Morgenmiddag ben ik te gast ik bij Het Alziend Oog (Ned 2, 15.20-15.48). Het gesprek wordt live uitgezonden. Van hun website:
De kracht van kwetsbaarheid
“De enige echte leidraad die ik heb, is of ik denk dat ik nog ik kan zijn.” Na anorexia, een zelfmoordpoging, MS, en een hersenbloeding, onderging ze afgelopen voorjaar een borstamputatie, nadat er een agressieve vorm van borstkanker bij haar was geconstateerd. Publiciste en columniste Karin Spaink. Maar ze noemt haar leven absoluut geen tranendal, “de balans is heel positief”. Wat haar nu hindert is dat ze geen mechanisme heeft om te onderscheiden of ze zelf depressief is, of dat de medicijnen haar dat maken. Ofwel, in Spainks eigen woorden: “Is wat ik voel wel ik, of zijn het de medicijnen?”
» Uitzending: Het Alziend Oog
Neem je Sjaak mee??? ;o)) LOL Annemie
Ik ga zeker kijken….
Volgens mij ben je altijd jij.
Sjaak, ik heb je commentaar verwijderd. Je bent bezig met een (langdradige) herhaling van zetten, en daar zijn reacties niet voor bedoeld.
Ongelooflijk, en onder protest moet ik zeggen, dat mijn laatste verhaal verwijdert is door KSPAINK vanavond op 11.11.06. Een herhaling betrof het namelijk zeker niet.
Dus 352 met Herceptine behandelde vrouwen met deze specifieke ziekte laten zich door Genentech in de luren leggen en/ of geven te weinig bijwerkingen aan betreffend Herceptine? FDA en EMEA met foute gegevens om de tuin geleid bij vrijgave van dit middel?
Ik ben enkel als belangstellende lezer/ reageerder op deze naar ik aanneem openbare site als ex-kankerpatient die zelf een systemische uitgezaaide kanker had. Kanker is niet eenvoudig en ik heb zeker niet gezegd dat behandeling eenvoudig is. Beoog enkel discussieren/ meedenken/ uitwisselen van dingen.
Kennelijk kan dat niet bij KSPAINK.
Er is niks ongelooflijks aan, Sjaak. Je zit hier op mijn site en je herhaalt jezelf. Bovendien begin je je verhaal nu ook in andere topics te herhalen en daar trek ik gedecideerd de streep. Je weet helaas te weinig van herceptin (ik raad je aan Judiths laatste reactie te lezen onder ‘Calculerende patiënt), je volgt uitsluitend de informatie van de producent van het spul, en je legt mij dingen in de mond die ik pertinent niet heb gezegd.
Verder heb ik geen enkele verplichting je hier permenent aan het woord te laten. Sterker: ik heb überhaupt geen verplichting mensen op mijn stukjes te laten reageren, maar ik vind het erg leuk als ze dat wel doen, vandaar dat ik tegenwoordig mijn artikelen ook via deze blog publiceer. Maar jij kunt geloof ik beter zelf ergens een blog beginnen.
ja daar ben ik het mee eens..Sjaak je moet echt zelf een weblog beginnen…als dit je zo dwars zit en je wilt je mening er zo graag tegenover zetten……want het is vervelend en jammer als dat hier bij Karin zo’n conflictsfeer teweeg brengt…..zo’n wellus nietus getouwtrek…dit kun je niet blijven doen op de site van een ander…dat kun je gewoon niet maken……bah…ik wil hier gewoon kunnen lezen zonder elke keer die vijandige sfeer. .. het past hier gewoon niet….dat heen en weer geklets over protocollen cijfertjes en prognoses..het gaat hier over gevoelens en zorgen en beleving van een behandeling..en je eigen kracht handhaven….baas blijven…
Bedankt voor de tip !
Ik hoop (en verwacht) nog steeds dezelfde Karin te zien… scherp en strijdbaar. Zoals de Karin in ‘Het zwarte schaap’… en de Karin in ‘De leugen regeert’.
Mocht dat niet zo zijn dan zal ik dat eerlijk melden… (voor wat ons oordeel waard is).
Sterkte trouwens, want het lijkt me hoe dan ook inspannend/vermoeiend om aan een live programma mee te werken.
Hoi Sjaak
wat een feest dat je hier niet meer zult posten…..ik hoop dat je op het www een plekje kunt vinden of zelf kunt maken waar je je frustraties kwijt kunt. Want dat je daar van overloopt is mij wel duidelijk. Een “oogje” consulteren zou een goede investering zijn….voor jezelf en je omgeving.
Knippen en plakken hebben we allemaal geleerd op de kleuterschool, en we hebben gezien dat je daar goed in bent. Maar dat heeft niets van doen met Karin’s beleving tijdens het gebruik van Herceptin.
De bijsluiter van Herceptin zal er over 5 jaar heel anders uitzien, vooral het gedeelte bijwerkingen… maar dat zal je niet kunnen geloven ben ik bang.
@ Sjaak: ergens vind ik het jammer dat dit de website van KSPAINK (zoals jij haar zo hardnekkig blijft noemen) is… Heb zoveel zin om jou eens echt ongezouten mijn mening te geven…. Ga het enkel bij deze laten: wat ben jij een irritant mannetje, zeg…. Annemie.
Klinkt als een gezellige boel….mijn man MAG kluun lezen….en nog meer ook…
zo gewoon mogelijk doen…..denk dat daar het probleem zit
Het zijn altijd de verkeerde mensen die in therapie gaan…..
Lieve mensen, ik zou zeggen:
gewoon ophouden nu,
gewoon stoppen deze hakketak discussie,
niet meer touwtrekken
om wie het laatste woord daarin gegund is.
Voor Karin.
Ik heb net naar ‘Alziend Oog’ gekeken,
en wat ik vooral voel nu:
duizend armen wens ik je toe,
duizend armen
die je wiegen, strelen, wiegen,
zachtjes zacht eindeloos zacht en sterk
ruimtelatend
voor wie jij nu bent –
‘t hoofd dat weten wil
wat komt van wat en what to do
kom maar, rust maar voor nu
‘t gemoed zo vol zo eindeloos vol
kom, laat er maar zijn,
golven willen golven
en komen zo tot rust
voor nu
en als dit alles mijn projectie is
duizendvoudig wens ik je toe
ruimte ruimte
voor wat jij nu behoeft
voor zijn wie je bent
voor nu
hoi Karin
wat een prachtig interview was het, heel herkenbaar. Mijn lief was er ook erg van onder de indruk, hoe jij de dingen verwoordde.
Heel kwetsbaar, maar ook heel krachtig…dapper om dit zo op de tv te vertellen.
Ik hoop dat je snel duidelijkheid krijgt wat de depressie veroorzaakt en dan toch weer verder kunt
Hoi Karin,
Weet niet goed hoe te beginnen…. mmmm de Karin die ik vanmiddag aan het woord zag, was naar mijn gevoel idd een andere Karin dan die die ik zag in de Leugen regeert. Je manier van praten, antwoord geven… net alsof je er af en toe niet helemaal met je hoofd bij was, dat er nog zoveel andere dingen waren waar je mee bezig was… Heel gek voor me, want heel herkenbaar. Ik vroeg me spontaan af of jij ook last hebt van die mieren in je hoofd zoals ik ze noem… Het leek bij mij af en toe wel een mierennest… van die heel drukke beestjes. Ik vergeleek het altijd zo: de miertjes waren druk, druk, druk maar zoals je ze in het echt ook ziet: netjes in de gelederen. Tot je een druppel of plens water gooit… dan zie je die miertjes alle kanten opstuiven en hebben ze geen vat meer op de orde… Zo voelde het bij mij na weer een Herceptinstoot… De gedachten vlogen alle kanten uit en ik kon ze niet echt vatten. Om daarna weer druk, druk, druk maar gestructureerd te zijn… Zo kwam jij ook een beetje over… Sorry, wil je niet kwetsen met dit antwoord, maar ik had zo sterk het gevoel een ‘echte’ lotgenote te zien. Ik kan het natuurlijk ook mis hebben, heb je nou 2 keer gezien op tv en lees nu pas je weblog mee. Dus kan de achtergrond informatie die ik door je blog had, meespelen. sterkte met alles… Annemie.
Annemie: het zijn geen mieren in mijn hoofd. Goede vergelijking overigens, heel beeldend :) ‘t Is meer dat ik er steeds niet helemaal bij ben, en waar ik dan wél met mijn hoofd ben weet ik ook niet goed te zeggen. Of het de herceptin is kan ik nog steeds niet bepalen, het spul is mijn lichaam nog niet uit. Aanstaande woensdag zou ik de derde portie krijgen, die afspraak vervalt nu. Een week later weet ik hopelijk meer. Eind van de maand overleggen we of ik opnieuw begin of niet.
Lies, misschien heb je gelijk dat het uiteindelijk niet heel veel uitmaakt waar het vandaan komt, maar vooralsnog den ik daar anders over. Als mijn neerslachtigheid van de medicijnen komt vind ik het zinnig te overwegen ermee te stoppen, dan bestendig ik die gevoelens in elk geval niet. Met anti-depressiva beginnen is me een brug te ver: ook die zorgen vaak voor bijwerkingen. Vioor je het weet slik ik dan pillen om de bijwerkingen tegen te gaan van de pillen die de bijwerkingen tegen moeten gaan van de medicijnen die ik krijg. Ik ben nooit zo’n slikker geweest, en ik voel er niet veel voor om dat nu wel te worden.
Anna: dank je voor je lieve gedicht. Dat wou ik soms wel, tegen iemand aan liggen en mijn hoofd wegstoppen, maar dat sta ik mezelf zelden toe. Publiekelijk kwetsbaar zijn is voor mij eenvoudiger dan privé kwetsbaar zijn.
Het ga je goed KSPAINK, met of zonder Herceptine en/ of Taxol.
Blijf er echter bij dat Herceptine veels te veel “schuld” toegewezen krijgt en bijvoorbeeld Taxol-produkt nauwelijks aan bod komt in jou verhaal/ verhalen.
En veel sterkte met jou live-programma (‘s): heb ik bij begin van mijn reacties al geschreven dat ik dat erg waardeer en dat dat erg goed is, kennelijk ook voor jouzelf.
En mijn eigen partner met/ na een vrouwelijke kanker met een stadium van ik-weet-niet-hoeveel voor enkele jaren?
Ook geamputeerd, bestraald en god-weet-wat-meer, gewoon volop aan het werk, maar zonder website en van persoonsverandering geen enkel spoor. Ik mag van alles, maar als ik daarover begin klinkt het meteen: “bist du wohl verrückt”. Als ik Kluun lees kijkt ze maar bedenkelijk.
Zij doet veel met paarden: op tafel ligt het boek “Die Pferdeflüsterin erzáhlt” van Andrea Kutsch met handtekening/ naam voor beiden.
Zo gewoon mogelijk doen zeiden ze 15 jaar geleden al.
Hoi Karin,
IK heb vanmiddag naar de IKON gekeken en naar je verhaal geluisterd.
Als de koele letters MS vallen zit ik aan de stoel gekluisterd. Bekijk ik jou zoals ik misschien ook ongemerkt mezelf afspeur. ‘Is het aan je te zien, aan mij te zien?’
Multiple Sclerose is al een kankerziekte op zich en nu heb jij er nog meer ziek zijn aan toegevoegd gekregen.
Bewondering voor je spreken,
Houd moed, kracht heb je al getoond.
groeten Angélique ( MS sinds 1997)
http://www.waterengel.nl
(ik schrijf ook, wie schrijft die blijft zullen we maar zeggen)
x
“Waardoor komt mijn depressie, door de medicijnen of door mezelf?”
Zo begrijpelijk dat je dat wilt weten, maar wat gebeurt er als je die vraag niet probeert te beantwoorden… Of als het antwoord is “een beetje door het één, een beetje door het ander” is ….?
En met iemand praten, helpt niet alleen wanneer de depressie vanuit jezelf zou komen, maar ook wanneer het van buiten komt. Ook dan helpt steun en een kritische, objectieve gesprekspartner.
Na jarenlang chronisch pijn (met veel medicijnen), werd ik depressief en had precies dezelfde vragen. Ik ben gaan praten en anti-depressiva erbij gaan nemen; het pillendoosje zit nu nog voller, maar ik ben niet meer depressief en het praten maakt me een ‘completer ik’.
Ook al zijn je vragen misschien niet altijd te beantwoorden, ik hoop dat je jouw weg weer zult vinden. En blijft wandelen. En schrijven!
Lies
Karin blijft Karin, altijd.
Iedereen wenst jou toe dat het wel goed komt en blijft in jonge leven. Ook hulp van wetenschap zal daar het goede aan toevoegen wat ook maar kan met meer en/ of minder. En men – èn Karin – kan het ook.
Waar is dat wij de moeilijkste kankers van dit leven deden Karin. Sorry voor mijn geneuzel met moeilijk verhaal, maar het is wel zo dat ik een van weinige dokters in Nederland ben die daar uit eigen ervaring wat over kan zeggen.
Steek mijn nek niet meer verder uit.
Lijkt me een moeilijke kwestie, niet weten of je van jezelf of van de medicijnen depressief bent. Volgens mij heb je van nature geen gigantische grote aanleg voor depressie, met alles wat je tot nu toe hebt meegemaakt was dat anders wel eerder naar voren gekomen… Maar dan weet je het nog niet, het kan op een gegeven moment voor iedereen denk ik teveel zijn, ook voor mensen die niet depressie-geneigd zijn.
Ik schrok gisteren wel van je blik. Maar evengoed kwam je sterk over, je bent hoe dan ook nog altijd jezelf…
En het lijkt me nu wel eens tijd worden voor een ziekte-stop. Ik ben niet gelovig, maar net zoals jij gisteren zei, heb ik de neiging om ‘God lof’ te zeggen.
Het allerbeste!
Groet van een bewonderaar
Remember the heart’s filthy lesson – always keep ego & self seperated, en geef nooit, maar dan ook nooit toe aan zelfontkenning in de vorm van de illusie die men de eufemistische benaming ‘onderbewustzijn’ heeft meegegeven.
Keep up the good fight!
Hoi Karin,
De uitzendig zelf heb ik gemist. Maar gelukkig heeft mijn betere helft hem voor me opgenomen, dus ik heb hem gisteravond laat bekeken. Ik moet bekennen dat ik heel erg geschrokken ben. We hebben mekaar maar een paar keer ontmoet en dan niet in de beste omstandigheden, want laat in de nacht op feestjes ben ik meestal niet meer zo nuchter.
Maar juist omdat ik je wat minder vaak zie, zag ik hoe je bent veranderd. En tot mijn spijt zag ik niet de Karin die ik kende. De strijdvaardigheid en het nooit opgeven; de moed om al je sores open en bloot op tafel te leggen. Ja dat ken ik wel van je. Maar de wat vlakke toon van je stem, de motoriek, het soms wat afwezige…
Ik ben maar een kinderpsieg en weet minder van hoe zoiets er bij volwassenen uitziet, maar daar aan die tafel zag ik toch eerder iemand die gedrogeerd was van de medicijnen dan iemand met een echte depressie. Je stelde die harde vraag, de vraag die eigenlijk niet gesteld wordt in onze ‘gezonde samenleving’. Wat is meer waard: een potentieel kort leven zonder medicijnen of een mogelijk langer leven vol bijwerkingen? Nou … Ik hoop van harte dat deze depressie door de medicijnen komt en dat als je er mee stopt, je briljante geest weer kan schitteren.
Michiel: momenteel gebruik ik helemaal niets meer aan medicijnen. Er zal nog ‘t een en ander aan hormonen & herceptin rondzwerven, dat is niet meteen je systeem uit. En ja, ik vond mezelf ook anders, en dat zat ‘m niet in de pruik.
Alles goed en wel, en ook het allerbeste voor Karin en iedereen, maar ben er niet gelukkig mee, als toenmalige jongere met kanker.
Vind het een treurig beeld met alle rook op de buis, zonder enig perspectief naar actiever en hoopvoller. Daar heb ik vandaag goed over nagedacht.
Dit is gewoon niet het beeld wat jongeren met en na kanker verdient hebben als beeldvorming. Al begrijp ik wel dat Karin zo is en het zo niet bedoeld.
Het door-en-door giftige rookproduct is levensgenot, dat begrijp ik wel, maar het geneesmiddel wordt op de proef gesteld i.c. verantwoordelijk gehouden.
Heb er schoon genoeg van, al begrijp en waardeer ik wel dat Karin dit nodig heeft. Maar dit is gewoon niet juist als bevestiging van wat ook maar.
Het kritisch kijken naar “Het Alziend Oog” gaf mij (ons) niet het gevoel te kijken naar een slachtoffer van de bijverschijnselen van een geneesmiddel.
De depressie (of depressieve gevoelens) worden veroorzaakt door de kanker, niet door Herceptin. Eigenlijk zei je dat zelf ook al.
Je hebt moeite om uit de, naar Kluun, kankerzone te komen en dat lijkt me op zich niet vreemd.
De MS-zone…
de hersenbloeding-zone…
de kanker-zone…
Ik ben een leek, maar het lijkt me niet vreemd dat accepteren en aanpassen steeds meer moeite kost. Moeite… en tijd.
Als er al sprake is van een depressie lijkt het me geen depressie die voortkomt uit biochemische oorzaken.
Ik hoop dat ik het mis heb, maar ik verwacht niet dat het stoppen met Herceptin biochemisch zal leiden tot een beter gevoel.
Ik verwacht en hoop wel dat je je om andere redenen beter zult gaan voelen.
Je had het bij het interview over het invreten in onderwerpen, die je zag als huizen waar je je kon oriënteren.
Uit eigen ervaring weet ik dat je dat beeld kunt bijstellen tot éé huis… met één kamer waarbinnen je los kunt komen van alles wat je denken bemoeilijkt.
Je eigen ziekte-vrije zone, waar je, gevoelsmatig, kunt kijken zonder bekeken te worden.
Wees vriendelijk voor jezelf (dit schreef ik je eerder), gun jezelf tijd en blijf zelf nadenken, want dat kun je.
Stoppen met Herceptin vanwege de depressieve gevoelens ?
Er zijn meer redenen om een vraagteken te zetten achter dit geneesmiddel… maar iedereen (ook Sjaak) mag daar zijn/haar eigen waarde aan toekennen.
Nogmaals, volgens ons was de Karin van vanmiddag dezelfde Karin die we eerder zagen. Met ander haar, maar da’s een ander verhaal.
Het ga je zo goed als mogelijk K.
Met vriendelijke groet,
Henk.
Hoi Karin,
Bij alles wat al geschreven is hier: wat een opsteker dat je gewoon lekker zat te roken :-D Een betere en meer heldere onderbouwing en demonstratie van de manier waarop jij omgaat met je standpunt: “mogelijk wat korter, maar dan toch in ieder geval op alle gebieden volwaardig leven” was er denk ik niet. Tenminste, ik zou hem niet kunnen bedenken.
Overigens vond ik je geen depri- of gedrogeerde indruk maken. Wel erg nadenkend en minder fel dan ik je eerder gezien heb, maar daar was het ook het onderwerp voor.
Mooi vond ik je beschrijving van “het zwarte gat” en dat het “ik” toen verdween. Frapperend ook wel, na jouw ontboezeming in je blog over hoe moeilijk het voor je is om je eigen ik niet meer te voelen zo rustig te kunnen vertellen dat het juist dat eigen ik is dat kennelijk het eerst verdwijnt.
Ook heb ik genoten van je spelen met je haren. Dat vond ik het enige fijne aan het dragen van een pruik, dat ik met mijn haren kon frutten.
Last but not least: DANK en dikke kus dat je het niet meer hebt over: met uitzaaiïngen ga je dood. Er is nu dodelijke borstkanker en de borstkanker waarmee je “gewoon” door kunt leven.
Aan de ene kant hoop ik dat het de herceptin en hormonen blijken te zijn waardoor je je zo voelt, want dan ben je er snel weer bij. En aan de andere kant hoop ik ook wel een beetje dat het dat niet is, want hoe minder kans op uitzaaiïngen hoe beter.
En vooral wens ik je alles wat Anna zo mooi heeft beschreven. Virtueel in ieder geval mijn armen om je heen.
Dag Karin,
zelfs nu mogen we je kwetsbaarheid delen. En niet alleen achteraf, maar life, in beeld, met een camera op je. Je optreden maakt ook zo indruk, omdat het wat mij betreft Karin compleet maakt. (En dat vertelt dan een voor jou onbekende, die zoals een aantal anderen hier, veel heeft gehad aan al je eerlijke en oprechte verhalen, en dus alleen de publieke Karin kent). Want zelfs nu vind ik je op jou eigen manier strijdbaar. Wie laat deze kwetsbaarheid zo in het openbaar zien. Ik heb weer bewondering voor de manier, waarop je zoekt naar verklaringen en probeert te elimineren wat geelimineerd moet worden. Wilt achterhalen hoe leven voor jou, nu, de moeite waard is. In de situatie waarin je terecht bent gekomen, met alle vermoeiende toeters en bellen die erbij horen. En er nog een tijdje bij zullen horen. Dat je op een verantwoorde wijze, namelijk in overleg met je specialist, wilt testen of medicijnen maken dat je je voelt zoals je je voelt. Op zoek naar een ‘Ik’ die weer bij je past. Voor naasten en anderen is het misschien moelijk om te accepteren, dat iemand op een bepaald punt in zijn leven, weloverwogen kan zeggen dat leven niet meer de moeite waard is. En dan ook de konsekwentie willen nemen. Veel hulpverleners zullen sowieso de neiging hebben te zeggen dat niet alles is uitgeprobeerd. Daarvoor zijn ze ook hulpverleners. Maar past dat nog op dat moment bij die persoon. Dan bewonder ik je juist als iemand die, terwijl ze laat zien wat er aan de hand is ( hoezo niet strijdig?), feitelijk met alle middelen die ze heeft, probeert te achterhalen hoe ze nu verder wil. Ik wens je toe, dat je naast deze ongetwijfeld energievretende strijd, op de een of andere manier gewoon kan zijn, zoals je wilt. En ik zie nu als beeld voor me, jij in die uitzending, aangedaan kijkend naar de foto die je zo mooi vindt van je ouders. Ik wens je een warm bad toe, hoe dat er ook uit moge zien. Coleta Platenkamp
Heb de uitzending nog niet bekeken, misschien ga ik dat morgen doen. Ik herken veel van je verhaal maar ga hier niet alles opschrijven. Dat medicatie je psychisch en lichamelijk welbevinden beinvloedt staat vast. Er zijn echter grote verschillen tussen mensen. Er zijn er die zichzelf goed kennen, er zijn er ook velen die daar nooit aandacht voor hebben.
De afgelopen drie jaar ben ik fulltime onder behandeling. Eerst hormoonkuren (aromasin en letrozol). Werd futloos en had last van stress (te hoge spiertonus). Toen ik stopte met deze medicatie (omdat ze niet werkten) verdwenen deze klachten vrij vlot, alhoewel mijn toenmalige internist van sommige bijverschijnselen nooit gehoord had.
Nu chemokuren, dat maakt me een ander mens maar ik probeer er mee om te gaan. Je speelt ermee zei mijn huisarts laatst en dat is bijzonder. De keuze voor een eerste ‘time-out’ was een emotionele, rationeel dacht ik dat ik mezelf en vooral mijn gezin tekort zou doen. Gelukkig heb ik nu een arts die me ‘kent’ en die voelt dat mijn keuze bijdraagt aan kwaliteit van leven.
Ik hoop van harte dat jouw omgeving je eenzelfde steun geeft.
Heb de uitzending net op Internet gezien en vond ‘m heel mooi. Dat je er niet strijdbaar tegenaan gaat na alle gebeurtenissen van het afgelopen jaar lijkt me niet meer dan heel erg normaal. Heb zelf borstkanker gehad, twee jaar terug, en mijn leven is sindsdien zonder meer veranderd. Ik was ook altijd enórm strijdbaar, super energiek. Die energie is er nog steeds, maar ik ben wat matter geworden. En minder een mensenmens dan voorheen. Desondanks voel ik me ook zoals ik nu ben goed. Voel me nog steeds erg betrokken bij veel dingen. Maar wel met wat meer afstand dan voorheen. Ik zou het eerlijk gezegd onnatuurlijk en onecht hebben gevonden als je na zóveel ellende in zo’n korte tijd daar in dat programma vol strijdlust op de barricaden was gegaan. Ik vond dit een natuurlijk, mooi programma van een moedige vrouw die nu eens een ander facet van zichzelf liet zien. Van de ongetwijfeld ontelbaar veel facetten die er zijn. Heel veel sterkte.
Joan, wat een lief bericht, dankjewel. Er zijn meer mensen geweest die het boek als zelfverdediging hebben moeten gebruiken, en ik schrok daar elke keer van als iemand me dat vertelde. Het moet vreselijk zijn om een ernstige ziekte te hebben en dan je ziel en leven te nmoeten verdedigen ten overstaan van de mensen wiens steun je juist dan het hardst nodig hebt.
Ik wil trouwens aan mijn reactie graag nog iets toevoegen. Mijn toenmalige beste vriendin, psychiater, kreeg kanker – geen borstkanker, een soort kanker in haar buik die nog maar ik geloof drie keer gedocumenteerd was in de medische handboeken en dat nog alleen in de U.S.A., op de één of andere manier was ze daar nog trots op, dat ze een speciaaltje bleef. Het was in de tijd dat jij dat boek schreef over de orenmaffia en ik wil je graag zeggen hoe ontzettend dat haar toen getroost heeft. Die lieve, super-intelligente Pienk met een dochtertje van 7 jaar en zo vól levenslust, die toen nog te horen kreeg dat het vást kwam, die kanker, omdat ze ook wel eens depressies had gehad, en dat toen, jong als ze was, niet wist te relativeren, niet wist te bedenken dat mensen die zoiets zeiden sowieso al weinig verstand hebben van hun medemens. Heb zelden een zo lief en zachtaardig mens zó zien veranderen in een kankerende patient in het ziekenhuis, rázend, rázend als ze was dat dit volstrekt niet gekozen lot ook nog eens háár eigen schuld zou zijn. Jouw boek kwam toen als manna uit de hemel. En ik wil je graag nog, járen nadien, mijn dank overbrengen dat je dat toen geschreven hebt.
pff wat een irritante vent die sjaak !!!
Karin… ik zit hier nu sinds eergisteren dit hele log te lezen,
en kan alleen maar zeggen dat ik alle bewondering voor je hebt.
en bewondering voor je heerlijke mentaliteit !
je moet doen wat je denkt dat het beste is voor JOU !
liefs, Chantal