De eerste kuur is over, althans in zijn directe uitwerkingen. Zowel gisteren (zondag) als vandaag werd ik wakker met het gevoel: ‘ha daar ben ik weer, ik voel me als vanouds’. Gisteren viel dat uiteindelijk nog vies tegen, ik heb een groot deel van de dag in bed gelegen, maar vandaag is het echt zo: de eerste kuur is over. Mijn hoofd zwemt nog wel wat, het voelt alsof ik een fikse griep achter de rug heb (terwijl ik er helemaal niet zo beroerd van was).
Hup, weer aan het werk, thuis ga ik toch maar zitten piekeren. Vandaag bij XS4ALL merk ik ineens een nieuwe bijwerking: nattigheid voelen. Zodra iemand iets liefs tegen me zegt springen de tranen me in de ogen. Mijn neus is sniffig, ik loop de hele dag met een zakdoekje te vegen en ik weet niet eens of dat nu door emoties komt of, heel plat, door aangetast slijmvlies (dat begin ik ook te merken, dat slijmvlies: droge mond, raar gevoel bij kauwen enzo). Maar ik ben ineens heel ontdaan van liefheid. Van een ontroerend mailtje dat ik gisteren van Menso kreeg ben ik al een paar keer in tranen geraakt, toen Marion blij verrast was me te zien schoot ik vol, en toen ik Doke vertelde dat ik volschoot over Marions reactie, schoot ik ook vol. Alleen al van het opschrijven hiervan krijg ik alweer natte ogen.
*beetje* moe misschien?
/me hands Karin tissues and hugs
Gewoon je laten gaan. Wat kan het je schelen?! Blijf jezelf. En koop extra tissues….
Hoi Karin,
Fijn, dat je er weer een beetje bovenop bent!
Heel herkenbaar, die emotionele incontinentie. Ik was ook zo kwetsbaar, zo gevoelig voor reacties van anderen, je herkent je zelf soms niet meer. Hoort blijkbaar allemaal bij het verwerken. Lekker laten gaan. Maar in ieder geval prettig, dat mensen om je heen zo met je meeleven. Ik vond het veel erger, als mensen helemaal niks vroegen.
Ik hoop dat je op je werk wat afleiding kunt vinden.