Dansend in een mijnenveld

Perel in ZomergastenBij Zomergasten vond ik psychotherapeut Esther Perel net wat te gladjes: alsof ze alle antwoorden allang klaar had liggen, ze hoefde alleen maar even in het juiste laatje te rommelen om ze tevoorschijn te toveren, leek het.

Wat toch ergens bleef hangen was Perels opmerking die avond dat ze een serie eenmalige sessies met vrijwilligers – allemaal echte koppels, met echte problemen – had opgenomen en die bewerkt had tot podcasts, die ze nu op haar website beschikbaar stelde. Dit bij wijze van publieke educatie, lichtte ze toe: niet iedereen heeft tijd en geld voor psychotherapie, maar wie weet staken ze er zo toch iets van op. (De serie zal haar daarnaast gerust ook geweldige reclame voor haar praktijk opleveren.)

Zo kwam het dat ik afgelopen week toch even wilde luisteren. Het werd een belevenis; voor ik het wist had ik alle achttien afleveringen uit. Perel – die praktijk houdt in de Verenigde Staten, en in de aankondiging steevast Estaire Parèlle wordt genoemd; nooit geweten dat Amerikanen de naam ‘Esther’ niet snappen – was kwikzilver. Ze was afwisselend slim, vol mededogen, scherp, geestig, streng, troostend, inventief, bemoedigend, en praktisch.

Natuurlijk, de sessies zijn ingedikt: gesprekken van drie uur zijn teruggebracht tot een uitzending van telkens 35 tot 40 minuten. Perel kan daarnaast bogen op een schat aan ervaring en kennis, en heeft zich voor elke sessie ongetwijfeld terdege voorbereid. Dat maakt een boel uit. Maar het verbaasde me niettemin hoe makkelijk ze onderliggende problemen op tafel wist te krijgen, de dynamiek van zo’n stel doorgrondde, die vervolgens kon duiden, om dan met een kwinkslag of geruststelling de loodzware lading ervan draaglijk te maken voor het stel, en hun bovendien praktische tips en strategieën bood om de dingen eens anders aan te pakken.

Tussendoor betrok ze in korte, na afloop van de sessie toegevoegde terzijdes de luisteraar bij haar aanpak en bevindingen. Die terzijdes fungeerden als samenvatting, maar boden tevens een korte reflectie: voetnoten bij haar eigen werk. Ze vertelde erin wat haar was opgevallen, waarom ze op dat moment van strategie veranderde, of hoe ze later merkte dat ze op een bepaald moment een steek had laten vallen.

Ze zong een liedje in het Frans voor de een, ze plaagde de ander, ze gaf een derde in twee minuten een fundamentele les over patriarchale verhoudingen, ze vroeg een vierde zonder enige terughoudendheid door over seks, ze liet de vijfde de hand van zijn geliefde liefkozen, en liet nummer zes en zeven ter plekke een rollenspel doen. Dit was inderdaad publieke scholing in geestelijke gezondheid in optima forma.

Minstens twee keer was ik tot tranen geroerd. En ik wenste iedereen subiet een eigen Estaire toe: iemand die liefdevol door je persoonlijke mijnenveld danst, die je vasthoudt, en ondertussen je blik vrijer maakt.

Author: Spaink

beheerder / moderator

One thought on “Dansend in een mijnenveld”

  1. Ik heb alleen maar in dikke half uur via uitzending gemist gekeken, langer doen ze niet meer helaas ( potdomme! want dan moet ik voor abbonement nemen, 1e keuze gratis en dan laten ze jou ook niet geheel zien draaien, ook potdomme!, dan laat ik het maar zitten). Dus alleen over die dikke half uur; Dus kan nog nooit wat iets vertellen wat ik ervan vind omdat ik het niet helemaal kan zien. Haar vertelling evt filmpje ( trailer ) over I, Tonya. Schrok me ook wild hoe haar moeder haar mishandelde, gruwelijk. Al die vernederingen, nalaten, machtmisbruik, geen enkel warme opvoeding, ongewenste kind, vreselijk. Niet verbazingwekkend dat ze er zover was gekomen om haar rivale schaatsgenote Karrigan uit te bannen. Esther vertelde dat ze bijvoorbeeld niet elkaars konden kijken en praten, niet echt in dezelfde brug gewoon tegen elkaar praten, om die manier van communiceren. Dan denk ik van: Wat praat ze zo makkelijk zeg! Ook elke therapeut kan het ook niet echt verhelpen om die manier van communiceren te weten overbruggen, nee “inbruggen”! Want dat had ik ook met mijn moeder; Haat en liefde verhouding, ook zoveel vernederingen, verkleinen, dominante, nalaten, ongewenste kind, precies hetzelfde behalve mishandelingen. Daarvoor had ik ook met therapie, Psychologen enzovoorts. Zoveel moeite en ervoor geknokt om mijzelf te zijn, niets laten kleineren. Bijv. Mijn moeder was van mijn vader gescheiden, dan hielp ik altijd 2000% voor haar, bij haar huis gebleven, haar verhalen luisteren, haar depressieve perioden wisten helpen, dat deed ik het alles in mijn jongste jaren, van 7e tot met 18e. Het was zeér zware tijd voor mij geweest met maagzweren ( eruitgeknipt op mijn 15e ). Maar nu ben ik zelf ook gescheiden, 2 jaar geleden. Dan dacht ik van: Mijn moeder hielp mij wel overeind, luisterde naar mijn traumatisch huwelijksleven….nee hoor. Nul komma nul! Het is zo, hoe je bekijkt naar therapeutisch hulpverlening dat het niet altijd werkt. Want de ene luistert niet en andere wel, en dan? Ik zou best wel voor Esther willen komen, maar komt mijn moeder dan? Nee vast niet, ze denkt dat ze betweter is dan alle mensen, ja hoor. Nou, dan is het voor mij simpelweg, over en uit. Mijn ex was ook zéér dominante. Verkeerde keuze en zo vermoeiend. Burn out, depressief heb ik het alles voor geknokt met beetje hulp van psychologe.

    Iedereen kan wel op eigen risico zelf betalen , de rest gratis verzekerd, alles kan.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Hou me per e-mail op de hoogte van nieuwe reacties op dit artikel.
      (U kunt zich hier abonneren zonder zelf te hoeven reageren.)

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.