Statistiek


Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 5453

Comments Posted By John

Displaying 0 To 0 Of 0 Comments

Zelfmoord gaat niet op recept I

214, 216, 224 @Joan: ik kom hier niet om me te laten beledigen, en ik zou wensen dat je daarmee ophield. Als ik geen goede reden had om op dit blog te komen zou ik het zeker nalaten, neem dat van mij aan.
Karin schrijft dat er geen voorgeschreven manier van denken of schrijven is, dus ik ga ervan uit dat zolang er zinnige en respectvolle vragen worden gesteld elke inbreng welkom is. Ik veroordeel niemand, zeker niet degene die erg moeten lijden in het leven. Maar wel ben ik nu eenmaal pacifist en houd ik van mensen, dat zal nooit veranderen.

» Posted By John On January 31, 2009 @ 14:44

Karel ik ben blij dat je je niet waardeloos voelt en dat je niet depressief bent en dat je van het leven houdt.
Iedereen hier reageert vanuit zijn eigen beleving en niemand kan precies weten hoe jij je voelt.
Ik hoop van harte dat je het kan opbrengen om de juiste acties te ondernemen, misschien wel iets wat je eigenlijk niet durft (anderen inschakelen om jou te helpen een vrouw te vinden?). Er zijn veel eenzame vrouwen die liever jou ontmoeten dan Tom Cruise, dat weet ik heel zeker. Heel veel goeds voor jou.

» Posted By John On January 30, 2009 @ 10:34

Joan volgens jou ben ik niet helemaal normaal, en manisch alomtegenwoordig en irritant en dominant en hinderlijk en vorm een barriere voor mensen. Hmmm….

Toch vreemd dat iedereen tegen mij uitvalt, terwijl er mensen ondertussen zichzelf van het leven beroven, gemiddeld 5 per dag geloof ik. Nee, dat is normaal… dat is iets om vrede mee te hebben??

Maar goed, ik begrijp best wat je bedoelt. En ik schreef al eerder (maar dat las je niet?) dat ik me ging bezinnen.

» Posted By John On January 28, 2009 @ 23:55

Het was geen grapje, het was bittere ernst. Het is toch een mooi levensdoel om een vrouw te zoeken (en nooit op te geven) als dat van levensbelang voor je is? Waarom zegt Karel niet tegen iedereen die hij tegenkomt: ik ben dodelijk ongelukkig en ik wil zo graag een vrouw, zou jij me willen helpen zoeken?
Het taboe zou ik zo graag doorbroken zien! Schrijf naar de tv en de radio, schreeuw het van de daken: ik wil een vrouw en anders wil ik dood! Wat heb je te verliezen? In zo’n dodelijk ongelukkige staat moet je juist niet in je schulp kruipen. Laat iedereen het maar weten, dat is goed voor de mensheid, dan komen we tenminste verder met z’n allen.
Je vragen klinken zinvol Karin, en ik dacht eigenlijk ook dat ik die telkens stelde, maar ik kom hier blijkbaar anders over. Ik ga me bezinnen.

» Posted By John On January 28, 2009 @ 14:46

Niets moet natuurlijk, dat klonk wel weer erg streng.
Maar is het niet zo dat je elk gevoel en elke situatie kunt omzetten in een vraag, een wens, in acceptatie, en in een doel?

» Posted By John On January 28, 2009 @ 13:25

Wat voor soort gesprek wordt dat dan vraag ik me af, als je niet mag proberen iemand te inspireren of op te beuren. Begrip voor het gevoel waardeloos te zijn is niet zo heel moeilijk, ik kan het me goed voorstellen, heb het zelf meerdere malen gehad, en nog regelmatig last van.
Als iemand tegen mij zou zeggen: ik kan me voorstellen dat je niet verder kunt, dan zou ik denken: oh, jij wilt mij liever kwijt zeker, net als al die vrolijke hard werkende en succesvolle mensen die liever geen imperfectie om zich heen zien.
Ik vind het juist humaner om te stellen dat je als mens heel veel kunt hebben en altijd de moeite waard bent, ook al zegt je gevoel iets anders.
Als Karel niet zonder genegenheid kan dan moet hij stad en land bewegen om een vrouw te vinden, in plaats van zelfmoord plegen. Dan heeft hij voorlopig ook een mooi levensdoel gevonden zou ik zeggen.

» Posted By John On January 28, 2009 @ 12:40

Ik ben zo’n type die niet meer wil leven als al mijn familie in een concentratiekamp zou zijn omgekomen. Zij geen eerlijke kans, dan ik ook niet meer. Als er zoveel mensen zijn die niet eens willen leven als ze alleenstaand zijn, of als ze een handicap hebben of als ze depressief zijn, dan hoeft het voor mij ook niet meer. Ik wil leven in een wereld waar er plaatst is voor elk soort mens, en waar iedereen een eerlijke kans krijgt en neemt op een redelijk gelukkig leven.
Maar hier lijkt er geen plaats voor mij, ik moet of met jullie gevoel meegaan of liever oprotten?
Het wordt hier lief gevonden als je tegen iemand zegt: ik kan me voorstellen dat je er een eind aan maakt. Maar zeg je dan niet tegelijk: je bent inderdaad waardeloos, niets meer aan te doen.

» Posted By John On January 28, 2009 @ 11:17

Hoi Karel, je bent er nog, godzijdank, jij kunt je verhaal nog doen.
Genegenheid heb ik ook niet, warmte vind ik in de sauna en bij massages (is te koop!). Waarom willen mensen vaak iets wat ze niet hebben. Een vriendin is ook niet alles, die zal aan je kop zeuren en je geld opmaken. Vrij, we zijn vrij en we leven, godzijdank.

» Posted By John On January 27, 2009 @ 21:53

Je kunt dan net zo goed ook zeggen dat mensen hun eigen situatie, hoe belabberd ook, moeten leren accepteren en zichzelf respecteren en dat ze de medemens moeten leren opvoeden hoe met hun om te gaan. Nabestaanden krijgen een trap na als je ze geen deelgenoot maakt.
De zwartgalligheid omzetten in creativiteit, zoals de zanger Antony doet bijvoorbeeld, kan ook.
Alles hoort bij het leven, alles.

» Posted By John On January 27, 2009 @ 09:10

Ik ben niet tegen het beëindigen van leven dat nog niet volgroeid en geboren is als daar een goede reden voor is van de ouders, en volgens de geldende regels van abortus. Ook ben ik er niet tegen om ondraaglijk en uitzichtloos lijden op verzoek van de persoon zelf te beëindigen.
Toch kan ik er niet omheen dat het laatste soms ook twijfelachtig is…
Hoe weet je zeker dat er geen hoop meer is? Ik ken iemand die op wonderbaarlijke wijze plotseling verlost was van een hersentumor, de artsen waren verrast maar niet geshockeerd, want het is mogelijk. Wat als bijvoorbeeld een ouder iemand het slachtoffer is van ouderenmishandeling, wat vaak voorkomt, en dan dood wil. Het is door een arts niet te achterhalen hoe zo iemand onder druk staat. En wat als iemand ernstige psychische klachten heeft als gevolg van jarenlange onderdrukking of pesterijen. Moet die dan extra boeten door zichzelf te straffen met de dood, een straf die de dader niet eens toe zou komen in een land als Nederland?
Zelfmoord wordt naar mijn idee vaak toch een beetje geromantiseerd om de daad ‘zachter’ te maken. Mensen die gevoelig en kwetsbaar zijn worden vaak bekeken op een manier die hun moeilijke situatie bevestigt in plaats van dat er een hand wordt uitgestoken om iemand vooruit te helpen. Zo kan de gruwelijke daad zelfs goedgepraat worden, juist om het eigen schuldgevoel weg te wuiven of gewoon uit onverschilligheid. Bijvoorbeeld: “hij was te goed voor deze maatschappij”, of “zij was het leven gewoon moe”, of “hij was gewoon op, niets meer aan te doen, we moeten zijn keuze respecteren”.
Ik denk dat er bij mensen met problemen vaak sprake is van het niet geaccepteerd worden in de maatschappij. Als je een ziekte hebt of een gevoeligheid wordt het leven veel en veel moeilijker gemaakt ook door de omgeving. Zelfmoord wordt dan wellicht als uitweg of oplossing gezien. Ik vind dat de oplossing moet liggen in een andere behandeling en benadering van personen. Als depressie wat meer werd geaccepteerd, en handicaps en sowieso ‘het anders zijn’ van mensen op welke manier dan ook. Als er nu wat meer ruimte werd gemaakt voor verschillen in functioneren.
Zouden niet juist de mensen die moeilijk worden geaccepteerd moeten vechten voor de emancipatie van ‘andersoortige’? Pas dan kan er iets veranderen. Nooit accepteren als je neerbuigend en onhebbelijk wordt behandeld!
Stel dat die 400.000 mensen jaarlijks (!) daden bij hun gedachten stellen en dat het ze ook allemaal lukt om zelfmoord te plegen. Wat voor samenleving blijft er dan over? Wil ik nog in zo’n land wonen, ik denk het niet!
Zojuist Margreet Dolman op tv gezien, die wil ‘Hart onder de riem tv’ maken. Er is zo weinig voor mensen die nergens bijhoren en die niet zo fris en enthousiast en gemotiveerd zijn als er overal van je verwacht wordt. We hebben meer Margreet Dolmans nodig, eigenwijze, kwetsbare mensen met strijdlust. Stel je voor dat we allemaal of moesten aanpassen of weggaan, wat een rotland wordt dit dan. Ik wil dat er een plekje is voor iedereen, ziek of niet, gehandicapt of niet, somber en ellendig of niet, eigenwijs, gek, whatever. We moeten respect afdwingen, elkaar steunen, en volhouden. Je bent niet zielig of minder waard als je niet voldoet aan ‘de norm’, je verdient juist meer respect en je bent juist interessanter dan iemand die alleen maar voorspoed en middelmaat kent.
Nou zo kan die wel weer even, ik lijk wel een dominee (Gremdaat? Ha!).
Eigenlijk zou ik vooral veel vragen willen stellen aan die 90.000 mensen die net een poging achter de rug hebben. Ik zou willen weten: was het door toedoen van iemand anders dat jij eruit wilde stappen? Of: wat voor ergs heb je meegemaakt? Heb je schulden? Heeft je werksituatie of je familie iets te maken met jouw gevoelens? Heb je misschien slechte ervaringen met de hulpverlening en wordt er gezegd dat het allemaal aan jezelf ligt? Heeft iemand ooit tegen je gezegd dat je hopeloos of waardeloos bent, of ben je dat zelf gaan geloven? Wat zou de samenleving kunnen doen om jou te helpen? En wat zou je zelf kunnen doen om het taboe en stilzwijgen te doorbreken?

» Posted By John On January 26, 2009 @ 22:29

Ik ben absoluut niet bang voor de dood, maar misschien wel om meegesleurd te worden door de zwartgallige levenskijk van anderen. Het is soms een dun lijntje, zo zie je er wel gat in, maar met de verkeerde vrienden/ gedachten /muziek /bezigheden kan dat opeens veranderen. Begrijpen doe ik die doodswens wel, ik heb zelf ook een doodswens gehad. Alleen zal ik de daad niet respecteren, zoals ik het ook nooit of te nimmer zal respecteren als iemand een ander doodmaakt. Ontdaan van alle romantiek blijft zelfmoord toch echt gewoon moord.

Veel oudjes in verzorgingstehuizen zijn levensmoe. Is het dan een begrijpelijke reden dat ze dood willen? Tuurlijk, maar is het ook doorslaggevend? Het probleem is volgens mij niet hun leven, maar de manier waarop ze behandeld worden door anderen. Als die omstandigheden verbeteren zie je ook weer meer levensvreugde. Soms kan een minuscuul stapje in de goede richting opeens weer een andere levensvisie geven. Een leven verandert voortdurend.

» Posted By John On January 25, 2009 @ 21:54

Waarom kunnen mensen niet zeggen wat ze opbreekt op het moment dat dat het hardste nodig is. Wat in godsnaam kan er nu zo vreselijk zijn aan jezelf dat je daar niet voor durft uit te komen. Is het schaamte, overdreven perfectionisme, zelfhaat, teleurstelling… Waarom is men er op zo’n moment van overtuigd dat een gruwelijke daad als zelfmoord beter is dan zwichten en jezelf blootgeven.
Zelfs iets als levensvreugde is tot op zekere hoogte te leren voor iemand zonder talent daarvoor. Waarom zo koppig en eigenwijs en onwillig en… okee, misschien is er al veel geprobeerd en is het leed groot. Maar altijd, altijd is er wel een gaatje te vinden voor een nieuwe weg die ergens naar toe gaat. Iets betekenen voor een ander, hoe subtiel ook, kan je leven veranderen. Bijvoorbeeld.
En waarom moeten wij iemand die rondloopt met de gedachten aan een daad van horror met zijden handschoentjes aanpakken? Moet je eens kijken hoe ze zichzelf aanpakken!

» Posted By John On January 20, 2009 @ 16:22

190. Karin, is het niet ook hard om je dierbaren geen deelgenoot te maken van je problemen en je niet te laten kennen? Het kan toch niet onze taak zijn om een ander te doorgronden als alle schijn systematisch wordt opgehouden, het is onmogelijk. Mogen wij iemand alleen kennen als het al te laat is?
En wat kan er nu harder zijn dan moord. Sorry hoor.

» Posted By John On January 20, 2009 @ 01:42

Gaf ik dit adres al door? Is volgens mij een goede site om eens op te kijken:
http://www.ex6.nl/
Lotgenoten contact voor suïcidale en ex-suïcidale mensen.
Met speciaal gedeelte voor jongeren.

» Posted By John On January 11, 2009 @ 15:30

Veel mensen denken na over of ze nog wel willen leven op een verkeerd moment, namelijk als het helemaal niet goed gaat. Dat is niet het beste tijdstip om een weloverwogen keuze te maken, oftewel het allerslechtste moment! Bijna met alles in het leven is te leven, kijk maar eens in andere landen.
En nu zal ik weer even stoppen met schrijven. Het is belangrijker dat mensen die het momenteel slecht hebben hun verhaal kunnen doen.

» Posted By John On January 10, 2009 @ 12:21

Henk, een schop na wil ik niemand geven, natuurlijk, liever een schop voor als het even kan. En dat moment: wanneer is er wel hoop en zijn er wel mogelijkheden, dat is heel moeilijk te zeggen. Je weet nooit wat er in een leven nog allemaal gebeurt. Wie weet tref je echt een goede psych, of krijg je opeens de juiste pillen…

» Posted By John On January 10, 2009 @ 12:03

over zin en onzin van zelfmoordpreventie:
http://www.novatv.nl/novaplayer/player.html?id=rep-2327-0

» Posted By John On January 10, 2009 @ 11:57

ik vond nog een stichting via internet waar mensen misschien meer aan hebben dan aan bijvoorbeeld de einder. Voor zover ik kan zien is hier ook geen religie bij betrokken.
http://www.ivonnevandevenstichting.nl/index.html

» Posted By John On January 10, 2009 @ 11:51

Zojuist bij KRO tv de wandeling, met Marjolein Windrich, die wel 5 keer met depressie werd opgenomen en ook een zelfmoordpoging deed.
http://player.omroep.nl/?wopid=KRO_1316172
Nu werkt ze zelf in een kliniek als ervaringsdeskundige.
Er wordt nog genoemd: een op de vijf mensen is depressief.

» Posted By John On January 09, 2009 @ 18:32

Ik ken iemand met zware depressies die ooit zijn vrienden en kennissen opbelde en zei: hee luister eens, ik heb last van zeer zware depressies, zou je me af en toe willen opbellen?
Stel, je bent diep weggezakt in depressie, zou je het dan als jouw taak kunnen opvatten om de samenleving op te voeden hoe met jou om te gaan? Al is het de enige taak die je in je leven uitvoert. Stel dat je het alleen maar probeert, dan doe je al iets voor de mensheid in het geheel, een waardevolle bijdrage: zeggen hoe je behandeld wilt worden, wat je nodig hebt, wat je gestolen kan worden, en dat blijven herhalen. Wat heb je te verliezen als er toch geen gevoel van eigenwaarde meer is, is dan het risico van (tijdelijke) vernederingen en bespotting niet altijd beter dan zwijgen en wegkwijnen?
Ik heb geleerd dat in het leven maar een enkele vraag belangrijk is, of eigenlijk elke vraag die begint met: Hoe kan ik…
en dan is ook de kunst om het (dagelijkse) doel realistisch te houden, telkens weer.
Door zelfmoord te plegen zeg je naar mijn idee: de wereld heeft het voor mij verpest, of mijn handicap, ziekte of depressie heeft het voor mij verpest. Dat je pech hebt en dodelijk ongelukkig bent is duidelijk, maar dat er dan helemaal niets meer overblijft dat kun je niet weten, het leven verandert immers elke dag en elke minuut.
Je leeft, hier en nu, en alleen al daarom heb je een plek verdiend, net als ieder ander.

» Posted By John On January 09, 2009 @ 15:29

Natuurlijk schiet deze maatschappij te kort als er jaarlijks 90.000 mensen een zelfmoordpoging doen!!
Ik ben niet bang om dood te gaan, en ben blij dat ik niet eeuwig hier ben.
Het gaat niet om mijn gevoelens, het gaat om de gevoelens van degenen die denken alleen maar een last te zijn voor anderen. Wat ik me afvraag, geeft het steun te bedenken dat er zoveel anderen zijn die met dezelfde gevoelens en plannen rondlopen? Of bevestigt het juist je gevoel van waardeloosheid en de onzin van leven.
En ik geloof er niets van dat er genoeg gepraat is, anders zou men niet in zo’n isolement terecht komen. Er zijn, werkelijk waar, mensen te vinden die er graag willen zijn voor een ander, maar je moet ze zoeken. En er zijn ook altijd mensen die jou nodig hebben, die kun je ook opzoeken, ze zijn er genoeg.
Is het mogelijk om depressie te accepteren, zoals je iedere andere vreselijke ziekte kunt accepteren. Is het mogelijk om de schoonheid van lijden te zien? Waarom moet een mens altijd bruisend en productief zijn? Kort geleden hoorde ik iemand het voorbeeld geven van Ioor, het ezeltje uit Winnie de poo. Zo depressief en negatief als een deur, maar iedereen hield van hem. Persoonlijk houd ik ook meer van mensen die iets meemaken, de diepte in zijn gegaan, die anders zijn, onvoorspelbaar, imperfect en grillig. Dat vind ik veel interessanter. Zieke mensen kunnen ongelofelijk mooi zijn en een zegen en voorbeeld voor veel anderen. Dan denk ik aan Prins Claus, (Karin Spaink?!), mijn vader, mijn oom, mijn vriend, en noem maar op. Soms trillend van de pillen, maar prachtmensen! Vanwege hun moed en wankelen en kracht en kwetsbaarheid tegelijk.
Maar het gaat niet om mij. Wat me wel ergert is dat de vinger telkens naar mij wordt gewezen, ik zou geen begrip hebben en ik zou uit eigenbelang een ander willen redden? Zou het niet ook kunnen zijn dat een suïcidaal iemand misschien wraak wil nemen op de omgeving omdat hij/zij niet goed wordt begrepen of geaccepteerd?
Vergeet niet dat bij zelfdoding jij geen slachtoffer bent, maar dader!
Ik heb moeite met zelfmoord omdat ik moeite heb met iedere vorm van geweld, en dat gevoel zal ik nooit willen en kunnen loslaten (hoewel dat het leven voor mij wel een stuk makkelijker zou maken overigens).

» Posted By John On January 09, 2009 @ 10:51

Ik zou nog willen zeggen: mensen praat! praat praat praat! Er is altijd wel iemand te vinden die kan luisteren en iets zinnigs te melden heeft. Blijf zoeken totdat je iemand vind waar je mee kunt praten, desnoods een totaal onbekende, of misschien beter een onbekende. Veel mensen zijn bereid iets te betekenen voor een ander, dus zoek totdat je iemand vindt. Praat! en ga alsjeblieft niet stiekem verpieteren, het is (moet/mag/kan) niet nodig (zijn)!

» Posted By John On January 09, 2009 @ 00:53

Ik heb dat ook, elk mens gaat mij aan het hart merk ik, niet alleen degene die ik ken… veel sterkte Janneke, en ik ben het met Joan eens, je kunt en kon niets meer doen dan je hebt gedaan. Jouw leven en geluk zijn nu het belangrijkste. Het ga je heel goed!

» Posted By John On January 08, 2009 @ 21:29

Corine, goed te horen dat je met eigenhandig vechten toch hebt overwonnen!
Ik kom hier trouwens niet uit sensatie maar omdat een goede vriend met zelfmoordplannen rondloopt en ik wanhopig probeer te begrijpen wat er speelt. Verder heb jij geen idee van wat ik meemaakte in mijn leven, geen enkel idee. Jij weet niets van mijn strijd. Voor mij heeft het leven ook veel tegenslagen, en wat dacht je voor mensen die nu in Gaza wonen?
Ik vind het oprecht heel schokkend dat zoveel mensen in Nederland dood willen, en dat er zo weinig goede hulp voor is. Als ik het goed begrijp heeft jouw contact met de Einder dus ook niet veel goed gedaan. Er moet nodig echt een goed netwerk komen, bijvoorbeeld een stichting met goeie psychologen en psychiaters die gespecialiseerd zijn, er moet informatie komen, veel informatie. Mensen die door vechten erdoor zijn gekomen zouden hun kennis en ervaringen moeten delen. Zoals jij dat doet, dank daarvoor. Maakt niets uit wie er meeleest, is juist goed als mensen het eens horen. En als iemand zich beledigend uitlaat is dat puur uit angst en onkunde moet je maar denken, maar als dat heel kwetsend wordt kun je Karin vragen het weg te halen. Laat je nooit de mond snoeren, nergens. Dit moet gehoord, er moeten echt dingen gaan veranderen, hoe moeilijk ook.
Wat deed de GGZ in jouw ogen verkeerd toen? En de Einder? Waar was jij het meest mee geholpen toen waar je niet om kon vragen?

» Posted By John On January 06, 2009 @ 21:36

Magnani, aan jouw berichten hebben anderen ook weer veel, dus hou je niet in zou ik zeggen, schrijf gewoon alles op! Karin grijpt wel in als dit niet de bedoeling is. En het spijt mij juist als ik jou of iemand anders gekwetst heb met mijn confronterende berichten. Ik leer van jou, dank daarvoor.

» Posted By John On December 29, 2008 @ 19:38

Hoon is wel het laatste dat ik over anderen wil uitstrooien. Als je goed leest zal je begrijpen dat ik meehuil, meestrijd, en dat ik vind dat iedereen die het opgeeft een gemiste kans is voor de hele samenleving. Ieder mens laat een gat achter als hij verdwijnt, zelf gekozen of niet. Ik schaam mij als iemand zelfmoord pleegt, ik vind het een tekortkoming van de maatschappij dat zoveel mensen in hun eigen wereld wegkwijnen, ik vind het meer dan afschuwelijk, en ik zou van alles willen doen om het leefklimaat voor depressieve mensen in Nederland te verbeteren. Maar ik weet niet hoe en wat, zeg jij het me dan, vertel je verhaal, wat kan de samenleving doen om jou te helpen jouw leven weer de moeite waard te laten zijn. Schrijf het, schreeuw het van de daken! Blijf het zeggen en uitleggen totdat mensen begrijpen wat ze kunnen doen of laten…

» Posted By John On December 28, 2008 @ 17:41

Ondanks jouw gevoelens groeien en werken je cellen vrolijk door, dat is een feit. En waarom zou je anti-homoseksuele cellen nodig hebben? Het maakt je cellen niets uit welke geaardheid je hebt, die blijven gewoon enthousiast voor je doorwerken, misschien uit onvoorwaardelijke liefde?

» Posted By John On December 28, 2008 @ 12:30

Ongepast, misschien, omdat suïcidale mensen sowieso niets meer willen, vooral geen tips en adviezen van een medemens. Men zegt dat het beter is om te luisteren, iets waar ik helaas niet zo goed in ben. Maar ik wil graag proberen me open te stellen, er zijn te veel mensen die wegkwijnen zonder dat ze een podium hebben om hun verhaal te doen. Het is belangrijk.

» Posted By John On December 28, 2008 @ 11:21

Misschien is dit hier nu helemaal ongepast, toch wil ik even melden dat er gratis internet cursussen (persoonlijke ontwikkeling) zijn waar je best wat waardevolle kennis en ideeën en virtuele vriendschappen kunt opdoen alvast. Bijvoorbeeld bij: http://www.hartenziel.nl/

» Posted By John On December 27, 2008 @ 14:34

@ Meisje: Ik was ook aardig geshockeerd over je vraag, maar ik wil nu wel wat schrijven, bij wijze van kerstgedachte, of zoiets.
Lieve Ouders,
Dit is, als alles goed gaat, mijn laatste brief aan jullie. Jullie die mij in liefde gemaakt hebben, die mij hebben verzorgd en grootgebracht naar beste vermogen. Het lijkt ondankbaar dat ik het leven niet wil hebben, maar ik heb er immers niet om gevraagd. Mijn leven had beter moeten zijn, minder ellende, vrolijkere gevoelens, andere talenten, leuker uiterlijk. Dat begrijpen jullie toch wel? Waarom zou ik hier genoegen mee nemen als anderen een heerlijk leven hebben zoals op tv. Iedereen heeft mooie spullen en is populair, ik niet, dus ik deug niet. Dat mijn lichaam altijd z’n best heeft gedaan en uit zichzelf zo goed mogelijk functioneert dat raakt me niet, die vanzelfsprekende levensvreugde van mijn cellen laat me koud. Ik ben nog jong, en ik weet dat het leven pas begint rond je 40e, als je beter in staat bent om alles te sturen en te verwerken. Toch wil ik daar niet op wachten. Ik weiger om alles op alles te zetten en hulp te zoeken en mijn eigen leven vorm te geven, dat is me veel te veel gedoe, het is te eng en te moeilijk. Het leven moet makkelijk zijn en prettig. Ik mag niet depressief zijn, en niet ziek of gehandicapt. Ik ben niet nieuwsgierig naar toekomstige vrienden. Ik wil niet langzaam leren dat imperfectie juist schoonheid is. Ik wil niet weten wat voor mens ik eigenlijk ben en ik wil daar geen uitdrukking aan leren geven. Ik wil niet zien hoe mooi jullie oud worden.

» Posted By John On December 26, 2008 @ 12:43

«« Back To Stats Page