Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 5453
Comments Posted By Joan
Displaying 0 To 0 Of 0 Comments
Nou Thomas, bedankt voor de bemoedigende link. Ik bedoel, weliswaar zal ik mijn rimpels niet meer kwijtraken, ook mijn onderkin niet, en ik hoorde vanavond Jane Fonda in een STER-spot een creme aanprijzen waarmee ze haar gezicht kon ‘ontkreuken’ wat mij weer niet echt moed gaf voor de toekomst, maar de AEX kan wel terug naar betere tijden (hoop ik). Ik ga maar niet meer kijken hoeveel er vandaag weer af is en ooit als de recessie die nog komen moet voorbij is weer eens een kijkje nemen. Want ik merk dat ik er toch niet vrolijk van word. Ik ben gewoon een sucker. Ooit toen ik dat huis kocht, eind jaren zeventig, had ik mijn handtekening nog niet op het koopcontract gezet of de huizenmarkt stortte echt gigantisch in, dat appartementje was nog maar de helft kwijt, en de rente steeg naar astronomische hoogte over die volle hypotheek over dat toen veel te hoge bedrag. En gelukkig in de liefde ben ik ook al niet. Dat is zo’n volkswijsheid die in mijn geval in elk geval totaal niet opgaat. Wel goed in het bedenken dat er altijd wel weer een andere tijd komt, dat realiseer ik me altijd goed, zowel als ik echt heel gelukkig ben als wanneer ik in mineur ben. Ik vind de hele tijd niet prettig momenteel. Al dat gedoe over veiligheid, al die opgefokte toestanden en spoeddebatten, al die repressie, al die arme alleenstaanden die nu huisbezoeken gaan krijgen of ze de boel niet tillen en stiekempjes samen wonen, iets wat vroeger nog alleen gebeurde als er een ernstig vermoeden van fraude was, ik vind echt niet dat Nederland er leuker op wordt.
» Posted By Joan On October 17, 2008 @ 02:17
Ik kan er allemaal de humor wat minder van inzien. Heb noodgedwongen mijn huis waar ik al 30 jaar woonde moeten verkopen aan een projectontwikkelaar. Klein appartementje, niet veel waard. Omdat ik momenteel geen hypotheek kan krijgen omdat ik geen vaste aanstelling heb, heb ik het geld tijdelijk ‘geparkeerd’ in beleggingen in de hoop dat ik over een tijdje weer een ander klein appartementje zal kunnen kopen. Gewoon heel conventionele beleggingen, niet speculatief tenzij je beleggen, dat toch al heel lange tijd als heel normaal werd gezien, sowieso wil zien als je geld vergooien in een casino. Ik heb heel bewust belegd, duurzaam en bijvoorbeeld ook in klimaatfondsen, omdat ik het belangrijk vind dat daarin geinvesteerd wordt. Het is inmiddels zo’n 11 maanden terug, de AEX-index stond nog boven de 500. Inmiddels ben ik ruim 30.000 euro kwijt, een nieuw huis zal ik dus nooit meer kunnen kopen en de aanvulling op een door veel pensioenbreuken erg klein pensioen, dat is afwachten, of het niet zo zal gaan als met 1 bedrijf waarin ik aandelen kocht en dat helemaal failliet is gegaan inmiddels. Ik hoop dat de rest op termijn toch weer wat opkrabbelt. Maar ik vind er echt niks grappigs aan, het is echt niet zo dat mensen die beleggen allemaal dikbuikige heren met sigaren zijn die denken binnen te gaan lopen. Er zijn ook mensen, zoals ik, die bewust beleggen in fondsen waarvan ze denken dat die goed zullen uitpakken niet zozeer voor de eigen portemonnaie, maar voor een leefbare wereld in de toekomst. Als niemand meer investeert, zullen er ook geen nieuwe initiatieven van de grond komen om bijvoorbeeld milieuschade tegen te gaan.
» Posted By Joan On October 16, 2008 @ 15:02
Gefeliciteerd met de publicatie! Dat ga ik zeker kopen. Weet eigenlijk niet of ik hier ooit mijn ervaring met de medische stand heb vermeld, destijds toen ik borstkanker had, maar het kan er nog wel bij als voorbeeld van hoe het niet moet, en hoe het door een andere arts heel goed hersteld werd.
Ik bleek destijds borstkanker te hebben. Als je huisarts op je voicemail staat en op bezorgde toon zegt dat je toch nog even voor een extra controle naar het ziekenhuis moet, naar aanleiding van de uitslag van het bevolkingsonderzoek, dan zie je al iets van een bui hangen, dus ik heb steeds dierbaren meegenomen. Naar de onderzoeken, naar de uitslag. Ik weet nog dat ik echt raar reageerde op de roentgenfoto waar een tumor duidelijk waarneembaar zichtbaar was, met daarnaast de foto van de andere borst zonder knobbeltje. “Ja maar, dat kan toch best toeval zijn? Dat kan toch best volgende keer weer weg zijn?”. Beetje vreemd voor een zo rationele dame, maar je reageert toch raar. Toen het ook kwaadaardig bleek, vroeg ik aan de vriendin die bij me was: “Luister jij even wat er gezegd wordt? Ik kan me even niet concentreren”. Voor mij stond kanker gelijk aan dood, ondanks het ook toen al hoge percentage aan genezen kankergevallen. Dat kwam omdat – dat zal toeval zijn – echt elk mens dat ik in mijn leven gekend heb dat door kanker getroffen is, tot ik het zelf kreeg, er aan dood is gegaan. Bovendien wist ik toen nog niets van borstkanker. Daar ben ik me pas later in gaan verdiepen. Maar goed, borstbesparend geopereerd, heel kort daarop voor een tweede keer, gelukkig nog steeds borstbesparend, omdat er in het weefsel rond de weggenomen tumor meer kankercellen waren aangetroffen (dat dit heel vaak voorkomt wist ik toen ook nog niet, het was voor mij slechts een bevestiging van: zie je wel, ik ga dood). Van de twee volledige narcoses in korte tijd heb ik trouwens erg lang last gehad. Dat geeft een fikse tik aan je lichaam en ook simpelweg aan je denkvermogen. Vervolgens ontstond een controverse tussen de chirurg en de radioloog. Volgens de eerste was 5 jaar hormoontherapie na de bestraling voldoende, volgens de tweede moest ik voor bestraling eerst 4 tot 6 chemokuren hebben. Chemo (je doet aan patient echt niet aan diepgaan onderzoek op zo’n moment) stond voor mij weer gelijk aan: Zie je wel, ik ga dood. De chirurg zei dat de radioloog echt geen gelijk had, en uiteindelijk, het was in december, op een kille, koude dag, ging ik naar de Daniel den Hoedkliniek (zoals het EMC in Rotterdam nog steeds heet) om opgemeten te worden voor de bestralingen. Voor de eerste keer zonder iemand mee te nemen, nare verrassingen konden me bij een opmeting niet overkomen, dacht ik. Iedereen die bestraald is weet, dat het een kwestie van passen en meten is. Je ligt in een stoel, je mag je niet bewegen, er wordt apparatuur ingesteld en bijgesteld. Terwijl ik daar lag, kwam de radioloog naar me toe en zei: Mevrouw X, u mag me nu geen antwoord geven want u mag niet bewegen, maar: IK HEB GELIJK! Ik heb hier met een collega overlegd en die is het volledig met mij eens, u moet eerst 4 tot 6 chemokuren hebben. Het heeft dus ook eigenlijk geen zin dat nu die berekeningen worden gemaakt voor de bestraling, want door de chemo verandert er veel en er zullen daarna andere berekeningen moeten worden gemaakt.
Ach ja. In m’n uppie, die keer. Ik ben redelijk stabiel, dus toen ik buiten kwam (koude, gure wind) dacht ik bij mezelf: Ik ga niet met zo’n onnatuurlijke pruik lopen. Ik ben de stad ingegaan en heb 7 mutsjes gekocht, voor elke dag van de week een andere. En een afspraak gemaakt met de chirurg. Die was zonder meer geschokt, zei: ik kan nu wel zeggen dat die man niet spoort, dat IK gelijk heb, maar ik kan me goed voorstellen dat je daar geen enkel vertrouwen meer in hebt. Dus ik zal gelijk een afspraak met je regelen voor een autoriteit op het gebied van borstkanker (dat was een bekende hoogleraar). En verder zal ik zorgen dat je nooit meer met die radioloog in aanraking komt. Ik neem alle controles, ook de zijne, voortaan voor mijn rekening.
Ik bleek geen chemo nodig te hebben. Dat had ook de radioloog, die was uitgegaan van verouderde borstkankerprotocollen, moeten weten. Ik heb de man nooit meer gezien en heb helaas, ik had er de energie niet meer voor, ook geen klacht tegen hem ingediend.» Posted By Joan On October 03, 2008 @ 14:39
Knap hoor, om dan toch dat duikbrevet te halen. Want het zal toch even een heel angstige tijd zijn geweest. Ik vind dat zonder meer het nare van kanker gehad hebben. Bij alles wat anders voelt in je lijf dan normaal denk je dan “het zal toch niet?”. Heel erg en onverklaarbaar moe: “het zal toch niet?”. Raar gevoel in hoofd: “het zal toch niet?”. Dat geldt met al die kankeroverlevers voor hele volksstammen in Nederland en meestal hou je dat soort gedachten voor jezelf omdat je niet dramatisch wilt overkomen, maar het is denk ik een voor velen herkenbare angst. Gelukkig dat het niks was.
» Posted By Joan On November 01, 2008 @ 03:45
Ja inderdaad, HenK. Je kunt er trouwens ook voor kiezen JuZo’s opwekkende mededelingen aan de herstellende mens over te slaan, dat doe ik al lange tijd. Door jouw bijdrage las ik het weer eens (beter worden van een ernstige ziekte is topsport, volgens JuZo) en hij lijkt een heel grote behoefte te hebben te denken dat je alles zelf in de hand kunt hebben. Dat je zelf een voorname bijdrage levert, de voornaamste eigenlijk, in je herstel. Als JuZo dat nou nodig heeft om de ook voor hem onmiskenbaar naderende dood (uit andere bijdragen van zijn hand heb ik begrepen dat hij al lange tijd met pensioen is) minder beangstigend te maken, ach, hij gaat z’n gang maar.
Wat jouw eigen bijdrage bij 21 betreft trouwens, hoewel zonder fanatisme pas ik daar wel enigszins in. Ik rook niet, drink niet tot heel matig, eet geen vlees (wel vis), loop elke dag minstens 6 kilometer, zwem regelmatig. Weliswaar ben ik mijn laatste kankercontrole vergeten en daarna ook vergeten een nieuwe afspraak te maken, zendmasten kunnen me gestolen worden, voedingssupplementen neem ik niet op zo nu en dan, als ik eens een griepje heb gehad, een multi extra vitaminepil van Atrium na, maar ik leef wel heel gezond. Desondanks heb ik totaal niet de ambitie om oud te worden, laat staan dat het mijn ultieme doel zou zijn. Ik vind het gewoon prettiger, voel me er evenwichtiger bij, om gezond te leven. Ik vraag me zelfs wel eens af, nu ik al vele jaren uiterst matig drink (meestal niet dus) of de depressiviteit waar ik vroeger echt erg onder geleden heb niet heeft samen gehangen met mijn toenmalige gewoonte (die in het tijdsbeeld en mijn werkomgeving paste) om fors alcohol te drinken. En als ik tegenwoordig wel eens rook, krijg ik gelijk zo’n Speedy Gonzales-gevoel, als een opgedraaide tol. Tegenwoordig bestel ik via Internet mijn thee bij de kleinzoon van de voormalige Earl Grey in Engeland, en geniet daar erg van. Destraks bij de lunch even wat onbespoten worteltjes met een onbespoten appel door de sapcentrifuge gegooid, beetje kaneelpoeder erdoor geroerd, heerlijk. Ik leef gezond omdat ik mezelf graag in de watten leg. Maar toen ik deze week in “de Wereld draait door” de vroeger prachtig ogende actrices Willeke van Ammelrooy, Pleuni Touw en Petra Laseur zag en me weer verbaasde wat de tijd voor ravages kan aanbrengen, had ik weer het gevoel dat oud worden definitely not my cup of tea is. Had het er van de week met een vriendin over die ik al een jaartje of ruim veertig ken, hoe vaak zij tegenwoordig het gevoel had een begin van Alzheimer te hebben. Net zo vaak als ik gelukkig. Regelmatig dus. Zij maakt daarin alleen een andere keuze dan ik, zij zal het over zich heen laten komen als het toeslaat terwijl ik van plan ben er uit te stappen omdat ik het met mijn moeder heb meegemaakt en mezelf dat niet aan wil doen. Zag in NOVA vorige week weer beelden over gesedeerde demente bejaarden in een verpleeghuis, zag weer mijn dappere moeder daar zitten, in een rolstoel na 2 gebroken heupen, dement maar nooit zeurend, vreemd genoeg wel haar gevoel voor humor behouden waardoor de zusters haar – gelukkig – graag mochten. In Never, Never, Neverland ga ik dat zelf meemaken. Ik zie er alleen meerwaarde in als je religieus bent. Dan kun je jezelf nog wijsmaken dat je de beker tot de laatste heel bittere druppel hebt leeggedronken en dat dit je in een volgend leven zal helpen. Maar atheist zijnde en niet in reincarnatie gelovende, ben ik van plan bijzonder gezond te leven en ten volle van het leven te genieten, tot het zelfgekozen moment dat ik er uit zal stappen.» Posted By Joan On October 12, 2008 @ 14:55
Gisteren was ik in Wageningen op een symposium over verschillende eetculturen en daar sprak ook Lucas Reijnders. Heb gelijk de gelegenheid te baat genomen hem te vragen wat nou waar is van die berichten dat melk heel slecht zou zijn, ook als je geen last hebt van een lactoseintolerantie. Ik heb ook wel eens gehoord dat het zelfs averechts zou werken en osteoporosevorming-bevorderend zou werken. Hij zei dat melk op zich een goede voedingstof is, alleen het vetgehalte is hoog maar dat kun je ondervangen door halfvolle of magere melk te drinken. Het enige wat ongezond is, daar komt ook het osteoporose-bevorderend-verhaal vandaan, is het hoge fosfaatgehalte. Maar dat hoge fosfaatgehalte geldt niet alleen voor melk, maar voor alle voedingstoffen. Dom genoeg kwam ik er niet meer toe te vragen of je dat kon ondervangen door biologische melk te drinken, maar daar kom ik nog wel eens achter.
» Posted By Joan On October 06, 2008 @ 11:09
Nou, lukt niet om de link te geven, dan word ik spammy. Maar het was the breastcancer survivor network op Yahoo groups. Aangezien er 546 borstkankergroepen zitten op Yahoo, is het wel goed de juiste naam te zoeken. Degene die het heeft opgezet heet Kris L. en er zitten niet gek veel mensen, ruim 200. Mijn ervaring destijds was dat tussen veel sob stories en aandacht trekkende vrouwen (excuses bij voorbaat aan degenen die dit harteloos en te kort door de bocht vinden) ook veel echt goede info te vinden was, maar of dat nog zo is weet ik niet. Ik vond het ook prettig er als enige Nederlandse te zitten.
» Posted By Joan On October 04, 2008 @ 19:57
In de tijd dat ik nog erg bezig was met mijn borstkanker heb ik hier wel veel over gelezen, temeer omdat ik vegetarier ben en veel sojaproducten eet. Er was zeker geen eenduidigheid te vinden op dit gebied, en het had ook weer met de soort soja te maken. Het is teveel een klok/klepelverhaal voor mij om er nog zinnige uitspraken over te doen. Wel kan ik deze site aanraden als bron van informatie: http://www.hopkinsbreastcenter.org/library/
en ik zal even op zoek gaan naar de Amerikaanse gespreksgroep die ik toen gevonden had, want daar kwamen dit soort dingen ook regelmatig aan de orde. Die groep wordt geleid door een vrouw die af en toe een tantrum krijgt en mensen dan goed doordringt van het feit hoeveel zij doet en hoe de anderen het af laten weten (reden voor mij om op een gegeven moment af te haken) maar als je een vraag stelde kwam er altijd een goed onderbouwd antwoord op. Dus die link zal ik nog geven.» Posted By Joan On October 04, 2008 @ 19:36
En? Of is het afgelast vanwege dat verschrikkelijke weer dit weekend?
» Posted By Joan On October 06, 2008 @ 11:01
Succes dit weekend! Zou er niet aan moeten denken, met dit weer, verkleedpartijen in de buitenlucht bij water waar je dan ook nog in moet, maar jij en alle andere duikers: veel succes gewenst!
» Posted By Joan On October 03, 2008 @ 14:12
Als je het echt graag wilt, gewoon nog eens doen. En desnoods nog eens. Je hoeft er toch geen prestatieslag van te maken? Uit een eerder stukje maakte ik op dat je al een tijdje wilde leren duiken omdat je gefascineerd bent door de onderwaterwereld. Nou, er zijn weinig zekerheden in het leven maar dat die onderwaterwereld er blijft, daar kun je rustig van uit gaan. Dan hangt een week, een maand, of desnoods een half jaar of jaar er ook niet om. Bovendien, er is altijd een alternatief. Snorkelen, in niet te koud water, is ook een heel goede manier om de onderwaterwereld heel goed te kunnen zien. Een duikbrevet halen in een klimaat waar het water minder koud is trouwens ook. Dan kun je de reis altijd nog betalen door er een boeiend verslag van te maken en dat aan een tijdschrift te verkopen.
» Posted By Joan On September 29, 2008 @ 10:28
Heb net de herhaling van NOVA gezien, maar er lijkt nu toch wel echt iets te gaan gebeuren, ook naar aanleiding van de quickscan van de PVP. Er wordt in elk geval een onderzoek ingesteld. Het is trouwens wel erg opvallend dat de SP constant Agnes Kant inzet. Het is absoluut niet gebruikelijk dat de fractievoorzitter gewone debatten voert, zeker niet bij een grote fractie als de SP. Nou is zorg wel van oudsher haar thema, maar vorige week deed ze ook al het debat over de overlast gevende Marokkaanse jongens terwijl ze toch echt nooit justitie heeft gedaan. Marijnissen deed de Algemene Beschouwingen en een enkel lijsttrekkersdebat, maar ook dat liet hij vaak aan een meer ter zake kundig lid van de fractie over. Ik vermoed dus dat het een bewuste opzet is om Agnes bij het Nederlandse volk door de strot te rammen. Overigens had ze wel helemaal gelijk dat er iets moet gebeuren aan het personeelstekort. Hoewel dat wel makkelijk roepen is als je regeringsverantwoordelijkheid uit de weg gaat.
Maar heel goed dat er eindelijk wat lijkt te gaan gebeuren. De voorbeelden die werden genoemd, van maanden tot meer dan een jaar gesepareerd, het klinkt te gruwelijk voor woorden. Het roept bij mij sterke herinneringen op aan Jolanda Venema die in een zorginstelling naakt en geketend vast zat, met als motivatie dat ze dan tegen zichzelf beschermd werd. Aan de andere kant zou ik toch ook een lans willen breken voor de psychiatrisch verpleegkundigen. Ik ken iemand die het 15 jaar heeft gedaan en met hart en ziel. Maar ze was op een gegeven moment niet meer opgewassen tegen de toenemende agressie van sommige patienten, het tekort aan tijd door het personeelsgebrek, ze is iets anders gaan doen. De mensen die het volhouden, al zullen er vast ook slechte tussen zitten want dat is overal zo, verdienen toch zeker ook steun, dus ook voor hen ben ik blij dat de situatie hopelijk zal gaan verbeteren.» Posted By Joan On October 02, 2008 @ 03:01
Nou, je kunt niet zeggen dat het helemaal is overgewaaid, Thomas. Er moeten verbeteringen komen in een groot aantal GGZ-instellingen. Je cynisme over de politiek kan ik wel een beetje begrijpen. Als ik een grote kop zie staan in de digitale Volkskrant dat een spoeddebat is aangevraagd over de handhaving van het rookverbod in de horeca, dan vraag ik me ook wel af waar ze nog mee bezig zijn in Den Haag.
» Posted By Joan On October 01, 2008 @ 17:15
Grom is gewoon nog erg jong. Kom net terug van een heerlijk weekend wandelen in Limburg en reed met iemand mee terug die zei dat binnen onze groep elk mens wel dingen had ervaren die erg ingrijpend en beschadigend waren. Nare (echt)scheidingen, ernstige ziekte, plotselinge of soms ook niet plotselinge dood van mensen die je erg lief waren, een houvast in het bestaan vormden. Verder verkrachting, seksueel misbruik, en ga zo maar door en dat we toch allemaal van die goed in het leven staande mensen waren. Maar dat geldt natuurlijk voor elk mens in een zekere levensfase, althans voor elk mens dat zich durft te binden aan anderen en van anderen durft te houden. Daar zit een hele geschiedenis aan vast, met natuurlijk ook soms suicidale gevoelens, gevoelens van ernstige depressie, gevoelens van alles overweldigende angst. Dat hoort net zo bij het leven als vreugde, plezier, lachen, geluk. Maar om de een of andere vreemde reden wordt de schaduwzijde zelden of nooit, of alleen in heel intieme gesprekken, benoemd. Als mensen wat vaker zouden zeggen dat die gevoelens net zo bij het leven horen, en dat ze een prettig en goed bestaan zeker niet aantasten, dan zouden psychiatrische patienten zich wat minder vaak eenzaam, onbegrepen en in de kou gezet voelen. Denk ik althans. Ik zat destijds met heel “normale” mensen in die kliniek. Met een man die in de opruimdienst zat als iemand voor de trein gesprongen was. Die knapte toen het die laatste keer een bekende was. Met een vrouw die in een Jappenkamp gezeten had, en daarna altijd als verpleegster op de intensive care had gezeten. Die knapte toen haar hond doodging. Met een vrouw die haar scheiding niet had kunnen verwerken en toen ook haar kinderen was kwijtgeraakt. Gewoon mensen met onverwerkte trauma’s waar nog iets bovenop kwam, wat net niet meer te dragen was, althans op dat moment niet. Natuurlijk is dat iets anders dan een aangeboren psychiatrische ziekte, maar het duidt waarschijnlijk wel op een bepaalde kwetsbaarheid. Waar overigens niets mis mee is. Onkwetsbaarheid lijkt me op zich moeiliker om mee te leven. Maar elk van die mensen die ik hier beschrijf hadden in een staat van doorgedraaidheid ook nog gesepareerd kunnen worden. En als je bedenkt dat in die omstandigheden dus niet alleen Wim, maar 10 mensen, om het leven zijn gekomen, dan lijkt het me terecht dat er wat meer aandacht wordt geschonken aan de omstandigheden waarin psychiatrische patienten worden opgevangen, en dat wat minder wordt gedacht: dat is de ver van m’n bedshow, lekker verscholen in het groen.
» Posted By Joan On September 28, 2008 @ 22:24
Overigens vraag ik me wel af hoeveel mensen gevoelens als door Karin in haar bijdrage 16. beschreven zeker wel ervaren in hun leven, maar er hun mond over houden. Zelf heb ik me dus ooit, 23 jaar terug, laten opnemen in een psychiatrische kliniek. Tegen de wil van iedereen in eigenlijk. Van mijn familie, van mijn vrienden, zelfs tegen de psychiaters die me thuis bezochten heb ik moeten praten als Brugman. Terwijl ik dacht: Het is de enige plek waar ik nu nog veilig kan zijn, anders maak ik me van kant. Maar zeker ook in later jaren, toen het weer “goed” met me ging, overigens alleen nadat ik mij uiterst kwetsbaar had opgesteld naar een ander, heb ik wel eens ineengekrompen op m’n bed gelegen, in foetushouding, voor mezelf een mantra mompelend van “ikbenzobangikbenzobangikbenzobang”. Doodsbang. Bang om te desintegreren, bang om over de rand te raken. Goddank was ik in dat soort zeer zelden voorkomende omstandigheden alleen. En kon ik mezelf er weer uithalen. Ik ken erg veel mensen die zoiets nooit hebben meegemaakt. Ook veel, buiten de psychiatrie, die het wel ervaren hebben, gelukkig net zo weinig keren als ik. Maar de scheidslijn tussen ‘normaal’ en (ik zeg het maar grof) ‘gek’ is soms ragfijn. Als je aan de kant van de scheidslijn ‘normaal’ weet te blijven, toch net voldoende weerbaar blijft, en zeker als je er niet over praat dat je een doodenkele keer dit soort ervaringen wel gekend hebt, dan blijf je serieus genomen worden. Dus liegen veel mensen maar dat ze dat soort ervaringen echt helemaal niet kennen. Ga je over de scheidslijn, beland je officieel in het vakje ‘gek’, dan ben je natuurlijk niet aan de wolven overgeleverd. Veel psychiatrische hulpverleners hebben hart voor mensen, leveren adequate zorg. Sommigen ook niet en dan wordt zo’n verblijf extra naar. Zelf heb ik toen 23 jaar terug eens grappenderwijs (het was echt niet serieus bedoeld) gevraagd waar het touw werd bewaard in deze instelling, omdat ik toch maar dacht mezelf te gaan verhangen (natuurlijk een buitengewoon onhandige opmerking om te maken in een psychiatrische kliniek). Een medepatient ging dat gelijk melden bij de verpleging. En communicatie is altijd moeilijk, maar zeker in zo’n situatie. Better be safe than sorry, en ik belandde binnen de kortste keren op de gesloten afdeling, waar ik alleen geen IBS (met ingrijpende gevolgen voor de rest van je leven) kreeg, omdat uiteindelijk wel een beroep kon worden gedaan op mijn ratio en een verstandige onafhankelijke psychiater die erbij geroepen was zei: Je komt hier dit weekend toch niet meer weg, en als je instemt teken ik geen IBS. Had ik iemand getroffen die dat maar zonder meer getekend had, en het is maar een toevalstreffer dat je zo iemand niet treft, dan had mijn leven daarna er aanmerkelijk akeliger uitgezien. Wat ik prettig zou vinden, is dat meer mensen het gewoon zeggen. Van: meestal gaat het goed, maar soms zijn er omstandigheden dat het niet lukt. En dan wijk ik niet zo veel af van psychiatrische patienten die in een kliniek verblijven, alleen heb ik meer handigheid om mijn ‘gekte’ te verbergen. Zodat je een opname in een psychiatrische kliniek gewoon kunt noemen als een fase in je leven, en er niet een krampachtig stilzwijgen over hoeft te bewaren, terwijl het echt wel degelijk een onderdeel is van je bestaan. Soms een reddend onderdeel.
» Posted By Joan On September 25, 2008 @ 00:56
Er komt inderdaad, zag ik net toen ik naar de Regeling van Werkzaamheden in de Tweede Kamer keek, een debat in de Tweede Kamer over. Naast separeren binnen psychiatrische instellingen wordt dan ook het fixeren van mensen in zorginstellingen besproken.
» Posted By Joan On September 23, 2008 @ 16:30
Karin, ik heb het inderdaad over die mensen die Echt Niet Willen. Wat jij beschrijft is een situatie waarin een mens hunkert naar iemand die het even voor hem/haar overneemt, die de verantwoordelijkheid in handen neemt, die koestert en je niet overlaat aan jezelf. Maar lang niet iedereen heeft die wens. Zoals Eddy al schrijft, is het separeren vaak een ontluisterend gebeuren en ik ben blij dat hij er bij schrijft dat dit ook geldt voor de meeste hulpverleners. Niet voor alle dus, er zijn zonder meer ook mensen die niet op hun plek zijn binnen de psychiatrische hulpverlening en je zult er maar aan overgeleverd zijn in een omgeving waar je niets meer in te brengen hebt. En wat Eddy zegt, ik wou dat er een realistisch alternatief was voor separeren, ik ben met hem eens dat dwangmedicatie net zo of misschien nog meer traumatiserend kan uitpakken als gedwongen separatie. Maar als dat laatste dan toch gebeurt, zorg dan in elk geval voor voldoende toezicht. Kennelijk is in deze kliniek gedacht: die zit daar, daar hoeven we niet meer naar om te kijken. Gegeven het feit dat er al niet meer naar binnen gekeken KON worden, omdat de observatieruitjes zo bekrast waren dat dit niet meer kon. In de periode waar ik van spreek, 23 jaar terug, toen ik zelf was opgenomen werden ‘s nachts elk uur rondes gehouden bij de niet gesepareerde patienten (het woord clienten heeft er bij mij nooit zo ingewild) en dat gebeurde ook bij de mensen die gesepareerd waren. Dat is niet “onrealistisch” omdat geld en personeel ontbreken, want we hebben het over de zelfde welvaartsstaat Nederland, alleen in een andere periode. Het is dus slechts een kwestie van prioriteiten stellen binnen je beleid. Natuurlijk zullen ook dan niet alle calamiteiten te voorkomen zijn, maar persoonlijk vind ik het van de ratten besnuffeld dat deze man daar ook nog ruim 8 uur heeft gezeten zonder dat ook maar iemand naar hem omkeek. Daarom vind ik dat ook de politiek hier een taak heeft.
» Posted By Joan On September 23, 2008 @ 10:30
Zie op Teletekst dat de kliniek nu – voorlopig – geheel gesloten is. Dat is dan goed nieuws voor andere kwetsbare mensen die daar opgenomen waren, al is het heel tragisch dat weer zoals het aloude spreekwoord luidt de put gedempt wordt nadat het kalf verdronken is.
Wat je schreef Karin, dat een isoleercel ‘niet altijd’ slecht is, ik ben graag geneigd dat te geloven en een verblijf binnen zo’n cel dat niet wordt ingezet als dwang- of beheersmiddel, maar als alternatief dat op vrijwillige wijze gekozen kan worden kan er denk ik inderdaad toe dienen mensen tot rust te laten komen. Maar het wil er bij mij echt niet in dat als mensen krijsend, gillend, tegenspartelend en volledig tegen hun wil (of die op dat moment nou in vrijheid gevormd kan worden of niet) zo’n cel worden ingesleept dit enig werkelijk nut kan hebben. Ik heb zelf in een lang verleden, inmiddels 23 jaar terug, kortdurend verbleven in een psychiatrische kliniek, ook korte tijd op de gesloten afdeling omdat dat bij de standaard intake hoorde ter observatie, en hoor het gekrijs en het gehuil nog van de mensen die gedwongen naar zo’n cel werden gebracht door fors uit de kluiten gewassen verplegers. In mijn opinie worden mensen op die manier alleen kapot gemaakt, van krassen voorzien, als minder dan een gemiddeld mens gezien en behandeld. Zelfs de enkeling die daaraan geen trauma’s overhoudt maar achteraf kan zeggen dat een op hol geslagen fantasie tot rust kwam, zou beter af zijn geweest bij een alternatief waarbij ook geen prikkels geboden werden, maar die niet een gedwongen insluiting in zou houden. Uiteindelijk is deze methode niet voor niets in een aantal Europese landen verboden, terwijl psychiatrische aandoeningen zich toch overal binnen Europa voordoen. Ben dus benieuwd hoe ze daar bijvoorbeeld in Italie mee omgaan, waar het opsluiten in een isoleercel verboden is.» Posted By Joan On September 22, 2008 @ 15:09
Het was allemaal een beetje aan me voorbij gegaan, dus heb de uitzending van NOVA op de computer bekeken. Ik vond het echt verschrikkelijk. Wat ik vooral zo erg vond is dat die vriend die hem regelmatig bezocht hem in die isoleercel niet mocht bezoeken. Waarom in Godsnaam niet? Hij had toch gewoon even rustig aan dat bed kunnen zitten, dat doet toch niemand kwaad en iemand die in dat soort verschrikkelijke omstandigheden moet vertoeven alleen maar goed? De eenzaamheid van die laatste 7 dagen moet verschrikkelijk zijn geweest, en dan nog stikken zonder dat er iemand bij is of te hulp snelt, onvoorstelbaar. Wat ik vanuit zo’n ziekenhuis ook echt niet te geloven vind is dat de ruitjes van twee isoleercellen zo bekrast waren dat daardoor niet meer naar binnen gekeken kon worden. Dat betekent dus ook dat er niet naar buiten gekeken kon worden, al was het maar naar een gang, dat iemand die zonder enig misdrijf begaan te hebben wordt ingesloten letterlijk geheel geisoleerd is geweest. En wat ik ook schokkend vond, is dat dit dus geen op zichzelf staand incident is geweest, hoe bijzonder tragisch ook, maar dat 10 mensen in dit soort omstandigheden om het leven zijn gekomen, zonder dat daar enige ruchtbaarheid naar buiten aan is gegeven. Het lijkt me dat niet alleen een bestuursvoorzitter een onderzoek dient in te stellen, maar dat minister Klink hierop aangesproken dient te worden en dat tot nader order niemand, in welke psychiatrische instelling ook, nog in een isoleercel mag worden geplaatst. Veel beter zou natuurlijk zijn als dat sowieso niet meer gebeurt, of in elk geval alleen zeer kortdurend zolang het echt niet anders kan. Want zeven dagen in een isoleercel, zal welke psychiatrische patient dan ook daar van opknappen? Daar geloof ik echt helemaal niets van. Het lijkt me eerder een middel om het overbelast personeel dat niet voldoende tijd en aandacht kan opbrengen te ontlasten. En in breder perspectief gezien ook een maatschappij waarin mensen maar liever niet zien dat het niet altijd “heel goed” gaat met de medemens.
» Posted By Joan On September 21, 2008 @ 01:39
Wat leuk! Ben zelf nooit verder gekomen dan snorkelen in Cuba, en bleek bang te worden van die hele wereld onder water. Hartstikke mooi, maar ik bleek het desondanks doodgriezelig te vinden, al dat levende spul daar. Maar nou ben ik ook zo’n stadse die al de zenuwen krijgt van een muis in huis. Heel veel succes bij het halen van je brevet.
» Posted By Joan On September 19, 2008 @ 18:11
Katie, zonder de gevoelens van die vrouwen met een voorstadium die de nasleep daarvan wel als traumatisch hebben ervaren te willen bagatelliseren, vraag ik me nog steeds af of het 1.000 euro per voor dit onderzoek in aanmerking komende vrouw in Nederland waard is om hen te vrijwaren van onaangename gevoelens. Ik vind hooguit het overlijdensrisico het afwegen waard. En dan ben ik door de nu bekend zijnde cijfers niet voldoende overtuigd.
» Posted By Joan On December 07, 2008 @ 22:57
Katie, gecondoleerd met het verlies van je zusje. Natuurlijk wil je dan niet dat iemand anders zoiets ook overkomt. Waar we het hier over hebben, is dat is vastgesteld dat de effectiviteit en eventuele bijwerkingen van deze vaccinatie nog niet zijn vastgesteld door langduriger onderzoek. Dat zegt de minister zelf ook. Verder wordt 30% van de baarmoederhalskanker sowieso niet voorkomen door deze vaccinatie, terwijl vrouwen die gevaccineerd zijn waarschijnlijk later geen uitstrijkjes meer zullen laten maken. Het lijkt me ook waarschijnlijk, gezien de enorme kosten die verbonden zijn aan algehele vaccinatie, dat dit bevolkingsonderzoek daarna zal worden afgeschaft omdat de kosten toch uit de lengte of de breedte zullen moeten komen.
Verder heb ik zelf ooit een voorstadium gehad en ben daar destijds ook voor behandeld en natuurlijk ook een tijd onder controle gebleven. Ik kan me dat niet als dusdanig traumatisch herinneren dat ik dat een argument zou vinden om zulke verschrikkelijk kostbare algemene vaccinaties in te voeren.
» Posted By Joan On December 07, 2008 @ 14:24
Goed idee, Hilda, een OV-premie voor autolozen. Daar had die man bij Rover die toen op staande voet is ontslagen omdat hij een bedreigende column over Femke Halsema had geschreven zich beter mee bezig kunnen houden. Er is in elk geval al wel een beweging richting gratis stadsvervoer voor ouderen, een eerste stap, hoop ik, naar gratis openbaar vervoer voor iedereen. Vreemd trouwens dat de vreemde Verdonk die de fileproblematiek zou oplossen dat nog nooit geopperd heeft.
» Posted By Joan On December 06, 2008 @ 17:19
Onderzoek
Zoals de GR aangeeft zijn er nog de nodige onduidelijkheden rond HPV-vaccinatie. Wanneer ik tot invoering van de HPV-vaccinatie beslis, zal ik daarom opdracht geven deze vergezeld te laten gaan van een monitoringsprogramma naar effectiviteit, duur van de bescherming, bijwerkingen, acceptatie en relevante gedragsfactoren. Ik zal hiertoe het RIVM om een voorstel vragen. Waar mogelijk zal dit in internationaal verband worden bezien.Dit komt uit de brief van Klink. Je kunt je inderdaad afvragen waarom hij niet eerst een breed onderzoek laat doen naar effectiviteit op de langere termijn. Zeker omdat het zo krankzinnig duur is. Daarbij, als die meisjes reageren zoals ik dat zou doen en ik wijk vast niet af van het gemiddelde, heb je een goede kans dat ze voorzien van prik later niet naar een bevolkingsonderzoek gaan omdat ze denken toch al beschermd te zijn. En daardoor die 30% kans op een andere vorm verwaarlozen. Van de 200 tot 250 vrouwen die jaarlijks sterven heeft de helft wel deelgenomen aan het bevolkingsonderzoek, dus kun je je inderdaad afvragen of dat, afgezet tegen die 30% die alleen door een uitstrijkje ontdekt wordt dat veel vrouwen dan niet meer standaard zullen laten maken, veel gezondheidswinst zal worden bereikt.
Ik heb het trouwens zelf gehad, vele jaren terug, althans, een voorstadium. De vrouw van Roel van Duijn had het toen ook en die ging modderen met yoghurt en overleed. Zoals later Sylvia Millecam naar Jomanda ging. En ik naar het ziekenhuis met m’n borstkanker. Het is zo jammer dat mensen, vaak uit angst, niet tijdig (ach, het zal wel vanzelf overgaan) naar een arts stappen. En denken dat de reguliere gezondheidszorg slechter is dan remedies van het kruidenvrouwtje.
» Posted By Joan On December 01, 2008 @ 20:06
Tja, ik heb wel eens eerder geschreven hier dat ik gered ben door het bevolkingsonderzoek. Met een tumor, toen nog klein, 1,4 cm, die op de longwand zat, heel diep in de borst. Niet “palpabel” om eens een woord uit de borstkankerterminologie aan te halen, en ik bevoelde zelf toch al nooit mijn borsten omdat mijn moeder en drie oudere zusjes me zo’n minderwaardigheidscomplex hadden aangepraat als meisje met grote borsten (grote borsten waren ordinair, mijn bijnaam was ‘Zugspitze’) dat ik denk ik een van de eerste vrouwen in Nederland was (1969) die een borstverkleining heeft laten verrichten. Met als gevolg nogal wat littekens, zodat ik het verschil in aanvoelen tussen een knobbeltje en littekenweefsel na een aantal pogingen heb opgegeven. Ik ken wel vrij wat vrouwen die onder de douche staande “iets” voelden, en die onderzoeken hebben ondergaan waarbij bleek dat geen sprake was van een kwaadaardige tumor. Voor hen was een grote opluchting dat het knobbeltje dat zij wel degelijk voelden en dat er ook bleek te zitten na onderzoek niet kwaadaardig bleek te zijn. Ik kan me slecht voorstellen dat vrouwen, nu het niet meer officieel voorgeschreven blijkt te zijn door het KWF, de eigen borsten niet meer zullen betasten. En ik mag toch hopen dat huisartsen of ziekenhuizen vrouwen die zich met een aldus bij toeval ontdekt knobbeltje bij hen melden niet weg zullen sturen van: het KWF heeft gezegd dat dit tot vaak onnodige onderzoeken leidt, dus ga maar weer naar huis. Dus over het niet meer aanraden van zelfonderzoek maak ik me niet zoveel zorgen, vrouwen deden dat toch altijd al niet of wel, en degenen die het altijd al wel deden zullen echt wel doorgestuurd worden. Ernstiger zou ik het vinden als het bevolkingsonderzoek op borstkanker zou worden afgeschaft, temeer daar in Nederland het percentage vrouwen dat borstkanker krijgt erg hoog ligt. Inderdaad in 75% van de gevallen bij vrouwen boven de 50, dus dat onderzoek dient sowieso gehandhaafd te blijven wat mij betreft. Dat je daarmee de 25% die het op jongere leeftijd krijgt niet bereikt is vooral te ondervangen door de vrouwen die een verandering in het eigen lijf bespeuren en daarmee naar de dokter gaan serieus te nemen. En op facultatieve basis verder te onderzoeken, ook als je als arts denkt dat er niks aan de hand is. Zelf wist ik dat ik borstkanker had. Ik voelde een vreemde, zeurende pijn in mijn rechterborst. Ik ben niet een habituele doktersbezoeker, maar ben toen toch naar mijn huisarts gegaan. Die mijn borsten bevoelde (niet palpabel dus, die tumor van mij) en me met de boodschap dat je bij borstkanker nooit pijn voelde naar huis stuurde. Was vast een bh-bandje dat net op een zenuw drukte. Dat bleek het niet te zijn. Het was een tumor precies op de plaats waar ik die pijn voelde, bleek later bij het bevolkingsonderzoek. Zodat ik vrouwen alleen maar kan aanraden: ken je eigen lichaam, ben alert als je iets voelt dat je voorheen niet voelde, ga als dat zich voordoet naar de dokter en laat je niet wegsturen. Beter een onderzoek te veel dan dood.
» Posted By Joan On September 07, 2008 @ 21:36
Nou, hier ga ik een andere keer zeker uitgebreid op in. Ook (hoewel ik daar toch nog een beetje over nadenk) met ‘m’n eigen verhaal’ waarschijnlijk. Omdat het toch vreemd is dat zo’n buitengewoon net MMS-meisje van oorsprong, naar eigen weten toch nooit zwaar radicale dingen gedaan, nu in angst zit. Afgelopen week zag ik Barack Obama z’n acceptance speech houden. En natuurlijk kwamen de zestiger jaren terug. Die vrijdagavond, ik zat op m’n kamer. Had een teenage crush op John Kennedy. Hebben ze vast nog op die leeftijd (was net 13). Ik was verliefd. Van politieke verschillen wist ik niet zo veel, waar hij voor stond, nou, voor hetzelfde als mijn ouders. Ik heb nog een dagboekje van die jaren, dat trouwens stopt op de datum van die moord daar in Dallas. Met een kruis erin getekend, al was ik geloof ik ook op die leeftijd niet gelovig, het was een rouwkruis. Daarna kwamen de andere moorden. Martin Luther King, Bobby Kennedy. Als je een puber bent, en kennelijk een gevoelige want al die decennia later voel ik die pijn nog, dan gebeurt er iets in je leven met dit soort moorden. Zeker als je eigenlijk heel positief ingesteld bent. Je blijft, van nature, optimistisch. Je realiteitsbesef zegt je dat de wereld anders is, blijft, dan jij hoopt want anders zouden niet juist die mensen vermoord worden. Je wordt wat sceptischer. Maar je blijft wel streven naar die betere wereld, ook met acties in de vorm van demonstraties in mijn geval. Ik keek deze week naar Barack Obama ‘s speech ‘s nachts op CNN. En dacht: Het is geen Bobby Kennedy. Het is geen Martin Luther King. Maar het is wel een Democraat met betere ideeen dan McCain. En het lijkt me echt heerlijk om daar te staan springen op Times Square als Obama verkozen wordt, als eerste zwarte President. Om lekker sentimenteel “YES WE CAN” te staan schreeuwen daar. En heb dus een reisje New York geboekt. Tja, de rest vertel ik waarschijnlijk een andere keer. Hoewel ik er nog wel even over wil nadenken voordat ik dat doe. Er blijken nogal wat hindernissen te bestaan voor het van oorsprong MMS-meisje. Zo zou ze zomaar voor crimineel en terrorist kunnen worden aangezien en blijkt ze niet gewoon op haar paspoort het land te kunnen inreizen. Geloven jullie het? Ik tot op heden ook niet. Ga alleen maar op digitale info af tot nog toe. Wordt dus vervolgd.
» Posted By Joan On September 02, 2008 @ 21:38
kijker bedoel ik. Zat echt met gekromde tenen.
» Posted By Joan On September 01, 2008 @ 08:50
Ik heb eens voor iemand gewerkt die als vrouw een hoge functie bekleedde. Haar man had een parttime functie en zorgde voornamelijk voor de kinderen. Naar de tevredenheid van beide partners en de kinderen. Op een gegeven moment kreeg ook de man een hoge functie. Aan hem werd geen enkele keer gevraagd hoe hij dit met de kinderen dacht te gaan oplossen. Aan de vrouw, die die hoge functie al vele jaren bekleedde, wel. Wat ik ook opvallend vind, is dat Jenny Thunissen, die van de Belastingdienst naar VWS gaat, lichtelijk wordt afgebrand in de NRC. Ik vraag me af of een mannelijke hoge ambtenaar die binnen de rijksoverheid een andere hoge functie krijgt ook, met foto erbij, zo’n kritisch artikel mee zou krijgen. Dat vrouwen veel minder op hun incompetentieniveau terecht komen (ik zou zeker niet willen zeggen dat het niet gebeurt) komt waarschijnlijk ook door van oudsher bij vrouwen aangeprezen ‘deugden’ als bescheidenheid, twijfel aan de eigen capaciteiten, etc. Vrouwen wachten meestal ook of ze gevraagd worden, en gebeurt dat niet dan gaan ze stilletjes zitten mokken, ze schuiven zichzelf niet naar voren. Maar ik ken een aantal voorbeelden (niet veel) van vrouwen die niet twijfelen aan eigen kunnen, die zichzelf niet over het hoofd laten zien, en die zeker ook niet altijd de benodigde kwaliteiten voor een functie hebben. En die kunnen gruwelijk wanpresteren. Ik heb ooit voor een door een vrouw geleide instelling gewerkt waar ook verder alleen maar vrouwen werkzaam waren. De directeur was volstrekt incompetent, het eindigde met het intrekken van de subsidie door de overheid vanwege een gebrek aan resultaten, 75% van het personeel kwam in de ziektewet terecht wezens overspannenheid. Maar de vrouwelijke directeur kwam, geheel volgens de wetten van het Peter principle maar dan nog eens het Peter principle over the top, als directeur terecht bij een veel grotere instelling, waar al snel rel na rel uitbrak omdat het personeel van beiderlei sekse vond dat sprake was van ernstig wanbeleid. Ik denk dus dat het meer met karaktereigenschappen te maken heeft dan met sekse, want ik zou zo uit m’n hoofd al wat meer voorbeelden kunnen noemen van vrouwen die op grond van persoonlijke ambitie op plekken terecht komen waar ze op grond van capaciteiten echt niet thuis horen. Zag nog zeer onlangs een voorbeeld in NOVA, waar de nieuwe voorzitter van de Commissie Gelijke Behandeling tenenkrommend optrad. Als zij gewoon had gezegd: ik ben net in functie en nog niet voldoende ingewerkt en de vice-voorzitter het woord had laten voeren, dan was de lezer een genante vertoning bespaard gebleven. Dus persoonlijk ben ik van mening dat deze ‘achterstand’ wel in gelopen gaat worden. Niet dat je daar blij mee zou moeten zijn.
» Posted By Joan On September 01, 2008 @ 08:48
Het kinddossier als ongecontroleerde vraagbaak
JuZo, als jongeren aantoonbare schade aanrichten dan kan dat worden verhaald. Al naar gelang de leeftijd op de ouders, of op henzelf. Als er nu geen financiele middelen zijn, dan kan alsnog verhaald worden op een later tijdstip, de aansprakelijkheid verjaart pas na 20 jaar. Dus wat dat betreft kun je het zo boter bij de vis krijgen als je wilt.
Waar ik grote moeite mee heb is jouw stelling dat jongeren voortdurend wijken zouden tiranniseren, en deze bewering doe je op basis van een bezoek, 1 keer per maand, aan een buitenwijk van Amsterdam (want volgens mij zit Kiem ook gewoon in die foeilelijke kantorenwijk waar ook het hoofdkantoor van de FNV zit, geen woning in zicht). Waar baseer je dat op? En waarom verschilt jouw waarneming zo erg van iemand die elke dag in een stad woont, en dat ook nog in een oude stadswijk met een gemengde bevolkingsopbouw, zoals ik? Ik ben een stadsmens pur sang. Geboren en getogen Rotterdamse, daarnaast in London gewoond, en in Brussel. Heb zelfs wel eens een steen door m’n ruiten gegooid gekregen. Getiranniseerd heb ik me nooit gevoeld, mijn buren ook niet, en dat komt ook in het algemeen zo incidenteel voor dat het in zo’n geval alle kranten haalt, en terecht. Simpelweg rondhangen, simpelweg spijbelen, is van alle tijden. Zelf hing ik als puber elke avond rond op het pleintje voor de patatkraam, met veel zich stoer voelende jongens die met hun Puch (dat was toen een brommer) op de plaats staand veel gas stonden te geven. Goddank hebben hedendaagse jongens geen brommers meer en wordt die pestherrie, waar ouderen toen zich vast helemaal aan hebben moeten rotgeergerd, huidige bejaarden bespaard.
Maar verder ga je echt helemaal voorbij, en dat niet voor de eerste keer, aan het onderwerp. Het gaat er hier om dat aantekeningen in een elektronisch kind dossier, dat voornamelijk is gericht op hulpverlening aan kinderen, zodat ze kunnen uitgroeien tot redelijk evenwichtige volwassenen, dreigt te worden misbruikt door justitie. Vanuit een standpunt dat wie eens steelt of zelfs dat nog niet, wellicht een neiging zou kunnen hebben tot stelen, eeuwig verdacht blijft. Als dat voor jou gerechtvaardigd is, o.k., dan weten we voor de zoveelste keer waar we met JuZo aan toe zijn. Mijn persoonlijke mening is dat het onderwerp, zoals de meeste onderwerpen hier, je ver boven de pet gaat, maar je toch een onbedwingbare drang hebt je te uiten en jezelf voor gek te zetten. Iedere keer weer manifesteer je jezelf als iemand die te onintelligent is om te begrijpen waar de discussie over gaat. Conclusie: Je bent echt bijzonder dom (dat is inderdaad mijn conclusie), of je bent een masochist. Van het laatste kun je zelf dan nog genieten, maar op de andere mensen hier kom je wel over als hangoudere die niet zo goed meer weet wat hij met z’n tijd aanmoet en dus maar anderen gaat terroriseren.» Posted By Joan On August 29, 2008 @ 02:17
«« Back To Stats PageJuZo, het gaat niet over strafbare feiten. Misschien moet je eerst eens leren lezen, voordat je je aan schrijven waagt.
» Posted By Joan On August 28, 2008 @ 13:56