Author: Spaink

Max went steeds meer aan mij en aan het huis, en ik aan hem. Hij krijgt lievelingsplekjes: vooral achter de boeken (daar heb ik er veel van) is het Erg Spannend, zeker als-ie doorheeft dat ik hem zoek. Hij wordt ook groter en zekerder. Hij loopt nog steeds wat wankel (nou ja, who cares: ikzelf immers ook) en valt met de regelmaat van de klok om, wat dat betreft is-ie nog steeds een baby.

Hij heeft de aandachtsspanne van een kleuter met ADHD: alles leidt hem af. Het ene moment volledig geconcentreerd op een te maken sprong, het andere moment volkomen in beslag genomen door een poot die hij ineens ziet en waarin subiet gebeten moet worden, waarna hij verbaast ontdekt dat het zijn poot is maar dat meteen grandioos vergeet want van wie is die staart eigenlijk die daar zo zwiept…? Alles is interessant en vreemd en nieuw, hij kan nog niet goed schiften, en dus schiet zijn aandacht alle kanten op.

Max wordt sterker. De tweede dag dat-ie hier was kon-ie in mijn broekspijp klimmen, maar kwam niet veel verder dan kuithoogte. Nu kijkt-ie naar mij en dan naar mijn broek, rekent even in stilte, springt en klauwt zich verder omhoog; hoppa, tot op heuphoogte!

Voor de gevallen dat ik achter de computer zit heeft-ie al een speciale truc ontwikkeld. Hij kan allang gewoon op de stoel springen maar da’s minder leuk, dus springt-ie in mijn broekspijp en ter hoogte van mijn knie buigt-ie af, zodat hij niet knel komt te zitten tussen mijn bovenbeen en de onderkant van de tafel: hij hangt dan aan de zijkant van mijn dijbeen en werkt zich rap op mijn schoot. Dat kan-ie inmiddels al spurtsgewijs. Kijk ren buig hop zit. Done! En dan kijkt hij me verwachtingsvol aan en ik hem vol trots. Goedzo Max!

Hij wordt ook al heel knap in vertederend kijken. Andere Karin, een goede vriendin, was hier zondag en we keken samen op bed een tv-serie. Max vleidde zich op en in en onder en tussen haar en zei steeds heel verleidelijk ‘wiew’ en ging haar dan aanstaren, desnoods met zijn kopje scheef, net zolang tot Andere Karin helemaal gesmolten was en zij z’n lof ging prijzen. Toen ging-ie zich uitgebreid wassen. Mission accomplished.

Max heeft ook door dat ik een groot deel van de dag achter de computer doorbreng. Dat maakt het bureau razend interessant. (Een kat weet zich altijd met grote precisie tussen jou en het object van je aandacht in te wurmen.) Bovendien zitten er snoertjes aan de computer, daar kun je aan klauwen, en is zo’n computer warm, dus ligwaardig: allemaal pluspunten. En omdat de nee-ho-wacht-dat-is-mijn-toetsenbord! training nog moet beginnen, raken kat en computer steeds in de war. Max wil op het toetsenbord van de laptop liggen. Dat wil ik niet, zodat ik de laptop half sluit. Dat betekent (a) dat ik niet kan zien wat daar gebeurt (op dat scherm draait gewoonlijk iTunes) en (b) dat Max denkt dat je dus wél op de laptop kunt liggen, waar ik hem dan weer van af vis.

Dan komt-ie effies bij mij liggen en ziet even later Ergens Iets en gaat, op weg naar dat Iets Ergens, nietsvermoedend pontificaal op mijn toetsenbord staan om na te denken – ‘Waar was het nou? Ik zag toch Ergens Iets Heel Belangrijks?’ – en doet onderwijl teksten verdwijnen, schermen verschijnen en tikt stiekem van alles in het kats in, maar ik kan geen kats lezen. Of hij raakt volkomen gebiologeerd door de muisaanwijzer op het scherm. Of probeert op de rand van het toetsenbord te kauwen. Of wil dat gummidingetje in mijn muis vangen en opvreten.

Kortom, dolle pret maar ook de hoogste tijd om kat en computer te scheiden. Zijn strapatsen zijn razend vertederend, maar alles wat ik hem nu toesta wil-ie jaren later nog steeds doen, en tegen die tijd vind ik het vast minder leuk. Bovendien: kittens dienen te worden opgevoed en thans ben ik de moederpoes van dienst, dus probeer ik hem regels en gewoontes bij te brengen of af te leren. Soms door hem ergens weg te halen, meestal door een fijn compromis te verzinnen.

Tweety lag graag in de ruimte tussen toetsenbord en beeldscherm als-ie niet op mijn schoot wou maar toch in de buurt wilde zijn: de moeite van het proberen waard. Vanuit die positie kan Max bovendien verliefd naar mij kijken en ik naar hem. Zodat ik ergens een doosje opdiepte en daarin een zacht lapje legde en nu een kattenbedje op mijn bureau heb geïnstalleerd. Als Max nu in of op de laptop of op het toetsenbord wil gaan liggen, verhuis ik hem met zachte hand naar zijn computerbedje, en dat bevalt hem wonderwel.

Hij ligt er nu vaak en met verve. (‘Kat in het bakkie,’ zei Hanneke gevat.) Als-ie op weg naar zijn computerbedje per ongeluk op het toetsenbord stapt, neem ik hem niks kwalijk. Hij doet dan immers zijn best om erger te voorkomen. En leren is lastig.

[Noot: het doosje is 24 x 26 cm. Max, opgerold, is ongeveer 15 cm in doorsnee. Dat is erg klein. Zo klein en zo licht dat-ie zelfs als-ie pontificaal op de laptop gaat liggen (waar doorgaans ook wat paperassen liggen, zodat zijn gewicht wordt gedistribueerd) niet eens een toetsaanslag veroorzaakt.]

Inmiddels krijg ik ook door wat Max nog meer leuk vindt, behalve op Michael afstormen en geaaid worden. Ik heb wat speeltjes gekocht maar die boeien hem totaal niet, ook al ruiken ze naar kattekruid. Hij is dol op het dekbed: dat is dik en luchtig en ruikt naar iets aantrekkelijks. Als je erin en erop springt, zak je leuk weg, en je kan er kuiltjes in graven. Verder is-ie dol op papier: misschien is het ‘t geritsel, maar hij mag graag op kranten springen en dan doen alsof het papier terugbijt. Succes verzekerd, want van papier win je het altijd.

En Max is buitengewoon gefascineerd door randen en overgangen. Hoeken, punten, zijkanten: of het nu een kussen is, een toetsenbord of de zijkant van een kast: bijten, klauwen, je poot ertussen zien te krijgen of met je kop erlangs strijken is het devies. Ook alles waar ineens een kleuronderbreking is, is fascinerend. Een vouw in het dekbed: jump! Een schaduw op de vloer: vang! Een naad tussen de tegels van de badkamervloer: kijken of je er met je nagels onder kunt!

Michael krijgt intussen door dat Max een blijvertje is, en dat zint hem niet buitengewoon. Ondanks de kou van de afgelopen maanden was Michael meestal buitenshuis, en als-ie al binnen was kwam-ie amper verder dan de keuken en bleef zelden langer dan twintig minuten. Michael komt meestal rond zes uur ‘s avonds aanzetten en blèrt dan zijn bestelling door; na het eten doet-ie een hazeslaapje op de keukenstoel en vertrekt weer. Soms komt-ie later op de avond terug, zingt een aria (de klassieke grap over Michaels mauwen is dat Pavarotti in hem is gevaren), komt heel even de kamer in op voorwaarde dat ik ‘m eerst uitgebreid lok en trekt zich daarna opnieuw terug op de keukenstoel, of vertrekt via het kattenluikje.

Als ik wou gaan slapen en Michael was er, nam ik hem soms in mijn armen mee naar bed. Dat vond-ie dan vijf minuten lang een heel geweldig plan: ik mocht hem uitgebreid op zijn buik kroelen terwijl ik in en hij op bed lag. Maar ineens – hup flats – sprong-ie op en vertrok weer, soms naar de keuken maar meestal helemaal weg. ‘Klik-klak’ deed het kattenluikje. Exit Michael.

Dat Michael meestal nooit verder komt dan de keuken, maakte dat ik dacht dat het sluiten van de tochtdeur tussen hal en keuken voor pais en vree zou kunnen zorgen met de nieuweling in huis. Michael had dan immers nog steeds de volle beschikking over alles wat-ie eerder wou en had: de keuken, vrije in- en uitgang tussen huis en tuin, plus vooral: eten. Max had dan de ruimtes waar Michael toch al nooit van harte kwam: woonkamer, slaapkamer en badkamer.

Met als voordeel dat Max op die manier niet naar buiten kan. Het kattenluikje geeft immers niet alleen toegang tot de tuin maar ook tot de garagedaktuin en via via tot de straat. Om zelfstandig op straat te mogen als kat moet je minstens puber zijn vind ik, en Max is nog maar een baby… Eerst aan mij en het huis wennen, dan een paar keer aan een lijntje in de tuin, en dan pas alleen de wijde wereld in, had ik zo gedacht.

Leuk plan. Maar vanuit Michaels perspectief betekende het dat-ie ineens een doodlopende keuken aantrof, dat zijn passe-partout hier ten huize ingetrokken leek, en dat er – zodra die plotseling gesloten tochtdeur dan toch open ging – jong respectloos onbenul op hem afstormde dat zich gedroeg alsof hij, Michael, leuk speelgoed was in plaats van de heer des huizes, oftewel iemand met rechten: een kat die ontzag inboezemt en die respect toekomt.

Ik ben ook niet gek. Nadat ik Michaels groeiende verbijstering had ontwaard, realiseerde ik me dat hij de rest van het huis weliswaar amper gebruikt maar dat de wetenschap dat hij die kan gebruiken voor hem cruciaal is. En dat wat ik als een handige indeling had bedacht, vanuit Michaels perspectief betekende dat die nieuweling ineens meer, zo niet alle rechten had terwijl hijzelf ingeperkt was tot de keuken. Never mind dat ik de tochtdeur vaak opendeed als Michael eenmaal binnen was en dan het kattenluikje op slot deed. Ook never mind dat Michael dan meestal meteen terug wilde naar de keuken, of linea recta naar buiten. Zijn vrije doorgang was kapot, dat was de crux. En dat was de schuld van die kleine opdonder. En daar had Michael gelijk in.

Michael diende derhalve gerustgesteld te worden. Zodat ik zondag bedacht dat áls Michael binnen was, ik die kleine tijdelijk in de slaapkamer zou opsluiten en de tochtdeur zou opendoen, zodat Michael in alle rust kon rondlopen en op de keukenstoel kon liggen zonder dat Max voor zijn neus zou paraderen of Michael anderszins zijn aanwezigheid kon inwrijven.

Goed plan. Michael vertrok echter alsnog na een paar minuten, waarna ik de tochtdeur maar weer sloot en Max uit de slaapkamer losliet. Toen ik een uur later in de keuken moest zijn en de tochtdeur opende, sloeg de walm me tegemoet: Michael had zijn territorium gemarkeerd. Mine. Fuck you! No paseran! Zodat ik zondagnacht alle keukenkastdeurtjes en de keukenvloer moest dweilen om de stank te verwijderen en mijn plan in duigen viel. Want zolang Michael blijft piesen om zijn heerschappij te bewijzen, is de rest van het huis off-limits voor hem: no way dat ik mijn hele huis tot onderdeel van een geurslagveld laat verworden.

Na de piespartij liet Michael zich bijna twee dagen niet zien. Vanmiddag meldde hij zich weer. Ik heb hem uitgebreid begroet in de keuken, ik heb hem veel geaaid en wat extra eten gegeven. Maar hij mocht niet verder dan de keuken en die kleine mocht er niet in. Ik moet geloof ik een paar weken grensrechter spelen.

Boris heet inmiddels anders. Anneke en Chris kwamen vanmiddag op kennismakingsbezoek en vonden zijn naam eigenlijk maar niks. Gisteravond merkte ik zelf ook dat de naam niet makkelijk over mijn lippen kwam. Na een korte brainstorm werd Boris daarom feestelijk hernoemd tot Max.

Gisteravond heeft Max urenlang op mijn schoot geslapen. Hij kwam naast mijn bureaustoel staan en piepte ‘wiew, wiew,’ totdat ik hem oppakte. (Inmiddels kan-ie zelf al de stoel opklauteren. Poten omhoog strekken, springen, aan je nagels blijven hangen en jezelf dan langzaam omhoog werken.)

Toen ik naar bed wou ging-ie mee maar van slapen kwam het eerste uur niks. Een donzen dekbed is een geweldige trampoline als je haast niks weegt! Max sprong rond, vond onderweg een poot of staart en moest daar dan nodig in bijten, herinnerde zich daarna de trampoline weer, nam een aanloopje en plofte verzaligd neer. Ook is-ie zich aan het bekwamen in graven in het dekbed. Na een tijdje vond-ie een holletje tussen mijn hoofd, het dekbed en het tweede kussen in en daar heeft-ie de rest van de nacht rustig geslapen.

Vanmorgen heb ik Michael en Max voorzichtig laten kennismaken. De tochtdeur tussen hal en keuken heb ik nu dicht: in de keukendeur zelf zit namelijk een kattenluikje dat Max voorlopig niet mag gebruiken. Toen Michael binnenkwam, deed ik de tochtdeur open en haalde Michael naar de slaapkamer, waar Max op het bed zat. Ze keken elkaar even aan en Michael had niks door. Totdat Max bewoog. ‘Huh?’ zag je Michael denken, ‘waar komt die nou ineens vandaan?’ Ze hebben onder toezicht even aan elkaar gesnuffeld. Daarna vrat Michael – die anders nooit brokjes wil – Max’ halve bak met plotselinge smaak leeg en dat was dat.

Later die ochtend at Max voor het eerst iets, en hij dronk ook. Vervolgens pieste-die een beetje op het bed, ook al staat er in de badkamer een goede kattenbak waar ik ‘m voor de duidelijkheid al een paar keer had opgezet. Toen-ie later die dag nog een plasje op het bed deed, heb ik ander vulsel gekocht. Ik had van die geperste houtkorrels gebruikt, maar in zijn oude huis had-ie grit.

Nadat ik de bak daarmee had gevuld en hem er nogmaals op zette, bleef-ie er voor het eerst rustig in zitten: eerder sprong-ie meteen uit de bak. Op de slaapkamer heb ik een tijdelijke extra bak gezet. Op internet leerde ik dat het helpt wat druppels ammoniak op het grit te strooien, die geur kennen ze. En het instinct om de bak te gebruiken wakker je aan door een kitten er regelmatig op te zetten (dat deed ik al) en dan een voorpootje te pakken en daarmee wat in het grit te graven (dat had ik nog niet gedaan). Het hielp. Vanavond gebruikte Max zijn bak voor het eerst. Knappe Max, brave Max!

Tijdens het bezoek van Chris en Anneke liet Max zich van zijn beste kant zien. Aandoenlijk heel vaak ‘wiew’ zeggen, dapper in ieders broekspijpen klimmen, hard snorren, je aanminnig aankijken en zich posteren voor uitgebreid aaien. Hij vertoonde geen moment van schrik of schroom, het is kennelijk een heel sociaal katje.

En dat pondje poes (ik heb hem gewogen door eerst met en daarna zonder Max op de weegschaal te gaan staan, op de kookweegschaal wou-die niet) blijkt ook bepaald vrij en onverveerd. Toen Michael vanmiddag weer poolshoogte kwam nemen – hij weet verdomde goed dat er iets aan de hand is maar niet precies wát, en bovendien: wat moet die kleine nou ineens hier? Belangrijker: blijft-ie? – deed ik de tochtdeur open. Max was in de badkamer, Michael liep naar de hal. Zodra Max Michael zag, huppelde hij op Michael af en ging aan hem snuffelen. Michael was eventjes sprakeloos, wat een boel zegt want hij laat zich gewoonlijk bij alles wat-ie doet terdege horen. Na een paar seconden trok Max zich terug.

Toen ik Michael een uur later zijn avondmaal had gegeven en de keuken uit wilde lopen, schoot dat pondje poes me voorbij en liep naar Michael. Ineens rook Max het blikvoer en stoof erop af. En terwijl Michael aan het eten was, schoof Max aan. Uit pure verbazing wist Michael niks beters te doen dan aan Max z’n achterwerk te ruiken. Ik trok Max weg, zette Michael weer bij zijn eten en opnieuw schoof Max ertussen. Zodat ik maar een nieuw schaaltje pakte, daar een frutseltje blikvoer in deed en Max met dat nieuwe bakje in de badkamer zette. Michael was zo beduusd dat-ie de helft van zijn eten liet staan, ook al een unicum.

Vanavond heb ik met Max op bed een film gekeken. Of nou ja, ik deed of ik naar de film keek terwijl Max het bed en de slaapkamer verkende, spelletjes met het dekbed deed en soms bij me wegkroop en dan pardoes in slaap viel, of me trots liet zien dat hij nu echt weet waar de bak staat. Max ligt nu in een holletje in bed te slapen en Michael ligt als vanouds op de keukenstoel. Alles is pais en vree, hier heerst kittengeluk.

Vanmiddag heb ik in Amsterdam-Noord een kitten opgehaald. Boris Max is een donker cypers katje: dikke zwarte strepen met bruingrijs, witte teentjes voor, witte kousen achter, een streepje wit over zijn neus, een wit befje en een onweerstaanbaar wit buikje met zwart-grijze vlekken. Hij is zeveneneenhalve week oud.

Onderweg zat-ie in een mandje en hij vond het maar niets. Toen we thuis waren, heb ik hem laten zien waar zijn brokjes, water en bak staan en heb hem toen laten begaan. Boris Max ging meteen op onderzoek uit, eerst nog erg langs de muren en onder dingen door lopend: rugdekking is belangrijk voor een kat in een vreemd pakhuis. Al snel vond-ie een zachte fleecedeken onder een bijzettafeltje en daar is-ie op gaan liggen. Ik installeerde me met boek en fototoestel op de bank, vlak naast hem, en praatte geregeld wat met ‘m.

Wennen aan een stem is belangrijk, weet ik van Tweety: aldoor je aanwezigheid kenbaar maken zodat het diertje zich niet overrompelt voelt. Ik nam me voor hem met rust te laten: alles hier is nieuw voor hem, ineens nergens een moeder of zusje te bekennen (Boris heeft drie zusjes), en alles ruikt en klinkt hier natuurlijk anders. Maar soms kon ik me niet bedwingen en pakte hem even op en zette ‘m op mijn schoot. Dan ging-ie weliswaar meteen snorren – een goed teken – maar hij stapte ook meteen weer van mijn schoot af.

Inmiddels heeft-ie nog twee uitgebreide verkenningstochten door het huis gemaakt en een tijdje op de bank liggen slapen. Ik was inmiddels naar de computer verhuisd om ‘m rust te gunnen. Zojuist werd-ie wakker en liep eerst wat rond – soms in een drafje dwars door de kamer – en kwam toen piepend naar me toe. Hij klom onhandig in een broekspijp en ik heb ‘m opgepakt. Nu ligt-ie op mijn schoot te slapen, zijn kopje aandoenlijk op mijn bovenbeen gevleid.

‘t Is een snoepje. Hij heeft een heel zacht neusje en grote oren, hij staat nog wat wankel op zijn pootjes – soms valt-ie zomaar bijna om – en als-ie draaft gaat-ie wat schuin lopen, en alletwee de achterpootjes gaan dan gelijktijdig de lucht in. Hij heeft nog niks gegeten of gedronken, maar dat komt nog wel.

Volgens mij worden wij een goed stel, Boris Max en ik.