Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 5453
Comments Posted By Karel
Displaying 0 To 0 Of 0 Comments
Zelfmoord gaat niet op recept I
Mij is altijd gezegd, Karel gebruik geen medicijnen wie weet wat er van je over is als het niet lukt. Aangetaste hersens of organen die geheel of deels uitvallen en dan heb je een nog groter probleem. Medicijnen kopen via internet is ook niet aan te raden hebben ze mij verteld omdat je er niet zeker van kan zijn dat ze doen wat ze zouden moeten doen. Er zijn een hoop sites over zelfmoord maar tot nu toe nog niet één gevonden waar je een mooie en betrouwbare manier vind hoe je het kan doen. Wel zie je als er serieus ernaar gevraagd wordt men gelijk roept die deze site is niet voor die informatie je kan hier je verhaal kwijt.
» Posted By karel On November 04, 2008 @ 20:15
Ik weet niet hoelang ik het nog vol hou. Ik moet iets afsluiten maar dat wil niet lukken omdat ik daarvoor ook afhankelijk ben van een ander en afhankelijk hoe dat gaat weet ik niet hoe ik dan nog over het leven denk.
Ik ben het leven meer dan zat maar nog steeds aan het vechten. Niet alleen de dingen die tegen zitten heb ik problemen mee maar sinds een paar weken begin ik ook behoorlijk last te krijgen (heb ik nog nooit eerder gehad) van de strijd in mij tussen leven en niet meer willen leven. Steeds bezig met afwegen van goeie redens om te stoppen en goeie redens om door te gaan. Vooral de liefde voor de mensen om me heen en die kat die hier rond loopt wegen zwaar. Ondertussen gaat mijn leven gewoon door alsof er niets aan de hand is. Ben bezig om van provider te veranderen daarna veranderen van telefoon aansluiting. Maak leuke dingen op mijn werk om het werk leuker en makkelijker te maken kortom steeds bezig met dingen voor de toekomst. Er is één ding dat niet lukt. De ramen moeten nodig geschilderd worden en ik heb nog nooit geschilderd en dat stel ik dus al een paar jaar uit met het idee misschien hoef ik dat niet meer te doen. Ook het omgaan met geld is op de toekomst gericht, sparen voor een nieuwe auto, die ik nu heb heb ik dit jaar gekocht dus een ver toekomst plan. Steeds zoeken hoe kan ik uit de put komen. Het lijkt zo simpel na 12 jaar weer een vriendin maar 12 jaar lang is dat niet gelukt. Ga naar een café, ga op een vereniging, ga op dansen en al dat soort dingen heb ik al gehoord maar niet alles past bij mij en iets doen alleen om eventueel een vriendin te vinden gaat niet werken en de dingen die ik gedaan heb daar heb ik ook niemand gevonden. Nu heel voorzichtig kijk ik op het internet maar de eerste sites gaven gelijk 0900 nummers (er is goed te verdienen aan eenzaamheid) en flink chatten is ook niets voor mij (trouwens al dit schrijven ook niet). Voor mezelf denk ik als de toekomst niet meer telt dan is de beslissing gevallen maar zolang die er niet is ga ik gewoon door alsof er een volgende week , een volgende maand, een volgend jaar is en dat doe ik al vanaf 1993 hoewel het een paar keer bijna over was. Zo werkt het voor mij maar zeker niet voor iedereen die het leven zat is. Uitspraken die mij ook hielpen waren: Waarom vandaag als het ook morgen kan, je kan het maar 1 keer doen er is geen weg terug en altijd neem het besluit zorgvuldig, het is geen besluit dat alleen jezelf aangaat maar ik zeg ook, het verdriet van die andere slijt in de loop der jaren voor mij is het er altijd, soms heftig soms even weg. Groetjes Karel» Posted By karel On November 03, 2008 @ 19:58
John ik las gisteren je berichten en dacht hoe kan je zo doen, zo reageren. Nu snap ik je woede en zie dat je toch om je vriend geeft. Je schrijft een paar keer over respect maar denk dat je eerst respect voor zijn wens moet hebben. Niet hard tegen hem in gaan maar aangeven dat je zijn wens respecteert maar het wel moeilijk vind. Als hij ziet dat je zijn wens in eerste instantie respecteert is het denk ik makkelijker voor hem om naar je andere argumenten te luisteren ga je er hard tegen in dan erken je zijn lijden niet en is de wil om naar andere argumenten te luisteren er ook niet meer. Als iemand zegt te gaan sterven aan kanker wordt niemand boos maar geestelijk lijden is ook een soort gezwel in je hoofd die maar groter en groter wordt en uiteindelijk niet meer te verdragen is. Ik heb 1 keer klaar gestaan om te springen (1993) en twee keer een afscheidsbrief geschreven (1995). Mijn familie weet dit allemaal en hebben nooit boos of onbegrijpelijk naar mij gereageerd en dat maakt mijn liefde voor hun een stuk groter zij respecteren dat ik het leven niet meer zie zitten en dat maakt dat ik toch harder vecht om te blijven leven. Een broer heeft eens gezegd ‘wacht tenminste dat pa er niet meer is’ maar nu geloof ik na de laatste klappen die ik pas heb gehad dat ik dat niet ga redden. Ik geef weer seintjes af dat ik het niet meer zie zitten en pas geleden zei ik tegen een broer dat het eigenlijk gewoon had moeten lukken in 1993. Ik weet dat ik altijd één van mijn twee broers kan bellen om er over te praten, ik weet dat zij niets kunnen beginnen met een broertje dat zegt niet meer te willen leven maar ze weten ook waarom niet. Er komen dan geen verwijten of boze worden, alleen ideeën en argumenten waarom het niet te doen. Just omdat zij zonder meer accepteren hoe ik mij voel geeft mij kracht. Ik heb dit jaar een nieuwe auto gekocht waar ik erg blij mee ben en genoeg andere mooie spullen maar zij kunnen het gemis aan een vriendin en de klappen die ik gehad heb niet weg poetsen. Juist het missen van een vriendin, de liefde en de tederheid kan het verleden doen vergeten maar die is er niet en in de toekomst zie ik haar ook niet komen. Ik ben 51 jaar en voel de jaren door mijn handen wegglippen. Juist omdat mijn familie mijn gevoel niet meer te willen leven zo respecteert maakt dat ik nog leef zij erkennen daarmee dat ik het moeilijk heb. Zelfmoord is nooit de beste oplossing maar soms is er geen beter alternatief meer. Je vriend ziet je duidelijk als een vriend groot genoeg om je zijn probleem te vertellen en dat is niet makkelijk en nu duw je hem weg door onbegrip voor wat hij voelt en je maakt dat hij geen steun bij je kan vinden die hij waarschijnlijk bij je zocht. Ik gaf in 1993 duidelijk aan niet meer te willen maar nu is het 2008 en ik ben er nog steeds dat komt niet door de mensen die boos reageren vol onbegrip en ook niet door de psychiaters die ik gehad heb maar juist door de mensen om me heen die gewoon erkennen wat ik voel. Nu zullen beide broers wel weer weten dat het slecht met mij gaat en de kans er weer is dat er een brief komt. Buiten mijn twee broers (getrouwd) heb ik nog een zus (getrouwd) mijn ouders en 1 nicht (van mijn broer) en ook nu doe ik mijn best om er weer uit te komen vooral denkend aan de steun die ik heb door hun erkenning. Mijn advies is luister naar je vriend wees een echte vriend, erken zijn wens en geef dat duidelijk aan hoe moeilijk dat ook is en probeer hem te laten zien dat er nog genoeg andere mooie dingen zijn. Echte vrienden zie je pas als je tegen over elkaar staat en de vriendschap blijft. Dat heeft zeker weten meer effect dan hem eens even flink op zijn flikker te geven en begin vooral niet over egoïsme. Ik schrijf dit stukje niet om jou even onderuit te halen maar hoop dat je door een stukje van mij te laten zien je aan dit bericht wat hebt. Ik weet heel goed hoe pijnlijk het is voor beide kanten (zie dit maar al te goed in mijn familie). Heel veel sterkte voor jou en je vriend. groetjes Karel
» Posted By karel On November 02, 2008 @ 13:38
Hallo Joepie,
Ik weet hoe het voelt opgesloten te zitten tussen niet meer willen leven en niet willen dood gaan.
Er is nog zoveel moois in mijn leven maar vanbinnen is het kl*te. Ook ik was 18 (nu 51) toen bij mij de eerste gedachtes over zelfmoord kwamen,ik wist heel goed waarom, maar ben toen nooit echt serieus daarmee bezig geweest dat was pas toen ik 36 was. Toen ik 25 jaar was stopte die gedachte voor z’n 11 jaar maar daarna waren ze er weer volop en vooral de laatste weken is het goed mis. Toch wil ik zeggen doe het niet in een opwelling maar denk er goed over na en doe het netjes. Ik bedoel daar mee te zeggen dat voor degene die achterblijven het zeer moeilijk is zorg dat er tenminste een goeie brief achterblijft met vooral waarom het niet meer ging. Ook zeg ik zelfmoord is niet de best oplossing maar soms zijn er gewoon geen beter alternatieven meer. 18 is erg jong, zijn je problemen echt zo erg dat je ook in de toekomst geen oplossingen meer ziet. Iemand zei eens tegen mij ‘waarom zou je het vandaag doen en niet morgen je kan het maar 1 keer doen en er is geen weg terug’. Het klinkt gek maar dat heeft mij best wel geholpen, het idee van het kan altijd nog. Ik hoop ook nu er weer uit te komen maar ik weet het niet deze keer. Ik denk dat je je bericht hebt geschreven om dezelfde rede waarom ik het meestal doe, je hoopt op iets dat je uit de put trekt.
Groetjes en sterkte Karel» Posted By Karel On October 22, 2008 @ 21:00
Tristesse ik heb daar een bericht naar je pm gestuurd maar weet niet zeker of dit lukt i.v.m. opgezegd.
» Posted By Karel On October 18, 2008 @ 17:16
Ben op die site geweest en berichten geschreven. Later zag ik een stel leeftijden en ben beetje geschrokken erg jong.
Schrijf daar onder andere naam zie eventueel ‘ik ga weg’» Posted By Karel On October 17, 2008 @ 17:16
Sorry Tristesse ik zie nu dat ik je bericht niet goed gelezen heb en dat je al contact hebt gehad. Toch begrijp ik het niet, ben aan het zoeken op internet en heb weer een bericht gevonden over De einder nu van Ton Vink een bericht uit 2006 en dat ook hij zich bij de rechter moest verantwoorden voor hulp aan een vrouw maar is vrijgesproken en dan denk ik zie je wel ze doen dus meer. Ik merk nu dat ik de site van vroeger erg mis en zoek een soort gelijke site waar mensen schrijven en reageren om zo elkaar te helpen.
Heb daar toen veel aan de reacties gehad. Er werd veel geschreven ook over hoe je het zou kunnen doen maar met al mijn zoeken ben ik niet veel wijzer geworden er is niets te vinden of ik ben nog niet op de juiste plek geweest. Waar ik soms zo boos over word is dat er veel kwaad gesproken wordt over mensen die van de flat af springen of voor de trein en hoe rot het is voor degene die dat zien maar geef dan spullen zodat het netjes gedaan kan worden. Mensen spreken schande over die manieren maar schijnen niet te begrijpen dat door hun starre houding over je mag niet stoppen met leven juist zij degene zijn die al die ellende veroorzaken. Als iemand echt wil vind hij een manier rot of niet rot voor de omgeving. Als ik ga dan is het hier van de elfde verdieping Ben de hoogte nu gewent en vooral niet eerst naar beneden kijken) maar als ik keuze zou hebben zou het rustig in mijn bed zijn zonder dat er iemand last van heeft. Als men nou is gewoon eens zou erkennen dat er mensen zijn die niet meer willen leven, die om wat voor rede dan ook niet gelukkig zijn en niet willen dat een ander gaat bepalen of ze wel het of niet het recht hebben om te sterven en als zij eens niet op de stoel van God gingen zitten maar het oordeel aan hem over zouden laten dan zouden er heel wat minder overspannen treinmachinisten zijn.» Posted By Karel On October 14, 2008 @ 23:09
Hallo Tristesse,
Heb je daar al eens contact gehad met een counselor? Ik heb vroeger op een andere site geschreven (die is opgeheven vanwege het schelden tegen elkaar) daar las ik dat ze wel wat meer doen dan ze op de site schrijven. Die Jan Hilarius is een keer veroordeeld vanwege hulp bij zelfdoding bij een vrouw van 25 jaar en op de site waar ik schreef hebben we eens afscheid genomen van iemand en volgens mij is zij toen ook geholpen door Stichting De Einder. Ze kunnen niet over eventuele middelen op de site schrijven vanwege eventuele juridische gevolgen. Zover ik weet gaan ze wel verder maar er moet natuurlijk wel eerst flink gepraat worden.
Als je nog geen contact hebt gehad moet je zeker eens bellen. Ze hebben ook een Juridisch fonds voor als er iemand van de stichting juridisch wordt vervolgd en dat is er natuurlijk niet voor niets. Iemand wordt niet vervolgd vanwege een gesprek over zelfdoding» Posted By Karel On October 14, 2008 @ 18:02
Hallo Tristesse
Ga eens kijken op http://www.deeinder.nl/ misschien kunnen zij iets voor je doen. Voor mij is dat niet de weg omdat je het dan echt in werking zet en dat wil ik niet. Bij mij mag het pas als ik het echt niet meer aan kan en dan moet het ook direct zonder iemand te moeten overtuigen. Er is tussen jou en mij denk ik een groot verschil. Jij wilt echt niet meer en ik vecht nog steeds om er uit te komen omdat ik degene die achter blijven het verdriet niet aan wil doen. Mijn vader is 89 en ik denk dat hem dit fataal zou worden. Mijn broer heeft eens gezegd ‘wacht tenminste totdat pa er niet meer is’ maar nu ik weer een flinke klap heb gekregen weet ik niet of ik dat red. En dan is er nog die kat. Hij is zo lief met hem kan ik knuffelen maar dat is gewoon niet genoeg. Als ik op de galerij sta met hem op mijn arm en ik leg mijn oor op hem en hoor hem zo van binnen uit spinnen dan wil ik hem niet in de steek laten maar je kan geen klappen blijven incasseren, het is steeds moeilijker en duurt steeds langer om ze weg te werken en weer te kunnen lachen. Ik ben niet depressief wat ik kan nog steeds van een hoop dingen genieten vooral muziek maar soms is die muziek mijn vijand vooral new age die roept bij mij liefde op en die kan ik niet kwijt. Ik weet niet of de einder nog steeds hulp geeft want Jan Hilarius (oprichter van De Einder) Is eens veroordeeld wegens hulp bij zelfdoding. Heb net even op de site gelezen en ik geloof het van wel maar het is te laat om verder te lezen en zoals ik al schreef het is voor mij niet de weg.» Posted By Karel On October 13, 2008 @ 23:50
«« Back To Stats PageVaak hoor je over mensen die zelfmoord willen plegen dat ze egoïstische zijn vanwege de pijn die ze andere aandoen
We schijnen mongolen te zijn (28 sep). Ik wil niets liever dan stoppen met mijn leven. Ik ben alleen en verlang erg naar een stukje liefde, tederheid en een arm om me heen als ik het even niet meer zie zitten of moeilijke dingen te verwerken krijg maar ben nu 51 jaar de jaren glippen onder mijn handen weg en zie in de toekomst ook niet meer iemand verschijnen. Ik heb een kleine familie waar ik veel van hou en hun het verdriet aan te doen is ondragelijk ook al weten ze na mijn verleden dat het kan gebeuren (heb in 1993 op een flat gestaan klaar om te springen helaas niet gelukt). Als ik alleen al denk aan de kat en me afvraag wat er met hem gaat gebeuren dan staan de tranen al in mijn ogen. Dus je gaat door, soms helemaal vast tussen willen stoppen en hun verdriet.
Telkens vraag je je af, wat hun verdriet en mijn verdriet dan is het dan niet egoïstische dat ik maar moet blijven doorgaan?
Waarom kan ik niet netjes afscheid nemen en rustig en vredig mijn ogen sluiten? Ik woon 11 hoog en als ik ga zal het hier voor de deur zijn. Rot voor iedereen die het mee maakt maar ik zie geen andere manier en heb dan zeker geen zin om andere te moeten overtuigen of ik verdriet en pijn genoeg heb om er een einde aan te maken. Met deze manier bepaal ik zelf wanneer het zover is.
Zou de liefde van mijn familie niet voldoende moeten zijn om te beseffen dat ze mij rustig moeten laten gaan. Hun verdriet wordt elke dag een beetje minder maar voor mij blijft de pijn elke dag, soms heftig soms minder. En dan het masker dat je op hebt. Collega’s zo sacherijnig nee ik wil stoppen met leven maar dat kan je natuurlijk niet zeggen. Je loopt steeds de boel te belazeren. Één collega weet hoe ik er aan toe ben maar kan het niet begrijpen ik loop toch te zingen en te fluiten. Ik wil niet dood en voor mijn familie en kat graag door leven maar vanbinnen voel ik pijn verdriet en eenzaamheid. Soms wil ik de boel in mijn huis kort en klein slaan maar dat lost niets op. Nu ben ik weer iemand kwijt geraakt. Ik dacht dat we een goede vriendschap hadden maar nu het even moeilijk wordt komt het eruit dat de vriendschap aan de andere kant al een tijdje over was. Een ander angst is dat ik 80 ben en nog steeds zeg was het in 1993 maar gelukt. Natuurlijk heb ik ook veel leuke dingen gedaan eigenlijk heb ik het ook helemaal niet slecht maar een leven zonder partner is voor mij geen leven. 10 jaar lang weet ik niet meer hoe het is om een vrouw tegen mij aan te voelen. hoe een zoen of zelf een kus voelt. en ik mag dan pas een nieuwe auto hebben maar dat is niets bij het missen van vrouwelijke warmte.» Posted By Karel On October 13, 2008 @ 19:37