Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 5453
Comments Posted By Elisabeth
Displaying 0 To 0 Of 0 Comments
Zelfmoord gaat niet op recept II
Hallo Thian,
Ja je schrijft aan Janus en ik lees mee, heb de behoefte om te reageren.
Schrik van jouw ervaringen met hulpverleners. Ben zelf juist alleen betrokken liefdevolle hulpverleners tegen gekomen., die mij oprechtwillenbehouden voor het leven. Nee het zit vooral in mij zelf. Het stemmetje die mij voortdurend inpepert dat ik niet waard ben om te leven.
Als ik jouw verhalen lees, dan voel ik hoe eenzaam je bent. Ik ken die eenzaamheid, weet niet precies waar het vandaan komt. Heb 4 prachtige kinderen en twee kleinkinderen zoals ik al zei, maar desondanks blijft die eenzaamheid.
Ik schrijf , dat ik het niet weet waar het vandaan komt, maar dat is gelogen,. Natuurlijk weet ik het inmiddels wel, na al die therapien op genomen te zijn enz. Maar weten betekent niet dat ik het kan handelen.
Velen van ons denken soms en soms heel vaak aan zelfdoding, maar is niet wat we zoeken, oprechte onbaatzuchtige leifde, en oprechte belangeloze aandacht, van mensen die je de moeite waard vinden, die je aanraken, vasthouden, en opvangen als je dreigt te vallen?
Jouw weg Thian en van vele andere, gevoelige mensen is zwaar en daar hebben we zo af en toe iemand nodig bij wie we weg kunnen kruipen.Ik weet hoe moeilijk het is die te vinden. De meeste mensen schrikken van ons.
Ik weet niet hoe ik jou kan helpen, ……, misschien door goed naar je woorden te luisteren…..Elisabeth
» Posted By Elisabeth On June 26, 2009 @ 20:50
Karin, Geluk als huiswerk! Ik ben docent, weet dus wat huiswerk is, vooeral het nakijken ervan.
Ik was 3 toen ik zag hoe ongelukkig mensen om me heen waren, mijn ouders en mijn familie en hoe niet gelukkig ze waren dat ik er was. Toen is Elisabeth gekomen en kroop voor mij in de huid van anderen en maakte haar dagtaak om anderen gelukkig te maken, met succes.
Zij maakte dat mijn leven vol was van de anderen, een prachtig verhaal. Ze vergat hoe vaak ik daarbij gewond raakte, misbruikt, even vastgehouden dan weer weggegooid werd. Elisabeth zorgde voor de anderen, wist precies wat anderen nodig hadden. Voldeed aan ieders behoefte voordat ze uitgesproken waren. Ze vergat daarbij, dat ik er ook nog was,mijn angst,mijn eenzaamheid, mijn anders zijn, mijn behoeften, aangeraakt te worden. Als ze er niet was dan wil ik alleen maar dood uit schaamte, niet toereikend te zijn. Vier jaar geleden, leek het of ze mij helemaal had verlaten. Toen werd ik ziek, omdat ik er eigenlijk niet meer was. Ik was verdwenen in de anderen. De anderen houden van Elisabeth. Ze kunnen mij niet zien. Dus speel ik meestal Elisabeth.
Ik ben 3 jaar gebleven en als ik mij laat zien, zoals ik ben dan schrikken de anderen. en wordt het stil om me heen.
Mijn psycholoog, mijn haptonoom, mijn psychiater zien mij wel. En ik krijg huiswerk. Groeien staat er in mijn periodeplanner.
Hoe moet ik dit overleven is mijn vraag. Zij twijfelen er soms ook aan,dat zie ik aan hun ogen, aan wat ze zeggen. mijn psychiater zegt letterlijk: ik wil dat je dit overleeft… Denken aan gewoon niet ademen geeft me rust, probeer dat ook weleens. Het allerliefste wat ik nu zou willen is gewoon , verstenen, ijl worden, vervagen, zonder consequenties, voor diegenen die van Elisabeth houden.Gelukkig zijn, ach dat hoeft niet, gewoon voelen dat ik er ben, of liever nog helemaal niet voelen……..
» Posted By Elisabeth On June 23, 2009 @ 14:32
Heb vandaag dit forum ontdekt, veel gelezen, veel begrepen, veel gevoeld.
Ik wil niet reageren op iemand, maar eerst mijn verhaal. In ‘t kort. Ben 4 jaar geleden ziek geworden, een ernstige depressie, maar eigenlijk , mischien al wel mijn hele leven. Ik ben 54 jaar en een fantastische actrice, speel mijn leven van blije gelukkige sterke, creatieve, betrokken vrouw met een groot hart, zo overtuigend dat ik er zelf in geloofde. Want dit ben ik nu en altijd….
Van achter mijn duistere zonnebril
Kijk ik, en adem ik
Mijn ogen verraden niet
De leegte waarmee ik staar
Misschien dat mijn mond het verraadt
Met vuurrode lippenstift verfraaid
Tover ik een lach op mijn gelaat
Die het samenknijpen van mijn lippen
De trillende mondhoeken verbergen
Het verbijten van de pijn
Mijn lichaam spreekt als een mooie huls
van de leegte, van wat ik ben
Wat ik ben geworden, door het verzwijgen
van verlangen naar de levens
Die ik niet durfde te leven
In de spiegel zie ik slechts
de omtrekken van wat ik wilde zijn
Maar ook dat zal langzaam vervagen
als ik mijn best doe, wel heel snel
Als ik kies voor niet bestaanIk heb 4 prachtige kinderen, en kleinkinderen
En natuurlijk schaam ik me voor de altijd terugkerende gedachte om te stoppen met dit leven. Ik kan het niet doen, mijn kracht om te blijven is de liefde voor en van mijn kinderen. Maar wat als ik zoals zo vaak die kracht niet meer voel?
Heb al heel lang met een uitweg in de vorm van opgespaarde antidepressiva en slaapmiddelen gelopen. In maart dit jaar ben ik weer de woestijn ingeweest. Vorig jaar in Libie in de woestijn, dacht ik genoeg kracht te hebben verzameld voor veel jaren. Nu dit keer naar de Sinai, met het doosje pillen op zak. Ik dacht: als ik het weer voel opkomen, dat gevoel, dan verdwaal ik in de woestijn, neem mijn pillenin, niemand die mij terug vindt, niemand die mijn doodsoorzaak kan achterhalen. Naief misschien, maar toch…. In de woestijn trof ik een medereiziger, met veel verdriet. Hij had zijn vrouw het jaar ervoor verloren en wilde deze reis, die hij ook met haar had gemaakt ,ook zonder haar beleven.
We kwamen in de close canyon, waar hij in de laatste hal alleen wilde blijven om afscheid van zijn vrouw te nemen. Omdat ik zijn verhaal kende, bleef ik in de buurt en horde hoe hij voor zijn gestorven vrouw zong. Het ontroerde mij …. We zijn toen samen de canyon uitgelopen en hij zei: “nu ga ik naar de levenden”. Er brak iets bij mij. Ik wilde ook tot die levenden behoren. Ik heb mijn voorraadje weggegooid, diep in een muizen hol, omdat ik als woestijnrat bang was voor muizen en dus mijzelf de pas afsneed naar dat giftige goedje.
Nu een paar maanden later, ben ik door mijn psycholoog naar een psychiater gestuurd en heb een antipsychoticum voorgeschreven gekregen, een kleine hoeveelheid maar en geen slaapmiddelen, vooral geen slaapmiddelen, wel zijn 06 nummer. Ik heb het getroffen met mijn hulpverleners, ze zijn zorgzam en geven veel om mij.
Wat overblijft is de schaamte, de schaamte omdat ik niet gelukkig kan zijn. Er is die wanhoop…. enorm. Ik ben een vechter, heb een enorme doorzettigs vermogen. Maar zo vaak is er die pijn om alles wat er gebeurd en niet gebeurd is in mijn leven. Ik ben een klein bang kind in het lichaam van een volwassene. Het kind is nooit gezien en de volwassene met pijn ook niet. Ik ben er zelf verantwoordelijk voor. Ik ben een mooie jas waar ik niet meer in woon. Waar ben ik?. Ik denk zo vaak.. laat me die jas ook begraven, dan houdt de pijn op.» Posted By Elisabeth On June 22, 2009 @ 23:08
Zelfmoord gaat niet op recept III
Lieve mensen,
Wil me toch even mengen in de discussie over de mensheid..
Ondanks dat ik nu verschrikkelijk zit te huilen om een verhaaltje, dat ik in opdracht van mezelf schreef over hoe iemand mij onderwater misbruikte op elfjarige leeftijd, geloof ik toch dat de mens van nature mooi is.
Ik blijf geloven in de God in de mens, alleen weten weinigen de weg naar die God in jezelf. Ook ik niet, nog niet, maar als ik alle post hier lees dan weet ik dat we er allemaal op weg naar toe zijn.
En Ja ik ben nog steeds verliefd en heb vleugels daardoor, en ja ik heb nog steeds mijn angsten, en ja het verdriet stopt niet zo maar…
Liefs,
Elisabeth
» Posted By Elisabeth On July 29, 2009 @ 02:33
Luc (63), Ans (64),
Geweldig , maar ook verwarrend, wat ik nu voel….
Iemand zo dicht bij mij, die zoveel begrijpt, heeft ook een rugzakje, zou hier ook kunnen schrijven… Nog maar zo kort, maar we kunnen elkaar al niet missen , geen dag , geen uur..
Proberen ons wel als verstandige mensen te gedragen, dus hij gewoon blijven werken, is beeldend kunstenaar, en ik bezig zijn met het verwerken, psycholoog, kinderen, kleinkinderen,tussen door nog leerlingen, bijlessen, geven, discussie met ex, dan weer proberen te regelen om wel of niet opgenomen te worden, oef…Wil graag advies Luc en Ans…..
Elisabeth
» Posted By Elisabeth On July 22, 2009 @ 03:03
lLieve Thian,
Wat geweldig dat jij mandoline speelt, zit net te luisteren naar een prachtig mandoline stukje .Het heet E la nave va= ik laat het los.
Mijn psycholoog en psychiater willen juist dat ik de dingen opschrijf, niet allemaal tegelijk, alleen wat ik aan kan. Een verhaaltje per dag bijvoorbeeld, als ik me goed voel en moet oppassen dat ik me daar niet in verlies. Mijn psycholoog wil het lezen,maar het moet niet, ikmoet de touwtjes in handen blijven houden van de hele behandeling. Zij grijpen alleen in als ik niet verder kan.
Dreig inderdaad verliefd te worden, maar ben o zo bang, bang om weer weggegooid te worden als het zover is. Heb het gevoel dat ik inderdaad alles verkeerd zeg, maar hij vindt dat niet, hij begrijpt me zo goed, dat is juist een beetje eng, nog nooit zo’n iemand ontmoet.
En inderdaad Thian, je moet de ruimte nemen om een ander onderwerp aan te snijden als je dat wil. Dat is moeilijk he , ik weet ook niet wat ruimte nemen is , moet dat krijgen, neem nooit iets, dat is mijn gebrek, heel erg vervelend, ben altijd bang dat ik te veel ben voor die ander.
Heb te vaak mijn neus gestoten….Maar vandaag wilde ik hem zo graag weer zien, en hijkomt helemaal uit Amsterdam, voor mij, om gewoon bij mij te zijn, ongelooflijk he.
Ik heb wel veel contacten, maar nooit echt contacten omdat ik altijd verdwijn uit mezelf als het te dichtbij komt…Ken jij dat ook..
Ik begrijpjou zo goed, dat is bijzonder toch. Misschien ben jij ook een oude ziel, ze zeggen dat van mij, alweet ik niet precies wat dat allemaal betekent, maar ik herken jou…..
Veelliefs
Elisabeth
» Posted By Elisabeth On July 20, 2009 @ 20:23
Lieve Thian,
Net als jij wist ik me ook geen raad met al die post de laatste tijd. Kan het ook niet benoemen waarom. Daarom schrijf ik maar aan jou op zielsniveau.
Het is zo goed Thian dat je muziek maakt, wat voor instrument bespeel je, misschien heb je dat al eerder vermeld, maar ik heb het dan niet gelezen.
Die band daar moet je in hoor. Heb dit weekend ook iemand op bezoek een zielsverwant, een beeldendkunstenaar, maakt ook muziek. Vind het fijn dat ik hem ontmoet heb juist nu.
kreeg net te horen dat het nog een paar weken duurt voordat ik in het centrum voor psychisch herstel opgenomen wordt, er is een wachtlijst, hoop dat mijn psych, het voor elkaar krijgt dat ik toch eerder mag.
Je schreef dat je een boek wil schrijven over je leven. Ga het doen Thian , ook al weet je de volgorde niet, schrijf gewoon wat in je opkomt. Ik ben daar ook mee bezig, maak van elke herinnering kleine verhaaltjes, en soms schrijf ik alleen de titel neer, omdat ik nog niet durf om de inhoud op te schrijven, omdat het te veel pijn doet. Ik begin met de minst pijnlijke herinneringen.
Heb ondanks alles de behoefte, als ik er niet meer zou zijn dat de wereld weet wat er allemaal is gebeurd, met mij. En mocht het goed gaan met mij en ik het allemaal overleef, dan kan ik teruglezen en trots op mezelf zijn dat ik ondanks alles het toch overwonnen heb.Ben nu ook een beetje suffig, maar misschien ook verliefd op die man die hier in het weekend was, maar ook bang, ach weet het niet allemaal.
Veel liefs en doe voorzichtig Thian,
Elisabeth
» Posted By Elisabeth On July 20, 2009 @ 11:20
Lieve Thian,
Even tussen alle berichten door van alle deskundigen.
Hoe is het met je, waar ben je, hoe is het met je…
Wil je ( a way out if it gets to bad) , een klein alternatiefje, een doosje lief en lach……
Elisabeth
» Posted By Elisabeth On July 19, 2009 @ 10:13
@Thian (26)
Lieve Thian,
Wat fijn wat van je te horen, niet fijn natuurlijk dat je zo beroerd ben van die medicijnen, zo afwezig, niet meer weten waar je bent.. Een klein beetje dat gevoel heb ik nu met die antypsychotica, maar ik vind dat op het ogenblik wel fijn zo af en toe om helemaal niet meer bij mezelf te zijn.
Soms wil ik juist , erij zijn met mijn gevoelens en sla het dan over, en dan ben ik wee echt bij met mijn volle gevoel, dat is dan nodig om er helemaal te zijn voormijn kinderen, en kleinkind waar ik elke dondedag voor moet zorgen. Dan wil ik alleen maar helemaal bij haar zijn met mijn gevoel, dan komen die angstige herinneringen niet en leef ik haar eenjarig leven vol met ontdekkingen, geluk, leven in het moment. dat is geweldig. Als ze weg is dan komt alles weer terug, dan neem ik weer die medicatie in, een dubbele portie soms, ze werken al na een uur en werken zo’n 12 uur, een wonder middel.Kort geleden heb ik iemand op het net ontmoet , die me zo begrijpt zonder te weten, wat er met me is, hij schreef me dit gedicht en ik geef het door aan jou Thian en natuurlijk ook aan de anderen.De schrik lief
Als ik op een rond gladde boomstam naar de overkant moet lopen.
Dan blijf ik staan. Ongedefinieerde middelvingers, uit auto’s.
Dan blijf ik staan.Maar de ongegeneerde beestelijke paniek,
die in ons rondspookt, vastgrijpt
vooral in het vervloekte ochtenduur
die dan om de dood vraagt bijvoorbeeld,
omdat niets erger is dan dat.
Wat is de dood dan licht en vol met kleuren.In je, rondom je verlies van juist het dierbaar
zinlozigheid om door of door te gaan of zoeken
het verlies, het weggaan.Ikzelf tel de bielzen van de rails soms, als ik kan
en als ik kan dan zoek ze bij elkaar
de zachste langerekte balk, waaruit een kist gesneden kan uit
die mij omsluit
zo eenvoudigmaar dan ben ik er toch nog en
zie domweg de bloemen op mijn balkon,
uit vergeten zaadzakjes met gepasseerde houdbaarheidsdatum
optimistisch opgeschoten en hun stinkende best doen
om mij wat kleur te geven.
Nou mij? De kolenkleuren bloem van allenJe gaat niet door,
Je laat je doorAlles is liefde flikker ik over de heg
Kennelijk hebben we niets aan de ervaringen van anderen.
Alles moet je ook zélf ontdekken. (Thomese!!)En schilderen Thian, misschien kunnen we toch samen klodderen.
Ik schilder, klodder hier
jij schildert kloddert daar
we schrijven kort hier
beschrijven de kleuren
de grappen op het doek
het licht op de verfhuidHeel veel liefs en sterkte
Elisabeth
» Posted By Elisabeth On July 17, 2009 @ 11:27
Geert (17),
Wat is dat waar wat je allemaal schrijft. Ik weet dat ik ook veel goed tijden heb meegemaakt in mijn leven. Het zijn fletse herinneringen geworden zonder kleur en zonder gevoel. Ze worden voortdurend overspoeld door die nare nare herinneringen. En soms haat ik me zelf daarom.
3 dagen geleden heb ik wat extra medicatie ingenomen, en al die nare herrinneringen, op een zakelijke manier ontdaan van elk gevoel opgeschreven, het kostte veel moeite maar het is gelukt, Ik wil het op die manier even allemaal wegzetten, totdat ik straks, in het centrumvoor psychisch Herstel, in een veilige omgeving, weer te voorschijn kan halen, Ze een voor een tevoorschijn halen , bekijken en doorleven.
Denkje dat dat een goed idee is?
Ik moet er toch een keer doorheen zodat ik de moed heb om te kiezen voor het leven…Ans (18),
Kreeg een warm gevoel van wat je schreef..Als ik iemand zie , zo maar iemand, die breed naar mij glimlacht, dan weet ik dat jij daar bent……
Thian(17)
Ik herken dat zo goed Thian, wat je daar op het DAC meemaakt. Heb dat ook gehad in het CPH. En wat heerlijk is dat ,het gewoon mag en dat dan niet meteen gedacht wordt :”O die is wel beter”, merk dat wel in het gewone leven, dat ze denken o , nu is ze vrolijk , dus het gaat vast een stuk beter met haar” En vervolgens word je geacht, gewoon weer deel te nemen aan het gewone leven. Er word dan weer van alles aan je gevraagd om te doen… en ja deze juf trapt daar dus altijd weer in , en durft niet nee te zeggen … dat is mijn valkuil……. Kreeg een keer de opdracht van mijn psych om het woordje nee in het woordenboek op te zoeken… Moest er wel om lachen. Ikweet dat dat woordje bestaat, maar gebruiken ho maar. Ben erg hardleers wat dat betreft.Hoe is het met het schilderen THian, ben je alweer een beetje begonnen.
Mij lukt het niet om aan de gang te gaan, moet zo maar steeds huilen, de hele dag door…….
Lieve groet aan allen,
Elisabeth
» Posted By Elisabeth On July 15, 2009 @ 22:12
Ans,
Wil jou graag ontmoeten, je kunt mijn e-mail adres aan Karin vragen, maar jij vindt mij klef, snap het wel, maar echt tussen mijn woorden hier geschreven en mij is geen verschil, ben zo ook in real live…
Misschien ook mijn valkuil, maar dat stukje van mij is nou eenmaal zo, in ieder geval weet ik dat nog zeker dat het echt vanuit mijn hart komt…..Ik wilde ook op jouw post reageren, maar kon even niet verder,omdat wat Thian schreef mij zo raakte, sorry….
Wilde je schrijven, dat die mensen die over onbenullige dingen praten, ook een hart hebben zwakke plekken, die ze door die onbenullige dingen maskeren. Ik probeer altijd tussen de zinnen door te luisteren.
Ikheb in mijn werk als docent, veelzogenaamde “gelijkgestemde “mensen
om me heen, die wel termen gebruiken als afvoeren van leerlingen als die niet in hun straatje passen… En daarom zoek ik vaak het kantine personeel op die over onbenullige dingen praten, hun nieuwe auto, enz. maar als je blijft luisteren, ook over hun zieke moeder, kinderen aan de drugs enz met mij delen, en tussendoor een kroket, en weer hun mooie tuin, ikea meubelen enz. Gelijkgestemden zijn ook vaak saai hoor Ans….Ik wil graag jou ontmoeten, lekker de kroeg in , diepe gesprekken voeren , maar ik ben geen goed gezelschap om over gebreken van anderen te praten, of over wat anderen ons aan doen , of over burgelijke trutten en heren. Heb ik gewoon niet in me, heb nog steeds ondanks alles veel geloof in de mensheid.
Alle die jongeren die ik ontmoet in mijn werk Ans, iedr met hun verhaal , tekortkomingen, verdriet , ordinaire kletspraat, internet, stoere praat, ogen opgemaakt, hannekammen, calvin klein onderbroekjes, sommige met bijbel in de hand, beugels in hun mond, strakke spijkerbroeken, enz enz, hebben allemaal een pareltje in zich. Sommigen van hen zijn slachtoffers, sommige daders, maar uiteindelijk zijn de daders ook slachtoffers.DagDag
Elisabeth
» Posted By Elisabeth On July 14, 2009 @ 02:09
Lieve Thian,
Och Thian,wat doet dat pijn, wat ben je beschadigd Thian….. Nee het is niet alleen bij die jongen die je zo misbuikt heeft, daar zit t niet die pijn, maar bij je ouders, die je liefdevol hadden moeten beschermen, jij hun kostbaarste bezit, ouders waar je omdat je kind bent onvoorwaardelijk blijt liefhebben , simpel weg omdat je hun kind bent. Zij hebben je je bestaansrecht ontmomen, je gereduceerd, weggegeven , weggegooid.
Hoe groot hun onvermogen ook was, zij hadden een keus Thian, zij hadden een keus. Nu jij Thian, wat kan ik zeggen, schrijven om een klein beetje je pijn te verzachten. Ik huil Thian, ik huil , zodat jij misschien iets minder moet huilen… Dat kan natuurlijk niet…… want ikhuil ook ommezelf, mijn dochter, ….voel diep diep de pijn………..Dit gedicht schreef ik als moeder voor mijn dochter, voor jou ook Thian, ik wil ook een je moeder zijn, je een andere ervaring geven…….probeer het te ontvangen..
.Voor mijn dochter
Ik wil je troosten
Jouw pijn voelen
Met mijn levenloze armen
Die jou nooit genoeg omarmen
En niet beschermd hebbenElisabeth
» Posted By Elisabeth On July 13, 2009 @ 22:30
Luc, Janus,
Inderdaad, leuke woordspeling die dooie dienders. Maar wel een kanttekening hoor Janus.
” “Maar het heeft eigelijk ook iets ironisch. Dat mensen, die met een doodsverlangen worstelen en zich soms zelfs dagelijks afvragen of ze er een eind aan zullen maken, zo levend(ig) blijken te zijn dat ze zo’n forum als dit laten leven””.
Heb bij deze zinnen een nare smaak…… Ga er niet verder veel woorden aan wijden, maar fijnzinnigen onder ons zullen dit begrijpen.In ieder geval ben ik blij dat Karin een nieuw verstelschrift opent en ben ook blij met het voorwoord.
@ Thian,
Hoe is ‘t met je, hoe gaat het dit weekend.
Mijn weekend in ‘t kort. Een vriend heeft mij zover gekregen dat ik met hem meeging naar het Festival over ‘t IJ. Moest om 16.00 uur in Amsterdam zijn en ben echt tot half twee in bed gebleven om maar niet te hoeven gaan. Toch weer een telefoontje van hem , En ben dus gegaan. Hijhad kaartjes gereserveerd voor twee voorstellingen. De eerste voorstelling: we moesten individueel met koptelefoons op en een I-pot door A’dam, Bij de uitleg werd ik al misselijk van de spanning. Ik fluisterde die vriend in t oor,dat ik dat echt niet kon, maar hij zei kom nou natuurlijk wel. Ik ging door de grond, want dit kon ik echt niet. Toen het eindelijk mijn beurt was, heb ik gezegd dat ik het niet durfde, nu achteraf, denk ik dat ik toen best moedig was om nee te zeggen, ik ging door de grond, en ik werd als een kleinkind behandeld, zo van nou dan niet, de volgende… Kon mijn zin om uit te leggen waarom niet niet afmaken, daar was geen tijd voor,. Daar stond ik dus op het perron op het station, helemaal alleen, vriend al vertrokken met koptelefoon op. Ik wilde wel de trein naar huis nemen, maar hij had mijn portemonnee in zijn rugzak. Ben echt voetje voor voetje het Perron afgestruind en gelopen naar het pontje die mij naar de overkant bracht waar onze fietsen stonden. Daar gebleven tot de vriebnd belde waar ik was. Hij probeerde het te begrijpen, maar zag duidelijk aan zijn ogen dat hij het niet begreep. Ik snap dat wel , hoe kunnen mensen die die angst niet kennen het ooit begrijpen.
De tweede voorstelling, wel mooi, wel veel “triggers” zoals Janus het noemt
Vandaag op weg naar huis, weer alleen, kreeg ik nog meer beelden van vroeger, waar ik bang voor was. Vanaf mijn vijfde had een oom heel veel belangstelling voor mij, ik was en ben altijd bang voor hem geweest. Maar ik was heelvaak in zijn gezelschap, kreeg nu angstzweet en pijn in mijn buik toen ik aan hem dacht, maar weet niet wat er gebeurd is, die stukjes zijn blanco. Weet wel dat toen hij op 4 juli, mijn verjaardag, 1981 overleed ik totaal niets voelde van verdriet, (wat ik vanmezelf verwachte omdat ik tot zijn dood veel in zijn huis was),maar eigenlijk opgelucht was.
En bij de begrafenis toen iedereen lovend over hem sprak, heb ik letterlijk overgegeven van walging. Heb me wel altijd afgevraagd waar die gevoelens vandaan kwamen, maar het uiteindelijk weer heel diep in de la gestopt met alle gevoel van herhalingen van sexueel misbruik, al
Nu dus weer die braakneigingen, probeer de te slapen, maar het lukt niet Totdat ik op internet een liedje vond die de zanger bij het theaterstuk zong,. heb het diverse keren gedraaid, ben in slaap gevallen , het draait nu nog. Dacht meteen aan jou Thian, denk dat jij dit prachtig vindt dit liedje. De zanger heet Rick Treffers en het liedje Kift en Hoon. Je kunt het gratis down loaden en ieder geval beluisteren.
Hoop dat je het doet en mij kan vertellen hoe je het vindt.Misschien is wat ik nu allemaal schrijf niet bedoeld om hier te schrijven.
Maar weet even niet waar ik al die gevoelens neer moet schrijven en zo’n liedje he zo’n troost nou ja , een beetje geluk mag toch ook wel hier geschreven worden.Lieve Thian, hoor nog van je
Elisabeth
» Posted By Elisabeth On July 12, 2009 @ 20:36
Hoi Thian,
Wat Henk schrijft in (873), dat onderstreep ik helemaal. Neem de tijd Thian, doe voorzichtig met jezelf. Die hulpverleners hebbenniet voor niets dat vak gekozen. Zij houden van mensen zoals jij en ik. Dat het niet altijd gaat zoals het moet, natuurlijk,dat gebeurt, maar het zijn ook mensen met hun beperkingen. Bovendien moeten zij zich, uit zelfbescherming, vaak houden aan zoveel regels.. Ik weet een beetje hoe dat is, als docent en cursisten begeleider, heb ik vaak de grenzen overschreden, en werd dan terecht teruggefloten. Het is moeilijk om in zo’n positie niet je hart weg te geven. Ik haat die regels, maar soms hebben ze mij wel beschermd voor al te grote betrokkenheid.
En lieve Thian, wat jij zo schrijft tussen de regels door wat er allemaal niet door die man met je gedaan werd, dat is dat is…. Heb er geen woorden voor. Wat ik zie is die angst schaduw, die voortdurend over je heeft gehangen ,en nu nog mischien, afschuwelijk die angst die verlamming, de kou, afschuwelijk.
Ik las in een boekje van Thomese deze regels op het moment dat ik me weer vanalles herinnerde: “Er is een weten, dat de adem inhoudt, krijtwit wegtrekt, omdat de afgronden zich openen rondom en het dus maar het beste is om zijn persoon te verlaten en te verstenen”Dat is precies wat telkens gebeurde met mij.. verstenen…
En in mijn “verdriet boekjes”heb er vele om het toch ergens op te schrijven wat ik voel, vond ik dit gedicht:
Stemmen
Zal ik weggaan?
Zal ik verdrietig worden en weggaan?
Zal ik het leven eindelijk eens onbelangrijk vinden en weggaan?
Zal ik de wereld neer zetten , denken nu is het genoeg,
en weggaan?
Zal ik een deur zoeken, en als er geen deur is zal ik een deur maken, hem voorzichtig opendoen……
en weggaan met kleine zachtmoedige passen?
of zal ik blijven?
zal ik blijven?Een gedicht van Toon Tellegen.
Herken je dit Thian en jullie allen die dit mee lezen?
Elisabeth
» Posted By Elisabeth On July 11, 2009 @ 12:01
@ Ans (847), Magnani (854), Luc, Janus
Eerst jij Ans,
Bedankt voor dat mooie stuk van Niemandskinderen. Het is zo prachtig, ik wil geloven dat dat zo is.Magnani,
Bedant voor je begrip. Ik voel dat het diep uit je hart komt die woorden….dankjewelLuc, Janus,en ook Ans,
Jullie advies over wel of niet aangeven en wanneer het nog kan enz. Ongetwijfeld hebben jullie gelijk en schrijven jullie dit met de beste bedoelingen.
Maar voor mij en misschien ook voor Thian is dat geen prioriteit.Ik ben nog in het stadium, dat ik het opnieuw moet beleven, maar nu met de juiste emoties erbij. Moeijlijk om op te schrijven wat ik precies bedoel. Heb in een eerder post geschreven, dat er deeltjes van mij loslaten bij ingrijpende gebeurtenissen…
En met die hersenen Janus klopt allemaal wat je zegt, allemaal al eens doorgenomen in de R.E.T
Heb gelukkig de juiste psycholoog, kom daar al 3 jaar elke week,hij gebruikt ook de R.E.T bij mij, maar gedoceerd natuurlijk. Het probleem bij mij is dat al die overlevingsmechanismen gezorgd hebben dat ik het zo lang volgehouden heb om te ontkennen wat er allemaal is gebeurd met mij.
Nu heb ik het kennelijk niet meer nodig en komt het gevoel , de emotie, de pijn. En in die zin zou je knnen denken aan een verbetering van mijn mens zijn. En het lijkt wel alsof er elke dag weer een nieuwe pijnlijke herinnering om de hoek komt kijken. Ooit moet daar dus een eind aan komen toch, en misschien kan ik dan opnieuw beginnen als heel mens.Niet zo versplinterd als nu..Gisteren en vandaag weer zwarte dagen.
Bedankt voor jullie reacties.
» Posted By Elisabeth On July 10, 2009 @ 20:36
Lieve Thian,
Je moet Thian, je moet weer opnieuw beginnen, want , et is bijna onmogelijk,maar jij bent zo’n mooi geworden, dat hebben ze niet voor elkaar gekregen om dat mooie zuivere in je te breken. Ben het helemaal eens met Ans.
Ik heb ooit een gedicht geschreven voor mijn leerlingen diein moeilijke omstandigheden, ook te vergelijken met die van jou, toch hun diploma hebben gehaald. Ik geef het nu aan jou Thian!
Ik ken de weg
Ik ken de weg, maar ben vergeten hoe stappen te zetten
in het verhaal, waarin de wereld een sprookjeswoud
van glimlachende toverfeeën, grijnzende reuzinnen,
liefdevolle wolven en zeven geitjes in klokken, nog
netjes geordend is.Ik ken de stad, met kerken waarin sommigen in God
geloven en anderen in niets,
Met scholen waar in torenhoge ijdelheid vermanende vingers
worden geheven door juffen en meesters die
het beste van mij willen.Ik weet nu ook de weg in die stad waar soms scherpe lijnen
worden getrokken tussen wij en zij
waar gefluister ontaardt in scherpe debatten,
die, Allah zij geprezen, omgebogen worden in
liefdevolle dialogen.Ik weet nu ook de weg in die stad waar soms scherpe lijnen
worden getrokken tussen wij en zij
waar gefluister ontaardt in scherpe debatten,
die, Allah zij geprezen, omgebogen worden in
liefdevolle dialogen.Ik betreed langzaam, langzaam het woud der verwachting
waar lippen mij liefdevol beroeren, het strelen nooit
op lijkt te houden en mijn zinnen in vuur en vlam zetten,
mij het sprookjeswoud doen herinneren
van de liefdevolle wolvenIk zie de weg, een glimp ervan, met stapstenen
soms zover uit elkaar, slechts te overbruggen door
een sprong met aanloop, een duwtje in de rug, een uitgestrekte hand,
van hen die mij zien staan en niet meer uit ijdelheid, maar door wijsheid,
het beste in mij vindenIk ben de weg ingeslagen, heb vele stapstenen genomen
het sprookjeswoud achter me gelaten, reus en tovenaar geworden
van het leven waarin ik in mijn lijf besta
waarin vragen mij niet meer doen twijfelen, geen verscholen blad,
maar een boom in de groei.Jijbent die reus, die tovenaar Thian, al weet je het zelf nog niet…..
Jij bent iemand om van te houden.
Elisabeth
» Posted By Elisabeth On July 09, 2009 @ 22:50
Ans,
Je hebt gelijk, maar omdat ik het zo lang onkent heb wat mij is gebeurd, en het soms nog doe, is het nu in ieder geval niet mogelijk om iets van aangifte te doen. Bovendien ken ik die mannen niet. als kind heb ik dat in het zwembad meegemaakt en later ergens in een steegje in de stad. Natuurlijk zie ik nog steeds de gezichten voor mij, dat is juist het ergste. Ik vind het nog steeds moeilijk om terug te gaan naar de details, dat gaat nu nog niet.En steun , er zijn zo weinig mensen diedit weten. Het gevoel van schaamte is bij nog zo overheersend, en het gevoel dat het mijn eigen schuld is dat ik het zelf heb toegelaten. Ook in mijn huwelijk is er jarenlang sprake geweest van sexuele manipulatie,maar daar kan hij niets aan doen, heb nooit aan de bel getrokken dat ik me gemanipuleerd voel, heb nooit nee gezegd, en mij alleen zo vies gevoeld.
Opkomen voor anderen, ja dat kan ik heel goed.Ben jarenlang cursistenbegeleider geweest en ben voor mijn leerlingen altijd in de bres gesprongen. maar omdat ik ,mijn echte bange ik niet zichtbaar is , kon dat. De Sterke elisabeth, deed dat allemaal en vergat en vergeet dat iker ook nog was. Ik gebruik hier haar naam, omdat ook dit schrijven mij moed kost,.Moed dat heeft elisabeth, maar ik niet…
Sorry dat ik je moet teleurstellen…..
Assertiviteits cursussen heb ik ook gevolgd, bij het GGz, en pas nog op aanraden van mijn psycholoog. Maar ik ben telkens afgehaakt, omdat ik de moed niet kon opbrengen al die rollenspellen te spelen. Hoop dat ik ooit nog zover kom om het echt weer te gaan doen. Heb er natuurlijk wel veel van opgestoken hoor, maar ik ben een hopeloos geval.gebruik wel de cursussen om mijn leerlingen eenhart onder de riem te steken…
Op het ogenblik werkik niet ben 4 weken geleden in de ziektewet gegaan, maar na de vakantie moet ik echt weer aan de slag,want ikkan mij echt niet permiteren om weer gekort te worden in mijn salaris. Ik heb maar een halve baan , nou ja waarom vertel ik dit , was niet de bedoeling, maar soms komt alle wanhoopbij elkaar.
Sorry.
Elisabeth
» Posted By Elisabeth On July 09, 2009 @ 20:04
@ Ans.
Beste Ans, even een korte reactie, Natuurlijk wist ik dat er zulke mensen bestaan als die man. Heb het toch zelf ook meegemaakt, als kind, later als volwassene, juist daarom ben en voel ikme schuldig. Nee natuurlijk niet aan de daad zelf. Maar mijn onvermogen mijn dochter te beschermen, juist omdat ik dat zelf meegemaakt had, maar het zo ver weggestopt dat ik er niet meer bij kon, zelfs toen niet toen het met mijn kindgebeurde.
En nee wijhebben het toen niet aangegeven, gewoon omdat we het niet wilden zien toen. Mijn dochter, zou dat nu niet meer willen. Zij heeft toen op haar 15 de hulp gehad van een psycholoog en onze sterke band nu, haar band haar kindje, dat allemaal is voor haar genoeg om het achter zich te laten. Zij heeft er over kunnen praten , het doorleefd, en is sterk genoeg om dit een plaats te geven in haar leven.
Ik daarentegen, durf het nog steeds niet onder ogen te zien, wat met mij is gebeurd.
En Ans ik denk dat het bij mij niet zoveel met bescheidenheid te maken heeft, dat ik mijn bestaansrecht ontleen aan hoe mensen over mij denken en dat ik me meestal te veel voel. Het heeft vooral met mijn jeugd te maken, en mijn hoog sensitiviteit. Het al van heel klein af aan voelen dat je niet welkom bent.
En waar jij nu bent Ans, zo veel assertiviteit, daar ben ik nog niet, heb vaak het gevoel dat het aan mij ligt als anderen slecht reageren op dingen, zelfs met Bingo zoals ik Thian ook al vertelde.
Ik weet dat mijn gedrag niet klopt, maar ik heb het gewoon niet in de hand.Maar bedankt dat je met mij meeleeft
@ Luc,
Luc , huil maar,daar is niets mis mee, soms moet je je verdriet welkom heten , zoals je een goede vriend verwelkomt, Zorg voor je verdriet, geef het aandacht. Je zult zien dat de pijn minder wordt.
Ik probeer dit ook vaak en vaak gaat het goed
Elisabeth
» Posted By Elisabeth On July 09, 2009 @ 14:34
Hallo Emma,
Lees jouw verhaal aan Luc en herken zoveel. Vooral dat schuldgevoel, over van alles en nog wat; dat ik niet blij genoeg ben met alles wat ik heb; dat het regent als ik een uitje heb georganiseerd;enz. Het woordje sorry zit voortdurend in mijn hoofd en zeg het ook te pas en te onpas; tenslotte is wat ik wil zeggen inderdaad sorry dat ik leef..
Soms is schuldgevoel een normale reactie , bv toen mijn dochter maanden lang sexueel misbruikt werd door een vriend van mijn ex en ik het niet zag; of verdween ik toen weer voor de realiteit; wilde ik het niet zien omdat ik mijn dan mijn eigen pijn weer zichtbaar werd. Dat had dus niet mogen gebeuren met mijn dochter, ze was nog maar negen jaar oud. Toen ze het uiteindelijk vertelde, een gedeelte maar, omdat ze bang was dat hij ook haar zusje pijn zou doen; heb ik die man wel weggestuurd , wilde hem noit meer zien, maar dat was ook alles wat ik deed. Meer niet, moet weer huilen als ik dit schrijf, mijn armen waren te kort om haar te beschermen. Later toen ze 14 was kwam alles weer bij haar op, ze brak. Toen pas heb ik haar vastgehouden dag en nacht, dat had ik zoveel eerder moeten doen. Weet je Emma, in dit geval is het schuldgevoel, terecht. Ik heb schuld Ik had haar moeten beschermen.
Toen ik opgenomen werd in het centrum voor psychisch herstel, heb ik dat aan eentherapeute verteld, van die schuld, en ook van het door anderen wegpraten van dat gevoel. Ze was ook moeder, en zij begreep dat , Als volwassenen hoor je je kinderen te beschermen.Ik heb toen in een klein doosje een briefje gestopt waarop ik geschreven had dat ik schuldig was en dat ik wilde dat ze dat wist, Dit doosje had ik aan mijn inmiddels volwassen dochter gegeven. Toen ze het opende en het briefje las, mijn dochter, huilde ze sloeg haar armen om nij heen maar zei niets. Ze zei niet, nee mam jij kan er niets aan doen, Dat was mijn grootste angst, ze accepteerde mijn schuld. Dat zit er nu dus niet meer tussen ons in. Zij heeft nu een dochtertje waar ik nu op pas. Ze vertrouwt mij haar liefste bezit toe…. Ze weet hoe moeilijk ik het nu heb, maar niet waardoor het allemaal komt, daarvoor wil ik haar beschermen.
Soms herhalen patronen zich in levens, maar gelukkig weet ik nu dat ik het patroon bij mijn eigen kinderen doorbroken heb. Behalve die ene keer heb ik ze nooit alleen gelaten. Ze zijn mijn liefste, mijn leven, Ik heb ze vastgehouden totdat ze nu hun eigen leven kunnen leiden, vrij, krachtig, met een stevige basis van vertrouwen in het leven.
Wat jij schrijft over zelmoordpoging, en willen leven. Ik voel dat precies zo. Ik dacht nooit aan een POGING, maar gewoon aan doodgaan, als ik het doe dan moet het ook het einde zijn van mijn leven, dat geeft juist die geruststelling, dat onherroepelijke, dat betekent ook dat tot het uiterste zal gaan om te blijven leven.
Wat ik nu schrijf , is zoals ik het ervaar, en begrijp dat het voor een ieder anders is. Dus alsjeblieft, voor de anderen, het is zoals ik het beleef.Emma bedankt voor je post aan Luc
Elisabeth
» Posted By Elisabeth On July 09, 2009 @ 09:01
Lieve Thian,
Je meot niet meer naar zo’n bingo gaan Thian. Winnen is verschrikkelijk,weet niet precies waarom ik dat ook zo voel. Toen ik een tijdje geleden in het centrum voor psychisch herstel zat, was er ook een Bingo avond, waar ik aan mee moest doen, vond het verschrikkelijk, was elke keer blij dat er een nummer geroepen werd die niet op mijn lijstje stond. Winnen betekent in de belangstellig staan voor iets wat je niet verdient, wat aan het toeval ligt, dat kan ik niet aan. Men ziet je ,maar ook weer niet. En dat applaus, zo hol, Winnen betekent ook dat de anderen niet winnen. En je weet dat die anderen dat graag willen, dus daar voel je schuldig over als jij hun kans hebt ontnomen, tenminste zo is dat bij mij. Ga niet krassen Thian, dat heb je niet verdiend. Je hoeft jezelf niet te straffen. Daar bij die Bingo ben je al genoeg gestraft. Begrijp dat het krassen je spanning vermindert, maar jij voelt nu de pijn niet, maar ik wel, krijg kippenvel van jou pijn. Ik begrijp het hoor als je het wel doet, heb overal blauwe plekken op mijn armen knijp er zo hard in , omdat de pijn die ik dan voel, mij afleidt van de pijn in mijn hart.
Brobeer het niet te doen Thian, ga maar schrijven of heel hard krassen op papier, ik gooi soms klodders verf op mijn schilderijen, dat helpt ook wel eens, en later ziet het er nog artistiek uit ook.Schrij hoe het nu met je gaat… Blijf desnoods de hele nacht op voor je..
Elisabeth
» Posted By Elisabeth On July 08, 2009 @ 01:02
Hallo Malka,
Er word zo veel over je gepraat hier Malka, maar hoor jouw stem niet meer. Ben je er nog?
Wat is er toch in jouw leven gebeurd, dat je zo wanhopig heeft gemaakt.Ik heb geen adviezen of kan je niet troosten, maar wil graag naar je luisteren, alleen maar luisteren en mee leven.
Laat wat van je horen alsjeblieft,
Elisabeth
» Posted By Elisabeth On July 07, 2009 @ 16:06
Lieve Thian,
Ja ikgeniet wel van de kleine dingen, steentjes bijvoorbeeld die ik opraap, Toen ik nog een tuin had, praatte ik tegen vooral het onkruid, voordat ik het uittrok, maar meestal liet ik het staan, want kon het niet over mijn hart verkrijgen, keken zo zielig naar mij, en werden mooi. praat ook met dingen, de was, de knuffels die ikheb enz.
Geniet ook van mijn kinderen en nu vooral van mijn kleinkinderen, van anderhalf en een. Zei pratenook met de dingen, weet precies hoe dat voelt, ben dan ook anderhalf.Voel me nu weer verslagen. Ben bij de psycholoog geweest, voelde me redelijk goed toen ik ging, had me voorgenomen om niet weer te huilen. Had dus een schildje om me heen, hij , ik weet niet hoe hij dat doet, prikte er weer doorheen. En daar was ik weer bij weer dingen die mij pijn hebben gedaan, dit keer het misbruik in mijn huwelijk, wat ik weggedrongen had. Het was niet zijn schuld, kon nooit nee zeggen. Kon dat niet als kind, en later bij een verkrachting, snachts in een steegje. Mijn psycholoog liet me zien wat er dangebeurde, dan raakt een deel van mij los van mij, en dat deel wordt dan gebruikt, ik kijk als het ware toe , om niets te voelen. Maar nu komt het terug he, dat deel bij mij en voel ik de pijn.
Denk nu veel aan Malka, Hoe zou het met haar zijn.
Janus heeft gelijk, nog een ster op z’n borst, ben nog niet klaar op deze site. Tja want waar en aan wie anders, kan ik schrijven over mijn verdriet.. Wil bij jou onder die tafel kruipen, in woorden dan Thian.
Heb je een plekje voor mij?groetjes,
Elisabeth.
» Posted By Elisabeth On July 07, 2009 @ 16:01
Thian, toch nog even vor jou iets wat ik ooit geschreven heb en Janus mag meelezen.
Hij heeft trouwens gelijk, wij hebben goed contact, jij en ik. en dus vooral de laatste regel speciaal voor jouEen geschenk
Ze trokken God aan zijn mouw:
‘Dat geschenk van je
de liefde,
wat was daar je bedoeling van?Het regende en God verzonk in gepeins
( maar eerst rukte hij zich nog los, hij hield niet van hun manieren)
en al peinzend
waadde hij door leven en door dood,
door waanzin en nalatigheid,
door waarheid en door angst,
zag hij hoe zij frunnikten aan elkaars jas
en daalde peinzend af
langs de smalle trap van hun rede-‘Ik heb het geweten,’mompelde hij . ‘Ik heb het geweten.’
Toon Tellegen
Bij de stilte van de nacht en dit gedicht stromen mijn gedachten en kan ik ze zonder schaamte verwoorden.
Bij daglicht verbleken mijn gedachten. Ik verwoord ze in een troebele stroom en door de hoeveelheid verbergen ze mij, mijn bedoelingen, mijn pijn dicht onder mijn huid, lichtgeraakt. Vooral als mensen die mij dierbaar zijn dingen zeggen die ik niet kan plaatsen.
Ik ben bang, bang voor wat er geïmpliceerd wordt. Bang dat je niet aan de verwachtingen voldoet. Heeft niet iedereen dat? Je wordt ouder maar de hoop dat er een eind komt aan de eenzaamheid blijft. Ook al weet je steeds beter. Er scharen zich liefdevolle betrokken mensen om je heen. Maar je weet, hoewel je dat niet wil weten dat, er daarbij altijd (eigen)belangen een rol spelen.
Wat kun je doen om die waarheid te ontkennen? Je geeft jezelf weg, je probeert alles wat je denkt dat je aan liefde hebt uit te delen. Belangeloos? Nee niet belangeloos. Immers om de eenzaamheid te verdrijven wil je je in een positie manoeuvreren van de schenker en niet in die van de ontvanger. Als ontvanger word je kwetsbaar. Want eigenlijk wil je niets liever dan ontvanger zijn, maar dat is niet mogelijk meer. Je weet niet hoe dat moet. Je bent te zeer verweven met de rol van gever, als ontvanger ben je te vaak teleurgesteld. Die teleurstelling heb je misschien te vaak aan jezelf te danken, immers onvoorwaardelijke belangeloze liefde is wat je eist. En dat weet zelfs God niet meer wat dat is. Je komt tot de ontdekking dat liefde een loos woord is. Wat je er nog van weet zijn slechts de letters, terwijl je eigenlijk voortdurend probeert om de betekenis van het woord aan anderen uit te delen. Hoe zit dat nu? Zo ingewikkeld zit het dus bij mij. Ik stel mezelf voortdurend voor een onmogelijke taak. Iets te geven wat niet bestaat.
Als je tot de ontdekking komt dat liefde niet bestaat dan bestaat het leven ook niet. Tenminste niet dat leven waarvan je denkt dat het bestaat.
In het werk van een van mijn favoriete schrijvers Louis Paul Boon vind je voortdurend het thema van het individu op zoek naar vrijheid en geluk (Utopia), daarbij in voortdurend conflict met de maatschappij (anarchisme), terwijl het in het bereiken van die vrijheid en dat geluk steeds zal falen omdat deze in absolute zin onbereikbaar zijn (twijfel, pessimisme). Men kan daar nog aan toevoegen dat de meeste van Boons personages uiteindelijk berusten in het kleine geluk: “ alleen het kleine kostbare telt”.
Ik probeer me voortdurend voor te houden dat ik ook zo’n Boon personage ben waarbij het kleine geluk telt.
Dit lukt meestal niet. Immers het gevoel van alleen zijn wordt onderstreept, door de wijze waarop ik mijn leven zou willen inrichten. Let wel ‘zou willen’, want wat ik voel en denk ( de anarchist in me) beantwoord totaal niet aan de verwachtingen die men van mij heeft. Je beste vrienden gaan een heel eind met je mee, en opeens ontdek je dat ze je niet meer kunnen volgen.
Je stelt iedereen om je heen teleur. Het is alsof je plotseling weer van kleur bent veranderd. Je past je dus maar weer aan je omgeving aan als een kameleon. Je moet gewoon net als iedereen gelukkig zijn. Vier gezonde kinderen, een man, een groot huis , een heerlijke tuin , een baan enz.enz Your daddy is rich en your ma is good looking. Iedereen die je tegenkomt laat je een splinter(wel van de juiste kleur natuurlijk) van je wezen zien. Er ontstaan zoveel splinters dat je gaat twijfelen of al die splinters ooit weer een geheel vormen.Soms ontmoet je iemand waarbij je het gevoel hebt dat je zelfs een handvol splinters kan laten zien, zelfs van de verkeerde kleur.
Liefs Elisabeth
» Posted By Elisabeth On July 06, 2009 @ 22:58
Lieve Thian,
Och Thian, het ligt beslist niet aan jou, jij bent juist de reden waarom ik begonnen ben hier. Je raakt me zo, in alles wat je schrijft. In je moed zoveel prijs te geven. Je bent voor mij niet anoniem meer, het is alsof ik je al jaren ken. daarom ben ik niet bang mijn anonimiteit aan je prijs te geven.
Ik begrijp je angst, weer afgewezen, misbruikt te worden, dat is immers altijd ook mijn grootste angst.
Ik heb geen voorstelling van hoe je eruit ziet, maar wel hoe je er van binnen eruit ziet, en dat is mooi, dat is kristal.
Niet alleen fysiek geweld, maar ook woorden kunnen mij nog meer , beschadigen, klein doen voelen, terechtgewezen, nog meer mijn onvermogen onderstrepen. Maar het zijn niet jouw woorden die dat doen.
Jouw woorden hebben mij alleen maar geholpen.
Bedankt Thian en ik hoop dat ik ooit weer lees, spreek en misschien zie…
Maar doe maar voorzichtig Thian, want misschien ben ik het wel die jou erg zal tegenvallen.Veel liefs,
Elisabeth
» Posted By Elisabeth On July 05, 2009 @ 21:46
Lieve Thian,
Je haalt mij de woorden uit de mond Thian, had het niet beter kunnen zeggen. En dat gedicht Thian, ontroerd me zo het was precies wat ik gisteren voelde na al dat geschrijf en invullingen, adviezen etc…
Ben er zo verdrietig van geworden, gisteren en had besloten om niet meer te schrijven , hier en alleen nog maar jouw berichtjes te lezen.
De Waanhoop van Malika en het boos zijn van Janus, gelukkig heeft hij dit vandaag begrepen.
Ik dacht, nee hier ben ik niet meer veilig op deze site. er lezen mensen mee die oordelen, invullen ,wie ik ben enz….
Wat mooi Thian dat je het zo ,klein en prachtig kan verwoorden in dat gedicht.
Nog een ding Thian: in 793 schreef je over dat gevoel, dat je onzichtbaar ben niet bestaat. Ik weet hoe dat voelt, alsof ze door je heen kunnen lopen. Heb dat een keer zo heftig meegemaakt, midden op een plein, kon geen stap meer verzetten, heb toen een vriend gebeld, die heeft me toen met woorden, naar de kant geloosd, daar bleef ik staan totdat ik opgehaald werd door mijn ex.
Thian, ik ga niet meer schrijven hier, je mag mijn E-mail adres hebben als je dat wilt, ik weet niet hoe dat gaat, maar jij wel, vraag het maar aan Karin.
Hoe is het een raam te zijn
Waarachter je schatten uitgestald zijn
Voor een ieder grijpklaar
Zelf slechts vensterglas, onzichtbaar
Pijn te voelen bij een ieder die zich aan je stootEn Luc,
Inderdaad, Henk heeft gelijk, was wat kort door de bocht, sorry…., maar weet je , in mijn relatie, heeft de liefde maar heel kort geduurd, de eerste 3, misschien 4 jaren, daarna 30 jaar, alleen maar vriendschapelijke, vaderlijke, belerende, gevoelens, geen intimiteit, geen houden van…… Weet je hoeveel verdriet dat mij bracht………..
» Posted By Elisabeth On July 05, 2009 @ 14:57
@784 Thian
Dag Thian,
Bedankt voor jouw lieve felicitatie.
Ben bijna niet meer Jarig. Hoe het was?….. Moet nog evn over denken en verwerken. Veel lieve reacties ook van onverwachte hoek, Gekookt voor ex-man en kinderen. 2 uur lang weer in mijn oude rol, van verzorgen, kon ook niet anders. Kon ook niet anders blijf in zulke situaties het liefst op bekend terrein, de keuken dus. Mooie cadeautjes van de kinderen en geld,had ik nodig vond hij om de boetes voor te snel rijden te betalen, heeft helemaal gelijk. Zit ook op zwart zaad.
Weet weer waarom ik gekozen heb om alleen te zijn. De moeilijkste beslissing van mijn leven tot nu toe, maar misschien wel de beste.
Ben meteen het bed ingedoken toen iedereen weg was, en echt 2 uurtjes geslapen. Nu enorme leegte…….
Geweldig hoe jij dat aangepakt hebt, jouw verjaardag Thian. Word nog nieuwsgieriger naar jouw schilder werk. Ga ooknaar de dierentuin dit weekend, maar niet alleen , durf ik niet, heb een vriend bereid gevonden om mij te vergezellen. Hij is kunstfotograaf, dus de foto’s laat ik aan hem over. maak wel stiekem schetsjes ,en hoop dat niemand dat ziet.Inderdaad Thian, ga veel schilderen, in mijn slechtste dagen , als ik er toe kom ommijn veilig bed te verlaten, maak ik mijn mooiste werk.
Dit even voor jou thian:Ik prijs ons gelukkig dat wij onze gedichten hebben, en jij ook nog je schilderijen, waarin we onze vurigheid vorm kunnen geven, en onze gevoelens erkenning en bestaansrecht, zonder schade toe te brengen aan de mensen om ons heen.
Om Slauerhof te parafraseren “We kunnen tenminste in onze gedichten wonen”.
Kreeg ik vandaag van een vriend mee en geef het aan jou door….@ Emma 782
Emma bedankt voor jouw positieve feedback over die persoonlijkheidsstoornis, zo kan je het ook zien. Mijn psycholoog zei onlangs, laten we die persoonlijkheidsstoornissen gewoon vergeten, je hebt gewoon een groot hart…… Tja zou graag willen dat dat zomis, maar vraag me af waarom ik er dan zo verdrietig van wordt.@ Janus 778
Janus heb die site bekeken van die voicedialoque, klopt allemaal van dat innerlijke kind, ook de behandeling, ben er jaren met mijn psycholoog mee bezig. De RET e.a methoden. Helpt wel, maar beschadigingen zijn niet alleen maar in mijn jeugd, maar ook als volwassene, dus het zal wel jaren duren voordat ik stabiel ben en ben daar soms te moe voor, maar ik ga door met vechten voor mijn leven, zolang ik maar weet dat ik er uit mag stappen als het niet meer gaat……..
Enne MEESTER Janus, hoezo horen verhalen van dierentuinen niet op dit forum. Mogen mensen met zelfmoord gedachten niet af en toe leuke dingen met elkaar delen???????@ Luc 788.
“Als ik echt eerlijk ben hou ik niet meer van haar” Heb de moed om ook eerlijk naar haar te zijn. Eerste stap om uit jouw depressie te komen .Eerlijk zijn naar jezelf, maar ook naar de anderen……Lieve groeten aan allen,
Elisabeth
» Posted By Elisabeth On July 04, 2009 @ 23:59
Lieve Thian,
Wat voel ik je wanhoop. Het is zo moeilijk om in woorden te vangen wat je voelt he. Voor jezelf en vooral voor anderen.IK zou het liefst nu bij je zijn, mijn armen om je heen slaan en niets zeggen. geen woorden heb ik geen oplossingen. Voel je verdriet en kan alleen maar meehuilen.
Je bent jarig, een jaar erbij een jaar voorbij…….. Hou je vast aan dit gedicht:
Visionair
Voor wie vuur verlangt
Voor wie bedachtzaam zoekt
En niet achteloos voorbijloopt
Voor wie ziet, voelt, openbreekt
Openbaart zich het heldere kristal10 -2 -2006
Een klein cadeautje voor jou…
Jij bent het kristal Thian,vergeet dat niet!
Ik zou jou graag willen vinden Thian, weet je een weg uit die anonimiteit??
Hier in mijn huisje in mijn slaapkamertje, denk ik aan jou aan onze verjaardagen…
Weet dat er hier iemand zit Thian die met je mee huilt….en lacht…,want morgen is er weer die zon, waar we de gordijnen voor sluiten, maar hij is er echt of we willen of niet..Elisabeth
» Posted By Elisabeth On July 03, 2009 @ 01:32
Ha Janus,
Denk niet dat ik het niet wardeer, dat je Thian digitaal wil genezen.
Maar wij schrijven zoveel met ons hart, doen”normale”mensen niet (grapje).
Kom gerust met je hoofd tussen !!
Groetjes,
Elisabeth
» Posted By Elisabeth On July 02, 2009 @ 16:16
DAG Thian,
Ik heb gisteren, ‘s nachts twee keer en lap tekst aan jou geschreven en beide keren ging het mis. Drukte per ongeluk op backspace en weg waren de teksten. Nu opnieuw een poging, hoop dat het goed gaat.
Inderdaad, je hoeft niet blij te zijn op je verjaardag. Maar het kind in mij, blijft ondanks alle slechte herinneringen, toch verwachtingsvol. Zoiets , van wie denkt aan mij op mijn verjaardag. Zouden ze het niet vergeten enz..
Ik vind het verrassen van anderen op hun verjaardag altijd heel leuk. niet om op verjaardagen te komen, maar om cadeautjes uit te zoeken.
Heb nu bedacht om op mijn verjardag, echt alleen ,kinderen en ex uit te nodigen (wordt wel een beladen verjaardag) maar vind het altijd fijn mijn kinderen om mij heen te hebben. Op het moment natuurlijk niet te lang. Maar als ze allemaal bij elkaar zijn, hoef ik ook niet zo intensief er te zijn. Ze houden elkar bezig en ik kan vaak en veel me terugtrekken in de keuken en op een afstandje van ze genieten.Wat eel leuk idee van jou om op je verjaardag naar de dierentuin te gaan om inspiratie op te doen. Ik wilde dat ook altijd, is er niet van gekomen.. Ik durf ook niet te tekenen of te schilderen als er anderen bij zijn. Wat je kunt doen is toch een klein schetsboekje mee en er snelle schetsjes maken, die je later dan weer uit kan werken.
Ik denk dat ik jouw idee na volg en de komende weekenden ook maar eens dieren in de dierentuin te schetsen.
MIjn werk bestaat voornamelijk uit het schilderen van mensen, meestal vrouwen, meestal naakt, half gekleed, of gesluierd met doorzichtige gewaden. Ik werk ook met heel veel materialen. Ik begin vaak te schetsen met acryl, dan met olieverf ( heb een merk gevonden met heel veel pigment) en dan ook nog met pastel of gouache. Ik gebruik ook grote foto’s als ondergrond. Plak het op het doek en ga er dan met verf gemengd met een papiervezel eroverheen. Ik werk op hele grote doeken. Er zijn welmensen die mijnschilderijen mooi vinden en met pijn in mijn hart moet ik zeggen, heb dus al wel wat van verkocht. Ik maak nooit een schilderij om het te verkopen, heb wel wat in opdracht gedaan, maar toch probeer ik dat te vergeten als ik aan het werk ben. In mijn schilderijen zit zo veel van mij, al die naakten , ben ik altijd zelf.
Ik probeer er ,maar ook iet aan te denken waar die verkochte dingen nu hangen en wie ze bekijkt.Dat je ouders nog leven, maar jou geen “antwoorden” kunnen geven is een gemiste kans, voor hun dan. Jij mag je niet schuldig voelen, jij hebt genoeg gedaan . Misschien moet je maar beginnen om verschrikkelijk boos op hen te zijn, want ook zij hadden, hebben keuzes in hun leven om te leven zoals ze leven en er voor jou te zijn. Ik weet dat dit moeilijk is, zit immers zelf voortdurend met het schuldgevoel, bedenk duizend een een verontschuldigingen voor iedereen die mij pijn hebben gedaan. Meestal kom ik dan uit bij , eigen schuld dikke bult, ik heb het uitgelokt, dek ik dan. Of hoe kunnen ze ooit van mij houden, want ikben zo…..vul het maar in.
Mijn depressie is ook onstaan vanuit de persoonlijkheidsstoornisen die ik heb, zeggen de behandelaren, nou ja… Hoe ga je een persoonlijkheidsstoornis aanpakken. Dat is wel tobben.Eigenlijk en ik diep van binnen ook wel een blij mens, kan genieten van heel veel , vooral kleine dingen, kinderen, dieren , ja ook de katten, srenen schelpen, kleuren, muziek , ritmes. Ach eigenlijk zoveel als ik in goede doen ben.
Tja waarom dan die depressie. Volgens mijn psych heb ik te veel gegeven, weet alleen nog maar wat geven is en niet hoe het is om iets te ontvangen. Ik weet altijd wat anderen nodig hebben, maar ken mijn eigen behoeftes niet.
Van de psychiater heb ik huiswerk gekregen, moet de volwassen vrouw her vinden, en het kind bij de hand nemen. Ik wil dat je die volwassen vrouw weer bij elkaar raapt en het kindgedeelte niet vergeet , door over je ervaringen te schrijven. Hij kent mij nog niet zo goed, weet dus niet dat ik dat doe, Maar ook als volwassene heb ik veel meegemaakt, wat pijn doet nu. En ,ja je moet het zelf doen he is het advies, vind het zo’n dooddoener, hoewel het natuurlijk waar is.. Maar zou toch graag een keer in mijn leven willen voelen dat iemand anders mij opraapt, en niet meer weggooit.Thian ik hoop dat het je goed gaat , in Den Haag en die lieve behandelaar, waar je afscheid van moet nemen, draag die maar in je hart.
Doe voorzichtig en tot later….
Elisabeth
» Posted By Elisabeth On July 02, 2009 @ 00:18
«« Back To Stats PageLieve Thian en Janus,
Ben er even weer……
Heb zoveel mogelijk gelezen wat jullie en de anderen schreven. Maar jullie vormen wel de spil van dit boek. Ja het is een ontroerend boek al deze post. De werkelijkheid , nog indringender , dan welk boek ook.
Veel wanhoop, maar vooral hoop en liefde. Zo tegenstrijdig, want wat ik lees is vooral geloof in het leven, zo puur.. Afstand willen nemen van het leven, juist omdat men het pure zuivere, bijzondere leven verlangt.
Geen flat karakters, maar groei enorm….
Ik blijf lezen, want ik wil jullie weten…….
Mijzelf aan jullie spiegelen…….. Bijzondere mensen….Herken veel van jouw “ellende “Thian, bij die bedrijfarts enz. Heb dat twee jaar geleden ook meegemaakt. Moest gedwongen de Wia aanvragen terwijl ik dat niet wilde, zoals je zegt heel je doopceel op straat en niet alleen daar, ook bij de leerplicht ambtenaar, waar ik met mijn zoon naar toe moest omdat hij maanden heeft gespijbeld, tijdens mijn verblijf in het centrum voor psychisch herstel. Een nachtmerrie erbij….
Met mij, hoe gaat het nu met mij….. Intens verliefd, vol hoop, angst, geluk, zweet, en tranen….. In 2006 schreef ik dit gedicht
Als dood nog alleen een woord is
Synoniem met verlangen
Geen consequenties
Meer voor, wie mij “liefhebben”
Dan is mijn keuze gemaaktImmers er is weinig leven
Meer in dit lichaam zonder gevoel
Zo stralend naar buiten
verminkt van binnen, betekenisloos
eindeloze duisterniseen kwestie van tijd
wanneer ook de buitenglans verbleekt
en ik slechts loodzware massa
het hart verstomd, de glimlach bevroren
in het eindeloze val9 maart 2006
Nu begin ik te hopen, te voelen, weer te leven, laat dit gedicht achter mij, maar blijf zoeken…. net zoals jullie allemaal.
Liefs Elisabeth
» Posted By Elisabeth On August 21, 2009 @ 11:18