Kortgeknipt

Om te wennen aan een kaal hoofd had ik bedacht dat ik mijn haar een week na de eerste chemokuur zou centimeteren, dan is de overgang naar het echte kaal worden niet zo groot. Later bedacht ik dat ik misschien gewoon maar naar de kapper moest voor iets fatsoenlijks tussentijds – ik heb mijn haar nooit heel kort durven knippen uit angst dat het tegenviel, en dan duurt het maanden voordat je jezelf weer toonbaar acht, maar nu maakt het niks uit, ik word toch kaal. Dus hopla.

Vanmiddag ging de schaar erin. Ik vind het een beetje een Mia-Farrowhoofd maar mijn moeder en Lies riepen in koor dat het goed staat: pittig enzo. Hm. Dat zet kaal worden in een nieuw licht: fijn, dan raak ik van een raar kapsel af! There’s a bright lining to every cloud :)