Pondje poes

Boris heet inmiddels anders. Anneke en Chris kwamen vanmiddag op kennismakingsbezoek en vonden zijn naam eigenlijk maar niks. Gisteravond merkte ik zelf ook dat de naam niet makkelijk over mijn lippen kwam. Na een korte brainstorm werd Boris daarom feestelijk hernoemd tot Max.

Gisteravond heeft Max urenlang op mijn schoot geslapen. Hij kwam naast mijn bureaustoel staan en piepte ‘wiew, wiew,’ totdat ik hem oppakte. (Inmiddels kan-ie zelf al de stoel opklauteren. Poten omhoog strekken, springen, aan je nagels blijven hangen en jezelf dan langzaam omhoog werken.)

Toen ik naar bed wou ging-ie mee maar van slapen kwam het eerste uur niks. Een donzen dekbed is een geweldige trampoline als je haast niks weegt! Max sprong rond, vond onderweg een poot of staart en moest daar dan nodig in bijten, herinnerde zich daarna de trampoline weer, nam een aanloopje en plofte verzaligd neer. Ook is-ie zich aan het bekwamen in graven in het dekbed. Na een tijdje vond-ie een holletje tussen mijn hoofd, het dekbed en het tweede kussen in en daar heeft-ie de rest van de nacht rustig geslapen.

Vanmorgen heb ik Michael en Max voorzichtig laten kennismaken. De tochtdeur tussen hal en keuken heb ik nu dicht: in de keukendeur zelf zit namelijk een kattenluikje dat Max voorlopig niet mag gebruiken. Toen Michael binnenkwam, deed ik de tochtdeur open en haalde Michael naar de slaapkamer, waar Max op het bed zat. Ze keken elkaar even aan en Michael had niks door. Totdat Max bewoog. ‘Huh?’ zag je Michael denken, ‘waar komt die nou ineens vandaan?’ Ze hebben onder toezicht even aan elkaar gesnuffeld. Daarna vrat Michael – die anders nooit brokjes wil – Max’ halve bak met plotselinge smaak leeg en dat was dat.

Later die ochtend at Max voor het eerst iets, en hij dronk ook. Vervolgens pieste-die een beetje op het bed, ook al staat er in de badkamer een goede kattenbak waar ik ‘m voor de duidelijkheid al een paar keer had opgezet. Toen-ie later die dag nog een plasje op het bed deed, heb ik ander vulsel gekocht. Ik had van die geperste houtkorrels gebruikt, maar in zijn oude huis had-ie grit.

Nadat ik de bak daarmee had gevuld en hem er nogmaals op zette, bleef-ie er voor het eerst rustig in zitten: eerder sprong-ie meteen uit de bak. Op de slaapkamer heb ik een tijdelijke extra bak gezet. Op internet leerde ik dat het helpt wat druppels ammoniak op het grit te strooien, die geur kennen ze. En het instinct om de bak te gebruiken wakker je aan door een kitten er regelmatig op te zetten (dat deed ik al) en dan een voorpootje te pakken en daarmee wat in het grit te graven (dat had ik nog niet gedaan). Het hielp. Vanavond gebruikte Max zijn bak voor het eerst. Knappe Max, brave Max!

Tijdens het bezoek van Chris en Anneke liet Max zich van zijn beste kant zien. Aandoenlijk heel vaak ‘wiew’ zeggen, dapper in ieders broekspijpen klimmen, hard snorren, je aanminnig aankijken en zich posteren voor uitgebreid aaien. Hij vertoonde geen moment van schrik of schroom, het is kennelijk een heel sociaal katje.

En dat pondje poes (ik heb hem gewogen door eerst met en daarna zonder Max op de weegschaal te gaan staan, op de kookweegschaal wou-die niet) blijkt ook bepaald vrij en onverveerd. Toen Michael vanmiddag weer poolshoogte kwam nemen – hij weet verdomde goed dat er iets aan de hand is maar niet precies wát, en bovendien: wat moet die kleine nou ineens hier? Belangrijker: blijft-ie? – deed ik de tochtdeur open. Max was in de badkamer, Michael liep naar de hal. Zodra Max Michael zag, huppelde hij op Michael af en ging aan hem snuffelen. Michael was eventjes sprakeloos, wat een boel zegt want hij laat zich gewoonlijk bij alles wat-ie doet terdege horen. Na een paar seconden trok Max zich terug.

Toen ik Michael een uur later zijn avondmaal had gegeven en de keuken uit wilde lopen, schoot dat pondje poes me voorbij en liep naar Michael. Ineens rook Max het blikvoer en stoof erop af. En terwijl Michael aan het eten was, schoof Max aan. Uit pure verbazing wist Michael niks beters te doen dan aan Max z’n achterwerk te ruiken. Ik trok Max weg, zette Michael weer bij zijn eten en opnieuw schoof Max ertussen. Zodat ik maar een nieuw schaaltje pakte, daar een frutseltje blikvoer in deed en Max met dat nieuwe bakje in de badkamer zette. Michael was zo beduusd dat-ie de helft van zijn eten liet staan, ook al een unicum.

Vanavond heb ik met Max op bed een film gekeken. Of nou ja, ik deed of ik naar de film keek terwijl Max het bed en de slaapkamer verkende, spelletjes met het dekbed deed en soms bij me wegkroop en dan pardoes in slaap viel, of me trots liet zien dat hij nu echt weet waar de bak staat. Max ligt nu in een holletje in bed te slapen en Michael ligt als vanouds op de keukenstoel. Alles is pais en vree, hier heerst kittengeluk.

Author: Spaink

beheerder / moderator

23 thoughts on “Pondje poes”

  1. polshoogte?
    To the Maxxx
    Mensen met nieuwe kittens zijn net zo erg als, of erger dan, mensen met verse babies. Mens hou op. Waar trouwens blijven de beschuiten met muiskens???
    Oh, en méér photographieën. En bewegende beelden…

  2. Whoops, pOOlshoogte natuurlijk, ik corrigeer ‘t meteen. En ja, mensen met kittens zijn net zo mal als die met nieuwe babies. Met kittens is die dwaasheid echter meestal na een maand of drie over terwijl mensen met babies dan nog achttien jaar aan de daaruitvolgende kinderen vastzitten. Prijs jezelf derhalve gelukkig dat ik een kitten wilde en geen kind: dit is sneller over. Tegelijkertijd: verbllijd je in mijn vertedering. Gewoonlijk ga ik altijd alles uitleggen en tot zeurens toe verklaren, maar bij katjes laat ik de ontroering ineens gewoon los :)

    Meer Maxxx foto’s staan op Facebook: http://www.facebook.com/karin.spaink?ref=profile#!/album.php?aid=166932 . Als ‘t goed is kunnen ook niet-Facebook-leden ze zien.

  3. JPke, de muisjes brengen de beschuiten en Max en Michael eten….. ja wat eigenlijk ???
    Karin, kom nou dat gaat nooit over ! mijn katten zijn inmiddels 10 en ze zijn nog net zo aandoenlijk, zacht, knuffelig, eigenwijs en weet ik wat nog meer als toen ze pluizeballetjes van slechts 9 weken waren ;-)

  4. Na een paar jaar ben ik met mijn ‘s morgens onder mijn dekbed kruipende Mimi alleen maar erger geworden. Ten koste van de aandacht voor mijn kids natuurlijk want die zijn minder zachtharig. Geloof me, die kattenliefde gaat echt niet over hoor maar dat weer je zelf ook wel.

  5. Wat een scheetje! Wij hebben inmiddels 3 senioren (1 mei werden broer en zus 10 jaar, 5 mei wordt de oudste 16 jaar); Er komt wel weer een keer een kitten bij, maar voorlopig niet; sinds afgelopen september hebben we een beagle (nu 9 mnd) en dat gaat nu erg goed met de katten (inmiddels snappen ze allemaal dat ze boven dat rare blafbeest staan); om nu weer de boel te bestressen met een nieuwe vierpoot met staart (ook al is het van hun eigen soort) is gevoelsmatig vragen om moeilijkheden.
    Het blijft wel aandoenlijk zo’n ukkepuk (ook als ze volwassen zijn trouwens :)) Van katten heb ik het ‘ zalig, niets doen ‘ geleerd :)

  6. Ik snap niet dat mensen een kat in de slaapkamer laten en dan ook nog in bed…..lekker fris.

  7. in, nee OP mijn bed ligt een hondje. Dát is pas on-hiegienies.. ;-)
    Ik ben van zowel kat als hond en ik heb me wel eens afgevraagd hoe het komt dat je zo anders reageert op de een of de ander. Beiden zijn pluis en grote ogen als ze klein zijn. Beiden zijn van je afhankelijk. Zou het kunnen dat je langer ‘aaarch, lief!’ denkt bij een kat dan bij een hond omdat de eerste een leven lang eigenstandig filosoof blijft en de laatste al snel een Hond wordt?

  8. @ 10 Het hangt met de karakterstructuur van de persoon samen. Personen die een uitermate sterk onwankelbaar en trefzeker doelgericht karakter hebben, nemen een kat.

    Personen die onzeker zijn, immer zoekende, nooit zeker van zichzelf en vooral zich erg kwetsbaar voelen en dat ook zijn, maar vaak heel mooi van uiterlijk schoon, nemen een hond die hun moet verdedigen en met kracht en vreugde over geestelijke en depressieve hindernissen heen moet helpen.

    Wel is het zo dat een kat zijn onmetelijke wijsheid gemakkelijker overdraagt, als hij op een centimeter op tafel naast je zit en naar buiten staart. Ook is het zo dat hij om altijd aandacht te kunnen trekken, precies op de plek op de krant gaat liggen waar jij aan het lezen bent. En dat bij herhaling. Hij weet het, voor de tienmiljoenste keer en kijkt uitdagend. De verstolen broederschap.

    Katten zijn inderdaad uiterst schone dieren. Hij wast zich eerst gedurende ‘n half uur voordat hij dagelijks ver na middernacht in de V gaat liggen die mijn benen onder het dekbed vormen. Hoger komt hij nooit en bij omdraaien neemt hij landerig de andere V: “moet dat nou…..”

    Tenslotte komen we, in ons volgend leven allemaal terug als kat of hond en waren we in ons vorig leven dat ook een uitermate geruststellende gedachte

  9. Ik heb katten omdat die langer alleen kunnen zijn, en wel 2 omdat ze dan niet alleen zijn en ik toen nog werkte, had graag een hondje een vuilnisbakje met flaporen, maar dat durf ik met deze monsters niet aan,
    euh kanarie,s vonden ze een beetje te leuk ook geen optie al ik heel wil blijven (werd tijdens het voeren bestormd)

    een van de katten heeft verdacht veel honderige trekken,
    half om half kan zeker niet, opgegroeit met honden ofzo,
    de andere is een echt sierlijk poesje, in manier van doen,
    heeft er geen moeite mee zoekt gewoon het plekje op waar ze wil liggen, boven op me. Zou het er aan liggen dat ze een nestje heeft gehad dat ze mij steeds wil wassen?

  10. Nee jij ruikt anders en dat wil ze niet hebben. Zij wil dat jij ruikt zoals zij wil. Dat is drang tot zelfbehoud, vanuit de wildernis, het overleven & het instinct. Dat heeft ze meegekregen en dat heeft altijd voorrang. Zorg dus dat je niks geprononceerds a-natuurlijks op hebt. Een kat denkt altijd vanuit een kat. Nooit vanuit jou.

  11. Oh ze wast de vloer ook, heeft ze nog wel even wat te doen
    zowel mij als de vloer en soms de medekat

  12. “quotje van Juzo :@ 10 Het hangt met de karakterstructuur van de persoon samen. Personen die een uitermate sterk onwankelbaar en trefzeker doelgericht karakter hebben, nemen een kat.”

    ik heb 2 katten, heb ik dan ook een dubbel uitermate sterk enz karakter ???
    en ja ik word regelmatig gewassen door Garfie; met name onder mijn oksels en in mijn haar. daarnaast ik ruik betrekkelijk vaak naar hond.
    dus dat moet er ook weer van af. zo hou ik mijn katten van de straat ;-)

  13. @ 15

    a: Nee.

    b: Een kat is uitsluitend op het voortbestaan van hem/haar zelf gericht. Afhankelijk zijn (voeding) van iemand die sterk ruikt brengt de kat zelf in gevaar. Leidt het spoor in de wildernis naar de kat, en uit oerdrang en instinct tot zelf behoud wil hij/zij dat niet.

    c: Je moet eerst het wezen der kat goed bestuderen (boeken, eigen onderzoek) en daarna je verstand goed laten werken.

    d: Dan kom je verder. Anders niet.

  14. @Elmo: juzo bedoelt dat hij een kat heeft. En daaruit volgend ook een bepaald karakter dat toebehoort aan kattenbezitters.

    juzo zegt dit, ik meng mij hier niet in!

    Bij zijn beschrijving krijg ik ook meteen bepaalde hondenrassen in mijn gedachten. Van die donker bruine jachthonden, hoe heten ze ook al weer…

  15. hoeft niet hoor,
    dat vraagt mijn behandelaar zich ook af,
    inclusief mij, ik ook dus.

    liefs thian

Leave a Reply to Thian Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Hou me per e-mail op de hoogte van nieuwe reacties op dit artikel.
      (U kunt zich hier abonneren zonder zelf te hoeven reageren.)

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.