Decentrale informatie

We stonden al een tijdje op de startbaan toen de piloot aankondigde dat er een probleem was en dat ze op een monteur en instructies uit Nederland wachtten. Het was dinsdagavond 24 februari, het plan was die avond vanuit Sharm el Sheikh naar Schiphol te vliegen.

Om half twee ’s nachts, vier uur na de geplande take-off, meldde de piloot dat het niet ging lukken. Er was iets dat handmatig wel maar automatisch niet wou starten, er moest een nieuw onderdeel komen plus een monteur om dat te installeren. We zouden in een hotel worden ondergebracht. Iedereen aan boord vond dat een goed idee, niet zozeer wegens de inmiddels ontstane moeheid maar vooral omdat iedereen voelde dat vliegen met een Boeing waarmee iets mis was, geen fijn plan was.

We belden en sms’ten naar huis: we komen later. Daarna deden we een omgekeerde check-in: we kregen onze bagage terug, iemand loodsde ons langs de douane waar serieus kijkende mannen ‘cancel’ stempelden over het verse exit-visum in ons paspoort. Een uur later had een hotelbalie zich over de kop gewerkt en hadden 180 mensen kamers in een groot appartementencomplex en reden er busjes om overal mensen en koffers af te leveren.

‘Ontbijt om negen uur,’ zeiden mensen tegen elkaar, en ‘om elf uur meer informatie’. We vroegen dat na bij mensen die eigenlijk niet meer wisten dan wijzelf, en toen we steeds hetzelfde verhaal hoorden, vertrouwden we erop. Inmiddels was het ver na drieën ’s nachts en viel iedereen om.

Ontbijt. Terug naar de kamers. Ik zette een stoel op het terras en pakte een boek. De buren van het aanpalende terras kregen een sms’je of ze het nieuws al hadden gehoord: vliegtuig gecrasht op Schiphol. Iemand zette een tv aan op zijn hotelkamer en vanuit Egypte zagen we de Amsterdamse beelden op het Amerikaanse CNN.

‘Alle vluchten gecancelled,’ zei de tv, en iemand bedacht dat aangezien wij al onderdak waren, we dan misschien achterin de rij van opgehouden vluchten zouden worden geparkeerd en nog een nacht in het Sheraton zouden blijven. Het kon niemand veel schelen, ineens wisten we nog helderder waarom het goed was dat we een paar uur geleden niet waren vertrokken.

Om elf uur hingen we allemaal in de hotellobby, verwachtend dat een officieel iemand op een tafel zou gaan staan en ons zou toespreken. Een meneer liep alle groepjes af en vertelde het schema: we konden om één uur lunchen, om drie uur sleutels inleveren, om half vijf de bus in, en dan inchecken en om negen uur vliegen. Sommige mensen kregen geen bezoek van de meneer en dan vertelden anderen zijn verhaal door. Op het vliegveld stempelden douaniers een nieuw exit-visum naast het cancel-stempel. Toen iemand op het vliegveld eten voor onderweg wou kopen bleek dat we gratis avondeten konden krijgen en iedereen waarschuwde elkaar.

Pas toen we weer in het vliegtuig zaten en de piloot zich meldde, drong tot me door dat we 20 uur lang geen enkele centrale, officiële mededeling van iemand in pak hadden gekregen en al die tijd alle informatie via een intrigerende mediamix toegediend hadden gekregen en onderling hadden doorgegeven: van sms tot internationale tv, van mobiel tot word-of-mouth, van e-mail tot teletekst. En het werkte perfect: we wisten allemaal wat er aan de hand was, en iedereen wist haarscherp feit van speculatie te onderscheiden.

Author: Spaink

beheerder / moderator

5 thoughts on “Decentrale informatie”

  1. Ach ja, vroeger ging het ook en toen hadden we de helft van de genoemde communicatiemiddelen niet eens. dat feit van speculatie werd onderscheiden vind ik dan wel weer uitzonderlijk, dat wil nog wel eens anders gaan.

  2. Hieraan zien we, dat vliegen een steeds meer zeer chaotische, en aanzienlijke riskante onbetrouwbare onbeholpen en bedrieglijke business is.

    Dat was me ook al bekend door het uitluisteren van de pilotengesprekken op Eurocontrol, waarbij ze vóór de start de “checklist of failures” (ook over extra zorgwekkende passagiers, ambulances) doorgeven aan de toren.

    Het zijn vaak meer dan honderd schakelaars, die niet functioneren.

    En daarom vlieg ik niet.

    ‘ô_ô/’

  3. Ik herinner me nog de tijd van vlak na de oorlog. In 1950 was ik 6 jaar. Treinen reden niet, of de verkeerde kant op, of achteruit, of ze hielden er zomaar ineens mee op, of veel te laat. Er heerste anarchie en niemand wist wat. We zijn nu in 2010 en er is geen sikkepit, geen snars veranderd.

    ‘°_°/’

    We hebben dan toch heel wat bereikt. Dat wel.
    Dat geeft de burger moed.

  4. Hopelijk heeft toch iemand wel centraal in de gaten gehouden of iedereen geinformeerd was, zonder gelijk hinderlijk officieel op de voorgrond te dringen. Want elke passagier moet natuurlijk toch wel bereikt worden in zo’n situatie. Misschien dat ‘de meneer’ zich er wel van vergewist heeft dat de informatie inderdaad was doorgegeven. Maar het lijkt me, ook al weet iedereen wel dat vliegen veilig is, toch niet prettig na zo’n bericht in het vliegtuig te stappen. Hoe irrationeel de gedachte ook is dat je wel eens de volgende zou kunnen zijn, ze zou in zo’n situatie toch wel in m’n hoofd opkomen, denk ik.

  5. Joan: er werd keurig geteld of iedereen in de bus zat. Er zal gerust een boel centraal geregeld zijn – vervoer, hotels, nieuw onderdeel, monteur – maar het interessante was dat de mededingen niet centraal gingen, en dat wijzelf via een mix van sms, waarschuwen, telefoon, tv, persoonlijke mededeling etc. informatie uit alle hoeken en gaten kregen. Een soort genetwerkte informatiestroom… En het ging nergens fout: geen uit de hand gelopen geruchten, geen mensen die niks wisten, etc.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Hou me per e-mail op de hoogte van nieuwe reacties op dit artikel.
      (U kunt zich hier abonneren zonder zelf te hoeven reageren.)

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.