Bedrijven als staat

Raar, dacht Julian Assange: ga je in op een verzoek van Google-topman Eric Schmidt om samen uitgebreid te praten over de toekomst van technologie en internet, en dan neemt Schmidt drie companen mee, allemaal hoge pieten van Buitenlandse Zaken.

Voor Assange was die ontmoeting – ‘one part Google, one part Wikileaks, three parts State Departement’ – aanleiding om de banden tussen Google en het hogere echelon van de Amerikaanse overheid in kaart te brengen. Vooral met de afluisterdienst NSA en het ministerie van Buitenlandse Zaken blijken die hecht: er wordt veel samengewerkt, ze leveren elkaar technologie, en de drie zien elkaars personeelsbestand als natuurlijke kweek- en visvijver.

In zijn recente boek ‘When Google met Wikileaks’ toont Assange vrij overtuigend aan dat Google meer dan internetpolitiek bedrijft. Assange vat het zo samen: ‘Wanner een Amerikaanse internetmonopolist haar invloed in de wereld wil behouden, kan zij de politiek niet links laten liggen. De buitenlandstrategie en economische hegemonie van de VS zijn een noodzakelijke voorwaarde geworden om je eigen marktaandeel te behouden en te vergroten.’

Daar is niks mis mee, zou je kunnen zeggen, maar opmerkelijk is dat Schmidt al doende vaak opereert als een voorpost van de regering. Schmidt is feitelijk een tweede minister van Buitenlandse Zaken, maar dan wel een die zich meer kan permitteren dan de echte, en die bovendien nooit door het Amerikaanse Congres ter verantwoording kan worden geroepen.

Maar Assange staart zich blind op Google. Wat hij beschrijft, zie je bij alle multinationals gebeuren: ze fungeren als schaduwregering, ze voeren diplomatieke missies uit, ze leveren ministers en topambtenaren bij de vleet, en bieden weggestemde staatslieden werk.

Naomi Klein zette een intrigerende gedachtenstap. Zij beweert dat, na de stadstaat, de natiestaat en de federale staten, we nu naar een nieuwe regeringsvorm groeien: de bedrijfsstaten. Op veel punten groeit de invloed van internationale firma’s de ‘gewone’ politiek letterlijk boven het hoofd: via handelsverdragen wordt bedrijfsmacht boven die van individuele naties gesteld. Het nieuwe trans-Atlantische verdrag dat nu in de maak is, TTIP, geeft bedrijven zelfs het recht om schadeloos te worden gesteld indien een verandering in nationaal beleid hun belangen schaadt. Daarmee krijgen ze een ijzersterk wapen in handen om nationaal beleid te blokkeren.

Tekenend is dat delen van de rechtspraak worden overgeheveld naar het bedrijfsleven. De entertainmentindustrie hamert er al jaren op dat zijzelf als politie, aanklager, advocaat en rechter moet kunnen optreden, en wil dit deel van de rechtspraak liefst geheel zelf afhandelen. Ook het TTIP voorziet in rechtspraak door multinationals: als een bedrijf een overheid aanklaagt, zou een mediator – aangesteld door multinationals – in alle beslotenheid een bindende uitspraak moeten doen.

De staat wikt, de multinational beschikt.

Author: Spaink

beheerder / moderator

7 thoughts on “Bedrijven als staat”

  1. Het fenomeen “territorial state versus corporate state” is al door R. A. Heinlein uitgebreid beschreven in “Friday”, “The Number of the Beast” en hints in “Double Star” (waarin ene Willem de opvolger is van ene Alexander (of andersom) van Oranje als ceremonieel hoofd van de interplanetaire regering) uit 1956 maar liefst.

  2. Ja, ik zie ook overal tekenen dat dit aan het gebeuren is. De invloed van bedrijven als Unilever is griezelig. Niet alleen op de politiek, maar ook (via sponsoring, via het personeelsbeleid, via universiteiten etc.) op ogenschijnlijk neutrale organisaties als het Voorlichtingsbureau voor de voeding, de Hartstichting, enzovoorts. En dat is maar één voorbeeld. Maar wie kan deze ontwikkeling stuiten, zolang de politiek vrijwel collectief de vrije markt omarmt?

  3. Google is NSA, nee dat heb ik niet van wikileaks of uit betrouwbare bron maar gewoon door te kijken naar wat Google van je probeert te ontfutselen: Emailadres (gratis gmail), telefoonnummer (voor als je je wachtwoord vergeet, sure), locatie (alle google activiteiten), contacten (gmail en toegang tot contactenlijst op android smartphones), creditkaartnummer (google play), surfgedrag (google search), de inhoud van je documenten (google drive) en de inhoud van je emails (gmail weer). Laat dat nu precies die zaken zijn waar NSA interesse in heeft. Toeval? Sure.

  4. #2 Youtube:
    Michael Parenti: No War But Class War(58.14min, lezing).

    Niets nieuw onder de zon: de eeuwige machtstrijd tussen arm en rijk maar in een eigentijds jasje. Het voltrok zich in de VS een poosje geleden maar in ons kikkerlandje is het net zo actueel.
    Je moet het Engels wel machtig zijn, maar het verhaal is prima te volgen en gespeend met enige (sarcastische) humor.

Leave a Reply to Janus Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Hou me per e-mail op de hoogte van nieuwe reacties op dit artikel.
      (U kunt zich hier abonneren zonder zelf te hoeven reageren.)

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.