Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 5453
Comments Posted By Janus
Displaying 0 To 0 Of 0 Comments
Zelfmoord gaat niet op recept II
@ Frans
Hallo Frans,
Die website, die je noemt in 730 ziet er een stuk objectiever uit dan de vorige. Bedankt voor deze tip.
Groet, Janus.
» Posted By Janus On May 28, 2009 @ 13:18
@ Lore 731
Hallo Lore,
Heb je 679 al gelezen? Ik heb ook deze nog voor je gevonden:
http://www.cuci.nl/~svleven/main_menu.html
Groet, Janus.
» Posted By Janus On May 28, 2009 @ 12:18
@ Margreet 703
Hallo Margreet,
Bedoel je die actie van Aurora? In haar post 404 op dit forum staat meer.
Ik hoop dat je dit bedoelt, anders weet ik het niet.Vriendelijke groet, Janus.
» Posted By Janus On May 21, 2009 @ 21:54
@ Frans 704, 707 en 709:
Hallo Frans,
Op zich bedankt voor die tip van de chathulp, maar ik ben er eens gaan kijken en heb er toch een ‘mwah’ gevoel over. Er staat namelijk dit:
Q: ‘Wel dient u rekening te houden met kosten wanneer u een aanvraag doet voor een online behandeling door een deskundige. Raadpleeg hiervoor de zorgpolis van uw zorgverzekeraar.’
Ze zijn dus niet onafhankelijk, want ze hebben ook andere – financiële – belangen.
Ik vraag me dan meteen af of hier alleen maar sprake is van een poging om de drempel naar hun betaalde hulp te verlagen – zoals dealers doen, die het eerste shot gratis geven – of dat er idd sprake is van een integer initiatief. Hoe lang zou het duren, voordat ze je een betaalde dienst gaan ‘aanraden’????? En hoe lang gaan ze nog door met hun gratis hulp, als je ‘nee’ gezegd hebt tegen hun advies om betaalde hulp te nemen? Ik ben niet direct gemotiveerd om dat te gaan ervaren en uitzoeken. De rode loper wordt lang niet altijd met zuiver motieven uitgelegd. Maar ik moet zeggen, dat ik die site nog niet echt goed bestudeerd heb, maar ik ben nogal argwanend, wat dit soort dingen betreft.
En over wat je schrijft in 707 over alternatieve hulpverlening enz.: Ik weet dat mensen, die zo praten zoals jij hier doet, niet weten waar ze het over hebben, want iedereen, die het kind met het badwater weggooit is dom en heeft geen verstand van zaken. Bovendien doen de problemen, die je beschrijft zich bij élke vorm van hulpverlening voor. (Zie mijn post 710 aan Thian hierboven.)
Je tip uit 709 is op zich oké. Het probleem is alleen, dat wanneer je écht depressief bent, je dan niet eens je bed uit komt. De vraag is dan: hoe kom je je bed uit. Mijn antwoord: niet doen, niks forceren, je staat wel op, wanneer het jouw tijd is. En dan ga je doen, wat je zelf wilt. (In het park zitten?)
Groeten, Janus
» Posted By Janus On May 21, 2009 @ 21:46
@ Thian 699 (en Frans (704) om mee te lezen.)
Hallo Thian,
Je stelt in 699 niet alleen een interessante vraag, maar ook een zeer belangrijke.
Q: ‘Het feit dat er mensen zijn die buddy willen zijn voor mensen die zo worstelen met het leven vindt ik geweldig. Alleen vraag ik me dan weer af, wat zit er in voor jou, wat haal jij er uit?’
Ik heb die vraag ook vaak aan mijzelf gesteld i.v.m. mijn ‘helpersneigingen’. En het antwoord is uitendelijk heel simpel: Mijn motieven zijn puur egoïstisch. Het heeft ‘even’ geduurd voordat ik de eerlijkheid kon opbrengen om dat te erkennen, maar het is ervan gekomen. Ik geloof dat van dat egoïsme bij iedere helper sprake is. Zodra iemand zijn mond open doet, is dat uit eigenbelang. Hij doet immers zijn eigen mond open, niet de mond van iemand anders.
Wat niet wil zeggen dat je mekaar niet kan helpen, want dat egoïsme hoeft in dit soort situaties niet negatief te zijn. Zolang er sprake is van een win-win situatie vaart iedereen er wel bij. De helper kan van alles uit zo’n hulpgeversfuctie halen: het is gezellig, de koekjes bij de thee zijn lekker, het contact op zich kan leuk zijn en wie weet heeft de hulpvrager wel twee leuke katten :) enz. [bekort door moderator]
Frans (704) geeft dit als antwoord op jouw vraag: ‘Ik persoonlijk word niet gelukkig van een samenleving waar het motto lijkt te zijn: ieder voor zich en god voor ons allen. Ik geloof erin dat het voor iedereen beter wordt als we wat meer bereid zijn elkaar te coachen.’
Hij brengt dit als een samenlevingsideaal, zoals zovelen doen in dit soort gevallen, maar ook hier is egoïsme de grondslag: Hij wordt niet gelukkig van …. enz. En hij gelooft ‘dat het voor iedereen beter wordt’ … enz. Voor iedereen beter, dus ook voor hem beter. Ook prima. En Frans heeft gelijk, want zo’n humanere wereld is ook een stuk prettiger.
Vriendelijke groet en tot de volgende keer,
Janus.
» Posted By Janus On May 21, 2009 @ 21:26
@ Jantje 690
Heeeeeee, Jantje, niet zo bot tegen John hè, hij is best oké.
@ John
John, je moet ophouden met dat negatieve gedoe over jezelf, wat ik nu al twee keer aan het eind van een post heb zien staan. Dat slaat echt nergens op.
Groet aan beiden,
Janus.
» Posted By Janus On May 19, 2009 @ 02:29
@ Thian 672
Hallo Thian,
Het is toch altijd de lamme helpt de blinde? Er is toch niemand, die alles alleen kan?
Ik vind dat je dat goed gedaan hebt, toen op dat feestje. Ik heb zelf jaren geleden ook eens zo’n situatie meegemaakt, maar wist inderdaad niet wat te doen. Er is toen niemand naar die persoon toe gegaan.
Ik begreep toen nog veel te weinig van mezelf om er wel wat mee te kunnen. Ik denk er nog wel eens aan terug, zeker nu Jantje en jij het over dat soort situaties hebben. Ik voel me er niet schuldig over, want ik had het ook erger kunnen maken, dan het al was.
Ik ben nog steeds druk. Ik hoop weer eens een wat langer stukje aan je te schrijven. Ik volg met belangstelling wat jij hier allemaal met de anderen bespreekt. Ik leer veel bij.
Vriendelijke groeten en sterkte,
Janus.
» Posted By Janus On May 18, 2009 @ 02:25
@ Lore 670
Hallo Lore,
Wat goed dat jullie daar op school mee bezig zijn. We hadden het hier laatst nog over openheid en jullie project draagt daar een steentje toe bij. Ik weet een club, die je vast en zeker verder kan helpen en dat is Stichting De Einder. Je kunt ze hier vinden:
Zij zijn een van de oudste organisaties op dit gebied en ze kennen alle andere ook wel, neem ik aan.
Vriendelijke groet en succes,
Janus.
» Posted By Janus On May 18, 2009 @ 00:30
@ masja 651
Hallo Masja,
Dat je steun wil betuigen is al hartverwarmend, maar wat bedoel je precies? Kun je er wat meer over vertellen?
Vriendelijke groet,
Janus.
» Posted By Janus On May 16, 2009 @ 00:10
Hallo Thian (645),
Even kort, want ik moet vroeg op morgen. Nou ja, ‘vroeg’, voor een nachtmens als ik wel. :)
Nee, ik heb niet specifiek aangegeven dat ik zelfmoord ga plegen, maar heb wel gezegd, dat hun bemoeienissen een erg negatieve invloed hebben op mijn depressiviteit en mijn zelfmoordgedachten aanwakkeren. En je weet maar nooit hoe ze daarop reageren.
Ik vond je post 619 erg goed. Het komt me voor dat je toch best wel sterk in je schoenen staat en het goed aanpakt wat behandeling betreft.
Later meer, hoop ik.
Groeten, Janus.
» Posted By Janus On May 13, 2009 @ 02:09
@ Iedereen.
Beste mensen,
Ik wilde dit al eerder schrijven, maar het past ook aardig in de discussie over openheid.
Ik heb in mijn eerste post Karin bedankt voor het instellen van dit forum, maar ik moet allen, die hier schrijven ook bedanken. En wel voor de openheid, ook al is die anoniem.
Ik heb onlangs, wat betreft gedoe over mijn uitkering, een brief aan de uitkerende instantie geschreven. Ik heb daarin voor het eerst openlijk over mijn depressiviteit en doodsverlangens gesproken. Zelfs bij een arts had ik dat laatste nog nooit gedaan. (En o.a. Emma en Thian hebben duidelijk gemaakt, dat zelfs dát riskant is.) Ik ben zelfs zó openlijk geweest, dat ik daarna vreesde dat de witjassen aan mijn deur zouden komen kloppen. Is (nog) niet gebeurd.
Maar die openheid had ik nooit aangedurfd of kunnen opbrengen, wanneer ik dit forum niet had gevonden. Ik voel mij gesteund door wat jullie over je eigen situaties vertellen. Daarom wil ik jullie bedanken. Ook degenen, die kritiek op mij hebben (gehad). Kritiek is in eenste instantie niet leuk, maar zet mij ook altijd weer aan het denken.
En over openlijkheid in het algemeen: Alle openheid is belangijk. Anoniem, vanuit je kast op fora als dit, of openlijk openlijk, zoals Karin en anderen het doen. Alle beetjes openheid helpen.
Hartelijke groeten en tot de volgende post,
Janus.
» Posted By Janus On May 12, 2009 @ 21:29
Bericht verwijderd door de moderator.
» Posted By Janus On May 12, 2009 @ 21:29
@Ans 623 (en Magnani 621)
Beste Ans (en Magnani),
Ik denk dat Magnani mij bedoelde met de persoon, die ze aan het schrikken heeft gemaakt en dat was ook wel zo. Daarom ben ik blij te lezen dat het beter met haar gaat en ze geen plannen heeft om binnenkort zelfmoord te plegen. Dan hoef ik niet zo’n haast te maken met mijn antwoord aan haar en kan ik zometeen iets rustiger gaan slapen.
Maar toch jammer, Ans, dat Magnani geen ‘om het campvuur danzende esmeralda’ is, vind je niet? Dachten we eindelijk een exotische dame hier te hebben, valt dat ook weer tegen. :) Maar een mooie naam blijft het!
Met vriendelijke grijns, Janus.
» Posted By Janus On May 10, 2009 @ 02:32
@Magnani 616
Oh, Magnani, wat hebben die paar regeltjes van jou me geraakt. Ik ga je zeker antwoorden, maar kan dat niet nu meteen doen, want ik moet nu echt naar bed. En ik ben een paar dagen erg druk, maar ik zal aan je denken en dan hoor je van mij.
Veel sterkte, Janus.
» Posted By Janus On May 09, 2009 @ 02:05
@Magnani 613
Beste Magnani,
Er is altijd iemand, die van je houdt. Ook dat weet ik uit eigen ervaring. (Anders zou ik er allang niet meer zijn.) Het vervelende is alleen, dat we vaak niet weten, waar die persoon is, maar dat die er is, dat staat voor mij vast.
Vriendelijke groet, Janus.
» Posted By Janus On May 08, 2009 @ 22:31
@Thian 609
Hallo Thian,
Alweer bedankt, want jouw beschrijving van de tegenwoordige gang van zaken is voor mij verhelderend. Maar ik begin bij het laatste wat je schreef.
Of het voor anderen interessant is om te lezen? Ja dus, want er kwamen meteen al een paar andere reacties. Dit forum wordt gemiddeld ongeveer 60 keer per dag bekeken (en dat terwijl zo’n 90.000 mensen met zelfmoordgedachten rondlopen – Ans: 595). 60 is dus heel erg weinig in verhouding tot 90.000, maar toch belangijk genoeg.
Voor mij was het idd een bewuste keus om van de reguliere hulpverlening af te wijken. Ik had alleen ervaring met een psycholoog en een psychiater. Dat was alleen praten en ze kwamen er met mij niet uit. Bovendien was het potje van de zorgverzekering leeg, voordat de psychiater het in de gaten had en toen werd de behandeling plotseling afgebroken. Ik was daar dus niet zo enthousiast over. Maar ik had nog wel behoefte aan hulp. (Ik heb al vanaf mijn kindertijd last van depressiviteit en vanaf mijn pubertijd heb ik zelfmoordgedachten. Na mijn 25e begon ik daar echt tegenaan te lopen.)
Ik ben toen via de huisarts naar een centrum gegaan, waar ze met Gestalttherapie werkten. Daarna ben ik bij een ander centrum Biodynamica gaan doen en nog wat andere lichtere therapieën ook, bij andere centra in het land.
Dit alles was eind jaren ’70. De reguliere, door de zorgverzekering vergoede therapieën, waren toen allemaal op de traditionele visies gebaseerd. Tegenwoordig is dat anders, doordat er veel ervaring met die ‘alternatieve’ therapieën is opgedaan. Veel ‘reguliere’ therapeuten gebruiken nu ook de zogenaamde ‘alternatieve’ therapieën, omdat de waarde daarvan bewezen is. En ook omdat veel van die ‘alternatieve’ methoden binnen kortere tijd tot resultaat leiden dan de traditionel methoden.
De situatie nu is eigenlijk beter dan toen in de jaren 70. Toen was het een soort vrijmarkt met ook negatieve gevolgen. Daar is toendertijd een leuk boekje over verschenen. Dat heet: ‘Je rijpt je rot’. De titel zelf spreekt al boekdelen. Ikzelf heb dat aan den lijve ondervonden, want er werd veel los gemaakt, maar er werd te weinig gedaan aan het verwerken van die opgerakelde emoties.
Vandaar dat ik goed begrijp dat jij er bang voor bent dat dat bij jou ook zou kunnen gebeuren. Juist omdat bij jou sprake is van hele heftige levenservaringen. Daarom is doseren zo belangijk. Maar die therapieën zélf zijn goed. Mogelijk zelfs té goed, doordat ze zo snel gaan. (Waar de psychoanalyse zeven jaar voor nodig heeft, doet de Gestalttherapie dat in een half jaar ofzo.) Maar alles hangt af van de kwaliteit van de therapeut. Dat is overal zo. (Dat geldt ook voor een fietsenmaker.) Een slechte psychiater richt ook meer schade aan dan dat hij goed doet. Een goede behaalt wel resultaat.
Zoals jij de tegenwoordige gang van zaken beschrijft is het een stuk beter dan vroeger. Toen moest je je in veel gevallen aan een bepaald behadelregime onderwerpen, inclusief medicijnen. Ook als je vrijwillig wilde worden opgenomen. Dat is bij jou dus niet zo. Maar veel behandelaars hebben toch een voorkeur om medicijnen ter ‘ondersteuning’ toe te passen (en dringen daarop aan).
Ikzelf zou dat nooit doen, omdat medicijnen in mijn opvatting je eigen proces verstoren. (Ik kan dit beargumenteren, maar laat dat nu achterwege.) Vooral bij MPS/DIS zou dat heel raar kunnen uitpakken, want wat voor het ene (sub)zelf wel werkt, zou voor het andere juist niet of zelfs negatief kunnen werken. Het zou kunnen, dat elk (sub)zelf een andere chemische structuur in je hersenen heeft. Ik wéét dat niet. Je zou eens moeten zoeken naar de uitwerking van medicijnen bij MPS/DIS. Of daar iets over bekend is, moet haast wel.
Wat je vertelt ziet er goed uit. Je ervaart dat ze zorgvuldig met je omgaan, je eigen inbreng is vrij groot en je kan er op eigen verantwoording weer mee stoppen, als je wilt. Dus als je je door dit alles veilig genoeg voelt, dan kan je het gaan doen, lijkt mij. Dan is het een goede ervaring en kan het je verder helpen.
Hier laat ik het voor nu bij. Laat maar horen hoe het verder gaat, als je wilt. Anderen vinden dat vast ook interessant. :)
Vriendelijke groeten en succes,
Janus.
» Posted By Janus On May 08, 2009 @ 22:25
@Thian 607
Hallo Thian,
Ja, ik heb nog geslapen. :)
Bedankt voor je uitleg over je behandelperikelen. Ik heb dat zelf nooit meegemaakt, dus voor mij is dat een andere wereld. Ik ben wel een aantal jaren in therapie geweest, maar dat was op eigen kosten – toen had ik nog geld :) – en buiten het reguliere circuit. Vandaar dat ik veel weet van alternatieve therapieën.
Laat het computergedoe maar zitten voorlopig. Dat kan altijd nog. (Het kan trouwens nog makkelijker: op de site van Google zit een knopje ‘Gmail’. Als je daarop klikt kom je op de inlogpagina met rechtsonder een knop ‘Een account maken’.) We kunnen ook hier met elkaar spreken. Wat ook een voordeel heeft en dat is dat anderen kunnen meelezen, wat mogelijk voor hen interessant kan zijn.
Q: ‘Mag zelf behandeling invullen……….’ Betekent dat ook dat je zelf mag bepalen of je medicijnen wilt nemen of niet?
Ik laat het hier weer even bij, want ik ga zometeen weg.
Groeten,
Janus.
» Posted By Janus On May 07, 2009 @ 13:20
@Thian 605
Hallo Thian,
Eerst maar even over het mailen. Je kunt op deze site:
http://mail.google.com/mail/help/intl/nl/about.html
een Gmailaccount aanmaken. Klik op de knop ‘Een account maken’ rechts boven. Er verschijnt dan een formulier. De voornaam, achternaam en gebruikersnaam, die je kiest, zijn zichtbaar bij degeen, die je mails ontvangt. Dus daar moet je niet je echte namen invullen, anders ben je herkenbaar bij de ontvangers.
Door fantasienamen te gebruiken behoud je je anonimiteit. Voor je voornaam kun je Thian gebriuken, net als hier, maar je kan ook een andere naam gebruiken. Vul zeker niet je echte achternaam in, maar verzin een fantasienaam. Als gebruikersnaam kan je ook Thian gebruiken, eventueel aangevuld met een zelf bedachte achternaam, maar je kan ook helemaal een fantasienaam invullen. In de gebruikersnaam mogen geen spaties zitten. De rest wijst de weg vanzelf, denk ik.
Het inloggen voor je Gmailaccount kan je via de Google site doen. (Klikken op ‘Gmail’) Het werkt globaal hetzelfde als andere emailprogramma’s. Ik denk dat je je gebruikersnaam en wachtwoord moet opschrijven, gezien je geheugenproblemen. Maar zorg ervoor dat anderen er niet aan kunnen komen.
Over het mailen zelf: Het is niet mijn bedoeling om van alles over jouw situatie en verleden te gaan vragen. Dat is jouw privacy en die respecteer ik. Ik hoef niet precies te weten wat er allemaal gebeurd is. Wat ik nu al van je weet is volgens mij al genoeg om je te adviseren bij een aantal dingen. Als je er zelf op een gegeven moment over wilt vertellen, dan is dat wat anders.
Toch vreemd dat er dan drie hulpverleners zijn bij dat crisiscentrum, die er alledrie een andere mening over hebben, over het bezoeken van zo’n forum als dit. Wat ik ook vreemd vond, was dat ‘Den Haag’ je een brief stuurde voor een behandeling – stond in 589 – en dat ze dan geen contact hebben met het crisiscentrum. Dat is toch ook te gek voor woorden.
Hier laat ik het even bij, want het is alweer erg laat. Ik hoop later terug te komen op de rest van 605, want je zegt een paar belangijke dingen.
Als jij ook nog wakker bent: Welterusten voor straks,
Groeten,
Janus.
» Posted By Janus On May 07, 2009 @ 04:29
@Thian 602
Hallo Thian,
Ik was blij 602 te lezen. Ik maakte me toch echt wel zorgen. In 589 had je het over die opgespaarde medicijnen en toen dacht ik: ‘Oeps!’ En toen ik dat over die belafspraak las dacht ik opnieuw: ‘Oeps!’ Ik heb jaren geleden een vriendin gehad, die ook zo’n belafspraak met een psychiater had. Vandaar dat ik weet hoe iemand er dan voor staat in zo’n situatie.
Je hebt die medicijnen nu gelukkig ingeleverd, maar toen je het daar over had, vroeg ik mij af wat het beste was om daarover te zeggen. Inleveren kan betekenen, dat je angsten toenemen, doordat de ‘nooduitgang’ niet meer onder handbereik is. Ze thuis houden hield het risico in dat je ze impulsief zou gaan gebruiken in een zwarte stemming. Ik dacht: Alles beter dan dat. Vandaar mijn tamelijk zotte voorstel.
Ikzelf heb mijn doodsdrift totnogtoe overleefd door steeds een tussenoplossing als uitweg te bedenken. Daarom heb ik ook zoiets voor jou bedacht. Mooi dat je er om hebt moeten lachen. Ik zal het je nog komischer vertellen: Toen ik me afvroeg, waar je ze het beste kon begraven – ergens dus waar mensen normaal gesproken niet komen – dacht ik ook aan de mogelijkheid om dat dicht bij een spoorlijn te doen. Niet echt een goed advies aan iemand, die suicidaal is……… Dat heb ik dus maar weggelaten. Je bent terecht tot de conclusie gekomen, dat het begraven geen goede optie is. Maar er zou best zoiets bedacht kunnen worden dat wel oké is.
Toch erg jammer dat therapeuten en behandelaars zo moeilijk doen over het bezoeken van een forum als dit. Juist het praten en schrijven erover lucht op en ook je gevoel van eenzaamheid vermindert, doordat je lotgenoten aantreft, ook al is het maar anoniem. Je weet dan dat er mensen zijn, zoals jij.
Vuurwapens zijn idd eng, maar onbetrouwbaar? Ik denk juist dat het een van de meest effectieve methoden is, tenminste, als je weet hoe je het moet doen.
Tsja, die uitkeringsinstanties. Die ambtenaren zijn helemaal niet opgeleid om met mensen, die ernstige problemen hebben, om te gaan. Idd onbegrijpelijk. En deze – een nieuwe – die had mijn dossier niet eens gelezen, voordat ik bij hem moest komen. Dat ging dus helemaal fout. Ik heb een lange brief erover geschreven – kan je wel aan mij over laten :) – maar weet nog niet hoe het gaat aflopen.
Ik vond het ontroerend te lezen dat je de kleintjes een plekje gaat geven in je huis. Ze mogen er inderdaad zijn. Ik zou dieper in willen gaan op de dingen, die je schreef, ook over opname ja of nee, maar wil niet het risico lopen door Karin geblokkeerd te worden. Ook de beantwoording van je vorige post heb ik daarom niet doorgezet.
Wat het emailen betreft. Ik neem aan dat je mijn emailadres nu hebt. (Karin heeft het doorgestuurd.) Dus je kan dat altijd nog gebruiken, als je wilt. Dat je je anonimiteit – je schrijft het dus zo (had ik ook niet goed, geloof ik) – wilt behouden, dat kan ik mij goed voorstellen. Maar er is een manier van anoniem emailen. Daarvoor kan je met een fantasienaam een apart Gmail account aanmaken – is van Google Mail – of een Hotmail account. Bijvoorbeeld ‘Thian de Grote’ of zoiets. :) Dan ben je net zo anoniem als nu. En als je geen mail meer van me wilt ontvangen, dan geef je aan dat mijn adres spam is of je gebruikt dat account niet meer. En hoe open je wilt zijn – wat ik als voordeel noemde – dat maak je natuurlijk zelf uit. Maar denk er rustig over na, het heeft geen haast.
Hier laat ik het bij. En succes met de strijd, die leven heet,
Janus.
» Posted By Janus On May 05, 2009 @ 04:07
@Ans 588
Beste Ans,
Je had het maar al te goed, toen je het over koninginnedag had. Lees dit maar eens:
http://nieuws.nl.msn.com/algemeen/article.aspx?cp-documentid=16547016
Groet, Janus.
» Posted By Janus On May 05, 2009 @ 00:49
@Thian.
Beste Thian,
Je zult ook wel de post 593 van Karin (Moderator) gelezen hebben.
Ik zal een mail aan Karin sturen, waarin ik haar zal vragen, die aan jou door te sturen. Als je wilt kan je dan zo contact met me opnemen.
Ik zal hier geen antwoord op 589 van jou posten, zoals ik had toegezegd. Want de kans bestaat dat Karin die blokkeert, zoals ze aangekondigd heeft. Het is jammer dat het zo moet gaan, maar het is mogelijk zelfs beter, want via de mail kunnen we meer open met elkaar praten.
Ik wacht af of je via de mail reageert. Wil je dat om de één of andere reden niet, dan kan jij altijd een bericht hier voor mij posten. Ik zal dan op een aangepaste manier reageren.
In ieder geval, hoe het ook afloopt, heel veel sterkte,
Janus.
» Posted By Janus On May 03, 2009 @ 00:10
@Thian 583 en 589.
Hallo Thian,
Eerst 583.
Gelukkig heb je nog gevoel voor humor (kastruimte). Wie weet is het zelfs het beste om je verhaal aan een ‘vuinisman’ te doen, kan die het meteen weggooien. :) Maar dat zou ook weer zonde zijn, want uit jouw verhaal kan jij je kracht putten. Maar dat je zelfs de vuinisman zou aanspreken, maakt wel duidelijk hoe klem je zit.
Wat je schrijft over je verleden, ja, dat kan ik shockerend noemen, maar zelfs dat woord is niet toereikend, vrees ik. Maar je bent pas zeven jaar vrij, begrijp ik eruit. ‘Vrij’ tussen aanhalingstekens eigenlijk, want nou moet je nog vrij zien te worden van dit verleden. Overigens denk ik dat je niet te veel praktische details moet prijs geven over je situatie, om herkenning te voorkomen. Ik denk niet dat dat al gebeurd is, maar ik wijs je er toch op. Ik geloof dat ik voldoende van je begrijp om in te kunnen gaan op wat je schrijft. In combinatie van wat ik weet over storingen, die in iemands persoonlijkheid kunnen optreden en de oorzaken daarvan. En als ik mij vergis, dan laat je het me wel weten.
Q: Ben bang dat dat kan gebeuren bij vd, dat er verhalen dan uitkomen.
En waarschijnlijk ben je er dan ook bang voor dat je emoties uit hun voegen zullen barsten.
Wat Voice Dialogue betreft hoef je daar, denk ik, niet bang voor te zijn. Volgens mij is dat juist een therapievorm, waarbij je de dingen heel goed kunt doseren. Je kunt bijvoorbeeld ook afspraken met je (sub)zelven maken – neem ik aan (met hypnose kan dat ook) – over hoe en wanneer je aan je trauma’s wilt werken en onder watvoor omstandigheden. Dat is naar mijn idee het belangrijkste om eerst te doen. Dat kan je ook zelf doen. Ik weet hoe dat moet. Ik moet het alleen opschrijven, wat nogal een werk is. Ik beloof niks, want bij mij loopt ook niet alles op rolletjes. Maar als het mee zit, dan kom ik daarmee binnen afzienbare tijd op de proppen.
Q: Bij schrijven merk ik dat ik soms info uit het verleden schrijf zonder het te weten.
Dat is nou heel mooi. Mogelijk dat je dat ook beangstigend vind, maar ik denk dat je (sub)zelven of één van hen aan het meeschrijven is. Wees daar niet bang voor. Je (sub)zelven kennen jou waarschijnlijk beter dan dat jij hen kent en ze zullen je nooit over een grens duwen, die je niet aan kan. Daar kan je op vertrouwen, want ze hebben je al die tijd geholpen, dat jij te lijden had onder de dingen, die je vertelde. Maar idd goed nalezen, voordat je het verstuurt, want wat je (sub)zelven schrijven, is in de eerste plaats voor jou bedoeld.
Q: ik hang van afspraken (met mezelf) aan elkaar en mag alleen schrijven als ik er controle over heb, andere momenten schrijf ik in schriften etc. maar niet ergens waar het per ongeluk verstuurd zou kunnen worden, vandaar dat ik minder warrig over kom, de eerste post was uit controle. (ik lees alles nog door voor ik verstuur en dan nog)
Ook dat is dus goed. Ik schrijf ook in het klad, lees dan door en corrigeer en ga het dan pas posten.
Q: Pas me ook aan bij de toon van gesprek zeg maar, …..
Dat kan meerder oorzaken hebben. Het kan zijn dat je je uit veiligheidsoverwegingen aanpast aan de ander of om steun te zoeken. Maar wat het meeste voor de hand ligt is, dat je moeite hebt om je eigen identiteit vast te houden of je vanuit je eigen identiteit te manifesteren. En dat is in jouw situatie natuurlijk begrijpelijk en verklaarbaar. Je bent fors gedwarsboomd bij het ontwikkelen van je eigen identiteit om het nog maar zwak uit te drukken.
Q: (heb het gevoel altijd 14/15 te zijn gebleven, in het crisiscentrum dacht hij vooral jongere kinddelen op te merken maar dat geloof ik maar ten dele)
Ik denk dat ze dat toch goed hebben opgemerkt. In het boek van Truddi Chase wordt o.a. over ‘kleintjes’ gesproken. Als ik mij goed herinner tenminste. Het bewustzijn van het kleine kind, dat je toen was, werd als het ware uitgeschakeld door een (sub)zelf en daarvoor in de plaats nam dat (sub)zelf de ‘taak’ over. Dat (sub)zelf ging in je lichaam(pje) zitten, zo ongeveer. Anders gezegd: Dat (sub)zelf ving de klappen op. Daarom hoef je echt niet bang te zijn voor je (sub)zelven. Het zijn in feite je beste vrienden.
Het kleine kind, dat je was, werd op die manier beschermd tegen situaties, die het niet kon verdragen. Die (sub)zelfven – uiteraard onderdeel van jou – hebben dus heel veel voor je gedaan. Doordat die onverdraagbare situaties zich lang voordeden, stopte de ontwikkeling van het kleintje, dat je was, maar dat kleintje blijft wel in jou aanwezig.
Daarna kan er weer een wat ouder ‘kleintje’ komen, maar als de situatie nog hetzelfde is, dan neemt opnieuw een (sub)zelf de taak over en stopt ook de ontwikkeling van dat tweede kleintje, enz. Zo ontstond de versplintering. Er zijn meerdere (sub)zelfven, die meerder taken op zich hebben genomen (en nog steeds uitvoeren). En zo ontstonden er meerder kleintjes in jou. Althans, dat neem ik aan n.a.v. dat boek van Truddi Chase.
Dat verklaart ook je geheugenverlies of gaten daarin. Ook je herinneren zijn verdeeld over meerdere zelven. Op die manier blijft het te behappen. Als je je alles tegelijk zou herinneren, dan kan je dat niet dragen. Je hebt dus terecht het gevoel dat het je te machtig zou kunnen worden. Maar in een goede therapiesetting – waar je ook niet alles tegelijk doet – kan je je op een veilige manier die dingen herinneren, wat nodig is voor de verwerking.
Dat die kleintjes mogelijk af en toe heel voorzichtig hun gezicht laten zien, is al een stap in de goede richting. Maar je moet wel een therapeut hebben, die daar goed mee om kan gaan. Die goed met de kleintjes kan praten en ook met de andere (sub)zelven. Want dat moet heel zorgvuldig gebeuren. Die therapeut moet dus voor MPS of DIS zijn opgeleid of daar op zijn minst erg veel ervaring mee hebben. Je zult dus ook een pt – weet nu wat dat is :) – moeten hebben, die daarmee om kan gaan, anders bestaat het risico dat hij of zij enorm de mist met je ingaat, wat erg vervelend kan zijn en mogelijk je situatie kan verergeren. Je moet daarover overleggen met hem/haar of de organisatie, waar hij/zij onder valt. Dat zijn dus twee redenen om een andere te vragen.
Q: Eigelijk gaat het heel erg slecht, maar probeer het volgens de regels te blijven doen en controle te houden, de enige oplossing die me geboden word is opname maar ik zie niet wat ik daar beter van wordt (heb ervaring). Strenge regels heb ik ook aan ten aanzien van zelfdoding.
Ik kan alleen maar zeggen: Houd moed, er is een uitweg. Ik zie toch steeds dat je vormen hebt gevonden om door te gaan. Ik vind dat prachtig om te zien. Je bent een taaie rakker. Je mag dan veel kleintjes in je hebben, maar ze – de groten buiten jou in het verleden – hebben jou niet klein gekregen! Opname moet je echt alleen in de uiterste nood doen. Het heeft veel nadelen. Een kennis van mij heeft een tijdje geleden in die antroposofische kliniek in Bilthoven(?) gezeten en dat is goed gegaan. Maar zij was alleen erg overspannen. Wel met een zeer moeilijke jeugd, maar heel anders dan van jou.
Q: Strenge regels heb ik ook aan ten aanzien van zelfdoding.
Ook dat is goed. Ik heb deze winter nog een zware crisis doogemaakt, doordat er bovenop een interne crisis – in mezelf dus – een externe bij kwam. (Ik kreeg ernstig gelazer met mijn uitkering.) Ik had geen middelen in huis om zelfmoord te plegen, maar ik zou niet kunnen zeggen hoe het was afgelopen, wanneer ik die wel gehad had. Ik bedoel: ik vind zelfdoding een optie, maar ik wil niet het slachtoffer worden van een impulsieve, onbezonnen daad van mezelf. Daarom heb ik er voor het eerst bewust voor gekozen geen middelen in huis te halen. (Ik wou een tijdje geleden een revolver kopen ‘voor het geval als’. Ik weet ongeveer waar dat kan, maar ga dat dus niet doen.)
Ik stap even over op 589. Als je die opgespaarde medicijnen wilt houden, dan snap ik dat best. Uizicht houden op de nooduitgang is in zekere zin rustgevend. Maar ik zou je adviseren om een tussenoplossing te kiezen. Verberg ze ergens op een behoorlijke afstand van je huis. Begraaf ze bijvoorbeeld in een goed gesloten glazen pot op een plek, die je makkelijk kan onthouden. Minstens een halve meter diep – honden – en doe ook koffie erbij in die pot – alweer: honden, die ruiken dan iets wat ze niet interessant vinden – en zorg ervoor dat je die plek goed afdicht, zodat het niet als een graafplek herkend kan worden. Dit is zomaar een idee, maar er zijn ook andere mogelijkheden.
Het heeft nadelen: Doe dit niet op een plaats waar kinderen spelen, want als die het ontdekken, dan kan dat bloedlink zijn. Is niet de bedoeling. Doe een briefje in de pot, waarop staat wat het is en dat het gevaarlijk is. Eventueel met een tekening van een doodshoofd erbij met het woord ‘gif’ en ‘poison’. Niet je naam en adres erbij natuurlijk, want als ze het dan vinden, dan loop je de kans om meteen opgehaald te worden. In ieder geval een plek, waar het niet gevonden kan worden, want anders heb je er zelf ook niks aan, mocht de tijd daar zijn. Op die manier moet je altijd nog een stuk gaan lopen of fietsen om het op te halen, mocht je zo’n impuls krijgen en dat kan net voldoende bezinning opleveren om het toch maar weer uit te stellen. En nu weer terug naar 583.
Q: Is het acceptabel als de psychiatrische thuiszorg met stemverheffing tegen je spreekt?
Kortweg: Nee. Proberen te overtuigen mag. Licht aandringen mag. Maar meer niet. Ik denk dat je al meer dan genoeg stemverheffing in je leven hebt meegemaakt. Leg hem of haar dat uit. En als je daarvoor bij die persoon geen gehoor vindt, dan dumpen.
Q: Heb in ieder geval gevraagd naar alternatieven voor behandeling en aan gegeven waarvan ik denk dat werkt, ze gaat informatie in winnen. Durf de aangeboden behandeling niet volledig te weigeren voor ik meer weet.
Ook hieruit blijkt weer dat je het goed weet aan te pakken. Dat zij weinig tijd hebben enz., tsja, dat is erg vervelend. In ieder geval ziet ze hoe zwaar je het hebt en is er begrip voor je. Volhouden maar weer.
Ik sluit dit gedeelte toch maar even af, want anders krijg ik misschien weer problemen met verzenden. Ik ga later verder met 589.
Tot later. (Zeggen de zuiderlingen niet: ‘Houdoe’? Is best wel een goede uitdrukking. Betekent ‘hou je haaks’ of zoiets.)
Janus.
» Posted By Janus On May 01, 2009 @ 20:48
@Thian
Hallo Thian,
Ik probeer 583 en 589 bij mekaar te beantwoorden, dus het zal wel een lap tekst worden. Maar ik heb tijd vandaag, dus het komt eraan.
Janus.
» Posted By Janus On May 01, 2009 @ 10:37
@Ans 586.
Beste Ans,
Ik wil wat zeggen over je stukje in post 586, maar vind dat moeilijk. Ik vind het erg lastig om gevoelens in woorden uit te drukken.
Wanneer we samen in een kamer hadden gezeten en je had me dit verteld, dan had ik niks hoeven zeggen, want dan had ik je aangekeken en dan had je geweten dat je verhaal me geraakt had. En mogelijk had ik een hand op je onderarm gelegd, ondanks dat ik niet zo goed ben in dat soort dingen.
Maar op een forum als dit, kan je niks aan de mensen zien, zoals in een kamer. En dan levert niks zeggen ook niks op, behalve vraagtekens. Daarom laat ik het je weten met dit stukje, ondanks dat woorden zwakker zijn dan een blik in iemands ogen, in dit soort sitiaties.
En 588.
Dat zo’n gebeurteniss als van gisteren van invloed is op je stemmnig, dat is logisch. Ook mijn koninginnedag kreeg een domper. Maar ik denk dat je dan tegen jezelf hetzelfde moet zeggen, als wat je tegen je moeder had willen zeggen: (In mijn woorden) ‘Wat buiten je gebeurt, bepaalt niet wie je bent.’
En wat de lat betreft: voor mijn part leg je die voorlopig op de grond, alleen wat kleine dingetjes doen. Je hoeft geen eisen aan jezelf te stellen. Anderen – alweer van buitenaf – stellen die eisen al veel te veel aan je. Bovendien: het leven zelf heeft jou al zwaar belast. Doe jij maar, wat je zelf wilt en wanneer je wilt. Dat is echt goed genoeg.
Ik wens je veel moed en veel (zelf)vertrouwen, juist omdat je dat nu zo weinig hebt,
Janus.
@Magnani 587:
Natuurlijk heeft Ans wat aan jouw stukje. Dat bleek ook wel.» Posted By Janus On May 01, 2009 @ 10:27
@Thian 581
Hallo Thian,
Ik pak eerst nog even een paar dingen uit je vorige post 581, waar ik nog op wil reageren. Ik doe dit aan de hand van Quotes uit jouw tekst.
Q: Wou dat ik alles kon laten rusten, maar wat me nu nog overeind houdt stopt als ik blijf afwachten.
Ik bedoelde niet dat je alles moet laten rusten en moet gaan afwachten. Ik was het woordje ‘even’ in dat stukje tekst vergeten. Het gaat er meer om, dat je, door wat afstand te nemen, iets meer in je hoofd tot rust kan komen – erg lastig bij jou, vrees ik – waardoor je enigszins tot bezinnig komt en wat meer overzicht hebt. Je moet niet gaan zitten afwachten – wat ook handenwringend en rusteloos kan – maar even tot rust komen is vaak goed.
Q: ……..dat ze vinden dat mijn doelen behaald zijn en besloten hebben dat ik geen ander krijg….
Dat lijkt mij vreemd. Het ziet ernaar uit, dat er nog veel te doen is. Is het geen geldkwestie? Dat je aan de maximaal te vergoeden behandelingen zit? Of een truc om je in opname te krijgen? Wat mogelijk onder een andere manier van betalen valt? Ik vind dit vreemd. Of ze weten zelf niet hoe ze jouw problemen moeten aanpakken. Je zal niet de eerste zijn, bij wie dat gebeurt. Daar zullen ze, denk ik, niet zo makkelijk voor uitkomen. Ik denk dat ze niet jouw doelen (Q: ‘mijn doelen’) bedoelen, maar hun doelen met jou! Een heel verschil. Joan heeft het geluk gehad, dat een behandelaar doorging, nadat de betaaalde periode voorbij was. Ze zijn er dus wel, de goeie pt’s. (Ik snap soms je afkortingen niet, maar pt is waarschijnlijk peut, wat van therapeut afkomt, dat leid ik af uit je tekst.) Maar die pt komt bij jou thuis? Dat is toch apart.
Goeie tip, dat zorgbelang. Dat kende ik nog niet. Ben meteen gaan kijken.
Met schrijven bedoelde ik vooral voor jezelf opschrijven. Wat er maar in je opkomt. Dan breng je ook dingen naar buiten (voor jezelf) en kan je beter los laten. Bovendien krijg je meer inzicht in je eigen situatie en krijg je het beter op een rijtje. Maar ook goed om dingen op te schrijven, voordat je naar je pt gaat of wie dan ook. Dat is een goede voorbereiding en maakt dat je zelf steviger op eigen benen staat.
Over Melatonine. Zoek eens naar ‘Melatonine en Wikipedia’ en vraag je af of je dat echt wil en nodig hebt. De dosis, die jij gebruikt is de hoogste die genoemd wordt. Ik zou dat proberen te verminderen, als ik jou was, maar wel in overleg met je arts uiteraard. Het zou kunnen dat je door die hoge dosering je pijnappelklier lui maakt en dat is een pad bergafwaarts. Voor artsen zijn medicijnen vaak ook een makkelijke weg. (Ze roeien met de riemen, die ze hebben.) De moeilijke vergt veel meer aandacht en dus tijd en daar is geen tijd en geld voor.
Ik ben niet zo’n vooratander van het gebruik van medicijnen, zeker niet voor (zeer) lange termijn. Als overbrugging kan het een redmiddel zijn in een crisissituatie. Ze verstoren uiteindelijk je eigen proces. Je eigen proces is toch altijd het beste, vind ik, ook wanneer dat een zwaar proces is. Er is uit te komen, maar dat lukt alleen als je je eigen proces goed leert kennen. Medicijnen verstoren dat leren kennen eerder, dan dat ze het verbeteren. Zelfs als je je beter voelt, dan wil dat niet zeggen dat je meer contact hebt met jezelf.
Q: (weet ondertussen door het schrijven en denken wat belangrijk voor me is )
Zie je, dat bedoelde ik nou. Dat gaat dus goed.
Q: Krijg ook door hier te lezen het idee dat hulpverleners nogal eens verwarring veroorzaken ondanks goede bedoelingen. Het lijkt nogal een zoektocht om te vinden wat bij je past en dat dan ook nog voor elkaar te krijgen omdanks alle “zorg op maat” campagnes.
Ja, hulpverleners zijn ook (maar) mensen. En vaak aardig. Maar snappen dingen soms of vaak niet. Voor jouw DIS is of MPS is dan tegewoordig meer aandacht, maar dat wil niet zeggen, dat elke gewone huis-tuin-en-keuken pt ermee uit de voeten kan. Het is echt heel wat anders dan ‘gewone’ depressiviteit, om iets te noemen. En met medicijnen niet op te lossen of te genezen. Daar is het veel te complex voor.
Ik heb ook deze gevonden: http://www.empty-memories.nl/dismps.html
Ik heb het niet gelezen (alleen het begin en dat lijkt interessant) – nog geen tijd – maar ik denk dat de info op deze site voor jou van belang kan zijn, omdat ze het meteen al hebben over herinneringsstoringen.
Q: …..maar mensen verdwijnen gewoon,weet niet meer dat ze bestaan.
Bedoel je pt’s en andere zorgverleners? Ja, die verdwijnen idd vaak, gewoon doordat ze ergens anders gaan werken ofzo. Dat is ook in andere sectoren een groot probleem. Zijn mensen (cliënten) eenmaal gewend, neemt zo’n verzorger de kuijerlatten. Heel vervelend.
Op je post, die hierna kwam, kom ik later terug.
Ik blijf je sterkte wensen,
Janus.
» Posted By Janus On April 30, 2009 @ 01:25
@Thian 583
Hallo Thian,
Nu even echt kort. Omdat je waarschijnlijk nog wakker bent even dit.
Ik vond je verhaal indrukwekkend en aangrijpend. Ik kom er zeker later op terug. Maar als ik nu ga schrijven, dan zit ik hier om 5 uur nog, en dat gebeurt me de laatste tijd toch wat al te vaak.
Veel sterkte en ga ook maar lekker slapen,
Tot later,
Janus.
» Posted By Janus On April 29, 2009 @ 01:58
@Thian.
Hallo Thian,
En jij bedankt voor je complimenten. Ik ben blij dat ik iets voor je kan betekenen.
Ik hou het even ‘kort’, want ik ben erg moe. Ik hoop later nog op de andere dingen in je post terug te komen.
Dit is het boek over Voice Dialogue: ‘Thuiskomen in jezelf’. Het is van Hal & Sidra Stone. Dat boek kun je, denk ik, wel veilig lezen, zonder daarna de neiging te hebben alles kort en klein te slaan. Je krijgt dan niet alleen inzicht in de therapievorm, maar ook over de structuur van je persoonlijkheid, zoals die overigens bij iedereen in elkaar zit. Alleen is het geheel bij jou uit zijn verband geraakt door je ervaringen. (Zeg maar: de aanvallen, die je te verduren hebt gehad, zoals ik het inschat.)
Er is een tweede druk uit van dat boek – Bol heeft het o.a. – en ik denk dat die wel behoorlijk is aangevuld t.o.v. de eerste, maar de eerste druk is ook al goed en vermoedelijk wel bij een boekwinkel in tweedehands boeken te koop. Rond de 5 euro, schat ik zo. En wie weet is ook de tweede druk al tweedehands te koop. Ik weet niet hoe oud die is.
Op deze site:
http://www.spiridoc.nl/voice_dialogue.htm
kun je ook al vrij uitgebreid lezen over Voice Dialogue.
Wat de kosten van de therapie betreft is het zo, dat als je daarover bij je zorgverzekering gaat informeren, dat je dan vermoedelijk te horen krijgt dat ze het niet vergoeden. Maar niet getreurd: je moet het andersom aanpakken.
Je zoekt eerst een VD therapeut bij jou in de buurt. Althans: stel dat je daarvoor kiest. (Maar diezelfde weg kun je ook bewandelen voor andere alternatieve therapieën.) Vervolges vraag je aan die therapeut of het bij hem of haar vergoed kan worden en vaak weten zij dan wel hoe dat kan, áls dat kan. Ik heb gezocht naar ‘Voice Dialogue’ + mijn woonplaats en ik kreeg er al een heleboel. Ik woon in een middelgrote stad. Dus zo moet je er een kunnen vinden. Ik ben al zoekende ook veel psychologen en psychiaters tegen gekomen, die VD toepassen en dan kan het vergoed worden.
Ik krijg steeds meer de indruk dat jij sterk genoeg bent en ook over voldoende geestelijke vermogens beschikt om deze zware klus met jezelf te klaren. Zelfs als je dat helemaal alleen zou doen, maar dat is wel een hele opgaaf, denk ik, in jouw situatie. Je eerste post was behoorlijk warrig, maar dat kwam vermoedelijk door de zenuwen je op dit forum te laten zien. Je post daarna kwam al veel sterker over. En nou ben je zo’n beetje jezelf, geloof ik.
Inderdaad wordt er veel geleuterd over ‘veligheid’ en ‘vertrouwen’, waarbij dan vergeten wordt dat een gevoel van veiligheid niet iets is wat uit de lucht komt vallen. Dat geldt ook voor vertrouwen (in een therapeut bijvoorbeeld). Vertrouwen moet verdiend worden door iemand. Geef vertrouwen nooit cadeau! Het risico is te groot, dat dat beschaamd wordt. Als een therapeut dat niet begrijpt: weg wezen.
Ik ken je natuurlijk nauwelijks, alleen van deze paar berichten. Maar voor wat het waard is: Zoals ik je hier zie, heb ik vertrouwen in je, Thian.
Nog steeds sterkte en ook zachtheid, want vermoedelijk ben je dat erg tekort gekomen,
Janus.
» Posted By Janus On April 27, 2009 @ 04:17
@Thian 578
Hallo Thian,
Even je post nalopend.
Ik vind op het eerste gezicht de oude naam MPS beter van toepassing, en duidelijker aangeven wat de situatie is. Ik vind het woord ‘dissociatief’ te vaag. Is meer zo’n ‘deskundigen’ term. MPS is dus DIS geworden. Maar what’s in a name?
Dan schrijf je: ‘Vindt in”gesprek gaan met mezelf” eng en wil het niet’.
Ja, dat is ook eng en moeilijk, maar het is – denk ik – het enige waar je mee verder komt. Kijk, dat je terugdeinst, dat is heel begrijpelijk. Maar als dat terugdeinsen ertoe leidt, dat je wegvlucht, dan leidt dat uitendelijk tot niets of in elk geval tot weinig. Dat wist je natuurlijk al en ik kan er alleen maar begrip voor hebben, áls je zou wegvluchten, maar je hebt er zo weinig aan. Je zult dan steeds verder weg moeten vluchten. En dat kan inderdaad uiteindelijk leiden tot zelfdoding. Niet wegvluchten dus, maar moed houden.
Daarom wil ik je dit zeggen: Je hebt dat verleden van jou in wérkelijkheid doorgemaakt en het overleefd. Weliswaar met een boel schade, waar je nu mee zit, maar dát je het overleefd hebt bewijst dat je heel sterk bent. Het opnieuw beleven van dat verleden in een therapeutische setting is natuurlijk nog steeds erg pijnlijk, maar lang niet zo erg als wat je al achter de rug hebt. Het kan dan gedoseerd worden en verwerkt, wat de bedoeling is. Je kunt dat dus aan!
Vergelijk het maar met een auto. (Beetje gek, dat geef ik toe, maar toch.) Bij een botsing ontstaat in één klap een deuk. Boem. Laten we zeggen dat dat pijnlijk is voor de auto. Maar bij het uitdeuken in de garage, wat opnieuw pijnlijk is voor de auto, gaat de reparateur met beleid te werk en neemt hij er ook de tijd voor. En uitendelijk is de deuk gerepareerd. Nou kan een auto ook total loss raken en dan kan je er niks meer aan doen. Dat is zo, maar dat is alleen op het materiele vlak. Dus: als jouw lichaam onherstelbaar beshadigd is, dan kan je daar niks meer aan doen. Maar dat is bij jou niet het geval, althans daar schrijf je niks over, dus ik neem aan dat er geen lichamelijke schade is.
Het is dus geestelijk. En de geest kan niet total loss raken. No way. Die kan zich altijd geheel herstellen, zelfs als daar heel veel werk en tijd voor nodig is.
Dan nog iets. Ik zie de oplossing, die je geest bedacht heeft om dat verleden van jou te overleven, als een heel goede. Het is gelukt. Je geest of de verschillende ‘personen’ daarin, waren toen je helpers. Dat zijn ze nu nog steeds. Ga met hen – met ‘jezelf’ – in gesprek. Heb daar vertrouwen in. Je mag terug deinsen, maar doe daarna ook weer een stapje vooruit en ga snuffelen aan ‘jezelf’. Onderzoek. Ga desnoods heel omzichtig te werk. Het is linke soep, dat weet ik, maar ook deze soep koelt op een gegeven moment af.
Het zou kunnen zijn, dat de moeite, die je hebt om met jezelf in gesprek te gaan ertoe leidt, dat je min of meer onbewust je therapeuten van je afstoot. Denk hier eens over na. Ik zeg niet dat het niet of nooit aan hen kan liggen – er zitten echt kaffers tussen – maar mogelijk toch in mindere mate, dan jij ervaart.
Ik begrijp je reactie op dat soort boeken nu beter. Je moet idd al een soort basiskracht hebben om zulk soort boeken te kunnen lezen. Zelfs ik vond – met name ‘Als konijn gilt’ – zeer aangrijpend en dat terwijl ik dergelijke ervaringen zelf niet heb gehad. Vandaar dat ik in mijn reactie op je eerste post zei, dat het voor mij niet gemakkelijk is om op jouw verhaal te reageren. Hoe zou ik me daarin wezenlijk moeten inleven. Dat is erg lastig, als je dat zelf niet meegemaakt hebt.
Maar wie weet lukt het lezen van dat soort boeken op deze manier wel: Koop een van die boeken, een waarvan je de indruk hebt, dat die nog redelijk ‘makkelijk’ is. (Zal nooit echt makkelijk zijn, maar je begrijpt denk ik wel wat ik bedoel.) En lees dan per dag op een vast van te voren vastgesteld tijdstip maar één pagina. Als dat niet lukt, doordat je je toch laat meeslepen door je emoties en steeds verder leest, breng het boek dan naar een vriend of vriendin en ga daar elke dag een pagina uit het boek scheuren en neem die dan mee naar huis. Jammer van het boek, maar dat is vervangbaar.
Dan nog zal die agressie de kop opsteken, denk ik. Dus daar moet je ook iets op vinden. Spreek met jezelf af hoe je dat gaat doen. Je kunt bijvoorbeeld een oud kussen van een bankstel ergens op de grond leggen en daar op gaan slaan of met je vuisten op rammen of er met je voeten op trappen. Schop het desnoods de hele kamer rond. Ga niet in het wilde weg om je heen slaan met allerlei schade voor jezelf tot gevolg, maar geef richting aan je woede. Dit lijkt fake om het zo te doen, maar het werkt wel. In therapie(groepen) doe je niet anders.
Mocht ook dit te ingrijpend zijn – en ik kan me dat voorstellen – of lukt het niet op die manier, dan wil ik je wijzen op een therapievorm, waar je dit soort woede op een goede manier kan afreageren en er richting aan kan geven. En dat is Bio-dynamica en Bio-energetica. Dat is een zeer heftige therapievorm, maar ook zeer bevrijdend. Ik heb zelf in dat soort groepen gezeten – biodynamica – en we moesten een keer met zes man achter een matras staand met die matras de klappen opvangen, van iemand, die zo zijn woede afreageerde. En nog lukte het ons maar nauwelijks, zo’n kracht kwam bij hem vrij. Maar daarna ben je dan een stuk van je woede kwijt en ontstaat ruimte voor verwerking. Dit soort dingen kunnen op die manier plaats vinden, doordat van een veilige omgeving sprake is. En dat is nou net het verschil met vroeger.
Je zou bij de therapeuten waar je nu mee te maken hebt eens kunnen vragen of ze wel eens met Voice Dialogue of Biodynamica werken. De kans is niet zo heel erg groot, maar je weet maar nooit.
Het zit ook wel tegen, dat je behandelaar langdurig ziek is. Daar is even niks aan te doen. Kijk wat deze nieuwe situatie je voor voordeel kan bieden.
Over De Einder. Idd zijn zij niet gericht op het verlenen van hulp in acute situaties. Maar het kan wel degelijk zo zijn, dat mensen, die ineens in een crisis terecht komen en er meteen een einde aan willen maken – aan zichzelf om zo ook de crisis te beëindigen – dan toch De Einder proberen te benaderen. Ik vind – en dat was degeen, die ik gesproken heb met me eens – dat De Einder dan toch bereikbaar moet zijn. Al was het alleen maar om die mensen door te verwijzen naar een dienst, die die mensen dan kan opvangen. Juist om te voorkomen dat die mensen overijld ‘rare’ dingen gaan doen, met mogelijk heel vervelende gevolgen, als de zelfdoding mislukt. Zo bedoelde ik dit ‘acute nood’ verhaal.
Maar erg positief dat jij je huis ging schoon maken ook al is je stemming daar kennelijk lang niet altijd naar (of juist daardoor). Dat kost mij over het algemeen heeeeeeeeeel veeeeeeeeel moeite.
Kijk Thian, ik bedoel met de dingen, die ik hier en in mijn vorige posts aangeef, niet dat je het op die manier dan ook moet gaan doen. Ik kan niet inschatten of een van die mogelijkheden voor jou het beste is. Maar wat ik je wel wil meegeven is: Ga het proberen, zoek je eigen weg, desnoods heel voorzichtig en dan zal je die vinden. En soms moet je helemaal niets doen om die weg te vinden. Raadseltje, ik weet het, maar soms kan het zijn, dat je al zo hard hebt geprobeerd en geprobeerd, dat je het eerst moet laten rusten, voordat je verder kunt en komt.
Nog meer sterkte gewenst,
Janus.
» Posted By Janus On April 26, 2009 @ 03:03
Nog even over De Einder. Ik ben vandaag door drie mensen van hun organisatie teruggebeld, dus het valt mee.
Maar voor direct contact, voor het geval iemand in geestelijke nood verkeert, is dat dus te traag. Dat is ook bij hen onderwerp van discussie en ze zijn bezig te kijken of er betere mogelijkheden zijn. Mogelijk komt er op hun site of bij de info via hun 0900 nummer ook een nummer beschikbaar, waar mensen wel meteen terecht kunnen voor hulp.
Janus.
» Posted By Janus On April 24, 2009 @ 20:03
«« Back To Stats PageVoor de goede orde: 572, 573 en 574 zijn dus alledrie @Thian 570.
Door de lengte van het stuk, kreeg ik problemen met het versturen en moest ik het in drieën knippen.
Janus.
» Posted By Janus On April 24, 2009 @ 11:17