Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 5453
Comments Posted By Anne
Displaying 0 To 0 Of 0 Comments
Och wat mooi, ik zou het voorbeeld zo volgen als het nodig mocht zijn. Dit is waar liefde om gaat en alles overstijgt. Prachtig!
» Posted By anne On March 17, 2013 @ 17:34
@25:
Je wilt als zorgverlener mensen helpen. Maar, je verklapt helemaal niet welk probleem je daarbij hebt…
Zou het niet een idee zijn om te beginnen bij het probleem, ipv bij een oplossing? Wat moet het EPD nou eigenlijk oplossen?
Het enige argument dat ik in al die jaren heb gehoord, is dat het enkele tientallen doden per jaar zou schelen. (Noodsituatie: patient bewusteloos, kan niet vertellen welke evt. medicijnen/allergieën van belang zijn.)Wat mij betreft weegt het risico van lekken van medische gegevens dan echt veel zwaarder. (En van een zorgverlener, die als deel van zijn opleiding als het goed is heeft meegekregen dat, om een patient te kunnen helpen, het essentieel is dat die patient hem kan vertrouwen, zou ik verwachten dat juist hij zeer terughoudend is als het gaat om het risico’s nemen met de privacy van patienten.)
Bovendien schat ik in dat als je hetzelfde geld zou gebruiken om bv het verkeer veiliger te maken, je veel meer doden kunt voorkomen. Zonder privacy risico’s.
(Sommige reaguurders hier lijken te denken dat het EPD een middel is om de kosten van de gezondheidszorg te drukken. Geen flauw idee waar ze dat vandaan halen.)
Wbt moeheid van techneuten die met slechte oplossingen komen:
Als techneut is mijn ervaring met automatiseringsprojecten dat ze zo vaak mislopen omdat zeer regelmatig niet serieus wordt gedefinieerd welk probleem nou eigenlijk moet worden opgelost. Dat is de klant teveel moeite. Maar ja, zeg tegen een aannemer dat je naast het toilet een mooie wastafel wilt, en hij zal je vragen welk merk/model wastafel, of die links of rechts naast het toilet moet komen, op hoeveel centimeter, op welke hoogte, of er een handdoekenrekje naast moet, of de leidingen in de muur moeten worden weggewerkt of niet. Als je daar geen antwoord op wenst te geven, dan zal de aannemer alleen maar kunnen gokken. En zul jij ontevreden zijn met het eindresultaat. Duh. Dan kan je die aannnemer de schuld geven, maar het is natuurlijk gewoon je eigen verantwoordelijkheid om je opdracht goed te definieren. (Een goede techneut staat je daarin bij.)Overigens, Karin, nog een leuk rotgeintje van dit nieuwe EPD: je mag ‘om het u makkelijk te maken’ mondeling laten weten of je wel of geen toestemming geeft. Maar, wanneer je dat mondeling doet, en je gegevens (expres of per ongeluk) ondanks die mondelinge afspraak toch in het EPD komen, zie dan maar eens aan te tonen dat dat tegen je zin is gebeurt.
Ik ben daarom begonnen van zorgverleners te eisen dat ik een ondertekende schriftelijke verklaring ontvang dat ze mijn gegevens niet zullen delen via het EPD. Sommige doen dat direct, zonder enig bezwaar. Andere weigeren ronduit.
» Posted By Anne On December 06, 2012 @ 06:47
ik heb op die site gekeken en ik kwam dit tegen
http://i34.tinypic.com/b54ktd.jpg
Kan iemand mij dit uitleggen? Ik snap het niet.» Posted By anne On November 28, 2008 @ 02:51
Zelfmoord gaat niet op recept I
Afwachten hoe het er morgen voorstaat… hm. Ik ben nu 20, en wacht al sinds m’n 8e op een dag dat het beter gaat. Sinds m’n 10e officieel depressief en licht autistisch (waardoor niemand begrijpt waarom ik soms ‘raar’ reageer. Dit is echt heel zwaar
Begrijp me goed, ik ben niet iemand die met duvel en geweld dood wil, maar als ik m’n leven zou kunnen beëindigen zonder dood te gaan zou ik het direct doen (jullie snappen vast wat ik bedoel).Soms is het heel moeilijk om te geloven dat het ook daadwerkelijk beter zal gaan. Ongeveer 98% van de tijd voel ik me diep ongelukkig, 2% van de tijd maak ik dingen mee die nog wel redelijk leuk (of eerder: te doen) zijn.
Ik hoop op een gemiddeld prutleven met hier en daar een piekje (alleen tegenover elk piekje staan diepe, diepe dalen). Ik hoop ook nog steeds dat mensen die kleine piekjes steeds meer kunnen waarderen, en niet op de laatste plaats ikzelf.
» Posted By Anne On November 14, 2008 @ 10:41
EenVandaag, 1 oktober 2007: Pink Ribbon
Beste Karin,
Ook ik word niet blij van die hippe blije borstkankroze wolk. Heb zelf op jonge leeftijd borstkanker gekregen met alle gevolgen van dien. Ik merk aan reacties dat de meeste mensen geen benul hebben wat de impact van borstkanker eigenlijk is; dat je al gauw vijf jaar zoet bent met hormonale behandelingen, je dus geen kinderen kunt krijgen, je een dikke oedeemarm kunt oplopen, het erfelijk kan zijn, waardoor je het doorgeeft aan je kinderen (ook als man!), je als jonge vrouw soms zo maar naar huis wordt gestuurd door de arts, de ziekte regelmatig terugkeert in de andere borst, je je werk kwijt kunt raken, etc etc. Borstkanker is een rotziekte.» Posted By Anne On October 02, 2007 @ 03:33
Ik lees al een hele tijd mee, maar nog nooit heb ik de drang gehad om ergens op te reageren. (Soms wilde ik het wel, maar dacht ik na het gezeur van Juzo al weer ‘Laat maar!’)
Maar met deze post ben ik het zó ontzettend eens! Ik vind het heel erg goed dat S. Bergman een discussie over het schoonheidsideaal heeft willen ontketenen, maar de manier waarop heeft ook mij verwonderd. In haar documentaire worden vrouwen vanaf het begin neergezet als willoze slachtoffers van het schoonheidsideaal en dat stoort me!
Ik ben 27 en laat binnenkort een neuscorrectie uitvoeren. Niet omdat de buitenwereld mij dat heeft opgedrongen, maar omdat ik dat zelf heel graag wil.
Bij een psychiater heb ik niets te zoeken, ik heb namelijk helemaal geen psychische problemen met mijn neus. Ik word er niet door belemmerd. Ik vind ‘m gewoon niet mooi! Al heel lang niet. En daarom doe ik er nu iets aan.
Ik weiger om mezelf in het hoekje van ‘de arme vrouw die een complex is aangepraat’ te laten zetten. Ik ben niet zielig, of triest. Ik maak een keuze over mijn eigen lichaam, omdat ik dat graag wil. Ik voel mij door deze keuze eerder belachelijk gemaakt door Sunny, dan door de arrogante redactie van één of ander blad.
» Posted By Anne On September 17, 2007 @ 01:44
Beste Karin.
Het is weer zo herkenbaar wat je schrijft. Mijn situatie is wel anders, omdat ik geen herceptin gebruik, maar wel na de amputatie de chemo’s, de bestralingen en de hormoonblokkade gebruik. Ik kan je wel vertellen dat het echt beter gaat, maar dat daar tijd voor nodig is. Eind januari 2005 heb ik mijn laatste chemo ondergaan, daarna volgden de bestralingen. Inmiddels werk ik bijna weer mijn oorspronkelijke uren. Ik ben vaak erg moe als ik thuiskom, maar ik merk ook dat inprenting en concentratie zich heel langzaam aan het herstellen zijn.
Ik wilde je in ieder geval hoop voor de toekomst geven. Ik denk dat meer lotgenoten dezelfde ervaringen hebben.
Doe vooral de dingen die wel goed gaan en ga jezelf geen geweld aandoen. Dat kost alleen nog maar meer energie en frustreert als het niet gaat zoals je hoopt!
Ik wens je veel sterkte!Anne
» Posted By Anne On January 06, 2006 @ 21:13
Dag Karin.
Hoe is het nu met je? Je bent nu wel erg lang ‘stil en wachtend’.
Ik hoop voor je dat het komende jaar meer in het teken zal staan van herstel en balans!
In ieder geval wens ik je heel veel kracht en sterkte toe!» Posted By Anne On January 01, 2007 @ 20:44
Beste Karin.
Wat fijn he, dat de eerste tekenen van herstel van het verwoestende effect van de chemokuren zichtbaar worden.Voor mij is het eind januari een jaar geleden dat ik de laatste kuur heb gehad. In mei was mijn hoofdhuid weer mooi bedekt met grijs/witte haren. Ook ik had overal kruintjes, heel ander haar dan voor de chemo’kuren. In juni kon ik weer voor het eerst naar de kapper om er een modelletje in te laten knippen. Mijn haren waren grijs en ik kreeg heel veel slag, een prachtige haardos. Ik kon er maar niet genoeg van krijgen! Inmiddels is de kleur zich enigszins aan het herstellen (donkerblond) en begint de structuur van het haar weer te veranderen. Jammer, maar helaas. De krullen verdwijnen langzaam. Ik wordt voor buitenstaanders op het eerste gezicht steeds meer zoals voorheen. Toch voel ik me nog steeds heel anders. Na alle behandelingen, een periode van ongeveer 3 maanden van onzekerheid en angst ben ik weer bezig de draad van mijn leven van voor de diagnose op te pakken. Het gaat langzaam, maar het gaat wel.
Het wordt nooit meer als voorheen, maar daar ben ik vooral blij om. Ik ben me heel bewust van de kansen die ik nog heb gekregen, om de dingen te doen die ik wil doen. Ik hoop voor jou Karin dat na een moeilijke tijd jij ook weer in staat bent je mogelijkheden te zien.
Ik heb je verhaal steeds gevolgd en herken zoals zoveel anderen erg veel in jou ervaringen. Je gave om je op deze manier te kunnen uitdrukken is denk ik heel belangrijk voor andere vrouwen, om erkenning te krijgen.
Bedankt daarvoor!Ik wens je heel veel sterkte Karin!
Anne» Posted By Anne On December 03, 2006 @ 20:30
«« Back To Stats PageBeste Karin.
Opnieuw de spijker op de kop!
In ieder geval heb je mijn gevoelens weer geweldig kunnen vertolken. Ook ik heb een borstamputatie (inclusief lymfeklieren), 5 chemokuren en 25 bestralingen achter de rug en ben sinds begin februari bezig met de 5 jaren durende medicinale hormoonblokkade.Ik was in eerste instantie van plan het Pink Ribbon tijdschrift te kopen deze maand. Vooral omdat ik nieuwsgierig was op welke manier borstkanker centraal zou worden gesteld. Toen ik hoorde in de reclamecampagne vooraf op welke manier er aandacht aan besteed zou worden en ik vervolgens al op de ‘glossy’ voorpagina zag hoe mooie jonge vrouwen zich in exclusieve kleding hebben laten fotograferen heb ik ervan afgezien.
Ik vind het jammer dat tegenwoordig het perfecte uiterlijk steeds maar weer benadrukt wordt. En dat vervolgens in deze maand van de borstkanker er weinig tot geen aandacht is voor de gevolgen van borstkanker, omdat het te confronterend zou zijn en de beelden mensen af zouden schrikken vind ik nog erger.
Dat er in deze campagne een glossy tijdschrift vooral gebaseerd op een perfect uiterlijk baanbrekend werk moet verrichten als het gaat om het bereiken van een grote groep vrouwen betreur ik.
Nu, een jaar na de diagnose heb ik gemerkt dat ik nog steeds dezelfde persoon ben dan ervoor, maar wel met meer relativeringsvermogen. Ik ben blij dat ik er nog ben. Ik ben blij dat ik weer kan trachten de draad van mijn leven op te pakken en ik leef meer dan ooit mee met vrouwen die dat niet meer kunnen.De kanker heeft me meer gebracht dan ik had durfen hopen en ik zou willen dat er meer aandacht uit zou gaan naar de beleving van vrouwen die met de diagnose worden geconfronteerd.
Karin, ik hoop dat je blijft schrijven!
Je doet het goed! Heel goed! Bedankt voor het delen van je ervaringen!Anne
» Posted By Anne On October 18, 2006 @ 21:53