Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 5453
Comments Posted By Thian
Displaying 0 To 0 Of 0 Comments
Zelfmoord gaat niet op recept II
Hallo Janus,
Fijn dat het beter gaat, en ook al zijn tegenstrijdig heden logisch toch is het raar te ervaren, het wel willen ruilen etc. maar ook weer niet (en de onmogelijkheid nl).
Met dat het een formaliteit is bedoelde degene in het crisiscentrum dat: als maar zou zeggen dat ik mezelf niet iets zou aandoen (inclusief beschadigen: krassen etc) ze niet aansprakelijk zijn en me daardoor
kunnen laten gaan of ik nu duidelijk zou staan te liegen of niet.Met andere woorden het zal me een zorg zijn als je jezelf wat aandoet als wij maar niet aanspreekbaar zijn, en dan laten we je gewoon gaan.
Zo lang je geen afspraken maakte mogen ze je niet laten gaan etc. (aansprakelijkheid?) Ook begreep ze niet dat ik er niet gewoon vandoor was gegaan.
Ik had ingestemd bij haar collega om dat niet te doen, en als ik over dat soort dingen ga liegen is het einde toch zoek? Ik maak over alles afspraken met mezelf dan loopt dat in het honderd, afspraken zijn bij mij heilig en het lukt me niet om de waarheid achter te houden.De arts de volgende dagvond het niet prettig dat dat tegen me gezegd was omdat hij zelf afspraken met me wilde maken, en wel wilde dat ik het serieus nam. Keek duidelijk wel naar mijn veiligheid, en een afweging maakte of hij er op kon vertrouwen dat ik me aan afspraken zou houden.
Ik hoop dat je het kan volgen het is een dubieus iets.Voor ik hulpverlening inschakel maak ik zelf een keuze, er zijn nl nog wel wat dingen die ik in het leven zou willen doen, ervaren, maar dat lijkt dan ook zinloos. Ga ik het nog een keer proberen of is dit het eind?, en ik heb hulp nodig omdat ik dan zelf geen controle meer heb, en dan krijg je dit!
Er waren ook veel die wel serieus en aardig waren en me wel goed probeerden te helpen hoor. Maar ik kon daarna niet meer.
Ben nu wat rustiger door de medicijnen, heb ik zelf omgevraagd, slaap voor het eerst in jaren rustig en uren achter elkaar. Het kost moeite niet te krassen maar dat heb ik afgesproken, met krassen gaat alles wat moeilijk is weg, tijdelijk nl. dus geen beste oplossing maar moeilijk om te laten.
Maar goed ik probeer het nog even door te komen, dinsdag zie ik wel weer.Groeten en sterkte,
Thian.» Posted By Thian On May 31, 2009 @ 17:17
Janus vervolg.
Het was heel heftig geweest, mocht niet weg, zouden de deuren opslot gaan en dan zou ik gedwongen opgenomen worden op een gesloten afdeling. Ik ben er na een warme maaltijd dinsdag eigenlijk nog slechter weggegaan als ik er kwam.
Tegen de behandelaar van Denhaag meerdere malen gezegd er moet ni iets gebeuren, ik kan niet meer. Ze praatte er over heen zei alleen dat ze wel hoorde dat ik wanhopig klonk. Heb het gesprek midden in afgebroken. Ben met een handdoek en een stanley mes gaan zitten krassen en als het stopte met bloeden begon ik weer. Contact persoon hier was niet bereikbaar, zou bellen etc. na nog een keer bellen werd ik heel snel door een ander terug gebeld, die overlegde even en belde weer. Ik kreeg voor de volgende dag (vandaag) een afspraak met een arts, als ik stopte met krassen en plannen bedenken. Heb zelf de afspraak in Denhaag afgezegd, kan het niet, er wordt teveel van me verwacht dat is niet haalbaar. Ben gezien door de arts, heb medicijnen en dinsdag nieuwe afspraken. En afspraken voor zolang. Moet het nu tot dinsdag vol zien te houden. Anders het crisiscentrum weer bellen….
Dan maar afwachten wat ze dan bedenken.
Heb wel gebelt naar behandelaar maar kreeg die niet aan telefoon, laten doorgegeven dat; het spijt me dat ik de telefoon heb neergelegd maar ik kon niet meer. Niets meer van gehoord.
Was wel heel erg, ik zag in alles mogelijkheden om er een eind aan te maken en had heel weinig grenzen, maakte briefjes als wil je het die en die laten weten etc. (de rest is allemaal al geregelt) en geeft dat maar aan hun. Maar ja nog even volhouden, mischien wordt het beter te doen met de medicijnen.» Posted By Thian On May 30, 2009 @ 02:07
Hallo Janus,
Ik hoop dat het wat beter met je gaat ondertussen,
Vindt je het ook zo tegenstrijdig als je zelf met gedachten over doodgaan bezig bent en te horen krijgt dat een ander nog maar kort te leven heeft?
Ik vindt de wereld maar raar in elkaar zitten.In het crisiscentrum is het erg mis gegaan, kreeg maandag om 11.00 uur plotseling te horen dag ze hadden besloten dat ik ‘smorgens met ontslag zou gaan en heel erg moeilijke telefoongesprekken dat was de druppel. En toen mocht ik niet meer weg, was te overstuur en te onbereikbaar. Vertelde ‘savonds iemand me ook nog dat afspraken over suiside en zelfverwonding alleen maar een formaliteit waren zodat zij niet aansprakelijk waren. Heb gezegd dat ik niet voor hun ging liegen.
Daarna wel heel lief een aantal gesprekken, medicijnen en hulp gehad maar kon er (zelf) niet meer blijven, mocht wel.Doe het even in 2 keer net gaf hij een foutmelding bij versturen
» Posted By Thian On May 30, 2009 @ 01:46
John,
Heel erg lief wat je schrijft.
Het hoeft niet weggetovert hoor, de erkenning dat het er is en er mag zijn is wel belangrijk. Wat is geweest is, is er nu eenmaal. Ook na heel erg lang behandelen min. 6 of 7 jaar weten ze niet hoe het dan met me gaat het zou hanteerbaarder moeten zijn en delen zouden geintergreerd moeten worden, maar het ziektebeeld en alles wat er bij hoort blijft en kan ieder moment weer opspelen.
En in het verslag van de screening stond dat ik het liefste achter het papieren bekertje wilde verdwijnen, er niet wilde zijn. Dat klopt wel. Ze dacht dat erkenning belangrijk is.Maar het is nl wel belangrijk dat er meer begrip komt, juist doordat het zo moeilijk wordt dingen te ondernemen en buitenstaanders het eng vinden, is het niet zichtbaar en blijft het eng voor buitenstaanders.
Wilde toch even reageren, maar nu ga ik terug naar het crisiscentrum waar ik me toch maar heb laten opnemen, ben nu even thuis om de katjes te verzorgen. In het crisiscentrum ben ik heel lief opgevangen, er zat al iemand op me te wachten die mijn dossier in zijn hoofd heeft (zei hij), en waar ik veel mee gepraat heb. Ik was welkom, en het was goed dat ik gekomen was, kreeg meteen een kamer en hulp (en nemen weer medicijnen die ik gespaard heb).
» Posted By Thian On May 24, 2009 @ 10:56
702 hallo Darella,
Wat mooi dat je vriendin er met je over heeft kunnen praten.
Het gekke is dat er over praten, manieren waarop, gedachten erover, rust geeft en het einde een prettig vooruit zich is, iets moois waar je naar verlangt en bijna aan kan raken.
De gevolgen voor de omgeving zijn dan heel ver weg, onvoorstelbaar soms en lijken niets met je te maken te hebben.
Terwijl het op andere momenten het weer heel ver weg is en soms zelfs onvoorstelbaar dat je er mee bezig bent (voor mij dan)Jaren en jaren is het de enige ontsnapping geweest die ik had, en paradoxaal genoeg hoorde ik dag in dag uit dat ik er niet leven weg zou komen, wat me met heel veel moeite maar toch helemaal zelf gelukt is.
Het is denk ik goed dat er iemand is zoals jij bij je vriendin om te wijzen op wat het voor nabestaanden betekend zoals dat niet gevonden worden voor deze erg is want gedachten zijn vaak niet logisch in deze toestand.
En ondanks de zeg maar visieuse cirkel, is het de intensie van mensen waarmee je praat die blijft hangen en me raakt, ook als het verworpen wordt of niet bespreekbaar is, de toon van het gesprek en vooral de reden waarom zijn vaak onuitsprekelijk lief.
En tijdens heel heftige crissisen (zoals nu) maakt denken daaraan het iets drageliijker.» Posted By Thian On May 22, 2009 @ 03:03
Frans
Leuk het advies naar buiten te gaan.
Na een paar nachten in het park te hebben door gebracht met telefoon (ivm belafspraak), medicijnen, alcohol en aan het water heb ik het advies gekregen vooral toch maar niet naar het park te gaan als het niet zo goed gaat. Afgezien van het feit dat het me heel veel moeite kost om gewoon al naar buiten te gaan, kost het nog meer moeite als ik buiten ben weer naar huis te gaan. Doe ik dus maar niet.Ben blij dat jij ook niet veel kon maken van die site, dacht al dat het aan mij lag omdat er zoveel en druk (over niets) geschreven werd, met een per ongelukke klik zat ik in een kamertje stond er en kwam daar niet meer uit. Ben toen meteen van de site gegaan. Kon ook de regels niet zomaar downloaden.
Het gevaar van de site is dat er ws veel “kwetsbare mensen” op zoek zijn naar zoiets, heeft een lage drempel, maar waar kom je terecht?Hallo Janus,
Bedankt voor je eerlijke antwoordt. Ik ben er ook van overtuigd mensen iets doen omdat ze er belang bij hebben( ook hulpverleners), van beide kanten (bv een buddy voor de katjes helpt mij bij met gevoel soms niet goed voor ze te kunnen zorgen) dat is zeker niet verkeerd nl. in het kader van geven en nemen. Zo blijft er evenwicht.
Het hangt van de persoon en zijn doelen af, en dat vindt ik juist zo slecht in te schatten. Wat is normaal, reeel en wat niet. Het is prettig als het duidelijk is wat de belangen (en soms grenzen) van beide kanten zijn.Vandaar dat ik veel moeite heb met het geven van een mail adres begrijp je. Teveel slechte ervaringen, en ondanks voorzichtigheid zie ik het niet, trap ik regelmatig in dezelfde valkuil. Anonimiteit maakt het makkelijker om zo’n gedachte hier gewoon op te schrijven.
En leer daar weer iets van.Ben het met je eens dat alternatieve hulpverlening ook positief kan werken maar ook daar is het moeilijk om te weten of het geen kwakzalver is. Ben ooit eens naar een iriscopist geweest, zag niets, alleen een oude ontsteking, de volgende dag lag ik in het ziekenhuis met een doorgebroken blindedarm. Hij bood wel zijn excuus aan, had hij moeten zien vond hij zelf.
Heb meer vertrouwen in de reguliere hulpverlening omdat dat aan regels en toezicht gebonden is (alhoewel daar ook problemen zijn). Ideaal zou zijn als er samen gewerkt zou worden.Omdat het helemaal niet goed gaat, kreeg ik afgelopennacht een belafspraak voor vandaag. Maar niemand wist ervan. Normaal bel je degene die je gesproken heb of krijg je een naam van iemand die op de hoogte is. Als je niet belt of op komt dagen wordt je gebeld etc.
Dit was zinloos er werd van mij verwacht dat ik vertelde dat ik gebeld had, wat er besproken was etc., terwijl ik dan dicht klap. Wist duidelijk niets van mij of de situatie. (Ik heb een aantekening dat ik alleen bel als het heel erg noodzakelijk is, en vaak niet kan aangeven wat er is)
Ze weet nu niets van wat belangrijk is.
Kan me niet voorstellen dat iemand tegen een wild vreemde, die terug praat, de politie in kan schakelen noem maar op, meteen zegt; ik ben bezig met mijn eigen dood in sene te zetten en de voorbereidingen etc.
Ze was vriendelijk, bedoelde het goed, maar toch.
Het zit toch raar in elkaar.Groeten en tot schrijfs.
» Posted By Thian On May 22, 2009 @ 02:28
Heb gekeken op chathulp nu, was wel benieuwd, snap er geen barst van, ging meer over de kat die ze had moeten laten inslapen en hoe het werkt, geen idee. Je moet ook uitkijken dat je niet om een behandelaar vraagt, en hoe dat gaat is ook een raadsel want dat kost geld (logisch), ging me te snel.
In de hulpverlening, werken ze naast een persoonlijke behandelaar ,voornamelijk met groepen. Ik zie dat niet zitten en dat heb ik ook aangegeven. Ben alleen het kijken waar iedereen is en wat ze doen, geeft triggers, voel me constant onveilig en vaak bedreigd.
In de hulpverlening zijn er juist op uit om het contact met de buiten wereld/ sociaal netwerk te versterken en daar zit ik niet op te wachten.
Heb vandaag op het Dagactiviteitencentrum gegeten (willen ze ook graag, was iemand verbaal zacht gezegd erg onbeschoft (niet gericht op mij), op dat moment reageer ik als of ik bedreigd wordt, voelt zo. Raak dan weg en dan zie ik niets meer, het is wisselend of ik kan horen. Iemand van de leiding kwam meteen om het in goede banen te leiden, weten van mijn problemen. Zegt ze; leg dat mes even neer, ik schrik me te pletter, hij had het gewoon vast deed niets, ze zag mijn reactie stelde me meteen gerust, maar het kost zoveel energie, vlieg tegen het plavon van de onrust en gedachten, het alert zijn. En als ik rustig in mij eigen omgeving ben, kan ik het niet voorkomen er zijn overal triggers, maar is het hanteerbaarder. Het kost heel veel moeite en tijd om de deur uit te gaan en gaat vaak samen met zelfbeschadigend gedrag. Boodschapppen doen haal ik vaak net voor sluitingstijd.Er is een heel klein groepje met erg lieve mensen waar ik graag bij ben en waar ik (en zij bij mij) altijd terecht kan. En er is een heel klein beetje grotere kring waar ik me wel prettig bij voel en dat is genoeg. Ik wil deze mensen niet te veel belasten, ook voor hun moet het leuk blijven, ik ben al een poos psychisch “ziek” en dit is niet iets eenvoudigs. Vandaar, juist omdat ik deze mensen zo waardeer.
Ik probeer naar het DAC te gaan maar als het niet goed gaat lukt dat niet meer, doe ik geen boodschappen, haal de post niet uit de brievenbus, neem ik geen contact meer op, eet niet meer (val in een maand zo 30 kilo af, (zit er daarna zo weer aan)en stop volgens de hv passief met leven, de stap zelfmoord is dan heel erg klein en het is heel duidelijk te zien. Heb meestal ook psychotische verschijnselen en zit te giebelen (kan niet stoppen) als ze vragen naar de opgespaarde medicijnen waarvan ik exact weet hoeveel ik van alles heb.
Aangezien ik ook suisidaal zonder dit alles ben snap ik wel dat ze me dan het liefste ergens veilig parkeren (wat ik dan nl niet wil).
Heb nu telefoon op recept en bed op recept bij het crisiscentrum, met de aantekening dat als ik bel het niet voor niets is en het serieus genomen moet worden. Heb al eerder moeten beloven te bellen voor ik iets doe.Dit betekend dat ik niet in mijn eigen huis zelfmoord kan plegen omdat afspraken ik beloofd heb te bellen en te praten. Buiten wil ik eigenlijk niet omdat zomaar iedereen je kan vinden ook kinderen, dat wil ik mensen niet aandoen. Een vakantie huisje, mobiel bellen en vrijdag na dat de brievenbus is geleegd een brief posten aan de politie zodat ze weten wat ze te wachten staat, die komt op zijn vroegst maandag rond de middag aan. Dan heb ik zo’n 65 uur.
Niet nu meteen hoor.» Posted By Thian On May 21, 2009 @ 00:21
@ 689 John,
Met het eerste dat je schrijft raak me echt, dat er mensen zijn die zo kunnen denken. Maar bij inspiratie zoeken, wedstrijdmolen etc. raak je me kwijt, is te hoog gegrepen.
Die wedstrijdmolen ga ik zeker niet meer in, en verder ben ik al blij als ik stapje voor stapje de dag door kom.Het feit dat er mensen zijn die buddy willen zijn voor mensen die zo worstelen met het leven vindt ik geweldig. Alleen vraag ik me dan weer af, wat zit er in voor jou, wat haal jij er uit?
Dit is niet negatief ofzo bedoelt hoor, het is ws meer iets dat bij mij oid hoort, en vraag ik me heel vaak af in contact met mensen. En ben echt geintreseerd in het antwoord.
Vindt je ook best okee en zie, zoals je ws heb gelezen, ook veel in het buddyplan.
Ben (bij gebrek aan beter) nu op zoek naar een buddy voor mijn 2 katten voor als het met mij niet goed gaat.» Posted By Thian On May 19, 2009 @ 23:48
Darelle nl @692
Zelf heb ik ook tegen hulpverleners en een goede vriendin enthousiaste gesprekken gevoerd over de voordelen en nadelen van zelfmoord methodes, plannen en over na mijn dood etc.. Merkte nl wel dat ze dat veel minder konden waarderen als ik en hield mijn mond daarna.
Had zelf niet het idee dat dat zo’n invloed op hun zou kunnen hebben, begrijp nl wel dat ze mij niet wilde afschrikken en dat ook niet zouden hebben vertelt. Zoals ze zei ze wilde dat ik wel naar haar toe zou durven komen.
Jou verhaal laat het van een andere kant zien (in het ouderlijk gezin was de overheersende mening deed hij het nou maar echt en zo snel mogelijk) en geeft een andere kijk op wat het met hun doet.
Gisteren belde ze, mijn wasmachine is stuk en ik kan geen andere betalen, dat heeft ze geregelt en zei: ik ben blij dat ik eindelijk iets kan doen voor je.Het is denk ik goed dit te lezen, al is het in het contact met hun. Het verandert mijn gevoel over leven en dood niet, ( en ik wil ze geen valse hoop geven) maar mischien wel in het contact naar degene die met me te maken hebben en maakt het het eerlijker.
» Posted By Thian On May 19, 2009 @ 23:29
Emma,
Als je het nog leest, geweldig dat je deze keus hebt gemaakt,
ga ervoor, het klinkt zo sterk, dat is ook voor mij een stimulans,heel veel sterkte en succes.
Goed je hier te hebben ontmoet, warme groet van Thian.» Posted By Thian On May 19, 2009 @ 23:05
Emma,
Ieder mens heeft aandacht nodig (blijkbaar), ook ik.
Heb jaren lang in de ouderenzorg gezeten (activerende begeleiding) en heb gezien wat een beetje persoonlijke aandacht voor inpact heeft.
Als je niet geleerd hebt wat aandacht is, hoe daarmee om te gaan en geen aandacht kreeg als kind, is het heel moeilijk onderscheidt te maken, ik denk vaak wat willen mensen van me en wat willen ze ervoor terug, voel me onveilig . Dat maakt het moeilijk om aandacht te geven denk ik. Stoot het af?En over het algemeen als het niet goed met je gaat op psychische gebied lopen veel mensen met een boogje om je heen.
Tenzij@ 685 ze een belofte, afspraak willen dat je geen zelfmoord pleegt.Heb zelf wel eens gedacht dat ergens alleen in een hutje op de hei bij wijze van spreken de oplossing was maar hoe graag ik het zou willen blijkbaar kan ik ondanks alles wat er gebeurd is niet zonder andere mensen. Terwijl ik ze niet vertrouw en het ook helemaal niet wil.
Ook weer zo dubbel.Zo’n buddy bv komt van een organisatie, heeft regels waar deze zich aan moet houden, het doel is duidelijk. Dat maakt het wat veiliger.
@685 Magnani ik vindt het heel erg voor je dat je niet de hulp krijgt die je nodig hebt. Zelf heb ik wel goede ervaringen met het Dagcentrum, het lukt me alleen zelf vaak niet om er heen te gaan. Maar het idee dat het er is en ik er terecht kan helpt al een beetje. Het kan dus wel.
En ja alles lijkt vrijbllijvend, tot je weigert te zeggen dat je “het niet doet” en er geen afspraken te maken zijn. Ik heb ervaring, terwijl ik alleen eerlijk wilde blijven, dan worden er een psychiater, arts etc opgetrommeld, papieren getekend en heb je je aan afspraken te houden of gedwongen opgenomen. Heb ik voorkomen door toch maar afspraken te maken, maak ook binnen die afspraken zorg ik wel dat ik toch dat ik zelf een opening heb.
» Posted By Thian On May 18, 2009 @ 12:58
@ 682 Janus.
Leuk te lezen.
Ik wist het ook niet hoor Lamme-blinde maar kon niet zomaar weg lopen, juist door de ervaringen die ik zelf heb gehad, heb eigenlijk alleen maar laten weten dat ik het gehoord had.
Want ja zoals Emma schrijft er zit een gevaar in en daar was ik me erg van bewust, ook dat ik niet in een positie ben om anderen te helpen.@678 Ik zie ook veel in het buddy systeem van Frans, Emma mooi verwoord, ben het helemaal er mee eens.
Er is hier wel een buddy vriendendienst, voor mensen met een psychische beperking zeg maar, om mee leuke dingen te doen. Het is maximaal een jaar en er staan 70 mensen op de wachtlijst.» Posted By Thian On May 18, 2009 @ 03:09
@ 673 Jantje.
Nog even een reactie hierop, moest er even over nadenken.
Ik vindt het erg triest dat de mensen die wel weten te reageren zeggen dat je je ouders er veel verdriet mee doet. Daardoor lijkt het of jij er niet toe doet, of ze je niet (willen) horen. Ze gaan voorbij aan wat je zegt.
Nl zullen je ouders het niet begrijpen, ws verdriet hebben etc.
Dat kan toch geen doel zijn om voor te blijven leven?
Reacties kunnen raar geredeneert zijn zelfs door lieve betrokken mensen. En dan komt het nog harder aan.Zelf heb ik bij een vrouw gezeten die zei niets anders meer te willen als dood. Het enige wat ik kon zeggen was ik begrijp het want ik begreep het zo goed. Heb mischien wel uren bij haar gezeten terwijl ze mijn hand vast hield. Er leek verder niets te zeggen.
Wat me zelf het meest heeft geraakt zijn de mensen die zeiden is het zo erg, of het zagen en bevestigde, luisterden.Zelf zoek ik naar een reden, iets dat ik nog zou willen, behandeling is een middel geen doel werk idem. Ik zoek het praktisch en bereikbaar dat is al moeilijk genoeg. En hogere doelen, ach daar hebben knappere koppen als ik zich over gebogen en komen er ook niet uit.
» Posted By Thian On May 18, 2009 @ 02:52
Jantje,
Waarom we op de wereld zijn gezet?, voor mij is er geen verdere betekenis of doel op aarde er is leven ontstaan en dat is het en dood is dood. Moet niet denken aan een hemel waar je elkaar weer tegen kan komen etc. na de dood is het voor mij gewoon over en uit.
Mijn ouders maak ik me niet druk om, alhoewel dat is niet echt zo, altijd tegenstrijdigheden, maar na wat ze mij willens en wetens hebben aangedaan en de manier waarop ze er nu nog mee omgaan en me denken te kunnen claimenheeft contact onmogelijk gemaakt.
Overgens ze zijn getrouwd om te ontsnappen en niet omdat ze verliefd waren en volgens de een is de ander ziek geworden doordat ik ben geboren. Dat is wel duidelijk dus. Neem ze dat niet kwalijk ze hadden geen kinderen moeten krijgen, ze waren niet instaat om ze op te voeden het andere kind is nog slechter af.
Ik vraag me af of jij in de hulpverlening bent beland, je leeftijd in de zin van je bent toch niet minder jarig hoop ikje schrijft niet zo maar je weet maar nooit, wat je nog aan het leven bindt etc.
» Posted By Thian On May 17, 2009 @ 20:29
De reden dat ik er nog ben is dat ik me verantwoordelijk voel, en jantje blijkbaar ook, ook al is het tegenstrijdig, anders zou hij niet bezig zijn met de gevolgen van zijn dood voor zijn ouders.
Jantje, tijdens een feestje zei iemand , nadat er niet naar haar geluister werd, dat ze zelfmoord ging plegen, ze werd tot mijn verbijstring volledig genegeert er werd overheen gepraat. Denk niet dat mensen weten hoe ze daarop moeten reageren. Moet zeggen het feestje was snel afgelopen. Ik heb met haar gepraat daarna de lamme helpt de blinde?
De vraag waarom je, we op dewereld gezet zijn lijkt me eenvoudig, omdat mensen dat wilden en het kon. Bij mij omdat iemand dacht dat het zo hoorde en het haar problemen zou oplossen.
Emma,
Ik kon het niet laten om te reageren 671 zoals je ziet.BPS ken ik wel, ze vermoeden dat een ouder dat heeft, de ander is schizofeen en alcoholist of anders om, viel wel in de prijzen he.
Bij de diagnose ws. DIS kreeg ik ook PS nao vn kenmerken van bordeline en vooral angst en vermijdings klachten, en nog het een en ander, het was blijkbaar in de uitverkoop.Ik snap het van de deur niet open kunnen doen niet zo, bij mij proberen ze juist de deur dicht te doen nl. Heb gezien hoe erg depressies kunnen zijn. Had zelf de gedachten was het maar iets dat met medicatie op te lossen is. Maar niets is alleen met medicatie op te lossen en de bij werkingen. Terwijl ik vroeger dacht als ik maar niet schizofreen ben leek me dat nu de oplossing. Gek he.
» Posted By Thian On May 17, 2009 @ 16:33
Heb de (gruwelijk traag doordat ze geen hulp kreeg) zelfmoord van iemand mee gemaakt, was alleen maar opgelucht dat het haar gelukt was. Bewonderde en benijde haar.
Ik weet nietwat normaal is rond de dood, kom uit een gezin waar ze blij waren als er iemand of een dier dood was, werd evt vervangen, kwam goed uit, werd tijd.
Dacht echt dat mijn vrienden er geen lat van zouden hebben, me erbij zouden willen helpen zelfs heel naief.Ben geen kind van in de zin dat mijn ouders nog leven. Ze zijn beide psychisch ziek, de 1 dreigde met zelfmoord en weigert hulp, de ander deed een poging bleef suisidaal en kreeg hulp vanaf mijn 16de. Als kind werd ik regelmatig naar zolder gestuurd om te kijken opgehangen had.
Hulp vragen is niet zo makkelijk, vaak speelt het gevoel dat het geen zin meer heeft, niet te helpen ben, vermoeidheid en er midden in zitten. Ook hulp krijgen is niet makkelijk, betekend hard werken, is zwaar.
Zelf ben ik onder protest rechtstreeks naar het crisiscentrum gebracht, miijn veel eerder hulpvragen werden niet serieus genomen. Daarna kwam alles pas op gang en dan nog.» Posted By Thian On May 17, 2009 @ 15:58
Emma @649, 650
Bedankt vooor je uitleg etc., lijkt me niet zo eenvoudig als je schrijft.
Half uur staan wachten, bedrijfsarts was er niet, had de afspraak niet genoteerd. Mocht de volgende dag terug komen.
Nog een die me opgenomen wil zien. Hij heeft geprobeerd de reiskosten te regelen maar ging niet. Hij wou me verder niet plagen, ik hoef voorlopig niet terug te komen omdat ik er zoveel last van had.
Valt me mee dat hij me geen afspraken of beloftes liet doen of vragen stelde over suiside etc. (heb zelf niets in die richting gezegd kijk wel uit)
Weet niet eens of hij dat mag en wat hij kan doen dan.» Posted By Thian On May 17, 2009 @ 00:22
@652 etc
Ik denk dat het niet vanuit een perspectief te bekijken is.
Vindt ook dat we het recht hebben er een einde aan te maken als we vinden dat het “genoeg”is geweest, ondraaglijk lijden etc.Vaak is het verdriet dat de mensen om me heen, die me helpen niet voor te stellen. Raakt me niet. Als ik bezig ben met plannen om er een eind en ik krijg telefoontjes (zonder ze wetenwaar ik mee bezig ben) een email met hou je taai ik zie je dan en dan etc Dan kun je er toch niet omheen en voel ik me schuldig ondanks dat ik weet dat hoewel ze het niet kunnen accepteren ze het wel begrijpen zullen.
» Posted By Thian On May 17, 2009 @ 00:05
Hoi Emma,
@ 647 Vraagje, wat is ERSér? ik heb geen flauw idee,Waarom is het een erger als het ander, als we het zelf zo erg vinden dat we (vaak) niet meer willen leven???
Geheimpje; soms is dissocieren echt heel erg eng, maar ook vaak helemaal niet, ik weet vaak helemaal niet dat ik het doe, doe het eigenlijk al door, hulpverleners zeggen het nu en halen me dan terug en dat vindt ik helemaal niet leuk, ben veel liever weg.
Ben niet sterk hoor, wil ook helemaal niet sterk zijn.
Vandaag was erg, brieven rekeningen, medicijcnen die niet vergoed worden etc., zie tegen morgen op (bedrijfsarts en degene die mee zou gan zei dat ik het maar alleen moest kunnen). Moet iets verzinnen om het door te komen.
Raar he die collega’s, geven “feedback”zonder dat je er om vraagt vaak,
terwijl je werk goed is, hoe zouden ze dat omgekeerd vinden? Mensen oordelen zo snel.Sterkte, groetjes
» Posted By Thian On May 13, 2009 @ 23:43
@ Janus,
Zou me verbazen als de “witjassen” bij je voor de deur komen staan (dragen gewone kleding volgens mij) tenzij je specifiek hebt aankondigd
dat je zelfdoding gaat plegen, het werkt nogal traag, maar als er iets in gang wordt gezet weet je het nooit.Ter geruststelling: ik heb nu aangegeven dat ik niet opgenomen wil worden, en zolang er over afspraken te praten is en je redelijk (en bereikbaar) overkomt wordt alles in overleg met je gedaan, nu ook met mij. Kun je zelf aangegeven wat je wilt.
Goed van je je openheid, valt niet mee, hoop dat het je helpt.
Mooi @642groeten en sterkte
» Posted By Thian On May 13, 2009 @ 00:00
@ Emma,
Je leest ik zit er ook midden in en baal (heel zacht gezegd) heel erg.
Was hiervoor, de laatste 7 jaar met alle moeilijkheden toch een beetje een leven aan het opbouwen, huis, werk, hobby. Raak in paniek als ik aangeraakt wordt dus een relatie zit er niet in. Toen kwam een leidinggevende me vertellen dat ik goed functioneerde maar collega’s liepen over me heen omdat ik geen emotie’s toonde, ze zou me wel even helpen.
Toen ging het vreselijk mis en storte alles in.
Toen ik de diagnose te horen kreeg een paar maanden geleden, zei ze dat ze hoopte dat ik na 6 a 7 jaar behandeling nag een aantal jaren prettig zou kunnen leven, Het gaat niet weg maar wordt leefbaarder.
Het is nu heel heftig, ze zeggen dat het beter kan worden. En ik..
weet niet of ik nog een keer opnieuw wil beginnen, te vaak gedaan, teveel, je kent het wel!
Die tussen weg zou ergens moeten zijn, een gewoon leven? wat is dat?Wens je echt veel sterkte met het verlaten van “je veilige plaatsje”
Wat ik heel lastig vind is de tegenstrijdige gevoelens, het ergens heel erg graag willen en tegelijkertijd alleen maar willen wegschuilen voor de hele wereld, niemand kunnen vertrouwen maar het ook wel een klein beetje willen, de angst voor de gevolgen van wat dan ook, het beetje hoop dat er ergens toch ook is, mezelf ontzettend laf vinden in leven en dood en ga zo maar door.
Mischien je weet maar nooit.
Wens je heel veel sterkte
groeten» Posted By Thian On May 12, 2009 @ 23:54
Vandaag een gesprek bij hulpverlener, stelde vragen over medicijnen verzamelen etc. mijn manier van reageren maakte haar ongerust, meer vragen, waar ik stond ten opzichte van zelfdoding, of ik voor de voor of de achteruitgang koos. Weer een gesprek over opname, afspraken, moeten belllen, en het werd in de computer gezet waar ik bij was. Krijg bellen op recept en de heleboel opnieuw en ik heb het zelf niet eens aan gegeven.
Ze heeft ook geraporteerd wat er aan de hand is, wat belastend is, een maand afspraken gepland, was heel vriendelijk mag altijd bellen etc maar toch!!» Posted By Thian On May 12, 2009 @ 23:41
Emma,
Sorry hoeft niet, je bent duidelijk, ik bedoelde anders,
dacht meer aan een tussen weg oid.
Heb ook die “problemen” ook zelfbeschadigen etc. (en anderen vinden het eigenlijk erger als ikzelf), zet me heel erg af tegen mensen die vinden dat je daar gewoon mee moet stoppen, denken dat dat kan, een “gewoon” leven hoor te lijden dat past bij je leeftijd en het voor elkaar moeten hebben omdat het zo hoort. Dat niet meer.Wou alleen even laten weten dat ik merk dat het je geraakt heeft.
» Posted By Thian On May 11, 2009 @ 23:16
@635Emma, dank je, raar he dat er zoveel mensen het zo ervaren en dat je daar zo weinig over hoort.
Perceft zijn lijkt me zo ontzettend saai en wat is het eigenlijk (en wie), blijf maar een beetje imperfect.» Posted By Thian On May 11, 2009 @ 13:48
@633 volgens mij is naast dat als iemand er zelf makkelijker over begint vooral de houding van degene belangrijk. Je voelt het direkt als iemand zich er ongemakkelijk door voelt, er geen raad mee weet.
Helemaal als een hulpverlener meteen naar de telefoon kijkt, ik zie hem denken, bellen voor opname, en daarmee wordt het iets dat fout is. Sindsdien schrik ik als iemand ronduit spreekt over zelfmoord, er naar vraagt, hou rekening met wat ik zeg want; de kans is groot dat je ervoor afgestraft wordt.Bij mensen die, niet schrikken maar rustig blijven luisteren, er open en eerlijk op reageren en op neutrale toon vragen stellen is het wel mogelijk te praten.
De eerste keer dat ik gedwongen werd me uit te spreken heb ik alleen gezegd dat ik afscheidsbrieven had geschreven, er is een heel groot taboe, en het verbaaste me hoeveel mensen er in werkelijkheid mee bezig zijn.
» Posted By Thian On May 11, 2009 @ 13:32
Emma, ik herken het braaf meewerken om het je hebt de keuze vrijwillig of opname te voorkomen zo, en denk ook niet dat ze iets bereiken ermee. Je doodswens wordt er niet minder door en je voelt je nog meer onbegrepen.
Ik wordt rustiger door praten over mijn doodswens , te bedenken hoe, wat waar. Ik heb er ook door overleefd, was een troost tijdens dingen die niet te dragen waren. Het is al heel erg lang de enige veilige plek die ik ken.
Hoe komt het toch dat veel hulpverleners daar niet naar luisteren. Helemaal na zo’n afspraak als je had. Het zou toch anders moeten kunnen.
Vragen ze jou ook af te spreken geen zelfdoding te plegen zolang je daar in behandeling bent? Dat wil ik nl niet. Ik heb wel beloofd te bellen als ik het wil gaan doen.John, in zo’n situatie kom je vaak in de ziektewet, wordt gepraat over reintergratie, wordt op non-actief gesteld, wordt (versneld) afgekeurd, je inkomen verlaagd, krijgt een uitkering.In alle gevallen krijg je gesprekken, je bent verplicht mee te werken, anderen beoordelen je, bepalen wat je wel of niet mag en kan. Je wordt daardoor afhankelijk van anderen!!!
(werken mag niet, en kan ik nu ook niet) Dat maakt het verschrikkelijk! wat zonder inkomen?? Dat komt boven op al het andere.
In deze samenleving lijkt gebaseert op mensen die productief zijn en mee kunnen in dat tempo.Voor iedereen is het anders, eenzaamheid is erg kan een oorzaak zijn, ik vindt het vreselijk om (veel) mensen (lang) om me heen te hebben, voel me dood ongelukkig, moet dan weg kunnen. Ben het liefst in mijn huis met eigen huis met de katten en eigen spullen, vaak ook in stilte.
De mensen die me het meest helpen zijn de mensen die luisteren, het niet afwijzen maar er zijn en eerlijk zijn, begrip tonen in de zin van het accepteren dat ik het zo voel, ze mogen rustig zeggen dat ze er zelf anders tegen aan kijken. Aan die mensen denk ik met warmte terug.
Mischien heeft je vriend meer aan je als je denkt.» Posted By Thian On May 10, 2009 @ 23:16
@625-626
Zelfs mijn beste vriendin (al 28 jaar), die in een moeiliijke periode zelf wel eens zei alleen voor haar kind te blijven leven, kan het niet begrijpen.
Ze zorgt wel voor alles na mijn dood, maar zei dat als ze idee heeft dat ik mezelf ga doden ze de politie en het crisiscentrum belt.
Ze zegt dat ik dag en nacht mag bellen als dat nodig is.Mensen vinden blijkbaar ook na een poosje dat het maar over moet zijn, krijg het advies ga maar leuke dingen doen, en ga maar afleiding zoeken.
(Ook van hulpverleners) Het onderwerp is blijkbaar zo beladen en maakt behandeling zo lastig dat ik er alleen over praat als het niet anders kan ook ivm de gevolgen.Het gesprek gaat daarna dan over mensen die ‘achter’ blijven, hoe die er over zouden denken, het leven wordt ‘de hemel in geprezen’, en dat alles beter wordt etc.
En vragen over wat je dacht of voelde ??, er wordt een enkele keer gevraagd waarom, en naar oplossingen en de toekomst die ik niet zie.Je hoort blijkbaar bang te zijn voor de dood, en dat het je vriend is, de ontsnapping aan alle ellende, de enige plaats mogelijkheid om te ontsnappen, waar je rust in kan vinden, is blijkbaar onbegrijpelijk en maakt hun bang, en maakt het onbespreekbaar.
En zelf wil je mensen niet ongerust maken, belasten met iets dat blijkbaar zo lastig is voor ze, zou ze willen gerust stelen, maar dat kan niet.
Dit is anoniem, mensen hebben de zelfde gedachten, alhoewel mensen toch ook lijken te schrikken als het erg dichtbij komt, dat had ik niet verwacht. Maar met (onbekend) iemand die tegen over je zit? lijkt me lastig.
Thian
» Posted By Thian On May 10, 2009 @ 16:23
Hallo Janus,
Goed om wat van je te lezen na de reactie’s, blijkbaar laat je je niet zo snel uit het veld slaan.
Ik snap geen barst van het potje van de zorgverzekering dat leeg was. Dacht dat hulpverleners bepaalden hoeveel zorg er nodig is, Hangt het van het ziektebeeld af? Het kan toch niet zo zijn dat als iemand een eind aan zijn leven wil maken naar hulpverleners stapt, deze zeg; sorry het geld is op!!!!!!!
Bij mij hebben ze het over gemiddeld 6a 7 jaar en heel erg lang, dat vindt ik al niet te overzien, laat staan wat de zorgverzekering er van denkt als je het zo bekijkt.Ik denk dat het belangerijk is dat je een behandelaar vindt die bij je past, ik vond het erg fijn dat ze zei dat ze dacht me te kunnen helpen bij wat ik op dit moment wil bereiken, dat was het belangrijkste van een uur ‘praten’ ja, Dan is praten mischien niet meer zo erg??? Mischien heb je de juiste behandelaar nog niet getroffen. Wat voor de een goed is werkt bij een ander mischien niet etc.?
Hoewel ik moeite heb met de diagnose (schrijf het wel maar kan het niet zeggen) merk ik datik daarna wel passendere hulp krijg, het beter aansluit, daarvoor werkte het erg averechts. Mischien waren ze er nog niiet achter welke hulp je nodig had, hebt?
Medicijne werken raar (extreem,tegenovergesteld, totaal niet zoals bij de tandarts) daarom zijn ze erg voorzichtig ermee. Ik krijg het ook via baxterverpakking, in een weekrol,( bestaat uit allemaal plasticzakjes aan elkaar, met medicijnen per tijdstip verpakt) zodat ik weet of ik het heb ingenomen en geen grote hoeveelheden tegelijk krijg. Uitvinding he!
Ik ben doorverwezen naar een gespecialiseerd centrum, Ik weiger alle medicatie waardoor ik niet meer creatief bezig zou kunnen zijn, dit maakt het dragelijk soms. Maar wil niet alle medicatie bij voorbaat afwijzen, je weet maar nooit. Heb zellfs in een wanhopige bui een psychiater voor gesteld maar wat verbindingen in mijn hersenen door te snijden ((soms doen ze zoiets bij epileptie) je had haar moeten zien kijken!Alsjeblieft schrijf niet over subzelf etc. Het klinkt vreselijk, heb al moeite als ze daar vragen naar: is er een ander deel dat het wel kan, zijn er andere delen die het niet willen. Heb ook gezegd dat ik dat niet wil.
De kleintjes klinkt wel lief, zo is het ook, dat is iets dat ik ergens al heel lang weet en wat ik niet zou kwijt willen. De groene muur is voor hen.Wat je wel intresant zal vinden is dat de instantie die me nu in behandeling heeftme voorlopig nog blijft begeleiden tot ze het bij de nieuwe behandellaar veilig is en ze me veilig kan overdragen. Ze vroeg toestemming om contact op te nemen om te overleggen. Ze zijn heel zorgvuldig.
Toen ik telefonisch niet bereikbaar was (hoor, herken het niet altijd als ik “weg”ben) had ze het crisiscentrum ingeschakeld, die bleven contact op nemen ‘savonds en wilden me zien. Daarom begrijp ik niet dat het bij jou zomaar stopte.Zoals je ongetwijfeld heb gelezen denk ik niet dat ik zomaar de hulpverlening uit kan stappen, ook de diagnose speelt daarin mee (heb nog veel meer voorbeelden).
Er is me in het crisiscentrum verteld dat er een speciale afdeling, poli is voor langdurige ziektebeelden, waar gekeken wordt naar wat je wel kan, je ondersteuning krijgt, maar geen nadruk ligt op wat je niet kan of op behandeling. Mischien als het CIB, CDS niet (door) gaat??????????
Ik weet hoe het heet en kan er naar vragen dan.Vriendelijke groeten en sterkte
Thian
» Posted By Thian On May 09, 2009 @ 03:18
Lieve mensen,
Ik begrijp jullie reactie en waardeer het heel erg, vindt het erg lief maar schrok ook een beetje. Door op de posts van Janus te reageren, vraag ik om zijn reactie en draag zelf mijn steentje bij.
Ik doe mijn best om goed na te denken over wat ik doe, ook op deze site, ik denk zelf niet dat het me de grens over zal trekken maar bbegrijp goed waarom hulpverleners er huiverig voor zijn. Het zou goed zijn als ze deze site zelf eens zouden bezoeken, alhoewel???
Ik heb wel de opdracht gekregen aan andere mensen te vragen hoe ze met crissisen omgaan, wat ze helpt. Dus als iemand een goede tip heeft?Maar bedankt voor de wijze woorden en lieve woorden.
Ans, ik besef dat de meeste bezoekers van deze site dezelfde gedachten hebben, en niet voor niets. Je had het al eerder over veiligheid, ik heb er ook moeite mee en houdt altijd een beetje afstand ook hier. Zorg jij ook goed voor jezelf? sterkte.Lieve Henk, Leo en Ans, ter geruststelling, ik ben er ook van overtuigd dat ik in de reguliere hulpverlening thuis hooren denk er absoluut niet over het alternatieve circuit. En ben heel vvoorzichtig met alles wat een trigger kan zijn (boeken) omdat ik weet hooe heftig het is.
De reden voor reguliere hulpverlening is dat ik vindt dat ik het een zelfstandig werkend behandelaar het niet aan kan doen. Het is denk ik al lastig om iemand met gedachten aan zelfdoding te behandelen, en dan de rest er nog bij. In een instelling doen ze het gezamelijk, dat vindt ik prettiger, veiliger.
Bovendien denk ik dat als ik nu uit de reguliere hulpverlening zou willen stappen dat ik dan in drievoud zou moeten tekenen dat het op eiegen verantwoording etc. is, en zullen ze me toch ergens anders proberen onder te brengen. Heb iets dergelijks gezegd, was toch geen sprake van vroeg ze meteen, had haar volle aandacht.
Ik heb zowel positieve als negatieve ervaringen, en ondaks alle bureaucratie ga ik er maar voor. Het reizen naar het centrum voor dissociatieve stoornissen is op 2 uur afstand en 3 x overstappen, niet te doen dus en niet te betalen. Ik hoorde vandaag dat ik extra moet reizen (maatschappelijkwerk, arts) om een taxivergoeding aan te vragen. Als ik het niet krijg is behandeling daar niet haalbaar. Tot dan moet ik de reiskosten zelf betalen (waarvan?, kan het volgend jaar via de belasting terug vragen) Dus nog meer onzekerheid en afwachten want ik kan over 3 weken bij de arts terecht. Waarom makkelijk als het moeilijk kan..
E toch ga ik het maar proberen.Allemaal heel veel sterkte en groeten,
Thian.
» Posted By Thian On May 09, 2009 @ 02:35
«« Back To Stats PageHallo Janus,
Zonder inbewaring stelling, rechtelijke machtiging of wils onbekwaam gesteld zijn op dit gebied (zeg maar zonder handtekening van een rechter oid) kun je niet gedwongen worden medicijnen te nemen of wat dan ook.
Behandelaars gaan wel met je in gesprek en proberen te onderhandelen. Pas als ze redenen hebben te denken dat je een gevaar bent voor jezelf of de omgeving en er vallen geen afspraken met je te maken kunnen ze er een arts of psychiater erbij halen die dit moet bevestigen en ook eerst weer gaat onderhandelen en afspraken maken.
Deze kan je ook op eigen verantwoording laten gaan.Mijn ervaring is dat hier zorgvuldig mee om word gegaan en ik noemde het koorddansen omdat hulpverleners afhankelijk zijn van wat jezelf aangeeft en toelaat aan hulp, al zien ze dat het niet goed gaat.
De behandeling zelf mogen invullen: het belangrijkste was dat ik me veilig voel, mag zelf behandelvormen (groepen) bepalen, wanneer, en waar ik me op wil richten. Als ik iets niet wil (met reden) wordt er naar geluisterd (rollenspellen bv), als het niet goed gaat wil ze kijken hoe het wel zou kunnen gaan. Ze zei dat het mijn behandeling is. Bij wat mijn doel is nu (rust creeren,dingen oppakken waar ik me prettig bij voel) zei ze dat ze dacht me daar bij te kunnen helpen.
Is het een bewuste keus geen reguliere hulpverlening?
Ik weet niet of het intressant is voor anderen om te lezen.
groeten Thian
» Posted By Thian On May 08, 2009 @ 01:46