Eerder vandaag namen enige honderden mensen afscheid van Simon Vinkenoog op Sint Barbara. (De keuze voor die begraafplaats had me verrast, Simon was niet katholiek; zijn uitgever Vic van de Reijt vertelde me dat Simon hier graag wou liggen omdat hij, net als collega-dichter Frank Starik, hier geregeld eenzame uitvaarten met een afscheidsgedicht had opgesierd.)
Buiten miezerde het, binnen lagen kleurige boeketten naast de open houten kist. De rij voor het rouwregister was een half uur lang; naast het register lag een kopie van de condoleance die Beatrix aan Simons nabestaanden had gestuurd. (Dat was erg fideel van Beatrix.) Het was drukkend warm in het kerkje en desalniettemin werd Edith niet moe mensen te omhelzen.
Het was triest, het was goed. Simon kan terugkijken op een vol en rijk leven, op erkenning en verdienste, op liefde en op veel vrienden. Toen de kist in het graf lag, iedereen een laatste saluut had gebracht en een schepje zand had gestort, stak er een windvlaag op en begon de lucht te janken.
(Op de foto: Edith Ringnalda en Simon Vinkenoog, bij de begrafenis van Robert Jasper Grootveld in maart van dit jaar. Foto:
Vanuit Hongarije kunnen we zo toch nog de reacties op Simon’s begrafenis volgen op de mini pc…..Fijn! Dank je Karin voor een mooi stukje over hem…..
Erkenning? Simon werd helemaal niet erkend, hij won of kreeg nooit een prijs. Het grote grijze statige trage zelfgenoegzame geborneerd hoovaardige establishment in de schrijverij (Mulisch c.s.) zette zich tegen hem af, kleineerde hem, maakte hem belachelijk, lachte hem uit nam hem niet serieus in de underdog.
Simon was in diepste wezen ‘n mens die niet alleen van binnen uiterst realistisch was, hij was een vrij ver in alles doorgevoerd somber en hypochondrisch mens.
Hij slaagde erin door zijn meeslepend aanjagend optimisme zijn levensblijheid en zijn dankbaarheid voor het leven het allemaal te mogen en te kunnen doen om onnoemelijk veel mensen te genezen, blij te maken, te inspireren, het leven aangenaam en prettig te maken het uiterste ervan te laten maken wat ervan te maken is.
Dat is een unieke, maximale en ultieme prestatie.
Voorzover ik weet (en dat is veel) kreeg niemand dat ooit tot nog toe op zo’n mooie manier klaar.
Ik denk dat hij van binnen naarmate hij ouder hij hoe langer hoe korzeliger werd. Maar door zijn aanstekelijke levensblijheid en ongeveinsd opportuun optimisme gaf hij mensen het leven terug die het niet meer hadden.
Of die er geen zin meer in hadden.
‘t Was ‘n schitterende man. Ik heb hem nooit gezien, hoogstens een of twee keer op televisie in mijn leven.
Waren er maar meer, van dat soort mensen maar helaas. Ze zijn er niet.
We zullen het zonder Simon moeten doen en alleen met zijn herinneringen en dat stemt niet al te vrolijk.
Jules Zollner.
Juzo, prijzen zijn leuk & lovend maar niet alles. Vinkenoog is de laatste jaren geregeld geëerd, kreeg mooie grote interviews, en heel recent werd een dik verzameld werk uitgegeven, wat per definitie erg eervol is.
Je opmerkingen over zijn vermeende korzeligheid, somberheid of hypochondrie slaan de plank ernstig mis. Vinkenoog was geen van drie ooit.
Daarin verschillen we dan van mening.
Juzo, sorry, je hebt hem alleen een of twee keer op tv gezien, jouw ‘mening’ is dus niet van heel veel belang? Maar leuk natuurlijk dat je ook van hem hield.
Mijn mening is daarentegen sorry van uitermate veel belang.
En ik hield niet van hem, ik signaleerde alleen maar.
Niets méér, maar ook in het geheel niets minder.
That’s all for now, folks.
Vroeger was ik dol op poezie en toen heb ik Vinkenoog diverse malen zien optreden op Poetry International. Met het ouder worden lees ik veel minder, dat geldt zowel voor poezie en proza. Dus ik heb nooit meer aan die hele Vinkenoog gedacht. Heb sowieso meer affiniteit met andere Vijftigers als Campert en Kousbroek. Zal me echt verdrieten als die dood gaan en afgaande op het laatste interview dat ik onlangs las met Kousbroek zal dat in zijn geval niet lang meer duren, jammer! Een man die als kind al niet meer in God kon geloven omdat in de hemel geen plaats zou zijn voor dieren is een man naar mijn hart en hij heeft prachtige boeken geschreven.
Ik vond wel het Profiel over Vinkenoog dat nog eens werd uitgezonden erg leuk om te zien. Moet wel een heel leuke man zijn geweest. En hoe je in Godsnaam iemand die blijmoedig de amputatie van een been ondergaat een hypochonder kan noemen, dat ga ik me maar niet eens afvragen.
Want het orakel uit Limburg spreekt. En dan hebben wij te zwijgen. Ook al vergeet het orakel ook nog een aantal literaire prijzen waaronder de Johnny van Doorn (the Selfkicker, ook al lang dood) prijs, en de benoeming tot Dichter des Vaderlands. ‘t Is goed hoor JuZo! Om een andere bekende Nederlandse schrijver te parafraseren, ook niet meer onder ons en helaas steeds meer vergeten: “Jij hebt altijd gelijk”.
/me ziet een allitererend schouwspel:
Joan geeft Juzo van Jetje.
Ouder worden deed Vinkenoog volgens mij wel knap. Dat genieten kennelijk ook in zijn tuintje. Bij hem trof je kennelijk ook geen onnodige opsmuk.
Nu het geschrijf van de man eens gaan lezen. “Der Spiegel” meldt deze week dat opbeurende middelen toch weer helemaal “in” zijn. Maar eens lezen wat Vinkenoog daarmee deed.
–