Statistiek


Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 5453

Comments Posted By nee@niet.grom

Displaying 0 To 0 Of 0 Comments

‘Voor rust ben ik niet in de wieg gelegd’

Je had die andere foto met de zwarte strandhoed er ook bij moeten zetten! Wel vreemd dat ze na elkaar werden geplaatst, eerst deze foto, en dan pas die met de jurk nog aan en de strandhoed. Omgekeerd was meer verhalend geweest.

» Posted By nee@niet.grom On September 21, 2006 @ 06:15

Trouw, 19 augustus 2006: ‘Ik heb het gevoel dat ik af ben’

Dit heb ik je echt altijd willen vragen: Hoe zou je willen dat jouw teksten later worden gebruikt? Want je zegt wel (in dat stuk over Ramses) dat je niet gelooft in “de troost van voortgang”, maar het feit is dat je teksten beschikbaar zullen blijven. Dus wat ermee? Aangezien ze online staan kun je ze niet meer achteraf laten verbranden (zoals Kafka dat wilde, maar dat verzoek werd ook niet gehonoreerd!)

» Posted By nee@niet.grom On August 29, 2006 @ 05:32

Sluipmoordenaar

Een overheid die een betaalbare basisverzekering invoert helpt ook heel erg bij het dragelijk maken van de ziekte. Dat zou ik liever hebben dan een CT scanner in mijn huis, hoe goedkoop die ook is. Ik heb net gehoord dat het aantal ‘wanbetalers’ is verdrievoudigd sinds de privatisering van alle verzekeringen. Dunkt me dat die mensen daarom alleen al niet naar de huisarts gaan. En als de huisarts jonge vrouwen met borst-kanker niet serieus neemt (zoals je zelf zei in dat ene TV interview), tja, dan heb je weer een reden om niet naar de arts te gaan.

» Posted By nee@niet.grom On August 14, 2006 @ 21:50

Tussen Jiskefet en Murphy

Een tip: stuur geen aangetekende brieven denkend dat die wel aankomen, want ze komen eveneens niet aan. Brieven die wel aankomen worden niet doorgenomen. Ik ben dit jaar 15 euro kwijt aan het nutteloos aangetekend sturen van brieven.

» Posted By nee@niet.grom On July 22, 2006 @ 22:58

Meningsverschil met Sartre

Ja, OK, lieve mensen om je heen is handig, maar hoe zit het als je met allemaal mokkende en gestressde familieleden en vrienden opgescheept zit die jou en je ziekte benaderen met een ‘ook dat nog’ nauwelijks verborgen frustratie? Geloof het of niet, maar ook dat komt voor.

Jij schreef eens in de jaren 90: ‘De afgelopen week hebben vijf vrienden en twee ouders bezworen dat ze wel een steunfonds voor me willen beginnen. Lief, geruststellend, bemoedigend, maar een privé-oplossing die anderen niet helpt. En ik had eigenlijk graag groot en zelfstandig willen worden, later. Bovendien komt het me voor dat het kabinet zo misbruik maakt van mijn vrienden.’ http://www.spaink.net/groene/mnrugop.html

Ik vind dat nogal simplistisch gesteld. Maakt het kabinet pas ‘misbruik van mijn vrienden’ als het daadwerkelijk om geld gaat? Alsof alle andere niet-geldelijke steun en inzet van vrienden en familie allemaal ‘gratis’ is? Waarom trekken we de grens bij geld en niet bij alle andere niet-geldelijke contributies van vrienden en familie? Eigenlijk doen jouw vrienden het werk waar iemand anders zonder familie en vrienden (wat ook, geloof het of niet, vaak voorkomt) een thuiswerker voor nodig zou hebben, en daar klauwen geld voor zou moeten betalen.

Is er misschien een riante fiscale regeling voor jouw hele familie- en vriendenkring aan mantelzorgers? Grapje, natuurlijk, maar eigenlijk zou dat wel moeten, vooral wanneer de overheid de term ‘mantelzorger’ als een stopwoordje gebruikt!

» Posted By nee@niet.grom On June 29, 2006 @ 21:54

Op de schouders van reuzen

Ik vind dat deze twee uitspraken elkaar tegenspreken.

“Haast niemand lijkt er nog bij stil te staan dat de gemiddeld goede gezondheid van de Nederlander tot stand is gekomen en wordt geschraagd door een sociaal-economisch, politiek en genees kundig fundament”

“Maar heus, meestal is het uw schuld niet, maar gewoon vette pech.”

Sterker nog, de tweede uitspraak zou misbruikt kunnen worden om de eerste onderuit te halen, zovan: Als het toch maar een kwestie is van geluk of ongeluk, pech of geen pech, waarom er nog moeite (lees: overheidsgelden) aan besteden?

» Posted By nee@niet.grom On June 06, 2006 @ 22:02

Zelf doen (not!)

Ik weet niet of je deze al had gelezen, daarom post ik het maar nog eens… Sedgwick over vrouwelijke kaalheid:

Early in 1991 I was diagnosed, quite unexpectedly, with a breast cancer that had already spread to my lymph system, and the experiences of diagnosis, surgery, chemotherapy, and so forth, while draining and scary, have also proven just sheerly *interesting* with respect to exactly the issues of gender, sexuality, and identity formation that were already on my docket.

(Forget the literal-mindedness of mastectomy, chemically induced menopause, etc.: I would warmly encourage anyone interested in the social construction of gender to find some way of spending half a year or so as a totally bald woman.)

– Eve Kosofsky Sedgwick, “Queer and Now”, _Tendencies_, p. 12

» Posted By nee@niet.grom On May 27, 2006 @ 02:45

Tegennatuurlijk

Ouwe Gramsci dictum: ‘Pessimism of the mind, optimism of the will’ (maar ja, wat kun je anders als je door Mussolini in de bak wordt gegooid en alleen nog maar aan je prison notebooks kunt werken…)

Dit Parool-stuk doet me erg denken aan een van eerdere jouw columns, ‘Zalige onwetendheid’ uit 2001, waarin je schreef:

‘Want wat wil je: twee jaar een gruwelijke en belastende therapie ondergaan waar veel ziekenhuisopnames aan te pas komen, of een jaar in redelijke kwaliteit leven? ‘Misschien wil je liever je kinderen in Australië nog eens bezoeken in plaats van iedere week misselijk naar het ziekenhuis te gaan,’ geeft ze als voorbeeld.

Het lijkt mij een gruwelijke afweging om te moeten maken, en ik weet bij god niet wat ik zelf zou kiezen als de situatie zich voordoet. Ik heb me lang geleden voorgenomen om zo min mogelijk patiënt te zijn en niet alles over te hebben voor mijn gezondheid; een goed leven hebben acht ik belangrijker dan de lengte ervan. Maar oog in oog staand met de dood maakt een mens rare sprongen, en angst is een slecht raadgever.

Wat ik – als ik dan toch kiezen moet – het liefst wil, is eigenlijk onwetendheid, het in alle onschuld doorleven terwijl niemand, ook ik niet, weet dat er iets in mij woekert, en dan in een paar maanden tijd snel aftakelen. Afzien van kennis is een wonderschone en onderschatte optie.’

http://www.spaink.net/parool/20010619.html

» Posted By nee@niet.grom On May 17, 2006 @ 22:49

Onttakeld

After 1978, when Wilke began taking photographs of the effects of her mother’s breast cancer, the role of own body in her work changed. It became a means of emotional expression. The photographs of herself show angry poses and often a kind of helpless frustration. In a 1982 performance, So help me, Hannah, at A.I.R., she crouched and crawled on the floor, the nakedness exaggerating both anger and helplessness.

Hannah Wilke’s last work, Intra-Venus, taken by her husband Donald Goddard, are the final testament of an artist’s integrity: the courage to confront her body in its adversity as well as in its glory. Her source of inspiration never lost its fascination for Wilke, even when it meant observing and documenting her own disintegration.

» Posted By nee@niet.grom On May 14, 2006 @ 02:00

Herinnert iemand zich Hannah Wilke’s Intra-Venus nog?
http://muse.jhu.edu/journals/performing_arts_journal/v018/18.1tierney_fig01.html

» Posted By nee@niet.grom On May 14, 2006 @ 02:00

Kortgeknipt

Ik wilde je al vragen of je je hoofd “butch” zou gaan scheren, aangezien je het in sommige van je teksten hebt over “het noodlot voor willen zijn”… ik vind wel dat kort haar je erg goed staat.

» Posted By nee@niet.grom On May 11, 2006 @ 01:47

Extraatjes

Sedgwick over vrouwelijke kaalheid:

“Early in 1991 I was diagnosed, quite unexpectedly, with a breast cancer that had already spread to my lymph system, and the experiences of diagnosis, surgery, chemotherapy, and so forth, while draining and scary, have also proven just sheerly *interesting* with respect to exactly the issues of gender, sexuality, and identity formation that were already on my docket.
(Forget the literal-mindedness of mastectomy, chemically induced menopause, etc.: I would warmly encourage anyone interested in the social construction of gender to find some way of spending half a year or so as a totally bald woman.)”
– Eve Kosofsky Sedgwick, “Queer and Now”, _Tendencies_, p. 12

» Posted By nee@niet.grom On May 07, 2006 @ 00:59

Requiem voor een borst

One of the first things I felt when I was facing the diagnosis of breast cancer was, ‘shit, now I guess I really must be a woman’. A lot of what I was responding to was the way the formal and folk ideologies around breast cancer not only construct it as a secret, but construct it as the secret whose sharing defines women as such. All of this as if the most obvious thing in the world were the defining centrality of her breasts to any woman’s sense of her gender identity and integrity!

This did not happen to be my situation: as a person who has been nonprocreative by choice, and whose sense of feminity, whatever it may consist in, has never been routed through a pretty appearance in the imagined view of heterosexual men – as a woman moreover whose breast eroticism wasn’t strong – I was someone to whom these mammary globes, though pleasing in myself and in others who sported them, were nonetheless relatively peripheral to the complex places where sexuality and gender identity really happen.

Something similar has seemed true, moreover, to many other very different women I have talked with, including the other women who sat angrily through a meeting of the hospital-organized breast cancer support group, being told by a social worker that with proper toning exercise, makeup, wigs, and a well-fitting prosthesis, we could feel just as feminine as we ever had and no one (i.e., no man) need ever know that anything had happened.

Eve Segdwick, ‘White Glasses’, _Tendencies_, p. 262.

» Posted By nee@niet.grom On April 08, 2006 @ 22:17

Jij houdt van schrijven maar ook van lezen. Lees ‘White Glasses’ in het boek _Tendencies_ van queer theoretica Eve Sedgwick, daarin heeft ze het over haar eigen borstamputatie (en haar kanker).

» Posted By nee@niet.grom On April 06, 2006 @ 22:17

Opsporing verzocht

> Guantánamo is een eigentijds concentratiekamp.

Fijn om dit zo onverbloemd te zien staan.

De rest van die column waarin een verband wordt gelegd tussen de Guantanamo-gevangenen en gegevensbeheer bevreemdt mij.

Enkel en alleen omdat die gevangenen gevangen worden gehouden door een Westerse staat (zo eentje die net als Nederland van alles en nogwat registeert) dringt het misbruik van gegevensbeheer tot de kern van het probleem? Ik vind het persoonlijk geloofwaardiger dat de USA al die mensen toetertijd zonder ook maar enige aanzien des persoons als een kluitje ‘sand-niggers’ heeft opgepakt, en daarom al niet vrij kan of wil geven wie ze zijn: omdat zo de willekeur in het oppakken duidelijk zou worden.

Trouwens, hoe weet de USA wie wie is op Guantanamo, alsof die gevangenen alles zullen verklappen (hun naam en afkomst)? Of moet je in Afghanistan, net zoals in het achterlijke Nederland, vechten met je bio-metrische ID-kaart op zak?

Ik vind het sowieso maar een rare vorm van protocollaire dwarsbomen: een Westerse staat aanspreken op het feit dat ze persoonlijke informatie heeft (dan wel HOORT te hebben!) over gevangenen, maar deze *informatie* (die voor de mensen zou moeten staan) niet vrijgeeft.

En wat dan nog, dat we nu weten wie in dat kamp zitten? Is die informatie, door haar vrij te geven, soms nog steeds in dienst van de personen waarnaar ze refereert? Nee! Die informatie is alleen nog maar in dienst van degene die haar beheert (zowel de USA als al die het-zo-goed-bedoelende mensenrechtenadvocaten en activisten die de informatie nu in handen hebben gekregen, terwijl de feitelijke bronnen/eigenaars van die informatie -em nog steeds de pineut zijn).

Hebben we niet gedurende de hele jaren 1980 en 1990 moeten aanhoren (van de Baudrillards van deze wereld) dat informatie een eigen leventje is gaan leiden?

Ik zou zeggen dat we in het geval van Guantanamo met een zo’n Baudrillards ‘virtueel zoetmakertje’ te maken hebben: de persoonsinformatie wordt vrijgegeven in plaats van de personen zelf. Ik vind dit een wel erg cynische manifestatie van het ouwe ‘Information wants to be free’. Met vrije informatie alleen krijg je niemand vrij, zoveel is in die 20 jaar Baudrillardse verheerlijking van het virtuele wel duidelijk geworden. Informatie wordt op deze manier nogal letterlijk los-geslagen.

» Posted By nee@niet.grom On March 17, 2007 @ 20:43

«« Back To Stats Page