Ongelijke idealen

Mooi‘Dat schoonheidsideaal pakt toch anders uit voor vrouwen,’ zei ik. ‘Je moest ‘s weten,’ zeiden de mannen in het gezelschap. Maar ik denk dat ik het wel weet. Ook mannen vragen zich tegenwoordig af of hun haar wel goed zit en zijn met crèmes, gel en luchtjes in de weer. En toch is ‘t anders.

Vrouwen worden nog steeds streng op hun uiterlijk beoordeeld. Je kunt nog zo’n goede politica of directeur zijn, maar er zal altijd worden gezeurd over je roklengte, je handtasje, je kapsel en je kleur oogschaduw, en onderhuids: over de vraag of je ‘desondanks’ nog wel vrouw genoeg bent. Het spiegelbeeld van die opmerking zal een man zelden ten deel vallen, zelfs niet als-ie van oudsher vrouwelijke domeinen betreedt. Lelijke mannen kunnen hun onaantrekkelijkheid daarnaast altijd compenseren met status, geld of – hoe bizar – met ploert wezen. Al die dingen schijnen te erotiseren. Als je man bent, tenminste. Voor vrouwen bestaat zo’n uitweg niet.

De laatste weken ben ik op reclames gaan letten. Waar mannen in advertenties de stomste dingen doen (elkaar al klussend een hand doorboren) behouden ze hun cool, ze zijn niet van hun eigenwaarde af te brengen. Wanneer hun lichaam wordt getoond gaat ‘t over uiterlijke verfraaiing, over viriel en aantrekkelijker worden: van gladgeschoren kaken, luchtjes die vrouwen moordzuchtig van verlangen maken tot haar dat even stijf overeind staat als een penis op viagra (kijk! hij komt vanzelf weer overeind als je ‘m plat duwt).

Vrouwen jengelen in advertenties om bevestiging: ‘wat vind je van mijn lippen, wat vind je mijn mooiste plekje, wat vind je van mijn haar?’ Bij vrouwenlichamen gaat het in allang niet meer over mooier maken: reclames gericht op ons gaan nu vooral over het stelpen van verval dat kennelijk inherent aan ons lichaam wordt geacht. Grijze haren moeten worden geverfd, geverfde haren moeten een ‘natuurlijke’ glans krijgen, borsten dienen gestut, wimpers verlengd, rimpels weggewerkt, poepen kunnen we na ons veertigste alleen nog als we elke dag een duur drankje slikken en hardop lachen durven we alleen met inlegkruisjes erbij. Zonder kunst- en vliegwerk zijn we kennelijk een en al lek & gebrek.

Vorige maand heb ik mijn ogen laten liften. Na het kankergedoe van vorig jaar gingen mijn wimpers schuil onder een overvloed van los vel; nu heb ik mijn bovenoogleden terug en oog ik niet langer zorgelijk. Mij zul je dus niet horen zeggen dat cosmetische chirurgie verderfelijk is, integendeel, ik kan die chirurg wel zoenen.

Het gemak waarmee lippen en borsten worden vergroot, billen worden opgehesen of vagina’s worden omgewerkt tot iets wat met recht niets dan een snee is, jaagt me echter schrik aan. Niet alleen omdat we vrouwenlichamen letterlijk fotoshoppen en een ideaal nastreven dat geen wortel meer lijkt te hebben in de realiteit, maar vooral om wat al die vrouwen opgeven voor uiterlijk vertoon. Wat ik na die borstamputatie wist, is dat opereren niet kan zonder zenuwen door te snijden. Nu kun je met gevoelloze oogleden uitstekend leven, maar geen gevoel meer hebben in je lippen, je tepels, je heupen, je buik, je billen? Geen sensatie meer hebben in je venuslippen? Dat is absurd hoge prijs.

Ik geloof pas dat uiterlijk voor mannen even zwaar telt als voor ons wanneer mannen hun balzak laten fatsoeneren om er ‘leuker’ uit te zien en ze hun seksleven inleveren voor hun looks.

Author: Spaink

beheerder / moderator

17 thoughts on “Ongelijke idealen”

  1. Venuslippen. ik most het even Googlelen, maar het bestaat, al is het in het Duits.

    (Voor de rest klopt je verhaal denk ik wel, al ben ik geen goed vergelijkingmateriaal, want ik heb geen carriere, en zie er ook niet zo uit.)

  2. Waar het om gaat, is niet één procent excentriekelingen, als doelgroep, maar 99 % gedachteloos volgzamen, in de massapsychologie.

    Dát, is intelligente stuurvrouwskunst. ‘\°_°/’

  3. Henk, ik kijk tegenwoordig stukken zorgelozer dan op die foto. Daar heb ik namelijk geen wimpers en ogleden meer, nu wel! Visuele update volgt binnenkort :)

  4. “Ik geloof pas dat uiterlijk voor mannen even zwaar telt als voor ons wanneer mannen hun balzak laten fatsoeneren om er ‘leuker’ uit te zien en hun seksleven inleveren voor hun looks.”

    Mwoah… ik ben bang, bij wijze van spreken, dat mannen net zo beïnvloedbaar zijn als vrouwen.
    Het feit dat mensen met teveel geld dat gaan uitgeven aan het onnodig sleutelen aan hun uiterlijk… vrijheid, blijheid…
    Jammer van de peperdure medische opleiding…
    Jammer voor de mensen op wachtlijsten, voor de mensen die nooit in aanmerking zullen komen voor medisch noodzakelijke plastische chirurgie.
    Maar ja, zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar…

    Ik ben (serieus) blij dat mijn kinderen geen cosmetisch chirurg zijn geworden.
    Je ogen laten liften om er minder zorgelijk uit te zien…
    Als dat echt de enige reden is, valt me dat tegen van je.

    Waarmee ik, uiteraard, niet zeg, dat je het niet had mogen laten doen.
    Vrijheid, blijheid… (maar dan ook voor de beschouwende voorbijganger).

  5. PS Het ‘amuseert’ me wel, wanneer ik cosmetisch chirurgen zichzelf hoor excuseren met: ‘Ik werk ook nog één dag per week als plastisch chirurg…’ of ‘vorige maand heb ik nog meegewerkt aan een moeilijke reconstructie…’.

    Sorry hoor, maar al die particuliere klinieken zijn voor mij zo ongeveer het toppunt van decadentie.

  6. Dat de eenzijdigheid en voorspelbaarheid van de verlangens van de consumptiekudde ziekelijke vormen heeft aangenomen lijkt zo’n beetje een rode draad in de westerse samenleving sinds – pak ‘m beet – de suffragettes alweer! Dat onze soort en masse in staat is om ongezond gedrag te verkiezen boven gedrag waarbij men zich goed voelt, wanneer men daarmee qua uiterlijke verschijningsvorm meer op een reclameplaatje gaat lijken, is natuurlijk sinds Twiggy al zorgwekkend te noemen. Dat die massa tegenwoordig net zo eenvoudig besluit om andere borsten of een nieuw gezicht te kopen, als men zich laat aanpraten ze een fles shampoo waard zijn…well, dat zegt genoeg, lijkt mij.

    Natuurlijk, het is het goed recht van ieder individu om hun tijd en geld te spenderen zoals het hen goed dunkt – dat mensen die gezond geboren zijn, en ook hun jeugd nog eens weten te overleven zonder dat een druk-druk-druk-ouder hen met kinderwagen en al voor een auto heeft weten te duwen (auto’s stoppen immers toch wel voor je kind, denken ouders tegenwoordig vaak, zo lijkt het)… als je dan extra materie in je lijf laat proppen, of weefsels laat verplaatsen van 1 plek van je lijf naar een andere plek, puur voor de visuele kick… nogmaals, helemaal hun goed recht, maar als ze dan opeens shit met hun lichaamsfuncties krijgen, en daar nog over durven te klagen ook – moordneigingen krijg ik er van.

    De klant is koning, mits deze zich als zodanig (ge)draagt. Echter, wanneer de massa krankzinnig koopgedrag vertoont en blijkbaar toch het liefst zo generiek mogelijk zou zijn, ook wanneer dat betekent dat iedereen er uit komt te zien als de barbie die op dat moment mode is, tsja… het is spijtig, maar de vraag bepaalt het aanbod, ook al is het in werkelijkheid andersom: de golven zijn voorspelbaar, en het is goedkoper en minder gedoe om steeds meer aan te sturen op standarisatie – de massa blijft aansturen op een samenleving waar ouderen, gehandicapten, en freaks buiten zicht blijven… ook al zou men inmiddels toch door horen te hebben dat eenheidsworst (eenzijdig doorontwikkelen met de grootste gemene deler mee) uiteindelijk behoorlijk kwetsbaar wordt. Perfectie & dood liggen heel dicht bij elkaar.

    The needs of the many outweigh the needs of the few, or the one. De verstandige klanten (Kunden? Klantkunde?) vallen vaak buiten de boot – maar als een product je niet aanstaat, kom je natuurlijk met een alternatief wie klaagt over eenzijdige modellen op de catwalk en in commercials moet natuurlijk nooit de producten blijven steunen die zo aan de man gebracht worden – ook als er geen markt voor JOUW of MIJN smaak is, dan is dat geen reden om grote winkelketens de schuld te geven van het feit dat je je hebt laten frustreren door stiekum toch een beetje in die glamour te tuinen – je maakt een alternatief product, voor jezelf en de jouwen… maar helaas, daarmee leef je nog steeds in een wereld waar je omringt en verstikt blijft worden door die massa… en gemakzuchtig dat die nog gaat worden!

    Om nachtmerries van te krijgen gewoon :(

  7. Ik mag hopen dat die mannen niet aan je laatste regeltje gaan voldoen…verziekt toch een hoop plezier voor ons vrouwen;-)

  8. alhoewel: cosmetizised balls of course aren’t cosmic balls!
    erg grappig uiteinde tikte je daar op :))

  9. Goh, ik denk niet eens dat het ‘volgzaam aan reclame zijn’ het probleem is.

    Zolang mensen elkaar uitkiezen om de looks is er altijd wel iemand die je kan ‘helpen’. De kapper, de kledingwinkel, de cremetjes etc… en dat dan in een geextrapoleerde lijn richting het snijden en vullen.

    Maar het is al niet anders als het gaat om persoonlijkheid, ook daar is het bijwerken al heel normaal.

    Groen, rood, links, rechts, indy, corporate, whatever…

    Ik ben sinds een tijdje op zoek naar waarom het is dat mensen niet voldoende zelfvertrouwen hebben. Waarom ze dus tot een groep (al dan niet geinspireerd door visuele idealen) willen behoren. Dat lijkt mij de kern van de zaak.

  10. “Vorige maand heb ik mijn ogen laten liften.”
    Erg telleurstellend dat zelfs iemand als jij zoiets heeft gedaan. Dit had ik echt niet verwacht. Je hebt eerder geschreven dat je erg gesteld bent op mooi zijn, maar dit is van een hele andere orde. Sorry dat ik dit zeg, ik zeg dit niet om je te beledigen ofzo, maar ik zal nu nooit meer naar je ogen kunnen kijken op een foto zonder te denken: ‘allemaal bijgewerkt/nep’, want dit is precies hetzelfde gevoel dat ik heb als ik bijvoorbeeld een foto van Madonna zie. Ik vind het echt hypocriet om een lijn te trekken tussen een ooglid-lift en een of andere lift. Het is allemaal hetzelfde, met of zonder doorgesneden zenuwen.

    Trouwens, ook jij maakt er, met zo’n opmerking over doorgesneden zenuwen, alleen maar een praktische kwestie van. Ik weet niet of je ondertussen alweer een relatie met iemand hebt (je had hier geschreven dat je gezelschap miste ‘s avonds), maar ik zou de nood om een lift te kopen eerder daar zoeken dan bijv. reclamebeelden de schuld geven.

    Laatst heb ik een van de mooiste mannen die ik ooit heb gezien moeten oppeppen omdat hij ironisch deed over zijn ‘wallen’. Ik heb hem op het hart gedrukt dat hij prachtig is zoals hij is. Ik hoop niet dat hij jou achterna gaat.

  11. Het statement van grom begrijp ik eerlijk gezegd niet helemaal. Wat is er tegen dat een vrouw, welke dat ook is, lippenstift gebruikt, oogschaduw en noem maar op en in het verlengde daarvan, lifting, om er goed uit te zien? Zodat ze zichzelf goed voelt? Namelijk door te weten, dat anderen haar er goed vinden uitzien? Daar is niets tegen. Tegen jezelf goed voelen, is niets tegen. Welke techniek en welke hulpmiddelen daarvoor gebruikt worden, dat maakt helemaal niets uit.

    Datzelfde geldt voor mannen. Mannen willen er, op een andere manier, net zo goed goed uitzien, omdat ze zich dan goed voelen. Wij zijn hier met z’n allen niet op deez’ aardkloot, om onszelf te straffen. Integendeel.
    Dus in dit opzicht, kan ik Karin wel volgen, al kost het enige moeite.
    Vooruit voor deze keer dan. Het komt niet vaak voor.
    ‘\~_~/’

  12. Grom, ik vind je wat extreem met je opmerking: ‘Dit had ik echt niet verwacht. Je hebt eerder geschreven dat je erg gesteld bent op mooi zijn, maar dit is van een hele andere orde. Sorry dat ik dit zeg, ik zeg dit niet om je te beledigen ofzo, maar ik zal nu nooit meer naar je ogen kunnen kijken op een foto zonder te denken: ‘allemaal bijgewerkt/nep’…’

    Ik geloof dat ik meer dan voldoende mijn best heb gedaan om schoonheidsidealen te relativeren en doorbreken, van rolstoel tot kaal zijn en maar één borst hebben. Daarnaast ging het me nu niet om _mooier_ zijn, maar om minder moe en zorgelijk te ogen. En daarweernaaster: als ik niks had gezegd en gewoon foto’s had gepost van kijk-ik-heb-weer-meer-haar, had iedereen hier gezegd: ‘Oh wat zie je er uitgerust uit’. Ik ben simpelweg eerlijk over wat ik hebben kan en wat niet, over wat me gebeurt en wat ik laat doen.

    Was je even verontwaardigd geweest als ik een borstreconstructie had laten doen? Ik ben daar oprecht nieuwsgierig naar. Vind je dat ook fake, of vind je dat wel acceptabel, bijvoorbeeld omdat ‘t dan zou gaan om het ‘terugbrengen’ wat ik had? En indien je een borstreconstructie wel okee had gevonden – indien – waarom is dan het terugbrengen van mijn oogleden in oude staat niet okee? Volgens mij probeer ik namelijk niet te ontkennen dat ik bijna vijftig ben. Mijn rimpels interesseren me geen zier, dat mijn resterende borst zakt vind ik best. Maar ik wou niet de hele tijd tegen mijn zakkende oogelden aankijken. (Ik zie tegenwoordig bovenin beeld weer wenkbrauwen – long time no see.)

  13. Grom, ik vraag je om jouw grenzen en ideeën te verduidelijken, niet om de mijne te accepteren. Kennelijk heb je daar geen zin in, wat je goed recht is, maar om meteen te gaan spreken over ‘erin trappen’ als ik je een vraag stel is kinderachtig en onnodig defensief.

    Wat betreft borstreconstructie: aanvankelijk heb ik juist gedacht dat ik dat wilde, sterker, ik had ‘m het liefst meteen bij de amputatie gewild. Pas toen-ie eenmaal weg was, bleek het veel makkelijker te zijn om met één borst rond te lopen dan ik op voorhand had gedacht. Er is geen sprake van ‘de enige reden’ om het niet te doen, het is om een veelheid van redenen, en dat je er niet zo heel veel van ziet is daarvan wel de minste.

  14. Grom, je argument gaat niet op. Als je gezicht aan diggelen ligt vanwege een ongeluk, wordt het repareren en fatsoeneren ervan gewoon vergoed, _ook_ het cosmetische deel ervan.

    Verder laat ik het hierbij.

  15. Deze vraag kaats ik direct weer terug, zodat ik er vooral niet in trap: waarom moet ik de grens gaan trekken tussen borst-reconstructie, een ooglid-lift en Amanda Lepore terwijl jij die zelf al getrokken hebt? Voor mij is reconstructie een kwestie van geld hebben. Wie geld heeft laat zich verbouwen, wie geen geld heeft doet het niet. Van mijn part kunnen net zo goed met een dikke pil van 50-euro flappen op hun voorhoofd gaan lopen ipv een face-lift.

    En een facelift vergelijken met het dragen van make-up vind ik complete onzin. Probeer je (mislukte) facelift maar eens weg te poetsen met een dot watten en een beetje remover, dan zie je wat een onzinnige vergelijking dat is.

    En hoezo is het feit dat je je oogleden hebt laten liften gerelateerd aan een borst verliezen? Ik zie het verband niet. Uit je entry maak ik op dat je die oogledenlift sowieso wilde laten doen, borstkanker of geen borstkanker.

    Trouwens, je verhaal over jouw eigen potentiele borstreconstructie is niet erg consistent: je had hier geschreven dat de enige reden dat je jouw borst niet hebt laten reconstrueren was omdat er op het eerste gezicht niets van te zien is – ik herinner me dat verhaal over die gast in het ziekenhuis die jou na de operatie vroeg: ‘wat is er dan mis met jou?’, en dat jij daar oprecht verbaasd over was, dat er niets aan jou te zien was.

    Pas later schreef je dat je het niet hebt laten doen om praktische redenen: een tweede operatie om je borst te laten reconstrueren zou te zwaar zijn in verband met jouw ms. Wat is dus nou de echte reden dat je het niet hebt laten doen? ‘Kunnen reconstrueren’ en ‘willen reconstrueren’ lopen hier dwars door elkaar heen, wat alweer een reden is voor mij om er niet in te trappen (m.a.w. een generaliserende uitspraak te doen over wat ik in welk geval wel of niet een acceptabele cosmetische ingreep zou vinden).

  16. Mijn grens heb ik al getrokken in de hierbovenstaande post: het is de grens tussen financiele nood aan de ene kant en financiele draagkracht aan de andere kant, de grens tussen willen en kunnen. Ik maak me zorgen dat die vriend zijn wallen gaat laten fixen omdat ik weet dat hij dat kan doen, als hij daar zin in heeft: hij heeft er het geld voor. Als ikzelf nu een ongeluk zou krijgen waarbij mijn halve smoel aan diggelen zou liggen, zou ik simpelweg geen geld hebben om het te laten reconstrueren, behalve de meest basale levensredende operatie om bij elkaar te houden wat nog bij elkaar te houden valt. Zo simpel is het. Wat heeft het voor zin te gaan zitten fantaseren om wat ik allemaal wel of niet zou kunnen of willen verbouwen als ik er toch geen geld voor heb? En daarom trap ik er niet in: wanneer iemand mij vraagt waar ik ‘mijn grenzen’ leg, dan wordt van mij verwacht dat ik ga zitten fantaseren over een levensstijl die niets en dan ook helemaal niets te maken heeft met mijn werkelijke situatie waarin de financiele grenzen al voor me getrokken zijn. Grenzen trekken is voor hen die reeds mogelijkheden tot hun beschikking hebben.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Hou me per e-mail op de hoogte van nieuwe reacties op dit artikel.
      (U kunt zich hier abonneren zonder zelf te hoeven reageren.)

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.