Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 5453
Comments Posted By Spaink
Displaying 0 To 0 Of 0 Comments
Erik @ 5: NFC is niet heel goed beveiligd, bv tegen een man-in-the-middle attack. Dat er een key om mijn telefoon zit, heeft daar niks mee te maken.
En je bevestigt dat er een premie op het jatten van de telefoon komt te staan…
» Posted By Spaink On August 28, 2013 @ 16:13
Branko @ 4: Ik hoorde eerderdeze week uit goede bron dat het voornaamste motief van de banken is dat transacties zo 2 seconden sneller gaan. Achterliggend doel: minder cassières….
» Posted By Spaink On August 28, 2013 @ 15:40
De koekat is helaas weer in de aanval :(
» Posted By Spaink On October 22, 2013 @ 08:23
Thain @ 18: Inmiddels weet ik waar de koekat woont. Het is een poes, van anderhalf jaar oud, en ze heet Bella. Bella woont hier nog maar net, en heeft ook met een andere buurkat ruzie gemaakt. Ze is kortom haar domein aan het veroveren, en snapt nog niet goed dat ook andere katten rechten hebben, en dat alle katten zih een beetje moeten schikken…
» Posted By Spaink On August 19, 2013 @ 23:23
Olav @ 14: Het dier vangen is nog niet zo eenvoudig. En de eigenaar – if any – vragen hem binnen te houden, is natuurlijk ook raar. Moet de koekat bnnenblijven, opdat Max naar buiten kan?
» Posted By Spaink On August 19, 2013 @ 10:53
Frank @ 2: Je moet je in Engeland voortaan bij je ISP registreren om van het filter verschoond te blijven- lees de plannen van Cameron er maar op na. Het is censurr omdat niemand weet wa er precies gefilterd word. Als ik kinderen in huis zou hebben, zou ik een browserfilter instellen – en dat is heel iets anders dan fltering op toeleveringsniveau.
» Posted By Spaink On July 23, 2013 @ 20:04
Olav @ 14: Dan zijn we het eens!
» Posted By Spaink On June 22, 2013 @ 04:36
Olav @ 7: de trias politicas wil zeggen dat machten gescheiden zijn en elkaar moeten controleren, niet dat wantrowuen een burgerplicht is. Je verwart je eigen opvatting met staatsrecht :)
» Posted By Spaink On June 19, 2013 @ 23:01
Barbara @ 6: Snowden heeft dit – naar mijn inschatting – simpelweg goed voorbereid, en heeft lang nagedacht hoe te handelen. En wat er met hemzelf gebeurt, kan hem niet veel meer schelen: vandaar zijn gelatenheid en zijn gebrek aan advocaat-aan-zijn-zijde. Overigens klopt Naomi Wolfs verhaal over Julian assange niet helemaal: ook nadat hij onder verdenking stond, zijn er allerlei mensen geweest die hem hebben gesproken zonder dat daar advocaten bij waren.
» Posted By Spaink On June 19, 2013 @ 23:00
Olav @ 3: Nee. Je *hoeft* ze niet te vertrouwen, maar de overheid wantrouwen is ons recht, niet onze plicht.
» Posted By Spaink On June 19, 2013 @ 16:39
wijzij @ 14: Ik geloof erg in sprookjes. Ik houd van zeemeerminnen, en mocht er ooit zelf een zijn: in de rolstoel, met een zelfgemaakte parelmoeren staart!
» Posted By Spaink On June 15, 2013 @ 01:37
Janus @ 14: Wat je zegt, klinkt leuk, maar het is precies het probleem. Kom ik uit mijn werk en wil ik iets fatsoenlijks te eten kopen, dan wil ik bepaald geen lange tocht moeten ondernemen (en in de stadsfiles staan) om iets te kopen in dat ene winkeltje ergens in Amsterdam waar het spul (vermoedelijk) wél verantwoord is.
Je zou in élke buurt verantwoord voedsel moeten kunnen kopen.
» Posted By Spaink On June 01, 2013 @ 04:01
Hanneke @ 9: Dat is precies mijn probleem. Inmiddels weten we dat we niet meer kunnen vertrouwen op wat de producenten ons vertellen. Maar ja, bij de AH zitten er tenminste nog labels op wat we kopen, en bij de Turkse groenteboer en bij de slager is het helemaal raden waar dat eten vandaan komt…
» Posted By Spaink On June 01, 2013 @ 00:00
JPaul @ 2: Een ‘beest’ is niet noodzakelijkerwijs lelijk van karakter, hoor.
» Posted By Spaink On May 29, 2013 @ 23:21
Inez @ 10: Ja he :)
» Posted By Spaink On May 28, 2013 @ 03:10
JPaul, ik weet niet of je wel eens iets hebt gelezen over de requisietenafdeling van Game of Thrones. Die is heel bijzonder: het zijn echte zwaarden, kettingen, bokalen, zilveren juwelen, noem maar op. Alls buitengewoon duur handwerk.
» Posted By Spaink On May 25, 2013 @ 17:14
Thian: ja dat was mazzel :)
» Posted By Spaink On May 25, 2013 @ 01:19
Esther: ja he :)
» Posted By Spaink On May 24, 2013 @ 23:20
Roel @ 9: Zoals Barbara zegt, is het voorstel na eerste publicatie licht afgezwakt. Maar de angst dat ook de ruilhandel binnenkort onder een certificatieplicht gaat vallen, is wel degelijk groot.
» Posted By Spaink On May 22, 2013 @ 21:43
Olav @ 1: :)
» Posted By Spaink On May 22, 2013 @ 15:53
Jan Maas @ 73: Michael ging middenin de nacht schreeuwen. Zodra de dierenarts bereikbaar was -een paar uur later- heb ik die gebeld, maar voor ik de kat daar naartoe kon brengen, was-ie al dood. Zijn lijden heeft een gelukkig maar paar uur geduurd.
En ja, zo’n dood wil ik best. Lang leven zonder medische interventie, en slechts een paar uur pijn hebben voor je in de armen van je vrouwtje overlijdt. Ik teken ervoor.
» Posted By Spaink On October 29, 2014 @ 01:15
Ilsa: Dat klinkt als een verstandige beslissing. Sterkte!
» Posted By Spaink On June 02, 2014 @ 04:24
Tartarus @ 56 – Je schrijft:”Hoe kan je tot (totale) aanvaarding komen van de dood als je niet zeker weet wat er na je dood gebeurt?”
Met die vraag zijn we bepaald voorbij de kattenkwestie gekomen. Wanneer Michael een vlieg, vlinder of muis ving en die vervolgens triomfantelijk opvrat, dacht-ie niet aan vergankelijkheid of aan de dood. Hooguit dacht-ie: ‘Gotcha!’, of misschien: ‘Uhm, toch minder lekker dan ik hoopte, na al die moeite die ik deed om je te vangen….’
In zijn jaren hier heeft Michael drie dode soortgenoten gezien. Eerst Kim, mijn oudste kat, later Tweety, en toen Dropje. Al die dode katten hebben een paar uur op mijn bed gelegen. Aan Kim hebben zowel Michael en Tweety na haar dood nog eventjes geroken, maar de enige die aandacht besteedde aan de andere dode katten was ik. Ook zieke huisgenoten boeiden ze niet: geen angst, geen genegenhed. Wel werden al mijn katten in hun laatste maanden ineens gepest door de rest. De zwakheid van de ene kat is de winst van de andere.
Katten hebben geen enkel ontzag voor andermans dood.
Wat Michaels eigen dood betreft: er is geen enkele maatstaf om te bepalen of hij die accepteerde of niet, laat staan of hij ernaar verlangde. Het enige dat ik kan zeggen, is dat hij de nacht voor zijn dood voor het eerst in de vele jaren die hij bij mij sleet, in paniek raakte, en desalniettemin ogenblikkelijk kalmeerde zodra ik zachtjes tegen hem praatte en hem aaide.
Maar om dat nou ‘acceptatie’ te noemen…? Het dier had geen idee wat er met hem gebeurde, en juist dat maakte – denk ik, tenminste – dat-ie in paniek raakte. Want pijn had hij niet. Ik ken mijn katten goed genoeg om dat laatste met zekerheid te kunnen zeggen.
Om bovengenoemde redenen moet ik, wat betreft je oorspronkelijke vraag, alle katten zachtjes doch dringend terzijde schuiven. Mensen vrezen de dood omdat ze pijn en machteloosheid voorzien, omdat ze zich spiegelen aan intimi die eerder zijn overleden, omdat ze bezorgd zijn over het welzijn van hun nabestaanden, of omdat ze – zoals jij impliciet poneert – bang zijn voor wat er na hun dood met ze gebeurt. Dat zijn allemaal argumenten die voor katten niet spelen. Die hebben geen concept van de dood.
Dus laten we ons tot mensen bepalen.
Je vroeg: “Hoe kan je tot (totale) aanvaarding komen van de dood als je niet zeker weet wat er na je dood gebeurt?” Afgaande op wat ik met Christiane, mijn echtgenote – die een volslagen atheïst was, en niet geloofde in enig leven na de dood – heb gezien, kan ik je dit vertellen.
Hoe ziek je ook bent: je wilt liever niet dood, en je maakt je daar zorgen over, omdat je weet dat het einde onafwendbaar is. Misschien ben je een beetje bang om te sterven, misschien helemaal niet; wel ben je boos dat je moet sterven, want dat wou je immers niet. Maar vooral: je bent bezorgd, dodelijk bezorgd, dat jouw overlijden het leven van de mensen van wie je zo immens veel houdt zal ontwrichten. Zodat je het met moeite volhoudt en tegen de klippen op doorleeft, vooral om hen te sparen.
Je verzoent in eerste instantie niet zozeer jezelf met de dood (ook al hoop je oprecht je leven nog wat te kunnen rekken). Je hoopt vooral dat nog wat doorleven ervoor zal zorgen dat je intimi zich makkelijker kunnen verzoenen met je dood.
Pas later – en soms: te laat (hoewel dat bij Chris godlof niet gebeurde) – ontdek je dat al je zorgen over oe je aanstaande nabestaanden met je dood zullen verwerken, absoluut eerlijk & waar zijn, maar tegelijkertijd óók een kutsmoes zijn om niet teveel te hoeven nadenken over het feit dat jij – jij, alleen jij, en niemand anders – binnenkort dood gaat.
Dat is het moment waarop de paniek plotseling kan toeslaan. Al die tijd concentreerde je je op hoe je ‘waardig’ kon sterven, op het bedenken onder welke voorwaarden je dat wilde, en hoe je de regie nog een beetje in eigen hand kon houden. Vooral wilde je sterk zijn voor je intimi, en hoopte je ze nu troost te bereiden voor hun later – hun later zonder jou.
Voor het eerst raak je zelf doordrongen van je eigen aanstaande dood. Je bent soms even in paniek. Je probeert jezelf te handhaven. Je probeert jezelf gerust te stellen dat het nog best wel gaat. Vooral probeer je je intimi gerust te stellen: ‘Ik ben nog láng niet weg!’
Dan breekt, tamelijk onverwacht – wat vreemd en angstig is, want je had je immers terdege voorbereid, toch? – ineens de periode aan dat je zieker raakt dan je eerder hebt meegemaakt. Je hebt meer zorg nodig, je autonomie smelt weg. Je bent blij met alle liefdevolle aandacht, maar bent soms ook bang dat de zorg voor jou je intmi uitput. Je bent bang dat je geliefden je als een last gaan ervaren, wat niet waar is. Maar eigenlijk ben vooral bang dat jijzelf je eigen leven als een last gaat ervaren.
Je trekt jezelf terug, je hebt niet veel energie meer. Je luistert graag naar je geliefden, maar wat ze je vertellen beklijft niet meer. Je krijgt het gevoel dat je zelf steeds meer wegvalt. Je geliefden verzekeren je nogmaals dat ze het heus ook zonder je zullen redden, en terwijl je ze eerder graag wilde geloven, maar daar niet honderd procent op durfde te vertrouwen, voel je langzaam iets in jezelf verschuiven. Bovendien voel je dat je steeds minder keus hebt. Wat eerder aanvoelde als lief bedoelde, maar valse troost, verandert in voorzichtige hoop: misschien redden ze het inderdaad wel zonder jou…? Dat zou heerlijk zijn!
Als je nog zieker wordt, merk je – hoe erg je dat ook vindt – dat je steeds minder nadenkt over het welbevinden van je nabestaanden. Je merkt dat je sowieso minder nadenkt, over alles — dat je steeds meer wegzakt, en stiller wordt van binnen. Er gaat steeds meer volkomen langs je heen. Je ontwaakt soms uit die schemersluimer, en dan voel je je licht schuldig.
Het moment waarop je de dood accepteert – of nee: vreemd genoeg, nu ineens van harte verwelkomt – is pal nadat je voelt dat doorleven je simpelweg teveel moeite kost. Dat besef doet zich aan je voor du moment dat (of misschien zelfs: omdat) je bezorgdheid over je nabestaanden ten lange leste is weggevallen.
Dan rest nog slechts de dood.
Dus je hebt het bij het verkeerde eind, Tartarus. Acceptatie van de dood volgt wanneer je ophoudt je af te vragen wat er na je dood gebeurt.
» Posted By Spaink On June 15, 2013 @ 02:44
Lucia @ 41: Oww, that’s sweet.
» Posted By Spaink On May 23, 2013 @ 09:40
Thian @ 37 en Theevogel @ 38: Ja, dat is waar… Michael schreeuwde die nacht, maar kalmeerde subiet zodra ik hem aaide en begon dan zelfs te spinnen.
» Posted By Spaink On May 23, 2013 @ 01:33
Tartarus @ 33: Nu is het genoeg. Ik ga je berichten weghalen, als je zo doorgaat.
» Posted By Spaink On May 22, 2013 @ 15:51
Tartarus, Michael ging middenin de nacht schreeuwen, en ‘s morgens belde ik in alle vroegte de dierenarts. Veel meer kon ik niet voor hem doen op dat moment. En ik heb het afgelopen jaar geen ziekigheid in hem gezien, anders was ik uiteraard subiet naar de dierenarts gegaan.
» Posted By Spaink On May 20, 2013 @ 19:29
Tartarus @ 7:Sel je niet zo aan… Michael had evident een gezwel, maar geen pijn. Denk je nu heus dat ik hem een jaar lang met pijn zou hebben laten rondlopen? Hij liep langzamerhand slechter, maar hij was inmiddels ook een flink bejaarde kat, dus daar was niks raars aan. Michael heeft niet geleden, het afgelopen jaar. Als ik hem had laten opereren, had-ie wel geleden, en had het niks veranderd aan zijn perspectief.
Zelfs de nacht voordat hij doodging, had hij geen pijn. Het was paniek. Mensen sterven al niet zonder angst of schrik, waarom meen je dat katten dat per definitie wel zouden moeten kunnen?
» Posted By Spaink On May 19, 2013 @ 15:23
Inmiddels heb ik al mijn boekenkasten – tien in getal, allemaal muurhoog – volledig uitgemest. Ze zijn nu een weldaad voor het oog: gevuld, maar niet langer opdringerig.
» Posted By Spaink On May 18, 2013 @ 02:24
«« Back To Stats PageLieve_meid @ 3: Michael doet alsof er niks aan de hand is, maar Max heeft elke verandering door en bekijkt uitgebreid wat ik aan het doen ben. Elke lege plank wordt grondig geïnspecteerd!
» Posted By Spaink On May 08, 2013 @ 09:47