Waardenafweging

We zouden de kwetsbaren beschermen. Het klonk nobel: alsof wij ons eigen lichaam als menselijk schild rondom de zwakkeren zouden opwerpen. We zouden hen behoeden voor de ziekte die rondwaart; dat maakte ons allemaal een beetje een held. Kijk eens wat we voor de zwakkeren overhadden!

Maar zoals dat vaker gaat met de heldenrol: die verveelde snel, zeker toen er geen applaus kwam. Verdorie, we verleenden jullie toch een gunst? Kun je het in ruil werkelijk niet opbrengen om ons eventjes dankbaar zijn? Vlak daarna ging de heldenrol knellen: nu hadden we lang genoeg op jullie gelet, het was weer tijd voor onszelf.

Die kwetsbaren, daar hoor ik ook bij – vanwege multiple sclerose; mijn immuunsysteem doet al gek genoeg van zichzelf. Ook mijn kwieke vader hoort erbij, want negentig. En mijn demente moeder. Maar ook mijn collega die een levertransplantatie heeft gehad, die kennis van nog geen 45 met suikerziekte. Het zoontje van een ex-collega: Down. De jongvolwassen zoon van een vriend: ernstige astma. Diens tweelingbroer: suikerziekte. De partner van een lieve vriend: hiv. De zus van een andere collega: kanker.

Voor ons is een besmetting met corona, en dus ook een besmetting van een intimus, intens veel gevaarlijker dan voor de gemiddelde medemens. (Hoewel ook die lelijk te pas kan komen: een op de tien mensen die ziek worden van het virus, krijgt te kampen met long covid en zijn nog maandenlang een vaatdoek.)

Anders dan het steeds wordt voorgesteld, zijn de ‘kwetsbaren’ geen andere mensensoort, overzichtelijk opgeborgen in instituten en verpleegtehuizen, die al dan niet op slot kunnen. Overal zitten kwetsbare mensen, die weliswaar extra risico lopen bij een besmetting, soms zelfs een angstig groot risico, maar die in de dagelijkse praktijk prima functioneren. Bijna alle mensen uit mijn rijtje werken, een van hen nota bene in de zorg. Slechts twee hebben dagelijkse hulp nodig.

Ook cultuurfilosoof Ad Verbrugge maakte dit weekend in een gesprek met NRC Handelsblad de kapitale denkfout om ‘kwetsbaar’ gelijk te stellen aan ‘afhankelijk’ – lees: ziek, zwak en misselijk. Hem leek het ‘verstandiger en vooral ook rechtvaardiger ons primair op die kwetsbare groepen te concentreren. Probeer die groep in een zo gesloten mogelijke, beschermende kring van zorg te brengen’.

Hoe stelt Verbrugge zich dat voor? Toen de krant hem vroeg of hij dan honderdduizenden Nederlanders hun huis wil uithalen om ze in een verlaten hotel te stoppen, zei hij: ‘Ik vind die sterk moraliserende toon echt heftig. Als iemand andere waardenafwegingen maakt, hoef je hem of haar toch niet meteen zo in de hoek te zetten?’

Vreemd. Hem vragen wat hij aanwil met gehandicapte of chronisch zieke mensen acht Verbrugge ‘sterk moraliserend’ – lees: fout – maar vrijuit filosoferen wat er met mij en mijn rijtje mensen moet gebeuren, opdat anderen hun vrijheid kunnen terugkrijgen – dat moet kunnen.

Zo werd bescherming een geste, naar believen opzegbaar.

[Beeld: Toby Hudson / Wikimedia / CC some rights reseved (fragment]

Author: Spaink

beheerder / moderator

4 thoughts on “Waardenafweging”

  1. Beste Karin, Als 75 jarige man, die nog zelfstandig mag wonen, zeg ik je: een uitstekend artikel. We zijn allemaal kwetsbaar. Mensen afzonderlijk ergens anders gaan plaatsen is een slecht idee. We leven met z’n allen. We zullen het dus ook met z’n allen moeten doen. Op dit ogenblik hebben mijn vrouw en ik gedurende al meer dan een jaar een “illegaal” in huis. Niets bijzonders, ook hier geldt: met z’n allen. We willen allemaal bij de gemeenschap horen. Laten we de heer Verbrugge maar praten, doch zijn idee naar de prullenbak verwijzen. Zijn idee is zeer onaangenaam, mensen in hokjes opbergen. Vriendelijke groet, Geert de Wit

  2. Karin, heel veel dank voor de wijze waarop je dit probleem onder woorden hebt gebracht. Ik zit al langere tijd onmachtig te staren naar politici die -goed bedoeld maar naief- hebben aangenomen dat het dorre hout wel geïsoleerd kan worden. Kwestie opgelost, en dan kunnen de festivals weer optuigen, nietwaar!

  3. Prima stuk, Karin! Ik ben blij dat er nog mensen zijn die dit soort toch gevaarlijke gedachten tegenspreken, en bovendien nog vragen naar het hoe van dit soort opborrelende onzin. Maar in feite bergen we mensen al te vaak op in een “veilige” omgeving, die te vaak juist erg gevaarlijk is. Zolang thuiszorg en mantelzorg gaat, lukt het wel – valt dat weg, dan wordt je opgeborgen. We hebben allemaal gezien wat dat betekende voor de mensen in die opbergplekken. Beschermen? Met een overheid die nadrukkelijk faalde?

Leave a Reply to Hermien Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Hou me per e-mail op de hoogte van nieuwe reacties op dit artikel.
      (U kunt zich hier abonneren zonder zelf te hoeven reageren.)

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.