Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 5453
Comments Posted By emma
Displaying 0 To 0 Of 0 Comments
Zelfmoord gaat niet op recept II
En ik zit hier nu te snotteren en te wenen, waar ik zojuist nog écht goed gelachen had (zeker niet uitlachen), gewoon om je spontane mooie manier van ‘zijn’. Neem aan voor wat het waard is: een hele dikke knuffel van mij. Mooie mens.
» Posted By emma On April 15, 2009 @ 21:27
Karel….JIJ bent een parel. En…mijn vorige berichtje was misschien cynisch overgekomen: WAS HET NIET. Ik vind je fantastisch. En laat je nooit overtuigen van het tegendeel.
» Posted By emma On April 15, 2009 @ 21:12
Lieve, gekke Karel…nu doe je mij eigenlijk toch ook wel wat lachen hoor. In elk geval: doe wat je niet laten kan. Lees maar berichtje 538 van Magnani. Ik wens je alle geluk. En…hulp is er altijd. Verdorie zeg, ik leef nu nog altijd, in die ‘rare’ wereld (maar uiteindelijk toch ook wel ‘boeiend’). Vlug naar de internetcursus.
» Posted By emma On April 15, 2009 @ 19:24
Lieve Magnani, dit is het mooiste, ontroerendste en liefste berichtje dat ik hier al gelezen heb. Het doet me ook weer lachen. Beste Ans, die internetcursus lijkt ook wel iets voor mij. Doe ik! Grtz, Emma
» Posted By emma On April 15, 2009 @ 15:40
En ja…ik had ook voor jou in de bres moeten springen, toen jij door Janus zo onheus werd bejegend. Wees maar gerust, ik heb me toen heel erg moeten inhouden. Maar ik was op dat moment té beduusd van al die paranormale prietpraat en non-sens. En jijzelf reageerde toen zo adekwaat en sterk, zodat ik het dan maar verder heb gelaten. Maar afgelopen nacht…ik was in zeer slechte doen, werd ik gewoon wit-heet van woede op Joan. Vooral omdat ze haar bericht dan in feite nog richtte aan Ans, die, naar mijn gevoel, hier nog nooit iemand iets heeft miszegd en altijd wijs en voorzichtig is in haar uitspraken. Ik wil zeker niet dat Joan nu het vleesgeworden onderwerp van woede wordt. Die woede mag zich zelfs volledig keren op mij, geen probleem…kan ik er nog wel bij nemen. Maar ik ben ook maar een mens,(met héél veel tegenslagen, en van onrechtvaardige ziektes, bij mij en mijn familie kan ik meepraten), en mijn gevoelens heb ik niet altijd onder controle…dat weet ik, daar werk ik ook aan.
En, voor wie het hier nog enigzins zou interesseren, m.a.w.voor wie hier nog echt aan zelfmoord denkt, de derde druk van het WOZZ-boek is uit.» Posted By emma On April 15, 2009 @ 12:30
@Darella: Ik heb, naar mijn mening, niets over jouw gezegd. Integendeel! Ikzelf vonden de speculaties van Janus over jou en jouw gevoelens er ook over, zelfs grof…ik geef, me dunkt, in 527 dan ook een ferme steek aan onze ‘profeet’. Karel is hier dan later, samen met Janus, door het lint gegaan (het verdwalen in het paranormale). Jouw bijdragen waren echter altijd constructief, en ik denk zelfs dat Karel dat ook vindt. Maar als iemand ronduit belachelijk wordt gemaakt, dan gaan al mijn stekels recht staan. Beschouw het maar als een serieuse afwijking van mij:opkomen voor de minderbedeelde en zwakkere mens. Eens iemand goed laten nadenken en eens op zijn plaats zetten, is zeker geen fout. Maar iemand ronduit uitlachen is dat volgens mij wel.
» Posted By emma On April 15, 2009 @ 11:40
@ Joan: En nu ik jouw 4 laatste berichten nog maar eens herlezen heb: dit is het laagste van het laagste wat ik ooit gelezen heb. En dan nog op een blog als dit. WALGELIJK, DEGOUTANT.
» Posted By emma On April 15, 2009 @ 03:58
en in het laatste bericht ben ik, in mijn woede, vergeten om @ Joan te schrijven, maar dat zal iedereen uiteindelijk wel beseffen zeker.
» Posted By emma On April 15, 2009 @ 03:43
En, alhoewel ik het in nr.400 anders gezegd heb, hoop ik, uit de grond van mijn hart, dat dit afscheid nu wel een definitief afscheid is. Of ik bega hier nog een moord in plaats van een zelfmoord. NEEN MEID: ik ben niet depressief: ik ben WOEDEND op mensen als jij. En doe verdorie iets aan die manie van jou…je maakt mensen knettergek. En ik ben zo kwaad, dat ik voor deze opmerking niet eens SORRY zeg. En ik hoop….mocht je nog met dergelijke larie afkomen, dat ik de eer en de trots aan mezelf kan houden om er NIET (meer) op te reageren.
» Posted By emma On April 15, 2009 @ 03:28
@Karel. Ja, ik “lees” hier nog, maar ik moet toegeven:steeds met meer en meer verbazing en soms zelfs afschuw. Ik dacht nog wel dat dit forum een plaats was waar iedereen zijn ware gevoelens zou kunnen en mogen verwoorden. Discussie moet kunnen…zeker. Maar hier worden de laatste tijd gewoonweg mensen gekleineerd, belachelijk gemaakt, hun problemen geminimaliseerd….tot zelfs….worden we onderworpen aan een “ideeënstorm” van een ‘profeet’ met één missie:dé depressieve mens “redden” met een rim-ram aan (pseudo-)wetenschappelijke en psychologische theorieën…zeker goedbedoeld…maar waardoor het bij mij werkelijk begint te duizelen………..maar erger nog aan de ergerlijke ,egoïstische en belachelijke ‘avonturen’ van iemand die volgens mij, in manie is (als “dit” het gevolg is van een zogezegde ‘geslaagde’ behandeling, dan wil ik liefst zo vlug mogelijk mijn behandeling stoppen. WALGELIJK!!!
Weet je, KAREL, neem het goede advies van Darella ter harte, en zoek een goede therapeut: één uurtje per week: iemand die wel zin en feeling heeft om jouw probleem van eenzaamheid ernstig te nemen. Want eenzaamheid kan een mens zeer vreemde dingen laten doen/zeggen (vb.verdwalen in het ‘paranormale’). En, ik zou de nabestaanden van de vele mensen die omwille van ‘verloren liefde’ of ‘eenzaamheid’ of ‘hunker naar wat liefde en tederheid’ of ‘isolatie’ en bijgevolg zich waardeloos voelen, en uiteindelijk zelfmoord plegen, niet de kost willen geven. Hadden die mensen misschien maar 1000maal hetzelfde verhaal verteld op één of andere blog…deze misschien.
Karel, voor mijn part mocht je honderduizend maal jouw verhaal doen, als dat je enigzins kon opluchten.
Maar, de “maatschappij” kan het blijkbaar niet aan als iemand ‘anders’ is…misschien minder weerbaar, ondernemend, slim, welbespraakt,mooi,…
Ik zie nu pas in wat John bedoelde in zijn vroegere berichten (o.a.179): het is het probleem van de maatschappij.
En deze blog is uiteindelijk een mini-maatschappij.
En als ik nu met dit bericht zelf mensen kwets, kan het me in feite geen zier schelen. Ik ben ook maar een onderdeeltje van deze rot-maatschappij, en momenteel “in zeer slechte staat”.
Deze blog begint me nog triestiger en woedender te maken dan ik al was!!
Hou je taai Karel. Ikzelf begeef me, zoals Henk, naar het domein van ‘bewuste lezers’….en neem de stukken die mij kwetsen mee naar mijn therapeute….want dergelijke kwetsende zaken kom ik voortdurend in mijn omgeving tegen….en juist daarmee moet ik leren omgaan….weerbaarder worden. En verdriet verwerken moeten we ook…en ons stomme minderwaardigheidscomplex….en ons leren ‘gedragen’ naar de gemiddelde,’voor juist en goed’ aangenomen norm,………., we ‘MOETEN ‘zoveel. ‘MOGEN’ we nog iets?????? Voorbeeld eens goed zeuren, wenen, op “onze-eigen-navel-gericht-zijn,….» Posted By emma On April 15, 2009 @ 03:17
Het heeft inderdaad iets griezeligs. Maar ik wil gewoon maar praten, net zoals we hier doen, maar dan kan het wat uitgebreider en persoonlijker. (op deze blog nu al zo’n 9000 lezers: is toch best wel veel). In mijn omgeving kan ik soms moeilijk zomaar over van alles praten, omdat ik het “zwarte stuk” uit mijn leven (liefst) moet verbergen. Zo heb ik het gevoel dat ik constant theater aan het spelen ben. Dat we elkaar zomaar de dood zouden inpraten, geloof ik nooit (praten over zelfmoord, werkt geen zelfmoord in de hand). Anderzijds er wel rekening mee houden dat de één of de ander er opeens wél kan uitstappen. Maar dat kan nu ook. Eerlijk gezegd, moest ik nu plots merken dat jouw naam verdwijnt, zou ik me constant afvragen wat er met jou is gebeurd, maar zou ik het nooit met zekerheid weten. Eerlijk gezegd zou ik het dan liever wel écht weten.
En op jouw vraag: ik zorg er inderdaad wel voor dat die “pot pillen” er ooit komt…en dan zien we wel weer. Misschien…als de dood zo bereikbaar is zie je opeens misschien weer meer de zin van het leven. Ik weet het ook niet. Wat je ook beslist, ik respecteer je. Echt!» Posted By emma On April 04, 2009 @ 03:06
Hmm…toch nog één keer… Hetgeen Janus zei vond ik wel heel wijs. Het blijft mij wel bezig houden hoe het komt dat het mij niet lijkt te lukken in dit leven. Dat hij schreef dat hij mij niet zag als een “onbehandelbare gestoorde”, heeft mij niet gestoord. Ik denk immers dat hij wil zeggen dat ik mezelf misschien zo zie: als onbehandelbaar en een beetje gestoord; met andere woorden: dat ik voortdurend bij mezelf de schuld leg voor alle miserie. Dat is ook wel zo. Feit is dat ik al heel lang agressie op mezelf richt. En dat angstgevoelens hierbij aan de basis liggen is wellicht juist. In ieder geval neem ik het stukje van Janus mee naar mijn psychologe, want het heeft me toch wel nieuwe inzichten gegeven en ik blijf er maar over na denken.
Nu verlaat ik echt wel dit forum, want ik vrees dat dit hier anders meer een praatje wordt over depressie en ik wil bovendien niemand vervelen met mijn verhaal.
Karel, ik zou heel graag verder met je willen schrijven, want ik zie je echt wel als een zielsverwant (ik begrijp je zo goed, hoe je je voelt: in feite liever dit kloteleven willen opgeven, maar je ergens toch ook “gevangen” voelen, vnl. omdat je dit je vader niet wil aandoen. Maar weet dat, moest je vader er ooit niet meer zijn, dat je dan wellicht niet meteen aan zelfdoding zult toekomen, omdat je in feite veel te veel aan het leven hangt; het zal op dat moment misschien wel nog lastiger worden). Maar dan wel liefst buiten dit forum. Ik weet echter niet hoe. Indien je dit ook zou willen, weet jij misschien een oplossing. Ik blijf je in elk geval volgen via deze site. Janus: bedankt! Karel: veel moed! Ikzelf red me wel, denk ik.» Posted By emma On April 03, 2009 @ 22:31
Beste Karel, jouw laatste bericht was erg lief en ontroerend. Maar ik kan je geen beloftes doen die misschien niet gaan lukken, ik kan je in geen waan laten. Dus: schiet me niet dood als het me niet (meer) zal lukken (of in dit geval misschien: schiet me wèl dood, bespaart mij een hoop gezoek en gesukkel naar het juiste middel, haha…grapje).
Mijn levensmoeheid/verbittering/depressie/wanhoop is precies als een kanker, heel klein begonnen, een klein kankercelletje (waarschijnlijk al van bij mijn geboorte aanwezig) dat steeds maar is gegroeid en gegroeid, de laatste jaren in supersnel tempo en de kanker is nu precies uitgezaaid over heel mijn lichaam, hart en ziel. Bij iemand die in die mate een echte kanker zou hebben, wordt de behandeling gestopt: er zou geen chemotherapie of bestraling meer gegeven worden. Die patiënt zou zelfs euthanasie kunnen aanvragen EN krijgen. Iemand die geestelijk lijdt, moet echter verder blijven rond-zwalpen OF er zelf een einde aan maken. (Maar juist dat laatste is zo verdomd moeilijk. Ten eerste blijf ik het een “criminele” daad vinden:het is het met opzet doden van een lichaam, waarbij je nog voor een hoop miserie voor omstaanden en familie zorgt. Daarom blijf ik het bewust “zelf-moord” noemen. Ik wil niets verdoezelen. Trouwens, als ik dan toch een ander woord zou mogen kiezen, dan zou ik het “bevrijding” noemen. Ten tweede omdat ik toch wel bang ben, niet voor het sterven, maar wel voor het dood-maken, bang dat het zou mislukken, bang dat ik het op het laatste moment toch net niet voor mekaar krijg. En ten derde vind ik het ook een stuk onrechtvaardig zelfs wat zielig: ik ben nu wel erg pretentieus, maar ik vind dat ik het ergens niet verdien om op dergelijke gruwelijke wijze aan mijn eind te moeten komen (maar ja…iemand die sterft door een auto-ongeval of een erge ziekte verdient dit ook niet).
Maar…wat dan ook: voor het moment weet ik echt niet of ik aan het vechten ben tégen die “kanker” of voor het leven. Bovendien weet ik zelfs niet meer of ik nog wil vechten. En toch…en toch… toch raakte het me dat Darella me de andere kant wou tonen, zodat ik het gevoel weer even kreeg niet “opgegeven” te zijn. Dit niettegenstaande ik mezelf wèl opgegeven heb. En jouw bericht raakte me ook. En ik heb nu een goede begeleidster gevonden…ben er met de minste verwachtingen naartoe gegaan, maar ik kan héél bevrijd met haar praten en ik moet veel wenen:dat is goed, mijn woede zet zich om in een grote pak verdriet. Maar ik ben moe..zo moe..zo op. Ik heb veel tegenslagen gekend, maar telkens teruggeslagen, soms driest en woest, soms twijfelend en zoekend. Maar telkens als ik er wat leek uit te komen, sloeg het noodlot weer toe. Een psycholoog heeft mij en mijn verhaal ooit vergeleken met Sisyphus, uit de griekse mythologie, die door de goden veroordeeld was om een zware rotsblok op een berg naar boven te duwen. Telkens toen hij boven kwam rolt de rotsblok echter naar beneden en moet hij opnieuw beginnen, steeds maar weer opnieuw. Dit beeld is mij altijd bij gebleven.Momenteel ligt de rotsblok weer helemaal beneden en ik weet niet of ik hem nog naar boven wil duwen of niet. De rotsblok lijkt ook steeds zwaarder te wegen, in feite ben ik al weer begonnen met het naar boven duwen, maar ik vrees dat hij me,deze keer, wel eens zou kunnen verpletteren, in het midden van mijn strijd.
En toch, ondanks alles, ben ik iemand die wél kan genieten hoor. Want dat is volgens mij toch wel een groot misverstand rond zelfmoordenaars:dat het zielige mensen zijn die écht niet van het leven kunnen genieten en/of het leven haten. Volgens mij is dat zeker niet zo, integendeel zelfs. Het zijn naar mijn mening zelfs vaak mensen, die juist wél kunnen genieten, het leven soms zo lief hebben en zo gevoelig zijn voor allerlei indrukken zodat ze ook verlies van iets of iemand niet of nauwelijks kunnen verwerken. Koppige vastbijters vaak…die dan uiteindelijk ook koppig vastbijten in hun zelfmoordgedachten.
Lieve Karel, wees gerust…ik géniet best met momenten van het leven: ik hou van muziek, literatuur, theater, de natuur…intens. Ik ben wel eenzaam, misschien ook omdat ik dat zelf wil, omdat ik me daarin wentel…en omdat ik het ook wel moeilijk heb met veel (oppervlakkige) mensen. Me momenteel aansluiten bij een club of zo zie ik echt niet haalbaar…het zou me alleen maar frustreren…denk ik…en toch mis ik wel mensen, vrienden, zielsverwanten, mensen om impressies mee te delen.
Wat ik jou nog wil zeggen Karel is (en in feite spreek ik dan ook wel een beetje tegen mezelf, wees gerust): probeer het verleden wat los te laten, hoe moeilijk ook. Je hebt ooit geschreven dat je zoveel liefde in je hebt die je niet kwijt geraakt: probeer die liefde vooral aan jezelf te geven: niet door jezelf (materieel) te verwennen of zo, maar gewoon door jezelf graag te zien…want iemand die zo’n mooie gevoelens heeft is het zeker waard om op deze aardbol rond te lopen. Probeer je eenzaamheid niet te doorbreken door voortdurend te zoeken. Geluk moet je vinden, denk ik…dat kan je niet afdwingen. En, je mag niet zeggen:jij hebt gemakkelijk praten, want ik heb niet gemakkelijk praten.(Stel ook niet al je hoop op het feit dat je geluk afhangt van ‘iemand’.Mijn lijfspreuk is: “ongelukkig zijn alleen is heel erg, pijnlijk.Maar ongelukkig zijn met twee is de hel, ondraaglijk”, misschien wat cynisch maar wel waar.) Ik zou je nog heel veel willen zeggen, maar dit is hier niet de plaats. Trouwens wil ik hier niet mijn hele verhaal doen. Maar als ik heel erg diep zit, en het echt niet meer zie zitten, dan denk ik wel eens aan jou. Het geeft me moed om te beseffen dat er, ergens in Nederland, een zielsverwant is, die ook de rotsblok omhoog blijft duwen, die blijft vechten (al zou ik natuurlijk liever hebben dat je supergelukkig bent, begrijp me niet verkeerd). Sowieso voelt een mens zich dan minder alleen. En echt…we zijn niet alleen. “Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewoner” van jullie Ramses Shaffey: luister maar eens goed naar die tekst, het is door de jaren heen mijn lijflied geworden.
Lieve mensen allemaal:
ik ben op deze site terecht gekomen in mijn ultieme zoektocht naar het ‘ultieme middel’. Dat heb ik niet gevonden. Ik heb wel gelezen dat de twee methodes die ik voor ogen had, niet oké zijn. Maar vooral heb ik lotgenoten gevonden, meningen gelezen. Het heeft me goed gedaan…ik kan nu alvast vlotter en vrijer over mijn zelfmoordgevoelens praten, ook en vooral in therapie. Ik heb ook mijn mening kunnen geven over euthanasie bij psych.patienten. Ik verdwijn nu even (misschien voorgoed) van deze site. Uiteindelijk wil ik immers hier niet mijn hele verhaal vertellen, dat heeft geen zin. En ik wil ook niet vervallen in het herhalen van steeds dezelfde argumenten. Bovendien heb ik nog veel werk: ik heb nog een zware rotsblok naar boven te duwen. Bedankt, Karin, voor deze site (ze is bovendien uniek), ik durf iedereen (voor of tegen, nabestaanden..)hiernaar verwijzen. Voor wie het nog niet zou begrijpen: praten over zelfmoord, zelfs over de methoden hiervoor, zet niet aan tot zelfmoord. Integendeel. Lieve Groetjes, Emma
(en nu ga ik een potje huilen, en daarna slapen)» Posted By emma On April 03, 2009 @ 04:03
Aurora, ik wou dit even rechtzetten, omdat ik nu besef dat ik in mijn vorige berichten wat té algemeen negatief heb gereageerd op psychiatrische behandeling. Ik zou niet willen dat hierdoor bepaalde mensen, die wel kunnen geholpen worden,niet naar een psychiater willen gaan. Ikzelf heb er echter blijkbaar geen baat bij.
» Posted By emma On April 02, 2009 @ 00:13
Beste Darella: jouw laatste bericht deed me haast huilen, omdat je zo begrijpend en lief bent. Volgens mij heb jij de juiste manier om met potentiële zelfmoordenaars te praten: enerzijds de doodwens bespreekbaar houden (noodzakelijk anders voelt men zich onbegrepen), anderzijds toch ook blijven wijzen op de andere kant (ook noodzakelijk anders voelt het aan alsof je opgegeven wordt). In feite hang ik ook aan het leven, anders was ik er al niet meer. Mijn woede is vnl. dat ik niet meer in geluk en een toekomst wil geloven, kan geloven, durf geloven.
En aan Aurora, het feit dat ik van psychiatrie walg is in feite ook vanuit woede omdat ik blijkbaar geen psychiater vind die mij kan helpen (heb medicatie genomen, heb schreeuwtherapieën gevolgd, heb een opname gehad, heb gepraat, heb me ingezet om er uit te komen…) Het gaat hier echter om een persoonlijke ervaring, maar hierbij wil ik niet beweren dat niemand door psychiatrie kan geholpen worden. Maar in elk geval blijf ik erbij dat voor die blijkbaar ‘onbehandelbare’gevallen euthanasie moet mogelijk zijn. De nederlandse wetgeving gaat op dat vlak verder dan de belgische, dat is goed. Algemene bespreking en opinievorming hierrond, bespreekbaarheid is noodzakelijk, maar het mag geen afrekening van de psychiatie an sich worden. Met andere woorden, ik walg niet van de psychiatrie op zich, maar wel van “mijn onbehandelbaarheid”.» Posted By emma On April 01, 2009 @ 23:55
@Karel Je zegt dat je vecht omdat je niet anders kan, en ik begrijp je volledig!!! In feite ben ik ook een vechter…omdat hét niet anders kan OF omdat IK niet anders kan. Ondanks mijn levenmoeheid nog steeds aan het werk…ben mijn leuke job verloren door mijn depressie en het onbegrip hierrond. Doe nu een stomme job, zonder perspectief, noch werkzekerheid…maar om een of andere reden blijf ik me toch inzetten, er het beste van maken, opkomen voor rechtvaardigheid…en dus misbegrepen worden. Shit!
Je blijft ook leven voor je vader, dat begrijp ik nog beter. Mijn moeder is 3 jaar geleden overleden. Ze was 8 jaren fysisch erg ziek, een echte aftakeling, maar nooit heeft zij om euthanasie gevraagd, nooit gaf ze de moed op: een uitzonderlijke levensdrang, waarvan zelfs de artsen vaak verbaasd waren. Ik heb haar dagelijks bijgestaan en maar al te vaak gezegd: ik kan geen zelfmoord plegen voor mijn moeder, dàt kan ik haar niet aandoen. Maar zie: nu na 3 jaar loop ik hier nog te zagen en te zeuren. Want zo voel ik het dan toch ook wel aan soms. Dan heb ik iets van: stop toch met dat gezeik: doe het dan! En nu zit ik dan weer te zagen dat ik de juiste methode niet vind, godverdomme zeg! Iemand heeft mij ooit gezegd: als je écht dood wil, zal je wel een methode vinden. Wil ik dan niet dood?? Waarom gaan die gedachten dan geen minuut uit mijn hoofd, waarom maak ik dan vrt.plannen. Waarom worden die plannen steeds concreter en concreter. Waarom lukt het mij niet meer om al die energie die ik hiervoor kan vrijmaken in iets nuttigs te steken. Ik weet één ding zeker: met zelfmoordideeën en plannen rondlopen is een zéér eenzame bezigheid. Daarom vind ik het zo goed dat jij, ondanks die gedachten, toch nog naar buiten wil treden…is het nu omdat je niet anders kan of niet. Ik hoop enkel dat je wel geen antwoord zoekt op vragen waar, kennelijk, toch geen antwoord op te vinden is. Zelfmoord (balanszelfmoord) heeft volgens mij ook niet enkel te maken met tegenslag of verdriet of pijn…het ligt volgens mij ook binnen “een persoonlijkheid”.
@ Dank Darella, goed gezien, ik ben inderdaad niet echt depri, maar vooral boos, woede en verbittering. De boosheid en woede zijn niet zo erg, in feite betekent dit dat er nog ‘leven’ in zit. Verbitterd zijn is erger, want dan sluit een mens de deuren naar al het positieve. Maar nu ik er weer met iemand (psychologe) én zelfs met jullie kan over praten, gaat het wat beter. Heb vandaag in mijn tuintje gewerkt en genoten van het zonnetje. En vanavond ‘genoten’ van mijn zelfmoord-cdtje. Ga nu maar gaan slapen (=wakker liggen). Het klinkt wellicht cynisch, maar het is écht niet zo bedoeld. Ik begrijp je goede bedoelingen. Ik begrijp ook dat je van niemand kan verwachten dat hij ‘de klus voor jou wel zal klaren’.» Posted By emma On April 01, 2009 @ 01:30
Zelfmoord gaat niet op recept III
Dank u Luc, Ans en Joan voor de mooie reacties. Ik reageer zeker nog terug, maar heb het momenteel nog even te lastig met ‘opstaan.’ Trouwens Ans, jouw woorden in 25 aan mij gericht waren ZO herkenbaar. Precies wat ik ook steeds tegenkom. Het maakt moedeloos. Maar ik put moed uit jullie kracht en voorbeeld.
» Posted By emma On July 18, 2009 @ 15:29
Ik zie hier zo vaak ‘schuld’ en ‘boete’-doen. (Ook bij Dreyfuss meen ik dit ergens te ontwaren) En ….als de schuld zou wegvallen….of als onjuist en onterecht kan gezien worden, dan valt ook het (onterecht) boete moeten doen weg. Maar schuldgevoelens kunnen er inderdaad ingeklopt zijn (bij mij zelfs letterlijk) en het daaruit volgende boete-doen hangt samen met een diep ingedrongen plichtsbesef (er bij mij eveneens ingehamerd.).En dan die diep ingewortelde zgz. morele waarden: je ouders eren, (àl)je naasten graag zien., lief ,flink en braaf zijn, … En als dit alles niet lukt, omdat het indringt tegen je eigen ervaringen, rechtvaardigheidsgevoel, aanvoelen….dan komt dan toch de schuld, het minderwaardigheidsgevoel en de drang tot zelfdestructie. Inzicht hierin is goed … maar er is bij mij een grote discrepantie tussen rede en gevoel. Cognitief zie ik het wel in dat die schuldgevoelens onjuist en onredelijk zijn….maar mijn gevoel…. En schuldig voel ik mij zo vaak, om alles en nog wat….uiteindelijk zelfs omdat ik besta, leef. Dan wordt ik woedend en boos (=onmacht, verdriet?) en wil ik vernietigen…vooral mezelf vernietigen. En pijn is fijn….écht niet hoor…want je voelt de pijn niet eens, het helpt alleen de schuldgevoelens verminderen. Het is boete-doen, een louterend moment.
Wat zit ik hier nu weer te zeuren en te zeggen.
Het is laat en ik zou beter gaan slapen, maar slapen lukt me al jaren nauwelijks (haast een automutilatief wakker-blijven)….ik ben een gekke, laffe piekeraar, een slaaf aan de rand, zonder verstand. Ik val, ik val….en was juist even opgestaan.
Maar morgen wordt het gewoon weer dag. En zullen we wel flink zijn zeker (en misschien zelfs lief).
En dan denk ik even: vandaag weer 5 à 7 zelfmoorden: zij kunnen het niet meer vertellen: heb groot respekt voor hen, misschien zelfs afgunst, maar hoop wel dat ze het op zijn minst nog hebben kunnen vertellen: hun ‘waarom’. Op zijn minst hebben wij hier wel nog die moed: hoe kwetsbaar, dwaas, aandacht-vragend, onbegrijpelijk, on-moedig….we er ons ook mee opstellen. Misschien ben ik een fantaseerder, wellicht doe ik het zelfs nooit….maar toch: hoe vaak kan men vallen?? Hoe vaak wil en kan een mens terug opstaan? (en weer flink zijn…en misschien zelfs lief).
Welgemeende groeten aan alle schrijvers hier.» Posted By emma On July 18, 2009 @ 03:22
Hey Dreyfuss…je bericht greep me ook aan en ik voel veel herkenning en dus erkenning: het gevoel los te zweven in het universum, zonder perspectief. Mij lijkt het alsof jouw suicidepakket een ‘overlevingspakket’ is geworden: zonder dat je zou weten dat je echt van de wereld wegkan, was je er al niet meer geweest. Het is een houvast en ergens een overlevingsstrategie. Niet slecht, heb ook zoiets…
Schrijven kan inderdaad opluchten en wordt mij ook altijd aangeraden om te doen. Mij lukt het echter ook niet zonder klankbord. Dat heb je hier indien je wil. Groeten en sterkte toegewenstAns, ik vond jou laatste berichten, zoals altijd in feite, zo mooi en sterk. Mijn complimenten. Ik vind jou een hele mooie sterke vrouw….en zelfs je bescheidenheid siert je zo….maar laat die jou nooit onderuit halen. Ik hoop dat je in real life jouw gelijkgestemden, zeg maar gelijk-voelenden mag ontmoeten. Want: ‘voelen’, ‘echtheid’, ‘geen hypocrisie’….het maakt (ons) mooi, maar ook moeilijk (in hun ogen)…en soms zelfs eenzaam. Maar, 1 mooi diepgaand echt gesprek kan zoveel mooier en intenser zijn dan 100 valse vrienden. Alle geluk, Emma
» Posted By emma On July 16, 2009 @ 19:27
LoL is laugh out loud (denk ik). Wil ik nu even niet doen.
Beste Luc, wil nog even reageren op 835. Ik denk dat het jou rust zou geven moest je weten wat er echt met jou aan de hand is. Een juiste diagnose: lost niet onmiddellijk iets op, maar kan wel een ander licht op je situatie en vele vragen werpen, denk ik.
Het zelf zoeken is oké, maar uiteindelijk zal slechts een psychiater of therapeut je op dit vlak echt kunnen helpen, kunnen bevestigen. Zie je het nog zitten om een nieuwe psychiater te zoeken ? Het kan helpen om deze me jouw eigen bevindingen en vermoedens te confronteren.
(jouw verhaal doet me wat denken aan mezelf, zo’n 10 jaar geleden. Het was de eerste keer dat ik psych. hulp zocht, voelde al lang dat er iets niet ‘klopte’. Een (stagiair) psychiater zei me toen dat ik “wat depressief was”, maar ik voelde gewoon dat dit niet volledig klopte…dat er meer was, iets, iets anders………..zelf gezocht en gevonden en die arts er dan mee geconfronteerd: werd toen bevestigd. Vanaf dan had ik meer rust, al werd het wel ‘werken’ ‘werken’ ‘werken’ aan mezelf, met ups en veel downs)
Hiermee wil ik ZEKER niets suggereren, advies geven doe ik ook niet zo graag, ik ben geen psychiater, en zeker niet god de vader (spaar me daar van).(LOL)
Ik weet dat ik hier vaak niet zo hoog oploop met psychiaters, komt meer vanuit een woede dat ze mij niet echt kunnen helpen met mijn depressies voortkomend uit mijn persoonlijkheidsstoornis (daar is het vreselijke woord weer) én toch steeds maar weer afkomen met die antidepressiva, die mij niets helpen. Maar op vlak van diagnose en duiding heb ik er best véél aan gehad en in de loop van die tien jaren ben ik toch ook vaak heel goede, gedreven therapeuten tegen gekomen, die me door de moeilijkste perioden heen hielpen. Heb er me wel moeten leren voor open stellen (en dat lukt nog niet altijd). Voor de rest deed en doe en zoek en leer ik ook veel zelf…met veel vallen en soms opstaan….niets verkeerd mee.
Is maar een suggestie hoor, maar ik voel aan dat je ‘op’ bent, ten einde raad en erg zoekende naar het “wat scheelt er toch”. En je vroegere psych. zei je dat je “depressief was en suicidaal”….indien dit je niet afdoende, juist, onvolledig lijkt…..vraag dan naar meer duiding, uitleg….
Misschien is het wel juist, en zit je in een majeure depressie. Is niet min. Daarom….sterkte, succes…en wijze beslissingen toegewenst.» Posted By emma On July 11, 2009 @ 01:43
Beste Luc,
Ik vind dat je helemaal niet slecht schrijft en vooral dat je goed je gevoelens kunt verwoorden: dat is heel belangrijk én heel mooi. Bij mij heeft zowel het schrijven, maar vooral het lezen hier me door een hele diepe crisis heengeholpen (had zowaar het touw in mijn handen toen ik mijn eerste post schreef; “te-doen-lijstje” afgewerkt, afscheidsbrieven geschreven). Gewoon open over mijn zelfmoordgedachten en -plannen kunnen vertellen…dat alleen al was zo’n grote opluchting. Heb deze dingen meegenomen op therapie: was een verademing. Geen pillen meer voor mij (hielp niet, bepaalde psychiater gaf me meteen een driedubbele dosis antidepressiva, hielp niets: ze zelf afgebouwd, kwartje voor kwartje…er haast een jaar over gedaan, kreeg ‘rare’ inwendige ‘tics’ tijdens afbouw, toch doorgezet). Voelde me uiteindelijk niet beter noch slechter nadien. Het schrijven en lezen hier heeft me wél geholpen. Ook al ben ik hier ook wel eens uit de bocht gegaan, ach…is ook ik, emotioneel labiel zeker, zal het wel altijd blijven. Maar met het hart op de juiste plaats…zal hopelijk ook wel zo blijven.
Schrijf en lees Luc, alstublief…blijven schrijven….goed of niet goed, emotioneel of niet , verhaal mag maar moet helemaal niet. Ikzelf heb hier slechts een héél klein fragment van mijn verhaal geschreven, en had er ook al spijt van…ben ook eerder gesloten wat dat betreft. (zoals Ans zegt: zo heeft iedereen zijn verhaal. Ieder mens is een boek: het ene boek al wat dikker dan het andere, maar ik weet zeker: het boek van eenieder die het zo moeilijk heeft dat hij/zij zelfmoord ten volle overweegt is gewoonlijk erg erg boeiend, al is het ook soms moeilijk en mysterieus).Ik voel me altijd wat ‘raar’ en ‘haast schuldig’ als ik iets geschreven heb. Weet niet waarom…want het heeft me echt wel geholpen. In die mate zelfs dat mijn therapeute me écht aanraadde om écht wel verder te schrijven. Heb ook zoveel gehad aan bepaalde posts, sommige hangen écht boven mijn bed. Heb er bepaalde ook aan mijn therapeute gegeven, met de woorden: DIT zijn de dingen, de inzichten die ik op therapie vaak mis. Ik heb het zeker nog moeilijk, weet met veel dingen nog geen raad, maar ben wel algemeen rustiger nu. Ik probeer veel minder te voldoen aan de zovele eisen van de omgeving, en neem meer vrede met mijn-zeer-imperfecte-zelf. Ik voel me soms zo ‘anders’, maar gun me meer dit anders-zijn dan vroeger, ik gun me mijn eenzaamheid, mijn cynisme, het feit dat ik me in mijn vrije dagen soms volledig laat afglijden en maar al te vaak geen fut heb en dus geen zak doe, al mijn tegenstellingen (vb.vaak geen mensen kunnen/willen zien maar toch niet zonder aandacht kunnen), mijn emotionele buien: mijn woede en verdriet vaak, ja zelfs mijn zelfmoordwens. En raar…hoe meer ik dit voor mezelf toelaat, hoe minder ik dit alles heb. Zeer raar.
Ik kamp ook nog met serieuse beslissingen…blijf deze maar uitstellen omdat ik van de ene depressie in de andere sukkel, ben super-bang voor verkeerde beslissingen….de raad van Henk is zeer wijs, doch…hoe lang kan men zo bepaalde beslissingen blijven uitstellen? Soms heb ik op dat vlak ook het idee dat ik maar wat blijf aanmodderen. Het maakt me soms erg ongelukkig, maar ach….welke beslissing ik ook neem: “mezelf van tijd tot tijd heel erg ongelukkig voelen” zal waarschijnlijk wel altijd met mij verweven zijn en ach…ik hoef niet meer zo per se gelukkig te zijn. Trouwens: geluk hangt niet echt samen met ‘relaties’, materie, werk……….in het algemeen. écht geluk zit hem in heel kleine fragmentjes: een soms slecht seconden-durend gevoel van “intens echt geluk”. En dat heb ik gelukkig wel nog vaak. Al de rest (relaties, materie, werk….)is volgens mij “tevredenheid”. Ik ben géén tevreden persoon, als ik mijn leven bekijk….maar ken wel (gelukkig maar) nog altijd heel soms dàt échte gelukkige gevoel. En al die “ontevredenheid”…daar probeer ik mee te leven. (en, in dat ontevreden leven ben ik dan best wel hard voor mezelf, vb. BLIJVEN werken, ook al is het een rot-job, die me volledig uitput (probeer er met collega’s toch nog het beste van te maken)(ben uiteindelijk blij dat ik nog kàn werken, is financieel ook absoluut noodzakelijk, maar het vreet mij wel leeg), mezelf nooit verloochenen én geen zelfmoordPOGINGEN: is een afspraak met mezelf, al jàren….als ik het doe is het goed (!) of niet!……..is ook een soort ‘zelfbescherming, ben koppig genoeg om me aan mijn eigen afspraken te houden.). (wil hier absoluut niemand mee veroordelen hoor, zeker niet….geef alleen mijn eigen afspraken met mezelf aan, begrijp iedereen, zeker ook iemand die een poging doet). Weet je: ik zeg altijd: “ik wil ‘leven’ of dood zijn”….met dit ‘leven’ bedoel ik INTENS leven, maar daarom hoeft het toch geen perfect leven te zijn? Trouwens, het is vaak het imperfecte dat het intense veroorzaakt. (is het daarom dat ik zgz. ‘probleemloze mensen’ meestal zo vreselijk saai vind??, zgz.super-gelukkige mensen zo ‘opgeklopt’??). Ik moet wel nog leren om te gaan met mijn ‘schuldgevoelens’….heb er zo veel…herken ik soms ook bij Thian. Ik voel me zo vaak zo schuldig, om alles en nog wat…uiteindelijk zelfs omdat ik leef. Raar hé, maar het is wel zo. Wat een tegenstelling toch: ergens wil ik leven en zelf intens leven, anderzijds voel ik me constant schuldig omdat ik leef (en ja, Thian, automutileren helpt deze schuldgevoelens te verminderen, maar wat mij betreft krijg ik juist daardoor nieuwe schuldgevoelens….ach). Maar waarom voelen we ons schuldig???? En hoe raakt deze kwelgedachte uit onze geest??Het is moeilijk en jà: the RL is hard: logisch dat ie een mens doet huilen, woedend worden, vluchten, wantrouwen, twijfelen. Bewijst toch gewoon dat we “voelen”. Ik wens je ook een hele goede therapeut of begeleider toe…en hopelijk wat rust, nu je jouw emoties ten volle durft toelaten. P.S. Heb ook ooit gelezen dat een hersenbeschadiging een totale andere persoonlijkheid kan veroorzaken. Zou men dat kunnen nagaan…had je de problemen, die je in 825 vernoemt, ook voor je coma?? Ik wens je heel veel sterkte. Ik kan je helaas niet echt helpen, hoe graag ik het ook zou willen. Misschien alleen zeggen dat het goed is dat je hier blijft schrijven. Zorg goed voor jezelf hé.
(mét schuldgevoelens voor het lange bericht)» Posted By emma On July 09, 2009 @ 04:05
Beste Thian. Ik, iemand die om jou geeft, wil je héél graag een gelukkige verjaardag toewensen. Trouwens ook aan Elisabeth én aan allen, die ondanks het worstelen met het leven, toch (nog eens) jarig zijn. En het gevoel daarbij, nl. enerzijds opgelucht adem halen dat ‘we’ het toch maar weer gehaald hebben, en anderzijds ‘in het niets willen verdwijnen’ en die dag maar zo vlug mogelijk willen laten passeren, ken ik goed.
Beste Elisabeth, in 777 vraag je je af hoe je een persoonlijkheidsstoornis moet aanpakken. Ikzelf probeer dit ook al jaren uit te zoeken…en zelf heb ik momenteel het beste resultaat door mezelf maar eens te aanvaarden, en me minder uit te sloven voor de omgeving, en gewoon weer meer ‘mezelf’ te zijn en dus….minder ‘te werken’ aan mezelf. Trouwens: liever een persoonlijkheidsstoornis, dan helemaal geen persoonlijkheid….niet? Bovendien vind ik het woord persoonlijkheids-STOORNIS een vreselijk woord….misschien gewoon een meer gevoelige, creatieve, échte persoonlijkheid. Groetjes» Posted By emma On July 03, 2009 @ 08:24
Droefenis. Een groot (levens-)kunstenaar is niet meer. Authentiek, vol gevoel, een mooie mens….het is een trieste druilerige zondagvoormiddag. Bedankt Simon voor je ‘zijn’ (vlaamse bewonderaar)
» Posted By emma On July 12, 2009 @ 13:02
Hey Auke…ja je VOELT. Want zelfs “het gevoel” dat je “niet meer voelt” is een gevoel. Zeer herkenbaar. Bij mij is dit dan een mix van gevoelens van pijn, diep gemis, erge ontgoocheling,verdriet…en ja zelfs ‘kortstondig geluk'(en de daaropvolgende gebruikelijke val). Dan krijg ik het gevoel dat ik niet meer voel. Raar, weet niet of je me begrijpt. Hoop erg dat je nog tijd van leven hebt en je gevoelens hier kwijt kunt.
Heb de laatste tijd hier erg mooie dingen gelezen, bv de teksten van Ans rond ‘mensen’ (vrienden) (ZOOOO herkenbaar) en van Thian rond tegenstellingen. Wou soms zoveel schrijven….lukt niet….zit nogal serieus diep. Blijf wel lezen. Voel mee met iedereen. En als ik me dan zo superslecht voel, dan denk ik aan woorden van Ans: het geeft niet het geeft niet dat je je zo slecht voelt. Dat biedt wat troost. Lieve Ans, wens je veel succes met je nieuwe uitdagingen vanaf september….hoop dat je veel lieve mensen leert kennen, zielsverwanten…(laat de deur nu maar even op een kier voor hen).en dat je volledig jezelf kunt zijn. Hoop dat je soms nog eens schrijft, want alles wat je schrijft is ZO (soms pijnlijk, soms heerlijk) herkenbaar voor mij. Heb een uiterst grote bewondering voor je moed en doorzettingsvermogen!!! Zie je graag, zelfs met je ‘innerlijke woede’ en af en toe ‘neplachen’. Goh….ja….
» Posted By emma On August 22, 2009 @ 04:54
@ Thian:Slapeloze nachten heb ik negen op de tien, dus zeker geen erg hoor, Thian. Beter zelfs om wakker te zijn voor iemand, dan door mijn eigen gepieker. Mooi bericht van Janus en ja….hoop ook nog op een klein berichtje van jou, als je het ziet zitten, natuurlijk.
@Newana: ik vond de berichten van Tartarus (228) en CiNNer (235) naar jou toe beresterk (leer ikzelf ook van). Maar ja Newana, ik begrijp je wel,het is niet makkelijk om in te zien dat je een individu bent, een buitenbeentje, schrander en zeker hooggevoelig, het is raar om te ontdekken dat je de meeste zaken beter, anders en vooral intenser aanvoelt dan de meeste andere mensen, die veel oppervlakkiger over de dingen (lijken) heen te walsen. Je loopt niet hoog op met de ‘mensheid’ en de meeste mensen liggen je niet….toch denk ik niet dat je mensen haat. Je zoekt zelfs een bondgenoot om suicide te plegen (samen BBQ’n), een bondgenoot voor het realiseren van je grote droom (reis). Inderdaad, ik denk dat je zielsverwanten zoekt, mensen die je volledig verstaan en waarbij je je volledig goed voelt. Zo’n mensen zijn zeker te vinden hoor, op voorwaarde natuurlijk dat je blijft leven. Een leven als individu, hooggevoelig, met idealen, een uitgesproken mening….is niet makkelijk: het kan soms eenzaam en woedend maken. Maar toch wel héél erg boeiend ook. Eerst goed jezelf leren kennen, zou ik zeggen…..en jezelf leren vertrouwen. Is moeilijk hoor, ben ik nog steeds mee bezig. Ach, kan zeker begrijpen dat je hier niets wil aannemen van een oude doos als ik (zou ik ook niet gedaan hebben toen ik twintig was); maar kan alleen zeggen dat ik blij ben dat ik aan twintig geen zelfmoord heb gepleegd en er nog een moeilijke, maar uiterst-boeiende zoektocht van 25 jaar heb aangebreid. Wie idealen nastreeft, kan ook op teleurstellingen rekenen, wie voor zijn mening uitkomt krijgt zeker ooit op zijn donder, wie ‘eerlijk’ is wordt vaak als ‘lastpak’ beschouwd…..wie leeft kan serieus afzien. Maar, als je ooit gaat reizen zal je vast ontdekken: de moeilijkste, zwaarste tochten zijn meestal de mooiste. Wens jou heel veel rijke inzichten, mooie dingen en mensen toe op jouw tocht.» Posted By emma On August 05, 2009 @ 14:39
Ben eerst nog tot vier uur opgebleven en het bericht van Henk nog gezien…stelde me al wat gerust. Dan maar naar bed. Kon absoluut niet slapen, zat me stiekem heel erg kwaad te maken over die apotheker (gtvrd). Dan nu maar opgestaan en even op de site gekeken. Voel me nu ook wat geruster. Heel veel sterkte Thian, en zeker schrijven over wat je verder met die medicatie doet, hé. Tot schrijfs, tot morgen!(is eigenlijk al vandaag)
Lieve groetjes, van een slapeloze ziel.
Hopelijk valt ooit alles op zijn plooi…ooit….daar gaan we toch voor hé.» Posted By emma On August 05, 2009 @ 06:12
Lieve lieve Thian….ik mag maar hopen dat je die berg medicatie heel ver opbergt….leg ze desnoods achter een hele rij glazen, zodat….mocht je er onbewust of in je slaap naartoe gaan, eerst de glazen omvallen en je aldus wakker en bewust maken. Je bent nu reeds zover gekomen, zoveel beleefd, zoveel gestreden…waarom dan nu juist opgeven? Weet dat we je allemaal heel graag zien. Ik heb je hier heel erg nodig op deze site…zelden iemand met zoveel inzicht, oprechtheid en inlevingsvermogen ontmoet. Een uitzonderlijke en uniek persoon!!! Niet opgeven Thian, weg met die medicatie als ze jou bang en verward maakt. Trouwens, zelfmoordmiddelen zijn altijd en overal (vrij) aanwezig….een touw, de trein….en in jouw geval nu die “fucking berg medicatie”….maar daarom hoeft niets….niet vandaag, niet morgen, misschien nooit….hopelijk nooit. Blijven blijven blijven Thian…voor je katjes, voor ons, voor jezelf….je dromen en je strijd. Ik zie je, zoals zovelen hier, heel erg graag.
» Posted By emma On August 04, 2009 @ 23:50
Zelfmoord gaat niet op recept I
@Monique Ikzelf ben, nu al jaren geleden, begonnen met openlijk over mijn zelfmoordwens te praten tegen mijn familie. Dat gaf hen bezorgdheid en een ‘normale reactie’ van ‘er moet hulp komen’. Ze deden niets anders dan op mij inpraten en uiteindelijk heb ik mij enkele maanden in psychiatrische instelling laten opnemen. Dat gaf tijdelijk wat rust, maar eenmaal eruit herviel in in mijn rotte off-live en waren de zelfmoordgedachten er terug. Ik bleef er verder over praten met mijn familie. Maar…na jaren zijn ze het beu en beschouwen ze het als priet-praat, aanstellerij, ze doet het toch niet… Ben nu sinds enkele jaren gestopt met erover te praten, maar ze weten wel mijn standpunt rond euthanasie en zelfmoord algemeen.
» Posted By emma On March 31, 2009 @ 13:34
@Darella Dat bijna iedereen die zelfmoord wil plegen, misschien niet echt dood wil, maar wel een ander leven zou willen…daarvan ben ik ook overtuigd. Ik in feite ook. Maar als dit na vele jaren lang, niet lukt…dan wordt men totaal moedeloos. Dan wil men op de duur geen hulp meer, men staat er niet meer voor open. Het enige wat men dan nog wil is praten/discussieren over ‘die’ zelfmoord. Bij vele hulpverleners kan men niet echt terecht met die doodwens…men loopt er in een grote boog omheen. Toch blijf ik op zoek gaan naar hulpverleners (dat wil misschien toch nog steeds iets zeggen). Nu ik iemand gevonden hebben waarmee ik open kan spreken over mijn zelfmoordplannen, sta ik ook meer open voor de rest. Dus dat is goed: ik hoop echt dat er ook eens hulpverleners hier meelezen.
Ik geef toe dat de gedachten aan zelfmoord voor mij ook lang een gedachte van troost was…als het écht niet meer gaat, dan kan ik nog altijd zelfmoord plegen. In die zin hadden die zelfmoordgedachten een positieve rol. De laatste jaren is het echter een obsessieve gedachte geworden. En het wordt steeds concreter en concreter. Ergens besef ik dat die gedachten geen positieve rol meer spelen, maar eerder een alles-omvattende plaats in mijn denken en leven gaan innemen. Daarom is het noodzakelijk dat ik erover praat…om die gevoelens te kunnen uiten…dan pas kan er weer een klein beetje ruimte komen voor iets anders. Dààrom heb ik weer professionele hulp gezocht (en gelukkig gevonden): om die obsessieve gedachten te kunnen uiten, want in je omgeving (familie, werk…) kan dat niet echt. Met concrete hulp of gepraat om me ‘op andere gedachten te brengen’, ben ik momenteel niet gebaat. Gewoon het oprecht kunnen uiten van mijn doodwens en -gevoelens. Dat is het enige wat ik momenteel aankan, maar dat is momenteel ook het enige wat mij een beetje helpt en op de been houdt.» Posted By emma On March 31, 2009 @ 13:18
«« Back To Stats Page@Aurora: ik bewonder je standpunt en inzet rond euthanasie en deel (waarschijnlijk) jouw afschuw van de zgz. psychiatrische ‘behandeling’. Maar wat betreft euthanasie van psych.patiënten zijn we, zowel in Nederland, als België nergens. Er is wel een zgz. ‘wetgeving’, maar wordt zelden tot nooit toegepast. Momenteel actueel in de media in Vlaanderen: een vrouw van 93 jaar is ‘levensmoe’ en vraagt al jaren om euthanasie. Maar omdat ze geen échte fysische ziekte heeft, wordt dit haar niet gegund. Ondertussen heeft die, zeer bewuste en wilsbekwame dame, al enkele zelfmoordpogingen ondernomen en laat ze zich nu uithongeren. Arm, zielig, onbekwaam, ongevoelig Vlaanderen!! Is dit onze verzorgingsstaat?? In elk geval heeft dit voorval hier de discussie omtrent ‘euthanasie bij levens-moeheid’ weer doen oplaaien.
Ikzelf zou ook veel liever euthanasie krijgen, dan dat ik me, hier of daar in een hoekje, op al dan niet gruwelijke manier, van kant moet maken. Maar de kans dat ik die krijg is nihil. Ben levensmoe genoeg, heb depressies genoeg, mankeer zelfs een onbehandelbare fysisch/psychische ‘kwaal’, maar heb me in al die jaren nooit volledig laten afglijden: heb steeds gewerkt, was zelfstandig, maar 1 opname van 3 maanden. Ben al 20 jaar aan het vechten, de laatste 10 jaar gewoon aan het over-leven. Maar: euthanasie mag ik vergeten. Té goed…haha…kunnen ‘zij’ mijn lijden inschatten??? Dus: wat rest mij: ofwel me volledig laten afglijden, constant in psychiatrie laten opnemen, vele vele pillekes slikken (maar wel wilsbekwaam blijven he)…en dan euthanasie aanvragen? Of me toch maar, in een hoekje, op al dan niet gruwelijke manier van kant maken. Naar een psychiater ga ik NIET meer…heb al driedubbele dosissen antidepressiva moeten slikken…ging niet beter. Als ik ooit nog naar een psychiater ga, is het om euthanasie aan te vragen. Mijn droom zou zijn dat er een psychiater is die hierin met mij wil meegaan: mij bv. nog 6 maanden, desnoods 1 jaar, bedenktijd geeft…en dan: het spuitje. Als ik het na die bedenktijd uiteindelijk toch weiger…dan is dit mijn keuze…dan moet ik het leven verder nemen zoals het is, dan is het écht wel het bewijs dat ik toch wil leven. Ik denk echter dat ik NIET zou weigeren. Maar ja…de meeste dromen zijn bedrog.
Ik heb vnL héél veel respect voor mensen die de discussie aandurven, o.a. zeker voor Karin Spaink, Chabot en vb. in Vlaanderen Prof Distelmans. Respekt!!!@ Karel: Super dat je nog steeds de moed vindt om te ‘zoeken’, om contacten met mensen aan te gaan. Ikzelf ben die fase helaas v oorbij: de laatste jaren: complete isolatie. En is het nu paranormale toestanden, of hobbyclub of wat ook: tof dat je ‘mensen ziet’. Zie ook graag dieren, maar wil er geen in huis nemen omdat ik geen band meer wil aangaan. Wil geen vriendschappen meer aangaan omdat ik ze toch altijd verlies. Heb laatste jaren héél veel zware, emotionele ‘verliezen’ meegemaakt, kom die niet te boven? Ben (was) nochtans een sociaal mens, met een goed hart. Té goed waarschijnlijk. In elk geval té hooggevoelig. Echt blij voor jou: blijf strijden!!
» Posted By emma On March 31, 2009 @ 00:33