Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 5453
Comments Posted By Joan
Displaying 0 To 0 Of 0 Comments
Persoonlijk is niet langer privé
Ik vond juist die opbouw zo heel erg mooi. Je zag de dood langzaam in haar gelaatstrekken komen. En ze is zich wel tot haar dood blijven ontwikkelen. Gelukkig dat we allebei de wijsheid niet in pacht hebben. Ik ben nú nog moe van een meneer die meende dat wel te hebben. Had slecht geslapen vannacht, dus had me nog eens omgedraaid en was eindelijk in een diepe slaap gevallen, die ruw werd verstoord door de deurbel. Mevrouw, ik ben een getuige van Jehova en ik wil graag met u praten. Vroegere wijzen van communiceren kunnen vergaan, maar de Jehova’s blijven áltijd bestaan. Misschien kan Sjaak ook de deuren langs met zijn blijde preventieboodschap. Daar vindt hij misschien meer gehoor dan hier.
» Posted By Joan On August 09, 2007 @ 02:29
Helene Schjerfbeck. Was de naam waar ik niet op kon komen. Prachtige expositie en haar levenswijze zou ook Sjaak hebben bevallen, want zij is elk risico op BK uit de weg gegaan en is ondanks een slechte gezondheid een eind in de tachtig geworden.
Ik ben met je eens dat wij allen leven op een manier die de grot allegorie van Plato nabij komt. Elk van ons leeft vanuit het eigen referentiekader en denkt op grond daarvan de wijsheid min of meer in pacht te hebben, terwijl die eigen realiteit niet in de buurt komt van de realiteit van een ander, zelfs al woont die ander aan de overkant van de straat. Zo’n twintig jaar terug werkte ik als vrijwilliger bij Slachtofferhulp, en op een gegeven moment bleek een slachtoffer letterlijk precies bij mij aan de overkant te wonen. Het was een vrouw die al ruim drie jaar haar woning niet had mogen verlaten en die stelselmatig mishandeld werd door haar man. Ik vond dat toen uiterst schokkend. Dat in diezelfde straat die mij zoveel vreugde bood een andere vrouw, met uitzicht op precies dezelfde boom die mij de illusie gaf dat het midden in de stad toch gezond leven was, werd geterroriseerd en geknecht. Maar terug naar het onderwerp, ik geloof echt niet dat pubers van nu de wereld van atavars of computer games niet onderscheiden van de wereld waarvan zij zelf fysiek deel uitmaken. Als dat wel zo zou zijn dan zouden veel geschillen worden beslecht door het opblazen, neersteken of op andere wijze uitschakelen van een ieder die als sta-in-de-weg wordt ervaren. In de realiteit is dat hooguit een keer of vijf voorgekomen, pubers of jong volwassenen die tot slachting over zijn gegaan, en daarbij misschien geinspireerd waren door een computerspel, dat vervolgens ook prompt verboden werd (alsof de niet verboden rest niet net zo gewelddadig of gewelddadiger zou zijn, symboolpolitiek wat mij betreft). Ook geloof ik echt niet dat jonge mensen nu niet net als wij vroeger doodgewoon omgaan met klasgenoten, buren, familie, vrienden die niet van het Internet komen. En het onderscheid tussen communiceren via mail of brief zie ik ook niet. Per mail gaat het sneller, je kunt er evt. nog in verbeteren zonder al te veel moeite, maar of dat verschil in de boodschap maakt geloof ik niet.
Dat mensen tegenwoordig iedereen met wie ze drie woorden een vriend zouden noemen geloof ik ook echt helemaal niet. Vriendschap is nog steeds een kwestie van eerst aftasten en uitproberen en ik geloof echt niet dat zoiets voor jongeren van nu ineens heel anders zou zijn, al om het simpele feit dat elk mens behoefte heeft aan relaties die dieper gaan dan het wisselen van drie woorden. Of er tussen een diep gaande verliefdheid en liefde zoveel verschil zit weet ik ook niet. Het kan zijn dat je bij liefde ook de onaangename eigenschappen die elke ander ook bezit voor lief bent gaan nemen en dat je er bij verliefdheid als je die onaangename eigenschappen bent gaan kennen en niet leert te waarderen een punt achter zet, maar het gevoel dat die ander de ene is is volgens mij bij beide gemoedsgesteldheden hetzelfde. Ik kan me van mijn laatste vriend nog herinneren dat hij me enthousiast mailde dat hij een grijze haar van me gevonden had op het kleed en hoe leuk dat was. Het gevoel achter zo’n opmerking is in elk geval erg positief, het onderscheidt je van anderen in zijn leven in positieve zin. Of dat nou forever after is of dat er toch iets komt wat je weer van elkaar scheidt, dat soort gevoelens zijn wel degelijk intens, pijnlijk en liefdevol, reden ook waarom sommige mensen elkaar na een relatie te hebben gehad maar beter nooit meer kunnen zien, omdat ze gelijk weer voor elkaar vallen, maar er voor gekozen hebben de negatieve kanten van elkaar niet te willen verdragen. Maar dat kun je wel degelijk meer dan één of twee keer in je leven meemaken. Je schrijft zelf (grot van Plato!) dat je veertig jaar geleden de verbintenis van je leven aanging. Zelf had ik een tante, ze is 92 jaar geworden, maar die is vier keer getrouwd, niet uit eigen keuze, haar eerste man kreeg al op jonge leeftijd een hersentumor en was snel dood, de tweede had angina pectoris en is daaraan gestorven, de derde kreeg longkanker en de vierde een hartinfarct. Maar mijn tante heeft van alle vier die mannen erg veel gehouden, om de specifieke kwaliteiten die elk van die vier mannen had. Als de eerste niet zo jong al die hersentumor had gekregen en daaraan was gestorven, dan zou ze waarschijnlijk ook hebben gezegd dat ‘echte’ liefde iets is wat je, als je geluk hebt, één of hooguit twee keer in je leven vindt. Met 5 miljard mensen op aarde en de lange levens die ons beschoren zijn is de kans groot dat je het aanzienlijk vaker zult vinden, zeker als de omstandigheden daar naar zijn. Maar ik heb de waarheid evenmin in pacht als jij, Henk. En dat je heel goed van mening kunt verschillen zonder elkaar verbaal te lijf te gaan is iets dat wij hier beiden van kunnen opsteken.
» Posted By Joan On August 08, 2007 @ 02:29
Henk, ik kom er later op terug, want ga nu naar Den Haag, naar die mooie tentoonstelling in het Gemeentemuseum (op onze gevorderde leeftijd ga je namen vergeten, heb jij dat ook?). Maar, dat zal je niet verbazen, ik ben het voor een groot deel met je oneens.
» Posted By Joan On August 08, 2007 @ 02:29
Dat geloof ik nou niet echt, Henk. Dat steeds meer mensen vluchten voor de echte realiteit naar de virtuele. Ik zie Internet gewoon als ontspanningsmiddel, als radio, televisie, bioscoop. Ik kan me herinneren dat ik als jong meisje een zeer heftige verliefdheid heb opgevat voor Russ Tamblyn, die de bendeleider was van ‘the Jets’ in West Side Story. Het wisselde een beetje met die andere jongen die in die film speelde waarvan ik de naam vergeten ben, hij had prachtige groene ogen en nam de leiding over, en zong ‘Keep cool’, met dat vingergeklik erbij. Ik was toen dertien en de verliefdheden wisselden elkaar in razend tempo af. John Lennon, ook zo’n lustobject voor me, heb vele, vele uren van school gespijbeld om ‘A hard day’s night’ en ‘Help’ weer te gaan zien in de bioscoop. Ik denk dat er totaal geen verschil is tussen dat pubergedrag toen en mensen die nu verliefd worden op een vermoede werkelijkheid achter een atavar, en een ‘serieuze zaak’ kan ik dat niet noemen, het is van alle tijden. ‘Nieuw’ kan ik het communiceren via SMS en email ook niet direct noemen. Het is een schriftelijke vorm van communiceren, zoals vroeger de brief. Er worden bij postdiensten nu zoveel mensen ontslagen, omdat er veel minder post wordt verstuurd, waaruit al blijkt dat die behoefte aan schriftelijke communicatie er altijd is geweest. Alleen mailen die mensen nu. De brief als enig communicatiemiddel tussen partners was er ook altijd al, neem zeelieden die destijds nog reizen maakten die een aantal jaren duurden en alleen met hun lief konden communiceren per brief, of aan de volksstammen die ‘met de handschoen’ trouwden. Het is een andere vorm van leren kennen van elkaar, maar die relaties liepen echt niet allemaal op de klippen zodra de rest van de realiteit van die persoon erbij kwam. Dat je aan liefde – wanneer je geluk hebt – één of twee keer toe komt in je leven waag ik ook te betwijfelen. Uit eigen ervaring. Een leven duurt zo ongelofelijk lang, daarbinnen kun je meer verbintenissen aangaan waarin je liefde voelt naar anderen en omgekeerd van jou gehouden wordt. Dat kan trouwens ook binnen relaties zonder seksuele component, als langdurige vriendschappen.
» Posted By Joan On August 07, 2007 @ 02:28
Ik denk dat het vrijwel onmogelijk is dat soort vrienden in virtuele werelden te maken, Thomas. Zoniet geheel onmogelijk. Om dat soort vrienden te worden, moet je elkaar echt goed kennen, samen het nodige meegemaakt hebben, je aan elkaar hebben gehecht, en ik althans ben dat in virtuele werelden nooit tegengekomen, wel en in voldoende mate in de echte. Lijkt me trouwens wel heel ingewikkeld om verliefd te worden op een virtueel personage die dan ook nog een rol speelt. Zeker als je denkt verliefd te zijn op een vrouw en het blijkt een man te zijn terwijl je niet op mannen valt!
» Posted By Joan On August 05, 2007 @ 02:28
O, maar Thomas, zo bedoelde ik het helemáál niet. Het is ook niet unieks mannelijks hoor, ik heb zelf wel eens om een na een overigens niet platonische relatie om een verklaring gevraagd die ook zeer hardnekkig niet gegeven werd, en inderdaad is het gevoel niet serieus genomen te worden of als verwaarloosbare factor te worden afgedaan fnuikend. Liefde gaat boven alles, is een oer-emotie, en dié gevoelens kun je niet altijd in bedwang houden en dat mag ook niemand van je verwachten, daar hoort met zachtheid mee te worden omgegaan, dat ben ik met je eens.
Wat ik wél bedoelde was de categorie mensen waar Karin het over had, die zich, terwijl ze haar helemaal niet kennen, gedragen alsof dat wel zo is en zich op een indringerige manier in haar leven proberen te wringen en doen alsof ze dat leven delen. Daar moet je misschien ook wel medelijden mee hebben want het duidt op verregaande eenzaamheid, maar die mensen worden niet door een allesoverheersende passie beheerst. En die zouden zich dus best kunnen realiseren dat Karin voor hen, hoezeer ze zich misschien ook herkennen in haar boeken, desondanks een totale vreemde is.
» Posted By Joan On August 03, 2007 @ 02:45
Hallo, Thomas! Je opmerkingen onderop zijn niet in de vraagvorm aan Karin gericht dus daar kan ik wel op reageren.
‘Sommige mensen *voelen* wat voor mens je bent of hebben tenminste die indruk’. Daar kan erg veel mis mee gaan hoor, met dat ‘voelen’. Menigeen heeft wel eens opgescheept gezeten met totaal ongewenste benaderingen van mensen waar ze niets mee hebben en ook niets mee willen hebben, omdat die anderen meenden te ‘voelen’ iets gemeen te hebben. Ik vind het toch wat ver gaan degene die zo’n totaal ongevraagd of ongewenst contact afwijst dan als degene aan te wijzen die geen rekening met anderen houdt. Misschien moeten die ‘voelers’ eens leren dat je gevoelens niet altijd kenbaar hoeft te maken.
» Posted By Joan On August 03, 2007 @ 02:27
Afgezien van wat overheden vastleggen (dat doen ze tóch al en niet alleen in de V.S., elke Europeaan die naar Amerika reist geeft, volgens mij zonder zich daar van bewust te zijn, behoorlijk wat informatie over zichzelf prijs die ook voor FBI en CIA toegankelijk is) staat in het artikel ook terecht dat toekomstige werkgevers er niet zo van gediend zullen zijn. Ik las laatst ergens dat veel werkgevers nú al scannen op Internet via Google en op grond van die informatie regelmatig sollicitanten afwijzen. Maar ik ben met grom eens dat de overgrote meerderheid van jongeren echt niet minder aan hun privacy gehecht zullen zijn dan ouderen. Al is het maar omdat alles wat ze op Internet schrijven ook voor hun broertjes, zusjes, ouders, oma, opa, etc. toegankelijk is. Het zou erg tegen de menselijke psychologie indruisen als het je op die leeftijd echt helemaal niets zou kunnen schelen om zo ontzettend kwetsbaar te zijn.
» Posted By Joan On August 02, 2007 @ 02:26
Wat ik helemaal van de ratten besnuffeld vind is dat in die ‘campussen’ ook jongeren zouden moeten worden ondergebracht die helemaal geen strafblad hebben. Zoals een collega van mij treffend opmerkte: ‘een overheid die er zelfs niet in slaagt het fileprobleem zelfs maar een béétje op te lossen zou ineens wel de perfecte opvoeder zijn?’. En wie voedt daar op? Een overheid die nog geen brief foutloos de deur uit kan doen zou ineens wel over de perfecte pedagogische talenten beschikken die een ommekeer in levens kan brengen? Dachtutniet. Die kinderen krijgen alleen een stigma voor het leven mee, komen in aanraking met andere ‘probleemgevallen’ en de historie leert dat niemand daar ooit beter van is geworden, en dat alles dus zonder strafblad. Ik zeg echt niet dat er helemaal geen problemen zijn, die zijn er wel. Maar dit lijkt me niet de manier om die op te lossen.
» Posted By Joan On July 07, 2007 @ 03:21
JuZo, wat is er met jou aan de hand? Ben je echt totaal gek, zo narcistisch alleen in het eigen ego verstrikt dat elke menselijkheid naar anderen zoek is geraakt? Als ze hun billen branden moeten ze op de blaren zitten?????? Ben je GvD helemaal krankzinnig geworden? Wat bedoel je met billen branden? Aan seks doen? Wat voor zieke, bekrompen, meedogenloze, akelige, achterlijke halve zool ben jij wel niet. Heb je mensen wel eens zien sterven aan Aids? Heb je enig flauw benul van de problematiek die hier geschetst wordt, de talloze mensen die aan een gruwelijke ziekte sterven op een continent dat het al zo zwaar heeft, en het met de klimaatsveranderingen nog veel zwaarder gaat krijgen? Wat je naast gekte, een totaal gebrek aan emphatisch gevoel naar anderen en verregaande onwetendheid vooral ook etaleert is een absoluut gebrek aan zelfs maar een sprankje intelligentie. Wat zullen mensen die jou toegedaan zijn, voorzover aanwezig, zich rot schamen als ze lezen wat jij zoal schrijft.
» Posted By Joan On May 25, 2007 @ 04:11
Ben het er helemaal mee eens. Bij mij is het dubbel gebruikt. Ik werd, na twee operaties onder volledige narcose en ik meen 33 bestralingen, nadat me al fijntjes was meegedeeld dat sómmige vrouwen gewoon doorwerkten tijdens de behandeling, binnen als ik het me goed herinner drie weken weer aan het werk gestuurd, natuurlijk maar parttime, maar toch. Binnen drie maanden zat ik weer op haast full-time, maar toen kreeg ik longontsteking. Omdat mijn tumor op de longwand had gezeten werd eerst gedacht aan uitzaaiingen, met alle schrik vandien, maar het bleek inderdaad longontsteking, bij een nog niet hersteld lichaam natuurlijk niet waar je op zit te wachten. Ook hierna was ik weer heel snel aan het werk, maar moest natuurlijk toch weer herbeginnen met opbouwen. Omdat ik een extreem slechte verstandhouding had met mijn chef durfde ik me ook niet ziek te melden als het echt niet ging, ik ben eens letterlijk flauw gevallen van vermoeidheid op mijn werk. En het psychische verwerkingsproces, tja, dat is er wel geweest, maar wel even tussen de bedrijven door, ik ben vooral erg kwaad geweest in die tijd. Heb veel mensen van me vervreemd toen, gelukkig trouwens achteraf. En ik ben er bijzonder assertief door geworden. Want je moet wel heel goed voor je eigen belangen leren opkomen als je herstellend bent van kanker.
Uiteindelijk ben ik, weer helemaal hersteld trouwens intussen en gelukkig vond ik gelijk een andere en leukere baan, toch ontslagen. En daarbij werd gesteld dat ik een jaar niet aanwezig was geweest door ziekte. Terwijl dat alles bij elkaar ruim 2 maanden is geweest. Bij dat ontslag bleek 8 of 8,5 uur werken per dag in plaats van 9 toch ineens te worden aangezien als ‘volledig arbeidsongeschikt’. Heel blij dat ik weg ben uit die vroegere baan. Maar mijn kijk op het leven is sinds ik kanker heb gehad fundamenteel veranderd. Mijn vrolijke, onbekommerde naiviteit ben ik grotendeels kwijt. Misschien goed. Maar zelf vind ik het erg jammer. En wat meer begrip bij keuringsartsen, ook wat meer afremmen als er druk is vanuit de werksfeer om zo snel mogelijk aan het werk te gaan en je, hoe moe ook, jezelf forceert omdat er toch brood op de plank moet. En inderdaad dat wollige hoofd, waardoor concentratie zo slecht gaat, ik heb nu na 2,5 jaar nog stééds niet mijn échte scherpte van vroeger terug, en ben nog steeds soms exhausted, wat ik een beter woord vind om moeheid na kanker te beschrijven omdat het beeldender is dan ons woord moe. Maar goed, we zijn met velen. Wat let ons om meer begrip op te eisen?
» Posted By Joan On March 16, 2007 @ 13:56
Wat knap van je! Ik denk trouwens dat die theorie wel klopt. Bang van muizen of spinnen. Hoe dat komt weet ik niet, maar het is inderdaad bij iedereen die ik ken óf, óf, ik ken niemand die van allebei niet bang is. Zelf pak ik spinnen liefdevol in het kommetje van mijn handen en zet ze buiten, natuurlijk wel tussen het groen, niet zomaar frisse lucht. En van muizen word ik hysterisch. Grijp dan ook gelijk naar het gif, terwijl ik verder vegetarisch en diervriendelijk ben. Maar bij de gedáchte al aan een diervriendelijke muizeval waarbij je de diertjes buiten kunt gaan uitzetten word ik gek.
» Posted By Joan On March 16, 2007 @ 22:44
JuZo, je bent meelijwekkend. Op je reageren doe ik niet meer. Het hardbetonnen plaatwerk voor jouw kop is ondoordringbaar. En dat is het meest sneu voor jezelf.
» Posted By Joan On March 11, 2007 @ 21:52
Echt járen geleden, toen dat net een beetje opkwam, heb ik paddo’s genomen. Had zo’n smartshop op de hoek van de straat zitten en die jongens hadden het me gratis meegegeven, op conditie dat ik iets over mijn ervaringen zou schrijven in een boek dat ze hadden liggen voor de klanten. Volgens mij heb ik er veel te veel en veel te sterke gegeten, maar het was inderdaad een ‘psychedelische ervaring’ zoals ik die tot dusver alleen kende van films uit de sixties. Beangstigend ook. Het duurde heel lang en het heeft mijn gedachten over wat als ‘realiteit’ ervaren wordt voorgoed op z’n kop gezet. Heb geen idee of zo’n ervaring in zo’n bus, of de werkelijkheidsbeleving van mensen die in een psychose verkeren, raakpunten heeft met mijn ervaring toen. Wel lijkt het me verschrikkelijk als dat soort ervaringen niet zelfgekozen zijn, zoals bij een psychose, je niet weet of het ooit nog op zal houden. En ook vermoed ik dat het begrip realiteit ruim is, en veel te maken heeft met de compositie van de chemische stoffen in je hersenen. Beinvloedbaar dus. Een geruststellende en een akelige gedachte tegelijkertijd.
» Posted By Joan On March 10, 2007 @ 21:51
Death of a president (met spoiler)
O, keek nu even verder bij ‘The Queen’ en zie dat Sjaak een kleinzielig wedstrijdje houdt, waarbij hij niet de prachtige en enthousiaste beschrijving van de film door Karin leest, maar de meetlat legt bij wie die film het eerste zag. AND SO WHAT????? Zolang jij talentloos bent en blijft, Sjaak, wat maakt het dan uit of jij die film eerder zag dan Karin? Kon jij ons er een zó prachtig verslag van geven dat we allemaal wilden gaan kijken? Neen? Hou je waffel dan. Ik word die Juzo en die Sjaak ook een beetje spuugzat. Zit de AA op de Jan Tooropstraat, Juzo? Je geraaskal duidt namelijk op een stevig alcoholprobleem.
» Posted By Joan On March 09, 2007 @ 03:09
Dank je wel voor de links, Peter. Heb gekeken tot de helft waarop Bush ‘dood gaat’, de Cheney-helft bewaar ik tot morgen.
Sjaak, het is mij een volledig raadsel wat jij met je bijdrage bedoelt te zeggen. Een voordeel van kanker dat je veel film kunt kijken???? Spoor je nog wel helemaal? Zelf kon ik trouwens nóch films kijken, nóch lezen, toen ik nog in het behandelingsproces tegen kanker zat. Kon me totaal niet concentreren.
En wat bedoel je met ‘één film vroegtijdig gezien ben je nog niet een vooruitloper wat filmkijken betreft’????????? Nogmaals, spoor je wel helemaal? Denk je echt, Sjaak, dat iemand op je bovenstaande commentaar zat te wachten, dat het iets toevoegt, dat mensen er vrolijker van werden of beter geinformeerd?
» Posted By Joan On March 09, 2007 @ 03:09
Aanstekelijke beschrijving. Ga gelijk even kijken, hier of in Brussel. Das Leben der Anderen is trouwens ook een erg mooie film. Niet realistisch, heb ik gelezen, onmogelijk dat iemand van de Stasi menselijke trekjes zou vertonen en burgers die onder verdenking stonden zou helpen, want daarvoor waren er teveel checks and balances bij de Stasi. Maar ik vond het een prachtige film, en veel bezoekers van het Rotterdamse Filmfestival met mij want daar won hij met flinke voorsprong de Publieksprijs.
» Posted By Joan On March 04, 2007 @ 02:44
Ik denk dat ieders leven zo is. Ook als je niet ziek bent. Ook zonder ziekte zijn er heel veel teleurstellingen, je zegt het zelf al, ook in de liefde gaat heel wat fout, en niet alleen daar. Carrières die toch in versuffing uitlopen, liefdes die fout lopen, een lichaam dat het uiteindelijk bij iedereen gaandeweg opgeeft, misschien juist daarom dat de meeste mensen ouder worden als prettig ervaren. Niet omdat je er gaandeweg achter komt dat plannen totaal geen zin heeft omdat het tóch altijd anders loopt, maar ik denk dat het komt door het toegenomen zelfvertrouwen. Ik denk dat voor heel veel mensen geldt dat ze denken: Als ik dít, én dat, én dat, en toen nog dat, állemaal al te boven ben gekomen, dan zal de rest ook wel lukken. Jong zijn is wat dat betreft, hoe effen het pad dan meestal nog is, veel beangstigender. Weet nog wel dat ik vroeger dacht: Stel dat dít gebeurt, of dat, of dit zou ook nog kunnen, stel dat dié dood gaat, of dié me verlaat, dat overleef ik niet. Inmiddels is alles wel zo’n beetje gebeurd wat ik gevreesd had én meer, tot een paar jaar terug kon ik nog denken dat ik in elk geval géén kanker gehad had maar dat kan nu ook niet meer. En toch vind ik het leven nog steeds erg boeiend, prettig, de moeite waard. Zag een stukje op tv bij de dood van Fons Rademakers, dat hij iets gezegd had in de trend van ik weet dat het niet kan want iedereen gaat dood, maar het zou wel leuk zijn als dát aan me voorbij zou kunnen gaan, woorden van die strekking. Dat hij het leven veel te leuk vond om dood te gaan. Dat gevoel heb ik in toenemende mate ook. Opgeven is ook een soort van doodgaan, al leef je dan wel door. Er zijn tálloze mensen die het leven halverwege al opgeven. Ga maar eens in de tram of de metro zitten en kijk naar die uitgebluste blikken, die geslagen uitdrukking. Jammer vind ik dat altijd. Je kunt nog lang genoeg écht dood zijn, en zolang je er bent kun je maar beter leven. En natuurlijk doe je gaandeweg ontzettend veel. Of je nou van ziekte naar ziekte gaat, of van decennium naar decennium, als het goed is zit daar vooruitgang in. Dus gelukkig dat je hoofd weer opgeklaard is. Zal vast ook wel weer eens somber worden, dat hoort er gewoon bij. Als je maar weet dat het altijd weer opklaart daarna. Dat huilen hoort trouwens ook bij kanker. Ik heb ook heel wat afgejankt in die tijd, merk dat ik dat weer steeds minder doe. Geen aanleiding meer toe, het gaat overwegend weer heel lekker en vergeet ook vaak dat ik kanker heb gehad, terwijl het in het begin mijn leven beheerste. Wens jou dat ook erg toe, dat je het langzamerhand zo nu en dan helemaal gaat vergeten.
» Posted By Joan On March 03, 2007 @ 02:11
En over armoede in Nederland gesproken, zie net op Teletekst dat in Rotterdam en Amsterdam ruim 60% van de kinderen in achterstandswijken opgroeit en dat volgens onderzoek van het Hilda Verwey-Jonker Instituut de kloof tussen gelukkige en minder gelukkige kinderen in Nederland steeds groter wordt. Nou geloof ik zelf niet dat materiele welstand gelukkig maakt, maar financiele zorgen en nooit iets kunnen of mogen vanwege het geld maakt wel degelijk minder gelukkig. Ik vind die toenemende tweedeling tussen arm en rijk in Nederland zonder meer naar. Het kan er bij mij nooit in dat iemand in dezelfde week die anderen beschikbaar hebben zó veel briljanter dingen zou doen, dat het een verschil in inkomsten van honderdduizenden euro’s zou rechtvaardigen, wat toch wel degelijk gebeurt, als je kijkt naar de beloning van die meneer die Numico meen ik dat het heet voor het faillissement behoedde. Ik vind het dan éxtra bizar dat zo’n meneer de best betaalde van Nederland is. Ik bedoel, als het er zó om gespannen heeft, bij de fabriek waar alweer iets voor kinderen gemaakt wordt, de potjes Nutricia kindervoeding, dan hoeft er toch niet zo’n exhorbitante beloning uit te rollen, dan stop je toch een groot deel daarvan bij het bedrijfsresultaat, lijkt me. Ik begrijp niet dat die mensen het zélf niet genant vinden, om zoveel geld op te strijken. Niemand heeft dat soort bedragen toch nodig om uiterst comfortabel en prettig te kunnen leven, en bij een meer gelijke verdeling van de welvaart heb je toch een gelukkiger land en uiteindelijk een gelukkiger wereld. Want ook de verschillen tussen arme en rijke landen zijn slechts op geluksfactoren gebaseerd. Waar heeft je wieg gestaan. Een echt beschaafde wereld zou daar een rechtvaardige oplossing voor vinden.
» Posted By Joan On March 03, 2007 @ 01:55
Ook in Nederland neemt de kloof tussen rijk en arm al decennia lang fors toe. Ik las dat in Rotterdam 40% van de alleenstaande vrouwen in armoede leeft. Er zijn, de laatste keer dat ik het nakeek, 59 voedselbanken (inmiddels misschien wel meer, ze schieten bij bosjes uit de grond) en iets van 21 geloof ik kledingbanken. Ook zijn er speelgoedbanken. Op zich vind ik dat soort initiatieven heel goed, vanwege de verspilling die wordt tegen gegaan, en het lijkt me een goed idee dat mensen die uit het oogmerk van duurzaamheid daar zouden willen kopen, ook al hebben ze voldoende geld, dat ook zouden kunnen. Mensen die aan de armoede-criteria voldoen voor niets, mensen die het doen omdat ze milieubewust willen leven tegen betaling, dan worden ook de armen die zijn aangewezen op dat soort voorzieningen minder gestigmatiseerd.
Maar het blijft bizar dat in ons welvaartsparadijs, met een Miljonairsbeurs, een P.C. Hooftstraat, etc., etc., echt hele grote groepen in armoede leven. Waaronder een klein half miljoen kinderen. Die kinderen lopen in hun jeugd al een achterstand op die ze de rest van hun leven niet meer in zullen halen.
» Posted By Joan On March 02, 2007 @ 01:55
Second Life ken ik niet, ik hou ook niet van virtuele werelden, vind de gewone wereld boeiend genoeg. Maar ik vind het vrij bizar dat er kennelijk commotie ontstaat over 2 getekende kindpoppetjes die het met elkaar doen in een virtuele wereld, terwijl ik zo weinig feedback hoor over wat Karin ook noemt, het reele misbruik van kinderen in een heel reele wereld. Ik vind de huidige SIRE campagne erg confronterend, en daardoor goed. 100.000 kinderen die elk jaar seksueel misbruikt worden, meestal door de eigen vader, de eigen oom, broer, soms trouwens ook de eigen moeder, tante, zus. Maar heel zelden door vreemden. Het is heel vreemd dat de samenleving moord en brand schreeuwt over elke pedofiel die een kind misbruikt, terwijl het overgrote deel van het misbruik in de eigen, vertrouwde omgeving van het kind plaats vindt en min of meer wordt doodgezwegen. We hebben het dan nog niet over kindermishandeling, over het feit dat elk jaar in ons kinderparadijs Nederland, met volgens Unesco de allergelukkigste kindertjes van de hele wereld, desondanks gemiddeld 60 kinderen worden doodgeslagen door hun ouders en dat is een topje van de ijsberg van vernederde en mishandelde kinderen. Dat mensen om daar maar niet over na te hoeven denken liever vluchten in een virtuele wereld waar je je fantasieen kunt uitleven, dat moeten ze helemaal zelf weten, en ook wat ze in die virtuele wereld doen. Dat mensen die puur voor de lol aan zo’n virtuele wereld deelnemen daar diep geschokt door zouden raken lijkt me sterk.
» Posted By Joan On March 02, 2007 @ 01:56
Mooi gedaan, hoor! Vooral de onderste vind ik heel mooi. Er zijn ook eenborstige bh’s te koop trouwens, bij lingerie-unlimited.nl
Over de ontbrekende borst zit daar wel textiel, maar zonder cup, wél met een (aangepast) bandje. Ze hebben een website. Voor de onhandigen.» Posted By Joan On February 25, 2007 @ 01:36
Die enkelband lijkt me in dit soort situaties (proefverlof, niet gelimiteerd in afstand) minder effectief. Die worden gebruikt voor elektronisch huisarrest, waarbij van te voren een gebiedsbepaling kan worden gemaakt. Er is door ik meen TNO wel uitgebreid geexperimenteerd met dit knieslot en het lijkt mij te prefereren boven het systeem met stroomstoten dat óók getest is. Natuurlijk moeten mens’vriendelijke’ middelen worden ingezet om calamiteiten tijdens proefverloven te voorkomen. Feit is wel, dat afgezet tegen een vrij geringe populatie van TBS-gestelden relatief vaak calamiteiten voorkomen. De recente gebeurtenissen in Rotterdam waarbij onder andere een vrouw verkracht werd, de schipper die vermoord werd, en zo zijn er nogal wat incidenten. Dan lijkt me een knieslot dat alleen in werking treedt bij een poging tot ontsnapping me een relatief mensvriendelijk middel.
» Posted By Joan On February 23, 2007 @ 01:06
Kale vrouwen: ‘stress, or a sign of madness’
Ik kan me nog wel voorstellen dat uitzinnige fans (die zijn toch gemiddeld 10?) graag een haarlokje van hun idool willen hebben. Wat ik al veel weirder vind, is dat een Nederlander ruim 3 miljoen dollar heeft betaald voor een oud raam uit een lelijk gebouw. Zogenaamd het raam van waaruit Lee Harvey Oswald John Kennedy heeft doodgeschoten. Probeer me dan voor te stellen dat ik bij zo’n Nederlander op bezoek ben, die mij zijn duur bevochten roestgeraamte (moet wel, uit zo’n lelijk gebouw na meer dan 43 jaar) toont. Dít is het raam van waaruit Kennedy is neergeschoten. Welk ander antwoord kun je geven dan “O”. Welke bevrediging kan de eigenaar er zélf ook aan ontlenen? Na twee keer heb je het wel gezien, lijkt me, zo’n raam. Het is niet als een kunstwerk, waaraan je elke keer iets nieuws en nog mooiers kunt ontdekken.
» Posted By Joan On February 23, 2007 @ 00:45
Ik bedoel het ook niet zozeer voor het kind gedurende de kindertijd, Mien. Ik bedoel het voor volwassenen die inmiddels wat uitgebalanceerd zijn geraakt, ongeacht de start in het leven. Maar zullen we deze discussie staken? Want ik denk niet dat we het hierover eens zullen worden.
» Posted By Joan On March 05, 2007 @ 00:01
Ik kan je daar wél een Essence-achtig antwoord op geven, Mien. Wat brengt dat wantrouwen je? Geluk en voorspoed op je pad? Wat ik me herinner van het begín van die training was dat een vrouw een aanklacht tegen haar moeder begon, in die volle zaal. Ze had dít niet gedaan, was in dát tekort geschoten, had haar dochter déze frustratie bezorgd en dié ook nog. De trainster maakte daar vrij korte metten mee. Ze vond dat diegene die daar over begon haar moeder wel eens dankbaar kon zijn dat ze haar 9 maanden lang had meegetorst in haar buik, haar als kind toch kennelijk genoeg te eten en te drinken had gegeven en voldoende beschutting had geboden om te overleven. Dus of het gezeur afgelopen mocht zijn. Ik vond dat een heel goede aanpak. Uiteindelijk heeft elk mens maar één leven om er wat van te maken. Ouders zijn ook maar feilbare mensen die natuurlijk ook wel eens wat anders aan het hoofd hebben dan het nageslacht en ook maar op hun manier het beste proberen te doen.
Als jij op grond van een ervaring op een middelbare beroepsopleiding de wereld in hokjes denkt te kunnen indelen, dan wens ik je nog veel succes. Maar mijn zorg is het niet.» Posted By Joan On March 03, 2007 @ 00:00
Mien, ik werk in Brussel en ben alleen in de weekends in Nederland, dus zie nu pas jouw reactie. Ik ben niet het type mens dat aan enig soort training zou deelnemen waarover je niet zou kunnen of mogen vertellen. Wel heb ik een nogal druk leven, zodat ik echt niet meer zou weten wat ik op een training heb gedaan, een jaar of 8 geloof ik terug inmiddels. Ik kan me nog 2 dingen herinneren en zou die wel kunnen en zeker mógen vertellen, ware het niet dat ik niet weet of het programma deze onderdelen nog steeds gebruikt. Het lijkt me namelijk niet zo leuk voor potentiele Essencegangers al op een weblog te lezen wat daar gaat gebeuren. Dan werkt het denk ik ook niet zo goed, en die mensen betalen juist voor een effectieve training. Zelf vind ik het ook niet leuk van anderen bij voorbaat te horen hoe de film waar ik naartoe ga en waarop ik me verheug eindigt.
» Posted By Joan On March 03, 2007 @ 00:00
Heb gelezen wat er over de Essence training staat en dat is voor mij absoluut niet herkenbaar. In de eerste plaats werden noch ik, noch mijn vriendin gepusht andere namen op te geven of zieltjes te winnen. Wij gingen de training allebei doen omdat we – op dat moment – met een concreet probleem zaten. Ik vond de training heel leuk om te doen, voor mijn vriendin heeft hetzelfde gegolden. Wij kwamen daar niet als ‘gelukzoekers’ (zijn allebei al behoorlijk gelukkig) maar omdat we gewend zijn problemen niet te laten doorzeuren, maar daar iets aan te doen. Ik vind de kritiek echt typisch kneuterig Hollands. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg, die teneur. Ik zou het zonder meer een verbetering vinden, dat schreef ik hierboven al, als mensen die dit soort trainingen gaan volgen een bewijs van hun huisarts moeten overleggen. Daaruit blijkt dan ook dat met de huisarts gepraat is over de bestaande problematiek, en een huisarts is over het algemeen op de hoogte van de – ook psychische – gezondheidstoestand van zijn of haar patienten. Het is inderdaad niet aan te raden zo’n training (ik kan alleen voor Essence spreken) te doen als je psychisch labiel bent. Ben je dat niet, dan is het een heel leuke ervaring, die zeker bepaalde remmingen kan doorbreken. En dat is wat sommige mensen zo dwars zit in het leven. Dat voortdurende bewustzijn van het eigen ik, de ontzettende fundamentele onzekerheid waardoor ze zichzelf uitvergroten tot iets wat hen alleen maar tot a pain in the neck voor anderen maakt. Essence kán daar een kleine bijdrage in zijn, in die persoonlijke ontwikkeling die je meer signaalgevoelig maakt, een aangenamer mens ook voor anderen. En zoals ik het me herinner was het een heel leuke training. Ben later nog naar andere trainingen geweest, niet van Essence, en ook daarbij is mijn insteek altijd geweest om er plezier aan te beleven en iets van op te steken. Vroeger, toen dat nog bestond, deed ik regelmatig dingen bij Oibibio, ook altijd met veel plezier, kan me nog een lachmeditatie herinneren waarbij een vriendin in tranen uitbarstte, omdat ze zich zo acuut ongelukkig voelde tussen al die schuddenbuikende mensen, maar dat is wel degelijk een bepaald bewustwordingsproces, waardoor toch weer een gedachtenstroom in gang wordt gezet, zodat zij ging denken: Wat maakt míj het eigenlijk uit wat zo’n zaal vol malloten van me denkt? Dat is het begin van een veel prettiger leven. Weten te relativeren is de ware levenskunst, en dat leer je onder meer door dit soort trainingen, als het tenminste doorwerkt en de training niet een doel in zich is. Natuurlijk in samenhang met hoe je verder je leven invult en leidt, en geholpen door een gezond boerenverstand. Dat niet iedereen dat heeft, ligt niet aan die trainingen. Zeker in de markt van de persoonlijke ontwikkeling zitten altijd wel eens wat zoekers en mensen die er komen omdat ze niet het vermogen hebben gewoon gelukkig te zijn met wat het leven biedt. Maar voor het gros geldt dat absoluut niet, is mijn ervaring. Het is mij altijd opgevallen dat juist degenen die het meeste meesmuilden of gniffelden als ik zei dat ik naar zo’n training ging degenen zijn met hoge bloeddruk, hartklachten en een onvermogen het leven een beetje van de zonnige kant te bezien.
» Posted By Joan On February 23, 2007 @ 23:58
Henk, ik heb niet het gevoel in een ‘sekte’ te hebben gezeten hoor, omdat ik 8 of 9 jaar terug een training van een paar dagen heb gevolgd. Zonder enige druk achteraf vanuit die organisatie. Ik heb destijds zelf die training gezocht, omdat ik – zoals gezegd – vast bleef zitten in een nare gebeurtenis die zich destijds afspeelde in mijn leven. Traditionele therapie bleek niet te helpen. Overigens had een vriendin van mij, volledig bij toeval, wij zijn geen ‘zoekers’ in het leven, zich voor dezelfde training aangemeld, zij omdat zij in een relatie die inmiddels was afgesloten bleef hangen. We waren allebei blij met het resultaat, hebben geen van beiden negatieve ervaringen gehad, en zijn ook geen van beiden na afloop op hinderlijke wijze benaderd door de organisatie, of aangezet om zelf mensen te benaderen. Overigens vind ik het niet erg fatsoenlijk om anoniem geluidstapes op te nemen. Als je dat bij een psychiater doet, zul je ook heel wat gesnik en gesnotter horen. Maar weinig integer naar de andere deelnemers, die daar zelf voor gekozen hebben omdat ze met bepaalde uiterst persoonlijke zaken zitten en wél kiezen voor een setting waarin meerdere mensen aanwezig zijn, natuurlijk niét waar anonieme, met geluidsapparatuur ‘bewapende’ journalisten aanwezig zijn. Uiteraard wordt voor Zembla, dat ruim een half uur duurt, ook een wat gekleurde selectie gemaakt van een intensief programma van drie dagen. Nogmaals, ik zou het gepast vinden als mensen een verklaring van een huisarts moeten overleggen. Verder past het volgen van een training volledig binnen de keuzevrijheid van elk individu. Zo, en nu vertrek ik naar Brussel. Heerlijk, een nieuw leven!
» Posted By Joan On February 19, 2007 @ 23:57
«« Back To Stats PageSorry, de herinnering deed me wel twee keer op de submitknop drukken. Was de trance weer, vermoed ik. Trancedance kan ik echt aanraden, hoewel ook dáár mensen gek bij worden. Maar ik vond het heerlijk, je kunt het ook gewoon thuis in je uppie doen.
» Posted By Joan On February 18, 2007 @ 23:55