Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 5453
Comments Posted By Newana
Displaying 0 To 0 Of 0 Comments
Zelfmoord gaat niet op recept III
‘Waarom zelfdoding?’.
Hmm, misschien is een betere vraag ‘Waarom leven?’.
Waarom leven terwijl er geen dag voorbij gaat waarop je wenste dat je niet langer leven zou? Waarom leven terwijl je, zelfs na lang zoeken, nog steeds geen doel hebt om voor te leven? Waarom blijven hopen terwijl je er, na zoveel jaren hopen, allang achter bent gekomen dat alles toch compleet hopeloos is? Waarom, waarvoor en hoelang nog?Men zegt dat het voorbij zal gaan, maar niemand zegt me wanneer.. Hoelang nog zal ik mij zo voelen? En is het werkelijk maar een fase? Op m’n achtste wenste ik mezelf voor het eerst echt dood, dertien jaar geleden… Hoeveel langer nog? Zelfdoding kan altijd nog, maar wanneer dan wel en waarom nu niet? Waarom nu niet?
Nee, alleen al het feit dat je over dit onderwerp niet kunt praten zonder opgesloten te worden (zogenaamd om tegen jezelf te worden beschermd) is al een reden om te voorkomen dat je oud wordt. Ik wil niet meer…
Ik zal hier vrees ik veel commentaar op krijgen maar, kunnen we elkaar niet helpen? Welnee, niet een zoveelste praatgroepje, geen groepstherapie, niet het oprichten van een zelfmoordpreventie site.. Nee, ik dacht eerder aan barbecueën in een goed afgesloten ruimte ofzo..
‘Waarom?’
Of misschien een betere vraag, ‘waarom niet?’.Het kan altijd nog, maar waarom niet nu?
» Posted By Newana On July 29, 2009 @ 11:22
Ach, ik wilde sowieso wel wat gaan werken, inderdaad voor de dingen die je niet zomaar kunt verbouwen.. Portretten tekenen en schilderen (heb er net nog verf en kwasten voor gekocht!), misschien zou ik een boek ofzo kunnen schrijven, wellicht kan ik nog wat muzieklessen geven… Zolang het maar leuk werk is en werk wat ik puur voor mezelf kan doen (dus niet met een baas die me opdrachten geeft).
Well, ik heb gemerkt dat, hoe meer je over bepaalde dingen nadenkt, hoe vager de antwoorden. Wat is inderdaad tijd, feitelijk is het niet meer dan een menselijk verzinsel maar hey, inmiddels is ons hele bestaan een menselijk verzinsel! Wie ben ik, wat ben ik en waarom ben ik.. Ik kan me nog herinneren dat ik, wanneer ik in de spiegel keek, ik mezelf simpelweg niet herkende. In m’n hoofd heb ik geen uiterlijk (zouden andere dieren weten hoe ze eruit zien?), wie is dat in de spiegel? Daar werd ik echt bang van.. Ook heb ik hier nog tekeningen liggen die ik in beeldende therapieën heb getekend – die gingen over dat ik buiten mezelf stond en op mezelf neerkeek. Als ik dat zou willen zou ik die ervaringen en gevoelens zo weer op kunnen roepen, maar ik kies er liever voor om gewoon niet na te denken. Diegene in de spiegel, dat ben jij en verder moet je niet moeilijk doen! Soms denk ik over mensen en het leven en wind ik me daar heel erg over op – tegenwoordig probeer ik deze gedachten tijdig te onderbreken opdat ik me niet al te beroerd zal voelen.. Nu begrijp ik dat jouw problemen totaal anders zijn dan de mijne, maar vanuit mijn ervaringen zou ik je adviseren om wat minder na te denken, dingen te nemen voor wat ze lijken en af en toe een roze bril op te zetten…
Thian, ik heb dus een jaar in een kliniek doorgebracht en naja, misschien was het niet helemaal de plek voor mij al voelde ik me er wel voor het eerst thuis. Anywho, eerlijk gezegd vind ik het gek dat jij niet naar zoiets wordt doorverwezen. Je hebt daar mensen om je heen die je proberen te begrijpen en te helpen en op z’n minst rekening met je houden, je wordt daar constant geobserveerd en hebt heel veel verschillende soorten therapieën en veel mensen met wie je kunt praten. Bovendien zorgen ze voor een strak dagritme en leer je er voor jezelf zorgen (als uit bed komen enzo :p). Ff serieus, misschien is dat iets wat je zou kunnen aankaarten. Ik ben naar De Viersprong geweest, misschien dat je daar iets over zou kunnen lezen..
Ok, dit is echt niets voor mij… Maar ik las je verhaal Cinner en de tranen stromen over m’n wangen.. Ik begrijp mensen die niet willen leven en die zich beroerd voelen en kampen met allerlei problemen, in fact, ik vind het moeilijk te begrijpen waarom mensen wel willen leven.. Mijn eerste gevoel was daarom blij dat het je vader is gelukt want hij moet zich beroerd hebben gevoeld. Maar wat moet het nu vreselijk zijn voor jou… Knap (?) dat je er toch zo goed uitkomt of althans, lijkt te komen.
Sorry Fanny dat ik niet ouder ben, ik voel je teleurstelling.. Daar bied je mij een rondleiding aan door jouw pas ontdekte wereldje om er dan achter te komen dat ik maar een guppy ben die waarschijnlijk niet eens weet waar ze het over heeft want hey, wat heb je met 21 nou helemaal van de wereld kunnen zien? Wat kan ik zeggen… Laten we hopen dat mijn puberale gedachten met de leeftijd over zullen gaan, oudere generaties hebben er nog steeds vertrouwen in dus waarom ik niet!?
» Posted By Newana On August 07, 2009 @ 15:44
Sorry, ik had je berichtje nog niet gezien dus, vergeet mijn vraag over jouw dissociaties.. Ik vraag me eerlijk gezegd af wie ik wreder moet vinden, de mensen die je zo mishandelden, of zij die hun werk zo über slecht uitvoeren en je simpelweg niet uit willen horen. Daar kan ik me echt pissig om maken! Nog een reden temeer om therapeuten niet te vertrouwen en te stoppen met therapie. Toen ik in die kliniek zat was daar een meisje met een dissociatieve stoornis, zij mocht niet alleen worden gelaten zodat anderen haar konden weerhouden dingen te doen waar ze later spijt van zou krijgen. Wellicht een idee om samen te gaan wonen. Ik merk in ieder geval bij mezelf al dat, wanneer ik een tijdje geen mensen zie of spreek, ik totaal van de wereld ben.. Bij jou zal dat nog een aantal keren erger zijn…
‘Zoiets’ zou ik niet met meerdere mensen willen beginnen, maar met één persoon en het liefst een vooralsnog onbekende. Ik zou alleen van te voren vast willen kunnen stellen of er afspraken te maken zijn met de persoon in kwestie, of hij/zij aardig is en voldoende inlevingsvermogen heeft. Volgens mij zijn de mensen die hier schrijven allemaal geschikte kandidaten, hehehe :D Waarom ongeveer onbekend, omdat je dan op de juiste manier aan elkaar kunt wennen. Er is een meisje met wie ik mijn leven lang al bevriend ben, maar als ik met haar zou samen wonen zou ik haar de tweede dag al niet meer uit kunnen staan, simpelweg omdat we elkaar niet op die manier kennen. Het lijkt me gemakkelijker om samen vanuit niets iets op te bouwen.
Ja, ik begrijp ook totaal niet hoe ik op het conservatorium terecht ben gekomen. Ik vond het altijd geweldig om muziek te maken, maar zodra er iemand meeluisterde klapte ik totaal dicht. Plotseling kon ik geen noot meer lezen, geen toon meer raken, als ik moest zingen kraaide ik als een kip zonder kop en als ik piano speelde maakte ik constant fouten die ik normaal niet maakte. Echt niet grappig… Ook mijn auditie voor het conservatorium leek absoluut nergens op! Mijn huidige pianodocent zat daar echter bij en hij is echt mijn ‘saviour’ :) Dankzij hem lukt het me nu wel om voor publiek te spelen. Inderdaad, door gewoon m’n omgeving te vergeten en te denken aan het verhaal wat ik via muziek aan hen wil vertellen.
Regenwater opvangen, dank voor de tip! Geweldig!!! Ik ben dus ook bang dat het geld gaat kosten, dat terwijl ik toch echt zelfvoorzienend wil gaan leven (dus niet voor geld moeten werken om mezelf te kunnen onderhouden). Maar op zich, als je een aardappel in de grond stopt, dan komen er toch meer? Zo zou je, als je het goed doet, toch altijd aardappelen kunnen planten?
:D ‘wat klappert uw gebit irritant’, hahaha! :D Hmm, ik weet niet goed wie ik zelf ben, ik weet eigenlijk alleen wanneer ik niet mezelf ben. Als ik me bijvoorbeeld heel slecht voel heb ik soms zin om te schreeuwen en keihard te janken – als ik alleen ben zit ik op die momenten slechts als een zombie voor me uit te staren en als er andere mensen bij zijn zet ik een glimlach op en probeer ik zoveel mogelijk met hen mee te doen. Hmm, lastige vraag.. Ik weet eigenlijk niet wat er zou gebeuren… Eigenlijk wel eens goed om mee te experimenteren, thanks :)
» Posted By Newana On August 06, 2009 @ 23:06
Emma 247, ja je hebt gelijk, ik haat mensen ook niet, in ieder geval geen individuen, sowieso is haat een te groot woord… Vaak wenste ik dat ik een kloon had van mezelf. Niet dat ik mezelf zo’n geweldig persoon vind, maar simpel omdat de kloon en ik elkaar zonder al teveel woorden zouden kunnen verstaan en ook omdat we dan samen leuke dingen konden doen die anderen niet met mij willen doen.
Ik zit mij voor het vensterglas
onnoemelijk te vervelen.
Ik wou dat ik twee hondjes was,
dan kon ik samen spelen.Allicht zijn er mensen met wie ik zo’n relatie op zou kunnen bouwen, maar het is maar de vraag of
ik ze ooit zal ontmoeten..“Een oude doos als jij’ (ik citeer slechts :p) heeft waarschijnlijk meer meegemaakt dan ik, het zou dwars zijn om dat te negeren.. Er zijn echter veel (oudere) mensen die zeer lovend spreken over hun kinder- en tienertijd. Inmiddels ben ik oud genoeg om hen tegen te kunnen spreken. Ik hoop dat ik jou nooit tegen zal hoeven te spreken :) Bedankt voor wat je me toewenst! ;)
Thian, heb jij last van dissociaties? Ik kende iemand die daar last van had, wel apart. Heb zelf ook weleens dat ik plotseling op een andere plek wakker word, maar dat is meer dagdromen geloof ik :p
Hmm, als ik een lading medicijnen voor het oprapen vond, dan zou ik ze op dit moment denk ik op een geschikte plek bewaren. Het is altijd fijn om iets achter de hand te hebben, al is het maar om te kunnen denken ‘ik heb altijd nog iets achter de hand’, hehe :) Maar toen ik een paar jaar geleden een tas vol paracetamol had heb ik ze uiteindelijk (na ze een tijdje te hebben bewaard) aan m’n moeder gegeven. Achteraf ben ik daar über blij mee want paracetamol schijn je behoorlijk ziek van te worden :/ Laten we hopen dat jij er achteraf (wellicht nu, wellicht over een paar jaar) ook über blij mee zult zijn ;)
» Posted By Newana On August 06, 2009 @ 22:22
Of ik leuke dingen zie in mensen… Hmm, ik moet eerlijk zeggen dat ik er echt veel moeite mee heb om mensen te mogen.. Op zich maak ik vrij gemakkelijk contacten en kan ik dat in het begin wel leuk vinden. Dit zijn eigenlijk nooit diepgaande contacten maar meer well, mensen met wie ik in tussenuren ga winkelen of samen mee uit eten ga ofzo.. Met één vriendin (ook eigenlijk de enige die ik een vriendin noem) onderneem ik wel meer dingen (samen filmen, foto’s maken, dansen, skeeleren, fietsen enz..) maar veel ‘diepgaand’ praten doe ik nooit met mensen. Vrijwel altijd begin ik me al gauw aan mensen te irriteren. Hun manier van praten, de dingen die ze zeggen, hun gedrag, manier van lopen, omgang met anderen, hoe ze eten en drinken en vooral de geluiden die ze hierbij maken maar zelfs aan hun ademhaling kan ik me irriteren. Toen ik mezelf een keer niet helemaal onder controle had (meestal laat ik niets of zo min mogelijk van mijn irritaties merken) zei ik een keer ‘adem eens niet zo!’. Uiteraard heb ik hier zelf het meest last van, maar ik zou niet weten wat ik eraan moet doen :/.
Alles heeft twee kanten, zo kan ik aan de ene kant onder de indruk zijn en genieten van mensen en hun kwaliteiten (is muziek en samen muziek maken niet geweldig!?), maar aan de andere kant vind ik het weer zo jammer dat het allemaal slechts een omweg is van het eigenlijke overleven door middel van eten, drinken, slapen en voortplanten. Eerst zorgden we direct voor ons eigen eten, nu werken we, krijgen hiervoor geld en kopen het eten waar een ander voor heeft gezorgd. Het is misschien heel stom maar, ik kan het niet helpen me hier enorm aan te irriteren. Dat we allemaal een rol aannemen, allemaal doen alsof we heel belangrijk zijn en belangrijke dingen doen, allemaal doen alsof we veel beter zijn dan andere dieren, allemaal doen alsof we het zoveel beter weten maar tevens met onze ‘oh zo hoge intelligentie’ niet weten waar de grenzen (moeten) liggen. Eigenlijk weet ik niet hoe ik het uit moet leggen…
Wat ik in ieder geval weet is dat ik mijn gedrag hier enorm op heb aangepast. Zo mag ik van mezelf niet te menselijk zijn maar al helemaal niet bovenmenselijk. Het komt erop neer dat ik mijn ware emoties maar zelden toon, dat ik vrijwel altijd doe alsof, dat ik heel goed weet wat ik wil zeggen maar expres verlegen begin te stamelen omdat ik niet te betweterig over wil komen, dat ik niet over mezelf en mijn problemen praat (ok, hier dan wel :p), dat ik vooral niet teveel aandacht opeis, zo min mogelijk meedoe aan kuddegedrag en eigenlijk gewoon barweinig van mezelf laat zien. Ik weet niet of dit ermee heeft te maken, maar ik vind het ook heel vervelend om aangeraakt te worden en geloof niet dat ik in staat ben ooit verliefd te worden. Ik weet überhaupt niet of ik een voorkeur heb voor jongens of meisjes en als ik aan een toekomst met een ander mens denk zie ik dat altijd als een vriendschapsrelatie. Ik begon dus al te geloven dat ik dan wellicht a-seksueel was, maar daar wil m’n therapeut niets van weten so… Je ne sais pas..Ik wist eigenlijk niet dat er zorgboerderijen waren Tartarus, maar het lijkt me geweldig! Echt een goed idee! Stom misschien maar, hoewel ik vaak moeite heb met mensen onderneem ik dat soort dingen toch liever niet alleen :$ maar hé, ik kan er toch allicht een keertje kijken! :)
Ergens op deze site http://www.suicidemethods.net/ las ik dat ik ook een zogenaamde plastic tube tent kon gebruiken. Dat zie ik eigenlijk wel zitten! En dan toch misschien wat slaapmedicatie (niet perse een overdosis) om gewoon goed te slapen…
Ja Cinner, me voorbereiden op die toekomst is een goed idee :) Eigenlijk ben ik daar ook al mee bezig. Heb al een hele plattegrond getekend van de plek waar ik wil gaan leven, heb m’n huisje al getekend en genoteerd wat ik allemaal aan voedsel wil verbouwen. Heb ook over de riolering :D nagedacht en over de elektriciteit (kan me toch niet voorstellen dat ik me zonder computer niet enorm zou vervelen :/) natuurlijk kun je met elektriciteit ook je huis en eten verwarmen dus, lang leven de zonne energiepanelen! Maar een zorgboerderij bezoeken is zeker een goede zoveelste stap – toevallig iemand die me wil vergezellen? :p
Hmm, ik weet niet in hoeverre dit al plaats heeft genomen voordat ik hier kwam, maar ik ben eigenlijk wel benieuwd naar jullie leeftijd, geslacht, studie of beroep, de reden waarom je hier schrijft en of je wellicht geïnteresseerd bent in een leven samen met mij op een plekje omgeven door mooie natuur om daar een zelfvoorzienend bestaan op te bouwen :D haha!
» Posted By Newana On August 06, 2009 @ 19:48
Hey Thian, hier http://www.suicidemethods.net/other/suicide%20attempts%20by%20readers.htm
kun je over heel veel mislukte zelfmoordpogingen lezen. Velen slikten een hele lading pillen om vervolgens op te geven (dus zelf om hulp te vragen), gevonden te worden of om erachter te komen dat de pillen toch niet bepaald effectief waren.. Na zo’n mislukte poging schaamden mensen zich of werden ze er lichamelijk echt ziek van – sommigen raakten zelfs verlamd..
Het moeilijke van zelfmoord plegen is niet om een effectieve manier te vinden (best kans dat je pillen wel werken!), maar om jezelf in de hand te houden. Als ik nu lees hoe je zit te trillen en bang naar een zak medicatie kijkt, geloof ik niet dat je het tot aan het einde vol zou houden. Volgens mij kun je beter wachten tot je wat rustiger bent… Als je uiteindelijk toch besluit een poging te wagen, weet dan zo zeker mogelijk dat je het goed doet – echt zekerheid is er natuurlijk nooit.De mogelijkheid tot zelfdoding die ik beschreef is misschien wat eng omdat je echt geen kant meer op kunt als je hem goed uitvoert, maar dat is juist de bedoeling. Tape voor je mond zodat je niet om hulp kunt vragen, been vastgebonden zodat je niet naar andere mensen toe kunt lopen om op die manier om hulp te vragen, Tartarus – petje op je hoofd is zodat de zak niet tegen je gezicht gaat plakken ^^), handen vastgebonden zodat je jezelf niet kunt helpen.. Dus Thian, als je het dan doet, zorg ervoor dat er geen (beroerde) weg terug is. Persoonlijk zou ik jouw medicatie met mijn zak over het hoofd combineren, maar als je alleen je medicatie wilt gebruiken, gooi dan de telefoon weg, doe de deuren op slot en gooi de sleutel naar buiten en zorg dat je door niemand wordt bezocht of dat niemand je verwacht… Ook, probeer het zo aangenaam mogelijk te maken; fijn muziekje op, eventueel film kijken en probeer het vooral juist te doen wanneer je rustiger bent.. Begrijp me niet verkeerd, voor mijzelf en de andere mensen hier zou ik wensen dat je het niet deed en een fijn leven zult kunnen gaan leiden.. Maar als jij werkelijk niet wilt leven, dan zou ik jou toch de rust van de dood toewensen, zoals ik mezelf dit ook toe zou wensen..
Cinner, alle methoden zijn kut (lang leve de euthanasie!). Het is altijd eng, altijd eenzaam, altijd gevaarlijk en vrijwel altijd pijnlijk.. In fact, bij deze methode (ik heb er vrij veel over gelezen) schijn je al gauw in coma te raken om vervolgens binnen enkele minuten te sterven, dus het kan veel erger. Bovendien is er maar een kleine kans dat je er, mocht je het overleven, iets op na houdt..
Well, voordat ik mijn leven zo drastisch zou (kunnen) veranderen, moet ik wel goed voorbereid zijn.. Ik kan wel in the middle of nowhere een bestaan proberen op te bouwen, maar ik weet niet hoe ik mijn dieren zou moeten onderhouden en inderdaad, ook de plantjes in mijn moestuintje zouden, dankzij mijn lack of knowledge, al gauw van groen tot bruin verschrompelen… Als ik een groep zou vergezellen die reeds zo leefde dan zou het wellicht wat makkelijker worden, maar vooralsnog lijkt het me aangenamer om gewoon lekker alleen te zijn.. Anyway, het lijkt me verstandiger om eerst deze studie af te maken, maar voor daarna lijkt het me werkelijk een geweldige droom om uit te werken! Ik moet heel eerlijk toegeven dat ik allemaal kriebeltjes krijg in mijn buik wanneer ik aan zo’n leven denk, hehe :).
Ja Tartarus, ik zal eens wat dingen opzoeken op internet :)
» Posted By Newana On August 05, 2009 @ 11:18
Well, mijn leven is zo slecht nog niet… Zoals ik eerder al schreef heb ik geen vreselijke dingen (bewust) meegemaakt en het gaat eigenlijk best goed! Leuke opleiding (sinds ik die volg voel ik me voor het eerst af en toe goed), er zijn genoeg dingen die ik kan en waar ik ook best plezier aan beleef, ik heb bepaald geen leuke familie maar word niet mishandeld ofzo.. Ik heb voldoende geld en ook nog nooit geldproblemen gehad, ben lichamelijk gezond.. De reden waarom ik niet wil leven is puur vanwege het leven zelf. De reden waarom we leven, het feit dat we werkelijk niet meer zijn dan broodkruimeltjes op de rok van het universum en dat heel veel mensen desalniettemin geloven en doen alsof ze toch zeer goed en belangrijk zijn. Ja Cinner, met name het beton staat me enorm tegen! Dat de mens zo’n mooie natuur wereld tot zoiets afzichtelijks en milieuonvriendelijks verbouwd. Dat we tegenwoordig op zo’n manier leven dat we allen om zouden komen als de elektriciteit voor enkele dagen uit zou vallen. Dat het normaal is om dieren in hokjes te stoppen. Dat er steeds meer problemen worden gecreëerd en daardoor steeds meer oplossingen moeten komen. We zullen nimmer een paar stapjes terug doen maar altijd zogenaamd vooruit. Het moet altijd beter en meer totdat de mens het niet meer aan kan. Totdat de lucht en aarde zodanig zijn verontreinigd dat de mens er simpelweg niet meer op kan leven en er voor ons niets meer overblijft. Ik probeer er zo min mogelijk aan mee te doen maar hey, ik ben ook maar een mens, en daar schaam ik me voor. Ik baal ervan dat ik enkel bij mensen terecht kan, waarvoor dan ook. En dat alles wat ik doe, elk muziekstuk dat ik speel, elke tekening die ik teken, elke opleiding die ik volg, slechts is voor mijn medemensen. Andere dieren vinden mijn muziek en tekeningen waarschijnlijk niet eens mooi! Dus ik leef dankzij de mens, met de mens, voor de mens en als mens. Dat terwijl ik de mens (en nee niet individuen maar gewoon de mens om wat ze zijn en doen) bij tijden haat maar over het algemeen gewoon echt niet mag.. Dus zoals ik eerder ook al schreef, de kleine ‘geluksmomentjes’ die ik niet eens als zodanig ervaar, wegen voor mij niet op tegen de vele ‘pechmomenten’.
Nee Cinner, ik wil niet dood, dat heb ik eerder ook al geschreven. Hoewel ik blij ben dat het leven niet eeuwig is, voelt het zo compleet zinloos om nog langer te leven – eens zal ik toch dood gaan. En vooral nu ik het leven zo totaal waardeloos vind vraag ik me af waarom ik niet beter nu kan sterven terwijl dat over een paar jaar toch ook zal gebeuren. Maar ik wil niet dood want ook mijn instinct zegt me er alles aan te doen om zo oud mogelijk te worden. Ja, ik heb een vrijwel perfecte manier om zelfmoord te plegen en als het even kan zelfs vrij van pijn. Ik heb hem vorige week zo’n zes keer geoefend zonder lichamelijke of mentale schade op te lopen. Ah wat, mag hem vast ook wel even uitleggen.. Ok.. eerst tape ik m’n mond dicht zodat ik niet om hulp kan roepen. Dan bind ik met een riem een voet vast aan een schuifdeur naast m’n bed, vervolgens doe ik een petje op m’n hoofd, dan een zak die ik om m’n nek sluit met een elastiek om tot slot (en dit is het lastige gedeelte) m’n handen om m’n rug vast te binden. Het vastbinden is zo moeilijk niet, maar dat is het moment waarop ik bang word – als ze immers vastgebonden zijn kan ik echt niet meer terug en -moet- ik het hele proces van verstikking ondergaan. Om het echt pijnloos (?) en minder eng te maken kun je slaappillen gebruiken, maar die van de kruidvat werken niet en ik weet niet hoe ik aan andere kan komen :/ Dus ja, als ik zou willen zou ik het nu echt kunnen doen, but I guess I’m simply too chicken..
:D hmm, hoogbegaafd lijkt me sterk :p De uitslagen van IQ testen die ik heb gedaan wisselden van 120 tot 130 en van vmbo/havo niveau tot havo/vwo… Het is geloof ik maar net welke test je voor je krijgt en hoe jij je op dat moment voelt… EQ heb ik eigenlijk nooit getest… Is er toevallig een goede test op internet? Ah, ik denk dat ik gewoon iets te sensitief ben, dat denken therapeuten in ieder geval ook.. Enerzijds probeer ik het zoveel mogelijk te verbergen (er zijn wel eens mensen bang geworden wanneer ik per ongeluk antwoordde voordat de vraag was gesteld) maar anderzijds probeer ik zoveel mogelijk rekening te houden met andere mensen, ook op zo’n manier dat ik niet meer durf te praten wanneer iemand anders zich overduidelijk beroerd voelt. Zo ook in therapie. De afgelopen keren was m’n therapeut in zijn hoofd totaal met andere dingen bezig dan met mij en voelde hij zich nogal onrustig. Toen ik hem vroeg of dat waar was, of hij werkelijk onrustig was, beaamde hij het wel.. Wanneer iemand langsloopt krijg ik vaak al een hele vlaag emoties over me heen, op feestjes of andere bijeenkomsten voel ik me daarom vaak echt beroerd. Naast dat ik inderdaad niet snap wat mensen nou zo leuk vinden aan drinken en oppervlakkige gesprekken vind ik het ook gewoon heel vermoeiend om tussen zoveel mensen te zijn en te zien hoe velen inderdaad gewoon een masker op zetten en doen alsof..
Hey Fanny, schrijf maar weer ;p ben benieuwd ^^
Btw, wonderen of gewoon de onwetendheid van mensen? Werden mensen vroeger niet verbrand wanneer ze dingen deden, wonderen teweegbrachten, die door anderen niet werden begrepen?
» Posted By Newana On August 04, 2009 @ 21:11
Ja, je kunt inderdaad zelf bepalen welke kant je uitgaat met je leven, maar de wegen zijn er al wel voor je gelegd. Je kunt studeren of werken, je kunt op wereldreis gaan of zwerven en natuurlijk zijn er binnen die opties ook nog heel veel keuzes; studeer je medicijnen, kunst – werk je als schrijver, stratenmaker enz… Eigenlijk komt het erop neer dat, om te overleven, je altijd een bepaald soort routine moet volgen.. Op zich is daar niets mis mee, maar het is wel lastig om te bepalen welke routine nou goed bij jou past…
Vorig jaar in de zomervakantie stond ik op het punt om een eind aan m’n leven te maken (niet de eerste keer en ook niet de laaste :p) toen plotseling iemand vroeg of ik mee zou gaan naar Tokyo.. Vaak is dat niet een keuze die mensen zo last minute maken, maar drie dagen van tevoren besloot ik maar om mee te gaan. Niet dat ik daar echt zin in had, maar ik had het gevoel dat ik me toch niet slechter kon voelen dan op dat moment; ik kon toch op z’n minst de andere kant van de wereld een keer bekijken… Zo sta ik nu ook in het leven. Laat me toch alsjeblieft deze routine doorbreken, laten we toch alsjeblieft eens iets compleet anders doen!
Welnu, mijn droom.. Ik zou graag ergens in de middle of nowhere, dus niet in een stad, dorpje of gehucht, maar echt ergens midden in een bos ofzo, met de natuur willen leven. Stel je voor, een groot bos met een open plek – een grasveld met een meer (watervalletje is ook wel welkom :p) een heel bescheiden huisje met een dak wat zonne-energie opvangt, een moestuintje waarvan ik mezelf kan onderhouden, een koe, een paard en een kip.. Ik weet dat er plekken zijn waar mensen zo leven, maar het is lastig om dit allemaal alleen te doen. Graag zou ik daarom samen met iemand zo willen gaan leven.. Eventueel, zo dacht ik, zou je er ook andere mensen mee kunnen helpen. Bijvoorbeeld mensen die omkomen van de honger en de dorst. Er moet toch een manier zijn om ook in droge gebieden water aan de oppervlakte te krijgen en een moestuintje te beginnen? Ik vrees alleen dat je, om te beginnen, wel veel geld nodig hebt :(…
Vooralsnog zou ik heel graag een rondleiding door jouw wereldje krijgen :) Ik studeer aan het conservatorium, teken en dicht graag dus, misschien zou ik er nog wel inpassen ook ;)
» Posted By Newana On August 04, 2009 @ 13:46
Toen ik in die kliniek zat was de uiteindelijke conclusie van m’n ‘hoofd’therapeut ‘als je niet geholpen wilt worden kunnen wij ook niet veel voor je doen’ en inderdaad, ik wil niet geholpen worden. Althans, niet op die manier. Eerlijk gezegd weet ik gewoon niet wat ik ermee moet… Ik wil niet leven en begrijp ook werkelijk niet waarom er zoveel mensen zijn die dit wel willen. Bijvoorbeeld, er was een jongen die me een foto liet zien van een feest waar zij waren. Op die foto was te zien hoe ze allemaal op houten stoelen met het hoofd tegen de muur of op de tafel in slaap waren gevallen. Hij zei dat het een geweldig feest was, maar al wat ik zag waren mensen die zo bekaf waren dat ze in zo’n onrustige en oncomfortabele omgeving in slaap zijn gevallen. Zo kom ik altijd bij feestjes of andere gebeuren vandaan die door menigeen als ‘geweldig’ wordt omschreven. Ik zie immers slechts mensen drinken, praten en heel vaak ook zie ik heel ongelukkig uitziende mensen die met moeite een geforceerde glimlach tevoorschijn toveren. Toch beschrijven ook die mensen het gebeuren als ‘geweldig’. Dus ik heb het gevoel dat er bepaalde dingen in het leven zijn die of aan hen, of aan mij voorbijgaan. Alsof ik in een andere wereld leef.. Alsof hun brillen roze zijn en die van mij zwart. Of dat ik de ‘geluksmomentjes’ simpelweg niet als zodanig ervaar of ze wellicht niet opwegen tegen alle ‘niet-geluksmomentjes’.
Dus wat betreft het niet geholpen willen worden, ik weet niet waar ik naartoe moet werken, wat ik moet veranderen, hoe ik moet veranderen of wat er gebeurt als ik verander. Eigenlijk heb ik het gevoel dat ik met een heel realistische blik in de wereld sta en dat ik gebrainwashed moet worden eer ik zo blind kan zijn als zovelen. Bovendien heb ik nogal moeite met mensen… Zij zijn immers degenen die de wereld verneuken, die mijn leven zo bepalen.. Toch zijn het tevens diezelfde mensen die ik om hulp moet vragen en daarvoor moet vertrouwen. Vooral dat laatste zie ik als een onmogelijke opgave. Veel liever zou ik met een lotgenoot de wereld verkennen opdat ik aan het einde van de rit pas echt kan bepalen of het leven werkelijk zo naar is of dat het toch wel meevalt… Want stiekem heb ik nog wel één laatste wens. Maar als ik hem uitspreek lachen mensen me uit en zeggen ze dat ik op moet houden met dromen… dus :/…Ik heb er ook over nagedacht om naar een andere therapeut te gaan… Maar dat durf ik werkelijk niet aan te kaarten :/ Ik praat nu al ruim twee jaar met hem! Wel heb ik hem meerdere malen gezegd dat ik me aan hem irriteer en dat onze gesprekken me nogal zinloos lijken. Volgens mij zou hij inderdaad het gevoel hebben dat hij heeft gefaald ofzo wanneer hij mij zou doorverwijzen…
Ik denk dat veel mensen met zelfmoord gedachten kampen met hun overlevingsinstinct. We kunnen immers niet zomaar stoppen met ademen of ons hard stilzetten. Voor zij die een poging hebben gedaan zal ook vast duidelijk zijn dat het moeilijker is dan velen denken. Tijdens mijn pogingen (eigenlijk noem ik het liever experimenten – vooral omdat er niemand vanaf weet) merkte ik dat alles in mij hevig begon te protesteren. Plotseling leek het leven zo erg nog niet, plotseling zag ik familieleden langskomen die hevig bedroefd zouden zijn na mijn dood, plotseling wilde ik gewoon leven. Terwijl ik ergens nog wel wist hoe vreselijk ik het leven vond en hoe rampzalig het moest zijn om zo tot aan mijn tachtigste door te moeten leven… Maar toch, op dat moment… Dat waren trouwens mijn eerdere experimenten, tegenwoordig is het eerder het ‘niet weten wat er gebeurt als ik dood ben’ of het bang zijn om in paniek te raken, bang zijn dat ik half verlamd uit de poging kom of erna opgesloten wordt. Het is een hele strijd en zo oneerlijk – ik wil immers niet dood maar ik wil ook niet leven.. Het voelt echt als oneerlijk dat mensen me, wreed als ze zijn, in leven houden… Anyway, het is dus moeilijk om een einde aan je leven te maken en ik denk toch dat dat de belangrijkste verklaring is voor de vele mislukte zelfmoordpogingen. Natuurlijk zijn er wel mensen die het gebruiken om om aandacht te vragen, maar ik geloof niet het merendeel…
Dus ik ben echt 100% voor euthanasie. Natuurlijk niet zomaar, ze zouden er toch een verplicht behandelplan van bijvoorbeeld een jaar aan vooraf kunnen laten gaan? En volgens mij hoeft er na zo’n behandelplan helemaal niet bepaald te worden of de persoon in kwestie een goede toekomst zou kunnen hebben, zolang diegene na zo’n behandeling alsnog niet wil leven vind ik het eerlijk om hem/haar te helpen.. Bovendien komt ook bij de aanvraag van euthanasie je overlevingsinstinct weer omhoog.. Gewoon het idee dat je er daarna niet meer bent.. volgens mij denkt niemand daar gemakkelijk over..
» Posted By Newana On August 04, 2009 @ 12:52
Oh, therapeuten zijn zelf zo bang voor jou.. Zelfs voor mij, iemand die wordt uitgelachen als ze boos probeert te kijken… Zo vroeg ik m’n therapeut waarom er nooit iets veranderde in onze gesprekken. ‘Waarom loop ik altijd achter jou aan naar jouw kamertje, waarom houd jij altijd de deur open en zeg je altijd ‘kom binnen’, waarom zit ik altijd aan deze kant van de tafel en jij aan de andere en waarom stel je altijd dezelfde vragen?’ Hij zei dat herhaling goed was voor mij en dit hield hij vol zelfs toen ik antwoordde dat ik het slechts hoogst irritant vond. Mij is opgevallen dat, elke keer wanneer ik iets heel kleins verander in mijn gedrag, hij gelijk angstig kijkt. Zo liep ik een keer iets langzamer achter hem aan in de gang, hij hield de deur al open en begon met ‘kom binnen’ om toen te zien dat ik er nog niet was.. Of, hij zei dat mijn handdruk zo slapjes was, dus de keer erna hield ik zijn hand iets langer vast en kneep erin – echt, hij hield z’n adem in ^^. Of toen het leek of er iemand op de deur klopte en hij opstond om te kijken wie er was, dan zie je gewoon in heel zijn houding dat hij zich ongemakkelijk en bekeken voelt… Dus ik geloof dat die hele routine die bij de therapie mee komt kijken niet is voor de patiënt, maar voor de therapeut. Zo geloof ik ook absoluut dat je slechts moet beloven geen zelfmoord te plegen zodat zij er niet op worden aangekeken..
Vanaf m’n zestiende zit ik in therapie en aan m’n therapeuten heb ik me tot nu toe slechts geïrriteerd. Wat vinden jullie, moet ik doorgaan of kan ik toch beter stoppen?
» Posted By Newana On August 03, 2009 @ 11:37
Euthanasie moet absoluut toegankelijker worden en dan met name voor de ‘geestelijk’ zieken. Als je de mensen die niet langer willen leven niet helpt met het beëindigen van hun leven dan zoeken ze hier zelf een manier voor. Die manieren zijn moeilijker (ook voor de nabestaanden), pijnlijker, eenzamer en gevaarlijker! Hoeveel mensen zijn er wel gewond geraakt, ziek geworden of zelfs verlamd, hoeveel mensen belanden er dagelijks wel in het ziekenhuis vanwege een zelfmoordpoging? Maar mensen begrijpen het niet! Ik las laatst een verhaal van iemand die een zelfmoordpoging had ondernomen en in het ziekenhuis te horen kreeg ‘if you keep on doing this you will get yourself killed’. Het is werkelijk te beroerd voor woorden. Therapeuten nemen je pas serieus wanneer het te laat is, of terwijl, zolang je zelfmoordpogingen tot niets leiden vraag je slechts om aandacht.
Ik moest mijn therapeut beloven dat ik, tijdens onze gesprekken, geen zelfmoord zou plegen en als ik dat dan wel wilde doen dan moest ik eerst met deze gesprekken stoppen. Dus ik vroeg hem ongelovig ‘en jij zou me de vrijheid geven een einde aan mijn leven te maken?’. Hij zei dat hij me zou laten gaan. Ook de tweede en derde keer dat ik die vraag vol ongeloof herhaalde veranderde hij zijn antwoord niet. Dus een paar weken later testte ik hem uit.. Ik had m’n zelfmoord gepland (ook momenteel, houd altijd wat achter de hand) en zei hem ‘ik wil graag met de gesprekken stoppen’ ‘waarom dan?’ ‘omdat ik niet langer wil leven’. Hij riep er toen iemand bij die zou beoordelen of hij me op moest laten sluiten. God wat was ik boos! Ik had nog nooit in therapie gehuild maar toen barstte ik van woede in tranen uit!
Natuurlijk wilde ik niet opgesloten worden, dus heb ik stilletjes gelogen. Ik dacht er zogenaamd pas een weekje over om een einde aan m’n leven te maken, wist nog niet precies hoe ik het zou doen, had nog niets echt gepland, enzovoort.. Beide therapeuten geloofden me – jawel, zelfs de therapeut met wie ik al twee jaren compleet doelloze gesprekken voerde… Vanaf toen heb ik over mijn gedachten over de dood gezwegen…» Posted By Newana On August 03, 2009 @ 11:36
Gisteren kon ik dit bericht niet posten omdat het nogal op spam leek ofzo.. Daarom is het nu een reactie op verschillende van bovenstaande berichten.
Ik heb altijd verborgen gehouden hoe ik me voelde en wat ik werkelijk dacht (nu nog steeds). Iedereen reageerde dan ook verrast toen ik op m’n zestiende door school (voelde me toen zo slecht dat ik het niet kon verbergen) ‘gedwongen’ werd in therapie te gaan. Al gauw gaf mijn psychiater me de keus om of vrijwillig opgenomen te worden, of gedwongen… Naja hehe :p ik ben toen maar ‘vrijwillig’ gegaan ^^. Heb een jaar in een kliniek doorgebracht en ben daarna weer bij De Riagg in therapie gegaan – doe dat nog steeds.
Vooral in die kliniek ben ik in aanraking gekomen met veel therapeuten en patiënten. Eigenlijk hoopte ik daar iemand te ontmoeten met wie ik mezelf kon vergelijken. Maar iedereen had een duidelijke reden; mishandeld, gepest, misbruikt, verkracht, abortus… zo had ook iedereen duidelijk iets om aan te werken, om te verwerken. Ik heb niets… Ik vind het leven gewoon ontzettend kut maar ik heb niet echt een excuus om zo over het leven te denken (behalve dan het leven zelf). Mijn huidige therapeut vermoedt dat er vroeger iets is misgegaan bij de hechting tussen m’n ouders en mij (m’n moeder was na mijn geboorte dankzij een auto ongeluk vier jaar lang depressief), maar dat is zo ontastbaar dat er voor mij alsnog niets is om te verwerken.. Uiteraard is het vreselijk wanneer je wordt mishandeld ofzo maar, soms wenste ik dat ik kon zeggen ‘dit is er gebeurt en daarom voel ik me nu zo’. Wanneer ik me inderdaad zo ongelukkig voel vanwege een slechte hechting zou dat voor mij wel verklaren dat ik ook van vroeger, m’n kindertijd, geen goede herinneringen heb…
» Posted By Newana On August 03, 2009 @ 11:35
Hmmm, your comment seems a bit spammy. We’re not real big on spam around here.
en ik had juist zo’n lang bericht! :(
» Posted By Newana On August 03, 2009 @ 11:34
«« Back To Stats PageHehehe :p een hele analyse, dank Janus :)
Misschien ben ik nog niet zo oud, maar zo voel ik me wel. Het was immers nooit de bedoeling dat ik zo oud zou worden.. De gemiddelde mens wordt geloof ik 80 en daarom worden 80-jarigen als oud gezien. Ik zou echter nooit ouder worden dan 16, nu zit ik al 5 jaar over die leeftijd heen…
Ik wil niet dood, dat is eigenlijk het probleem waarmee ik worstel bij het beëindigen van mijn leven. Ik wil niet dood want ik weet niet wat dood is, hoe het voelt om dood te zijn, wat er gebeurt als je dood bent. Mensen hebben er wel ideeën en geloven over, persoonlijk hoop (en geloof?) ik dat er na de dood niets is, maar wat is niets en hoe is het om niets te zijn of te hebben? Dat is letterlijk onvoorstelbaar. Je kunt je ogen sluiten en proberen aan niets te denken, maar dan alsnog is er altijd iets. Je kunt je huis verliezen, je baan, je familie, je geld, je kunt in coma raken maar er blijft altijd iets. Daar ik niet weet (en geen ander me dit kan vertellen) wat er na de dood is, kan ik niet zeggen dat ik dood wil. Want dood willen is feitelijk iets willen wat je niet kent en hoe kun je nou weten dat je het onbekende wilt?
In tegenstelling tot de dood ken ik -mijn- leven en dat wat ik van -het- leven ken wil ik niet. In jaren ben ik nog jong, maar ik heb niet één gelukkige herinnering. Zoals ik niet weet wat dood is, weet ik ook niet wat gelukkig is. Ik heb het menigeen gevraagd maar krijg slechts vage antwoorden. Bij tijden vergelijk ik mijn leven met een hoop vuilnis. Vuilnis maakt je niet gelukkig, je kunt er niet om lachen en het voegt niets toe. Je kunt er wel naar gaan staren – te vermoeid om het weg te gooien, maar meer niet. Vuilnis gooi je weg, soms pas wanneer je je vermoeidheid hebt overwonnen, maar uiteindelijk gooi je het weg. Gooi je het niet weg dan zal het rotten. Hoeveel langer zal ik nog oververmoeid naar mijn leven blijven staren? En zal ik het zelf weggooien of wachten tot ik wegrot?
Ik kwam hier niet om te praten, eigenlijk zocht ik naar zelfmoordmethoden (ik heb er al tig maar blijf toch zoeken). Met ‘bang voor veel reacties’ bedoelde ik eigenlijk dat ik verwachtte dat mensen me tegen zouden spreken: ‘je moet van het leven genieten, het leven is zo mooi geef het nog een kans, als je dan toch dood wilt vraag ons dan in ieder geval niet om je te vergezellen!, je mag niet praten over zelfmoord of zelfmoord methoden, enzovoort’… Vermoeiend… Mensen zijn zo bang voor de dood (het is dan ook het onbekende), zo bang dat de rillingen ze al over de rug lopen bij het idee dat er mensen zijn die het leven niet waarderen. Zo bang dat ze, zelfs al vinden ze het leven nog zo kut, ze alsnog mensen van zelfdoding zouden weerhouden. ZO BANG dat ze mensen zelfs op zouden sluiten om hen tegen zichzelf te beschermen! En vooral dat laatste maakt mij zo boos! Want het is zo simpel om iemand op te sluiten, maar verrijkt dat werkelijk het leven van de persoon in kwestie!? Zodra ze die persoon vrij laten, zal hij dan werkelijk het leven meer waarderen? Een depressief persoon helpen zal daarom nooit inhouden dat je hem helpt met het beëindigen van zijn leven (dat is zelfs illegaal (joeppie, nog meer opsluitingen!)) nee, het zal veel doelloze gesprekken en jawel, opsluitingen, inhouden…
Ik voel me opgesloten. Tegen mijn zin in ben ik op deze wereld gezet (ik had geen keus!), als vanzelfsprekend verwacht men dat ik ondanks alles blij ben te leven, verschikt kijkt men mij aan wanneer ik zeg dit toch niet te zijn, maak ik het iets te openbaar dan word ik als gek verklaard, vertel ik iets teveel dan wordt ik opgesloten, ik wil niet leven en wil niet dood en de mensen die zich op dit gebied specialisten en helpers noemen begrijpen er zelf misschien nog wel het minst van! Het voelt letterlijk alsof ik geen kant op kan! Leven wil ik niet en de dood ken ik niet. Mensen zijn bang voor het onbekende maar dat betekent niet dat het onbekende altijd slechter is. Ik ben bereid, of eigenlijk wanhopig genoeg, om de gok te wagen en de sprong naar het onbekende te nemen. Helaas is het voor eenieder verboden om mij te helpen en steeds wanneer ik het zelf probeer staat mijn overlevingsinstinct weer in de weg… Daarom zocht ik naar mensen die het wellicht samen met mij wilden doen.. Maar ja…
» Posted By Newana On August 02, 2009 @ 15:33