Statistiek


Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 5453

Comments Posted By Joan

Displaying 0 To 0 Of 0 Comments

Zelfmoord gaat niet op recept I

Ik ben echt hartstikke verdrietig. Voor de trein, GvD. Sukkel. Stomkop. Achterlijke patat. Godverdomde lamlul. Ik ben zo Godverdomde kwaad op je. Ja, wordt dan gezegd, je moet je realiseren dat zo iemand op dat moment zich niet meer realiseert wat hij anderen aandoet.

En ik weet nota bene, ooit zelf zo gek geweest zijnde en tijden in coma gelegen, dat je je dat Godverdomme inderdaad niet realiseert. Dat je denkt dat niemand om je geeft.

Dat die drie honderd mensen vanmiddag, huilend, verdrietig, er zomaar even zaten want kom op, we wandelden er zo maar langs. Dat al die vrienden die het woord voerden, eentje terug gekomen uit Hongarije waarnaar jij ze nog had verhuisd in een krakkemikkig busje, zo Godverdomde veel pijn voelden omdat je positie er iets toe zou doen.

Dan hoor je daar, uit de mond van een van die vrienden, dat jij dacht dat de hele wereld z’n leven op orde had behalve jij. Sukkel! Godverdomde sukkel! Ik zei het op m’n werk en hoorde van drie van de vijf collega’s terug dat ze deze gedachte ook met enige regelmaat hebben. En ik ook. En mij kende je goed. Waarom heb je dan Godverdomme niet gebeld?

En waarom deed je dit je moeder aan, die uit werken ging nadat ze al een zoon verloren had, nadat je vader al zelfmoord pleegde? Waarom denk je in JezusChristusnaam, of waarom denk je dat niet meer, maar heb je het gedacht, dat het horen over een tegenslag in je leven voor haar erger zou zijn dan een telefoontje van uw zoon is dood, voor de trein gesprongen?

Waarom deed je het die hartstikke leuke vriendin aan, die zo dapper sprak, die zei dat normaal er altijd een briefje lag als ze thuis kwam en je was er niet, van “helaas ben ik nu even weg”.

Als IK het nou al zo verschrikkelijk moeilijk te accepteren vind, dat zelfs echt niet kan, hoe moet het dan met je broers zijn, met je partner, met je moeder, met al die vrienden die al meer dan twintig jaar je vrienden waren? En dan nog Godverdomme voor de trein ook? Geen afscheid kunnen nemen, een getraumatiseerde machinist erbij terwijl je juist zo gaf om mensen. Op dinsdag nog plannen gemaakt, op woensdag nog hartstikke lief voor je vriendin, soep gemaakt en gepureerd omdat zij een operatie had aan haar gebit, een vriendin waar je gek op was, die gek was op jou, en dan op donderdag voor de trein springen?

Een vriend die sprak zei dat zijn kwaadheid, en zijn behoefte je terug te halen, het won van zijn begrip dat je misschien niet meer terug gehaald wilde worden.

Maar wil desondanks elke potentiele zelfmoordenaar de daad zelf in elk geval uitstellen? Afwachten van: Vind ik dit morgen nog? En sowieso nooit, nooit, nooit voor een trein springen?

» Posted By Joan On February 26, 2009 @ 20:49

Met plezier hoor Magnani, hoewel niet vanavond want ik merk dat ik toch, ik had gehoopt te zullen ontsnappen na de duizenden filmfestivalgangers waarvan ik het kaartje heb gescheurd en de vele collega’s op mijn werk, nog voor de bijl ga met die griep die heerst. Bonkende koppijn en een schurende keel, volgens mij moet je dan naar bed. Zal proberen het tij nog te keren met Nysileen, maar aan de rillingen te voelen ben ik daar te laat mee.

» Posted By Joan On February 09, 2009 @ 20:22

Veel succes, Magnani! En voor hetzelfde geld had je een paar maanden plat gemoeten met een hernia, zoals Ans al zegt, kinderen zijn erg flexibel. Zelf heb ik ook een psychiatrisch verleden, wat me niet belet al zeer geruime tijd zonder psychische klachten redelijk succesvol en behoorlijk gelukkig door het leven te gaan. Zeker mijn oude vrienden weten natuurlijk van mijn psychiatrisch verleden en sommige collega’s weten het ook wel, hoewel ik het alleen zeg tegen mensen die zelf met iets zitten en als ik ze beter ken. En ik heb alleen bij een ex van me die zelf zo gek was als een deur, en ontzettend bekrompen, meegemaakt dat mensen er raar van op keken.

Ik verzeker je, het gaat niet van vandaag op morgen, maar er kunnen alleen maar betere tijden komen, Magnani. Hou ons ajb op de hoogte, en zet ‘m op.

» Posted By Joan On February 08, 2009 @ 21:13

Karel, waarom probeer je niet gewoon weer een vrouw te vinden? Daar zijn toch echt mogelijkheden genoeg voor. Dan zul je haar niet van vandaag op morgen gevonden hebben, maar als je iets echt erg mist in je leven dan is de beste strategie toch om te zien het te vinden. Mogelijkheden genoeg, zeker voor een man, om in aanraking te komen met vrouwen. Op de meeste activiteiten (zang, toneel, wandelclubs, roeiverenigingen, etc., etc.) is altijd een enorm vrouwenoverschot. Dus ga gewoon iets ondernemen waar je in aanraking komt met vrouwen en doe dan niet alsof je leven ervan afhangt (de meeste vrouwen krijgen het daar spaansbenauwd van) maar gewoon een beetje relaxed en probeer iemand eerst een beetje te leren kennen.
Maar goed, ik ga slapen. Ben grieperig en daardoor erg slaperig en hoofdpijnerig.

» Posted By Joan On February 04, 2009 @ 23:09

Darella, natuurlijk begrijp ik heel goed dat de theorie en de rationaliteit van het beseffen dat een ander het recht heeft z’n eigen keuzes te maken, ook een keuze die jou opzadelt met veel pijn en verdriet, schril haaks staat op de praktijk van het moeten leven met die pijn, met alle tegenstrijdige emoties vandien. Het lijkt me verschrikkelijk als je vader, toch ook iemand tegen wie je als kind hebt opgekeken en van wie je toch eerder steun verwacht dan dat je zelf tot steun moet zijn, zelfmoord pleegt. Echt verschrikkelijk. Toch kun je er niet alleen helemaal niets aan veranderen, maar is het voor je vader, die door veel gesprekken met je te voeren over dit onderwerp toch echt een weloverwogen keuze heeft gemaakt, waarschijnlijk toch de betere keuze geweest. Je kunt nu in elk geval verder zonder eeuwige zorg en een eeuwig verantwoordelijkheidsgevoel voor je vader. Want dat is op de lange duur ook erg zwaar. Maar dat neemt niet weg dat ik het heel erg voor je vind.

» Posted By Joan On February 04, 2009 @ 23:00

Darella, daar heb je helemaal gelijk in. Ik vond dan ook het advies van de broer van Karel om het in elk geval niet te doen zolang er nog een ouder in leven is een goed advies (en overigens ook erg liefdevol naar Karel). Ik denk dat ik meer bedoel dat je een afweging moet maken. Jouw belang hoeft niet altijd als laatste te komen. In leven niet, maar ook niet als je echt niet wilt blijven leven. Het kan best voor een nabestaande beter zijn iemand te hebben met een half leven, maar voor iemand die echt aan het leven lijdt, echt ongelukkig is, is het ondraaglijk alleen te moeten voortgaan uit schuldgevoel. Dat mag je niet van mensen vergen, vind ik, tenzij het inderdaad gaat om een al veel oudere ouder die misschien niet lang meer leeft.

Maar dat schrijf ik natuurlijk maar weer vanuit de manier waarop ikzelf en de mensen om me heen in het leven staan. Dat zal jij ook doen, John, en we verschillen duidelijk van elkaar, ik zal proberen me niet meer te ergeren. Jij zult je aan mij ook wel eens ergeren.

» Posted By Joan On February 04, 2009 @ 00:00

Ik vind egoisme sowieso een woord dat helemaal niet in deze discussie thuis hoort. Elk mens is voornamelijk met zichzelf bezig, ook mensen die van het leven genieten en het goed aan kunnen. Waarom zouden mensen die het leven echt niet aan kunnen dan wat zij als een marteling ervaren moeten rekken om daar anderen mee van dienst te zijn? Verlies en pijn hoort bij het leven en het lijkt me niet dat je een ander mens gelukkiger maakt door half te leven, met tegenzin, en uitkijkend naar de dood.

John, het is trouwens niet mijn bedoeling je te beledigen. Desondanks irriteer je me echt verschrikkelijk in je onechtheid.

“Ik heb juist zitten fantaseren over een lieve zwijgzame vrouw voor jou, en het liefst zou ik een plan de campagne opzetten om te helpen jouw vurige wens te realiseren”.

Deze tekst, en vele soortgelijke teksten, schrijf je aan een volledig anonieme vreemde, iemand die je niet kent, waar je geen band mee hebt. Ik geloof er helemaal niks van John. Als dat echt zo is, dat jij constant zit te denken aan de mensen op deze log en plannen voor hen zit te maken, dan zal ik je nomineren voor de moeder Teresa-prijs. Maar ik geloof er geen barst van. Ik lees in al jouw bijdragen een soort je boven een ander stellen, een soort vermeende superioriteit, waar ik eerlijk gezegd erg slecht tegen kan.

» Posted By Joan On February 03, 2009 @ 00:13

Zo Karel, ik heb nu wel je bijdragen gelezen (de andere niet, er is hier erg veel geschreven de laatste tijd). Tja, ik zou je nou adviezen kunnen gaan geven hoe je je anders zou kunnen voelen, of je kunnen zeggen je niet zo te concentreren op het gemis van een vrouw omdat je vrouwen daarmee alleen maar af zult schrikken, maar je zegt duidelijk dat je niet op adviezen zit te wachten.

Voor mij is het oninvoelbaar dat je dood wilt omdat je geen partner hebt, maar ik ben jou ook niet en zoals je zegt, elk mens maakt daarin z’n eigen afweging. Ik had zaterdag op het filmfestival vlak voor etenstijd een leuke Italiaanse film gezien waarin steeds maar gekookt werd en ben bij een Italiaan gaan eten omdat ik daar enorme trek in kreeg tijdens die film. Naast me kwam een moeder met twee puberdochters zitten, de vader kwam later, en ik had diep medelijden met die vrouw. Die meiden zaten maar te klieren, op ook nog zo’n zeurderig toontje, en ik bedacht dat die moeder die er niet rijk uitzag, de vader later ook niet, de kinderen waarschijnlijk een leuke avond had willen bezorgen met een etentje buiten de deur. Duur, en door het gedrag van die meiden alleen maar vervelend, ook voor de andere bezoekers, en helemaal niet leuk.

En ik zat eerlijk gezegd te denken dat ik me misschien best van kant zou hebben gemaakt als ik in zo’n situatie terecht was gekomen. In zo’n voordorp ergens, met niet leuke kinderen waaraan ik dan toch min of meer m’n leven zou moeten opofferen. Vreselijk.

Maar Karel, als ik jou was zou ik niet al m’n levensgeluk in een partner zoeken. Geen enkele partner kan het namelijk aan als ze of hij alles moet vervullen en goedmaken in het leven van een ander. Daar zit echt niemand op te wachten. Het is voor elk mens, ook voor mensen die niet dood willen en overwegend gelukkig zijn, al best een opgave het eigen leven een beetje normaal door te komen.

Misschien mag ik je 1 vraag stellen. Zou je jezelf erg aangetrokken voelen tot een vrouw die dood zou willen als ze geen man vond? Die al haar ziel en zaligheid inzette op een nog niet bestaande partner?

» Posted By Joan On February 02, 2009 @ 21:01

Ik vermoed, Magnani, dat ze je laten dansen om te kijken of je erg in jezelf opgesloten bent. Tenminste, dat zou ik me kunnen voorstellen. Mensen die last hebben van psychische problemen zitten vaak fysiek “op slot”. Maar goed, ik wens je nogmaals veel sterkte, hoop dat je van daaruit soms eens kunt posten hier want ben erg benieuwd naar hoe het je zal vergaan.

» Posted By Joan On January 31, 2009 @ 22:49

En Carel, normaal gesproken lees ik wel alle berichten, maar ben nu maar een uurtje of 7 per etmaal thuis (vandaag zomaar 11!, hoera, uitslapen!) en unwind even door een paar weblogs af te gaan.

» Posted By Joan On January 31, 2009 @ 22:05

Wat goed Magnani! Heel veel succes gewenst daar.

En John, ik had de eerdere berichten van Carel niet gelezen en dacht dat je ineens zelf met Tom Cruise op de proppen kwam. Sorry, was niet mijn bedoeling je te beledigen.

Tom Cruise vind ik trouwens een absolute creep eerste klas en vrouwen die boven de leeftijd van 16 jaar op filmsterren vallen, daar zou ik als man niet op zitten te wachten.

» Posted By Joan On January 31, 2009 @ 22:03

John, zomaar even op een moe moment (vandaag weer vijf films gezien en afgesloten met het mooie Grand Tornado, geproduceerd, geregisseerd en met een hoofdrol van Clint Eastwood) raak ik toch weer verwonderd over jou.

Ik heb nog steeds geen tijd gehad om de bijdragen van Karel te lezen, maar wat ik van jou als antwoord lees komt op mij weer behoorlijk weird over.

“Er zijn veel eenzame vrouwen die liever jou ontmoeten dan Tom Cruise, dat weet ik heel zeker”.

Gaat het nog allemaal goed met je, John?

» Posted By Joan On January 31, 2009 @ 01:43

Sorry hoor Karel, ik heb daar op het ogenblik echt geen tijd voor (naast mijn normale baan van 9 uur per dag werk ik als vrijwilliger op het filmfestival in mijn geboortestad dus resten mij weinige uren slaap per nacht). Maar een tijdje terug heb ik John wel gevolgd, tot het moment dat hij echt een beetje manisch alomtegenwoordig begon te worden. Dat vond ik vreemd, het begon ook te irriteren, zodat ik van de laatste door mij nog niet gelezen bijdrage van John alleen de eerste zin las.

En die luidde dat hij bang was te worden meegesleept door de zwartgallige kijk op het leven van anderen. Wat doe je hier dan, vraag ik me af. Ga dan lekker “The Housemaid” kijken op het IFFR, of naar het strand, of neem eens paddo’s, of ga naar een warm land. Of neem een puppy en ga dat trainen. Als je niet tegen een zwartgallige kijk op het leven kan, dan heb je volgens mij echt helemaal niks te maken, en is het zelfs wat vreemd dat je de thread bewust bent gaan zoeken, op een site over zelfmoord.

Maar goed, Karel, een andere keer zal ik zeker jouw bijdragen lezen, nu ga ik lekker, na een nacht van haast 4 en een nacht van haast 6 uur, beide keren gevolgd door 9 uur regulier werk en een uurtje of veel vrijwilligerswerk, lekker slapen. Ik ben bekaf. Gisteren heb ik zelfs gehuild van vermoeidheid.
Welterusten.

» Posted By Joan On January 28, 2009 @ 23:12

John, eerlijk gezegd heb ik echt geen zin alles te lezen na mijn laatste bezoek aan deze thread, want volgens mij staat er geen enkele bijdrage meer bij van mensen die worstelen met zichzelf en een wens tot wel/niet sterven door middel van zelfmoord, het wordt meer een woordenstrijd van mensen die die behoefte kennelijk niet hebben.

Ik heb dus niks meer gelezen na jouw opmerking dat je bang bent te worden meegesleurd door de zwartgallige kijk op het leven van anderen.

Zou je me kunnen uitleggen waarom je dan zo alomtegenwoordig bent, soms zelfs echt hinderlijk door de dominantie, op een thread over zelfdoding? Dacht je daar levensblije flierefluiters aan te treffen? Zoniet, wat doe je hier dan? Je hoeft van mij echt niet te vertrekken, maar ik kan me goed voorstellen dat je voor mensen die echt zitten met een doodswens een flinke barriere vormt. Misschien moet je eens bij jezelf te rade gaan wat je hier zoekt. Op mij komt het langzaam aan niet meer helemaal normaal over.

» Posted By Joan On January 28, 2009 @ 22:34

Corine, ik bedoelde het niet zozeer toegespitst op jou, maar meer in het algemeen. Eerlijk gezegd denk ik dat het jou ook geholpen zou hebben en dat het alleen neurotisch was dat je zegt dat je “iets leuks” niet gekund zou hebben, want je kon wel naar het zwembad, je kleren uitdoen en ze later weer aan dat warme, zweterig lijf krijgen want dat heb je na zwemmen. Dat kost minstend zoveel energie als even naar de film (o.k., dan kun je je niet concentreren, een goeie film pakt je toch wel) of iets anders leuks doen als b.v. even een treintje op en neer naar strand of bos, lekker wandelen en daarna nog een warme chocola of waar je maar trek in hebt. Of naar de kermis! Uit ervaring kan ik vijf keer achter elkaar de achtbaan ook erg aanbevelen.

Het is juist vaak zo dat potentiele zelfmoordenaars van zichzelf van alles moeten, vaak denken dat ze in alles tekort schieten, en er zelden aan denken zichzelf eens lekker in de watten te leggen op een leuke manier. Ik bedoel, als je toch dood wilt en je geld niet meer nodig hebt, probeer “elke dag iets leuks” dan nog als remedie, en het kan ook met weinig geld. Zelf ging ik bijvoorbeeld ook vaak naar de heemtuin bij de vrij grote plas waar ik woon, en ging dan zitten mediteren op de vlonder daar. Whatever, als je het zelf maar leuk vindt om te doen in normale, niet depressieve staat, en jezelf er toe dwingt ook al heb je echt helemaal geen zin of puf of energie in depressieve staat.

Janneke, ik vind het verschrikkelijk voor je, gecondoleerd met het verlies van je broer. Bij zelfmoord is erg vaak sprake van gebruik van drugs of alcohol. Veel mensen voelen zich rot, hebben pijn, en gaan dan gebruiken. Het heeft een totaal averechts effect, maar de rem om je nog te realiseren wat je doet, en ook de rem om je te realiseren wat je anderen, nabestaanden, aandoet, is dan helemaal weg. Verschrikkelijk als zoiets dan gebeurt, dat iemand zich in een vlaag van zware depressie en onder invloed van middelen ophangt. Daar kan ik alleen maar bij zeggen dat het leven wreed en hard is, en dat elk mens z’n portie krijgt om te dragen, en sommigen zoals jij, Janneke, een onevenredig zware portie. Natuurlijk snap ik erg goed dat je hem mist en als ik in jouw positie was zou ik echt hartstikke kwaad zijn. Ik hoop dat je het zult kunnen verwerken en dat je over een tijdje een beetje onbelast door kunt gaan met je eigen leven, zonder er steeds aan terug te denken. Je kunt er namelijk niets aan veranderen, en al klinkt het misschien een beetje cru, geef je overleden broer niet de macht ook jouw leven te verpesten.

En ik ben blij dat je hier eens iets hebt geschreven over het leed van nabestaanden. Ik denk dat veel mensen die diep depressief zijn alleen nog maar zo in zichzelf opgaan, in een wanhopige worsteling met zichzelf, dat ze zich er totaal niet meer van bewust zijn dat er mensen zijn die om ze geven en die een leven lang met dat verdriet verder moeten als zij de keuze maken er maar een eind aan te maken.
Veel sterkte, Janneke.

» Posted By Joan On January 07, 2009 @ 21:02

Corine, dat heb ik ook altijd gedaan, als ik depressief was. Gelukkig, maar dat had je al begrepen, ben ik het al vele jaren niet meer, wat niet zegt dat het nooit kan terugkomen. Die overmoed had ik nu inmiddels 11 jaar terug. Had een leuke baan, mijn leven op orde, en voelde me echt heel goed in m’n vel, dacht niet alleen, maar zei ook, dat ik me echt niet kon voorstellen dat ik ooit nog depressief zou raken in m’n leven. Vervolgens gebeurden er een aantal heel ingrijpende dingen op rij, die er emotioneel ook heel zwaar inhakten, en ik ben toen in de allerergste depressie van m’n leven gekomen, die des te hopelozer was omdat ik het echt niet meer had verwacht dat het ooit nog zou kunnen gebeuren. Ik ben toen zonder meer ook suicidaal geweest en draaide soms zo door dat ik scherpe messen een tijdje in mijn kelderberging legde, zodat ik niet in een echt doorgedraaid moment als in een trance mezelf daarmee iets aan kon doen.

Maar ik vocht me er ook altijd uit terug, alleen stond op mijn lijstje ook altijd wat ik bij jou mis: Elke dag iets leuks. Naar de film, of taart gaan eten waar die heel lekker was, of een boottochtje, of langs het strand gaan lopen als het stormde, whatever. Elke dag iets leuks, tot ik mezelf liep te smeken of ik alsjeblieft, alsjeblieft, die dag gewoon thuis mocht blijven zonder iets leuks te doen? Probaat middel, kan ik iedereen aanraden, en het hoeft ook helemaal niet duur te zijn.

» Posted By Joan On January 06, 2009 @ 22:23

Heb er geen spijt van, hoor Magnani. Zou alleen nu waarschijnlijk iets anders gekozen hebben. Maar ik ben altijd erg blij dat ik toch nog ben gaan studeren, al was ik pas 35 toen ik begon. Weliswaar verdiende ik voor die tijd veel meer (werkte toen in het bedrijfsleven, in de olie, heb nooit meer zoveel verdiend daarna) maar het was goed voor me alsnog een studie af te ronden. Bovendien ben ik toen vrijwilligerswerk gaan doen bij de vrouwenrechtswinkel en daar heb ik erg goede vriendinnen aan over gehouden.

En wat is nou “iets bereiken in je leven”? In de ogen van mijn familie bijvoorbeeld ben ik een enorme mislukking (onzin natuurlijk, keurig een studie afgerond, goeie baan, leuke vrienden) want zij wonen in enorme grote huizen in de mooiste wijk van mijn woonplaats, ze vinden mij maar een armoedje. Een van de dingen die ik in m’n leven wel geleerd heb is dat je echt niet voor de buitenkant moet leven of moet vergelijken met anderen, want dan word je altijd ongelukkig. Ik heb een – trouwens erg leuke – vriendin die net haar promotie heeft voltooid en daar zou ik weer acuut een minderwaardigheidscomplex van kunnen krijgen als ik dat toevallig in me had (gelukkig niet!). Want zij heeft een zware, leidinggevende functie, daarnaast een man en 2 nog kleine kinderen en dan nog eens in de schaarse vrije tijd weten te promoveren. Alleen is de keerzijde daarvan dat ze jaren lang stress heeft gehad, weinig tot geen tijd voor de kleine geneugten van het leven, elke medaille heeft altijd een keerzijde Magnani.

Zo, en nu gaan kijken waar ik tuinkaarsen kan vinden. Ga vanavond – met nogal gemengde gevoelens – demonstreren voor de mensen in Gaza. Zet ‘m op, Magnani. En als studeren altijd een droom voor je is geweest, een mens is nooit te oud om dat nog te gaan doen. Ik was zelf zoals gezegd ook 35 toen ik alsnog begon, want bij mij was het er ook niet van gekomen toen ik van school af ging. Wilde niet meer afhankelijk zijn van mijn ouders toen, en in die tijd kreeg je nog geen studiebeurs als je ouders genoeg geld hadden, tenzij je echt een verschrikkelijk jammerverhaal ging houden van hoe erg het thuis wel niet was geweest en dat wilde ik mijn ouders niet aandoen.

» Posted By Joan On January 02, 2009 @ 11:32

Dag Magnani, hoop dat het Nieuwe Jaar je veel uitzicht gaat bieden op een prettiger leven dan in 2008. Neen, ik heb geen eigen website. En ben ook niet van plan er eentje te beginnen. Ik ben inderdaad jurist en voel me daar redelijk goed bij, hoewel ik als ik m’n leven nog eens over had kunnen doen waarschijnlijk wel voor een minder voor de hand liggende studierichting had gekozen. Dan was ik waarschijnlijk naar de Landbouw Universiteit in Wageningen gegaan, en vervolgens in een ontwikkelingsland gaan werken. Dat is namelijk het absoluut enige waar ik spijt van heb in m’n leven, dat ik als ik weet niet meer hoeveel jarige, een jaar of 25 geloof ik, al helemaal door de zware selectie van de SNV (Stichting Nederlandse Vrijwilligers) was heengekomen en naar Afrika zou worden uitgestuurd (om meisjes daar steno- en typlessen te geven, ik heb ooit zo’n Schoevers-secretaresseopleiding gedaan en daar trouwens veel plezier van gehad). Je moest toen nog een contract tekenen voor drie jaar en op het laatste moment (ik had de keuze niet zozeer gedaan vanuit een grote betrokkenheid, maar meer uit liefdesverdriet, wilde zo ver mogelijk van die man weg) dacht ik: Ja maar, straks zit ik daar en kom ik om van de heimwee (je had toen natuurlijk nog geen Internet of goedkope vluchten), wat dan? En toen heb ik me teruggetrokken. En wat heb ik daar toch later een spijt van gekregen! Overeind zien te blijven daar, op een ander continent, het zou me zoveel hebben geleerd, het zou mijn leven zo’n andere draai hebben gegeven, en ik heb me toen alleen door angst laten tegenhouden. Niemand anders heeft me tegen gehouden, alleen ikzelf, en alleen door een emotie, angst geheten. Dat heb ik daarna dan ook zoveel mogelijk proberen te voorkomen.

HenK, mooi gedicht. Ik ben ook meer een nachtmens, en zie er nu al tegenop mezelf maandag weer in een ritme te moeten gaan krijgen van om half 9 op je werk zijn tot 6 uur, hoewel ik wel heel veel zin heb in m’n nieuwe baan. Maar dat went wel weer.

» Posted By Joan On January 01, 2009 @ 13:45

Ja Magnani, vanuit het donker (mijn meterkast is uit elkaar geknald door een elektrisch kacheltje en om te voorkomen dat het nog een keer gebeurt durf ik niet de computer en een lamp tegelijkertijd aan te doen, dus zit met kaarsjes en ga straks gauw elders Oud en Nieuw vieren) wens ik jou ook een goed 2009.

En wat je eerste stap betreft, het zoeken van goede hulp: ik heb eerder wel eens geschreven dat een therapie-periode zwaar en moeilijk is. Het is voor mij lange tijd terug dat ik nog een psychiater heb gezien, een jaar of 14 denk ik. Die zei altijd dat zo’n tijd van therapie moeilijk was, maar dat je later ging oogsten. En verdomd, hij had gelijk. Het leven wordt natuurlijk niet makkelijker en met sommige dingen leer je nooit omgaan. (Dat geldt trouwens voor iedereen). Zelf heb ik ook ooit een etiket gekregen, NAO, wat betekent ‘niet anders omschreven’, dat betekent dat je geen borderliner bent, en geen narcist, en geen wat er verder nog allemaal kan zijn, maar er is wel iets met je. Zoals overigens ook met de vele honderdduizenden met wie van alles aan de hand is, maar die de moed niet hebben daar eens voor naar een psycholoog of psychiater te stappen, een moed die jij en ik en Henk wel hebben gehad. Wij dachten niet dat het aan de wereld of aan anderen lag, maar dat er bij onszelf iets schortte en dat we daar iets aan wilden doen. En dat is al heel wat.

Maar terug naar dat oogsten, ik ben overwegend gelukkig. Ik kan het leven goed aan, ook bij tegenslag. Verder heb ik na mijn therapie naast mijn werk nog een academische studie weten af te ronden, ik verdien het eigen brood op de plank en ik heb veel vrienden.

Terwijl zo’n dertig jaar terug een psychiater tegen me zei, op mijn vraag wat zou gebeuren als ik nu opstapte (ze ging met bijzonder weinig respect tegen me te keer): “Dan ben je over drie maanden dood, of je ligt in de goot”. Dachtuttochniet. Ik ben er goed gekomen, met hulp. Van een psychiater waar ik wel vertrouwen in had, en die niet top-down, maar op een gelijkwaardige manier met me omging. En ik ben erg blij dat ik leef, zie ook zeer uit naar zo’n Nieuw Jaar. Veel geluk gewenst allemaal.

» Posted By Joan On December 31, 2008 @ 18:31

15 inmiddels Magnani. Onopgeruimde rotzooi. Oude kranten en tijdschriften waarvan ik dacht dat ik ze nog ging lezen, oude kleding in maat 34 en 36 omdat ik in de illusie leefde daar ooit (heb al geruime tijd maat 44) weer in te zullen groeien. Blikken en potten ver over de houdbaarheidsdatum, etc., etc. Rommel uit de ijskast. Oude dozen die ik had bewaard omdat het zo handig was oude dozen in huis te hebben. En ik ben nog lang niet klaar. Maar heb nog 6 dagen tot maandag.

niet weten waarom je iemand gekwetst zou hebben, zet ‘m op en laat nog eens weten hoe het met je gaat. Echt veel goeds gewenst.

» Posted By Joan On December 29, 2008 @ 19:10

Magnani, ik vind het ook hartstikke goed dat je knokt. Dat je op je moeder lijkt is normaal, je bent haar dochter. Maar dat hoeft toch helemaal niet erg te zijn? Zoals je het beschrijft, was je moeder hartstikke overspannen. Kon het helemaal niet aan met een eigen zaak en met je vader dood en in die tijd zocht je geen hulp, kon je er ook met niemand over praten. Dat ligt voor jou toch al heel anders?

Dat ze woest werd toen jij zelfmoord wilde plegen, je wilt het waarschijnlijk niet horen, maar dat begrijp ik wel. Als je zelf helemaal aan het randje zit, het haast niet meer trekt, en je wordt dan nog zo hard geconfronteerd met het verdriet van je kind, dan kun je echt niet meer lief en begripvol reageren, hoor. Zij was ook maar een mens en kon het duidelijk helemaal niet aan.

Maar gelukkig ben je nu geen kwetsbaar kind van 13 meer, maar een volwassen vrouw. Je kunt er echt aan ontkomen, Magnani. Niet alleen je kinderen een gelukkige toekomst bezorgen, maar ook zelf zo leven dat het niet te veel pijn doet. Ik vind het sowieso al hartstikke knap dat je het weet te redden met ook nog de zorg voor de kinderen erbij. Heb je wel contact met je psychiater? Want het is echt volkomen normaal hoor, tijdens een therapie, dat er perioden zijn waarin je denkt dat het alleen maar slechter gaat. Dat zijn gewoon oude dingen die naar boven komen en die je nu pas gaat voelen. Later krijgt dat allemaal z’n plaats en dan zit het niet meer zo in de weg, dan kun je ook veel meer in het heden gaan leven en daarvan genieten. Zodat je, zoals ik met die oom die zelfmoord heeft gepleegd, iets waar ik vroeger echt veel mee bezig was, dat zelfs echt gaat vergeten. Sterkte, Magnani. Je komt er wel.

» Posted By Joan On December 29, 2008 @ 16:31

Staat trouwens wat onduidelijk, er is een reeks van wetenschapscafe’s in De Rode Hoed, dit keer over elektrische diepe hersenstimulatie. Zoals het er staat lijkt het net of er een reeks cafe’s over dit onderwerp zal worden gehouden.

» Posted By Joan On December 29, 2008 @ 14:17

Kreeg trouwens net in mijn mailbox een aankondiging van De Rode Hoed: op 12 januari 20.00 uur een discussie-avond in het kader van de Wetenschapscafe’s over elektrische diepe hersenstimulatie. Dit wordt al toegepast bij de ziekte van Parkinson, maar zou ook effectief kunnen zijn en wordt sinds kort ook gebruikt bij psychiatrische stoornissen als bijvoorbeeld chronische depressie. Gastspreker is Damiaan Denys, hoogleraar psychiatrie aan de UvA en afdelingshoofd psychiatrie bij het AMC.
De Rode Hoed, voor mensen die dat niet weten, zit aan de Keizersgracht (uit m’n hoofd nr. 85) in Amsterdam.

» Posted By Joan On December 29, 2008 @ 14:15

Ans, ik heb op een gegeven moment echt rigoureus afstand genomen en dat is het beste wat ik heb kunnen doen. Ik heb het jaren geprobeerd, toch een soort van contact blijven onderhouden, want het blijft toch je familie? En ze hebben toch ook hun leuke kanten, en het is vertrouwd. Daarbij hebben ze in mijn familie een groot gevoel voor humor (dat moet wel, om al het venijn te overleven) en dat miste ik ook vaak. Dus ik bleef het proberen, en elke keer weer liep het op een drama uit. Letterlijk een drama, echt met slaan en schoppen erbij. En dan was ik weer lange tijd ontzettend van slag. De een na laatste keer was toen ik kanker had. Daar schrokken ze natuurlijk erg van, want dood is ook de bedoeling weer niet. Maar ook toen liep het uit de hand. Ook door iets wat je zelf niet kunt voorzien dat daar een rel door komt, ik was met mijn zus in een hotel en we waren aan het eten. Een paar tafels verder zat een echtpaar met een dochter van een jaar of 15 en mijn zus zei tegen mij: “dat meisje haat haar moeder”. Ik keek, meisje zat inderdaad donkere blikken naar haar moeder te werpen en ik zei (uiteraard zonder daar ook maar iets mee te bedoelen verder) “ach, dat heb je wel meer op die leeftijd”. Dit eindigde in een scene (ik laat de nagedachtenis van mijn overleden ouders niet door het slijk halen!! was de motivatie) waar tegen mij werd geschreeuwd: “jij bent straks lekker dood hoor, jij bent straks lekker dood!”, vergezeld van een paar fikse meppen waar je als toen nog erg zwakke kankerpatient bepaald niet op zit te wachten. Daarna nog een keer geprobeerd, helaas zelfs in het buitenland. Ik zie me nog huilend en met bloedige schrammen in m’n hals en op m’n borst over de boulevard van Nice lopen, met m’n koffertje. Toen heb ik besloten dat ik mezelf dit niet meer zou aandoen en dat heeft veel rust in m’n leven gebracht. Met een van de zussen heb ik nog wel contact, telefonisch, en als ik de anderen zie op een concert bijvoorbeeld dan maak ik wel even een praatje in de pauze. Maar daar blijft het bij. Een ezel, etc. Natuurlijk vind ik het jammer, maar er is binnen die familie echt te veel gebeurd, en dan moet je op een gegeven moment voor jezelf kiezen. Uit zelfbehoud.
Dus als ik jou was zou ik het inderdaad in 2009 nog een keer proberen. Bij mij heeft het erg heilzaam gewerkt.

» Posted By Joan On December 29, 2008 @ 12:52

Trouwens wel raar dat iets wat vroeger zo alomtegenwoordig was nu helemaal geen rol meer speelt. Schreef elders hier dat ik vier verschillende gevallen ken van nabestaanden van zelfmoord, maar dat zijn er natuurlijk vijf, want m’n eigen oom heeft ook zelfmoord gepleegd. Ben daar vroeger heel veel mee bezig geweest, ook wel door mijn familie die hem vaak aanhaalden, zeiden dat ik ‘abnormaal gevoelig’ was, net als die oom. Heb ik al vaker geschreven, als je jong bent is vooral je familie je referentiekader. De rol die je daar speelt ga je zien als de persoon die je bent. Terwijl het ene maar heel zelden iets met het andere te maken heeft. De dynamiek van families kan totaal destructief uitwerken en sommige mensen tot zelfmoord drijven, terwijl als je er uiteindelijk mee breekt of echt fikse afstand van neemt het leven heel aangenaam blijkt uit te pakken. Hoewel dat er natuurlijk zeker niet bij iedereen achter zal zitten, denk ik wel dat het erg vaak een rol speelt. Mensen met op zich allemaal goede bedoelingen die elkaar gek maken binnen een gezin en kinderen die in zo’n setting ten onder gaan, zonder dat er sprake is van opzet of kwade bedoelingen. Mensen zijn allemaal maar mensen, met allemaal een draagkracht die ook wel eens op is. En dan doen ze elkaar weer dingen aan, of ze zijn er niet als ze er wel hadden moeten zijn. Mijn moeder was bijvoorbeeld lange tijd depressief, na de zelfmoord van haar lievelingsbroer. Daardoor was ze er weer niet voor mij, terwijl ik als kind veel ziek was en veel in het ziekenhuis lag. Zo grijpen dingen vaak in elkaar, hoort bij het leven. Rechtstreeks sadisme of echte slechtheid, het zal best voorkomen, maar meestal niet. Meestal is er sprake van onmacht, geen enkel mens kan altijd maar voor een ander klaar staan, dat geldt ook voor ouders naar kinderen (en omgekeerd). Maar goed. Nogmaals, Magnani, ik wens je veel sterkte.
Ik heb als rest van vroeger altijd nog een zekere mate van zelfverwaarlozing, maar ben momenteel lekker aan het opruimen (12 vuilniszakken weg deze afgelopen week!) en verder mezelf in de watten aan het leggen. Het beste verder.

» Posted By Joan On December 28, 2008 @ 23:21

Tja, Magnani, een oom van mij heeft ook zelfmoord gepleegd. En ik had een tante die echt hartstikke stapelgek was. Die was niet over haar scheiding heengekomen (nou was dat ook nog in een tijd dat je als vrouw erop werd aangezien, ook als je, zoals in haar geval, achter bleef met 3 kinderen terwijl hij er met een jonge vriendin en jouw geld vandoor ging, achteraf snap ik wel beter dat ze er gek van is geworden). Zij ging in de heer, van de zevende dags adventisten om precies te zijn. Ze mocht o.a. niet drinken en vroeg dan cassis. Mijn moeder gaf haar dan een flinke bel bessenjenever en als kind moest je dat allemaal maar begrijpen. Later gingen mijn ouders wel oppassen bij die tante, ze was toen al echt veel ouder en kwam nauwelijks nog haar huis uit, omdat ze dacht dat haar inmiddels overleden ex-man putjes kwam slaan, met een hamertje, in haar koper en zilver. Weet nog dat mijn vader op een gegeven moment zei: Als ze nou Godverdomme ooit gevraagd had vroeger of we op de kinderen kwamen passen, ik verdom het om nog eens op het koper te gaan passen. Ze dacht trouwens ook dat die overleden ex via de televisie tegen haar sprak. Mad as a hatter, mag je wel zeggen, maar als ik zei dat die tante gek was, was het niet waar. Totaal maffe familie, tragisch ook trouwens. Maar dat kleurt mijn leven nu niet meer. En dat is nog het enige wat ik je zeggen wil Magnani, je bent niet voorbestemd, het is niet zo dat wat je familie overkomt jou dus ook zal overkomen. Je bent een eigen mens, dat haar eigen keuzes kan maken. Maar goed, als die levenswil er inderdaad niet is, ik kan jouw keuzes niet maken of beinvloeden. Sterkte. En bel morgen die psychiater even op.

» Posted By Joan On December 28, 2008 @ 22:54

Magnani, ik weet niet wie je nou verwijten maakt, mij (Joan) of John, dat is een ander. Ik denk dat je realiteitsbeleving op het ogenblik een beetje verward is, want John probeert op zijn manier gewoon je te helpen door je een ander perspectief te geven. Zelf heb ik in het verleden op jouw verzoek mijn hele hebben en houden blootgegeven, ook niet omdat ik dacht: bekijk het maar.

Heb je geen mensen in je omgeving waarbij je terecht kunt? Of als het echt slecht met je gaat, kun je niet naar de crisisopvang? Je schreef laatst dat je in therapie bent, en uit de tijd dat ik dat zelf nog was herinner ik me dat er soms zoveel werd omgewoeld dat ik echt totaal de weg kwijtraakte, ik heb toen een aantal keren een crisisopname gehad die maar even duurde totdat de crisis voorbij was.

Zelf zal ik hier trouwens niet meer op deze zelfmoordlog schrijven, Magnani. Zelf heb ik geen suicidale gevoelens of gedachten, integendeel. Vroeger had ik die wel, maar dat is lange tijd geleden en ik heb al verteld hoe dat voor me was, heb geen zin in herhaling te treden. Daarbij komt ook dat een goede kennis van mij onlangs te horen heeft gekregen dat hij kanker heeft en niet beter kan worden, hij krijgt binnenkort de 2e chemo die alleen nog gegeven wordt om zijn leven te verlengen. Natuurlijk begrijp ik best dat er tegelijkertijd heel veel mensen liever van het leven verlost zouden willen zijn en begrijp en respecteer ik dat.

Ik weet nog heel goed, van vroeger, hoe het was helemaal opgesloten te zitten in jezelf en je eigen narigheid, daardoor totaal geen oog te hebben voor de wereld om je heen, met het verdriet van al die andere mensen, ook van degenen die helemaal niet dood willen. Ik weet nog dat destijds een goede vriendin van me overleed, aan kanker. Net de liefde van haar leven gevonden, twee kleine kinderen. Iedereen jankte wat af bij de crematie, maar ik kon helemaal niet huilen (dat kon ik sowieso niet vroeger, heeft zeker tot m’n 38e geduurd voordat ik dat kon). Dat gaf me het gevoel een totale freak te zijn. Bij mij is het wel overgegaan, door goede hulp, bij anderen gaat het over door het leven, en weer anderen maken er inderdaad een einde aan. Ik ben in zoverre wel met John eens dat het voornamelijk te maken heeft met je eigen wil om te leven, hoe het bij jezelf uitpakt. Die is bij mij altijd groot geweest. Maar met kracht of slapte heeft dat helemaal niks te maken. Mensen zitten anders in elkaar. Ik heb altijd als lijftekst het lied van John Lennon gehad: “Whatever gets you thru your life, ‘s allright, ‘s allright”. En ik vind het ontzettend jammer als mensen de keuze maken dat leven niet af te maken. Maar het blijft wel hun keuze en het is uiteindelijk hun leven, waarover ze zelf mogen en kunnen beschikken. Sterkte dus, Magnani, en het ga je goed.

» Posted By Joan On December 28, 2008 @ 15:10

Goh, dat overkomt me nou echt nooit, leiden schrijven als het lijden moet zijn. Maar ben aan het ontwennen van de nicotinekauwgum, al 3 maanden, 6 dagen en 9 uur niet gerookt en nu ook al 2 dagen van de kauwgum af. Er is trouwens ook een verband tussen gebruik van alcohol en nicotine en depressieve gevoelens. Mensen grijpen vaak naar de fles als ze zich rot voelen, om tijdelijk verdoofd te zijn, en worden dan honderd keer depressiever wakker en grijpen dus weer naar de fles, etc. Moet iedereen zelf weten, maar een keertje de rotte gevoelens gewoon voelen (ik weet uit ervaring dat het heel pijnlijk kan zijn) en daarbij voor ogen houden dat die net als geluksgevoelens weer over zullen gaan is ook een manier om me problemen om te gaan.

Zelf word ik altijd hartstikke vrolijk van gezond leven. M’n vervelende trekjes kan ik toch wel kwijt, nu heb ik me uitgeleefd op de weblog van Ronald Soerensen. Daar stond dat z’n vrouw was bedreigd en een mobiele telefoon in een pakje toegestuurd had gekregen. (Bom, bom, bom, zo werkt dat in de mind van de oprichter van de populistische omroep nederland, wat zo mooit rijmt, PON, op TON). In diezelfde week had ik ook zo’n pakje met telefoon gekregen, als prijs in de Postcodeloterij. Ik heb daar echt tot vervelens toe over doorgeemmerd, of zij niet gewoon een prijs had gewonnen, en dat ik al twee telefoons had, etc., en veel liever Ben & Jerry-ijs had gewonnen, en zo’n leefbare die eerst helemaal meeging en me links stuurde naar berichten over bombrieven en bomtelefoons en uiteindelijk helemaal woedend werd toen hij doorkreeg dat hij en zijn held in de maling werden genomen, heb me rotgelachen. Melig voorbeeld, maar je kunt zoveel.

Ik wil er maar mee zeggen, je kunt ook iets doen met je gevoelens. In ZW Pakistan worden meisjes nu met de dood bedreigd door de Taliban, als ze na 15 januari nog naar school gaan zullen ze worden vermoord. Ik zeg dit met name voor meisje, die tips vroeg wat ze aan haar ouders moest zeggen, in de brief die ze zouden vinden gelijk met haar dode lichaam. Je kunt je ook aansluiten bij Amnesty International, meisje, en iets proberen te doen voor die meisjes daar in Pakistan. Al ga je maar met een spandoek de straat op. In de Gaza bijvoorbeeld, ik houd me buiten de schuldvraag, maar daar wordt ook de onschuldige burgerbevolking gedood en gewond momenteel. Ga de straat op, ga protesteren! Leer je ook gelijk anderen kennen.

En als ik met deze bijdrage iemand beledig, bij voorbaat mijn excuus. Mijn gevoelens worden ook wel eens geschokt, bijvoorbeeld als ik een meisje zie schrijven dat ze bij voorbaat dankt voor tips wat ze aan haar ouders moet schrijven omdat ze de rest van haar zelfmoordplan al klaar heeft. Dan denk ik zeker wel: het zal je kind maar zijn. Je zult er maar 9 maanden mee in je buik hebben gelopen, mensen met hun oor aan je buik hebben gehad om het hartje te horen.

Maar goed, zelf was ik als puber ook verschrikkelijk ongevoelig. Komt omdat je, tenzij je echt pech hebt gehad, nog niet zo gek veel hebt meegemaakt op die leeftijd. Het maakt de wens van anderen om dood te gaan niet minder legitiem, en ook niet dat ze daar hier over willen praten. Dus dit was alleen bestemd voor meisje.

» Posted By Joan On December 28, 2008 @ 13:39

Wat totaal niet de bedoeling jou, of iemand anders te beledigen, Magnani. Maar er lezen hier vrij veel mensen, het is de drukst bezochte column van Karin. Het zou mij helemaal niets verbazen als sommigen van hen zich gewoon ongelukkig voelen of niet goed in hun vel of leiden aan een gebrek aan zelfvertrouwen. Dat lees je namelijk ook vrij vaak, er hebben hier nogal wat mensen geschreven.

Verder hoop is toch niet dat je depressief bent omdat je er achter bent gekomen dat je lesbisch bent, terwijl je een gezin hebt? Want tjeetje, als ik al gewoon in mijn eigen vrienden- en kennissenkring kijk, hoeveel mensen daar homoseksueel of biseksueel zijn, er wordt wel eens gezegd dat elk mens in potentie biseksueel is en ik ben inderdaad ook wel eens (twee keer zelfs) verliefd geweest op een vrouw, al ben ik er nooit een relatie mee begonnen. Ik bedoel, als je er iets mee wilt, dan zul je best een lastige tijd tegemoet gaan. Maar erg afwijkend is het niet.

» Posted By Joan On December 28, 2008 @ 13:16

In mijn mailbox kreeg ik ook een aankondiging van een cursus zelfvertrouwen die wordt gegeven door Psychologie Magazine, is daar op de site wel terug te vinden. Die is niet gratis trouwens. Waarom zou het ongepast zijn, John? Mensen die echt de keuze maken een einde aan hun leven te maken omdat ze alles al geprobeerd hebben en desondanks echt niet meer willen leven die lezen er wel overheen. En degenen die zich gewoon ongelukkig voelen en door wat simpele technieken al wat beter in hun vel kunnen komen zijn er misschien mee geholpen.

» Posted By Joan On December 27, 2008 @ 16:43

«« Back To Stats Page