Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 5453
Comments Posted By Karel
Displaying 0 To 0 Of 0 Comments
Zelfmoord gaat niet op recept II
Soms is er niets aan de hand, ik voel me lekker en alles gaat goed en zomaar ineens gaat mijn vrolijkheid weg en ga de put in. Nog steeds kan ik niet begrijpen waarom, wat er dan is dat ik het niet meer zie zitten. Hoe ik dan ook denk, ik kan niets vinden wat gebeurd is dat de oorzaak is van die stemming wisseling. Soms is het een uur maar soms is het dan gelijk een paar dagen. Je zou dan denken depressief maar ga ik die avond naar de bios dan geniet ik toch volop om vervolgen thuis te komen en weer de put in te gaan. Vaak loop ik dan op mijn werk nog grapjes te vertellen en te genieten van de muziek maar vanbinnen is het niet leuk, dat zijn zo van die tijden dat ik het masker zo zat ben en liever zou laten zien hoe ik mij voel. Maar dan lopen ze van dat je vreselijk chagrijnig ben maar dat is niet zo zit dan gewoon niet lekker in mijn vel.
Emma ik heb het eerste gedeelte om contact te maken gedaan. Het is nu wachten op vervolg ik weet niet hoelang dat gaat duren en of het überhaupt gaat lukken.
Groetjes Karel» Posted By karel On April 07, 2009 @ 19:38
Emma ik vind het mooi dat je wat kan met het stuk van Janus. Zo zie je maar betrek ik je even in mijn verhaal en zit ik er naast. Zulke stukjes vind ik zeer goed al geef ik Janus gelijk tegengas, vind ik wel dat je op deze manier een discussie krijgt waarin ieder voor zichzelf iets kan uithalen. Zouden hier alleen mensen schrijven die het altijd met elkaar eens zijn dan heb je er weinig aan. goed je vind erkenning van de problemen die je hebt maar andere meningen laten je wel over jezelf denken. Iemand zei eens tegen mij “waarom vandaag dood gaan als het ook morgen kan”het was een waardevolle opmerking voor mij. In de psychiatrie kreeg ik ook een mooie “wat is het ergste wat je zou kunnen overkomen, kan je er aan dood gaan” met deze doe ik wel eens iets wat ik eng vind overwinnen.
Er is in ieder geval iets waar Janus volkomen gelijk in heeft en dat is de dank naar Karin voor dit forum. Toen ik het voor het eerst zag dacht ik dat is zo weer weg maar het is er nog steeds en zelfs toen ik een manier beschreef werd dat niet weggehaald zoals ik dat van een andere forum weet. Wat ik mij ook vaak afvraag is hoeveel mensen er meelezen en ook hoeveel mensen, hoe moet ik het zeggen, vinden troost of iets in alles wat er geschreven wordt of is het echt alleen maar voor een paar. Er zijn best wat mensen langs gekomen en je ziet niets meer maar zijn ze er niet meer of schrijven ze alleen niet meer. Ook ik heb meerdere keer gedacht ik stop ermee, het schrijven kost een hoop energie en is eigenlijk mijn ding niet maar kom toch steeds terug.
Ik wil je nog een vraag stellen die ik mezelf al zo vaak gesteld heb. Stel er staat nu een pot met pillen op tafel waarvan je zeker weet dat je rustig gaat slapen en binnen een paar uur is dat definitief geworden, Je zou een brief op de post kunnen doen zodat je morgen gevonden wordt. De nabestaanden kunnen nu een hoop te weten komen over het waarom via de persoon waar je nu zo veel mee praat en je brief is klaar MAAR zou je ze dan ook nemen. Ik kan je vertellen het wordt dan zwart voor mijn ogen en ik weet echt het antwoord niet en moet eerlijk zeggen het leven heeft zo ze mooie dingen maar het verdriet kwijt zijn, geen morgen meer, geen zorgen meer over ingrijpen op je gewicht omdat je te veel snoept is ook mooi.
Ik loop nadat ik het vorige stukje heb geschreven ook te denken over verder contact maar het heeft ook iets griezeligs.
Ik weet ook hoe het kan, veilig kan maar heb even tijd nodig.» Posted By karel On April 04, 2009 @ 00:29
Zelfmoord. Ik vraag me af bestaat dat wel? Een soldaat die de vijand dood zeggen we ook niet hij heeft de vijand vermoord maar hij heeft de vijand gedood en als dat er veel zijn dan is hij een held. Als iemand met zijn leven bedreigd wordt en hij dood zijn tegenstander dan zeggen we ook niet hij heeft hem vermoord maar hij heeft hem uit zelfverdediging gedood. Als ik veel te hard rijd en ik raak iemand die daaraan overlijd dan zeggen we ook niet hij heeft hem vermoord maar dan zeggen we dood door schuld. Als er dus een geoorloofde rede is dat iemand dood gaat dan spreken we duidelijk niet van moord.
Ik ben een vijand van mezelf en als ik mijn leven beëindig dan dood ik de vijand, mezelf dus en ik vind het dan geoorloofd om mijn eigen leven te beëindigen, er is niemand die mij kan verbieden om mezelf te doden dus hoezo zelfmoord. Maar eigenlijk wil ik, zoals zo velen, niet dood want ik haat mezelf niet, nee het is het leven dat ik heb en dat is mijn vijand maar dat kan ik niet aanvallen dus om dat te doden zal ik mezelf moeten doden en dus nog steeds geen moord want ik kies er zelf voor.
@Janus: Het is een mooi technisch verhaal wat je schrijft maar ik ben (en ik denk Emma ook niet) niet technisch bezig maar met gevoel. Het is niet wat ik denk, andere zeggen of de media mij aanpraat het is wat ik voel en hoe ik voel met de nadruk op IK.. Het zal me een rot zorg zijn hoe andere mijn leven voelen of willen uitmaken hoe ik me zou moeten voelen. Ik voel zoals ik voel en dat is zoals ik geboren ben en mijn karakter zich gevormd heeft, Je geeft wat voorbelden maar ik zie weinig over de dingen die je mee maakt in het verleden klap op klap. Je kan een lichaam slaan en schoppen maar op een gegeven ogenblik gaat de kaars van het leven uit en zo is het ook geestelijk. Voor mij is het niet alleen die vriendin maar ook het verleden, die woede is niet alleen woede dat is een verleden. De geest is genoeg geslagen en geschopt en die kaars gaat uit alleen dan blijft het lichaam gewoon doorgaan net zo lang totdat de geest zegt en nu stopt ook het lichaam.
Je schrijft “Als ik jouw bijdragen lees, dan heb ik niet de indruk met een on(be)handelbare gestoorde te maken te hebben.” daarin zeg je eigenlijk dat iemand die niet te behandelen is gestoord is. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het een zeer gevaarlijke uitspraak vind. Denk daarbij aan mensen die zoveel in het verleden meegemaakt hebben en niet meer te behandelen zijn bv. oorlog slachtoffers en je tipt zelf even incestslachtoffers aan maar voor sommige is dat de verwoesting van de rest van hun leven en ook niet meer te behandelen, een levenslange doodwens.» Posted By karel On April 03, 2009 @ 19:58
Emma je schreef eens dat ons verhaal veel op elkaar lijkt. Ook ik raakte een mooie baan kwijt met toekomst (zij het op een andere manier) omdat ik niet meer wilde leven. Ook ik moet niets meer hebben van de psychiatrie omdat zij mij toch niet kunnen helpen. Ook ik geloof niet meer in geluk wat voor mij een vriendin is, ik kan er niet meer in geloven ooit nog iemand te vinden. Ook ik wil stoppen met leven maar net als jij is de waarheid meer dat ik vecht om dat toch uit te stellen. Iemand zei tegen jou dat als je echt niet meer zou willen je best een manier zou vinden en dat geloof ik ook zeker voor mijzelf. Toen ik in 2006 de WW uit ging en de bijstand in wilde ze aan mijn huis komen en heb ik de bijstand geweigerd en als mijn geld op was dan zou ik ermee stoppen dat zou in november geweest zijn maar in oktober kreeg ik werk. Toen wist ik zeker het gaat lukken het leven was dan dusdanig dat er geen weg meer terug was voor mij. Als ik de stukken van jou lees dan zie ik hetzelfde, steeds bezig met zoeken om te stoppen, zie je een link naar een boek, gelijk kijken maar het toch vooruit schuiven. Kortom we zijn er nog niet klaar voor. Eind verleden jaar een vriendschap uit iemand waarmee ik toch veel deed en dingen mee beleefde. Ineens was het leven alleen maar werken, mijn familie en eens in de maand een weekend weg 300 km rijden om kennissen te bezoeken. Begin dit jaar ging ik op yoga het waren 10 lessen, ben 3 keer geweest, niets voor mij. Toen verleden week donderdag een flop maar maandag is er vervolg en misschien wordt dat toch een succes, ben behoorlijk bang de verwachting is hoog. Maar afgelopen dinsdag avond die meditatie, een groot succes kijk uit naar de volgende avond. Maar ik ben er nog niet. Ik doe aan Reiki (een alternatieve genees wijze) en eens in de maand is er een avond waar reiki mensen bij elkaar komen en elkaar behandelen en ook daar wil ik heen. De hoop is ooit een vriendin te vinden maar dat is niet het doel, dat is het plezier toch iets leuks in het leven. Ik weet het kan fout gaan en dan is er pijn maar afgelopen dinsdag kan mij niet meer afgenomen worden. We lijken op elkaar en dus vraag ik je laat dat geluk wat je toch niet meer denkt te vinden (zoals ik een vriendin) het lazarus krijgen en ga toch zoals ik wat doen, zoek iets op waarvan je denkt toch plezier in kunt hebben (wie weet een clubje om te mediteren) wie weet, plezier er even uit en dat is het doel en geluk is de hoop net zoals ik en een vriendin. Je schreef dat ik moed had om iets te ondernemen maar met alles wat ik van je lees denk ik niet dat jij minder hebt. Over stoppen met leven kan je net als ik hier schrijven en je hebt iemand waarmee je erover kunt praten dus waarom niet proberen ergens wat plezier te hebben. Nu even negatief. En als het dan toch niet lukt maakt dat het stoppen met leven alleen maar gemakkelijker, een win win situatie dus. Dus doe als ik nu schouders eronder en toch weer proberen er wat van te maken het is tenslotte mooi weer vandaag. Nu niet gaan schrijven waarom het niet zou kunnen lukken, laat me dan in de waan dat ik eens van je lees “ik ga vanavond ……” zodat ik kan schrijven “@ Emma: Super dat je weer de moed vindt om te ‘zoeken’, om contacten met mensen aan te gaan”. Dit is wat ik dacht je te schrijven toen ik vanmiddag met de brommer van mijn werk naar huis reed. Groetjes van iemand waarmee je toch min of meer een band hebt al is het maar via internet.
» Posted By karel On April 02, 2009 @ 18:32
Waar iedereen een nogal opvallende blinde vlek voor schijnt te hebben, zijn de reeds 22 doden en 9749 bijwerkingen die Gardasil al in de VS veroorzaakt heeft (tot 17 augustus 2008)
http://www.dakotavoice.com/2008/08/cnn-reports-on-9749-adverse-gardasil.html
22 doden, bijna 10 duizend zieken en nog niet 1 geval van baarmoederhalskanker voorkomen.» Posted By Karel On December 02, 2008 @ 09:27
Zelfmoord gaat niet op recept I
Emma ik heb nog steeds moed om dingen te ondernemen omdat ik niet anders kan. Zelfmoord of euthanasie op een nette manier omdat je niet meer wil leven kan je vergeten daar is men nog lang niet aan toe en geeft ook teveel problemen met de uitvoering. Ook ik ben erachter dat het boek uitverkocht is “Het Nederlandse boek is uitverkocht. Nader bericht over een nieuwe editie volgt in maart 2009” dat is dus nu voorbij. Verder ben ik bang dat het net zoals het boekje toen van de nvve is met manieren die niet haalbaar zijn of medicijnen die je niet te pakken kan krijgen. Nu weet ik dat stoppen er voorlopig niet in zit. Nu kan ik die cirkel toestaan van minder genieten nog meer dood willen en daardoor nog minder genieten waardoor ik nog liever dood wil enz. maar ik blijf alles proberen wat in mijn vermogen ligt om dat te verhinderen helaas vaak met pijnlijke momenten maar dat is beter dan die cirkel. De donderdag avond was een flop met woede en teleurstelling. Vrijdag die vrouw gebeld en gepraat. aanstaande maandag ga ik weer naar haar toe niet in een groep maar alleen. Ik ben bang, ik geloof in die andere zijde maar ben ook bang wat ik te horen ga krijgen. Vanavond ben ik voor het eerst naar een meditatie avond geweest en dat is goed bevallen het zal nu wel iedere dinsdag worden dat ik er heen ga. Opnieuw vertrouwen in de dingen die op mij afkomen met alle gevaren van nieuwe teleurstellingen en pijnen maar liever dat dan die cirkel toestaan in mijn leven te komen. Toch denk ik vaak was het in 1993 maar gelukt of had ik in 2006 maar geen werk gekregen dan was het over. Nu hoop ik met deze nieuwe weg misschien toch weer echt zin in het leven te krijgen. Die cirkel mag pas van mij komen als ik weet dat ik echt kan gaan stoppen. Ook ik geloof dat de meeste niet dood willen maar af willen van de pijn die het leven geeft. Zolang ik niet ga stoppen blijf ik vechten omdat het niet anders kan. Ik hoop maandag iets te horen wat mij weer wat kracht geeft en indien niet dat gaat het gewoon door met weer een beetje pijn meer en zo wordt het steeds een stukje moeilijker.
Jij geeft aan midden in die cirkel te zitten en ik zeg probeer alles om eruit te komen. Denk aan hoelang je nog leeft hoe groot de kans is dat het je gaat lukken om te stoppen. Ik was 19 toen ik voor het eerst dacht dat als ik alleen ben dan hoeft het niet meer maar ben nu 52 en leef nog steeds misschien wel meer voor andere dan voor mezelf of om nog te genieten van de muziek. De pijn buiten die cirkel is misschien ook voor jou minder erg dan in die cirkel te zitten. Nee ik ben niet even makkelijk aan het schrijven. Bedenk eens dat je nog 10 jaar leeft en in die cirkel zit. Ik ben niets moediger dan andere mensen maar ik heb de keuze gemaakt die cirkel niet te willen. Eind verleden jaar weer een belangrijke vriendschap kwijt en er worden onwaarheden over mij verteld het doet pijn heel veel pijn en het verlangen naar stoppen is weer volop aanwezig, problemen op het werk door onrechtvaardigheid dus nog meer de wens stoppen met dat klote leven maar dat zit er gewoon niet in zeker niet met een vader van 90. Dus niets van jij hebt nog de moed nee dat heb ik niet maar heb geen andere keuze dan blijven hopen en proberen en elke minuut dat ik geniet kan mij niet meer afgenomen worden. 13 jaar lang had ik een vriendin/vrouw de scheiding was en is nog steeds pijnlijk (ik wilde hem niet) maar denk nog altijd aan die 13 mooie jaren waarin ik had waarnaar ik zo verlang. Nu kan ik zeggen had ik het mar gedaan toen ik 19 was dan had ik de pijn van de scheiding niet gehad maar dan ook niet die 13 mooie jaren. In die cirkel is het alleen ellende, buiten die cirkel is er pijn maar ook mooie momenten.» Posted By karel On March 31, 2009 @ 23:53
Mijn idee is dat het minste wat je kan doen is een hele goeie afscheidsbrief schrijven. Goed erover nadenken en er de tijd voor nemen. Bij mij is het twee keer fout gegaan omdat ik zeer emotioneel werd. Toch geloof ik dat je het moet doen om in ieder geval de nabestaande zo te laten weten waarom je het gedaan hebt en waarom je niet meer wilde leven. Ikzelf zou het nooit doen zonder z’n brief geschreven te hebben en als het dan toch weer niet lukt, dan zal ik er nog wel niet echt klaar voor zijn om te stoppen.
» Posted By karel On March 30, 2009 @ 22:20
Toch raar eigenlijk. In stukje 394 wil ik in gesprek met Aurora over haar ideeën en leg een paar dingen voor die ik als punt zie bij haar ideeën maar er komt geen reactie. Dan vraag ik mij af zet ik zo iets doms neer en is het niet de moeite om er op te reageren of is het weer zo iemand die flink loopt te brullen over dingen die niet goed zijn maar als je dan tegengas geeft of hun confronteert met problemen van dat idee dan is er ineens dat zwijgen.
» Posted By Karel On March 25, 2009 @ 23:20
Ik kreeg van iemand een verhaal te horen.
Een man gaat op vrijdag langs zijn collega’s, geeft hun een hand en zegt “het is vandaag mijn laatste dag”. Iedereen dacht hij gaat met vakantie maar die zaterdag heeft hij zich opgehangen. De collega’s waren behoorlijk van slag. Het verhaal spookt al een paar dagen door mijn hoofd. Ik denk dan aan de collega’s, hoe het voor hun was en aan die man, een plan helemaal klaar. Wat ging er door hem heen wetend wat hij die zaterdag ging doen. Ik denk vooral aan hoe hij het gedaan heeft ophanging het zou voor mij niets zijn en denk terug aan de keren dat ik hier op de elfde verdieping naar beneden keek en afvroeg “hoe zou het zijn die val naar beneden”. In 2006 leek het zo zeker dat het ging gebeuren, (toch niet kreeg een baan) soms keek ik heel nuchter en deed het idee mij niets maar andere keren vol afgrijzen wetend wat en wie ik achter zou laten. Nu dat ik door dit verhaal er weer veel aan denk moet ik eigenlijk toch iets eerlijk zeggen IK HOOP DAT HET NOOIT GAAT GEBEUREN. Ik weet als het leven toch teveel word ik het zou kunnen en het ook zal doen. Er waren wat problemen op mijn werk en ik weet dat ik zo de deur uit zou lopen met bekijk het maar, ik heb een alternatief maar hoe meer ik bij mezelf naar binnen kijk hoe meer ik besef dat ik eigenlijk helemaal niet dood wil maar het leven toch ook niet zo plezierig is. Soms het gevoel van z’n eenzaamheid en niet in staat om daar verandering in te brengen een sterk gevoel van liefde in mij en ik kan het niet kwijt. Eind verleden jaar weer een vriendschap weg, weer iemand waar ik veel om gaf. Soms zo bang mijn ouders te verliezen want dan is er een grote blokkade weg dan is er alleen nog maar een kat. Ja ik heb ook nog een zus en twee broers maar die kunnen de klap met hun partner best verwerken. Ik doe wel eens wat in het paranormale en morgen avond (donderdag) ga ik naar een thema avond “Contact met je persoonlijke engel” met de hoop daar iets te horen wat me weer wat kracht geeft maar die zoektocht heeft tot nu toe nog niets gegeven. Wel weet ik nu zeker dat er een vriendje bij mij is die verdronken is toen ik acht was. Er is mij eens iets verteld wat echt alleen van hem af kon komen en ik zelf niet eens wist. Ja ik geloof erin. Een ander voordeel is dat ik nieuwe mensen ontmoet. Elke dinsdag hebben ze ook een meditatie avond dus voel ik me morgen op mijn gemak dan ga ik dat ook eens proberen.» Posted By Karel On March 25, 2009 @ 23:09
Hallo Emma ook voor mij is het goed te weten dat er iemand is die mij aanvoelt. Zelfs mensen die weten wat het is om niet meer te willen leven begrijpen mij vaak niet. Komen met de oplossing je moet een vrouw zoeken maar begrijpen niet dat ze net zo goed kunnen vragen de Noordzee leeg te scheppen. Ik ben geen 52 geworden zonder de wetenschap dat dat de oplossing zou zijn maar heb er totaal geen hoop meer in. Toch heb ik twee kennissen die zagen elkaar op het station en twinkel twinkel en toen was de liefde daar. maar ja er zijn ook mensen die de jackpot winnen. Je isoleren is zeker de oplossing niet er zijn alleen weinig mensen waarmee je erover kunt praten. Heb je een geluk dan vind je een site waar je je goed bij voelt en kom je verhalen tegen die je wat steun geven. Met mijn familie praat ik er niet meer over. Ik laat wel eens wat vallen en laat merken dat ik nog steeds met euthanasie bezig ben en zelfmoord begrijp, ze zullen best weten dat de kans bestaat dat ik stop nog steeds aanwezig is. Tijdje terug zei ik nog tegen mijn broer dat het in 1995 had moeten lukken maar al gauw stopt het gesprek. Ik kan hun niet de last geven die ik draag en zeker mijn vader niet. Voor hem ben ik goed bezig en heb plezier samen met hem naar voetbal kijken zonder dat hij zich zit af te vragen “zien we de volgende wedstrijd ook samen”. En eerlijk ik heb ook best plezier niet rijk maar rijk genoeg en ik geniet nog volop van dingen zoals muziek en films, elke maand een weekeindje naar mijn caravan en kennissen bezoeken. Zonde om dat allemaal weg te gooien maar dat gevoel van gemis van binnen met regelmaat dat maakt mij kapot. En dan is er nog die kat en die mensen waar ik om geef en om hun te verlaten is ook moeilijk. Inderdaad is het moeilijk om andere gelukkig te zien. Mijn zus was de eerste die trouwde (zij is de oudste) en ik was jaren later de tweede ( de jongste) Mijn twee broers vonden ook iemand en toen kwam voor mij de scheiding. Ben ik bij hun dan zie ik het geluk en je voel je je weer eenzaam, zij wel. Eind verleden jaar is er een vriendschap gestopt die voor mij zeer belangrijk was en weer begint het van wil ik nog wel verder, nee ik wil stoppen maar…… en dan begint die hele discussie weer opnieuw in mijn kop. Die mensen die praten zelfmoord egoïstisch, laf, kiezen voor de gemakkelijkste oplossing die zouden is die discussie in mijn kop moeten meemaken het gevecht om toch (meestal vooral voor andere) maar weer door te gaan. Er zullen best mensen zijn die plots zelfmoord plegen maar ik denk dat bij de meeste toch eerst een heel gevecht vooraf gegaan is met voors en tegens.
» Posted By Karel On March 17, 2009 @ 22:20
Aurora ik heb al eens eerder geschreven dat ik het inderdaad zonde zou vinden dat mijn organen verloren zouden gaan als ik zou stoppen met leven. Ik heb best begrip voor jou idee van sterven op de operatietafel, lijkt mij zelfs een goed plan. MAAR wat zou de bijvoorbeeld de minimum leeftijd mogen zijn. Iemand zoals ik, zou die ook het recht hebben om zo te sterven? Denk je dat er psychiaters te vinden zouden zijn die willen beoordelen of iemand hopeloos aan het leven lijd. Bij ziekte is dat aantoonbaar maar hoe bij geestelijk lijden. Stel jij zou mij beoordelen wat zou jouw besluit zijn. Zou iemand die zulke beoordelingen doet nog wel kunnen slapen en niet wakker liggen met het idee misschien was hij/ zij er nog wel bovenop gekomen zijn.
Op de operatietafel hoef je geen medicijnen te gebruiken, je brengt iemand in slaap en laat dan het hart stoppen zoals bij hart operaties. Maar zouden er artsen zijn die dat zouden kunnen. Nee niet zeuren over die eed maar over de mens die een gezond hart moet laten stoppen. Zou hij zich ook niet afvragen wat zou er misschien morgen met die persoon kunnen gebeuren.
Ik denk dat mensen die een donor orgaan krijgen zich toch wel afvragen hoe zou die persoon geweest zijn. Nu weet je hij/zij heeft de pech gehad te sterven en maakt mij nu gelukkig met een donor orgaan. Veel mensen zijn tegen zelfdoding. Nu wacht iemand op een donor orgaan en weet dat dit van iemand zou kunnen zijn die niet meer wilde leven zou hij/zij dan nog wel dat donor orgaan willen hebben. Stel ik ben tegen het leven beëindigen vanwege geestelijk lijden maar ga dood zonder donor nier, zou het accepteren van een donor nier, als ik weet dat dat van iemand zou kunnen zijn die niet meer wilde leven, niet vreselijk hypocriet zijn.
Dit zijn gewoon een paar vragen die in mijn gedachte komen en dan heb ik het nog niet over misbruik. Ik vind het idee goed maar de uitvoering lijkt mij onmogelijk. Stel je vind 10 artsen die z’n operatie zouden willen doen (lijkt mij al veel) met de 1500 mensen per jaar die stoppen met leven zou dit betekenen 150 mensen per arts wie zou sterk genoeg in zijn schoenen staan om dat te kunnen doen. Hoe vaak ik ook schrijf dat ik, als het zover is dat ik het leven niet meer aankan, zou willen sterven met mijn familie om mij heen weet ik eigenlijk ook dat dat volkomen onmogelijk is.» Posted By Karel On March 17, 2009 @ 21:22
Ik heb ook eens op een andere site geschreven, leek veel op deze site. Het leek erop dat toen verschillende mensen hun verhaal verteld hadden en niets meer te schrijven hadden het enige wat overbleef kiften en schelden was.
Net als hier kwamen en gingen mensen maar er was een vaste kern.
Een vrouw schreef een verhaal maar werd compleet van de site af gescholen door 2 andere. Ik begreep totaal niet waarom en ook toen ik ernaar vroeg kwam er geen antwoord. Ik had veel aan die site, je werd toch min of meer bekende van elkaar. Zomaar ineens bestond de site niet meer, door het kiften en schelden had de site zijn doel verloren. Hoe zot een idee ook zijn mag beter erover negeren of erover praten. Bedenk dat het grootste deel van de mensen het idee van zelfmoord plegen egoïstisch vinden en zo iemand totaal gestoord vinden.» Posted By Karel On March 13, 2009 @ 11:44
Niet alleen Aurora heeft die plaatjes gekeken, Ik nu dus ook (althans zoveel als ik er kon hebben). Niet omdat ik een sadist ben of niet goed in mijn bovenkamer maar om te zien wat de gevolgen van de daden zijn. Niet uit sensatie maar puur waar hebben we het over. Waarmee worden andere geconfronteerd. Hoe ziet het eruit als je een flinke val maakt wat is waar van de tegenstrijdige verhalen. Nee ik zie het niet graag het ziet er afgrijselijk uit sterker nog het vergt moed om te gaan kijken maar mensen die het meemaken hebben geen keuze om wel of niet te gaan kijken ze staan er gewoon ineens voor. Ik vind het best wel jammer dat ze niet meer komt had wel even willen discussiëren over haar ideeën. Een hoop mensen veroordelen mij omdat ik denk aan zelfmoord en ik probeer daar tegengas in te geven. wie zou ik dan zijn om iemand die ideeën heeft die verder gaan als ik denk te veroordelen, nee ik ga liever een discussie aan.
» Posted By Karel On March 13, 2009 @ 11:29
Ik ben een paar keer serieus bezig geweest met het idee met stoppen met leven en in 2006 leek het er echt op dat het ging gebeuren (maar ja ik kreeg werk). Ik dacht toen ook wat zonde van mijn organen ze zouden andere zo kunnen helpen maar wat is daar van over met een val van de elfde verdieping. Zou het voor mijn ouders niet een prettig idee zijn dat mijn haat tegen het leven wordt omgezet met geluk voor andere in het leven. MAAR val ik dan ook onder de regeling, is mijn psychisch lijden erg genoeg vanwege gemis van een partner, kan iemand voelen of begrijpen dat dat voor mij erg genoeg is om niet meer te willen leven. Heb net weer een nieuw stuk muziek gevonden uit de parel vissers (http://www.youtube.com/watch?v=5MjnIcxCz8c&feature=related) zo mooi elke avond luister ik er tig keer naar maar tegelijkertijd roept het verlangen op naar aanraking tederheid en knuffelen. laatst zat mijn kat op mijn schoot en ik luisterde naar een stuk new age muziek (nog mooier) ik aaide heb en hij was aan het spinnen en toen voelde ik die intense liefde voor hem. Hoe kan ik uit het leven stappen en hem achter laten. Ja muziek doet wat bij mij van binnen. Het laat me zingen (wil je niet horen), het laat me genieten, het laat me harder werken en vervelende klusjes (zoals huishouden) met plezier doen. Maar de gevoelige nummers laten me het gemis aan de liefde ook goed voelen, het doet me denken aan het vrijen met mijn ex als ik haar rug streelde en aan haar handen op mijn rug. De hele wereld kon dan van mij het lazarus krijgen. Kom ik nu ook in aanmerking om te sterven op de operatie tafel en wat zou de minimale leeftijd zijn om in aanmerking te komen. Ik heb verhalen gelezen van kinderen van 14 jaar dan denk ik die hebben dan meer rechten als ik.
En vooral blijven schrijven. Ik heb ook al een paar keer gedacht ik kom hier niet meer terug maar waar kan je dan je verhaal kwijt. Mijn ouders staan te dicht naast mij, ik kan mijn vader (90) toch niet vertellen dat ik nog steeds twijfel of ik wel wil leven. En mijn kat ach die begrijpt niet wat ik zeg, die kijk ik dan zielig aan en dan bijt hij mij zachtjes in mijn hand zo van ja ik hou ook van jou.
En al dat gezeur over dat het beeindigen van je leven niet zou mogen van God maar als hij dan zelfs niet zou begrijpen hoe ik soms kapot ga van binnen wie dan wel.» Posted By Karel On March 11, 2009 @ 22:51
Ik zou nooit iets doen met medicijnen. De kans dat je het overleeft en dan blijvend lichamelijk letsel hebt opgelopen is te groot. De zak methode, zorg dat je zware en genoeg slaapmiddelen hebt en doe een zak over je hoofd. Je valt van de pillen in slaap en stikt later door zuurstof gebrek in de zak. Heb een test gedaan met een zak over mijn hoofd (zonder pillen) maar al vrij vlot ging het mis. Erg warm niet uit te houden en benauwt. Het in slaap vallen en op tijd de zak om doen moet aardig precies zijn. Te laat en je slaapt, te vroeg en je houd het niet uit, Daarbij moet je ook nog over flinke slaapmiddelen beschikken. De eerste die je krijgt van je huisarts zijn niet zwaar genoeg dus zwaardere vragen. Ik met mijn psychisch verleden kan dat echt wel vergeten krijg ze echt niet van mijn huisarts. Ik heb de vraag om een goeie manier al zo vaak gezien op internet maar denk niet dat dat te vinden is. Heb wel eens wat gelezen maar las ergens anders weer dat dat te riskant was. In Mexico schijnt het makkelijk te zijn om aan goeie middelen te komen maar verder weet ik er niets van. Wil je echt niet meer dan zal je toch moeten kiezen voor een gruwelijke manier, erg voor de mensen die het zien en erg voor degene die achter blijven. Ik hoop dat eens de tijd komt dat als je echt niet meer wilt je dat kan doen met je dierbaren om je heen en rustig definitief gaan slapen.
» Posted By Karel On March 02, 2009 @ 23:46
Moeder je schrijft dat je haar niet echt hebt kunnen helpen. maar je hebt met haar gepraat over haar wens en haar niet veroordeeld dan denk ik dat je haar al erg hebt geholpen. Het kunnen praten hierover met iemand die je lief hebt en die je niet veroordeeld geeft heel veel steun en rust, je hebt dan ook het idee dat degene die je achter laat toch min of meer zijn voorbereid op wat je gaat doen. Op de andere vragen zal je denk ik geen antwoorden krijgen omdat die bij iedereen anders zullen zijn. hoewel ik wel denk dat je met de laatste gedachte bij de mensen bent die je achter laat. Ik vroeg mij toen ook af “wat zal er hierna zijn waar kom ik terecht, is het echt afgelopen of gaat het toch verder” maar ook dat is natuurlijk zeer persoonlijk want waar geloof je in. Toen ik je stukje voor de tweede keer las was ik behoorlijk ontroerd over de acceptatie van wat ze heeft gedaan. Ikzelf geloof erin dat ook zij dit weet en denk dat je haar daarmee opnieuw geholpen hebt.
Heel veel sterkte Karel» Posted By Karel On February 24, 2009 @ 20:53
Joan het is moeilijk uit te leggen wat ik voel. In mij zit liefde die ik niet kwijt kan. Een waterslang aangesloten op de kraan maar het einde wordt dichtgeknepen. Soms is de druk zo hoog dat de slang opzwelt en bijna klapt dan weer is de druk goed te verdragen. Zo zou ik mijn gevoel van die liefde willen omschrijven. Ik heb genoeg mensen om me heen waar ik van hou maar die liefde kan ik niet kwijt. Toen ik met mijn ex begon te vrijen lag ze op haar buik en ik streelde haar rug, alle kanalen gingen bij mij open. Alle ellende in mij verdween, ik kwam tot rust. Al zouden ze een atoombom in de straat gooien daar zou ik dan even geen aandacht voor hebben. Wij vreeën z’n 3 uur lang met heel veel strelen maar soms ook dicht tegen elkaar aan en gewoon praten. Toen merkte ik dat alles wat ik voelde ook zo was. Zo tegen elkaar aanliggen dan weet je dat er iemand voor je is iemand alleen voor jou. Juist als ik het moeilijk heb wordt dat veel erger door het gemis van z’n iemand. Ik doe aan Reiki en mediteren maar niets kan de druk in mij wegnemen. Juist als ik het moeilijk heb verlang ik zo naar iemand tegen mij aan een paar armen om me heen dat ik haar liefde kan geven en daarmee de spanning in mij doen afnemen. Als ik het terug lees dan denk ik oké er staat wat maar heb niet het idee goed beschreven te hebben hoe het voor mij voelt, denk dat ik dat ook nooit goed op papier zal krijgen. Ik heb best een mooi leven, ben niet rijk maar rijk genoeg, heb een hoop humor, kan van veel dingen genieten maar het gemis aan die liefde en tederheid maakt veel kapot.
Je vraagt of ik zelf aangetrokken zou voelen tot een vrouw die dood zou willen als ze geen man vond.
Toen ik in dagbehandeling was kwam er later een vrouw bij de groep. na 6 maanden was de behandeling afgelopen en verliet je de groep. Die vrouw zag mij helemaal zitten en verklaarde “hij wordt steeds knapper” maar ik zag een relatie met haar helemaal niet zitten omdat we allebei psychisch niet in orde waren, niet sterk in onze schoenen stonden en ik haar gevoelens niet kon beantwoorden. Maar ze drong behoorlijk aan en ik kan niet tegen mezelf vechten. Wat ik daarmee bedoel is dat de wanhoop in haar opzoek naar iemand ik zo goed begreep en voelde. Dus toch een relatie begonnen maar door allerlei omstandig heden heeft het niet lang geduurd de intieme relatie ging het over in vriendschap. Zij was manisch-depressief en toen ze weer werd opgenomen op een afgesloten afdeling beëindigde zij zelf alle contact wetend dat ze mij meegesleurd zou hebben de diepte in.» Posted By Karel On February 04, 2009 @ 14:45
Kijk John daar ga je alweer fout. Hoewel ik het heel aardig vind dat je zo bezig bent zeg je “Ik heb juist zitten fantaseren over een lieve zwijgzame vrouw voor jou, en het liefst zou ik een plan de campagne opzetten om te helpen jouw vurige wens te realiseren.” maar in 1993 werd mijn broer uit bed gebeld door de politie met de mededeling er ligt een brief bij u op de mat. Hij had geen tijd om te zitten fantaseren voor hem was het, ik ben mijn broertje kwijt. Mijn ex (toen nog mijn vrouw) woonde toen weer bij haar moeder. Mijn broer is daar toen ook heen gegaan wachtend op het bericht dat ik gevonden was. De politie wist in welke wijk ik het zou doen, mijn broer niet. Toen ik de flat afkwam (met de lift) ben ik naar zijn huis gegaan maar daar was niemand thuis dus naar mijn schoonmoeder. Al die tijd zaten zij te wachten op het bericht. Ik moet eerlijk zeggen ik kan mij geen voorstelling maken hoe dat daar geweest moet zijn. Toen ik aanbelde (beneden in portiek) zei ik alleen Karel en even later viel ik huilend in de armen van mijn broer. Geen tijd om te fantaseren of wat dan ook maar je broer opvangen. Hem in je bed leggen en de hele nacht met je vrouw op de bank. Kijk dat is wat anders dan de opmerking in stukje 179 Vergeet niet dat bij zelfdoding jij geen slachtoffer bent, maar dader!” Ook mijn andere broer die ik belde 2 jaar later vanuit het niets maar in paniek dat de brief niet gelukt was,. goed hij wist van 1993 en was waarschijnlijk min of meer voorbereid, maar ook hij moest maar ineens met mij praten en dan komt er een gesprek die laat zien hoe iemand erover denkt. Alles wat ik van jou lees zegt mij dat je opdat moment vol verwijten zou zijn geweest denkend alleen aan het leed wat ik andere zou aandoen en niet denkend dat mijn leed zo erg is dat de enige oplossing die ik nog zag is stoppen met leven. Dan zou je waarschijnlijk heftig gaan beweren dat dat allemaal niet zo is en er genoeg oplossingen zouden zijn. Dat zou mij sterk gemaakt hebben om het gelijk nog eens te doen. Ik wil je niet beledigen of kwetsen maar alleen laten zien dat meepraten beter werkt en dan kijken of je het zachtjes kan ombuigen naar positieve dingen maar altijd blijven denken dat stoppen met leven voor de ander een optie is. Het is niet erg om te zeggen dat je zwaar tegen bent maar dat is iets anders dan veroordelen en ik ben zeker geen dader. Een vrouw als klein kindje misbruikt, haar heup niet in orde door het geweld van toen, haar man overleden, de enige die ermee overweg kon, die zij vertrouwde, waar ze naast in bed durfde te stappen, elke dag die herinneringen zij wil dood. Pleegt zij zelfmoord dan noem jij haar een dader een egoïst omdat ze niet aan andere dacht. En dat is maar één iemand die ik ken waar mijn verhaal niets bij is. Sorry dat ik even uihaal maar iedereen die mensen veroordeeld omdat ze niet meer willen leven mag zich aangesproken voelen.
» Posted By Karel On February 02, 2009 @ 22:54
Magnani ik heb al je stukjes nog eens zitten lezen en ik herken zoveel in wat je schrijft vooral de eerste regels van stukje 61. Daarom ben ik altijd zo boos als er over egoïsme wordt gesproken, moet ik tegen mijn zin in leven omdat andere anders verdriet hebben en is dat dan niet egoïstisch. De dagbehandeling was best een fijne tijd voor mij. Je hoefde bij de mensen uit de groep niet telkens in de verdediging als je vertelde hoe je je voelde. Eens kwam iemand van de groep later binnen en flink over zijn toeren maar wilde niet in de groep blijven. Later sprak iemand de therapeute erop aan dat ze hem niet heeft geholpen op dat moment. haar antwoord was: ik kan niet de rest van de groep alleen laten en één van jullie had er toch ook achter aan kunnen gaan om hem te helpen en ik dacht tja zijn wij eigenlijk niet de beste therapeuten, wij weten het allemaal niet vanuit een boek maar rechtstreeks vanuit ons hart zelfs als de problemen heel anders zijn. Iets anders wat ik ook fijn vond waren de gespreken hoe vecht je ertegen wat kan je doen om je hoofd boven water te houden en de gespreken onderling zonder therapeut waren fijn, niet dat gezeur van het komt allemaal wel goed maar veel erkenning in de gevoelens die je hebt, niet zo van je vertelt wat en de ander ontkent en gaat je even vertellen hoe je het moet doen nee die vult aan wat je nog niet gezegd hebt. Je schrijft sorry voor de fouten maar dat geeft niet, het is allemaal goed te begrijpen. Ik ben Nederlander en je zou eens moeten weten wat ik allemaal met de taal uithaal maar ik type in word en dan de spellingcontrole erover heen en als alles goed staat kopieer ik het stukje en plak het op de site en soms weet ik heel zeker, daar moet een komma.
Heel veel sterkte
Groetjes Karel.» Posted By Karel On February 02, 2009 @ 21:51
Ook ik heb dagbehandeling gehad. na mijn tweede brief werd ik door de mensen van dat verzekeringsbedrijf naar Riagg gebracht waar ik al eerder in behandeling was geweest. Daar werd mij de keuze gegeven tussen volledige opname of dagbehandeling 4 dagen in de week. Ik weet niet of het mij geholpen heeft, het gaf mij toen rust en kwam met mensen in een groep die het allemaal moeilijk hadden en wat sneller begrepen wat je bedoelde. Thuis heb ik er altijd vrij over gesproken. Na alles wat er in die twee jaar gebeurd was vond ik dat ze het recht hadden te weten wat er gebeurde. In de groep mocht niet over zelfmoord gesproken worden. De therapeute vroeg eens wat je mee zou willen nemen als je alleen naar een onbewoond eiland ging leuk maar dat was over toen ik mijn antwoord gaf, een grote kist met pillen. Er wilde toen meerdere in de groep over zelfmoord praten maar dat werd gelijk gesmoord. Later zat ik er me met een vrouw over te praten en we begrepen elkaar volkomen. Er zat nog een man bij en die zei op een gegeven ogenblik van weet je wat jullie moeten doen naar de kerk gaan en een kaars opsteken. Toen hij dat een paar keer gezegd had merkte ik dat ik agressief werd en begreep waarom dit onderwerp nooit in een groep kon.
» Posted By Karel On February 02, 2009 @ 21:11
In 1993 heb ik een afscheidsbrief bij mijn broer in de brievenbus gedaan en vlak voordat ik de flat opging de politie gebeld met wat ik ging doen en waar en heb ze ook langs zien rijden. Toen ik terug naar beneden ging wist ik niets anders dan naar die broer te gaan in paniek en flink huilend toen we elkaar zagen vielen we elkaar in de armen en hebben mijn broer en zijn vrouw mij in hun bed gestopt en tot rust gebracht. Geen enkel woord van verwijt niet van hoe kan je zoiets doen. In 1995 schrijf ik een brief en raak in paniek en bel mijn andere broer met hem die avond zitten praten. Ook van hem uit geen verwijten o.i.d. Ik denk als zij dat gedaan zouden hebben ik dat als gebrek aan liefde en respect voor mijn beslissing zou hebben gevoeld en de beslissing om het wel te doen gemakkelijker hebben gemaakt. Nooit is er vanuit mijn familie enig verwijt of wat dan ook gekomen over mijn keuze het is altijd aanvaart. Ondanks dat maakt het mijn keuze juist moeilijker en niet makkelijker, de liefde die zij mij geven door mijn keuze te respecteren maakt het juist moeilijker om hun het verdriet aan te doen. Het enige wat een broer ooit gevraagd heeft is: “wacht tenminste totdat pa er niet meer is”. John sorry hoor maar in verschillende reacties die ik van jou lees en je zou mijn broer zijn zou je me waarschijnlijk regelrecht terug de flat opgepraat hebben.
» Posted By Karel On February 02, 2009 @ 01:40
Karin met het lezen van stukje 237 staan de tranen in mijn ogen en denk ik aan de twee keer (1995) dat ik een afscheidsbrief heb geschreven. Ik word zo boos als men over egoïsme praat en alsof iemand die zelfmoord pleegt niet aan zijn omgeving denkt.
Beide keren was het de zin “ik weet hoeveel verdriet jullie zullen hebben” de laatste regel die ik schreef omdat ik in beide keren helemaal over mijn toeren was. De eerste keer heb ik een broer gebeld en hebben we gepraat maar wat moet je met een broertje die niet meer wilt leven. De week erna gaat weer van alles fout en de computer stopt ermee. Ik ga op mijn werk weer een afscheidsbrief schrijven (die computer werkt) maar ook dan krijg ik een vreselijke huilbui. Ik ga naar het toilet en was mijn gezicht en daarna ga ik naar mijn contact persoon om wat te vragen over het werk. Als ik terug kom in mijn ruimte gaat het helemaal mis ik ga vreselijk (voor de eerste keer) hyperventileer. Als een zombie ga ik naar de EHBO post en even later zit ik bij het Riagg.
Hoe graag zou ik willen dat mijn familie bij mij zou zijn als het zover zou zijn. Zo graag zou ik tegen ze willen zeggen laat mij rustig gaan, heb er vrede mee ik kan niet meer. Maar dat kan niet omdat de manier niet vriendelijk is het is altijd gewelddadig. Niet rustig gaan slapen maar snijden of springen. Nee geen medicijnen te gevaarlijk kans op overleven met letsel te groot. Ze weten best dat het nog steeds niet over is ik heb het vaak genoeg over zelfmoord in het algemeen en de boosheid over het onbegrip. Nog niet zolang geleden heb ik nog tegen een broer gezegd dat het gewoon in 1993 had moeten lukken. Ik hoop zo dat als het eenmaal zover zal zijn dat ze er toch min of meer zijn voorbereid. Ik kan zo boos worden, iemand kan het leven niet meer aan en dat is zo erg dat hij/zij het leven beëindigd en dan nog krijg je van alles in je schoenen geschoven. Ik doe zo mijn best en op een gegeven ogenblik zeg ik tegen mezelf (ergens in 2000 nog wat) oké dan maar alleen ben bezig nu een mooie baan te creëren. Ik werkte bij een bedrijf waarbij ik gedetacheerd werd bij andere bedrijven als Telecom monteur. In 1995 ben ik gedetacheerd bij een verzekering bedrijf. Na die brief ontzegt dat bedrijf mij de toegang tot het pand, ben een te groot risico en heb daar ondanks dat ik zwaar in de put zit volledig begrip voor. In 200 nog wat doe ik dus die uitspraak tegen mezelf en stort mij op het werk maar weer mag het niet zo zijn bij onenigheid met mijn nieuwe manager zegt hij ineens ik weet wel waarom je weg moest bij …… nou ik het niets te verbergen dus zeg maar. Ik kan nooit kunnen uitleggen hoe ik mij voelde na zijn antwoord. “Je wilde sabotage plegen aan de telefoon centrale” Alles van die tijd ging door mijn hoofd de brief hoe ik mij voelde en ook hoe schuldig ik mij voelde daar begonnen te zijn aan die brief. Uiteindelijk werd het toch ontslag omdat ik met het bedrijf en hoe er na deze beschuldiging met mij werd omgegaan niet meer door één deur kon. Ik heb nu een leuke baan maar boos omdat een kans op een veel mooiere baan door een valse beschuldiging verloren ging. Maar ook nu gaat er van alles mis. Voel me soms de pispaal van het bedrijf en wat mij nu dwars zit is dat per 14 januari mijn jaar contract afgelopen was maar schijnbaar is het niet nodig om daar aandacht aan te besteden. Nee het gaat maar door en zoals iemand die een zwak gestel heeft sneller de griep heeft zijn dit klappen die bij iemand die al eigenlijk niet meer wilt extra hard.
Ik schrijf dit allemaal met de hoop dat mensen dit lezen en eens stoppen met het veroordelen met mensen die zelfmoord plegen dat het niet altijd iets is wat zomaar even gedaan wordt.
En waarom zelfmoord ik vind dat geen goeie benaming eigenlijk is het eigen euthanasie. Moord vind ik als het tegen de wil is. De arts die een patiënt helpt die ongeneselijk ziek is pleegt ook geen moord maar euthanasie.» Posted By Karel On February 01, 2009 @ 14:16
Oeps zag dat niet alle tekst is meegekomen bij 220 moet nog voor staan:
Ik voel me helemaal niet waardeloos of min o.i.d. voel me ook helemaal niet zielig voor mij is het gewoon realiteit
Ik ben denk dat ik best een lieve (zie verder 220)» Posted By Karel On January 29, 2009 @ 21:00
Oja en om de chaos helemaal compleet te maken. Ik hou van het leven, ben gek op muziek en de ontroering die ze me kan geven.
Kan zeer gefascineerd naar de natuur kijken zelf zoiets simpels als een bewolkte lucht of het avond rood dat vanaf mijn flat prachtig te zien is. Heerlijk als ik mijn kat op mijn arm heb en ik leg mijn oor op zijn bast en hoor hem zo van binnen uit spinnen. Nee geloof me ik ben niet depressief en nooit geweest. Ook van dit is het moeilijk afscheid te nemen maar dat rottige gevoel van verlangen kwijt te zijn, geen zorgen voor morgen en niet dat gevoel te hebben totdat mijn lichaam zegt het is genooeg, is ook een prettig idee.» Posted By Karel On January 29, 2009 @ 20:55
best een lieve en zorgzame man ben met vast wel hier en daar een onhebbelijkheid. Ook op mijn werk ben ik goed. Dit niet om te bluffen of te pochen, ik doe mijn best om zo te zijn. Ik werk niet alleen om mijn geld te verdienen maar ook met liefde voor mijn vak. het is gewoon dat ene waarmee ik niet overweg kan en heb niet de kwaliteiten om er verandering in te brengen. De laatste tijd merk ik vooral dat ik problemen krijg met de tweestrijd in mij, van wel, nee toch maar niet. Wat zijn de voordelen van wel. Alle ellende over en ik geloof in iets na dit leven misschien vind ik daar de liefde die ik hier mis in ieder geval mijn vriendje die verdronken is toen ik 8 was. Daartegen over staan de gevolgen voor degene die achter blijven en waar ik van hou. Soms word ik knettergek van die discussie in mijn hoofd. Nu zit ik te denken om te zoeken via internet maar de drempel is erg hoog en heb nog geen idee hoe het te doen. Verder zoek ik wat ik nog meer kan doen waar ik echt zin in heb en mensen ontmoet.
» Posted By Karel On January 29, 2009 @ 20:41
Joan ik denk dat je toch even moet lezen ik leg net hart en ziel hier neer om John te laten zien dat mensen als ik besta dat dat voor sommige mensen simpele dingen voor andere (o.a. ik dus) mensen niet te verteren zijn. Zeker het laatste stuk laat ik denk ik toch een heel stuk van mijn binnen zien, misschien zelfs teveel
Karel
» Posted By Karel On January 28, 2009 @ 22:58
Meerdere keren hoor ik mensen zeggen ik heb ook zelfmoord gedachten gehad en ben bezig geweest en ik kwam eruit iedereen kan eruit komen. Die mensen hebben voor mij gelijk afgedaan. Hoe gelukkig ik ooit zou worden nooit zal ik vergeten hoe ik mij voelde 18 hoog en de weg er naar toe. De wanhoop toen ik met de lift terug naar beneden ging en niet de snelste route. Ik zal nooit tegen iemand kunnen zeggen die zelfmoord wil plegen dat het altijd mogelijk is om eruit te komen want dat is gewoon niet zo. Mijn levensdoel een vrouw zoeken mooi leuk als ik Tom Cruise was maar niet voor Karel. Weet je wat het met je doet als je op een dans vereniging zit het is nieuw jaar en er wordt gekust je wenst iemand gelukkig nieuw jaar en je ziet haar hoofd achteruit gaan zo van tot hier en zeker niet verder een handje is al erg genoeg. Nee dan gaat je lef echt wel over. En dat was niet de eerste keer dat ik zo gekwetst werd. Zo vaak hoor je het uiterlijk is niet belangrijk, nee als die van hun partner maar niet te erg is. Natuurlijk niet elke vrouw is zo Goed in totaal heb ik 3 keer een intieme vriendin gehad waarbij het alleen met mijn ex echt klikte. Alle drie kon ik ze al geruime tijd en konden ze goed zien hoe ik was. Mijn leven nu: waar ik woon heb ik mijn familie en op 300 km afstand een paar kennissen waar ik elke maand een weekeind heen ga. Ik heb een fijne familie maar de genegenheid die ik nodig heb kunnen zij niet geven. Vrouwen ontmoeten door iets te doen (dansen wandelen fietsen) ik heb het geprobeerd een tijd lang op country dansen leuk om te doen maar niemand. 2 keer een vrijgezellenclub veel wandelen maar vaak liep ik alleen, kan geen gesprek gaande houden ze zijn gauw uitgepraat met mij. Tja dat ben ik hé en niet iemand anders Voor Tom Cruise staan ze met een spandoek met kan ik een zoen van je krijgen tja en hij is ook de rotste niet. Dit is echt niet alleen mijn verhaal maar het verhaal van velen die ook geen uiterlijk hebben die voldoet aan de parameters, wat een rot wereld hé maar een mooie vrouw valt bij mij ook eerder op dan een niet mooie, goed liever een lieve lelijkerd dan een knap kreng. Ik heb veel behoefte aan lichamelijk contact en iemand vroeg eens waarom dat bij mij zo heftig was, dat bij gebrek daaraan het leven niet meer hoeft, dat vroeg ik mij zelf ook af. Totdat: mijn volgende broer is 5 jaar ouder dan ik en ik wist ik was niet de bedoeling een nakomelingentje. Nee aan mijn opvoeding mankeerde echt niets helemaal niets. Een paar jaar geleden vertelde mijn moeder mij dat ze mij 9 maanden gehaat heeft maar dat dat gelijk over was na mijn geboorte. Ik ben niet boos op haar, helemaal niets kan het zelfs zeer goed begrijpen, ze is echt niets minder geworden maar ik vraag mij wel af wat doet dat met je in die buik met haat om je heen, hoe ontwikkel je. Ik heb verhalen gehoord van mensen die niet meer willen waarbij mijn verhaal in het niets valt en gek is dat ze toch ook mij gewoon begrijpen omdat zij weten dat dit mijn verhaal is vanuit mijn gevoel. Ik geloof niet dat als alle mensen die willen gaan en ook echt zouden gaan de wereld overbevolking opgelost is. Zo velen doen een poging zo weinig doen het ook echt want willen en doen is altijd nog een hele stap. Mensen zeggen als ik maar een mooie manier had maar die is er niet en zo leg je de lat op iets onbereikbaars maar wat zouden ze doen als je zegt hier heb je een pil dan is de kans denk ik groot dat ze iets anders zoeken waarom nu nog niet. Mijn angst: 90 worden en dan nog steeds zeggen was het maar in 93 gelukt. Voorlopig eerst nog maar een gooi zoon zijn voor mijn vader (90) want wat zou er met hem gebeuren, kan hij het verlies nog aan, ik denk het niet maar hoe zit het dan met mijn pijn en verdriet. Mijn broer zij eens: wacht tenminste totdat pa er niet meer is en dat was in 95 nou ik doe mijn best maar als ik klappen krijg zoals eind 2008 dan zit ik echt tegen het randje.
» Posted By Karel On January 28, 2009 @ 20:44
In 1993 heb ik 18 hoog gestaan klaar om te springen. Toen ik de lift naar boven nam wist ik zeker, nog even en ik ben verlost van dit leven. Niet gelukt. Daarna in 1995 twee keer serieus aan een brief begonnen maar het was duidelijk dat ik er nog niet klaar voor was omdat het leven nog net niet slecht genoeg was ondanks dat ik graag wilde en wil stoppen. Ik denk dat het verdriet dat ik achter laat de rede is waarom het niet lukt. Toen ik 18 hoog stond en klaar om te springen zag ik het verdrietige gezicht van mijn vader voor me maar weet nog steeds niet of dat het was wat me tegenhield of was het angst of werd ik van hogere macht tegen gehouden. In 2003 kom ik in de WW en in mei 2006 ging dat over in bijstand maar die wilde aan mijn eigen huis gaan sleutelen (overwaarde eruit halen of verkopen). Ik heb toen de bijstand geweigerd en als het spaargeld op was dan zou het over zijn geweest en dat zou november 2006 geweest zijn maar in oktober kreeg ik vanuit het niets ineens werk (hogere macht). Aan de ene kant blij dat het leven door bleef gaan aan de andere kant pisnijdig omdat het leven bleef doorgaan. Toen ik 18 / 19 (ben nu 51) was merkte ik voor het eerst dat van mij het leven niet zo hoefde. Dit vanwege het gemis van een vriendin. Als ik met 25 jaar een vriendin krijg verdwijnt ook de behoefte om zelfmoord te plegen. In 1993 geeft ze aan te willen scheiden en ik dacht, niet weer die tienertijd terug het is genoeg geweest. Ik ben nooit depressief geweest. Ook in psychische behandelingen blijk dit en dat ik goed weet waar ik mee bezig ben. Nu ga je denken aan mijn rede waarom ik niet meer wil leven en komt de grote fout. Je gaat namelijk uit je eigen gevoel de zaak bekijken maar je kan nooit voelen hoe het voor mij voelt nu niet nooit niet. Uitspraken het valt wel mee, je kan dit of dat doen, zo erg is het allemaal niet en dat soort dingen heb ik al 1000 keer gehoord allemaal uit de optiek van een ander maar niet vanuit hoe ik in elkaar zit. En dan is het verleden nog bevoordeeld ontslag omdat ik vals beschuldigd werd van het willen plegen van sabotage wat al snel niet waar bleek te zijn maar uiteindelijk toch zonder werk. O ja dat is zo, het verleden moet je gewoon achter je laten. Probleempje, ben geen computer mijn geheugen kan niet gewist worden een kleine link naar toen en dagen lang spookt alles weer door mijn hoofd want zo zit ik in elkaar. Om te leven heb ik een vriendin nodig om mee te vrijen nee niet de seks maar de genegenheid en tederheid de warmte van een ander te voelen maar ook samen op de bank film te kijken en leuke dingen te doen. Dit is waarom mijn leven mag stoppen en alleen ik begrijp het vanuit mijn gevoel en een ander vanuit zijn/haar gevoel zal het wel nooit begrijpen. Zo zie ik het bij al die andere mensen die niet meer willen leven het is niet aan een ander daar over te oordelen dat zou alleen kunnen als je echt kan voelen hoe de ander voelt. Wat voor de één niets is is voor een ander een onoverwinnelijke berg. En nu gewoon eens stoppen met schuldige, egoïsme, slachtoffer dader want het is triest dat iemands leven dusdanig is dat zelfmoord voor die persoon de enige oplossing is en nu niet beginnen dat er altijd een betere oplossing is want dat is alleen voor jou en niet voor die ander hoe onbegrijpelijk ook. Dit is mijn verhaal maar ik ken verschillende mensen die ook niet meer willen leven en die hebben een heel ander verhaal en bij sommige denk ik is dat alles maak je je daar druk om maar dat is niet aan mij het is hun rede en vooral met hun gevoel.
» Posted By Karel On January 27, 2009 @ 20:16
Iemand je kan lezen dat ik er ook druk mee bezig ben maar nog steeds vecht om eruit te komen. Een paar keer heb ik mensen gesproken die het ook van plan waren en ik heb altijd dezelfde vraag. Weet je echt zeker dat er geen betere opties meer zijn, is er echt niets meer wat je kan doen om eruit te komen. Bedenk je kan het maar één keer doen en er is geen weg terug. Je laat altijd mensen achter met veel verdriet. Als het dan toch zover is zorg dan in ieder geval voor een goeie brief zodat zij weten waarom en bedenk ook dat zij veel moeten regelen, zorg dat papieren die zij nodig hebben klaar liggen en een lijst met adressen van bekende en adressen die zij moeten informeren (huisarts tandarts lidmaatschap enz.). Toch hoop ik dat er nog een uitweg voor je is ik vind zelfmoord nooit de beste oplossing maar soms is er gewoon geen beter alternatief meer. Heel veel sterkte met welke keus je ook maakt groetjes Karel
» Posted By Karel On November 13, 2008 @ 20:57
«« Back To Stats PageJe hebt helemaal gelijk het is absurd dat het niet netjes kan, dat zou ook veel beter zijn voor de nabestaanden. (nu ga ik mijn eigen glazen ingooien). Laten we het even regelen dat het kan en even een paar kleine probleempjes oplossen. Waar of hoe zou je aan die medicijnen moeten komen. Wie gaat ze je geven. Ik schrijf ook op een andere site en daar kom ik mensen van 14 jaar tegen die er een einde aan wil maken. Wat wordt de minimum leeftijd maar als je een getal neerzet ontken je gelijk dat mensen onder die leeftijd niet zulke erge dingen meemaken als dat je een maand ouder ben. Wat doe je met mensen die de medicijnen niet kunnen halen of innemen, hulp bij zelfdoding is in ieder geval verboden. We gaan nog even erger. Iemand verzorgd iemand die niet meer helemaal zelfstandig is en die is het zat en die begint tegen die persoon je zou er beter een einde aan kunnen maken moet ik de middelen regelen voor je. Of iemand is niet meer zelfstandig maar wil wel blijven leven maar omdat zij/hij afhankelijk is van andere voelt hij/zij het als een soort verplichting om er maar een einde aan te maken. Dan zeg je er moet een soort controle komen maar dan krijg je weer dat een ander gaat bepalen of je leven zo erg is dat het is toegestaan om te sterven. Ik loop ook altijd hard te brullen dat netjes sterven zou moeten kunnen maar deze vragen geven mij toch altijd kortsluiting in de hersenen.
» Posted By karel On November 06, 2008 @ 18:56