Max went steeds meer aan mij en aan het huis, en ik aan hem. Hij krijgt lievelingsplekjes: vooral achter de boeken (daar heb ik er veel van) is het Erg Spannend, zeker als-ie doorheeft dat ik hem zoek. Hij wordt ook groter en zekerder. Hij loopt nog steeds wat wankel (nou ja, who cares: ikzelf immers ook) en valt met de regelmaat van de klok om, wat dat betreft is-ie nog steeds een baby.
Hij heeft de aandachtsspanne van een kleuter met ADHD: alles leidt hem af. Het ene moment volledig geconcentreerd op een te maken sprong, het andere moment volkomen in beslag genomen door een poot die hij ineens ziet en waarin subiet gebeten moet worden, waarna hij verbaast ontdekt dat het zijn poot is maar dat meteen grandioos vergeet want van wie is die staart eigenlijk die daar zo zwiept…? Alles is interessant en vreemd en nieuw, hij kan nog niet goed schiften, en dus schiet zijn aandacht alle kanten op.
Max wordt sterker. De tweede dag dat-ie hier was kon-ie in mijn broekspijp klimmen, maar kwam niet veel verder dan kuithoogte. Nu kijkt-ie naar mij en dan naar mijn broek, rekent even in stilte, springt en klauwt zich verder omhoog; hoppa, tot op heuphoogte!
Voor de gevallen dat ik achter de computer zit heeft-ie al een speciale truc ontwikkeld. Hij kan allang gewoon op de stoel springen maar da’s minder leuk, dus springt-ie in mijn broekspijp en ter hoogte van mijn knie buigt-ie af, zodat hij niet knel komt te zitten tussen mijn bovenbeen en de onderkant van de tafel: hij hangt dan aan de zijkant van mijn dijbeen en werkt zich rap op mijn schoot. Dat kan-ie inmiddels al spurtsgewijs. Kijk ren buig hop zit. Done! En dan kijkt hij me verwachtingsvol aan en ik hem vol trots. Goedzo Max!
Hij wordt ook al heel knap in vertederend kijken. Andere Karin, een goede vriendin, was hier zondag en we keken samen op bed een tv-serie. Max vleidde zich op en in en onder en tussen haar en zei steeds heel verleidelijk ‘wiew’ en ging haar dan aanstaren, desnoods met zijn kopje scheef, net zolang tot Andere Karin helemaal gesmolten was en zij z’n lof ging prijzen. Toen ging-ie zich uitgebreid wassen. Mission accomplished.
Max heeft ook door dat ik een groot deel van de dag achter de computer doorbreng. Dat maakt het bureau razend interessant. (Een kat weet zich altijd met grote precisie tussen jou en het object van je aandacht in te wurmen.) Bovendien zitten er snoertjes aan de computer, daar kun je aan klauwen, en is zo’n computer warm, dus ligwaardig: allemaal pluspunten. En omdat de nee-ho-wacht-dat-is-mijn-toetsenbord! training nog moet beginnen, raken kat en computer steeds in de war. Max wil op het toetsenbord van de laptop liggen. Dat wil ik niet, zodat ik de laptop half sluit. Dat betekent (a) dat ik niet kan zien wat daar gebeurt (op dat scherm draait gewoonlijk iTunes) en (b) dat Max denkt dat je dus wél op de laptop kunt liggen, waar ik hem dan weer van af vis.
Dan komt-ie effies bij mij liggen en ziet even later Ergens Iets en gaat, op weg naar dat Iets Ergens, nietsvermoedend pontificaal op mijn toetsenbord staan om na te denken – ‘Waar was het nou? Ik zag toch Ergens Iets Heel Belangrijks?’ – en doet onderwijl teksten verdwijnen, schermen verschijnen en tikt stiekem van alles in het kats in, maar ik kan geen kats lezen. Of hij raakt volkomen gebiologeerd door de muisaanwijzer op het scherm. Of probeert op de rand van het toetsenbord te kauwen. Of wil dat gummidingetje in mijn muis vangen en opvreten.
Kortom, dolle pret maar ook de hoogste tijd om kat en computer te scheiden. Zijn strapatsen zijn razend vertederend, maar alles wat ik hem nu toesta wil-ie jaren later nog steeds doen, en tegen die tijd vind ik het vast minder leuk. Bovendien: kittens dienen te worden opgevoed en thans ben ik de moederpoes van dienst, dus probeer ik hem regels en gewoontes bij te brengen of af te leren. Soms door hem ergens weg te halen, meestal door een fijn compromis te verzinnen.
Tweety lag graag in de ruimte tussen toetsenbord en beeldscherm als-ie niet op mijn schoot wou maar toch in de buurt wilde zijn: de moeite van het proberen waard. Vanuit die positie kan Max bovendien verliefd naar mij kijken en ik naar hem. Zodat ik ergens een doosje opdiepte en daarin een zacht lapje legde en nu een kattenbedje op mijn bureau heb geïnstalleerd. Als Max nu in of op de laptop of op het toetsenbord wil gaan liggen, verhuis ik hem met zachte hand naar zijn computerbedje, en dat bevalt hem wonderwel.
Hij ligt er nu vaak en met verve. (‘Kat in het bakkie,’ zei Hanneke gevat.) Als-ie op weg naar zijn computerbedje per ongeluk op het toetsenbord stapt, neem ik hem niks kwalijk. Hij doet dan immers zijn best om erger te voorkomen. En leren is lastig.
[Noot: het doosje is 24 x 26 cm. Max, opgerold, is ongeveer 15 cm in doorsnee. Dat is erg klein. Zo klein en zo licht dat-ie zelfs als-ie pontificaal op de laptop gaat liggen (waar doorgaans ook wat paperassen liggen, zodat zijn gewicht wordt gedistribueerd) niet eens een toetsaanslag veroorzaakt.]
Inmiddels krijg ik ook door wat Max nog meer leuk vindt, behalve op Michael afstormen en geaaid worden. Ik heb wat speeltjes gekocht maar die boeien hem totaal niet, ook al ruiken ze naar kattekruid. Hij is dol op het dekbed: dat is dik en luchtig en ruikt naar iets aantrekkelijks. Als je erin en erop springt, zak je leuk weg, en je kan er kuiltjes in graven. Verder is-ie dol op papier: misschien is het ‘t geritsel, maar hij mag graag op kranten springen en dan doen alsof het papier terugbijt. Succes verzekerd, want van papier win je het altijd.
En Max is buitengewoon gefascineerd door randen en overgangen. Hoeken, punten, zijkanten: of het nu een kussen is, een toetsenbord of de zijkant van een kast: bijten, klauwen, je poot ertussen zien te krijgen of met je kop erlangs strijken is het devies. Ook alles waar ineens een kleuronderbreking is, is fascinerend. Een vouw in het dekbed: jump! Een schaduw op de vloer: vang! Een naad tussen de tegels van de badkamervloer: kijken of je er met je nagels onder kunt!
Jij bent nog erger dan vrienden en kennissen die kinderen krijgen, pfff…
;-) Enjoy!
Fantastische verhalen :D
Zet ergens een open kartonnen doos neer met hoge wanden dan is ‘ie daar iedere vijf minuten een half uur mee bezig.
Bewaar alle kurken van wijnflessen als je er tien hebt dan heb je er de volgende ochtend nog maar één, de rest is en blijft voor eeuwig onvindbaar.
Overigens moet ik je voorzichtig uit je hoofd praten om hem aan een lijntje te doen. Dat willen katten niet en ze voelen zich doodongelukkig.
Probeer de “Whiskas-pak-rammel” scéance te entameren. Dat betekent dat je hem vanaf nu (net zoals Michael!) vlak vóórdat hij zijn eten krijgt even lokt en attendeert door even met het pak brokjes te rammelen. Hij komt aanstormen.
Nu mag hij volgende week al naar buiten voor zijn eerste voorzichtige toertjes. Laat hem ravotten hij komt vanzelf wel weer terug als de deur openblijft in het lekker 28 graadse lente-zomerzonnetje.
Tegen half zes ‘s avonds is het voor alle kleine katjes terwereld massaal thuiskomen.
Dan ga je even naar buiten en rammel met het pak. Daar stormt hij alweer binnen met zijn oogjes “ik heb honger! ik heb honger!” en boem. Achter hem de deur dicht. Alle zorgen opgelost.
Dan thans moet ik voorzichtig op je inpraten dat wanneer twee katten van ongelijke leeftijd en andere moeders in één huis wonen, ze elkaars domeintjes onherroepelijk gaan afstempelen. Dat krijg je ze ook niet afgeleerd. Dat zit nu eenmaal in hun instinct en drang tot zelfbehoud.
Dat zou in zijn uiterste vorm betekenen dat je afstand zou kunnen moeten doen van Michael. Bij een goede kennis, het asiel of een andere goede opvang. Maar anders geeft het je teveel zenuwspanning, verdriet en rompslomp om het toch nog een beetje allemaal in goede banen te kunnen blijven leiden.
Twee aparte gesloten domeinen aanwijzen in het huis gaat ook niet.
Er zit niets anders op maar je moet je heel langzaam en rustig zelf aan het idee laten wennen. Ondanks dat, sterkte en toch veel plezier.
‘\^_^/’
Een mens die goed is voor en met dieren is dat ook voor en met mensen.
Lieve Karin hou je er rekening mee dat katten LCD schermen heerlijk vinden. Een beetje te heerlijk. Vele LCD schermen sneuvelen door dat katten er kort tegen aan piesen. Vergeet niet dat door die draaden rond je pc spanningen lopen. 1 verkeerde hap en het is voorbij :-(
Max lief :-)
Een kat is een zeer zindelijk dier dat nooit ergens plast, als ‘t niet kan mag of moet en als hij ‘t doet, is er een reden voor.
Bijvoorbeeld reden nummero een: de kattebak moet altijd ‘s morgens schoon zijn.
Dat betekent dat er slechts een klein laagje van nog geen centimeter strooisel in moet dat iedere morgen wordt weggegooid. Daarna wordt de bak schoongemaakt met veel water en even droog met een oude lap.
Dan wordt er weer een nieuw laagje van hout- of geperste papierschilfers in gelegd van nog geen centimeter (een “bodembedekker”) uit de 25 kg zak en dan ruikt niemand ook nog maar iets in ‘t hele huis. De kat(ten) gaan dan in het verloop van de dag vrolijk binnen of buiten hun gang.
Is de bak niet schoon dan zal hij ergens anders piezen.
En groot gelijk heeft hij.
De kat heeft een zeer fijne neus. Ongeveer net zo fijn of nog fijner, gevoeliger dan die van een hond. Hij accepteert absoluut niet dat er ergens iets ongerechtigs is dat wij als mens nog lang en lang en lang niet kunnen ruiken.
Zo zit het kattenleven in elkaar en tsja inderdaad, ik weet er alles van.
Maar dan ook alles.
‘\~_~/’
Niets overgeslagen.
Ik geniet erg van deze verhalen. Ik heb Sarah (Saar), die nu 10 is. Maar ik herinner me haar kitten tijd nog erg goed. Veel plezier verder met Max.
Op ‘t gevaar af vervelend te zijn deze kende je natuurlijk hij is al heel oud maar ‘t leuke is dat je net zoals je bij je eigen kat kan zien katten heel eenvoudig reageren zuiver met instinct op geluiden en signalen. Het moederdier roept en dat kan voor de kitten alleen maar de opdracht zijn snel naar haar toegaan. Het is een constante vraag-en-bevestiging communicatie die er in de natuur en dus ook overal elders heerst tussen (moeder- en kinder-) dieren (mens!) en het is natuurlijk altijd leuk, daar als mens op in te spelen door zoveel mogelijk de taak van het moeder- of zuster- of broer-dier over te nemen. De kat als dier trapt daar in en als ‘t goed gebeurt, ziet het verschil niet meer om louter opportunistische redenen (voeding bescherming en genot). Dat was ‘t dan allemaal wel weer eens een keer voorlopig in het dierenrijk zo om ons heen.
http://www.youtube.com/watch?v=Wpv01Yo1igA
‘\^_^/’
JuZo, Michael zou elders doodongelukkig zijn. Hij heefy z’n hele leven hier gezworven en zal van z’n leven geen binnenkat kunnen worden, maar ook naar een ander ‘buiten’ zal hem denkelijk slecht bekomen. Overigens lukte het Michael eerder zeer wel om met Kim en Tweety hier te wonen, zodat ik goede hoop heb dat hij zal bijtrekken.
iedereen raadt af kittens buiten te laten voordat ze een maand of vier oud zijn, en daar houd ik me aan. En één centimeter vulsel in de kattebak is veel te weinig. Zo’n diertje wil zijn drolletjes goed begraven.
@Spaink: Ik (als niet-katten kenner) zou zeggen.. Bescherm Max tot deze zich kan verdedigen tegen Michael. En daarna de vreedzame uitwerking die je bij je vorige katten zo effectief gebruikte (zie je eigen stukjes op deze blog)!
Michael ‘weg doen’ zou iid erg vals zijn. Michael ziet Max als een bedreiging voor zijn relatie met jou, en dan doe je hem weg! Vanwege Max!!
Kattenzieltje geknakt voor altijd :-(
Thomas: ik ben inderdaad niet van plan Michael weg te doen, en ik denk dat ik het verkeer tussen die twee met moed, beleid & trouw uiteindelijk wel geregeld krijg. Michael voelt zich denk ik niet zozeer bedreigd door Max’ relatie met mij, meer door het feit dat in ‘zijn’ huis een andere kat rondloopt zonder dat hij daar iets over te zeggen heeft.
Tussen queenie en sjakie waren in het begin een paar keer echt aanvallen,
maar na twee weken was dat verdwenen, nu zitten ze nog wel eens achter elkaar aan, maar dat is meer spelen, en langzamerhand kreeg de een van de ander een lik over zijn kopje en hebben ze elkaar helemal geaccepteert.
Ze zijn wel een beetje jalours als de een aandacht van me krijgt wil de ander ook en dat krijgt die dan ook.
Het komt vast helemaal goed hoor tussen michael en max het duurt alleen een poosje, en ze krijgen bij mij ook een flinke laag in de kattebak, buiten zouden ze immers onbegrenst kunnen graven en begraven.
Volgens mij geldt het ook voor een volwassen kat eerst een maand of 3 laten wennen in huis voor het naar buiten kan, omdat katten aan het huishechten, en dan langzaam aan buiten laten wennen eerst vaak terug roepen maar dat doen ze zelf wel, bij het minste geringste vliegen ze dan weer naar binnen
Thian, op zoiets hoop ik ook: dat ze elkaar tolereren. Wat de zaak nu lastig maakt is dat ik Max nog niet in de keuken wil laten, want daar zit het kattenluikje. En dat kan niet dicht omdat Michael vrije doorgang nodig heeft. Maar over een maand of twee ga ik Max aan buiten laten wennen, en aan het kattenluikje.
De afgelopen dagen was ik niet in orde, veel in bed gelegen. Max vond dat heerlijk :)
@12: koorts?
Vervelend dat je niet in orde was,
is wel fijn het zo,n bolletje kat bij je te liggen
beterschap hoor