Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 5453
Comments Posted By Esther van den Bergh
Displaying 0 To 0 Of 0 Comments
Mijn Jim kreeg 9 januari 2017 euthanasie. 63 jaar, COPD Gold IV. Aan ons werden de volgende criteria genoemd, uitbehandeld zijn, geen verlichting meer mogelijk en als derde en laatste ondraaglijk lijden. Met zulke ernstige COPD is er geen behandeling meer mogelijk, zeker geen verlichting. Ondraaglijk lijden is natuurlijk iets persoonlijks. Dat deed hij wel, al dik 4 jaar lang. Bij mensen met zulke hoge leeftijd en ernstige COPD als in jouw stuk is geen euthanasie willen geven in mijn ogen gewoon marteling. En dat mag ik zo zeggen want ik ben zelf ook ernstig COPD patiënt, Gold IV, zuurstof 24/7, dus ik weet wat het is. Ik vond onze huisarts en de SCEN-arts uiterst zorgvuldig. Zal mettertijd zelf hoogstwaarschijnlijk ook om euthanasie vragen, al wens ik het mijn familieleden en vrienden niet toe dat zij dat proces nogmaals moeten doormaken. Zeer heftig en zwaar, tegelijkertijd gaf het ook onvoorzien mooie dingen…
» Posted By Esther van den Bergh On March 14, 2018 @ 17:38
Een stuk naar mijn hart!
» Posted By Esther van den Bergh On March 26, 2017 @ 14:16
Zoals altijd: to the point!
» Posted By Esther van den Bergh On January 25, 2017 @ 20:58
Mooi!
Zo waardevol, liefde. Fijn dat je dit mag zien en voelen, meemaakt.» Posted By Esther van den Bergh On November 28, 2015 @ 12:16
Zeer zeker een held! Erg dapper van hem en geweldig dat hij zo haar leven heeft kunnen redden…
Inderdaad is het zo dat als er eenmaal één iemand helpt, anderen volgen. Maar die eerste, die ontbreekt vaak in dit soort situaties. Of anders gezegd, het ontbreekt mensen aan moed. Vaak bang om ook slachtoffer te worden, denk ik, wat niet eens zo gek is.
Of door de shock of schrik niet bij machte zijn om te kunnen handelen, kan ook. Vaak kunnen mensen wel opdrachten uitvoeren die gegeven worden door iemand bij dit soort situaties, dat wel.Wat een kanjer, deze Peter!
» Posted By Esther van den Bergh On July 21, 2015 @ 22:31
Je bent een rijk mens, Karin, met zo’n familie om je heen, dat je zulke fijne ervaringen met elkaar kunt delen….
Ik weet heel goed wat ik (deels) mis/heb gemist in mijn leven. Als ik dit zo lees, dan geniet ik met je mee. Prachtig.
<3» Posted By Esther van den Bergh On February 01, 2015 @ 17:01
Heel goed, die supersoaker!
Ik was bij het lezen al van plan om die te opperen als oplossing in plaats van het leeggooien van een glas water, want mikken lukt daar niet echt goed mee, maar je was mij voor!
Ik hoop dat het effect heeft, want als ik zelf zie hoe blij mijn Jojo is met het naar buiten gaan, dan kan ik het alleen maar verschrikkelijk vinden voor Max dat zij niet naar buiten kan door die koekat….
Succes! En gewoon stug volhouden, dan blijft hij op een gegeven moment wel weg, hoor! De aanhouder wint!» Posted By Esther van den Bergh On August 17, 2013 @ 17:33
Ja dat scheefwonen aanpakken en de huren verhogen bij hoger inkomen. Maar tegelijkertijd ook de regels voor huurtoeslag wijzigen. Ik ken iemand die vorig jaar is verhuisd naar een woning met een huur van 476 euro, inkomen 1105 euro per maand (prepensioen). Huurtoeslag was toen per maand 128 euro. Heel fijn, want het was een gedwongen verhuizing ivm sloop, en de huur in de oude woning was maar de helft van de huur in de nieuwe woning.
Per januari dit jaar krijgt hij helemaal geen huurtoeslag meer, waardoor hij dus erg veel huur betaalt naar verhouding met zijn inkomen. Waarom, de inkomensgrens is gewijzigd. Hij zit er net boven, helaas….. Dat was wel even slikken, en dus bezuinigen op dingen als eten.
Dus ik vind jouw artikel wel geslaagd!» Posted By Esther van den Bergh On June 07, 2013 @ 14:32
Mooi de ringen zo!
Fijn dat het opruimen zo een goed gevoel geeft. Ben inmiddels zelf ook begonnen met het opruimen van Jordi’s spullen in de kamers boven en de schuur. Wel met hulp en maar een uur of twee per week, maar het vooruitzicht doet mij al plezier. Een opgeruimd huis maakt zeker verschil in hoe je je voelt in het dagelijks leven!
En altijd leuk om dingen tegen te komen die je al lang miste, of vergeten was….
» Posted By Esther van den Bergh On May 11, 2013 @ 14:47
Mooi.
» Posted By Esther van den Bergh On February 13, 2013 @ 23:10
Geniet zoveel jullie kunnen van elkaar, maar dat hoeft niet gezegd te worden, dat jullie dat sowieso wel doen weet ik!
Fijne feestdagen, samen met jullie geliefden!Recepten heb ik niet voor je, helaas, maar als je iets van mais neemt, dan zit je altijd goed. De Maya-cultuur draaide net zoals zoveel andere Zuid-Amerikaanse culturen (nog steeds doen) om mais en ook pompoen. Met die wetenschap kom je al een heel eind….
Liefs, Esther» Posted By Esther van den Bergh On December 24, 2012 @ 16:57
Goed stuk, Karin.
Heel herkenbaar. Ik heb geen MS, maar met COPD in de ergste klasse, zuurstofafhankelijk 24/7, is het ook voor mij een steeds maar (af-) glijdende schaal wat betreft het constant moeten aanpassen.
En het is verbazingwekkend wat een mens kan hebben, ook dat is heel waar. Ik prijs mijzelf gelukkig dat ik binnenin mijzelf een soort van ‘chronische’ positiviteit heb kunnen vinden, en het zo (voorlopig) wel volhoud.
Door mijn chronische ziekte kijk ik heel anders tegen veel zaken in het leven aan, zijn mijn prioriteiten duidelijk een heel eind verlegd. Het valt mij soms wel op hoe hard mensen soms kunnen oordelen over anderen zonder zichtbare aandoening. Vaak wens ik dat mensen eens wat verder keken dan hun neus lang is……» Posted By Esther van den Bergh On December 30, 2012 @ 21:43
@Flo
Ik ben dacht niet dat ik de nuance miste. Ik had het toch echt over topinkomens in mijn reactie. De middeninkomens werden met dit plan inderdaad te hard getroffen. Vandaar mijn suggestie de topinkomens iets zwaarder te belasten.
En beslist niet iedere persoon met een minimuminkomen staat te juichen van: “pak het maar bij die rijken” of “nivelleren is een feest”. Ik probeer mijzelf altijd van alle kanten op de hoogte te stellen voor ik een mening formuleer, en bekijk zaken van meerdere kanten.@Hetty
Die bankiers, ja, Dat daar niets gehaald wordt in verband met de aangerichte schade is dus duidelijk een machtskwestie. Denk maar niet dat de politiek daar zijn vingers aan gaat branden…. Ja, zeggen, maar niet doen!» Posted By Esther van den Bergh On November 13, 2012 @ 17:31
Goed stuk, Karin.
Wat mij verbaasde is de ophef om het nieuwe zorgstelsel. Natuurlijk is het zuur dat de middeninkomens het meest hier op achteruit gingen, maar als je het goed bekijkt, is het deel dat ze dan zouden betalen aan zorg nog lang niet zoveel als dat minimuminkomens nù betalen aan zorgpremies. En waarom is daar nooit zoveel mediaophef over geweest?Ik was blij dat ik eindelijk een beetje ‘lucht’ zou krijgen en nu is het al weer van de baan….. Ze hadden de plannen ook ietwat aan kunnen passen en wat meer kunnen halen bij de èchte topinkomens, toch? Dan was iedereen tevreden geweest. En die topinkomens, daar mag ik toch wel van zeggen dat die het makkelijk kunnen betalen?!
Maar je hebt helemaal gelijk in jouw stuk: mensen worden nu te makkelijk in de hoek gezet als nietsnutten, terwijl het steeds makkelijker wordt om mensen te ontslaan en het moeilijker wordt om een nieuwe baan te vinden. En in de bijstand, WW, AOW of WAO zitten is echt geen lolletje, geloof mij maar. Ze mogen zo met mij ruilen…..
» Posted By Esther van den Bergh On November 13, 2012 @ 14:24
Ik vind dat hele systeem daar toch al raar met die kiesmannen. Obama heeft het grootste aantal, maar zou dan niet winnen? Vreemd. Je kan het mij elke keer opnieuw uitleggen, maar eerlijk is anders, in mijn ogen. En stemcomputers houd ik al helemaal niet van. Ook hier niet.
Waarom niet gewoon de papier/potlood manier van stemmen? Omdat het tellen langer duurt? Waarom moet alles altijd maar direct en meteen bekend zijn, kunnen mensen niet even wachten op de uitslag? Moderne makke. Instante gratificatie op alle vlakken, tegenwoordig.
Het zal mij benieuwen wie het wordt, wel spannend….» Posted By Esther van den Bergh On November 06, 2012 @ 20:46
Go Karin go!
Toch zou ik van die lunch misschien maar beter een weekend maken, want volgens mij zijn ze nogal hardnekkig in hun overtuiging. Die krijg je echt niet zomaar overstag, ik denk dat een lunch niet voldoende zal blijken te zijn.
Ik respecteer het dat je ze alsnog een kans geeft, na het bovenstaande gelezen te hebben en nu een goed beeld geschetst te hebben gekregen van wat er allemaal aan vooraf is gegaan. Dat je dit nog aanbiedt, siert je uitermate!
Kan alleen maar hopen dat ze op je aanbod ingaat en er ook iets mee zal doen. Maar als het een feit is dat iedereen die op haar blog kritiek heeft geuit een (standaard)uitnodiging voor dat kopje koffie heeft gekregen, dan verwacht ik er niet veel van….
Ik wens je desalniettemin succes hierin!
Esther» Posted By Esther van den Bergh On October 31, 2012 @ 15:23
Mijn Jojo is gek op menthol. Als ik mijn tanden gepoetst heb, dan wil hij gelijk aan mijn mond snuffelen, en kruipt er bij wijze van spreken helemaal in! Soms wil hij aan mijn tanden likken. Créme met menthol-achtige geur vindt hij dus ook lekker, en likt er dan aan. Ik denk dat elke kat wel zijn voorkeuren heeft. Als je maar oplet dat ze niet teveel binnen krijgen, of er in doorschieten, kan het geen kwaad, m.i.
Ach ja, die katten, ik zou ze niet willen missen. Ze geven zoveel liefde en plezier!» Posted By Esther van den Bergh On August 28, 2012 @ 13:33
Mooi hé, katten! Aan de tekst/film te zien ben jij net als ik een kattenliefhebber!
Momenteel heb ik twee katten in huis. De ene is een zwerver die aan is komen lopen en min of meer is gebleven, eet en slaapt hier, maar is heel veel weg naar buiten, dat kan je ook niet meer echt veranderen.
De tweede is een ‘erfenis’ van mijn 30-jarige vriendschap met Jordi (RIP 12-12-2010): Jojo, met een constante krul in zijn staart, heel vreemd. Andere katten ‘lezen’ hem dus ook niet helemaal juist. Hij heeft tot aan zijn 6e hoog in een flat gewoond, dus nooit buiten geweest, samen met zijn zusje ‘Kleintje’. Zij is vorig jaar ingeslapen.Jojo heeft in die tijd enkel zijn baas gekend, en er is niet echt met hem gespeeld. Hij is sinds hij bij ons is wel socialer geworden. Dat proces is heel langzaam gegaan, alles in zijn tempo, maar hij is een machtig lieve, fijne kat geworden. Hier mocht hij voor het eerst, in fasen, naar buiten. Daar is hij enorm van gaan genieten. Buiten speelt hij wel, met sneeuwvlokken, met vlinders en motten, en hier en daar een veldmuisje….. alleen met ons speelt hij niet/nooit!
Ik mag hem nu, na bijna anderhalf jaar, eindelijk kammen, en knuffelen is ook beetje bij beetje gekomen. Eerst blies hij mij weg. Nu komt hij zodra ik in bed ga liggen, gelijk bij mij liggen om een half uurtje te kroelen.
Het is heel mooi om mee te maken hoe een dier tóch kan veranderen, als je het de tijd geeft die het nodig heeft, dus veel geduld hebben en het voorzichtig benaderen.Omdat ik veel aan huis gebonden ben, is een kat een welkome afleiding. Ik zou ze niet willen missen. Van mij mag je wel vaker over je katten schrijven, ik zou zelf ook vele regels kunnen vullen met verhalen over mijn katten, van nu en vroeger! Geniet van ze, het zijn heerlijke beesten!
» Posted By Esther van den Bergh On August 14, 2012 @ 08:58
Tartarus,
Dankjewel voor 15. Van het slapen in de ganglion wist ik, maar dat van de glucosespiegel absoluut niet. Had wel van de ‘superfoods’ theorie gehoord. Maar gezond eten doe ik tegenwoordig sowieso. De informatie over de recidivekans is te vinden via deze link, onderaan bij het kopje “kans op recidief”.
http://www.oogartsen.nl/oogartsen/hoornvlies_slijmvlies/herpes_simplex_infectie/
Ik heb inderdaad een probleem met mijn immuumsysteem in die zin dat ik door COPD Gold klasse 4 extreem gevoelig ben voor infecties, en inmiddels afhankelijk ben van zuurstof, 24/7, 3 liter p/u.
De longproblematiek is ontstaan na een Hepatitis C behandeling 4 jaren terug. Deze behandeling duurde in totaal 1 jaar. Hierdoor is licht longemfyseem extreem verergerd, na in dit jaar vele malen longontstekingen/bronchitis/pcp te hebben gehad. De Hep C is mogelijk opgelopen bij tandartsbezoek in het buitenland in de jaren ’80. Herstel van de behandeling kostte mij dik 2 jaar, en dan laat ik de longproblematiek nog buiten beschouwing, zulk een aanslag was het op mijn lichaam. Vergelijkbaar resultaat als met chemotherapie, zoiets dus, om uit te leggen wat het gevolg was. De behandeling is wel ‘geslaagd’, al zou dat nooit met 100% zekerheid gezegd kunnen worden, is mij verteld.
Heb voor de longen en de constant op de loer liggende ontstekingen ook een dagelijkse antibioticadosis Azitromycine 250 mg I dd 1 tablet. En natuurlijk de nodige ‘pufjes’ Seretide, Berodual, Spiriva respimat.
Bedankt voor de informatie over de glucose, ik zal daar eens aandacht aan besteden!
» Posted By Esther van den Bergh On July 20, 2012 @ 17:11
Een ongelofelijk verhaal, met gelukkig een goede afloop! Dat het menselijk lichaam een wonderlijk en vreselijk sterk iets is, heb ik zelf ook ervaren, en ook met een oog!
In 1982, dus 30 jaar geleden, kreeg ik een ontstoken rechteroog. In eerste instantie dacht ik dat het een zogeheten ‘strontje’ was, en dacht dat het wel over zou gaan. Het werd steeds roder, pijnlijker, en ook lichtgevoelig. Gespoeld met boorwater, een oudewijvenremedie, wat achteraf juist de boel verergerd bleek te hebben (ik raad ook iedereen aan om dit dus NIET te doen, ga altijd naar je huisarts bij oogproblemen!).Toen ik na enkele weken (!) bij de oogarts in het ziekenhuis kwam, bleek ik een ontstoken hoornvlies te hebben, en was de schade al gedaan. Ik liep rond met een enorme grote witte vlek op mijn oog, half over de lens en half over de iris. Een heel eng gezicht, mensen hadden moeite met mij in de ogen (aan)kijken en dachten dat ik een blind oog had. Dat was ook min of meer zo, want het zicht in dat oog was bijna helemaal weg. Ik zag niets meer van rechts aankomen, en mijn dieptezicht was helemaal verdwenen. Dus tegen dingen aanlopen, misgrijpen, ernaast schenken, enz. Heel gevaarlijk in het verkeer. Ik trof toen ongelukkigerwijs ook nog eens een heel botte specialist, die duidelijk liet blijken dat hij het behandelen van mij eigenlijk zinloos vond door mijn (toenmalige) manier van leven. Onbehoorlijk uiteraard en een enorm vóóroordeel. Ze zijn er helaas wel, dat soort artsen, ondanks de afgelegde eed, dat zij iedereen zullen helpen waar nodig. Een patiënt van tevoren afschrijven (ondanks de aanwezige wil tot behandeling) omdat jij als arts anders leeft/denkt, is een kwalijke zaak.
De ontsteking kwam tot rust, maar ik hield een litteken op het oog over, dat duidelijk zichtbaar was, een kleinere witte vlek, die weliswaar niet meer zo groot was als eerst, maar evengoed zo opvallend dat iedereen het gelijk zag. Ook mijn zicht was slecht. De oplossing zou een behoorlijke operatie zijn: een hoornvliestransplantatie en een kunstlens. Daar wilde ik toch goed over nadenken, en niet zomaar aan beginnen. Buiten dat zou mijn lichamelijke conditie een stuk beter moeten zijn als dat deze toen was, dus de operatie werd voorlopig op de lange baan geschoven. De eerste jaren was mijn oog lichtgevoelig, dus droeg ik met fel licht altijd een zonnebril. Ik had gauw een ontstoken oog bij harde wind, of vermoeidheid, maar langzaamaan verdwenen dit soort symptomen.
Achteraf was ik heel erg blij dat ik niet gekozen heb voor een operatie. Het heeft héél lang geduurd, maar de stelling dat het litteken nóóit meer zou verdwijnen en mijn zicht nóóit meer terug zou komen, zijn onwaar gebleken. Na 20 jaar (het heeft wél lang geduurd, en het ging héél langzaam), was het litteken niet of nauwelijks meer zichtbaar. Alleen met een bepaalde lichtval kon je het zien als je gericht en goed keek. En het zicht werd dan wel geen 100% meer, maar met beide ogen kon/kan ik heel goed zien, soms zelfs beter dan anderen. Als ik met dat ene oog keek, dan was het net alsof er een lichte waas over alles heen lag. En door anders te gaan kijken (eerst opzij, inschatting maken enz.) ving ik het gemis van mijn dieptezicht op. Dus een menselijk lichaam kan heel erg veel, tegen de verwachting van artsen in. Dit maakte ook dat ik weliswaar goed naar artsen luister, ze ook (vaak) geloof, maar tevens voor mijzelf heel goed weet dat er nog mogelijkheden zijn waar artsen die niet zien, of misschien zelfs ontkennen….
Sinds kort weet ik wat het was/is. Het Herpes Simplex Virus I, dat van de koortslip, is de boosdoener geweest (HSV 2 is genitale herpes, weer iets anders, n.b. er zijn wel meer dan 100 verschillende herpesvirussen!). Koortslip had ik inderdaad van kinds af aan al last van. Dat virus is en blijft altijd latent (slapend) in je lichaam aanwezig. Alleen de plek waar het gaat slapen (in de zenuwknopen) bepaalt wáár het het zich openbaart bij eventuele activering. Ik had dus de pech dat mijn virus niet alleen laag in de zenuwknoop ging slapen, maar op een gegeven moment ook omhoog was gekropen en vandaar dus een ernstige oogontsteking bracht bij een toendertijd verminderde weerstand.
Nu komt dit virus altijd terug. Hoe langer het wegblijft, hoe groter de kans dát het terug gaat komen. Dat heb ik nooit geweten. Ik dacht dat ik er definitief vanaf was. Ik was zo trots op mijn lijf, dat mijn lichaam de artsen versteld had laten staan, dat het niet meer zichtbaar was, dat litteken, en mijn zicht grotendeels terug….
Afgelopen mei, na een zware periode in mijn leven, met veel stress en zorg, had ik van de ene op de andere dag weer last van mijn oog. Toen ik in de spiegel keek was het net alsof ik 30 jaar teruggegooid werd in de tijd…, er zat opnieuw, binnen een tijdspanne van 24 uur, een grote witte vlek op mijn oog!Ik ben direct door de huisarts doorverwezen naar de oogarts. Deze kon in eerste instantie niet geloven dat dit eerder was gebeurd, want de mate van genezing die ik had ervaren bleek ontzettend zeldzaam. In 1 week tijd ben ik 3 keer bij hem geweest, en toen na het eerste consult de oogdruppels niet gelijk werkten, op een andere, agressievere soort gezet, 4 x daags, en ook 1 x daags oogdruppels tegen de (vreselijke) oogdruk. Een herhalingsrecept voor 1 jaar (!) 4 x daags Zovirax-pillen, om het virus te bestrijden. Binnen anderhalve week waren de ergste symptomen weg, en op dit moment, twee maanden later, zie je het bijna niet meer. Als ik geluk heb, dan kan het net zo mooi genezen als de vorige keer, maar daar gaat opnieuw weer veel tijd overheen, zei de arts. De enige complicatie is het oude litteken, die kan het wellicht saboteren.
Maar als ik nu in de spiegel kijk, dan zie ik dat het goed gaat. Veel mensen zien het op dit moment niet eens meer gelijk, dus het is duidelijk aan het wegtrekken. Ik zorg goed voor mijzelf, eet gezond, heb fysiotherapie, en een positieve instelling. Meer kan ik niet doen. Ja, medicatietrouw, wat druppelen betreft en pillen slikken. Misschien nog wel heel lang. Maar je ogen zijn belangrijk, en ik wil nog heel veel zien in deze wereld….
Een lang verhaal over een oog, maar de bedoeling van mijn verhaal mag duidelijk zijn: het menselijk lichaam kan veel, en vaak veel meer dan mensen/dokters denken/vaststellen. Het is sowieso een wonderlijk geheel, dat heel efficiënt functioneert, met door de evolutie ontwikkelde safeguards, etc. Als je er goed over na gaat denken, dan is het een onbegrijpelijk mooi, wonderlijk, en zeer zeker te respecteren, ‘apparaat’. Ik heb in ieder geval ontzettend veel respect voor het menselijk lichaam. Heel veel weten we nog niet eens, zoals de werking van de hersenen, het ontstaan van bepaalde ziekten en/of genezing daarvan, er is nog zoveel te ontdekken en leren.
En dat was dan enkel nog het verhaal van mijn oog. Er is in een mensenleven (zeer zeker het mijne) soms zoveel gebeurd met een lichaam, dat het onbegrijpelijk is dat een lijf zoveel kan doorstaan, kan hebben/krijgen, en toch stug ‘doorwerkt’. Wat dat betreft kan ik nog wel een paar andere verhalen vertellen, maar laat ik het bij “het oog”, omdat het daar in eerste instantie om ging in Karin’s column.
Voor Karin ben ik blij dat de lens er helemaal uit is, en zo zie je maar, een vreemd voorwerp wordt dus door het lichaam zelf uitgestoten, op den duur. Gelukkig dat er geen schade is ontstaan/gebleven. Ogen zijn kostbaar…. Het had ook heel anders kunnen aflopen, dat snapt iedereen! Jouw lichaam heeft ook al heel veel doorstaan en bevochten. En sommige gevechten gewonnen, al is de oorlog in zijn geheel nog niet voorbij, om het zo dan te mogen zeggen. Ook jij zal respect hebben voor je lichaam, en op andere momenten zul je het verfoeien. Maar sterk is het, dat zul je niet kunnen ontkennen.
Ik denk dat mensen die geen ervaring hebben met verwoestende ziektes (bij zichzelf en/of in hun omgeving) zich niet altijd even goed realiseren wat een lichaam vermag, en dat het respect verdient. En dat je moet genieten van elke dag, volop en voluit, want je weet nooit wat morgen brengt. Ziektes krijg je gratis en voor niets, maar het kost je heel veel om er vanaf te komen, als dat al kan…..
» Posted By Esther van den Bergh On July 14, 2012 @ 21:07
Deze foto’s heb ik opgeslagen, als ik die zie, dan komt alles gelijk terug. Het was machtig mooi, echt fantastisch! Ook ik was ontroerd, tranen en al…. Bijvoorbeeld bij Freek, eenzaam lopend door de Gashouder, volhoudend tot aan het eind, alleen maar zo sterk! En bij de gesproken teksten, die zo herkenbaar zijn… Bij de ontzettend mooie pas-de-deux, kwetsbaar en toch sterk, beide keren, de prima ballerina en jij, de prima Canta. Maar vooral jij, in je prachtige rode jurk…
Ik heb je dit allemaal al laten weten, maar van mij mogen zoveel mogelijk mensen het weten, de hele wereld, het was geweldig!En daarbij, het hele gebeuren van het Canta Ballet zelf; het waren een paar fantastische maanden. De televisiedocumentaire, de FB pagina, de Wals in de Wijk die ik heb gedaan, etc.
Ik heb mijzelf overwonnen door naar Amsterdam te rijden met de Canta! Wel geoefend met de route, verdwaald en het toch gevonden, maar voor mij zijn er door het Ballet óók weer dingen bereikt, zoals er alleen op uit gaan met de Canta naar een onbekende (verre) bestemming. Het gewoon dóen! En nu ben ik mijn volgende tocht al aan het plannen, hoor!
Ontzettend bedankt, dit is een blijvende herinnering!
» Posted By Esther van den Bergh On June 30, 2012 @ 09:06
Naar aanleiding van Robelia’s opmerking, en Karin haar reactie dat mensen zelf kunnen kiezen om wel/niet te luisteren: Hangt er ook een bordje bij met zoiets als “Indien u uw visie op dit schilderij niet beïnvloed wilt hebben, a.u.b. geen gebruik maken van de koptelefoons/niet luisteren” ? ;-)
Je zal zien, er zullen anders altijd mensen zijn die gaan lopen klagen, want die zitten er altijd tussen, toch? Tegenwoordig lijkt het wel of mensen zoeken naar dingen om over te zeuren…..
Niet dat jij dat doet, hoor, Robelia, maar je begrijpt wel wat ik bedoel. Grote kans dat in het museum er hoe dan ook mensen zullen zijn die gaan lopen klagen dat hun visie of gevoel bij het schilderij verstoord is, o.i.d.Maar ik vind het een geweldig idee, en knap uitgewerkt. En fijn om over te kunnen lezen daar ik er niet makkelijk heen kan gaan. Mooi!
» Posted By Esther van den Bergh On June 21, 2012 @ 11:48
Wat een uniek idee! Knap dat hij dat zo kon bewerkstelligen, dat met het heen en weer, en weglopen, de gesprekken ook verstommen of juist opklinken.
Te gek dat je daar aan mee mocht werken.
En de teksten waren inderdaad heel intiem, ik kan mij voorstellen dat sommige mensen zich daar niet prettig bij voelen. Maar, áls het dan eenmaal zo kan, dan had ik ook wel alles willen horen hoor!Ik vond het vroeger in de bus ook altijd wel leuk om conversaties mee te luisteren. Het mooist was het soms als je een gesprek goed kon volgen, maar de mensen niet kon zien. En dan als zij, of jij, uitstapte(n), ze er heel anders uitzagen dan je je had voorgesteld gebaseerd op de conversatie. Dat kon nog weleens een verrassing zijn!
Dat mis ik dus wel van met een Canta rijden hoor!Het is trouwens een prachtig schilderij om dit mee te doen, je kan er heel veel kanten mee op. Complimenten!
» Posted By Esther van den Bergh On June 19, 2012 @ 21:23
Ikzelf heb geen kinderen. Had ze wel graag gewild, maar heb er bewust niet voor gekozen.
Verzorg wel katten, één zwerver die voor mij heeft gekozen, twee als ‘erfenis’ waarvan inmiddels één overleden helaas. Als ik mijn katten zie, zoals ze soms heerlijk op hun rug op mijn bed liggen te dromen, met hun poten wijd en in de lucht, dan wens ik soms dat ik een kat was.
Of misschien in een mogelijk volgend leven als kat mag terugkomen bij een verzorger zoals ik zelf ben….De wereld is een bron van velerlei zorgen, en iedereen krijgt daar mee te maken, jong en/of oud. Heb inmiddels geleerd om te doen wat ik kan, wat in mijn macht ligt, als het gaat om dingen ten goede veranderen. Voor de rest maak ik mij niet te druk. Heeft helemaal geen zin.
Ga (zelf óók) lekker genieten van de katten!
» Posted By Esther van den Bergh On June 16, 2012 @ 16:28
Het is inderdaad een enorm project geworden, ik volg alles! Nu weer Wals in de Wijk erbij, ook heel leuk, helemaal als je als Cantarijder niet mee kon doen met het Canta Ballet.
Ik kijk enorm uit naar de voorstelling! De eerste twee tv-afleveringen van “De Canta Danst!” waren echt prachtig! Mooie, rake woorden van de deelnemers, zowel Cantarijders als balletdansers. Ontroerend, heel herkenbaar, en opnieuw zeg ik: kwetsbaar, maar o zo sterk!» Posted By Esther van den Bergh On June 11, 2012 @ 11:12
«« Back To Stats PageDat was vast een zware week voor je Karin, let goed op jezelf! Ik ken het zelf maar al te goed, je wil zoveel, maar vaak merk je dat je dingen toch anders moet plannen. Geeft niets, alles met beleid denk ik dan altijd, dan lukt het wel!
De bioscoop waag ik mij helaas niet aan, als er mensen zitten met een teveel aan parfum/eau de toilette etc (en dat gebeurt ontzettend vaak tegenwoordig) dan ben ik letterlijk gelijk gevloerd. Maar ik zal kijken of ik de film op een andere manier kan zien!
Mijn ervaring is ook dat mensen de Canta altijd vriendelijk benaderen, en je blij toelachen. Heerlijk toch! Ik was verbaasd te lezen dat er nog Canta-rijders nodig zijn voor het ballet. Ik zou graag meedoen, maar erheen rijden, en vaak repeteren, twee voorstellingen op 1 avond, dat is allemaal teveel voor mij. Ik zou het zo graag doen! Ik heb alle data van de radio/tv programma’s al in mijn agenda staan, want ik wil niets missen!
Sterkte de komende tijd, neem je rust, dan red je het wel! Ik volg je met plezier, en hoor nog wel van je! Groet, Esther van den Bergh» Posted By Esther van den Bergh On May 20, 2012 @ 11:20