Broccoli

In alle gesprekken vanavond – goede vrienden, Oud & Nieuw – kwam naast veel andere dingen ook ter sprake wat we graag gedraaid zouden willen hebben bij onze begrafenis of crematie. (Nee dat is niet morbide. Ik was erg blij dat ik wist wat Jan gedraaid wilde hebben – niemand anders wist dat-ie Mood Indigo wilde laten horen, en in welke uitvoering precies, en zo kon ik op ‘t laatst nog iets extra’s voor hem doen. Dat was troostrijk.)

Al jaren denk ik dat ik Broccoli van Coil zou willen laten horen. ‘t Is een zo mooi en breekbaar nummer, etherisch en nuchter tegelijk, vervreemdend en lief, onwezenlijk en kwetsbaar en teder.

Dus zojuist luisterde ik weer naar Broccoli. En ineens drong het eindelijk tot me door: dat nummer gaat helemaal niet over mijn toekomstige dood of wat ik al wie dan afscheid komt nemen nog zou willen zeggen. Dat nummer gaat erover dat mijn ouders ooit dood zullen gaan, en hoe erg dat is, en dat ik mezelf al jaren probeer te wennen aan de gedachte dat zij er ooit niet meer zullen zijn.

‘Wise words from the departing. The death of your father, the death of your mother, is someting you prepare for all your life, all their life.’ (En om helemaal eerlijk te zijn: dat is waarom ik soms zo kwaad kan zijn op mijn kwijte broer – dat de bekommernis om mijn ouders alleen op mijn schouders valt, en ik hun dood niet met hem zal kunnen delen.)

Broccoli

Wise words from the departing
Eat your greens, especially broccoli
Remember to say “thank you”
for all the things you haven’t had
By working the soil we cultivate the sky
We embrace the vegetable kingdom

The death of your father,
the death of your mother
Is something you prepare for
All your life
All their life

Wise words from the departing:
The death of the mother, and the death of the father,
Is something you prepare for
For all of their life,
For all of your life.

Wise words from the departing:
Eat your greens, especially broccoli.
Wear sensible shoes, and always say “thank you.”
Especially for the things you never had.

Wise words from the departing:
By working the soil we cultivate the sky,
And enter the vegetable kingdom
Of our own heaven.
By working the soil we cultivate good manners.
We used to say “please”, and “thank you.”
Especially for the things we never had.

Wise words from the departing:
Eat your greens, especially broccoli.
And always say “thank you.”
Especially for broccoli.

[Op YouTube staat een live uitvoering van Broccoli maar op de plaat – Musick to play in the dark I – is het veel en veel mooier. Je kunt Broccoli hier beluisteren en hier kopen.]

Author: Spaink

beheerder / moderator

6 thoughts on “Broccoli”

  1. Ik moet weg, maar inderdaad, een lijst van muziek voor de crematie heb ik ook al jaren klaar liggen. Net als mijn jongste zus trouwens met wie ik nog regelmatig contact heb, en we bleken er een zelfde nummer op te hebben staan, zonder dat van elkaar te weten, en hebben daar flink om gekibbeld.
    Zo van: ik heb al twee keer kanker gehad dus ik ga het eerste dood dus ik mag het draaien, en mijn zus van ik heb al twee keer een tia gehad en val waarschijnlijk ineens dood neer, dus ik ben eerst en ik mag het draaien. Wij hebben vroeger ook een opklapbed gedeeld, met de strijd om de dekens.

    Iedereen verliest z’n ouders, dat is een natuurlijk proces. Maar het is inderdaad, zeker met ouders die ouder worden en vaak ook wat hulpbehoevender, bijzonder naar dat je broer het helemaal laat afweten. Een vriendin van mij heeft dat precies hetzelfde gehad, terwijl haar ouder bovendien gescheiden waren en haar moeder ernstig gehandicapt. Zij heeft gewoon met haar broer gepraat, en een aantal vrienden gevraagd ook met hem te praten, en hem aangesproken op zijn verantwoordelijkheid. Zelf had ik ook een problematische relatie met vooral mijn moeder, maar ik ben altijd bij haar blijven komen, gedurende haar laatste jaren kreeg ik zelfs een ongekend goede band met haar, omdat ze veel zachter en liever werd met het ouder worden. Je broer ontzegt niet alleen je ouders, maar ook zichzelf veel, en zoals je je ouders in een eerder stukje omschreef kan het best dat er veel fout is gegaan, maar vast niet bewust. Dus ken je geen vrienden van hem? Laten die dan eens met hem praten.

  2. Grappig: zo’n zelfde gesprek hadden wij gisteren met vrienden terwijl we gezamenlijk naar een dvd van de band “Nevermore” keken; bij een bepaald erg mooi nummer zegt onze vriend tegen zijn vrouw: “Miran, deze wil jij zeker op je crematie; deze liveuitvoering of van het studioalbum?” affijn… vonden we het natuurlijk jammer dat wanneer we dood zijn, we er niet zelf van kunnen genieten tijdens de uitvaart. Ik roep enthousiast: “ow, dan ga ik wél headbangen op jouw uitvaart!” Dat mocht :D

    En dat de meeste aanwezigen de muziekkeuze helaas niet erg zouden kunnen waarderen en dat we dan onze eigen muziekinstallatie naar het uitvaarcentrum moeten meeslepen, omdat het daar gebruikte materiaal natuurlijk lang niet voldoet…. Dat de band misschien live dat nummer kan komen doen (even de uitvaartverzekeraar bellen om de polis drastisch te verhogen ;))… of dus gewoon met kist en al naar een concert van de band om het daar dan nog even te beleven…

    Niet morbide inderdaad… Simpelweg realiteit in de zin van: eens gaan we een keer dood en daar moet je niet al te moeilijk over doen.

  3. Ja,ouders en hun doodgaan. Als kind panisch om dat idee, later wanhopig. Ze gingen te vroeg dood, voor mij te vroeg, en ook nog verkeerd, voor mij verkeerd en ik lag overhoop met hen en mezelf. Ik zou denk ik 6 ouders moeten hebben om eindelijk alles ‘goed’ te doen: onze opgehoopte geschiedenis te benoemen, onze gevoelens te herschikken, afscheid nemen en vrede te vinden.
    Maar nu achteraf en ondanks alles toch vrede. Zien wat er niet goed ging, voelen hoe het had kunnen zijn, weten dat het niet anders kon. Anders had ik het wel gedaan. Nu, zoveel doden verder, weet ik hoe het kan en hoe kloppend het kan zijn. Het afscheid duurt soms al jaren, nog voordat iemand ziek wordt en dood gaat. Je bent je bewust van je eigen en andermans kwetsbaarheid en de illusies die bij het leven horen. Ook de illusie van je eigen recht op leven. Daarmee houd je onbewust al rekening met zoiets schokkends als de dood van een ander. Tegen de onverwachte dood van een kind, partner of iemand anders die dichtbij staat is weinig te doen. Het is een overval, en het voelt als oneerlijk. Afscheid nemen gebeurt dan achteraf en dat is veel moeilijker en duurt langer. Maar ik herinner me mijn schoonmoeder, hoe ze ouder en brozer werd en hoe ik al heel lang rekening hield met de kans dat ze dood kon gaan binnen afzienbare tijd. Elke keer zag ik hoe ze kleiner en doorschijnender werd en toen ze uiteindelijk ziek werd en nog weer later overleed, was het bijna een verrassing voor me hoe rustig en schoon ik me van binnen voelde. Behalve het rouwen om het verlies was er ook een intense vrede om dat het afscheid al was geweest en er niets tussen ons was blijven liggen. Dat laatste is van het grootste belang. Het is ook iets wat je op het allerlaatst nog kan bewerkstelligen. En zo zou het altijd en met iedereen moeten zijn, ook al is iemand nog lang niet ziek en dood. Zeggen wat er gezegd moet worden, dat niet uitstellen, zorgen dat je gedaan hebt wat je kon en dat niet uitstellen. En meer kan je niet doen.
    Dat er iemand is die uit hetzelfde nest komt als jij en daar niets mee te maken wil hebben (of lijkt te willen hebben) lijkt me bij tijd en wijle onverteerbaar, omdat de potentie niet benut wordt. Het “hoe het had kunnen zijn” wordt je voortdurend voorgehouden. De verspilling van mogelijkheden. Of van mogelijkheden zoals je je die voorstelt.
    Ja, en muziek erbij, maar wat. Je eigen muziek die iets vertolkt van ja wat? Nu, (maar dat kan veranderen) zou ik kiezen voor Jan Garbarek en zijn “A Tale Begun”, of zijn “In Praise of Dreams”, misschien nog beter. Waarom? Voor mij plaatsen die klanken het leven en de dood en alles wat menselijk is, en is geweest, in een enorm groot verband; zó groot dat alles gladgestreken of moet ik zeggen ‘gladgestreeld’ wordt op een liefdevolle manier en zonder sentimenteel te worden. Je wordt opgenomen en weer neergezet op een plek die weliswaar niet onverschillig is, maar ook niet meer individueel , niet meer privé . Het is een plek die er is en die goed is; niet meer en niet minder. Maar ja, misschien vindt een ander die muziek wel vreselijk.

  4. Karin, na dit verhaal (en de songtekst) gelezen te hebben, wou ik er erg graag naar luisteren. Maar er valt echt niet aan te komen!
    iTunes, eMusic en Amazon hebben het allemaal niet. :-(
    Dus voorlopig moet ik het doen met YouTube.

  5. Hoi Karin,

    Het is een apart onderwerp en toch ook heel essentieel. Weet jouw omgeving van je gedraaid wil hebben als je er niet meer bent? Ik ben al door dat stadium heen en niemand had een idee wat mijn vader wilde horen. Gelukkig had hij mij dat ooit eens verteld en zo kwam het goed. Zelf ben ik na een eerste bijna dood ervaring veel bewuster hier mee om gegaan en ik heb een lijstje muziek wat bij me past. Ik wil geen slap geouwehoer, geen-hemel-inprijzende-niet-gemeende-als-je-dood-bent-goed-praatjes en muziek zegt veel meer dan woorden kunnen.

    Broccoli is een mooie tekst, confronteert en beschrijft wat je nooit goed kunt voorbereiden, het overvalt je vaak toch.

    Groetjes

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Hou me per e-mail op de hoogte van nieuwe reacties op dit artikel.
      (U kunt zich hier abonneren zonder zelf te hoeven reageren.)

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.