Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 5453
Comments Posted By John
Displaying 0 To 0 Of 0 Comments
Zelfmoord gaat niet op recept I
Is het niet zo dat je bij euthanasie zelf de arts kunt kiezen die erover beslist? Vreemd! Kan dat niet bijvoorbeeld je eigen huisarts zijn?
Over zelfmoord of zelfdoding… Karin zal de titel niet veranderen denk ik, bovendien ben ik bang dat het precies hetzelfde betekent. Het laatste woord maakt de daad niet zachter of minder onomkeerbaar. Zelfs niet voor een tolerante niet- gelovige als ik.» Posted By John On December 25, 2008 @ 21:58
Ik kende een moeder van 4 kinderen die er zelf een eind aan maakte. Ze was psychisch zo ziek dat ze niet meer voor haar kinderen kon zorgen. En dat vond ze het ergste wat er bestond…
Maar wie zegt dat het niet best heel snel beter was gegaan met haar, dat ze misschien goed had samengewerkt met een bijspringende hulp in huis die ook nog heel leuk met de kinderen was. Dat ze misschien, heel langzaam, zichzelf zo had teruggevonden dat ze uiteindelijk nog een betere moeder kon worden dan ze altijd was geweest.
Huil.» Posted By John On December 24, 2008 @ 21:27
Magnani, jij kan mij helpen meer begrip te krijgen en mijn boosheid om te zetten in iets waar jij misschien weer wat aan hebt…
Hoe gaat het nu met je, heb je nog mensen gezien of gesproken erna? Wat doe je morgen en overmorgen?» Posted By John On December 24, 2008 @ 17:41
Het is niet als aanval op Henk bedoeld hoor wat ik schreef. Het is ook niet tegen Karin of wie dan ook, hoewel zij degene was die schreef over opgeluchte doden (want je krijgt geen lucht meer dan, echt niet).
Karin schrijft in bovenstaand stuk overigens ook: “…ook is het evident dat zij die overtuigd dood wilden, hardere methodes kiezen dan degenen die vooral een signaal willen geven…”. Maar wie zeg mij dat dit feit niet eerder te maken heeft met de hoeveelheid moed en dapperheid en/of slimheid, oftewel met het karakter/type van de persoon. Is er ooit onderzoek naar gedaan?
Wat ik niet begrijp. Als er 90.000 mensen per jaar een poging doen, en 400.000 mensen eraan denken, waar zijn al die mensen nu? Waarom laten die niets van zich horen? Welke maatregelen, plannen, schema’s, bezigheden, gedachten, steun en whatever hebben zij nu, en wat is hun verhaal?
Openheid over dit onderwerp lijkt me heel zinnig, hoe meer hoe beter.» Posted By John On December 23, 2008 @ 20:42
Dierbaren die jou in de steek laten als je uit het leven wilt stappen, hmmm. En ik lees nog meer kronkels: doden die opgelucht zijn, alsof die nog lucht nodig hebben. Je doet bij zelfdoding iets tegen jezelf, niet iets voor jezelf!
Nederlagen accepteren is iets wat men voortdurend doet in het leven toch? Voor de een een zwaardere opgave dan voor een ander, maar nooit onmogelijk.
Aan een slechte conditie is simpel iets te doen, en aan de meeste kwaaltjes ook, in Nederland tenminste. Leven met een grauwsluier lijkt me niet makkelijk, natuurlijk. En ik kan het lijden niet beoordelen, nogmaals, maar ik vind wel dat een mens ook depressief moet kunnen zijn. Ik vraag me af of er niet ook een enorm taboe op heerst en dat daardoor misschien ook het lijden groter wordt.» Posted By John On December 23, 2008 @ 09:29
Als het zo is dat het verlangen dood te gaan voortkomt uit het niet slagen om een ander leven tot stand te brengen dan komen nog wel wat vragen in me op…
In plaats van je af te vragen of anderen jouw lijden wel serieus genoeg nemen, kun je ook vragen of je dat zelf eigenlijk wel doet. Is dat überhaupt wel mogelijk tijdens een depressie, of is gelatenheid op dat moment juist het grootste probleem. Als je zelf niet meer helder kunt nadenken is het dan niet juist heel belangrijk om stad en land te mobiliseren.
Hoeveel verandering is er nodig om een leven (weer) de moeite waard te laten zijn. Zou je ook met veel minder dan je gewend bent tevreden kunnen zijn, en hoe zou je dat kunnen bewerkstelligen. In hoeverre zijn de maatstaven die je hanteert beïnvloed door druk vanuit de maatschappij (bijvoorbeeld dat je alleen waarde zou hebben als je kan werken, of dat je niet meetelt zonder gezin of whatever). En hoe zit het met de bejegening in de psychiatrie. Volgens een recent rapport van Ypsilon is er heel dringend een cultuuromslag nodig, omdat cliënten vaak slecht en neerbuigend worden behandeld. Dat komt het gevoel van eigenwaarde ook al niet ten goede natuurlijk.
Dat artsen soms zeggen dat iemand ‘uitbehandeld’ is vind ik vreselijk. Dat klinkt alsof je opgegeven bent, terwijl artsen het helemaal niet kunnen weten of en hoe en wanneer er verbetering zal komen, zoals ze zoveel andere dingen ook niet weten.Ik ben het eens met Witteman dat zolang de kans bestaat op verbetering (en die is er toch ook altijd?) dat je alles op alles moet blijven zetten, zeker als vriend of familielid. Misschien is het inderdaad zelfs je plicht als medemens.
Het is tenslotte relatief en veranderlijk hoe je zelf je leven waardeert, en daar is ook best wat in te leren en te ontwikkelen.
De vriend van Zwagerman – en die was toch wel echt levensmoe dacht ik zo – was het helemaal met hem eens en ook erg dankbaar uiteindelijk dat Zwagerman niet was meegegaan in zijn doodswens, ook al zag die vriend er nog zo belabberd uit en was het schijnbaar een uitzichtloze situatie.
Er zijn wel goeie artsen, al moet je ze zoeken, en er wordt wel af en toe een nieuwe behandeling gevonden die tot verbetering leidt. Veel mensen komen ook weer uit een zware depressie. Ook zijn er genoeg voorbeelden van mensen die uiteindelijk goed kunnen leven met bijvoorbeeld schizofrenie, ook al hebben ze daarvoor hun wensen en verlangens en verwachtingen moeten bijstellen. Ik zie om me heen, gelukkig, dat een mens best heel veel kan hebben.» Posted By John On December 22, 2008 @ 10:47
Ned.2 vanavond 21.10 een programma over steun en zelfdoding (‘in de schaduw van het nieuws’, kro). Weet niet of het wat is, maar ik ga toch maar even kijken.
Vond ook een lotgenoten-site voor suïcidale en ex-suïcidale mensen. Je weet maar nooit of je er iets aan hebt: http://www.ex6.nl/» Posted By John On December 20, 2008 @ 19:56
Wat willen wij het allerliefste horen? Dat we helemaal gelijk hebben dat de wereld verwerpelijk is? Dat je in je recht staat als je zelf ingrijpt, omdat je waardeloos bent omdat..? Dat het vanwege het gedrag van anderen is dat jouw leven nu ellendig is omdat je weerloos was? En dus?
Wat is makkelijk gezegd/geschreven/gedaan, tja, wie zal het zeggen…
Het enige wat ik weet is dat we inmiddels volwassen zijn. Niet meer machteloos overgeleverd dus. Vanaf nu is het aan ons. Niemand zal mij ooit meer vertellen hoeveel(/weinig?!) ik waard ben, wat ik moet doen of niet moet doen. It’s my turn now.» Posted By John On December 19, 2008 @ 18:59
Laat je nooit, NOOIT wijsmaken dat je minder waard zou zijn dan een ander. Ook al ben je bijvoorbeeld minder intelligent, of heb je veel schade opgelopen, en moet je leven met handicaps, onzekerheid, ziektes, of …
Je zou juist kunnen zeggen dat hoe meer tegenwerking iemand heeft (gehad) in zijn leven, hoe meer respect hij/zij verdient.
Wat misschien wel belangrijk is om te proberen iets voor een ander te betekenen, geeft niet hoe of wat. Dat kan het gevoel van eigenwaarde ten goede komen (ook zonder 1e pilaar).» Posted By John On December 19, 2008 @ 12:41
Quote: “Uitvinden wat goed is voor jezelf”
Dat is nu precies wat je niet doet, je wilt juist niet goed zijn voor jezelf, toch? Je hebt geen respect voor wie en hoe je bent, volgens mij.
Over oordelen gesproken, is dit dan niet het eerste oordeel dat er gemaakt wordt: jij over jezelf?» Posted By John On December 17, 2008 @ 01:04
Dank Henk, je bent een bijzonder mens.
» Posted By John On December 16, 2008 @ 13:29
Ik denk dat ik gewoon bang ben om meegesleurd te worden, dat ik daarom zoveel verzet tentoon spreid. Ik weet voorts niet hoe (en of!) ik de ander kan helpen, en daar word ik wanhopig van.
Waar ben jij het meest mee geholpen midden in zo’n zware periode?» Posted By John On December 16, 2008 @ 01:22
Ter info tenslotte: dat ik niet suicidaal ben wil niet zeggen dat ik niet al jaren depressief ben. Maar wie doet me wat…
» Posted By John On December 16, 2008 @ 01:00
Ik zou bijna willen dat de mens wat zeldzamer was in nederland, dan zouden we misschien wat beter op elkaar passen…
En toch, het is ook heerlijk dat je in onze maatschappij de ruimte kunt nemen om te doen waar je zin in hebt.
De wereld staat even stil met kerst, mooi gezegd door Joan.
Je bestaaaaat zo met kerst. Maar gelukkig is het ook zo om, ik til er niet te zwaar (meer) aan!
Op naar 2 januari, zo is het Henk!, en ik werk gewoon lekker door ondertussen.
@iemand: hoe vergaat het jou?» Posted By John On December 15, 2008 @ 21:38
Misschien ter inspiratie:
Kerst is fucking niet belangrijk (vond ik wel een leuke zin achteraf, dus vandaar)
Met kerst geen boom voor mij, geen glimmende ballen, geen rood tafelkleed, geen kransjes en andere troep die je de rest van het jaar juist vermijdt, geen, vooral geen familiediner!
Kerst is voor mij geen smoes om lekker eten in huis te halen of de boel te versieren. Ik eet altijd lekker als ik zin heb, en mijn huis heeft het hele jaar door precies de sfeer die ik prettig vind. Dat de hele wereld nu opeens denkt de behoefte te voelen om sentimenteel te doen (ja gek he, heel spontaan) over van alles, wil nog niet zeggen dat ik daaraan mee moet gaan doen.
Met kerst wil ik lekker alleen zijn, de hele dag internetten en misschien eventjes een blokje om. Misschien haal ik een patatje, of een krat bier, of drink ik thee zonder koekjes. Maar in elk geval is die dag net als deze zondag zoooo voorbij!» Posted By John On December 14, 2008 @ 15:41
Maar ik weet, het gaat niet om mij…
vertel me Anoniem, welk leven wilde je eigenlijk, en hoe is je leven nu, waar bestaat het uit» Posted By John On December 13, 2008 @ 01:07
Een off-life, Huil!
Het mag niet, kan niet, gaat over!,
kerst is fucking niet belangrijk!
dat soort dingen komen in me op…De strijd, het lijden, het oordeel,
neeeee, het is de mens die ik niet wil verliezen,
elk mens!» Posted By John On December 12, 2008 @ 18:00
Waarom vinden mensen het toch zo erg om ongelukkig te zijn, of ziek of gehandicapt?
Ik denk op een off-day heel vaak hardop: het geeft niet dat ik me zo voel, het geeft niet!
Onder nare omstandigheden denk ik: laat ik stiekum toch ergens van genieten, iets kleins, wie doet me wat!» Posted By John On December 10, 2008 @ 15:21
15 jaar over nagedacht, hoe oud ben je nu? Welk leven had je willen hebben eigenlijk?
» Posted By John On December 09, 2008 @ 23:36
Ik ben geen suicidaal mens, toch kom ik hier graag omdat ik me verbonden voel met iedereen die hard moet strijden in het leven. Dat zijn de mensen die naar mijn mening het meeste respect verdienen in onze maatschappij!
Mijn idee: in kleine stapjes je eigen leven creeeren en trek je niets aan van wat anderen doen of zeggen. Als je dood wilt komt dat meestal omdat het vermogen om te sturen je is afgenomen. Dat terugpakken, en binnen de nieuwe omstandigheden weer het heft in handen nemen, dat is dan de eerste en belangrijkste opdracht. Klein stapje, rest komt later. Geen terapeut of vriend kan die stappen voor me doen, ik ben immers de enige die weet waar ik blij van word?
Iedereen is uniek. Iedereen laat een gat achter als hij/zij besluit te verdwijnen, niet egoistisch maar gewoon doodzonde.
Is er iemand die een inspiratie en voorbeeld voor je is?
Ben je niet benieuwd naar hoe het zou kunnen zijn als jij de baas bent?» Posted By John On December 09, 2008 @ 14:26
Veel goede berichten zijn hier weg helaas. Maar wie weet brengen de nieuwe weer andere gezichtspunten…
Als je 20 bent wat heb je dan zelf al kunnen doen om je leven vorm te geven? Tot nu toe ben je misschien geleefd, maar nu begint het pas, nu mag jij zelf keuzes gaan maken, het kan toch alleen maar steeds beter worden dan? Ik ben over de 40 en heb nu wel het gevoel dat ik eindelijk midden in mijn eigen leven sta.
Er zijn cursussen assertiviteit, communicatie etc., daar leer je om jouw ideeen vorm te geven. Het is gratis bij de afdeling preventie bij GGZ instellingen te volgen, en je ontmoet nog gelijkgestemde mensen ook.» Posted By John On December 03, 2008 @ 21:48
@iemand, wat is er in jouw leven gebeurd dat je nu denkt aan zelfmoord? Heb je iets meegemaakt wat moeilijk te verwerken is, of zit je momenteel in een gigantische depressie? Is je toekomstvisie heel verschrikkelijk zonder enkel lichtpuntje? Waar komt je wens vandaan? En heb je er ooit aan gedacht om hulp te vragen?
» Posted By John On November 13, 2008 @ 23:10
Elk mens laat een gat achter als hij/zij vertrekt. Zelfgekozen of niet.
Ik kan het lijden van iemand niet beoordelen natuurlijk. Maar met het sterven van een ander sterft er ook een stukje van ons. En zelfs met het uitsterven van elke diersoort of plant sterft er een stukje van ons. Ik ben bang dat we het besef van de waarde van leven (met alle ongemakken inbegrepen) pas krijgen als de mensheid en de natuur zeldzaam is geworden. Doodzonde.» Posted By John On November 05, 2008 @ 17:55
Ik kan toch niet helpen me nog een ding af te vragen. Is het niet zo dat door het voortdurend openlaten van de mogelijkheid, je dan ook niet echt een beroep doet op die kwaliteiten die je nodig hebt om er iets van te maken? Zoals immigranten pas echt integreren als ze voor zichzelf het besluit hebben gemaakt: ik blijf!
» Posted By John On November 03, 2008 @ 11:37
Ik weet het ergens wel, (huil!), stop liever mijn oren dicht.
Maar ik wil mijn best gaan doen, en dat gaat lukken.
Dank Karin, en Karel en Meisje voor het reageren!» Posted By John On November 02, 2008 @ 17:06
Als ik begrip zou hebben en zijn doodswens zou goedkeuren of accepteren, dan ben ik bang dat ik net zover heen ben. Want wat doe ik hier dan zelf nog?
Hoe kan ik een goede luisterende vriend zijn, terwijl hij mij en mijn levensvisie en het hele leven ondertussen veracht en afkeurt?
Iedereen is uniek, dus eenzaam. Als ik behoefte heb aan warmte ga ik naar de sauna. En ik koop een nieuw dekbed dat als prettige aanraking voelt op mijn huid. En liefde kun je ook geven aan een medemens, dat is net zo fijn als het ontvangen ervan. Iedereen snakt ernaar.
Meisje schrijft zich ondergeschikt te voelen aan de mensheid. Maar is dat niet net zo erg als je te goed of te bijzonder voelen voor dit leven?
Ik voel me verbonden met alles wat leeft, je bent immers onderdeel ervan, leuk of niet, succesvol of niet, dik of dun, getrouwd of vrijgezel. In plaats van gesprekken met hulpverleners kun je ook de natuur in gaan, net zo lang totdat je je weer verbonden voelt met een boom. Bomen voelen zich namelijk nooit dodelijk ongelukkig, ook al worden ze gruwelijk gekortwiekt door mensenhanden.
Wat ik wil is dat hij geïnspireerd raakt, dat hij wakker geschud wordt, desnoods geshockeerd door mijn heftige uitspraken, en hem daarmee redden…» Posted By John On November 02, 2008 @ 15:59
Okee, nu ik wat bedaard ben komt er wel mededogen. Maar wat kan ik er verder mee, ik heb er niets aan, hij heeft er niets aan. Als een mens niet leert om te accepteren hoe het leven zich aandient en tevreden te zijn met de ‘kleine’ dingen (die weleens heel groot kunnen blijken!). Als je dat niet leert in het leven of niet wilt leren, tja, wat moet je dan. Wat moet hij, wat moet ik als vriend, al mijn effort om hem hoop te geven zal voor niets zijn en als dank krijg ik missichien ook nog een verlies. Wat ik in mijn (moeilijke) leven leerde is dat actie de enige oplossing is, en dan in positieve zin: actie ter verbetering van je eigen situatie, met kleine stapjes vooruit en nooit opgeven. Maar ach, wie ben ik, zelfs op mij en al mijn ideeen kijkt hij neer. Je kunt iemand niet motiveren, dat moet van binnenuit komen. Ik huil vanbinnen, de woede bleek toch wanhoop en verdriet….
» Posted By John On November 01, 2008 @ 21:52
Woest worden gaat vanzelf, ik kan het niet helpen. En of dat hem helpt dat kan ik dan alleen maar hopen. In elk geval heb ik een aantal vragen gesteld waar hij wel even over moest nadenken.
Jij vind bijvoorbeeld schrijven de moeite waard omdat je dat goed kan en omdat je je daarmee kan verwezenlijken, mijn vriend heeft een andere kunstzinnige uiting die hij zeer hoog acht, zelf zo hoog dat als hij dat niet meer kan het leven dan voor hem ophoudt. Maar hoe kun je iets dat voortkomt uit ons unieke lichaam belangrijker vinden dan dat levende lichaam zelf?! Begint het niet bij respect daarvoor?
En verder vind ik dodelijk ongelukkige mensen vaak gewoon hebberig en blase, ze willen alles en ze willen het beste, en anders niet, bah, verwend en verwaand.» Posted By John On November 01, 2008 @ 12:00
Een vriend met een doodswens heb ik zojuist op z’n flikker gegeven. Ik ben woest. Wat een arrogantie dat het leven niet genoeg te bieden zou hebben. Is het meneer niet bijzonder genoeg om een uniek wezen te zijn, met een ingenieus lichaam? Om iets gemeenschappelijks te hebben met al het leven op deze aardbol. Is dat hem te min? Natuurlijk kun je een geliefde missen, natuurlijk kun je veel pech hebben in het leven, maar je bent nog altijd onderdeel van het (eeuwig veranderende!) leven dat je dient te respecteren. Waarom? Om de simpele reden dat het, ondanks alle imperfectie, niet is na te maken door ons. Daarom.
» Posted By John On November 01, 2008 @ 01:34
«« Back To Stats PageOn the earthrise website :
*These statements have not been evaluated by the Food and Drug Administration. This product is not intended to diagnose, treat, cure or prevent any disease.
Duh.
» Posted By John On August 23, 2006 @ 21:30