Lustrum

Het is vandaag precies vijf jaar geleden dat ik de operatiekamer uit kwam met één borst minder. Christiane kwam me nog in de verkoeverkamer zoenen (die moest een uur later als een haas naar het vliegveld en had dispensatie van de verpleging gekregen), en vanuit de verkoever heb ik mijn moeder nog gebeld om te zeggen dat alles goed was gegaan.

Het is een boel gesodemieter geweest. Na de operatie volgden nog vier maanden chemo, een jaar lang driewekelijks een dosis herceptin, maandenlang zombie zijn, en twee operaties: eentje om een onderhuids infuus aan te brengen en eentje om dat ding er weer uit te halen. Tussendoor ben ik vreselijk depressief geworden van alle medicijnen. Uiteraard werd ik ook kaal – zelfs mijn wenkbrauwen en wimpers snevelden – maar dat kale hoofd kon me weinig schelen. Ook dat die borst eraf was interesseerde me tot mijn verrassing geen zier – dat terwijl ik voor de operatie juist dáár zo enorm tegenop zag. Kanker hebben levert een boel gesodemieter op, kost onvoorstelbaar veel tijd en baart veel kopzorgen.

Maar het is gelukkig allemaal goed gegaan. Vandaag ben ik vijf jaar verder. Hoera!

[Foto: Victor van Bergen Henegouwen, voor bij een interview in Opzij. Wie mijn wedervaren nog eens terug wil lezen: al mijn berichten over kanker hebben de tag Klog.]

Author: Spaink

beheerder / moderator

36 thoughts on “Lustrum”

  1. Dag Karin,

    Op mijn 15e las ik je boek over de orenmaffia en heb sindsdien je kritische manier van kijken -hopelijk- mogen eigen maken. Ben je er nog steeds dankbaar voor: te zien dat mensen met zo’n diepdoorleefde woede en energie een betoog kunnen opschrijven.

    Kortom: blij dat je er nog bent!

    Chris

  2. Dat is een mooie mijlpijl, toch ook! Gefeliciteerd!

    Met je schrijven verwoord je wat veel van ons voelen, en dat doe je bijzonder goed! Ga zo door, en geniet ervan!

    groetjes,
    Mirjam

  3. Ook voor mij betekent Karin veel als het gaat over emancipatie van de mens met een ziekte. Wie (grappig genoeg?) ook in zekere mate een voorbeeld was, is prins Claus.
    Ik kijk naar de foto en zie een prachtig mens, zacht en krachtig tegelijk.
    Karin, het is een grote troost dat je bestaat, hoe je denkt, dat je zo open bent en dat je schrijft hoe je schrijft. Dank!

  4. Ook ik ‘volg’ jouw woorden sinds je boek over de orenmaffia. Ook ik ben blij dat de woorden nog steeds uit jouw computer stromen. Maak van dit lustrum en van elke dag een feestje.

  5. Ik dacht dat ‘t al veel langer geleden was.
    Je hebt het gered en dat is het grootste compliment. Voor jezelf. Congratulations. Ik was vanmiddag bij een collega die precies hetzelfde mee heeft gemaakt in de gezinssituatie en daarover maak ik me toch wel zorgen.

  6. Vond het zó stoer van je dat je deze foto hebt laten maken en publiceren! Hoe een mens kracht kan uitstralen JUIST door zich kwetsbaar te tonen, dat heb je hiermee heel goed laten zien.

    Heb je ooit nog een excuus van Ephimenco gekregen trouwens? Die man zou zich toch kapot moeten schamen. En zo niet, doet er eigenlijk ook niet toe. Zijn probleem dat ie zo bekrompen was/is.

    Gefeliciteerd met je lustrum! Dat er nog maar veel mogen volgen!

  7. We voelen van harte met je mee, Karin. Dit is ook voor ons een moment om blij te zijn. Dat je er nog bent is in ons aller voordeel, om het maar eens plechtig te zeggen.
    Cheers!

  8. Karin,

    Ik hoop je na te kunnen doen.
    Mijn operatie was 14 november 2009, na een half jaar chemo gevold door een jaar Herceptin.
    Vandaag een hele dag last gehad van mijn rechterarm door de chemo-infusen en de zenuwdoorsnijding ten gevolge van het okselkliertoilet. Al tijdenlang vier ik allerlei mijlpalen. Een jaar na de 1e chemo, een jaar na de laatste chemo, een jaar na de ontdekking, een jaar na de operatie, een jaar tussen de bezoeken van de radiotherapeut, en ga zo maar door.
    Maar gaat het daarover? Is dat wat blijft hangen in ons hoofd?
    Nee, het overleven, er nog zijn en trots op het bereikte: dat is wat telt. Dat heet overleven.

    Gefeliciteerd met je mijlpaal.
    Caro

  9. Sandra, het rare was: ik vond het helemaal niet eng of stoer om zo op de foto te gaan. Ik wist hoeveel ik zelf had gehad aan dergelijke beelden, en ik had tot mijn verdriet gemerkt hoe schaars ze waren. Dus ik voelde me eerder opgelucht dat ik zo kon worden afgebeeld. Nadat ik de proefdrukken zag, was ik zelfs blij: die foto’s haalden het enge er wat van af. Borstkanker hebben is al erg genoeg, we hoeven niet ook nog ‘s te denken dat ons lichaam daarna een ravage is. Gehavend: jazeker. Afstotelijk: welnee.

    Caro: in het begin telde ik erg veel. Nog zoveel chemo’s te gaan, nog zoveel herceptin te gaan. Maar dat turven diende ook om het hele pandoer te kunnen volhouden. Want ik rekende mezelf expres en consequent rijk: ik had al twee chemo’s gedaan, nou dat was al bijna drie, dus eigenlijk was ik al halverweg met de chemokuur! Toch? Bij de chemo werkte die optimistische wiskunde prima, bij de herceptin minder. Die kuur heb ik twee keer moeten onderbreken – eerst wegens heftige depressie, later wegens hart op hol – zodat die grap veel langer duurde en in mijn voordeel rekenen niet hielp.

    En ja, uiteindelijk gaat het juíst over hoe-lang-geleden. Want hoe verder in het verleden die hele ellende ligt, hoe normaler ons leven weer wordt. En hoe meer we de angst dat het kreng terugkeert, van ons kunnen afschudden. Anders gezegd: hoe vaker we hebben kunnen denken: ‘zoveel maanden geleden dit… zoveel jaren geleden dat…’, hoe minder het naakte overleven voorop staat en hoe meer het weer gewoon om leven gaat. En dat is wat écht telt.

    Ik hoop van harte dat je nog bijzonder veel mijlpalen kunt aftikken :)

  10. Lang geleden schreef ik je: “Als jij blijft schrijven, blijf ik lezen”.
    En nog steeds met genoegen, dus.

    Vijf jaar… ‘time flies’ ook wanneer je even wat minder ‘fun’ hebt.
    Vijf jaar… met dieptepunten maar ook veel mooie herinneringen om op terug te kijken op je ouwe dag. Ik moet hierbij, waarom weet ik niet, onmiddellijk denken aan je enthousiaste rapportage over je duikvakantie.

    Mooie herinneringen, het enige dat echt de moeite van het verzamelen waard is.
    Op naar het volgende lustrum… volgende lustrum… volgende lustrum… volgende lustrum… :-)
    Met vriendelijke groet,
    Henk.

  11. Ja, dat schreef je hier ooit, HenK, en tot nu toe komen we die afspraak beiden na. Beiden met ups & downs, zowel in het lezen als in het schrijven. Kennelijk kunnen we het alletwee niet laten en ik denk dat dat een mooi ding is :)

    Wat ik in mijn berichtje niet zei maar toch niet onvermeld wilde laten: het medeleven dat ik hier (maar vooral ook bij de Amazones) kreeg, heeft me indertijd vreselijk geholpen. Waarvoor dank, veel dank.

  12. Inderdaad stoere foto en ook zo gewoon.
    Je hebt geen keus!, maar daar mee omgaan is wat anders.
    Mooi verhaal en gefeliciteerd
    Een mens wordt in de 1ste plaats om zijn uiterlijk beoordeeld, maar dat is maar even,! daarna is het innerlijk het allerallerbelangrijkste!!

  13. Ik vind wel, dat je het beeld compleet moet maken. Dan wordt het veel sterker en daar is alle recht en reden toe. Dat betekent dus dat je naast de foto, van hoe het eens was, de foto van precies dezelfde pose moet plaatsen, gekleed, van hoe je er nu uitziet. Je moet een beetje meedenken met de psyche van de mens, en van de lezer. Die wil weten hoe je er nú uitziet, hoe je er doorheen gkeomen bent, om er zich aan op te trekken. Daar heeft de lezer alle recht en reden toe. Gelukkig hebben de meesten wel registraties gemaakt van je optredens, maar je moet hun de service gemakkelijk bieden. Zo werkt dat nu eenmaal. Doe ‘t dan maar in een van je volgende stukjes.

  14. Ik weet het nog als de dag van gisteren dat deze foto verscheen! Wij hebben bij de Amazones ook veel aan jou gehad – je kon het allemaal zo goed onder woorden brengen en je was ook nog eens op een goede manier actief in de media :)

    Vijf jaar is een echte mijlpaal. Ik ben inmiddels bijna zeven jaar verder en de kanker speelt nauwelijks meer een rol. Op de achtergrond nog wel maar dat geeft niet. Het is op een of andere manier ook een dierbare periode in mijn leven geweest, grotendeels vanwege de Amazones.

  15. Knap werk Karin…..

    Denk zelf dat herinnering aan zo´n periode overigens bij ouder worden niet minder wordt. Dát geeft de bijgevoegde foto misschien ook aan. Vind overigens wel dat JUZO gelijk heeft.

  16. ik snap nooit helemaal als je perse naakt op een foto wilt…..ik heb ook lichamelijke gebreken maar verberg ze altijd voor de buitenwereld……..ik wilde net het woord exhiobionischtisch googlen…..maar google weet niet wat ik bedoel…….en ik weet niet hoe je het woord spelt……

  17. Exhibitionistisch is het niet het is meer de naakte waarheid en de werkelijkheid tonen. Teneinde daar eens over na te (laten) denken het te bestuderen je te verbazen over wat er in en met de werkelijkheid gebeurt. Ervan kennis laten nemen en er wat voor conclusies en gedachten ook maar, eraan laten verbinden. Het is gespreks- discussiestof en -bestanddeel en dat is alleen maar goed.

    Het is naar mijn persoonlijke mening een eerste vereiste en de enige juiste eigenschap instelling en handelingsbekwaamheid van de journalist(e). Er is geen andere keus dan volledigheid.

    Maar als je zover gaat (dat is helemaal niet te ver) moet je noodgedwongen ook het beeld dat je neerzet helemaal compleet en af maken.

    Dat is conditio sine qua non. Ik heb het elders betoogd.

  18. nou ja kijk als je vanuit een persoonlijke intresse horror wilt zien? ( realistisch of fictie?) dan heb je in een videotheek vrij veel keuze…..

    maar ja dat vind ik dus raar ( maar ha ik ben ook een vreemde vogel ) maar op tv zal je nooit een hellraiserfilm zien ( dat is een film met veel shokerende beelden erin en die word overal geband in nederland op publieke tv )

    maar laatst zag ik rond 8 uur savonds een documantaire op tv over vrouwen met borstamputaties die bloot door het scherm heenliepen en dat mag dan wel opeens……

    ja ik vind dat raar maar ja ik ben ook raar….

  19. @ 20 JuZo : mooie plaatjes
    Ik denk aan het antwoord van LaSpaink op de wel degelijk gestelde vraag omtrent sex (en dat (de vraag bedoel ik: niet ook de lichamelijkheid) in de trein – waarnaartoe, trouwens) op dat moment: “Mwoah.. .. doet U mij maar een sjoklaatje. Of ‘n borrel.”

    Om het ietwat kort saam’ te vatten.

  20. Rare discussie ontstaat hier. Maar heel interessant.
    Karin, ik vind je fantastisch, in alle vormen!
    Ik probeer wel eens aan jouw kracht te denken als ik iets moeilijks moet verwoorden en me dreig te laten meeslepen door emotie.
    Soms helpt dat.

  21. ha sorry karin… ik had gisteren een wijntje op …. ja en nu ik wakker ben dan vrees ik dat ik mezelf een beetje moet verklaren….

    ha veel mensen die zijn blij met zo een foto als jij ( door een stukje herkenning )

    ja zelf ben ik een type die nog al snel ( bijna ) flauwvalt bij het zien…door een soort plaats vervangende phantoompijn…..en word er claustrofobisch van……

    eigenlijk zeg ik nooit wat in de media over dit onderwerp…… en ha ik heb ook nog wel eens de neiging om bepaalde fotos te plaatsen op internet waar andere mensen dan weer zenuwachtig van worden…. ha ja

    okidoki “keep up the good work” luis in de pels

    groetjes edwin posse

  22. @ Karin, post 12

    Yes, op naar de volgende 5 jaar!!!

    P.S.

    Je kunt beter een iets gehavend lichaam hebben dan een gehavende geest!

    Dan denk ik speciaal aan de gehavende geest van de mensen die er commentaar op hadden dat jij zo op de foto ging; alsof je jezelf moet schamen dat je kanker hebt gehad.

  23. ha sorry ten eerste bood ik al mn excuses aan….. en ja ten tweede…. wat ik heb soms ( zoals mijn bijtende opmerking gisteren ) kan je ook een “knee jerk faux” noemen……

  24. ik ga ook chemo binnekort….ja of ik een fotosessie maak weetik nog niet…..kinderen bladeren graag een medisch encecopdie door naar enge ziektes….dus ja mischien doe ik het wel…..

  25. Hi karin,

    gefeliciteerd!
    Dit is wel een feestje waard!
    Ik zal een glaasje bubbeltjes op je gezondheid drinken.
    Graag nog vele malen 5 jaar erbij voor jou.
    En voor mij ook: ik kijk uit naar december, dan is het voor mij 5 jaar geleden.
    Ik herken alles in wat je schrijft.
    Ben eigenlijk nog steeds niet helemaal van die rottige depressie af.
    Maar toch… het leven lacht me wel toe.

    hartelijke groet en we gaan door tot het gaatje!

    Marlou

    .

  26. De foto brengt de realiteit dichterbij maar haalt voor mij ook juist het griezelige idee er af. Sterke foto geworden.

    En vijf jaar, ik had net als Juzo het idee dat het langer geleden was. Mooie mijlpaal, ik neem er een chocomel op (allergisch voor alcohol). Dat je nog lang mag schrijven en een dikke zoen!!

Leave a Reply to Judith Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Hou me per e-mail op de hoogte van nieuwe reacties op dit artikel.
      (U kunt zich hier abonneren zonder zelf te hoeven reageren.)

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.