanker.
» Posted By Joan On February 16, 2007 @ 22:58
Is inderdaad een zware druk dat je echt van je werk moet leven en niet even tijdelijk de ziektewet in kan. Kun je niet een aantal columns hier bundelen en in boekvorm uitgeven, voor het brood op de plank? Het aantal vrouwen in Nederland met borstkanker ligt haast één op acht, en mijn eigen ervaring is dat ik vooral heel veel wilde lezen, ik heb Amerikaanse boeken gekocht als onder andere Dr. Susan Love’s Breast Book, waarin ook echt veel informatie stond, ik wilde er alles van weten. Wat dat betreft vind ik de Nederlandse markt zonder meer teleurstellend, wel veel boeken hoe het is om met borstkanker te leven in emotionele zin, maar echt informatie over de ziekte zelf, daar is niet veel van. Kun je anders niet, dat vergt misschien minder energie en denkkracht als die tijdelijk op een lager pitje staat, een goed Amerikaans boek vertalen voor de Nederlandse markt?
» Posted By Joan On February 13, 2007 @ 22:56
Pragmatische gezondheidsmoraal
Marina, ik denk niet dat we ouder worden omdat onze lichamen zich aanpassen. Ik denk dat het meer te maken heeft met de stand van de medische wetenschap, en langdurig vegeteren in een verpleeghuis met Alzheimer draagt wél bij tot die hogere levensverwachting. Het is alleen niet een manier waarop ik zelf graag oud zou worden.
Karin, als GroenLinkser ben ik met je eens dat ingrijpend moet worden gestuurd op dit soort maatregelen. Ik vermoed dat aan de CO2-uitstoot ook wel maatregelen zullen worden genomen, we kunnen haast niet anders meer. Toch zie ik het doorsnee gezin niet zo gauw gebruik gaan maken van het openbaar vervoer. En daar valt ook moeilijk op te sturen. Kinderen naar de sport- en muziekles, het gaat zoveel makkelijker met de auto. Zelf heb ik al vele jaren terug het comfort van de trein ontdekt, maar ik ben alleenstaand, dan is dat aanmerkelijk makkelijker dan met een zootje dreinende kinderen. En de trend is juist om dicht bij een uitvalweg (zo heet dat geloof ik) te gaan wonen, om files te vermijden. Ik zou echt niet weten hoe je daarop moet sturen, anders dan door subsidiering van hybride auto’s. Ik vind trouwens zeker wel dat sturen op goede voeding essentieel is. Arme mensen hebben een veel lagere levensverwachting dan rijkere, terwijl ze in dezelfde stad wonen. Dat heeft alles met voedingsgewoontes te maken.
» Posted By Joan On February 05, 2007 @ 04:31
Dat is wel waar, maar hoe doe je dat? In de geindustrialiseerde Westerse wereld kun je moeilijk het Rijnmondgebied tegen de vlakte gooien, dat is een ander soort ingreep dan het aanleggen van rioleringen. En je kunt mensen ook moeilijk verplichten alleen nog gezond voedsel tot zich te nemen en regelmatig te sporten, hoewel dat ongetwijfeld heilzaam zou werken op de volksgezondheid. Wel kun je politieke keuzes maken met het goedkoper maken van gezond voedsel dat ook goed en duurzaam wordt geproduceerd. Ik ken veel mensen die graag voedsel zouden willen afkomstig uit de biologische landbouw en veeteelt, maar dat simpelweg niet kunnen betalen. Je zou ook een belastingaftrek kunnen invoeren voor het lidmaatschap van sportclubs, al is een groot deel van het ziekteverzuim terug te voeren op blessures opgedaan tijdens sportbeoefening. Iedereen weet dat niet roken, matig drinken, regelmatig bewegen en gezonde voeding ertoe zullen leiden dat je wat langer leeft. Uit eigen ervaring weet ik dat het beter voelt, ik wissel gezonde en ongezonde periodes regelmatig af en ik gedei beter op lekkere warme biologische chocolademelk als ik de melk eerst heb klaargemaakt in zo’n Nespresso-kannetje, zodat er lekker schuim op zit en geen spóór van die misselijkmaker uit m’n jeugd, het vel op de melk. En op thee, biologische groente, een enkel glas rode wijn zo nu en dan. Ik voel me dan evenwichtiger en dus produktiever dan met wijn, sigaretten, weinig slaap, ongezond eten. Maar een politiek sturen daarop? Alsjeblieft niet, zeg, dan word ik de eerste actievoerder tegen zo’n beleid.
» Posted By Joan On February 03, 2007 @ 04:30
Hoezo chemohoofd? (Parla, 29 januari 2007)
Heb alsnog gekeken, en blijf van mening dat één discussie per programma beter zou zijn. Vond Sylvana Simons inderdaad ook erg goed en scherp. Jij kwam nauwelijks aan bod, Karin, maar omdat het mij meer om de onderwerpen ging maakte mij dat niet uit. Jammer dat Jort Kelder afkapt als een discussie interessant lijkt te gaan worden. Niet meer meedoen, zou ik zeggen, tenzij de formule veranderd gaat worden.
» Posted By Joan On February 03, 2007 @ 21:34
Tja, een hele wéék iets onthouden, dat lukt me niet meer. Dus heb het programma gemist. Bovendien zat ik op het Filmfestival. Bij een film waarvoor je in de stemming moest zijn, “Ten Skies”. Dat was dus ook de film. Tien keer een lucht, steeds een klein kwartiertje achter elkaar gefilmd. Dan even zwart doek, en dan een nieuwe wolkenlucht, met wolken in andere formaties en met een andere lichtval. Uiteraard gaf het je gedachten een zetje. Een uitverkochte zaal die doodstil naar een om de geruime tijd wisselend wolkenpatroon – dat natuurlijk wel in beweging was – zit te kijken, zonder muziek. Maar bij lucht vier ben ik toch weggegaan.
Maar kennelijk, als ik zo de reactie van Susan lees, hoef ik niet naar Programma Gemist. Ik vond het programma vorige week ook al weinig stimulerend. Ze kunnen beter één onderwerp uitdiepen, dan drie onderwerpen zo verschrikkelijk oppervlakkig behandelen.
» Posted By Joan On January 27, 2007 @ 21:34
En Sterretje, toch nog maar een reactie naar jou, want je smeekt er zo om. Zielig hoor, dat gebedel om aandacht. Ik zit al heel wat jaren op het Internet en heb alle sneue losertjes al voorbij zien komen. Mij persoonlijk doet het niks, al kan ik niet voor de anderen hier spreken. Typetjes als jij zijn altijd gefrustreerde losertjes, vol van rancune over hun mislukte leven (dat zielige elke dag even komen checken of er nog iemand geschokt reageert op jouw zielige dingetjes, die zelfoverschatting dat iemand jóú de hersens zou willen inslaan? Waarom in vredesnaam?). Je komt ze vooral tegen op weblogs van mensen die echt iets kunnen, zoals Karin. Dat roept kennelijk je jaloezie op. Ik heb medelijden met je. En verder voel ik alleen maar diepe verveling als ik je sterretjes zie staan.
» Posted By Joan On January 21, 2007 @ 21:32
Heb je niet gezien in dat programma, Karin. Wordt het een andere keer uitgezonden? Het viel me een beetje tegen, vond het wel heel erg aan de oppervlakte, hoewel ik de formule op zich wel aardig vind.
» Posted By Joan On January 21, 2007 @ 21:32
Ja, inderdaad, vreemd. Maar goed, dit soort types zwerft het Internet af, het is beter het te negeren en dat zal ik een volgend keer ook doen. Had trouwens nooit van Parla gehoord, zal straks kijken.
» Posted By Joan On January 20, 2007 @ 21:31
Ik vraag me altijd af wat mensen die zich sterretje streepje sterretje noemen beweegt om bijdragen als die hier boven te plaatsen. Zullen ze dan écht denken: “Zo, dat heb ik nou eens móói gezegd”, zonder zich een moment te realiseren hoe zielig en lachwekkend zoiets overkomt? Sterretje streepje sterretje, noem jezelf volgend keer gewoon nulletje. Of lulletje, ook goed.
» Posted By Joan On January 18, 2007 @ 21:31
Ik weet niet of je deze site kent? http://www.hopkinsbreastcenter.org/artemis/
Ik kopieer alleen maar de beginalinea over een artikel dat net is verschenen n.a.v. een recente studie:
Chemotherapy Temporarily Affects the Structures of the Human BrainResearchers have linked chemotherapy with short-term structural changes in cognitive areas of the brain, according to a new study. Published in the journal Cancer, the study reveals that within 12 months of receiving adjuvant chemotherapy, significant regions of the brain associated with memory, analysis and other cognitive functions were significantly smaller in breast cancer patients who received chemotherapy than those who did not. Within four years after treatment, however, there were no differences in these same regions of the brain.
Troost is dat het tijdelijk is. Maar als die studie klopt, dan zit chemo inderdaad aan je hoofd.
» Posted By Joan On January 10, 2007 @ 21:13
Het alziend oog, 12 november 2006: ‘De kracht van kwetsbaarheid’
Ik wil trouwens aan mijn reactie graag nog iets toevoegen. Mijn toenmalige beste vriendin, psychiater, kreeg kanker – geen borstkanker, een soort kanker in haar buik die nog maar ik geloof drie keer gedocumenteerd was in de medische handboeken en dat nog alleen in de U.S.A., op de één of andere manier was ze daar nog trots op, dat ze een speciaaltje bleef. Het was in de tijd dat jij dat boek schreef over de orenmaffia en ik wil je graag zeggen hoe ontzettend dat haar toen getroost heeft. Die lieve, super-intelligente Pienk met een dochtertje van 7 jaar en zo vól levenslust, die toen nog te horen kreeg dat het vást kwam, die kanker, omdat ze ook wel eens depressies had gehad, en dat toen, jong als ze was, niet wist te relativeren, niet wist te bedenken dat mensen die zoiets zeiden sowieso al weinig verstand hebben van hun medemens. Heb zelden een zo lief en zachtaardig mens zó zien veranderen in een kankerende patient in het ziekenhuis, rázend, rázend als ze was dat dit volstrekt niet gekozen lot ook nog eens háár eigen schuld zou zijn. Jouw boek kwam toen als manna uit de hemel. En ik wil je graag nog, járen nadien, mijn dank overbrengen dat je dat toen geschreven hebt.
» Posted By Joan On January 04, 2007 @ 18:49
«« Back To Stats PageHeb de uitzending net op Internet gezien en vond ‘m heel mooi. Dat je er niet strijdbaar tegenaan gaat na alle gebeurtenissen van het afgelopen jaar lijkt me niet meer dan heel erg normaal. Heb zelf borstkanker gehad, twee jaar terug, en mijn leven is sindsdien zonder meer veranderd. Ik was ook altijd enórm strijdbaar, super energiek. Die energie is er nog steeds, maar ik ben wat matter geworden. En minder een mensenmens dan voorheen. Desondanks voel ik me ook zoals ik nu ben goed. Voel me nog steeds erg betrokken bij veel dingen. Maar wel met wat meer afstand dan voorheen. Ik zou het eerlijk gezegd onnatuurlijk en onecht hebben gevonden als je na zóveel ellende in zo’n korte tijd daar in dat programma vol strijdlust op de barricaden was gegaan. Ik vond dit een natuurlijk, mooi programma van een moedige vrouw die nu eens een ander facet van zichzelf liet zien. Van de ongetwijfeld ontelbaar veel facetten die er zijn. Heel veel sterkte.
» Posted By Joan On January 03, 2007 @ 18:49