Statistiek


Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 5453

Comments Posted By Joan

Displaying 0 To 0 Of 0 Comments

Zelfmoord gaat niet op recept I

128. John, zeker in het AvL is het onmogelijk dat je geen arts ter beschikking zult kunnen krijgen die euthanasie wil toepassen. Dus je zorgen lijken me in dit geval niet op z’n plaats. Wat je zwager betreft, tragisch dat het zo gelopen is, maar wel onnodig. Uiteraard mag een arts weigeren euthanasie te verrichten, je kunt en mag mensen uiteraard niet dwingen tot iets zo ingrijpends dat bij hen persoonlijk tegen alles indruist en gelukkig maar. Maar als je zwager lid was van de NVVE dan had een simpel telefoontje ongetwijfeld als gevolg gehad dat een arts gevonden was die wel bereid zou zijn geweest tot hulp. Verder heb ik het woord zelfmoord altijd gebruikt, en ik vind daar niets verkeerds aan. Je maakt jezelf van kant, dat is een bewuste keuze. Waarom zou je daar eufemismes voor moeten gebruiken?

Meisje, sorry, het gaat mij echt te ver dat jij hier op een forum aan anonieme mensen vraagt wat je moet schrijven aan je ouders. Ben je wel helemaal goed snik?

» Posted By Joan On December 26, 2008 @ 11:43

Hoop trouwens dat het de andere mensen die met Kerst alleen thuis bleven net zo goed bevalt als mij. Echt verrukkelijk. Die rust, geen auto op straat, alle achterstallige Groenes gelezen, ik ben echt heel erg blij dat ik me niet heb laten overhalen om mee met vakantie te gaan naar Andalusie. Je hebt zo’n liedje met zo’n wee kinderstemmetje dat dan zingt “kon het maar altijd Kerstmis zijn”, maar een paar weekjes deze rust, in plaats van 2 dagen, zou ik inderdaad heel prettig vinden. Ieder op z’n eigen wijze veel geluk gewenst.

» Posted By Joan On December 25, 2008 @ 17:20

Dan zou ik maar met gezwinde spoed lid worden van de NVVE, Wim. Zelf heb ik al vele jaren een euthanasieverklaring bij mijn huisarts liggen, al vermoed ik niet echt dat ik er ooit gebruik van zal maken. In Nederland is euthanasie wettelijk toegestaan, uiteraard kan geen enkele arts verplicht worden er aan mee te werken (dat zou een beetje al te dol worden) maar doorverwijzen naar een ander doen ze natuurlijk wel. En zeker in een groot ziekenhuis als het AvL, waar zo’n vraag zich vaak zal voordoen, zal men je zeker kunnen informeren. Veel sterkte trouwens.

» Posted By Joan On December 25, 2008 @ 17:05

Tja, “aan een slechte conditie is simpel iets te doen”, dat is natuurlijk precies waar het om gaat, John. Als je chronisch depressief bent, zoals HenK, dan is dat niet iets simpels. Dan word je tegengehouden door je chronische depressie. Dan lukt het niet jezelf in beweging te krijgen, en als gevolg van die slechte conditie krijg je ook andere makkes.

Aan de andere kant ben ik wel met je eens dat HenK dingen nogal vervormt. Ik zag in die uitzending mensen die zich bij de problematiek betrokken voelden, op geen enkele manier laatdunkend spraken over mensen met psychische problemen, integendeel. Zwagerman hield zijn vriend erbij (het woord ‘dankbaarheid’ is niet gevallen, en de gelijkwaardigheid binnen die vriendschapsrelatie leek me evident), Witteman ging zijn vriendin drie jaar lang opzoeken in een psychiatrische kliniek en erg veel mensen kunnen dat zeker niet opbrengen. Ik vind dus zeker niet dat zij verdienen te worden afgedaan als mensen die er eigenlijk niets van begrijpen.

Ze zeiden slechts dat meegaan met, en je niet verzetten tegen, de suicidale impulsen van een depressieve medemens eigenlijk niet toelaatbaar is, of slechts toelaatbaar als sprake is van een onomkeerbaar psychiatrisch beeld waarbij inderdaad geen hoop meer bestaat op een leven dat te dragen is. En ik ben dat geheel met ze eens. Zelf ken ik vier verschillende gevallen van nabestaanden van iemand die zelfmoord heeft gepleegd. In twee van die gevallen werd de zelfmoord ingegeven door liefdesverdriet na een verbroken relatie, voor geen enkel mens, zeker niet alleen voor degenen die aan depressies lijden, hoogtijperioden in het bestaan.

De schuldgevoelens, gevoelens van onmacht, gevoelens van boosheid, waarmee die nabestaanden zijn achtergebleven, zijn wel heel reeel en daarmee zou geen enkel mens moeten worden opgezadeld.

Aan de andere kant vind ik wel dat er een mogelijkheid zou moeten zijn voor een humaan levenseinde bij mensen die structureel in een uitzichtloze situatie zijn komen te verkeren. Dat is naar mijn overtuiging aan degene die daarin verkeert en aan de eigen omgeving om daarover te oordelen. Tot die eigen omgeving zou ook een vertrouwde huisarts kunnen behoren. Of een psychiater die langere tijd inzicht heeft in het verloop van de ziektegeschiedenis.

Ik ben dus voorstander van euthanasie bij uitzichtloos lijden dat voor degene die het ondergaat niet langer te dragen is. Of dat nou wordt veroorzaakt door psychische of fysieke klachten, of een combinatie daarvan.

» Posted By Joan On December 23, 2008 @ 16:59

Heb het even teruggekeken op “uitzending gemist” maar Zwagerman zei helemaal niet dat mensen niet dood willen, maar een ander leven. Dat zei zijn vriend, die na drie zelfmoordpogingen erg blij was dat hij nog in leven was en ook blij was dat Zwagerman niet was meegegaan in zijn doodswens. En ik heb ook absoluut geen bagatelliseren van psychisch lijden gezien. Ik zag vooral betrokkenheid. Witteman was een vriendin drie jaar lang blijven opzoeken in een psychiatrische kliniek, Zwagerman had steeds weer met zijn vriend gepraat, weinig ernstig depressieve mensen worden zo serieus genomen, denk ik.

» Posted By Joan On December 22, 2008 @ 12:17

John, dat is natuurlijk een beetje makkelijk gezegd wat je daar schrijft. Want de crux is juist dat kleine kinderen, die onvoldoende referentiekader hebben en denken dat de wereld bestaat uit dat gezin waarin ze opgroeien en waarin ze machteloos zijn overgeleverd aan mensen die ze, overigens vaak met de beste bedoelingen, het gevoel weten mee te geven dat ze inadequaat zijn, daar weerloos in staan. Hoe intelligent ze ook zullen zijn soms, en hoe goed ze ook presteren soms, in de ogen van de ‘wereld’ buiten dat gezin. Maar zoals ik al schreef, inzicht helpt. Zelf ben ik eerlijk gezegd altijd erg blij met de tegenspoed die ik in mijn leven heb gehad. Ik heb daardoor uiteindelijk een behoorlijk boeiend leven gekregen. Meer dan wanneer alles zou zijn verlopen zoals het hoort. Dus: geef mij maar inzicht!

» Posted By Joan On December 19, 2008 @ 14:04

Dat ben ik wel met je eens, HenK. Het vanzelfsprekende zelfvertrouwen dat jij het recht hebt te bestaan dat de soms meest verschrikkelijke mensen moeiteloos hebben, dat krijg je nooit. Aan de andere kant heb ik liever inzicht.

» Posted By Joan On December 17, 2008 @ 13:13

Viel trouwens het woordje “niet” weg. Ik denk wel dat ik ooit voortijdig zal stoppen met leven. Maar dat dan omdat ik vanuit een realistische kansberekening mezelf een aantal jaren zal willen besparen die voor anderen misschien wel waardevol zouden zijn, maar voor mij, mezelf inmiddels wel erg goed kennende, niet. Dat is denk ik het geheim van het leven. Uitvinden wat goed is voor jezelf, je niet houden aan de maatstaven en normen van anderen, zonder tegelijk een totale asociaal te worden.

» Posted By Joan On December 16, 2008 @ 14:39

Vroeger was ik ook chronisch depressief. Het was verschrikkelijk, ook om de verwijten die me soms gemaakt werden van: jij maakt je er maar weer makkelijk van af door te zeggen dat je depressief bent. Terwijl ik het veruit het zwaarste heb gevonden in m’n leven en ik ook de tel kwijt ben van de keren dat ik vanwege fysieke klachten in een ziekenhuis terecht ben gekomen, als kind al herhaaldelijk. Zelf weet ik trouwens wel absoluut zeker dat er een verband is tussen de latere depressiviteit en de vele ziekenhuisopnamen tijdens m’n kindertijd, in het toen nog weinig kindvriendelijke klimaat van de jaren vijfitg van de vorige eeuw. Ooit was ik ervan overtuigd dat ik nooit meer depressief zou worden. Dat was voordat mijn laatste relatie spaak liep, daarna ben ik depressiever geworden dan ooit tevoren. Gelukkig ben ik daar ook weer goed uit gekomen en het gekke is dat ik in mijn vriendenkring juist altijd als rolmodel geld voor hoe het ook kan. Ik ben hartstikke ondernemend, sociaal, sta erg open in het leven, heb erg veel vrienden. Zelf denk ik ook wel eens dat die depressies ertoe dienden me uit een leven te houden dat ik niet wilde. Dat ik door de totale stilstand van een depressie gedwongen werd me weer te herbezinnen op hoe ik wel verder wilde. Ik heb mezelf herhaaldelijk de vraag gesteld onder welke omstandigheden ik niet verder zou willen en het lijkt me weinig waarschijnlijk, temeer daar ik wel eens een haast geslaagde poging heb gedaan en er dus niet bang voor ben, dat ik er ooit zal uitstappen. Maar ondertussen ben ik het leven met elk jaar dat erbij is gekomen wel steeds prettiger gaan vinden, en steeds meer de moeite waard.

» Posted By Joan On December 16, 2008 @ 14:34

Ik doe er met Kerst ook niet meer aan mee. Vroeger vierde ik het wel in de familiekring, zat er altijd tegenaan te hikken, het gaf veel spanning en tegenwoordig ga ik of met vakantie (vorig jaar in Venetie, prachtig!) of ik blijf lekker thuis, zoals dit jaar. Heerlijk, ongestoord, de wereld staat even stil, ik vind het altijd heel aangenaam.

» Posted By Joan On December 15, 2008 @ 09:03

Magnani, graag gedaan en veel sterkte ermee.

» Posted By Joan On December 05, 2008 @ 15:57

Magnani, mijn familie reageerde heel slecht. Ik heb zelf mijn huisarts ingeschakeld, die het Riagg heeft gebeld. Ik heb toen gezegd dat ik opgenomen wilde worden en mijn zus bracht me er naartoe (dat was toen Schakenbosch, Leidsendam-Voorburg, ik weet nog dat de Riagg-psychiaters, die waren met z’n tweeen bij me thuis komen praten, zeiden dat ik gelijk kon worden opgenomen in Delta, maar als ik nog een week kon wachten in Schakenbosch en dat ze dachten dat ik daarmee beter geholpen zou zijn). Standaard zou je de eerste maand opgenomen moeten worden op de gesloten afdeling, ter observatie. De intake-psychiater zei dat ik het daar heel naar zou vinden (ik heb gewoon gewerkt tot de dag van die opname, was nogal een overgang) en dat ik daar veel bezoek moest krijgen.

Toen ik er zat kwam er helemaal niemand op bezoek, ik kreeg wel veel kaarten. Natuurlijk dacht ik dat niemand mij de moeite waard vond om me op te komen zoeken, ik heb me op de been gehouden op die gesloten afdeling met het schrijven van brieven aan een vriendin en ik hoorde pas later dat mijn familie contact had opgenomen met iedereen die ik kende en had gezegd dat bezoek strikt verboden was, dat de psychiater had gezegd dat ik tot rust moest komen.

Ik mocht uiteindelijk al na een dag of vijf de gesloten afdeling af en werd naar een open paviljoen overgeplaatst, de bijbehorende psychiater was met vakantie maar de gesloten afdeling-psychiater zei tegen me dat deze psychiater geknipt voor mij zou zijn. En dat bleek ook het geval. Ik ben niet zo lang opgenomen geweest, een week of 6 totaal met daarna nog een paar keer een korte crisisopname in de tijd dat ik in therapie was. Die psychiater van dat open paviljoen heeft me ambulant, ‘s avonds bij haar thuis, in therapie genomen. En haar lukte wat niemand van te voren ooit gelukt was, ze wist door mijn pantser heen te breken. Ik weet nog precies welke opmerking het deed, ze zei toen: Wat zit je hulpeloos te kijken, net of je wilt zeggen: Mammie, kom me nou helpen. En dat ging me net iets te ver. Ik ben altijd grenzeloos loyaal geweest naar mijn familie, maar dat ging nou net iets te ver. Dus antwoordde ik dat ik daar bij mijn moeder echt niet mee aan hoefde te komen. En dat was het begin. Ik denk dat wat mij geholpen heeft was, dat die psychiater een absolute herkenning met me had. En haar vak leuk vond, ik kon altijd bij haar terecht, ze stond daar zelfs op. Ook denk ik dat hielp dat haar supervisor een heel onorthodox iemand was en dat ze knelpunten binnen de therapie altijd met hem besprak, soms met mij erbij. Op een gegeven moment hebben we de therapie stopgezet en zijn we vrienden geworden. Dat ging absoluut niet makkelijk, want ik geloofde natuurlijk helemaal niet dat een zo leuk mens mij als vriendin wilde hebben. Maar wat denk ik mij echt geholpen heeft, is dat ik destijds tijdens die therapie m’n leven ben gaan veranderen. Met mensen die me een rotgevoel gaven heb ik het contact geleidelijk aan verbroken (zeker niet met allemaal, heb nog veel vrienden die ik ook in die tijd al had). En ik ben gaandeweg, met veel angst, leed in die tijd ook erg aan hyperventilatie omdat ik vaak zo bang was, andere vrienden gaan maken. Heb een tijdje in de WAO gezeten toen en ben toen gaan studeren. En heb me aangemeld bij de rechtswinkel als vrijwilliger. Ik moest het vaak laten afweten omdat ik in een crisis zat en dat leverde natuurlijk bij een perfectionist als ik toen was ook een worgende angst op, ze zouden natuurlijk zeggen dat ik niet meer hoefde te komen. Maar dat gebeurde helemaal niet. Ze hadden er alle begrip voor en vonden het ook wel een fascinerend proces, herkenden veel van mijn angsten en vaak hadden ze die – in mindere mate – zelf ook. Met mijn familie heb ik destijds lange tijd het contact verbroken en dat heb ik ook nu nog maar heel spaarzaam. Wel heb ik veel vrienden, ik ben later werk gaan doen waar ik me wel goed bij voelde (voorheen zat ik in het bedrijfsleven en voelde me daar diep ongelukkig) en ik bleek een ongekende kracht te hebben (had mezelf altijd een slapjanus gevonden, dat werd me ook door mijn familie aangepraat, omdat ik zo vaak depressief was) om na elke tegenslag en daarvan heb ik er vele gekend, steeds weer overeind te krabbelen. Toen Pienk (zo heette de psychiater) ziek werd, kanker bleek te hebben, dood ging, was ik natuurlijk verschrikkelijk bang dat ik het zonder haar niet zou redden. Ik dacht ook dat ik haar zo verschrikkelijk zou missen dat het leven nooit meer de moeite waard zou zijn. Maar ze bleek genoeg fundamenteel veranderd te hebben bij mij, dat ik het daarna ook zonder haar aan kon. Wat in die periode wel erg hielp, was dat ik haar omgekeerd ook echt tot steun was. Ik had mezelf altijd als negatieve ballast beschouwd, maar eindelijk begon tot me door te dringen dat nogal wat mensen echt op me gesteld waren, echt om me gaven. Dat had ik me absoluut nooit gerealiseerd. Het is inmiddels al ruim veertien jaar geleden dat zij stierf en toen dat gebeurde ging het al een aantal jaren behoorlijk goed met me.

Kortom, het is natuurlijk een geleidelijk proces geweest. Maar zonder die hulp destijds zou ik het niet hebben gered. Dan was ik inmiddels allang dood geweest (ik was echt ernstig suicidaal). Als ik nog wel zou hebben geleefd, zou ik een totaal ander mens zijn geweest dan ik uiteindelijk geworden ben. En niet zo gelukkig als ik ben. Ik moet wel zeggen, dat een voordeel was dat ik geen kinderen heb. Ik ben wel een keer zwanger geworden, maar had niet het gevoel dat ik een kind de steun en warmte zou kunnen bieden die een kind naar mijn stellige overtuiging nodig heeft (voel je daar alsjeblieft niet schuldig over, ik heb het ook weten te redden zonder, uiteindelijk) en ik heb toen voor abortus gekozen, al vond ik dat een erg moeilijke keuze omdat ik op zich graag een kind zou hebben gehad. Verder heb ik een echt groot doorzettingsvermogen en ik weet goed te relativeren. Bij tegenslagen denk ik altijd aan mensen die het aanmerkelijk rotter getroffen hebben dan ik. Niet uit schuldgevoel van goh wat zit ik nou te zeuren, maar meer zo van: de mensenlijke soort kan behoorlijke stootjes hebben dus jou lukt het ook wel om hier doorheen te komen. Verder ben ik ook wel door elke tegenslag in m’n leven (en daar heb ik er echt veel van gehad) sterker geworden, en meer gaan relativeren. Nou, Magnani, ik hoop dat je iets hebt aan mijn verhaal. En ga nou niet zitten kijken wat bij jou anders is en waardoor het dus bij jou niet kan lukken, want de essentie van mijn verhaal blijft toch: Zoek hulp. Zoek iemand die voor jou geschikt is, die jij vertrouwt. Van vrienden of een partner kun je dat niet verlangen, die weten ook niet hoe ze het aan moeten pakken. Een goede psychiater weet dat wel. Haak niet gelijk af als iemand iets zegt wat je niet aanstaat, maar zoek wel door tot je iemand gevonden hebt waarvan je denkt: Ja, dat klikt. Die snapt mij, en omgekeerd doet die persoon mij ook wat. Het resultaat van al die inspanningen loont, kan ik je zeggen. Dan heb je nog vele decennia waarin je het leven goed aan kan, en er ook van kunt genieten.

» Posted By Joan On December 05, 2008 @ 10:17

En trouwens, nog een laatste advies: Zet schuldgevoelens naar anderen alsjeblieft opzij. Hoezo zou jij je schuldig voelen? Heb je een moord gepleegd? Een oud vrouwtje van haar laatste centjes beroofd? Vast niet. Hooguit heb je niet voldaan aan verwachtingen waarvan je dacht dat ze je gesteld werden. Dat is dan iets wat je met de hele mensheid gemeen hebt.

» Posted By Joan On December 05, 2008 @ 02:33

Sandra, ik wil als niet-lotgenoot (wel vroegere lotgenoot, kan me herinneren dat ik destijds zelfs heb overwogen een boekje te schrijven met tips van hoe je zelfmoord kon plegen zonder dat iemand dacht dat je zelfmoord had gepleegd) toch nog eens tussenbeide komen. Als ex-lotgenoot, die inmiddels een vrij leuk, bevredigend leven leidt waar ikzelf in elk geval heel tevreden mee ben.
Dat betekent niet dat ik niet meer weet hoe het voelde, destijds. Het zal voor ieder anders zijn, maar ik wil toch aansluiten bij wat John hierboven schreef. Hij schreef: “Ik ben over de 40 en heb nu wel het gevoel dat ik eindelijk midden in mijn eigen leven sta”. Bij mij kwam dat ook zo rond de veertig, alhoewel mijn suicidale neigingen eerder zijn gestopt. Op m’n 35e heb ik bij mezelf gedacht: Ik heb alles geprobeerd, behalve een opname. Dus de keus is nu: opname of zelfmoord. En dood kan altijd nog. Misschien heb ik geluk gehad, dat die opname zo goed uitpakte. Of geluk, ik zocht al vanaf m’n 20e zelf en zeer actief naar goede hulp, die ik niet vond. Ooit, eentje, wist tot me door te dringen. Een vrouwelijke psychologe, die door wat ze zei bleek te begrijpen wat er aan de hand was (ik was in die tijd zo gesloten als een oester). Alleen, heel jammer, ze zat steeds aan me. Ging naast me zitten, sloeg een arm om me heen, streek over m’n knie, aaide m’n wang. Omdat onderdeel van mijn problemen destijds was dat ik na een gewelddadige dubbele verkrachting ook nog geruime tijd seksueel was misbruikt door een bekende die getrouwd was met iemand die me na stond, kwam dat vreemd verwarrend over. Ik begreep er niks van, temeer daar de psychologe getrouwd was en drie kinderen had. Al dat gefriemel, al dat geaai, gaf bij mij natuurlijk alleen maar de reactie: Godverdomme, nou weer een lesbo die d’r handen niet thuis kan houden. Ik heb toen een zelfmoordpoging gedaan om in elk geval aan die vrouw te ontsnappen. En het duurde nog zeker 10 jaar voordat ik begon te begrijpen dat ze kennelijk een onbeholpen poging deed, zonder acht te slaan op mijn ineen krimpende lijf bij elke aanraking, om een door haar vermeend gebrek aan moederliefde te herstellen.
Lang, lang voorbij, al deze dingen. Weet nog wel dat ik over straat liep en hoorde dan besmuikt gelach en dacht dat ze mij uitlachten. Nee, natuurlijk niet. Die mensen maakten gewoon onderling een grap. Ik weet nog dat de psychiater die mij uiteindelijk zo echt ongelofelijk goed geholpen heeft, met zo verschrikkelijk veel inzet, steeds tegen me zei dat een geslaagde therapie er op neer kwam dat mensen van neurotisch ongelukkig gewoon ongelukkig werden. Met dat “gewoon ongelukkig” bedoelde ze dat je gewoon verdriet zou hebben om de dingen des levens die iedereen overkomen. Daar tegenover staat natuurlijk ook het gewoon gelukkig, een staat waarin ik me al vele jaren meestal bevind. Ik wil echt niet propageren: “zoek hulp” omdat dat voor mijzelf iets uitmaakt. Ik ken jou niet, en iemand niet, en magnani ook niet. Ik zal niet om jullie rouwen als jullie er uit stappen, want ik ken jullie niet. Het enige wat ik wil zeggen is dat ik ooit ook m’n ogen dicht deed in de stad en zomaar van het trottoir afstapte in de hoop door een auto gegrepen te worden waarvan de bestuurder dan achteraf zou zeggen: ze liep in gedachten en lette helemaal niet op en dan noem ik slechts 1 klein voorbeeldje. Het kan veranderen. Maar als je de keuze doet dat je liever dood wilt, dan respecteer ik die ook. Geen mens moet tegen z’n zin leven.

» Posted By Joan On December 05, 2008 @ 00:18

Magnani, ik kan niet voor John spreken, maar ik heb niet het gevoel dat hij dat bedoelde.
Zelf heb ik destijds (er zijn inderdaad veel reacties weg) “iemand” aangeraden om gewoon te gaan slapen en te kijken hoe het er de volgende dag voorstond, omdat hij/zij om 4.30 uur een reactie plaatste. Dat is meestal niet een tijdstip waarop het goed is met suicidale gedachten te kampen, natuurlijk zijn problemen niet met een nachtje slapen opgelost, maar ik heb echt geen zin te herhalen wat ik daarna nog allemaal geschreven heb.
Dat kan kort samengevat worden met “zoek goede hulp”. Dat advies lijkt me ook voor jou op te gaan. Als jij je verschrikkelijk voelt en dood wilt en toch als iemand aan je vraagt hoe het met je is antwoordt “prima”, dan lijkt het me dat je hulp moet gaan zoeken. John noemde al wat opties, een assertiviteitstraining bijvoorbeeld, zodat je kunt leren te zeggen hoe je je werkelijk voelt. Dan ben je al een stukje op weg naar een oplossing.

» Posted By Joan On December 04, 2008 @ 13:44

Iemand, als je om te beginnen eens gaat slapen en afwacht hoe het er morgen voorstaat? Dingen zijn nooit eeuwig. Depressieve gevoelend niet, gevoelens van vreugde en voorspoed ook niet. Het hoort bij een gemiddeld mensenleven (en dat hoeft helemaal niet ‘prut’ te zijn) dat je hoogte- en dieptepunten beleeft. Als je 21 jaar bent kun je in principe nog alle kanten op. Zelf heb ik mijn twintiger jaren vroeger als de moeilijkste tijd van m’n leven ervaren, zeker niet als de leukste, zoals je mensen wel eens hoort zeggen. Je weet nog helemaal niet wie je zelf bent, wat je wilt met je leven, met welke mensen je je thuis voelt. Vaak ben je nog heel onzeker over jezelf en over wat je kan en niet kan. En het lijkt eindeloos, ik weet nog dat ik in m’n twintiger jaren vooral echt verschrikkelijk bang was voor wat me allemaal wel niet zou kunnen overkomen, nog niet zozeer bewust, maar ik zag de toekomst wel als een groot bedreigend gat waarbij ik in elk geval nooit goed genoeg zou zijn. Ik weet helemaal niet of je dat herkenbaar voorkomt want elk mens heeft z’n eigen verhaal. Bovendien was ik zo gesloten als een oester, waardoor behoorlijk wat akelige dingen konden gebeuren want ik hield toch m’n lippen stijf op elkaar. En ik dronk stevig, waar ik ook niet vrolijker van werd. Toch ben ik het leven uiteindelijk als echt heel waardevol gaan ervaren. Natuurlijk nog steeds wel eens heel pijnlijk, maar toch zeker ook met heel gelukkige periodes. Ik ben blij dat ik leef en vind het echt heel jammer inmiddels dat daar op een gegeven moment op een natuurlijke manier een einde aan zal komen, vooral omdat ik nogal erg nieuwsgierig ben hoe het verder zal gaan, ik heb inmiddels minder toekomst dan ik verleden heb en dat vind ik jammer. Schrijf dit niet om te proberen je op te kikkeren, maar als iemand die vroeger ook vaak dood wilde en dat al jaren helemaal niet meer wil. Ik weet nog vroeger, dat ik gigantisch veel methoden had bedacht waarbij je dood zou kunnen gaan terwijl het op een ongeluk leek. Want ik wilde anderen geen pijn doen, althans niet de pijn dat ze me kennelijk zo ongelukkig hadden gemaakt dat ik geen andere uitweg meer zag dan zelfmoord. Ik weet nog dat ik me regelmatig zat te verbazen hoe het al die anderen nou lukte, om gewoon te leven en het schijnbaar naar hun zin te hebben, en mij steeds maar niet. Zelf ben ik blijven zoeken, en zoeken, en zoeken, totdat ik goede hulp kreeg. Was ook eigenwijs genoeg om weg te lopen als ik me niet goed voelde bij een hulpverlener, ook al kreeg ik dan natuurlijk steeds te horen dat het aan mezelf lag, dat ik helemaal geen hulp wilde, dat ik mijn problemen niet onder ogen wilde zien. Nou waren hulpverleners in die tijd een slag apart, vaak creeps. Dat is tegenwoordig vaak een heel stuk beter. Zou je het niet in elk geval proberen? Want dood is maar dood. Ik bedoel, je komt niet terug. Je laat de kans dan schieten om de vele goede en waardevolle dingen die het leven echt gegarandeerd ook in petto heeft te beleven. En dat is echt jammer. Kan ik je als ervaringsdeskundige verzekeren. Dus probeer je beslissing in elk geval nog een tijdje uit te stellen, alsjeblieft. Sterkte, en ik zou gewoon gaan slapen nu als ik jou was.

» Posted By Joan On November 14, 2008 @ 05:16

Waarschijnlijk een totaal overbodige opmerking, Nicolas, maar ik neem aan dat je wel bekend bent met de pijnpoli die bij redelijk wat ziekenhuizen zijn ingesteld om chronische pijn te bestrijden? En verder veel sterkte gewenst, ik hoop dat je de hulp vindt die je zoekt.

» Posted By Joan On November 12, 2008 @ 22:27

Echt heel verschrikkelijk lang geleden, ik was toen 26 jaar (nu 58), heb ik ook een – haast geslaagde – zelfmoordpoging gedaan. Ik had het redelijk effectief aangepakt, 200 Tegretol-tabletten die mijn moeder slikte tegen aangezichtspijn, en daarbij flink wat whiskey. Ik was helemaal niet bang toen, dat is eigenlijk wat ik me voornamelijk herinner, dat ik in een soort trance was toen ik die pillen zat te slikken, met steeds een slok whiskey naar binnen spoelde. Ik had er ook niet mee kunnen stoppen toen, handje pillen, slok. Handje pillen, slok. Dat ik nog leef, kwam omdat ik gevonden werd door mijn moeder. Weliswaar woonde ik allang niet meer thuis, maar om de een of andere reden was ik er toen wel, waarschijnlijk omdat ik heel erg depressief was toen en ze het waarschijnlijk veiliger vonden me dan maar even tijdelijk in huis te nemen, dat weet ik niet meer. De redenen waarom ik zo depressief was geraakt weet ik nog wel. In elk geval, mijn moeder was weg gegaan en zou die dag niet terug komen. Ik weet ook nog wel dat in de gemoedstoestand waarin ik toen verkeerde ik absoluut niet heb bedacht wat ik er anderen mee aandeed. Ik voelde me zo totaal niets waard, zo ongewenst, dat ik echt niet had kunnen geloven toen dat het iemand ook maar een fluit zou interesseren. Ik weet niet meer waarom mijn moeder veel eerder thuis kwam dan gepland, ze vond me in elk geval tijdig en heeft direct een ambulance gebeld. Van die rit weet ik nog vaag dat de ambulancebroeder probeerde me wakker te houden, en het uitpompen van mijn maag kan ik me ook nog vaag herinneren. Daarna hebben ze me in bed gelegd, ben een keer wakker geworden en probeerde op te staan, wat absoluut niet lukte, ik was half verlamd en toen ik het toch probeerde ben ik met m’n hoofd op de rand van het nachtkastje gedreund terwijl m’n benen nog in bed lagen, ik weet nog dat ik met m’n hoofd naar beneden hing uit dat bed en dat er drup, drup, drup, bloed uit mijn wenkbrauw op de grond viel (er zit nog steeds een bobbel en littekentje). Daarna hebben ze me vastgebonden in bed en ik heb haast 2 dagen geslapen. Daarna kon ik nog steeds niet lopen, ik moest in een rolstoel gereden worden naar de psychiater die ze in dat ziekenhuis ook hadden. Ik kon ook nauwelijks praten, ook half verlamd. Ik weet nog goed wat de eerste vraag was die de psychiater stelde: “Besef je je wel wat je je ouders hebt aangedaan?”. Ik klapte toen volledig dicht. Heb niets meer gezegd, geen vraag beantwoord. Het duurde daarna nog 9 jaar voordat ik goede en effectieve hulp kreeg. En suicidaliteit, het is wat mij betreft iets uit een vorig leven, dat ik me nog vaag herinner maar niet meer een relatie heeft tot de overwegend gelukkige vrouw die ik al vele jaren ben. Maar hopelijk zijn er inmiddels psychiaters met iets meer inlevingsvermogen, die zo’n wat mij betreft misdadige vraag niet meer stellen aan iemand die zoiets uiteraard niet doet vanuit een opwelling van kom, wat gaan we vandaag eens doen? Zelfmoord plegen? Je bent diep wanhopig voordat je zo’n stap zet. Je ziet geen alternatieven meer. Terwijl die er vrijwel altijd wel zijn.

» Posted By Joan On October 02, 2008 @ 21:59

TNTY 4: Beter internet

Dank je wel. Zal het inderdaad ook wel kopen, als ze het hier bij Donner hebben. Ik zou wel aanbieden die artikelen te vertalen, maar heb thuis geen goed Engels woordenboek, alleen een oud E/N woordenboekje, daar lukt het niet mee.

» Posted By Joan On June 13, 2008 @ 18:03

Kun je hier in een paar zinnen zeggen wat het verschil is tussen gewoon conventioneel Internet en Web 2.0? Het zegt mij namelijk helemaal niks. Natuurlijk kan ik ook het boekje kopen, dus “koop boekje” volstaat als het niet in een paar zinnen uit te leggen is.

Ik kan wel iets zeggen over mijn herinneringen aan Internet. Ooit, weet niet meer wanneer maar lang geleden, sprak ik op een borrel 1 van de Nederlandse pioniers van Internet. Ik vond het niet zo’n boeiende man en ik begreep het ook allemaal niet zo echt erg goed wat hij zei, kon zeker niet bevatten op dat moment welke consequenties Internet zou gaan hebben voor het dagelijks leven. Maar ik was toen volop aan het solliciteren dus gebruikte de info bij mijn daaropvolgende sollicitatie, bij het Landelijk Bureau Leeftijdsdiscriminatie. Dat gesprek liep als een trein, tot mij werd gevraagd hoe ik dacht dingen in de openbaarheid te gaan brengen. Ik zei toen dat ik Internet als nieuw medium daarbij zeker zou gaan inzetten en zag de verveling toeslaan in de ogen van de tot op dat moment enthousiaste voorzitter van de sollicitatiecommissie. Jaja, Internet. Zij had er al helemaal nooit van gehoord, en die sollicitant had misschien eens een bel horen luiden maar wist zeker niet waar de klepel hing (en dat was waar).

Ik werd afgewezen maar kreeg al snel een andere baan, waar een PC Prive project bestond (bestaat dat eigenlijk nog?). Dus ik aan de computer. Ik weet nog dat het ding werd afgeleverd, in dozen. Toen de bezorger weg was, en al die dozen daar stonden, ben ik echt ontzettend gaan huilen. Dat weet ik nog echt erg goed, dat ik, en ik ben geen huilerig type, zo moest huilen. Alsof ik op dat moment kon voorzien dat iets zijn intree deed in mijn zo veilige huis, op dat moment ook al een paar jaar niet door televisie verstoord want die was stuk gegaan en dat bleek goed te bevallen, en dat dit iets nooit meer zou vertrekken.

» Posted By Joan On June 12, 2008 @ 18:02

EenVandaag, 1 oktober 2007: Pink Ribbon

Had nog niet gekeken naar dit item toen ik mijn commentaar elders plaatste. In de eerste plaats: Je moet dit breder zien dan Pink Ribbon Nederland. Natuurlijk ga ik ook over m’n nek van een mobieltje met een roze strikje en ik zei elders al dat vrouwen in Nederland, met de toch over het algemeen goede zorg hier en goede verzekeringen, dit op zich niet nodig hebben. De Pink Ribbon actie echter is internationaal. Het zou aanmerkelijk doelmatiger zijn als op beleidsniveau eerst Europabreed en dan intercontinentaal doelen werden gesteld vergelijkbaar met bijvoorbeeld de millenniumdoelen. En dat op elk continent. Zolang dat niet zo is, vind ik álle aandacht voor borstkanker goed, zeker omdat het zo veel voorkomt. In de Netwerkreportage zit ook een vrouw van de Pink Ribbonorganisatie, die zegt dat het heel goed is dat vrouwen er op attent worden gemaakt dat bewegen één van de manieren is waarop je het risico op borstkanker terugdringt. Het is niet een vrouw waarnaar gelijk je sympathie uitgaat, zoals wel naar Karin bijvoorbeeld in de zelfde reportage. Maar daarmee heeft die vrouw niet minder gelijk, en als er vrouwen zijn, als bijvoorbeeld de vrouw die hier een tijdje terug schreef bij het item over roken, die zich daardoor gesteund en beter geinformeerd voelen, wat is daar dan mis mee? Waarschijnlijk is er mis mee dat borstkanker niet eerst even kijkt wie ze treft. Zodat vrouwen die bijvoorbeeld helemaal niks hebben met Gerard Jolink (weet niet of die zijn naam al aan de Pink Ribbonactie in Nederland heeft geleend) wel ineens worden meegesleurd in een carnavalskraker tegen borstkanker (bij wijze van spreken). Borstkanker is niet politiek correct in het vinden van haar slachtoffers. En gelukkig maar, dat dát soort afwegingen niet gelden. Inmiddels krijgt namelijk één op de acht vrouwen in Nederland deze toch echt heel nare ziekte.

» Posted By Joan On October 06, 2007 @ 03:34

Desmet live, 1 oktober 2007: ‘Open en bloot’

Ik vond dit niet zo’n goed interview. Een beetje als “Karin Spaink vertelt hoe het is om kanker te hebben”. Mensen gaan al een ontelbaar aantal jaren op een ontelbaar aantal wijzen en in ontelbare hoeveelheden dood aan kanker. Jij zit in dit interview een beetje te doen of het een nieuw ontdekte ziekte is. Dat komt eerlijk gezegd op mij wat alleenbelevend over.

» Posted By Joan On October 06, 2007 @ 03:55

Het drama van technologie

Die fascinatie met de contrapties op Robodock kan ik me goed voorstellen. Ik vind dat soort dingen ook verrukkelijk.

Wat de Big Brother awards betreft, ik vind het echt heel erg goed dat in de categorie personen het publiek eruit kwam. Ik vind het fascinerend dat een volk dat in de jaren zeventig nog te hoop liep om een volkstelling tegen te houden, waarbij onder andere op religieuze achtergrond werd geregistreerd, nu zelfs geen enkele discussie meer voert over de uitwisseling van persoonsgegevens als je simpelweg een tripje naar New York wilt maken, om maar een enkel voorbeeld te noemen. En dat is maar een heel klein tipje van een ijsberg van aan jou als inidviduele burger gekoppelde gegevens die tegenwoordig voor instanties voor het oprapen liggen. Daarbij lijkt de argeloze burger te denken: “Als je maar niks fout doet, dan geeft dat toch niet?”. Dáár kun je al je vraagtekens bij zetten. Maar daarnaast worden zo veel totaal onschuldige mensen het slachtoffer van de paranoide hang van overheden alles over hun burgers te weten. En dan geeft het wel degelijk. Dat kan de meest afschuwelijke gevolgen hebben, en dan vecht je tegen anonieme databanken waar een gegeven verkeerd gekoppeld is.

» Posted By Joan On September 28, 2007 @ 17:08

Zeur niet!

Wat grom schrijft over mannen is trouwens waar. In Zuid Amerika is het (als je tenminste niet behoort tot de grote groep van de armen) volkomen normaal om zowel als man als vrouw van alles aan je te laten verbouwen. Mannen laten daar strakke kontjes zetten en borstpartijen waardoor het lijkt of ze dagelijks in de sportschool zitten, de penisverlengingen en verjongingen zijn ook standaard. Vrouwen worden er op aangesproken, zelfs door de eigen huisarts, dat ze toch iets aan die borsten kunnen laten doen, ook als ze er zelf niet mee zitten dat die een maatje kleiner zijn dan standaard. Mijn vraag blijft: waarom?. Is één van jullie ooit verliefd geworden op een ander vanwege diens borstomvang? Heeft één van jullie een ander ooit extra leuk gevonden vanwege de gevulde opgespoten lippen? Waarom is het sowieso een pré als mensen zeggen dat je er nog goed uitziet ‘voor je leeftijd’? Vele, vele jaren geleden, ik was zelf nog piepjong, had ik een erg leuke collega, sprankelend, grappig. Ze zei eens, als grap: Ik wou dat ik jong, mooi en rijk was. Waarop één van de andere medewerkers zei: ‘Ach, mevrouw X, u heeft uw tijd gehad’. Waar slaat dat op? Is de enige waarde van een mens een glad vel, een standaardmaat, de juiste proporties wat gezicht en lichaam betreft? Waarom willen mensen zich onderscheiden op grond van de mate van perfectie van hun uiterlijk, en als daar zoveel gesnij en geprik en wegzuigerij en opspuiterij voor nodig is, maakt dat dan gelukkig? Ik geloof er niks van. Laatst las ik over een onderzoek dat is gedaan waaruit bleek dat vrouwen die een borstvergroting hebben laten doen drie keer vaker zelfmoord plegen dan vrouwen die zo’n ingreep niet hebben ondergaan.

» Posted By Joan On September 23, 2007 @ 01:47

Ik zie trouwens dat ik het woord narcisme gebruik, terwijl jij het in je stukje absoluut niet gebruikt. Dat komt waarschijnlijk omdat ik ook een discussie heb gehad over dit onderwerp met vriendinnen, die een stuk jonger zijn dan ik en die het allemaal wel overwegen. Botox, borstvergroting, ééntje kon zich zelfs een vaginacorrectie voorstellen. Ik heb toen zelf het woord narcisme gebruikt en dat is kennelijk blijven hangen in mijn achterhoofd toen ik reageerde. Maar ik vind dat wel. Natuurlijk is het hemd nader dan de rok, en dus kun je best lijden, overigens alleen omdat je maatschappelijk kennelijk normen worden opgelegd over de standaardmaat waaraan je zou moeten voldoen, onder je gebrek aan cup B of C of je surplus daaraan om het maar even bij borsten te houden. Maar dat je dan ook niet kunt denken: ach nou ja, de meeste mensen op deze planeet hebben al niet eens te eten, dan heb ik het toch wel erg goed getroffen dat in deze welvaartsstaat mijn enige makke is dat m’n bórsten niet perfect zijn, ik vond het zelf narcistisch. En kwam daar in mijn bijdrage hierboven, verder nagedacht hebbende, op terug.

En ik ben het niet met jou eens, Karin, dat het er niet in zit dat vrouwen een onhaalbaar schoonheidsideaal krijgen opgelegd. Dat krijgen ze wel. Het tragische is dat ze, hoe intelligent ze soms ook zijn, zich dat láten opleggen. Ook al hebben ze hun sporen al ruimschoots verdiend met juist de zaken die jij noemt, excelleren in hun werk, combineren van kinderen met een carriere, dat hebben ze allemaal al gedaan maar ze willen het zó goed doen dat ook het uiterlijk aan alle maatschappelijke normen moet blijven voldoen. Dus denk ik niet dat lachen over de bierbuiken van mannen of hun kaalheid de oplossing is. Vrouwen zouden zich eens moeten afvragen waarom ze zelf vinden dat ze elk individueel zo heel erg nodig perfect zouden moeten zijn. Van wie moeten ze dat zijn, en waarom?

» Posted By Joan On September 21, 2007 @ 01:46

Ik vind het een moeilijk onderwerp. Kun je het afdoen met narcisme, of is er iets verkeerd gegaan binnen de maatschappij, dat dit soort maatstaven van perfectie worden aangelegd? Zelf heb ik ooit een borstverkleining gehad. Ik was toen 20. Het is inmiddels dus 37 jaar geleden. Het was niet omdat ik dat zelf wilde, mijn moeder vond grote borsten ordinair en ik kreeg ze al op m’n 11e. Toen ik 17 was werd ik voor het eerst meegesleept naar een plastisch chirurg (volgens mij één van de zeer weinige toen nog, Vermeulen heette hij geloof ik, in het Dijkzigt Ziekenhuis) en wat mij altijd nog bijstaat is de absolute verontwaardiging van die man naar mijn moeder, waarmee hij zei: ‘mevrouw, zou u dat kind niet eerst eens laten uitgroeien!!’. Drie jaar later moesten ze er toch aan geloven en ik weet nog dat ik daar zat, de nacht voor de operatie, in tranen. Je moest zelf toen (weet niet of dat nog zo is) die borsten wassen en inzwachtelen en ik weet nog hoe ik daar zat, die borsten strelend, tranen met tuiten huilend, en zei: ‘het is jullie schuld óók niet, hoor’. Ik had namelijk op 20-jarige leeftijd nogal sterk het gevoel dat ik niet voldeed aan maatstaven die kennelijk gesteld werden, deed erg mijn best er tóch aan te voldoen en het lukte nooit. Inmiddels ben ik 37 jaar verder, ik draag mijn rimpels met ere en zou het zelfs niet overwegen er ooit Botox in te laten spuiten want waarom? Wat is er mis met rimpels, wat is er mis met ouder worden, wat is er mis met grote borsten, of kleine? Helemaal niks, rimpels horen bij het ouder worden, kleine of grote borsten ontwikkelen zich in je lichaam en het heeft allebei z’n charme. Kan ik nu zeggen, zo heel veel jaren ouder, autonoom, mijn eigen beslissingen nemend. Maar ik vraag me wel af hoeveel vrouwen wat aan zichzelf laten verbouwen zonder dat eigenlijk zelf te willen, onder druk van een samenleving die irreele eisen stelt waaraan niemand kan voldoen, onder druk van een partner, onder druk van vriendinnen, onder druk van een arbeidsmarkt waarop ze nog mee willen. En in hoeverre dat met narcisme te maken heeft. Eerder misschien uit angst. Angst niet geaccepteerd te worden, angst afgewezen te worden. Wat mij brengt tot de vraag waarom je eigenlijk zou wí­llen behoren tot een maatschappij die als maatstaf zou stellen dat je tot zelfverminking overgaat om erbij te horen. Zelf draag ik inmiddels liever mijn rimpels met ere. Zonder zelfs ooit maar te overwegen er Botox in te laten spuiten.

» Posted By Joan On September 21, 2007 @ 01:46

Beauty and the nerds

Het ga je goed, JuZo.

» Posted By Joan On August 20, 2007 @ 02:12

Wat een leuk en inspirerend artikel is dit! Geeft echt zin om te gaan experimenteren.

» Posted By Joan On August 15, 2007 @ 02:10

Persoonlijk is niet langer privé

Ja, dat zei Henk ook al, Thomas. Jullie denken er dus min of meer hetzelfde over. Misschien hebben jullie gelijk, ik kan dat slecht beoordelen omdat ik geen enkele fascinatie heb voor virtuele werelden. Heb een keer op second life gekeken en vond dat stomvervelend, en heb eens een game gedaan (weet niet eens meer welke) en dat gaf ook geen aanleding dat nog eens te proberen. Misschien redeneer ik teveel vanuit mijn eigen realiteit, als ik denk dat het wel mee zal vallen met dat overslaan van hoofdstukken in de vorming vanwege het langdurig verblijf in virtuele werelden waar Henk bang voor is. Gewoon omdat het me niet boeiend en fascinerend genoeg lijkt, en ook omdat ik ervan uitga dat er invloed is van de sociale omgeving. Maar het kan heel goed zijn dat ik me ontzettend vergis, reden te meer om blij te zijn dat ik straks weer lekker in Brussel zit, want volgens mij zitten Belgen lang niet zo veel achter de computer als Nederlanders. Is sowieso een blijer volk, het Belgische.

» Posted By Joan On August 12, 2007 @ 02:31

Ja, daar zou ik graag naartoe willen, maar ik heb geen tijd meer om nog naar Den Bosch te gaan. Ik ga wel nog naar Kassel, naar de Documenta, en zie daar al zeer naar uit. En ben voor het eerst in mijn leven in Wenen geweest en heb daar ook de prachtigste dingen gezien, o.a. in de vele echt erg goede musea die de stad telt. Wat dat ouder worden betreft, dat is natuurlijk lang niet iedereen, die dat als schrikbeeld heeft. Ik kan niet zeggen dat ik de kwabben onder mijn bovenarmen verwelkom en ik kreeg laatst foto’s en schrok me dood, ze zeggen wel eens dat elk mens een soort innerlijke leeftijd heeft en daar hoort bij mij m’n uiterlijk geleidelijk aan niet meer bij. Maar verder vind ik ouder worden nog steeds erg prettig. Juist het je steeds meer bewust worden van hoeveel tijd je nog wel hebt waarschijnlijk (ik ga daarbij altijd van de sterfleeftijden van m’n ouders uit, het genetisch materiaal dat jij al noemde). En zie er echt naar uit wat ik allemaal in die tijd nog kan doen! Mezelf kennende zal dat ook wel gebeuren. Vind ik óók al zo prettig van ouder worden, dat je jezelf beter leert kennen en geen enkele moeite meer doet ‘erbij’ te horen, de onzekerheid van vroeger overgaat en je tegelijkertijd meer oog krijgt voor anderen. Maar we gaan nu wel heel erg off-topic. Kleine poging terug te gaan naar het onderwerp: Met mijn nieuwste mobiele telefoon kan ik echt álles (geen idee natuurlijk hoe het werkt en te ongeduldig de gebruiksaanwijzing te lezen). Maar afgezien van bellen en SMS’en kan ik nog van alles wat, mailen, het is tevens een i-pod, ik kan er video-filmpjes mee maken en foto’s natuurlijk en nog veel meer. Had ‘m in Brussel in gebruik genomen, en in Rotterdam was het schermpje ineens anders. Ik dus van alles geprobeerd, maar er bleef één of ander raar molentje in een grasveld staan, terwijl in Brussel een prettig landgoed op het schermpje stond. Het heeft een tijdje geduurd (tot ik in Duitsland in de trein zat) voordat ik me realiseerde dat bij elk overschrijden van een landsgrens een ander beeld oppopt. Nog langer duurde het voordat ik doorhad dat mijn telefoontje tevens een barometer is, en ik aan de hand van de hoeveelheid wolken op de verschillende fotootjes kan zien wat voor weer het is. Weliswaar weet door mijn mobiele telefoon de overheid, mocht zij zich daarvan op de hoogte willen stellen, ook altijd waar ik mij bevind en zullen inmiddels telefoons door criminelen ongetwijfeld worden ingezet om zich een vals alibi te verschaffen. En in musea vind ik het uiterst, uiterst irritant dat ondanks een verbod op fotograferen iedereen tegenwoordig met z’n telefoontje loopt te klikken. Maar ik vind het toch zonder meer een goede ontwikkeling waarvan de positieve kanten nog onvoldoende worden benut. Zeker als je met de broze gezondheid van Helene Schjerfbeck een hoge leeftijd behaalt. Eén uitje per jaar, per koets, om te zien hoe de bosanemoontjes bloeiden, en verder een onvermogen zich nog verder te bewegen dan de volgende kamer, het lijkt me niet aangenaam. Dan kunnen moderne communicatiemethoden toch enige verlichting brengen, denk ik.

» Posted By Joan On August 10, 2007 @ 02:30

«« Back To Stats Page