Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 5453
Comments Posted By Mien
Displaying 0 To 0 Of 0 Comments
Och die arme! Toch is het anders als ze nog rennen, gordijnen inklimmen en met glimmende oogjes om het hoekje komen kijken.. Eenmaal dood lijkt zo’n muisje ineens meer een ‘ding’, toch wel bijzonder dat het zo werkt.. (gelukkig?)
Nou ja, Tweet heeft in elk geval weer bewezen een ‘echt roofdier’ te zijn :-)
(die eist zelf zijn recht wel op :-))Groetjes, Mien
» Posted By Mien On March 29, 2007 @ 22:31
quote: “Zodra een dier aaibaar lijkt, of ogen heeft die wij kunnen zien en die ons vochtig kunnen aankijken, vallen we als een blok voor ze en kunnen we niet meer verstandig denken”..
Ha, Karin, ik krijg onmiddelijk weer nachtelijke taferelen met een kat en muis (tampon) voor ogen :-)
grtz, Mien
» Posted By Mien On March 28, 2007 @ 22:30
Och, nooit meer…Karin kan nog altijd, evt. voorzien van een grote zonnebril, bij mij op bezoek komen. Ziet ze nog eens wat van het mooie Groningen :)
Maar nee, als ik hoor dat Voskuil een minitieuze beschrijver is, dan pas ik graag, daar hou ik dus absoluut NIET van. Als de zon schijnt en dat het daardoor lekker warm is, dan weet ik genoeg. Ik hoef niet te weten dat ie verkleurt, dat ie daar aan de hemel staat, dat de schaduw zo lang is, enz enz.. Not my piece of cake..
Dus deze reactie vloeit niet voort uit de behoefte naar de verzamelde werken, maar gewoon om te laten weten dat Karin van harte welkom is in Groningen ;)
Grtz, Mien
» Posted By Mien On March 21, 2007 @ 20:45
Wat mij misschien nog wel meer boeit is hoe al die mensen, die cosmetisch iets laten veranderen, het doen met hun werk.
Neem je vakantiedagen op (uiteindelijk is het een cosmetisch iets en niet medisch noodzakelijk) of meld je je ziek?
Slachtoffer zijn van schoonheidsideaalbeelden..Ik denk dat er altijd een groep mensen zal zijn die zich slachtoffer voelen, of zich zo gedragen. Ook een kwestie van eigenbeeld, zelfzekerheid etc.
Ik kan me voorstellen dat je iets aan je laat veranderen omdat JIJZELF het niet mooi vindt, ik kan me minder voorstellen bij het idee dat mensen zoiets ondernemen omdat een ander (of de maatschappij) hun het gevoel geeft dat zij niet ‘voldoen’..
Ik zou het enorm jammer vinden als we er over zoveel jaar allemaal gelijksoortig uitzien, dat idee heb ik nu soms al met al die ‘beugelbekkies’, ze gaan allemaal zo op elkaar lijken.
Uiteindelijk moeten mensen zelf weten wat ze willen, maar dat wil niet zeggen dat ik het altijd zal snappen, maar dat hoeft natuurlijk ook niet.
Slachtoffers zullen er altijd zijn, of mensen die zich de slachtofferrol aanmeten (alsof ze niet anders konden dan…), sommigen halen daar toch ook weer een stukje bevrediging uit of vinden het een goed excuus.Kortom: ieder zijn/haar meug, maar ikzelf zou willen dat we wat meer zouden genieten van verscheidenheid, het mooie zien in een scheve neus of een grappig loenzend oog..etcetc..
(als het maar niet belemmerend werkt, zoals bijv. rugklachten tgv zware borsten, moeite met kijken door hangende oogleden etc)Groetjes, Mien
» Posted By Mien On September 21, 2007 @ 01:46
Ik heb ook 2 heldinnen..
Die komen het liefst met een luid piepend muisje (soms vogeltje *agossie*) het huis inrennen.. Vroeger kon ik de prooi nog wel ontfutselen, tegenwoordig moet ik aanzien hoe het gepiep al minder wordt en uiteindelijk verorberd..(helemaal *agossie*)
Hoop dat je de slaap een beetje hebt ingehaald!
Groetjes, Mien
» Posted By Mien On March 13, 2007 @ 22:44
De eerste keer hier op jouw log en gelijk heeel herkenbaar. Mijn schatje ‘verwent’ zijn baasje ook regelmatig, gelukkig met minder beweeglijke exemplaren. Ik ben wel niet bang voor muizen, maar doe graag een oogje dicht ‘s nachts. Maar één keer een levend presentje gehad en die rende bij het eerste gevoel van vrijheid rechtstreeks onder de kast. Ik heb hem later kunnen vangen op eenzelfde manier, maar helaas een paar uur later toch overleden.
Maar gelukkig heeft mr. Tampon het overleefd!!! Zou ie ervan geleerd hebben?
» Posted By Mien On March 12, 2007 @ 22:44
Ja, dat lijkt mij ook een bijzondere (en heftige) ervaring. Helemaal als je de zaken, die jij noemt, in het achterhoofd houdt.
Volgens mij is er ooit ook van de kankerbestrijding eens een rondtoerende bus geweest waarin je kon ‘ervaren’ hoe het is om moe te zijn van de kanker (of andere aandoeningen). Ik herinner me dat artsen nog verbaasd waren over de intensiteit van de moeheid en de consequenties daarvan..
Goede initiatieven vind ik, al blijft het in het ‘echt’ nog veel erger (denk ik)
Goed weekend!
Mien» Posted By Mien On March 09, 2007 @ 21:50
Hoi Karin, we konden wel familie zijn ;-)
Ik weet wel dat mijn moeder eens tegen mij zei: ‘je moet veel harder jammeren, dan nemen ze je veel serieuzer!’ Dit n.a.v. het feit dat ik een paar keer tegen dokters aanliep die dachten dat het allemaal wel meeviel (achteraf dus niet)..
Maar ja, jammeren? Ik vond dat als ik duidelijk omschreef wat er aan de hand was, dat dit niet perse gepaard hoefde te gaan met, in mijn ogen, overdreven geluiden, verzuchtingen etc. Ik zeg gewoon dat iets zeer doet, maar ik piep natuurlijk niet (ben veel liever stoer hihhi)…
Moeder had wel gelijk, wat meer emotie, wat minder ratio, maar nog altijd voelt het alsof ik een toneelstukje speel.
En als het allemaal niet zo goed gaat, dan duik ik liever even onder (een dekbedje, op de bank, achter mijn computertje etc…) Daarom vind ik het soms ook niet vreemd dat de ‘buitenwereld’ niet zo goed kan begrijpen wat voor impact het hebben van een aandoening voor je betekent..
Groetjes,
Mien» Posted By Mien On March 04, 2007 @ 02:30
Hoi Karin,
ik ben blij voor en met je! Ik had een keer een verpleegkundige, die na mijn relaas over mijn voorgeschiedenis, slechts zei: geen wonder dat je het vertrouwen in je lichaam kwijt bent.. zo, ineens de kern van wat me plaagde!
Vertrouwen wat elke keer hardnekkig als onkruid, toch gelukkig weer elke keer terugkeert, om weer te verdwijnen en om weer te terug te komen (met wat reserve, maar vooruit!) Wel wonderbaarlijk dat het zo werkt!
Uiteindelijk maakt de reis in het leven het leven interessant (al is het lang niet altijd leuk, fijn, gelukkig en pijnloos) het einddoel is zoveel saaier :D
Liefs, Mien
» Posted By Mien On March 02, 2007 @ 02:11
Ok Joan,
Agree to disagree!
Groetjes, Mien» Posted By Mien On March 05, 2007 @ 00:02
Hoi Joan,
tsja, misschien had ik me anders moeten uitdrukken? Ik vond mijn vergelijking niet mank gaan, na wat ik las over Landmark en Essence.
Ik heb zelf niet de behoefte om ‘anders’ tegen dingen aan te kijken, of andere oplossingen te bedenken dan die ik nu gebruik (al zal dat met vallen en opstaan zijn) Ik denk dat ik in mijn leven al het e.e.a. aangrijpends heb meegemaakt om die mening te hebben.
Bijv. Wij waren (na 15 jaar wachten en dokteren) eindelijk doorgaand zwanger en verloren ons kind bij 42 weken zwangerschap omdat de artsen vonden dat het nog wel even kon wachten (nadat ik 2 keer me meldde met ‘te weinig leven voelen’). Helaas was het de enige keer in mijn leven dat ik doorgaand zwanger was, nadien nog een miskraam en vervolgens raakte ik in de overgang.
De meest intense ervaring in mijn leven, waarvan ik veel geleerd heb, maar ik zou willen dat ik een complete analfabeet was geweest op dat gebied (als ik daarmee mijn kind had mogen houden)..
Verder nog meer aan tegenslag, maar het verlies van mijn kind is en blijft het meest ingrijpend.
Ik snap dan ook jouw redenatie niet zo goed dat een kind altijd zijn handjes dicht mag knijpen, helemaal als je ziet hoe erg sommige kinderen het treffen met hun ouders (incest, mishandeling).
Voor mij is de redenatie andersom ‘ouders mogen hun handen dichtknijpen als het hun gegund is kinderen te mogen krijgen’ en ik zou willen dat dat besef er ook voor elke ouder was-is.
Het ‘eeuwig niets’ voelt voor mij als een vaag begrip, al kan ik er, in mijn situatie, wel iets bij voorstellen omdat wij verder moeten zonder kind(eren).
Maar ik kan me niet zoveel voorstellen om ‘een eeuwig’ niets als tegengesteld van een kind wat maar dankbaar moet zijn.. In mijn beleving heeft een kind wat niet geboren (of zelfs verwekt) wordt geen ‘bewustzijn’ dus ook geen ‘eeuwig niets’.
Groetjes, Mien
» Posted By Mien On March 04, 2007 @ 00:01
Mien, ik vind het gewoon een beetje vreemd dat je het over “dat soort praktijken” hebt terwijl je het hebt over iets wat je dus niet kent, maar dat je “dat soort praktijken” wel gelijk koppelt aan een ervaring die je op een vormingscentrum hebt opgedaan. Dat komt op mij over als het plaatsen van heel verschillende dingen in één hokje. Maar het is mij volstrekt om het even. Alleen ben ik niet met je eens dat het leven zelf al zoveel biedt dat je geen training nodig zou hebben. Dat klinkt nogal raar naar de mensen die naar zo’n training gaan, alsof ze het voor de kicks and thrills zouden doen. Dat is natuurlijk niet zo. Elk mens maakt in z’n leven goede en nare dingen mee. Misschien heeft de één wat meer tegenspoed dan de ander (een gebrek aan tegenspoed kan ook behoorlijk funest zijn) maar over het algemeen krijgt elk mens in de loop van zijn of haar leven z’n portie wel. En dan is het maar net wat je doet met al die gebeurtenissen. Een training, of therapie, of vrienden, of een partner, of een combinatie van die elementen, kunnen je helpen om op een andere manier tegen dingen aan te kijken, problemen op een andere manier op te lossen dan je uit je eigen geaardheid geneigd zou zijn te doen. En dat is alles waar zo’n training over gaat. Helemaal niks geheimzinnigs aan, wat mij betreft.
Wat je trouwens zegt dat een kind er niet om vraagt geboren te worden, neen, dat is waar. Persoonlijk ben ik van mening dat elk kind z’n handjes dicht mag knijpen dat het geboren is en de kans heeft gekregen om te leven. Het alternatief is een eeuwig niets. Maar ook dát is maar net hoe je er tegenaan kijkt.» Posted By Mien On March 04, 2007 @ 00:01
Hoi Jojo,
Natuurlijk heb je gelijk wat betreft uitleg en het echt ervaren.
Zoals ik het nu zie, heb ik geen behoefte aan een sinaasappel (om maar even op jouw beelspraak voort te borduren) ;-)
Ik geloof zelf ook niet dat ik in hokjes denk (vroeger wel mee opgevoed, maar zelf probeer ik daar zoveel mogelijk afstand van te doen omdat het je star maakt)
Ik vind op mijn levenspad (soms helaas, omdat ik liever onwetend of dom op dat vlak was gebleven) genoeg uitdagingen, dus inspiratie genoeg.
Een mens is inderdaad nooit te oud om te leren, zodra je niet meer leert, leef je niet echt, denk ik wel eens…
Dank voor je woorden, ik geloof dat wij elkaar wel begrijpen!
Goed weekend nog!
Mien» Posted By Mien On March 04, 2007 @ 00:01
Nou, hokjesgeest n.a.v. een middelbare schoolervaring, zo zie en voel ik het zelf niet.
Als ik jouw redenatie lees over het feit dat je maar dankbaar moet zijn omdat je moeder je negen maanden heeft meegetorst, voldoende eten gegeven heeft etc… dan gaan mijn haren recht overeind.
Alsof een kind erom vraagt geboren te worden!? Dan denk ik liever ‘wat heb je met de ervaringen, positief en negatief, in je leven gedaan?’ (waarmee ik dus niet pleit voor een levenlang jammeren over de tekortkomingen van ouders, maar juist de levensles daaruit wil trekken)
Mijn ervaringen in het vormingscentrum waren van dien aard, dat ik, in mijn ogen terecht, kritisch ben t.a.v. zulk soort praktijken. Maar ok, als jij dat hokjesdenken wilt noemen, dan mag dat natuurlijk, maar uiteindelijk plaats je mij dan ook weer in een hokje ;-)
Groet, Mien
» Posted By Mien On March 04, 2007 @ 00:00
Hoi Jojo en Joan,
bedankt voor jullie reacties. Het verandert niet mijn mening en mijn twijfel/wantrouwen maar ik vind het leuk te lezen hoe jullie het ervaren (hebben)
Jojo, met gemanipuleerd voelen bedoel ik ook het gevoel dat je in het groepsgebeuren meegesleept wordt. Ik ben daar zelf niet zo gevoelig voor, maar heb dus tijdens een vormingsweek op de middelbare beroepsopleiding gezien hoe gemakkelijk mensen daarin meegaan en wat het voor effecten kan hebben (niet allemaal positief, sommige mensen waren compleet de weg kwijt)
Bedankt voor de antwoorden en alle goeds gewenst
Mien» Posted By Mien On March 03, 2007 @ 00:00
Hoi Jojo,
wat een verhaal, maar er blijven voor mij nog veel te veel dingen in de mist hangen rondom Landmark, Essence etc. Mijn schoonzus en zwager hadden het ook over het feit dat vertellen hoe het te werk ging, mijn mening zou verkleuren. Ik begrijp dat niet zo goed, ik heb nu ook al een flink portie wantrouwen, waarom zou inhoudelijke informatie dat nog erger (misschien zelfs minder?) maken?
Daarmee bedoel ik niet dat ik jou jouw ervaring(en) misgun of denk dat je het spoor bijster bent, daarmee geef ik vooral mijn eigen wantrouwen aan.
Heb sowieso iets tegen het in groepsverband onderhevig zijn aan manipulatie, want dat is wat ik zag in de docu van Zembla (en ook meemaakte, in bescheidener vorm, in een vormingsweek van mijn MBO opleiding). Het is niet mijn ding, daarbij ook nog ‘een ding’ waarin veel geld omgaat.
Ik leer veel van het leven zelf, misschien is het dat wel. Heb de nodige chronische kwalen en we verloren ons enige kind. Als er gebeurtenissen in het leven zijn om van te leren, dan heb ik al het nodige aan ervaring. Aan de ene kant helaas (ik vind het enorm verdrietig dat ik mijn enige kind niet leer kennen) aan de andere kant maken zulke levenservaringen je ook rijker.
Al was ik, in sommige opzichten, liever arm gebleven, maar dat is een andere discussie. Nou, een heel verhaal..maar ik wens je alle goeds!
Mien» Posted By Mien On February 27, 2007 @ 23:59
Joan en Jojo, Ik vraag me wel af of jullie ook niets inhoudelijks kunnen/mogen vertellen? Wat gebeurt er op zo’n training, wat maakt dat je jezelf zo tegenkomt en waarom voel je je nu beter dan voordat je de training deed?
Natuurlijk hoef je dat hier, in het openbaar, niet te vertellen, maar ik vind het vreemd dat iets wat zoveel voor je betekent, met zoveel geheimzinnigheid omgeven moet blijven. Waarom niet vertellen, délen wat het is waardoor..?
‘Nee, je moet zelf maar naar zo’n training (of info) komen’, dat is het antwoord. Dat maakt mij wantrouwend, misschien overdreven, maar over het algemeen kan ik redelijk goed op mijn gevoel vertrouwen (door schade en schande wijs?)..
Ik hou van openheid. En ik hou niet van geldklopperij en manipulatie, en ik vermoed dat er van het laatste teveel sprake is bij zulke ‘sektes’ alias trainingen.
Groet, Mien
» Posted By Mien On February 26, 2007 @ 23:59
Bijzonder dit allemaal te lezen! Ik heb Zembla opgenomen en moet het nog kijken.
Heb een zwager en schoonzus die beiden de essence training deden, thuiskwamen met razendenthousiasme toespelingen, zonder concrete verhalen (ze mochten niets inhoudelijks vertellen). Daarbij verhalen over dagen die tot in de vroege uurtjes duurden (training), samen genoeg om mij wantrouwend te maken.
Ik ging kijken op internet en kwam al gauw een link met de scientology tegen, het verbaasde me niets. Ben nu natuurlijk helemaal nieuwsgierig naar de uitzending, dus ik ga binnenkort zeker kijken!
Groet, Mien (ik zag je gistermiddag, in herhaling voorbij komen bij Alziend Oog)
» Posted By Mien On February 19, 2007 @ 23:57
Hoi Karin,
zwaar kut is het… Ik bewonder je moed, na elke tegenslag altijd weer de draad van het leven weer op weten te pakken..Toch herken ik daarin ook de valkuil om sterk te wíllen zijn (zo ervaar ik het zelf, tenminste) en je zelf niet gunnen om ook eens toe te geven aan het gevoel dat het gewoon allemaal veel te veel is, het verdriet om elke keer afscheid nemen.. ofwel ‘rouw’ om het moeten missen van gezondheid en al de consequenties daarvan..
Wens je sterkte en wens je tranen die wel opluchten!
Mien.» Posted By Mien On February 12, 2007 @ 22:55
Hoezo chemohoofd? (Parla, 29 januari 2007)
@*–* Ik zou zeggen dat mensen die zich niet kunnen bedwingen (?) zulke uitspraken over anderen te doen, zelf LIJDEN aan wat ze de ander verwijten.
Beterschap!
Mien» Posted By Mien On January 19, 2007 @ 21:31
Chemohoofd of niet, het was/is een heerlijke verspreking! Die Jort!
Gelukkig heeft hij bretels aan zijn broek :DGroetjes, Mien
» Posted By Mien On January 17, 2007 @ 21:23
Jesse: dát zou natuurlijk de oplossing kunnen zijn!
Grtz, Mien» Posted By Mien On January 17, 2007 @ 02:20
Waarbij ik dan weer denk: ‘als het apparaat gehackt is (of hoe het heet) dan kan de kwaadwillende ook ervoor zorgen dat je op je bonnetje krijgt dat je op kandidaat X hebt gestemd, terwijl er stiekem binnen in toch wat anders geregistreerd wordt..’
Maar ja, soms ben ik wel erg wantrouwend ;-)
Groetjes, Mien» Posted By Mien On January 16, 2007 @ 02:20
Hoe afgezaagd ook, ik denk toch maar weer: pluk de dag!
Niet teveel zorgen voor de dag, week, maand -of jaar wat volgt, maar het HIER en NU…Heeft mij tot nu toe altijd het beste geholpen, naast het mezelf verwennen met leuke koopjes, troeteldingen enz…
Sterkte!
Mien» Posted By Mien On January 02, 2007 @ 02:24
AHA, je zit er zelf bij ..! de hint is dus overbodig!
» Posted By Mien On September 29, 2006 @ 07:33
Ik weet niet of je meeleest nu, ik hoor dat jouw foto uit de Viva wordt besproken in “de leugen regeert” op ned. 2 zometeen..
Groetjes, Mien
» Posted By Mien On September 29, 2006 @ 07:32
Van ganser harte: JA!
Je verwoordt wat ik al tijden denk, met name de schuld/last die iemand die overlijdt ook nog eens als extraatje op zijn/haar bord krijgt bij de gedachte .ik heb zeker niet goed gestreden. Bullshit!
Sterkte met de laatste kuur en gevolgen daarvan en ook met je vriendin!
Groetjes, Mien» Posted By Mien On August 25, 2006 @ 21:31
Ha, nou zit ik ook met tranen, waarschijnlijk deels voor mezelf, ik herken het maar al te goed dat je gewend bent altijd jezelf in de kladden te grijpen en vooral zellúf wilt.. maar ja, als je (bijna) niet meer kunt is het zo heerlijk als er iemand is/zou zijn om tegenaan te leunen..dat je gewoon even niet hóeft…., zonder dat je het gevoel hebt dat je het opgeeft of je overgeeft, en een stuk voor jou..
Wat heerlijk dat je kúnt schrijven, een zalige uitlaatklep…!
Ik heb vaak bij het teruglezen van wat ik heb geschreven (schrijf soms gedichtjes en gedachten nav het overlijden van onze dochter) pas dat de tranen loskomen, terwijl ik het ‘droog’ kan schrijven..
Nou ja, nu gaat het weer over mezelf,
Sterkte Karin!
Groetjes, Mien» Posted By Mien On July 03, 2006 @ 04:05
GPD-bladen, 6 juni 2006: ‘Mij moeten ze doodschieten’
«« Back To Stats PageHoi Karin
Ik lees wel mee, maar reageer nooit ..Nu dan toch eens omdat ik je sterk vindt, al heb je daar waarschijnlijk NIETS aan..
Jouw gedachten rondom “of het nooit eens genoeg is” herken ik maar al te goed, en het daarna je leven weer oppakken en verder gaan (gelukkig) óók..
Wil je veel sterkte wensen, kanker is inderdaad een kötziekte..en dan ook nog de behandelingen..pffffff…
Veel liefs en kracht gewenst, alhoewel ik denk dat je van het laatste vast en zeker genoeg hebt!
Mien (MS web)
» Posted By Mien On June 10, 2006 @ 03:25