Statistiek


Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 5453

Comments Posted By Joan

Displaying 0 To 0 Of 0 Comments

Zelfmoord nadoen

Kletskoek, een denigrerende opmerking???? Hoezo, dames? En waarom die felheid? Er í­s altijd een alternatief voor zelfdoding. Dat is alles wat ik zeg. Daar zit geen enkel oordeel in over degenen die de keuze van zelfdoding maken. Alleen de feitelijke vaststelling dat voor die keuze een alternatief zou hebben bestaan. Dat moeten degenen die het eigen leven beeindigen zelf weten, al ontzeggen ze zich niet alleen het (wellicht tijdelijke) lijden, maar ook alle vreugde, warmte en liefde die nog in het verschiet had kunnen liggen. Ik heb alle recht dat jammer te vinden, een crisis in je leven duurt nooit voor altijd, maar je hebt wél slechts één leven, dat kun je niet nog eens in gewijzigde vorm overdoen. Die keuze om het eigen leven te beeindigen respecteer ik natuurlijk, ook al í­s er een alternatief. Ik zie zelfdoding ook niet als moord op jezelf en ben een groot voorstander van zelfbeschikkingsrecht. Dat neemt niet weg dat ik hartstochtelijk van leven houd, het al erg genoeg vind dat daar ooit langs natuurlijke weg een einde aan zal komen, en het echt verschrikkelijk jammer vind als mensen het leven opgeven. Ik vind het ook heel erg voor de nabestaanden van degenen die zich het eigen leven benemen. Want hun verdere last in het leven wordt én door zo’n verlies verzwaard, maar ook door gedachten van “wat heb ik verkeerd gedaan?”, “had ik dit kunnen voorkomen?”, “treft mij hierin ook blaam?”, etc. En dat vind ik tragisch.

» Posted By Joan On March 18, 2007 @ 20:03

Puck, ik ben het niet helemaal met je eens. Je zegt zo pertinent “Aan sommige omstandigheden is niets te veranderen en sommige omstandigheden zijn niet te verdragen”, ik ben dat echt helemaal niet met je eens. Ik denk regelmatig aan vrouwen uit bijvoordeeld Darfur, vaak verkracht, hun geliefden uitgemoord. Gruwelijke omstandigheden die niet veranderd kunnen worden en echt heel bijzonder moeilijk te verdragen zijn. Toch gaan die vrouwen door. Ik wil ieders keuze uiteraard respecteren. Maar ik blijf wel van mening dat er altijd, altijd, altijd een alternatief is voor zelfdoding. Veel zelfmoord komt voort omdat iemand tijdelijk een andere gemoedsgesteldheid heeft, door een zware depressie. Maar er is wel degelijk een alternatief. Zo zou je ook kunnen kiezen het lijden dat tot de keuze voor zelfmoord dwingt gewoon te ondergaan, het te relativeren, te bedenken dat niets voor eeuwig zo blijft, dus ook een periode van lijden niet, dat er na elk afscheid, na elk verlies, ook van fysieke mogelijkheden, altijd weer iets nieuws komt en dat nieuws kan ook berusting zijn bijvoorbeeld. Iedereen moet natuurlijk zijn eigen keuzes maken, maar om mijn andere mening als “kletskoek” te kwalificeren, dat vind ik een beetje vreemd

» Posted By Joan On March 18, 2007 @ 20:02

Ik weet ook niet of het al dan niet op ideeen kan brengen bij mensen die al heel labiel zijn en met de gedachte rondlopen. Bij de gemeentelijke dienst waar ik onlangs ontslagen ben, hebben in korte tijd drie mensen een einde aan hun leven gemaakt, ze kenden elkaar alle drie en twee van hen waren directe collega’s. Zelf kan ik alleen spreken over het effect op mezelf. Zo’n in mijn ogen toch bijzonder tragische keuze doordringt mij ervan dat het leven ontzettend waardevol is. Dat er altijd, altijd, altijd een alternatief is voor zelfdoding. Zoals laatst die gezinsmoord omdat er grote schulden waren. Grote schulden in het meest welvarende land zo’n beetje van de wereld, waar ook nog eens een systeem van schuldhulpverlening bestaat waardoor je na drie jaar opnieuw kan beginnen. En dan dóód, er verder voor altijd niet meer zijn, om géld???? Verschrikkelijk vind ik dat. Maar of het ‘besmettingsgevaar’ oplevert, geen idee. Ik vermoed zelf van wel in sommige gevallen, ondanks het door Karin genoemde onderzoek. Zelf heb ik ooit, inmiddels lang geleden, een ernstige depressie gehad, was toen ook suicidaal. Nou las ik toen geen kranten en keek weinig t.v., omdat ik totaal geen interesse meer had voor de wereld om me heen, maar ik kan me goed voorstellen dat het vanuit dié gemoedstoestand in elk geval de gedachten naar zelfmoord doet afdwalen, waar ze sowieso nooit ver vandaan zijn als je door zo’n periode heengaat. Of je daardoor ook daadwerkelijk de stap zet is een andere kwestie. Maar dat de zelfmoord van een ander dan preventief werkt voor de ‘eigen’ zelfmoord geloof ik niet. Dat het preventief werkt bij omstanders die zelf niet in een depressie verkeren, alleen maar diep verdrietig zijn omdat een mens waar zij zich om bekommerden geen alternatief meer zag, geloof ik zonder meer. Je wordt júí­st door de dood van een nastaande sterk geconfronteerd met de waarde van het leven. Maar ik denk dat de gemoedstoestand wel echt sterk van invloed zal zijn. Een psychisch gezond iemand kan behoorlijk wat hebben. Iemand die labiel is, psychische pijn lijdt, eigenlijk nog weinig zin in het leven kan ontdekken, kan denk ik wel degelijk ‘besmet’ worden. Al kan ik dat niet empirisch aantonen.

» Posted By Joan On March 16, 2007 @ 20:01

Ingezonden brief Landmark

Ja hoor Pietie, het is goed. Ik wil je een training aansmeren. Dram maar lekker door en lees vooral niet wat een ander schrijft. Ik raad je trouwens sterk af zo’n training te volgen. Je lijkt me nogal bevattelijk voor afgoderij en dat is bij zo’n training een erg slecht uitgangspunt.

» Posted By Joan On December 18, 2008 @ 00:47

Tja, het lijkt me dat de mensen die de trainingen willen volgen daarover moeten beslissen, niet jij voor hen, en al helemaal niet als je zelf nooit een Landmark- of Essence-training gevolgd hebt.

Ga dat eens doen, zou ik zeggen, en kom dan nog eens vertellen over je bevindingen. Verder blijf je de hardnekkige fout maken de Essence- en Landmarktrainingen in eenzelfde kader te plaatsen als trainingen binnen het GGZ-circuit. De training die ik bij Essence heb gedaan was bewust confronterend en zou zeker niet via Internet gegeven kunnen worden. Daarbij is het eigen keuze van de deelnemers daar geld voor te betalen en de training te volgen, je wordt ingelicht dat je dat niet moet doen als je psychisch labiel bent. Dus ik begrijp niet zo goed waarom je blijft hameren op de dingen die naar jouw oordeel beter zijn, temeer daar niemand je een Essence/Landmarktraining wil aansmeren.

» Posted By Joan On December 17, 2008 @ 20:56

Ja, zo kunnen we natuurlijk wel door blijven gaan. Waar gehakt wordt, vallen spaanders. Schade oplopen is inherent aan leven, en ik vermoed dat de kans groter zal zijn als je op vrijwillige basis deelneemt aan een training. Als gezegd, het is voor mij inmiddels vele jaren terug. Ik weet nog wel dat een eigen verklaring werd vereist over psychische gezondheid. Ik kan me niet herinneren of ook vooraf werd gezegd dat de training confronterend was. Ik vermoed van wel, want waarom zou anders zo’n verklaring omtrent de gezondheid worden gevraagd? Zelf zou ik, als ik destijds nogal labiel zou zijn geweest en er werd me een verklaring gevraagd waarin ik zei dat ik dat nou uitgerekend niet was, niet zo gauw geneigd zijn geweest aan zo’n training deel te nemen als ik dat WEL was. En zelf heb ik bij die training niets ervaren waarvan psychisch op dat moment niet ontregelde mensen in de war zouden raken. Ik zou het jammer vinden als de groep voor wie de training bedoeld is ervan weerhouden zou worden die te volgen door berichten die door mij als ervaringsdeskundige als overdreven worden beschouwd.

» Posted By Joan On December 17, 2008 @ 19:36

Hoor eens Pietie, ik wil er geen uitgebreide discussie over aangaan. In de tijd dat ik een training volgde bij Essence en in de tijd dat een kennis van mij een training volgde bij Landmark werden die niet op andere wijze aangeprezen dan voor wat ze waren: trainingen. Zeer duidelijk geen alternatief voor het GGZ-circuit en zeer duidelijk alleen bedoeld voor mensen die op dat moment niet psychisch in de knoop zaten met zichzelf. Voor aanvang werd ook een verklaring dienaangaande gevraagd. De training was soms zonder meer confronterend. Het was ook uitputtend, vooral ook door de tijden en de frequentie. Maar zowel Essence als Landmark zijn commerciele organisaties, zij doen zich niet anders voor dan ze zijn. Organisaties die aan het geven van intensieve trainingen die niets te maken hebben met de GGZ geld willen verdienen. Ik vind daar persoonlijk niets mis mee en heb veel baat gehad bij de Essence-training.

» Posted By Joan On December 17, 2008 @ 18:27

Pietie, mijn ervaring met Essence en de ervaring die iemand die ik ken met Landmark heeft gehad is juist, dat als je labiel bent je niet aan zo’n training kunt deelnemen. Dat soort trainingen zijn het ook helemaal niet. Verder mag alles ter discussie worden gesteld, maar er zijn wel wettelijke grenzen, bijvoorbeeld die van smaad en laster. Er is aan mij nooit gevraagd cursisten te werven. En degene die ik ken die een Landmark training heeft gedaan is dat wel gevraagd, maar zij heeft gezegd: nee, daar heb ik geen zin in en daarna werd het haar niet meer gevraagd. Herhaaldelijk beweren dat dit sekte-achtige organisaties zijn en een voorstelling van zaken geven die niet klopt met de realiteit vind ik niet zo fris, dat is dan ook de enige reden waarom ik me in deze discussie gemengd heb.

» Posted By Joan On December 17, 2008 @ 15:31

Ik ben dat wel met je eens, Mike. Zelf heb ik in het verleden (heel lang terug al, in een fase van m’n leven dat ik zoiets nodig had) een Essence training gedaan en heb daar veel baat bij gehad. Ik ken ook iemand die een Landmark training heeft gedaan en daar ook veel aan heeft gehad. Geen van beiden hebben we de ervaring opgedaan, die zo vaak wordt gesuggereerd, dat de organisatie ons probeerde te claimen of vast te houden.

» Posted By Joan On December 17, 2008 @ 14:11

Zelfmoord gaat niet op recept I

En nog helemaal tot slot, voor degenen die echt geen boodschap hebben aan wat ik hierboven schreef omdat ze het uitzicht echt niet kunnen terug vinden, of omdat ze een ziekte hebben die niet tot herstel kan leiden en waarmee ze niet verder willen nog dit:

Herhaalde oproep.

Er zijn nog enkele plaatsen beschikbaar!

MINISYMPOSIUM OVER DOODSWENS CHRONISCH PSYCHIATRISCHE PATIËNTEN

Datum: Dinsdagavond 24 maart 2009 aanvang 19.30 uur
Locatie: ROC Nova College, Zijlweg 203, 2015 CK Haarlem
Gratis parkeren, ook bereikbaar met bus 4 vanaf CS
Aanmelden: Toegang gratis, maar aanmelden verplicht via 023-573 17 71 of per mail

FEITEN
Jaarlijks komen gemiddeld 1.600 Nederlanders door zelfdoding om het leven. In bijna de helft van de gevallen gaat het om mensen met een chronisch psychiatrische aandoening. Elk jaar vragen ruim 300 mensen die chronisch psychiatrisch lijden hun psychiater om stervenshulp. Niet vanuit een waan of impuls, maar vanuit ernstig lijden en het uitzicht dat er in hun toestand geen of nauwelijks kans op verbetering bestaat. Ruim 40 procent van de psychiaters vindt dat hulp bij zelfdoding bij chronisch psychiatrische patiënten mogelijk moet zijn. Maar de feiten leren dat psychiatrische patiënten binnen de reguliere hulpverlening veelal beperkt gehoor vinden als ze over hun doodswens willen praten. Laat staan dat de gevraagde hulp ook daadwerkelijk wordt verleend.

In 2008 zijn (voor het eerst in zes jaar!) twee verzoeken om hulp bij zelfdoding door psychiaters ingewilligd. Beide gevallen zijn door de toetsingscommissie euthanasie als zorgvuldig aangemerkt. De meeste hulpvragers staan dus alleen en voelen zich gedwongen om zelf – op een vaak gruwelijke wijze – een einde aan hun leven te maken, met alle gevolgen van dien voor de patiënt, naasten en getuigen.

MINISYMPOSIUM
Het Humanistisch Verbond en de NVVE vinden het gebrek aan hulp en de gevolgen daarvan voor hulpvragers en hun omgeving schrijnend en inhumaan. Daarom organiseren zij een minisymposium met debat over het schrijnend gebrek aan hulp voor chronisch psychiatrische patiënten met een doodswens. Tijdens het debat zullen de twee casussen uit 2008, waarin hulp bij zelfdoding is verleend, uitvoerig aan bod komen.

Als inleiding op het debat zal een deel van de film Mag ik dood worden vertoond. De film, gemaakt in opdracht van de Humanistische Omroep en het Humanistisch Verbond, behandelt het schrijnend gebrek aan hulp voor mensen die vanwege chronisch psychiatrische klachten hun leven ondraaglijk en uitzichtloos vinden en de dood verkiezen.

Na de film volgt een debat over het taboe op de doodswens. Centraal in het debat staan de vragen: Hoe om te gaan met een doodswens? Waarom is de doodswens veelal onbespreekbaar en worden patiënten die niet verder willen leven aan hun lot over? Waarom wordt de vraag om hulp bij zelfdoding door psychiaters zo zelden ingewilligd? Zijn er alternatieven om een waardig levenseinde mogelijk te maken?

PROGRAMMA
19.00 uur: Ontvangst
19.30 uur: Welkom door Victor Hilbrant, voorzitter Humanistisch Verbond Haarlemmerland
19.35 uur: Inleiding door Hans van Dam en vertoning deel documentaire ‘Mag ik dood’
20.15 uur: Discussie met panel en publiek
21.30 uur: Afsluiting

Panelleden
Johan Huisman, psychiater en bestuurslid NVVE
Dick Swaab, hoogleraar neurobiologie UVA, arts
Chantal G’illard, lid Tweede Kamer PvdA
Rein Zunderdorp, voorzitter Humanistisch Verbond
Freek Boon, humanistisch geestelijk verzorger GGZ Delfland

Gespreksleider
Hans van Dam, gespecialiseerd verpleegkundige (neurobiologie), docent en consulent hersenletsel en publicist

Deze bijeenkomst wordt georganiseerd door:
– Humanistisch Verbond, afdeling Haarlemmerland
– NVVE, Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde

» Posted By Joan On March 18, 2009 @ 22:05

En als minips: Bij mijn inventarisatie destijds of ik alles geprobeerd had vond ik veel en ook onaangename dingen, maar miste ik de opname in een psychiatrische kliniek die ooit wel aangeraden was maar waarvan mijn moeder toen gezegd had bij de kennismaking: “Over mijn lijk komt mijn dochter hier terecht”. Niet uit kwaaigheid trouwens, maar uit haar soort van liefde.

Had dus alles geprobeerd, maar dat niet. En ik heb toen mijn huisarts gebeld en gezegd dat ik opgenomen wilde worden.

Voor de potentiele zelfmoordenaars die hier misschien alleen maar uit wanhoop belanden, niet schrijven, wel lezen, zou ik graag nog willen zeggen: Zelfmoord is een einde van iets dat nu misschien onverdraaglijk lijkt, maar dat zeker niet altijd hoeft te blijven. Er is wat mij betreft altijd en voor alles een alternatief.

Bij zelfmoord kun je niet meer werken. Want je bent er niet meer. Je kunt niet meer je gezin of verdere familie teleur stellen. Want je bent er niet meer. Je kunt ook geen pijn meer voelen. Want je bent er niet meer.

Voor al dat er niet meer zijn is een alternatief van er tijdelijk niet meer zijn, een opname in een psychiatrische kliniek. Dood kan altijd nog. Dat kan je laatste keuze zijn, als ook die opname niet helpt.

Zelf stond ik ooit voor die keuze. Wilde dood en was dat eerder al haast geweest, wist wat ik moest doen om echt dood te geraken. Had zoveel, naar mijn gevoel alles, geprobeerd. En dacht toen: Nee. Ik heb me nooit laten opnemen. Als dat ook niet helpt, dan mag ik ook van mezelf dood.

Het hielp wel. Het enige waar ik nu nog mee zit, is dat ik natuurlijk een keertje dood zal gaan en dat komt zo slecht uit, want dan maak ik die toekomst niet meer mee. Terwijl het leven alleen maar leuker wordt met het ouder worden. Ik zou mezelf zeker natuurlijk ook pijn en tegenslag hebben bespaard als die ambulance ietsje later was gekomen en ik dood zou zijn geweest. Regelmatig maak ik me zorgen of de hersenbeschadiging die ik mezelf destijds heb aangedaan zal doorwerken in een vroegtijdige dementie. Had ik het dus maar niet gedaan destijds.

Aan wat ik mijn ouders destijds heb aangedaan denk ik maar nooit. Ze zijn dood dus het trauma werkt voor hen niet meer door. Ik weet wel van mijn zusjes dat ze destijds als een hoopje ellende op de bank hebben gezeten, huilend, zich vertwijfeld afvragend wat ze fout hadden gedaan. Heel veel. Zeker wel. In mijn optiek van toen, in de optiek van mijn psychiater destijds. Inmiddels heb ik ongeveer de leeftijd van mijn ouders van toen ik haast dood was door zelfmoord. En kan ik bij mezelf te rade gaan hoe vaak ik door trauma’s uit het verleden met mezelf bezig ben geweest. Hoe vaak ik ruzie heb gehad met partners. Hoe vaak het echt te druk was op m’n werk. Welk voorbeeld ik zelf vroeger heb gekregen van huiselijk geluk.

Dus mijn laatste toevoeging voor potentiele zelfmoordenaars is: Zoek hulp. En verwacht alsjeblieft niet van ouders, partners, of welke ander ook wat jezelf niet kunt opbrengen. Onverdeelde aandacht, onverdeeld begrip voor een ander. Leer op je eigen benen te staan. Emotioneel en financieel. Leer te houden van anderen. Dan gaat volgens mij de rest vanzelf, hoewel ik dit wel alleen zeg tegen mensen die verder niets mankeren.

Er zijn natuurlijk legio andere categorieen. Voor wie zelfmoord misschien een veel eerder voor de hand liggen middel is, omdat herstel niet mogeijk is.

» Posted By Joan On March 18, 2009 @ 21:49

En als nog een kleine p.s. bij mijn afscheidsgroet: Ik ben destijds een maand of 2 opgenomen geweest, daarna ben ik ambulant in therapie gegaan bij de psychiater van de kliniek die ook een eigen praktijk had met daarnaan verbonden een max. aantal toegestane consulten door de verzekering. Pienk was de even tellen, 5e geloof ik, psychiater. En daarnaast had ik nog vele psychologen versleten. Eentje daarvan maakte de fout steeds maar naast me op de bank te komen zitten. Ze was wel de enige die een beetje in de gaten had (ik hield m’n kaken altijd stevig op elkaar) wat er aan de hand was. Maar haar echt grote fout destijs was, dat ze steeds een arm om me heen sloeg, me aaide. Het heeft denk ik wel een jaar of 8 geduurd voordat ik eindelijk begreep dat ze daarmee een vermeend gebrek aan moederliefde had willen compenseren. Voor mij, destijds o.a. slachtoffer geweest van een groepsverkrachting maar ook meer dan dat, was het echt totaal gruweliljk. Ik zie mezelf nog zitten toen, in mijn auto, als ik daarheen ging. Hoe gruwelijk ik het vond. Omdat ik al die armen om me heen, al dat geknuffel, dat helemaal niet kennelijk merken door die therapeute hoe ik verstijfde als ze aan me kwam, destijds heb ervaren als: “Godverdomme, nou weer een lesbo die haar handen niet thuis kan houden”. Ik hoop dat hier ook hulpverleners soms meelezen. Doe er je voordeel mee.

» Posted By Joan On March 18, 2009 @ 20:46

Emma, ik weet niet of je mij bedoelde met degenen die zeggen dat ze hier maar eens gaan vertrekken, maar aandachttrekkerij is dat zeker niet mijnerzijds. Het klinkt misschien wat hautain, maar dat heb ik niet zo nodig. Ik schreef hier omdat mijn oom zelfmoord heeft gepleegd (schot door het hoofd, hij had een wapenvergunning), omdat ik zelf in het verleden diverse zelfmoordpogingen heb gedaan (ik weet niet hoeveel van de fantaseerders hier daadwerkelijk met een ambulance zijn afgevoerd, dagenlang in coma op de intensive care hebben gelegen, daarna niet in staat tot spreken of lopen als een zombie in een rolstoel hebben gezeten, ik in elk geval wel). Daarnaast ken ik vrij veel mensen die door zelfmoord een naaste verloren hebben. Een vriend die zijn ex-partner op die manier is kwijtgeraakt (ophanging), de vader van een vriendin van mij (ophanging), de moeder van een vriendin van mij (alle pillen die ze voorgeschreven had gekregen tijdens een langdurige vakantie van de psychiater in 1 keer tot zich genomen) , een zusje van een oud-collega (voor de trein gesprongen). En geheel onverwacht werd ik een paar weken terug zelf geconfronteerd met het overlijden door zelfmoord van iemand met wie ik bevriend was en om wie ik veel gaf.

Ik geloof dus niet echt dat ik geen recht van spreken zou hebben.

Zelf schrijf ik heel duidelijk vanuit het perspectief van de ooit haast dood geweest zijnde die het (en dat was echt een wonder) overleefd heeft. Die daarna eindelijk, en zeker ook nog niet gelijk want het heeft nog vele afzienjaren geduurd, goede hulp heeft gekregen. En die het toch wel heel goed heeft gered. Ik heb persoonlijk een echt erg leuk leven. Leuk werk, erg leuke vrienden, goeie opleiding die ik mezelf heb bezorgd na mijn suicidale periode (die misschien ook wel voortkwam uit een gevoel dat het leven niet klopte zoals het toen was). Ik heb ook een echt erg leuke psychiater getroffen destijds toen ik me, met tegenwerking van mijn familie en op eigen initiatief, heb laten opnemen in een psychiatrische kliniek. Die me vele honderden uren therapie gewoon gratis en voor niks heeft gegeven toen de uren van de verzekering op waren. Niet iedereen vindt dat. Maar niet iedereen zoekt waarschijnlijk ook zo door, vanuit de gedachte dat als al die anderen kennelijk het leven prettig vinden, draaglijk, leuk zelfs, en jijzelf niet, er toch iets bij jezelf niet echt goed moet zijn gegaan omdat je zelf toch redelijk sterk bent, niet bij elke poep en scheet omgaat. Dat er dus een verschil moet zijn tussen die anderen en tussen jezelf. En dat je dat verschil dus kennelijk bij jezelf moet zoeken.

Waarmee ik dus helemaal niet wil zeggen: Het is dus je eigen schuld. Absoluut niet. Het kan heel goed zijn dat je ervaringen hebt gehad waardoor het verklaarbaar is, omstandigheden waarover je altijd je mond maar hebt gehouden, uit schuldgevoelens, of schaamte.

Het enige wat ik heb willen zeggen, ook voor wat betreft mijn harde opmerkingen over borderliners en voor degenen die NRCNext hebben zou ik zeggen, kijk even onderaan pagina 2 bij ikNRC heet geloof ik die rubriek: Zoek hulp. Doodgewone mensen kunnen alle gedoe met een borderliner niet aan. En als je van je suicidale gevoelens af wilt, en een prettig leven wilt hebben, zul je toch ooit uit die navel naar de levens van al die doodgewone mensen moeten komen. Natuurlijk kun je van goede vrienden, of een lieve partner, best wat geduld verwachten als je niet helemaal kosher in je vel zit. Maar als dat echt structureel het geval is, en als je dood wilt omdat je denkt dat het altijd zo zal blijven: Zoek hulp!!! Zoek hulp totdat je denkt: Ja, deze snapt me. En omgekeerd heb ik ook wat met deze. Ik begrijp heel goed dat het niet altijd zal slagen. Dat er mensen zijn die de boot altijd zullen missen. Dat geldt in z’n algemeenheid in het leven.

Ik weet zelf nog, toen ik mijn laatste en toen echt wel als zeer fataal bedoelde zelfmoordpoging wilde ondernemen, dat ik bij mezelf dacht: Heb ik alles geprobeerd? Ik dronk in die tijd soms veel (om de spanning kwijt te raken, niet dagelijks, maar wel soms). En had op dat vlak alles geprobeerd. Je had toen nog het Bureau Alcohol en Drugs. Weggestuurd. Ik was geen alcoholist. Nee hoor. Alleen zoop ik me soms totaal klem en ik had daar geen controle over. Ik mezelf dus aangemeld bij de AA. Vrolijker werd ik er niet van, en over het algemeen kwamen mensen daar pas als hun leven totaal ontspoord was. Nou ja, ik kan nog veel verder gaan. Ik had alles geprobeerd. Alleen nooit gedacht dat de erg heftige dingen waarover ik niet ga uitwijden, maar die wel waren gebeurd, en waarvan mij altijd was gezegd dat ik me niet moest aanstellen, misschien wel de basis vormden voor mijn suicidale gedrag. Dat bleken ze, nadat ik eindelijk goede hulp had gevonden en zoals jullie hierboven zien niet zomaar gelijk, het heeft jaren geduurd, jaren van volhouden, jaren van depressie, jaren van dood willen wel te zijn.

Ik leef al vele jaren een erg gelukkig leven. Ik riep vroeger vaak tegen vrienden dat ik hartstikke blij was dat dit gebeurd is, en dat, en toen nog eens dat, omdat ik zeker wel geloof dat als veel nare dingen gebeuren en je komt daar goed uit, je ook een bewustzijn krijgt van de vele nare dingen in de levens van anderen, zelfs al zijn die vaak een peuleschil als je het vergelijkt met wat jezelf overkomen is. Maar elk mens maakt goede dingen mee, en nare. En misschien is de kracht om dingen te lijf te gaan ook niet gelijk verdeeld. Ik weet wel dat naarmate ik binnen mijn familie vaker hoorde dat mijn oom P. zo’n lieve man was, maar het leven niet aan kon, en dat ik op hem leek, mij dat motiveerde verder hulp te zoeken. Want zelfmoord is al helemaal niet erfelijk bepaald. Je bent een individu. Je hebt slechts 1 leven, je kunt het niet nog een aantal keren overdoen. Bij het leven hoort ook pijn, narigheid, ellende, tegenslag. Als je niet al te neurotisch bent en er niet nog eens de extra handicap bij hebt dat je van alles denkt van de mensen om je heen, dat die jou wel niet zullen zien zitten, dat niemand wel van jou zal houden, of weet ik veel wat voor rare dingen mensen kunnen bedenken om zichzelf het leven zuur te maken, dan kun je die pijn en narigheid die inherent is aan leven goed aan, omdat je ook de keerzijde van het genieten en gelukkig zijn kent. Maar neurotische mensen zitten alleen aan die zwarte kant. Die blijven zwelgen in de pijn en narigheid, kunnen zich daar niet uit tillen, en gaan daar aan kapot of maken levenslang anderen het leven zuur. Dus als afscheidsgroet wil ik nog 1 keer graag herhalen: Zoek hulp!!!

» Posted By Joan On March 18, 2009 @ 20:27

‘Aurora’, er hadden al een paar mensen laten weten dat je geen reactie waard bent. Dat je desondanks blijft proberen, letterlijk ‘over lijken’, je vermeende gelijk te halen en daarmee elke keer opnieuw aantoont echt geen benul te hebben hoe normale menselijke relaties in elkaar zitten, maakt je naast zielig ook nog lachwekkend.

» Posted By Joan On March 17, 2009 @ 07:21

Dat begrijp ik wel, Darella. Gelukkig dat het dan toch wel op een andere manier geholpen heeft. Het ga je goed. Het lijkt me verschrikkelijk je vader zo te zien. Het lijkt me sowieso verschrikkelijk als een van je ouders zelfmoord pleegt, zelfs al ben je volwassen en zelfs al hebben ook ouders het recht hun eigen keuzes te maken en daarbij niet altijd te blijven denken aan het effect daarvan op hun kinderen. Dus nogmaals: heel veel sterkte.

Ik hoop dat je die horrorbeelden kwijt zult raken, ik hoop ook dat de dood van je vader op een gegeven moment de plaats zal krijgen die de dood van een ouder sowieso krijgt, iets natuurlijks, iets wat gebeurt in het leven van een kind.

En verder, Henk, voor mij hoef je niet weg te blijven. Als jij het prettig vindt hier te schrijven en ik wil er vanaf omdat ik merk dat ik dikker en ongelukkiger word van schrijven op weblogs, dan is een goede oplossing dat jij ermee doorgaat en ik ermee stop. Jij ook het beste, Henk.

» Posted By Joan On March 15, 2009 @ 19:58

380. O sorry, Henk. Ik vermoed dat je mij bedoelt, maar als je de zin leest die Darella hier citeerde van jouw website dan is het toch niet al te vreemd dat ik daar boos om werd. Ik zie nu in de bijdrage van Darella dat je niet de
intentie had nabestaanden te kwetsen met deze zin:

“Maar bedenk wel, dat bijna iedere zelfdoding, dat bijna iedere euthanasie, in feite een aanklacht is tegen hen die achterblijven”.

Dan zou ik die zin, zeker als je hier nooit meer zult komen (al heb je dat een keer of dertig eerder geschreven) toch eens gaan herformuleren. Maar ik heb inderdaad op een vluchtige blik na (daartoe uitgenodigd door jou) je weblog nooit bekeken. Dus kennelijk werd deze zin hier buiten de context waarin ze behoorde geplaatst.

» Posted By Joan On March 15, 2009 @ 10:56

Darella, ik denk niet dat je hier een antwoord zult vinden waarom je vader deze uitweg heeft gekozen.

En door te reageren op een type als ‘Aurora’ doe je alleen jezelf maar pijn. Als je kijkt naar de reactie die Aurora op mij geeft, met een citaat van mijzelf waarin toch iets bijzonder essentieels is weggelaten, zie je dat dit figuur, met wie ik slechts diep medelijden heb, alleen maar zit te provoceren om het provoceren. Het is een voyeur. Heeft geen idee hoe normale mensen op een normale manier om elkaar geven, is daar gefrustreerd door, en denkt dan op deze manier zijn gram te kunnen halen.

In elk geval bedankt, ‘Aurora’. Mij heb je tot het inzicht gebracht dat ik mijn gevoelens en gedachten beter kan delen met de vele mensen van vlees en bloed die mij lief zijn, dan met anonieme mensen op een weblog.

En Darella, ik wens je nogmaals veel sterkte.

» Posted By Joan On March 15, 2009 @ 10:49

En nog als p.s.: Ik ben het overigens ook volkomen eens met je antwoord aan Henk, Darella.

Ik heb Henk’s weblog zelf nooit gelezen, maar begrijp dus dat daar deze zin op voorkomt:

“Maar bedenk wel, dat bijna iedere zelfdoding, dat bijna iedere euthanasie, in feite een aanklacht is tegen hen die achterblijven”.

Ik word echt boos als ik zoiets lees. Het gaat weer van de volstrekt bizarre veronderstelling uit, dat sommige mensen het zwaar hebben in dit leven, en dat het voor de rest ‘a piece of cake’ is, iets waar je zo maar even doorheen dartelt.

Dat is de waanzin van iemand die onvoldoende communiceert met anderen en teveel op zichzelf gefixeerd is geraakt (sorry Henk, het is echt niet mijn bedoeling je te kwetsen).

Ik ga het nog helemaal niet hebben over die 85% van de mensheid die in armoede leeft, voor wie leven al helemaal niet staren naar de eigen navel en dat vertalen op een weblog is, maar simpelweg overleven, zien voldoende eten te krijgen die dag, wat vaak niet lukt.

Ik beperk me tot die uiterst bevoorrechte 15% (grofweg genomen) in het welvarende Westen van Europa en de V.S. Ook die mensen worden geboren, hebben hun verdriet en tegenslagen, naast de vreugde en het plezier. Voor elk mens is het leven – naast een aangename zaak – ook een worsteling om evenwicht na trauma’s die elk mens op z’n pad vindt. Om die mensen die dat wel lukt dan ook nog maar eens in de schoenen te schuiven dat zij tekort zijn geschoten naar degenen die het niet redden, je moet toch wel bijzonder zwelgen in het zelfmedelijden om zoiets op te schrijven. Of de feiten over jezelf niet onder ogen durven te zien.

Er zijn mensen die inderdaad met recht een ander verantwoordelijk mogen stellen voor wat hen is overkomen. Dat geldt bijvoorbeeld voor de dochter van die Oostenrijker, die door hem werd opgesloten in een kelder en na afgedwongen incest 7 kinderen baarde.

Er zijn ook mensen die echt ziek zijn, of nagedacht hebben en weloverwogen tot het besluit zijn gekomen dat het voor hen beter is niet verder te leven. Zo’n besluit kan ik betreuren, maar respecteren. Ik vind het met name naar die mensen een belediging posthuum te stellen dat hun besluit een aanklacht is tegen hen die achterblijven.

Ik leef, kan mijn schouders ophalen als ik zo’n zin lees, denken ach nou ja, die man is niet wijzer dat hij zo schrijft. Maar de nagedachtenis van mensen die juist alles wilden, behalve degenen die zij achterlaten treffen, wordt daardoor wel besmeurd.

Projectie is iets waar iedereen zich aan schuldig maakt. Maar Henk moet zijn kennelijke wraakgedachten waarmee hij wel eens over zelfmoord heeft gefantaseerd, althans, dat lees ik in zo’n zin, niet zo schaamteloos projecteren op een hele groep van totaal verschillende individuen.

» Posted By Joan On March 14, 2009 @ 16:07

368. Dank je wel, Darella. Het is heel prettig te merken dat iemand begrijpt wat ik bedoel. Ik heb besloten trouwens om niet verder mee te doen aan de discussie hier, omdat het mezelf niet helpt dat te doen. En elk mens heeft het recht ook aan zichzelf te denken, en niet verder te gaan met iets wat schadelijk is voor zichzelf.

Wat mijn gevoelens over borderline betreft, ik begrijp natuurlijk wel dat je er zelf niet voor kiest borderliner te worden, ik weet ook dat herstel heel moeilijk is en dat niet iedereen de juiste hulp vindt op dat vlak. Maar ik ben er absoluut van overtuigd dat een gewone leek een borderliner niet kan helpen, en al helemaal niet door een wildvreemde bemoedigend toe te spreken op een weblog. Dat is mijn overtuiging en dat hoeft niet die van anderen te zijn.

Ik heb meer ervaringen met borderliners dan die ik hier prijs gaf, van de vrouw die ik anderhalf jaar lang, twee keer per week, door weer en wind, met eerst de tram, dan de trein, dan de bus en dan weer terug ging opzoeken in de hoop haar te kunnen helpen. Ik had wel contact met haar psychiater, maar hoopte dat de positieve aandacht haar zou helpen, dat gewoon leuke dingen doen samen twee keer per week, of wat kletsen, zou doordringen. Nee. Dat gebeurde niet. Ik ben er totaal op stuk gelopen. De laatste keer gaf ik haar in mijn totale frustratie een licht stompje tegen haar bovenarm. En zei zei: “je hebt me geslagen!”. Ook van de psychiater later hoorde ik dat het enige wat haar was bij gebleven van het contact met mij, na anderhalf jaar inspanning, dat ik haar “geslagen” had. Al op vrij jonge leeftijd, nadat ik er kort mee had samen gewoond, had ik geleerd dat je een man met liefde niet van de drank af helpt. Dat kan hij alleen zelf, desnoods met professionele hulp, maar zeker niet door de liefde van een ander. Zelf heb ik geleerd geen relaties meer te beginnen waarin de ene word gemanipuleerd door de ander, waar een psychische gesteldheid als chantagemiddel wordt ingezet, hoe sneu dat ook kan zijn en hoe onbewust het wellicht ook gebeurt.

Mensen met borderline moeten hulp zoeken bij een psychiater. Zomaar een mens kan dat op de lange duur niet opbrengen, die continue wenteling van stemmingen en emoties, en hulp is goed mogelijk. Maar dat is maar gewoon mijn eigen mening. Gelukkig dat anderen daar anders over denken. Nogmaals bedankt, Darella. En sterkte met de verdere verwerking van het verlies van je vader.

» Posted By Joan On March 14, 2009 @ 15:45

353 Darella, ja, een levendige boel hier. Ik vraag me wel af of we met dat onderling gekift mensen die echt met een levensvraag zitten, of overwegen zelfmoord te plegen, op die manier niet weg jagen.

Maar desondanks, hartelijk dank voor je bemiddelingspoging, en voor de toon die je daarbij aanslaat. Die is gewoon aardig. En oplossingsgericht.

Op Aurora reageer ik maar helemaal niet meer, want zoveel waanzin heb ik echt nog nooit bij elkaar gezien en ook als innovatief idee vind ik het geen enkele toevoegende waarde hebben. Daarbij, gelukkig heb ik een dikke huid, maar iemand waar ik veel om gaf is op 19 februari voor de trein gesprongen. Ik vraag me af hoe volstrekt op jezelf gefixeerd, hoe totaal ongevoelig voor anderen, je wel niet kunt zijn om in zo’n geval een link met plaatjes (uiteraard door niemand hier behalve Aurora bekeken) te plaatsen van mensen die voor de trein zijn gesprongen. Dan ben je een sadist, dan is het in je bovenkamer in het geheel niet pluis, en dan lijkt het me een erg goede optie jezelf aan te melden voor die operatietafel, als proefpersoon of de door jou uitgedachte totaal waanzinnige constructie ook inderdaad werkt. Jammer dat er geen enkele arts te vinden zal zijn, en ook geen enkele burger in Nederland, die hierin mee zal willen gaan want anders waren we in elk geval van haar/hem af.

Wat mijn boosheid betreft, Darella, ik neem mezelf inderdaad een beetje kwalijk dat ik hier met wildvreemden maar een beetje theoretisch zat te lullen, terwijl iemand waar ik om gaf dermate suicidaal was. Ik neem mezelf dat erg kwalijk, temeer omdat hij al lange tijd op mijn bellijstje stond en ik daar o.a. niet toe gekomen was tot op heden (nou verwachtte ik dit ook echt helemaal niet, en er zijn wel meer mensen waarvan ik denk, of die omgekeerd van mij denken: nou echt weer eens gauw bellen om af te spreken). Niet dat ik me er schuldig over voel want dat heeft bijzonder weinig zin als je niks meer kan veranderen aan de situatie.

Verder ben ik ook een beetje boos omdat ik net als Henk wel enige ervaring heb met borderline cases. Ik heb ooit anderhalf jaar lang iemand twee keer per week opgezocht in een ver af gelegen psychiatrische kliniek. Door weer en wind en met veel vertraging onderweg. En ik ben geen psychiater, zou ook als ik mijn leven nog eens over mocht doen niet de ambitie hebben dat ooit te worden. In die vrouw toen zag ik iets, ik vond het zo ontzettend zonde dat ze daar van ambulante afdeling naar de chronische afdeling ging, haar kinderen nooit meer te zien kreeg. Dus ging ik er steeds maar weer heen, tegen alle frustraties in over de echt absolute egocentriciteit en ik heb toen echt al mijn aardigheid verbruikt denk ik, althans, voor wat betreft dit soort gevallen waarin alles eenzijdig van 1 kant moet komen en de ander in de slachtofferrol blijft hangen. Misschien dat ik het vroeger nog kon opbrengen uit een soort hautaine houding van “ik ben kennelijk sterker dan zij” want in mijn persoonlijk leven hadden zich aanmerkelijk ergere voorvallen afgespeeld dan in het hare. Maar misschien cultiveerde ik vroeger ook enigszins het toch een beetje leuk zijn van gekke mensen afgezet tegen de grauwe middenmaat. Pas sinds ik gefascineerd ben geraakt door de menselijke soort in al haar aspecten, en er achter ben dat de grauwe middenmaat natuurlijk net zo min bestaat als een hele natie van foute mensen zoals mij vroeger ook wel werd ingeprent over Duitsers, etc., etc., kortom: sinds ik er achter ben dat elk mens zijn portie te verduren krijgt en de overgrote meerderheid die portie slikt en toch een aangenaam mens blijft, raakt mijn geduld met degenen die uitsluitend met zichzelf bezig zijn, hoezeer ik me ook realiseer dat het juist tot hun ziektebeeld behoort, behoorlijk op.

» Posted By Joan On March 12, 2009 @ 19:38

O, je had het over 341, Ans. Nou nee hoor, gebrek aan aandacht heb ik niet en op de aandacht van anonieme mensen op weblogs zit ik al helemaal niet te wachten. En ik vind het eerlijk gezegd ronduit pervers dat jij de dood van een echt mens waarover geschreven wordt afdoet als aandachttrekkerij. Dan ben je wel heel erg ver heen, en nogal ziek.

» Posted By Joan On March 12, 2009 @ 00:08

Nee hoor Ans, helemaal niet. En ik heb erg weinig met mensen die zich achter hun computertje breed maken en zich in hun eigen uppie “wij” noemen. Vooral niet als ze geen antwoord geven op een vraag die het stellen toch wel waard was. Maar misschien is het verstand je niet gegeven jezelf die vraag te stellen, en interesseert het antwoord je ook niet.

» Posted By Joan On March 12, 2009 @ 00:03

Ik heb trouwens nog wel een vraag aan Aurora. In China zijn natuurlijk ontelbare leden van de Falun Gong vermoord, met precies de methode die Aurora hier propageert. Alleen werden daar bij levende mensen en zonder verdoving organen weggenomen voor transplantaties. Dat de “donoren” daaraan stierven, ach, het waren toch maar Falun Gong-leden.

Het was echter niet alleen uit sadisme dat dit bij leven en zonder verdoving gebeurde. Du moment dat je iemand een dodelijke injectie geeft heeft dit ook z’n invloed op de donororganen. Hoe stel je jezelf dat eigenlijk voor, Aurora, of wilde je hier alleen maar een gruwelijk verhaal vertellen?

» Posted By Joan On March 11, 2009 @ 23:24

nee hoor magnani, totaal geen problemen met je naam. Ik haalde ‘m alleen even door de war met domani. En ik vond aurora en wat in mijn hersens zich even vertaald had als domani een beetje gekke namen voor potentiele zelfmoordenaars.

Wat je onder 338 schrijft lijkt me trouwens een Freudiaanse slip of in dit geval niet the tongue, maar the fingers. Je wilde ons laten schrikken. In mijn geval is dat niet gelukt. Maar nou heb ik ook vrij recent de dood van een vriend door zelfmoord meegemaakt en dat zit je niet zo erg te wachten op berichten van iemand die vindt dat ze recentelijk te weinig aandacht heeft gehad. Als dat hard overkomt, dan lig ik daar niet erg wakker van, want elk mens krijgt elke dag wel dingen te horen die hard overkomen en als je daar echt helemaal niet tegen kan, elke dag weer een wattenbedje nodig hebt en heel veel aandacht, ook van vreemden, dan is de toekomstprognose inderdaad weinig rooskleurig.

Ik vind het heel mooi dat HenK nog zo uitgebreid en begripvol reageert, maar zelf heb ik daar het geduld niet meer voor.

Overigens vond ik Anna Magnani, al is ze al vele, vele jaren dood, een prachtige actrice.

» Posted By Joan On March 11, 2009 @ 21:31

Maar met je niet betuttel-advies ben ik het weer helemaal eens, Aurora. Neem het zelf ook ter harte, zou ik je willen aanraden.

» Posted By Joan On March 10, 2009 @ 23:18

Maar goed, ik heb zelf al een verklaring voor mijn kortaangebondenheid (na circa 50, of waren het er 60? begrijpende reacties). Afgelopen donderdad had ik een dag van mijn werk en we gingen op een city safari naar keuze. Ik ging onder andere naar een oude stadwijk, naar een handlezeres. Die kwastte je handen in, en maakte daar een addruk van, en daarna werd die besproken. Ik had een kenmerkend lijntje dat niet op de handen van de anderen voor kwam en bij navragen bleek dat mijn “irritatielijn” te zijn. Ik erger me wel eens gewoon drie slagen in de rondte aan mensen. Zoals aan Aurora, die meent dat rechten van artsen er volstrekt niet toe doen, want “haar lijden” is het ergste; “haar oplossing” is de beste, en de gewetensbezwaren van anderen die staan haar alleen maar in de weg. Ik gruw van dat soort mensen.

» Posted By Joan On March 10, 2009 @ 23:16

Eerlijk gezegd, Magnani, komt het op mij een beetje als aandachttrekkerij over. Je kunt mij niet vertellen dat je het verschil niet weet tussen een euthanasie-verklaring (toegestaan, alle info te verkrijgen bij de NVVE) en een verboden wilsverklaring voor zelfmoord, niet bestaand in Nederland.

Aurora, ik heb niets met een banaan gemeen, was het maar waar, door dit continue shagrijnige weer begin ik meer een overrijpe appelvorm aan te nemen.
Volgens mij staat het echt elk mens vrij het eigen leven te beeindigen. Neen, hulp krijg je er meestal niet bij, behalve bij “De Einder”, als je daar even op googelt krijgen zowel Magnani als jij, Aurora (vreemde namen trouwens voor mensen die het niet meer zien zitten, maar goed) ongetwijfeld alle hulp die jullie zo node ontberen.

De meeste mensen die ervoor kiezen gewoon door te leven, met alle pijn die daarbij hoort, met alle verliezen die daarbij horen, en ook met alle vreugde die daarbij hoort, krijgen meestal ook niet gelijk alle hulp die ze zich zouden wensen. Hard luck on the suicidals, maar zoveel meer bijzonder dan de rest van ons stervelingen zijn jullie niet. Go get a death, or al life. En deze opmerking is niet voor iedereen die hier schrijft, of zoekt, bedoeld.

» Posted By Joan On March 10, 2009 @ 23:07

Goh Aurora, en hoe had je het verder gedacht? Jij met een revolver gericht op het hoofd van de arts die de handeling moet verrichten? Alleen mensen die zelfmoord willen plegen hebben rechten, en elk ander moet die maar vergeten? Ik zal in elk geval je burgerinitiatief niet steunen.

» Posted By Joan On March 10, 2009 @ 00:37

En nog even helemaal tot slot: Ik heb alle begrip voor mijn eigen emotionele reactie en eerste boosheid. Maar ik doe hem er geen recht mee. Het was geen lamlul, het was een lieve man. Ontzettend aardig en met veel humor. Daarom is het extra wrang dat hij dood is. Rust zacht.

» Posted By Joan On February 28, 2009 @ 14:36

Dank je, Darella. De theorie en de praktijk staan wel vaker haaks op elkaar.

» Posted By Joan On February 28, 2009 @ 08:26

«« Back To Stats Page