Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 5453
Comments Posted By Janus
Displaying 0 To 0 Of 0 Comments
@ Newana 189 (Jawel, terug in de posts.)
Hallo Newana,
Jij schreef in 189 oa: ‘Eigenlijk hoopte ik daar iemand te ontmoeten met wie ik mezelf kon vergelijken. Maar iedereen had een duidelijke reden; mishandeld, gepest, misbruikt, verkracht, abortus… zo had ook iedereen duidelijk iets om aan te werken, om te verwerken. Ik heb niets…’ En je schreef: ‘Uiteraard is het vreselijk wanneer je wordt mishandeld ofzo maar, soms wenste ik dat ik kon zeggen ‘dit is er gebeurt en daarom voel ik me nu zo’.
Dat deed me denken aan iemand, die ik een keer in een therapiegroep heb meegemaakt. We hadden toen een tamelijk heftige sessie achter de rug met iemand, die in haar jeugd zwaar en ook vaak mishandeld was. Na sessies werd er altijd nagepraat over wat hetgeen er gebeurd was voor elke deelnemer afzonderlijk betekende.
Er was toen een vrouw – en ik zal dat nooit vergeten – die zei: ‘Ja, jij bént tenminste nog aangeraakt door je ouders. Jij wéét tenminste dat je op een bepaalde manier belangrijk voor ze was, ook al was dat op een heel erg negatieve manier. Maar ik ben nooit aangeraakt door mijn ouders. Ja, alleen als kind functioneel, voor wassen en aan- en uitkleden ed. Maar ik ben nooit geknuffeld ofzo, nooit uit liefde aangeraakt. Ik heb het gevoel dat ik helemáál niet belangrijk voor ze was.’
Ik zal dat nooit vergeten – zie haar nog voor me – doordat wat zij zei zoveel leek op mijn eigen jeugd. Ik ben, zoals dat genoemd wordt ‘affectief verwaarloosd’. Niet te verwarren met éffectieve verwaarlozing (wrange grijns), maar het resultaat is hetzelfde.
Mijn vader was in wezen niet in ons – broertje en mij – geïnteresseerd. Dat was niks bijzonders, want hij was in feite in niemand geïnteresseerd, ook niet in zijn vrouw, mijn moeder. Hij was erg egocentrisch. Alleen als mensen in dezelfde dingen geïnteresseerd waren als hij, had hij belangstelling.
Mijn moeder hield wel van ons op haar manier, maar kon dat niet in affectieve zin uiten. Aanrakingen waren meestal alleen functioneel, zelden of nooit – kan me nu niks herinneren – spontaan liefdevol. Dat komt doordat ze nogal geremd was op dat gebied, maar dat doet niets af aan de gevolgen. Daarnaast heeft ze op onaanvaardbare wijze haar zin nogal eens doorgedrukt, wat ook niet bepaald bevorderlijk was voor de verstandhouding.
Wanneer je op inet zoekt naar ‘affectief verwaarloosd’, dan vind je in eerste instantie gevallen – idd – van mishandeling en misbruik. Want ook bij die kinderen is natuurlijk sprake van affectieve verwaarlozing. Dat soort ervaringen – hoe erg ook – hebben het ‘voordeel’ dat de oorzaak van het eruit voortvloeiende trauma makkelijker aanwijsbaar is. Bij affectieve verwaarlozing zónder aanwijsbare concréte oorzaak is dat veel lastiger.
Ik vergelijk dat met schade onder de waterlijn (bij een boot). Die schade is onzichtbaar (in termen dat er geen zichtbare oorzaak is, zoals concrete mishandeling of misbruik.) Maar die schade is er wel degelijk. Er is onder de waterlijn een lek ontstaan. Je vaart, maar je blijft pompen om jezelf drijvende te houden en daar gaat een groot deel van je energie in zitten. En dan krijg je idd het gevoel ‘Life sucks’.
Een op het eerste oog zeer interessante site over affectieve verwaarlozing is deze (ik heb alleen het begin een beetje doorgelezen. Hij gaat over de gedragsgevolgen bij schoolkinderen):
http://www.hechtingsstoornis.com/print.php?type=A&item_id=149
Hierin wordt ook de term ‘bodemloos’ gebruikt en ook ‘reactieve hechtingsstoornis’. Het aantal sites over affectieve verwaarlozing is schier oneindig.
Dat er iets mis gegaan kan zijn – of beter gezegd is – tussen jou en je moeder wat hechting betreft, daar hebben jijzelf en anderen het hier al over gehad. Maar de oorzaak van die hechtingsstoornis is in jouw geval, denk ik, die affectieve verwaarlozing. Het past bij depressiviteit dat een depressieve moeder niet van zichzelf houdt en ook niet van het leven. En vanuit die achtergrond ook niet in staat is geweest om van haar kind, jij in dit geval, te houden en de liefde te geven, die het nodig heeft.
Daarom denk ik dat bij jou ook sprake is van affectieve verwaarlozing. En net als bij mij is er geen opvallende feitelijke oorzaak van het trauma zichtbaar, schade onder de waterlijn dus. Die schade is wel te repareren, zodat je jezelf makkelijker drijvende leert en kunt houden. In die zin dat je je gevoel voor eigenwaarde kunt herstellen en kunt verder gaan met je leven.
Maar zelf op een natuurlijke en spontane manier liefde géven zal waarschijnlijk altijd moeilijk blijven. Ook het ontvángen van liefde is waarschijnlijk moeilijk. Want ook dááraan ben je van huisuit niet gewend. Vermoedelijk ontstaan op momenten dat iemand jou liefde geeft, gevoelens van achterdocht, in de zin van: ‘Hè, dat klopt toch niet?’ Je bent er gewoonweg niet aan gewend.
In die zin heb je, vrees ik, een ontwikkelingsachterstand, want je hebt dat ‘van huis uit’ – van je moeder in dit geval – niet meegekregen. Zowel het leren geven als het leren ontvangen. En dit zijn toch basisvaardigheden, die je van je ouders moet meekrijgen. Op een school worden ze je niet geleerd.
Ikzelf ondervind nog steeds moeilijkheden door het ontbreken van dat soort basisvaardigheden, ook doordat mijn ouders later, nog in mijn kindertijd, zijn gescheiden. Daardoor ontbreekt bij mij het basisvertrouwen in partnerrelaties, iets wat je óók van je ouders zou moeten meekrijgen.
Ik weet best dat het ook goed kan gaan. Ik heb daar natuurlijk wel voorbeelden van gezien en over gelezen. Ook wat Darella heeft verteld over hoe de relatie was tussen haar ouders, is inspirerend. Maar wéten dat het ook goed kan gaan compenseert niet de afwezigheid van natuurlijke en spontane basisvaardigheden.
Ik wil hier niet mee zeggen dat de weg naar levensgeluk is afgesloten. Nee, dat niet. Maar die weg is moeilijker te vinden en moeilijker te gaan. En daar zul je rekening mee moeten houden en aan moeten werken. Bijvoorbeeld met therapie, maar ook in je leven, zoals zich dat voor jou ontwikkelt. Maar dat is een prettiger manier van werken dan steeds te moeten pompen om niet te verzuipen, waarbij de oorzaak van het lek vaag is en je steeds het gevoel hebt dat je voor niks bezig bent.
Dit is natuurlijk niet zo’n leuk verhaal, want ik benoem een (mogelijke) ontwikkelingsachterstand bij jou. Maar veranderen begint nou eenmaal bij het erkennen van de werkelijkheid en de werkelijkheid is lang niet altijd leuk.
Daarbij komt dat ik jouw situatie bij lange na niet volledig ken. Zo heb ik niks kunnen terugvinden in jouw posts over je vader, ook kan ik mij niet herinneren of je ooit wat over hem geschreven hebt. (Hoef je ook niks over te vertellen, als je dat niet wilt.) Maar zijn invloed telt natuurlijk ook mee. Dus alleen jij kan bepalen of dit verhaal voor jou enige waarde heeft.
Ik heb niet het gevoel dat dit verhaal compleet is, maar plaats het toch maar zonder er verder aan te prutsen. Ik hoop toch dat je er wat aan hebt. Zie het maar als een puzzelstukje. En afgezien van de invloed van (jouw) ouders is het nu aan jou. Jij hebt nu de meeste invloed op jouw leven.
Hartelijke groeten,
Janus.
» Posted By Janus On August 12, 2009 @ 13:19
@ Thian 317 en 318
Lieve Thian,
Heel even kort, want mijn ogen beginnen al dicht te vallen.
Wat een prachtige berichten! Ik geloof dat ik je nu wel met tien dingen kan feliciteren. Ik zou zeggen: Ga nou maar lekker slapen, want je hebt je rust wel verdiend na alle stress van de laatste dagen.
Welterusten en tot de volgende keer,
Janus.
» Posted By Janus On August 12, 2009 @ 00:16
@ Tartarus 314 en 315
Hallo Tartarus,
De situatie over dat ondertekenen, zoals beschreven in die tekst van De Bijstandbond is hopelijk niet van toepassing op Thian’s situatie, maar geeft aan hoe erg het kan zijn. Je moet helaas voor dat soort situaties beducht zijn, tegenwoordig. Vandaar dat ik dat als waarschuwing genoemd heb.
Vriendelijke groet, Janus.
» Posted By Janus On August 11, 2009 @ 20:46
@ Tartarus 311
Hallo Tartarus,
Ik zie je goede bedoelingen, maar ga toch niet verder in op wat je geschreven hebt. Dit moet – vind ik – geen discussie worden tussen twee heren over (een vraag of opmerking van) iemand anders. Nog afgezien van het feit dat dit wel een heel specifieke discussie is. Als Thian zelf nog vragen heeft, dan zien we dat wel en dan zullen wij haar ongetwijfeld antwoorden. Ik zal met belangstelling je antwoorden lezen.
Laatste opmerking hierover: Kernprobleem hierbij is dat je dat soort ondertekeningen opgedrongen krijgt en er nauwelijks de tijd voor krijgt erover na te denken. Lezen alleen is niet voldoende. Dus: Niet tekenen, maar meenemen. Of: Helemaal niet tekenen. En idd iemand meenemen naar dat soort gesprekken. Zeker iemand als Thian, die daar grote moeite mee heeft.
Overigens las ik 311 pas ná het plaatsen van 312. Tegenwoordig krijg ik geen Javascript error meer, wanneer er inmiddels een voor mij nog niet zichtbare post al op de server staat, die ik dan pas na het plaatsen van mijn post zie. Dat is soms lastig, wanneer er in zo’n post iets staat wat ik bij mijn latere post had willen betrekken. Komt waarschijnlijk door een upgrade van mijn browser.
Vriendelijke groet, Janus.
» Posted By Janus On August 11, 2009 @ 19:39
Aanvulling op 310
Ik heb die tekst van De Bijstandsbond toch nog gevonden. Hij staat hier:
http://www.bijstandsbond.org/juridische%20zaken/bezwaar.htm
Onder het kopje (in rood) ‘wel of niet tekenen’ op die pagina kan je lezen hoe het precies gaat. Er staan twee vergissingen in die tekst, maar dat mag de pret niet drukken.
Er staat ook nog de mogelijkheid om beide vakjes aan te vinken, maar dat zou ik ook niet doen, ook al is dat beter. Ik zou helemaal niet tekenen, die arts moet zelf de verantwoordelijkheid nemen. En ook zijn er de financiële risico’s (zie 310).
Er staat ergens anders nog een tekst: ‘Als dat advies van keuringsartsen niet ter harte wordt genomen, kan dat er volgens Van Hoof toe leiden dat deze patiënten geestelijk lijden, met soms zelfmoord als uiterste consequentie. Van Hoof: “Volgens het Europees verdrag voor de rechten van de mens heeft iedereen recht op een menselijke behandeling.” ‘ (Van Hoof is hun advocaat (J.).)
Wanneer je op hun site zoekt – rechtsboven – naar het woord ‘zelfmoord’, dan vind je die tekst in zijn geheel.
Groet, J.
» Posted By Janus On August 11, 2009 @ 19:09
@ Tartarus 309 en Thian (dit is heel belangrijk).
Hallo Tartarus,
Jij schreef aan Thian: ‘Je kunt ook jouw handtekening zetten onder: “Voor gezien”. Zet dan op het formulier boven jouw handtekening, de duidelijk geschreven woorden “Voor gezien”.’
MAAR OOK DAT MOET JE NOOIT DOEN!!! Het kan namelijk zijn, dat al ergens in zo’n verklaring staat dat je tijdens het gesprek mondeling hebt aangegeven dat je accoord bent met je afkeuring. Dat wordt dan afgevinkt. Wanneer je dan ‘Voor gezien’ tekent, dan bevestig je dat je dat gezien hebt. En als je dan geen bezwaar maakt, dan ben je alsnog de klos!!!!! Ik heb hierover eens op de site van de Bijstandbond iets gelezen, maar kan dat helaas niet zo 123 terug vinden. Het is echt oppassen geblazen. Deze wereld zit vol instinkers.
Dat soort geschriften NOOIT meteen ondertekenen en ALTIJD eerst mee naar huis nemen, is mijn advies. En dan er bij voorkeur mee naar een wetswinkel of juridische hulp van FNV, SP-hulpdienst, raadslieden of wat ook. Of meerdere hiervan, want ze weten ook niet alles.
Die verklaringen zijn alleen maar bedoeld om je medeverantwoordelijk – medeplichtig is een beter woord – te maken voor je afkeuring. Het bedrijf kan je dan makkelijker ontslaan en dat kan je geld kosten.
En de (a)sociale dienst kan het je daarna ook nog eens kwalijk nemen dat je met eigen medeweten je eigen finaciële positie hebt aangetast en je daarvoor een strafkorting geven!!! Ik heb daar ervaring mee. NIET DOEN DUS, dat meteen ondertekenen. Eigenlijk helemaal niet.
Bovendien kun je altijd zeggen, dat jijzelf in medisch opzicht niet deskundig genoeg bent om te kunnen beoordelen of je afgekeurd zou moeten worden of niet. Jij kunt alleen de méning hebben dat je niet kunt werken. De arts is er juist om vast te stellen of dat correct is. Als jijzelf zou kunnen beoordelen en vaststellen of je arbeidsongeschikt bent, dan zou je hem – de arts – daar helemaal niet voor nodig hebben!
Overigens denk ik dat jij, Tartarus, de opmerking van Thian’s DAC medewerkster over die overbodige post niet helemaal goed begrepen hebt. Die post mag dan zonder bijbedoelingen opgestuurd zijn, doordat Thian nog op een mailinglist staat, maar dat wil niet zeggen, dat het toch niet heel naar kan zijn voor iemand, die ze eigenlijk zo snel mogelijk kwijt willen. Vandaar ‘zout in een wond wrijven’. Vergelijkbaar met post opsturen aan mensen, die allang overleden zijn – waar men van op de hoogte had behoren te zijn of erger nog: is.
Met waardering voor je bijdragen, groet ik je,
Janus.
» Posted By Janus On August 11, 2009 @ 15:45
@ Henk 294
Zeg Henk,
Ik vind dat jij er een prima manier van meelezen op na houdt. :))
En of Thian een moeilijk geval is??? Van oorsprong denk ik niet. (Ik hoop daar later nog eens wat over te schrijven.) Maar zelfs áls ze een moeilijk geval is, dan is ze wel een hééééééél lief moeilijk geval. Ik geloof dat iedereen hier van haar houdt en haar wil helpen, of ze nou schrijven of ‘meelezen’…….
Glimlachende groet, Janus.
» Posted By Janus On August 10, 2009 @ 09:57
@ Thian 291
Lieve Thian,
Even kort, want het is al laat.
Ik besef heel goed wat het DAC voor je betekent en dat het een ramp zou zijn, als dat weg zou vallen. Maar eerlijk gezegd is mijn inschatting dat dat niet zal gebeuren. Het DAC is er gewoon voor mensen met een problematiek, zoals jij die hebt. Het moet alleen periodiek opnieuw geformaliseerd worden en dat geeft onzekerheid. Dat is heel vervelend, maar het is niet anders.
Dat je geen buddyachtige hulp kunt krijgen is erg vervelend en ik raak door mijn tips heen wat dit betreft.
Je schreef dat je het niet op papier hebt dat je op non-actief gesteld bent. Kun je daar alsnog een bevestiging van vragen bij je voormalige werkgever? Dat moet toch kunnen? Of gaat dat om de één of andere reden niet?
Je schreef: ‘Zou ik het aantrekken mischien.’ Alsjeblieft, Thian, zo moet je niet denken, want dan maak je het zwarte gat onnodig nog zwarter. Dat is nou echt doomdenken. De situatie, zoals die is, is al moeilijk genoeg, zonder dat jij het met onlogische gedachten nog erger maakt. Ik begrijp je pessimisme wel, maar ga geen rare dingen denken.
Maar ik denk dat je toch wel wat optimistisch kan zijn. Ook al ken ik de kriteria niet, ik denk dat het toch wel heel raar moet lopen, wil jij niet meer op het DAC mogen komen.
Hier laat ik het voor nu bij, Thian. Ik hoop dat je al slaapt, maar wens je toch welterusten.
Liefs en sterkte morgen,
Janus.
» Posted By Janus On August 10, 2009 @ 02:08
@ Thian 288 CC Ans 289
Lieve Thian,
Na het lezen van 288 heb ik een lange zware zucht gelaten. Wat een gesodemieter allemaal.
Ik vind het advies dat Ans gaf, om die arts te bellen met de mededeling dat je eerst met je behandelaar wilt – of liever: moet – overleggen, erg goed. En hou dat vol, hoor, zoals Ans zei, je hebt daar recht op! Dat geeft niet alleen uitstel, maar je bent dan ook beter voorbereid voor het volgende gesprek.
Maar maatschappelijk werk gaat dus niet mee met dit soort bezoeken en helpt ook niet met telefoongesprekken enz. Toen ik dat las, schoot mij te binnen, dat wij in de plaats waar ik woon, een buddysysteem hebben. om mensen, die het moeilijk vinden om zelf ergens naartoe te stappen, daarbij te begeleiden. Ik neem aan dat dat ook in jouw woonplaats bestaat. Het maatschappelijk werk zou dat moeten weten.
Anders zou je eens bij Humanitas moeten informeren. Als zij je niet kunnen helpen, dan weten ze mogelijk iets anders. Vraag eventueel aan haar van het DAC of ze je wil helpen met bellen. Of een student, die in opleiding is voor maatschappelijk werk. Ik roep maar iets, maar er moet toch iemand te vinden zijn, die dat voor en met je wil doen. Of van een kerkgenootschap ofzo. Ik geef toe: dat is behelpen, maar je weet maar nooit. Er zitten een heleboel sociaal voelende mensen bij kerkgenootschappen.
Tot slot: Ja, met mij hier gaat het beter dan bij jou daar. Maar daar is helaas weinig voor nodig, als ik jouw verhalen zo lees. Ik hoop echt dat je binnenkort in wat rustiger vaarwater komt, als je woonbegeleiding krijgt, zoals zij van het DAC zei.
Liefs en heel veel sterkte. Ik denk morgen aan je,
Janus.
» Posted By Janus On August 09, 2009 @ 20:37
@ Thian 281.
Lieve Thian,
Hoe is je weekend? Lukt het een beetje om erdoor te komen?
Je vroeg aan het eind van 281 of iemand ervaring heeft met herkeuringen bij de sociale dienst. Ik wel. Ik ben vroeger een aantal keren gekeurd ivm arbeids(on)geschiktheid. Dat waren toen artsen, die in opdracht van de SD werkten.
Tegenwoordig is dat anders. Je wordt dan gekeurd door een arts, die verbonden is aan een commercieel(!!!) reïntegratiebureau, althans, waar ik woon. Ik vind dat geen zuivere koffie, want ik vind dat artsen altijd onpartijdig moeten zijn, maar dat is vaak niet zo. In beginsel hebben artsen nog wel een humane instelling, maar ze voelen de hete adem van de belangen van hun baas in hun nek. En in hoeverre bezwijken ze daarvoor. Dus bij keuringsartsen kun je niet zomaar je hart uitstorten, wat bij je huisarts bijvoorbeeld wel kan. Oppassen dus en je eigen belangen beschermen.
Maar waar het bij (her)keuringen vooral om gaat is hoe je situatie nu is. Ze hoeven eigenlijk niet zozeer te weten hóe je problemem zijn ontstaan, maar waar die problemen nú uit bestaan. Het gaat er immers om, om te kijken of je nú arbeids(on)geschikt bent of nú in aanmerking mag/moet komen voor één af andere voorziening.
(Voor ik verder ga even een waarschuwing. Wat ik je hierna adviseer is, zoals IK het zou doen in jouw situatie. En dan vooral gebaseerd op mijn ervaringen met (her)keuringsgesprékken. Maar ondanks dat ik inmiddels veel van je weet via dit forum, kan ik jouw situatie lang niet voor de volle 100% beoordelen. Dus bepaal zelf of je hier wat aan hebt of niet.)
Over het verleden hoeven ze het dus eigenlijk niet te hebben. Doet de arts dat toch, dan kan je volstaan met er in het kort in algemene termen wat over te zeggen. Gaat hij/zij dóórvragen, zeg dan meteen dat je het erg moeilijk vind om erover te praten en het dus liever niet doet. Daarmee geef je ook een duidelijk signaal van hoe ernstig het is/was.
Vertel wel wat over je huidige situatie; zal zeker naar gevraagd worden. Dus over je MPS/DIS problematiek en watvoor praktische problemen dat met zich meebrengt: je angsten, het weg raken in moeilijke situaties, je verwarring, moeilijkheden om dingen voor mekaar te krijgen enzo. Je moeilijkheden bij het omgaan met mensen, je geheugenverlies in sommige situaties. Dat soort dingen.
Praat niet over suïcidaliteit om de bekende redenen. Als ernaar gevraagd wordt zou je bijvoorbeeld wel kunnen vertellen dat je daar ongeveer een jaar geleden wel eens aan dacht, zonder dat je van plan was om het echt te doen, maar dat dat nu niet meer een rol speelt, omdat je nu voor je therapie kiest. (Ik weet dat je eigenlijk niet wilt liegen, maar helaas, soms moet jezelf je camoufleren.) De arts zal het dan wel als een risico noteren, neem ik aan, maar vrijwel zeker geen stappen ondernemen richting gedwongen opname.
Ik denk dat je wél moet vertellen dat je een vaste klant bent van het crisiscentrum en dat bed op recept voor je geregeld wordt voor het geval dat dat nodig mocht blijken. (Dat je daar geen gebruik van wilt maken hoeft je die arts niet te vertellen.) En ook dat gesloten crisisopvang voor je wordt overwogen. Het zou kunnen dat hij/zij daaruit afleidt dat je tóch suïcidaal bent of geacht wordt het te zijn, maar hij/zij weet dan ook dat er voor je gezorgd wordt. En vertel ook maar dat je regelmatig naar het DAC gaat – alleen bij de bedrijfsarts natuurlijk.
Vertel zeker – was je al van plan – dat je in behandeling bent, bij welke instelling en waarvoor. En ook hoe lang de behandeling volgens verwachting gaat duren (heel belangrijk). Vogens mij moet dit voldoende zijn om op afgekeurd te worden of een nieuwe DAC indicatie op te verkrijgen. Maar nogmaals: dit is slechts míjn inschatting, zo zou ík het doen.
Wat je privacy betreft in dit soort gevallen, dat is altijd een lastige zaak. Vertel je te weinig, dan loop je het risico dat je goedgekeurd wordt, vertel je te veel – naar jouw idee – dan heb je het gevoel onnódig te kijk te staan. Blijft een moeilijke afweging, maar als je de feiten van je huidige situatie vertelt, zowel privé, als wat instellingen betreft, dan moet dat naar mijn inschatting voldoende zijn.
Als die arts geen contact wil opnemen met je behandelaar, zeg dan dat jij zelf een verklaring aan haar zult vragen. Of zij of jij die verklaring dan moet opsturen, maakt niet zoveel uit. Dat bellen met je behandelaar van te voren, lijkt mij een goed plan.
Een goede club waar je terecht kunt voor dit soort vragen is De Bijstandsbond in Amsterdam. Je kunt ze hier vinden:
Veel scrollen en zoeken, maar er staat veel op. Hun (telefonisch) spreekuur is dinsdag en donderdag, dus helaas heb je daar voor morgen niks aan. Ze hebben ook een eigen advocaat. Je kunt er ook naartoe gaan, maar dat ligt voor jou natuurlijk lastig.
Nog een praktische vraag. Is er niemand, die met je mee kan gaan naar dit soort gesprekken en keuringen, bijvoorbeeld iemand van het DAC of een maatschappelijk werk(ts)er? Het lijkt me toch erg wenselijk dat er iemand mee gaat of helpt met dat soort telefoongesprekken, vooral vanwege het risico dat jij ‘weg’ raakt en het gesprek niet goed verloopt.
Tot slot iets over Sjakie. Zie je dat hij in zekere zin je leermeester is? Wat hij kan, kan jij ook: Door je angsten heen groeien en je veilig voelen. Maar alleen bij mensen, die je hebt leren vertrouwen natuurlijk, zoals hij jou heeft leren vertrouwen.
Liefs en heel veel sterkte morgen,
Janus.
» Posted By Janus On August 09, 2009 @ 14:05
@ Thian 273
Oh, oh, Thian,
Wat een gedoe allemaal. Als je niet al gek was, dan zou je het wel worden van al die ellende. (Dit is puur spreekwoordelijk, hoor, ik vind jou helemaal niet gek. Ik vind dat jij heel normaal – voorzover ‘normaal’ bestaat – reageert op al die situaties.)
Neem alleen al dat telefoongesprekje van tien – TIEN – minuten. Oké, het is een kleine verbetering, want eerst had je nul minuten, maar dat is toch hulpverlening op rantsoen! Maar ik vrees dat ze niet anders kunnen. Er zijn zoveel mensen, die hulp nodig hebben. Maar goed, het is een kleine verbetering. (Toch alweer eentje.)
En al dat andere gedoe wat je beschreef, niet te filmen! Het ziet er gelukkig wel naar uit dat je op het DAC mag blijven komen, alleen moet dat weer opnieuw geformaliseerd worden. Ik hoop echt dat dat goed gaat.
Maar wat ik me nou afvraag. Is er niet één maatschappelijk werk(st)er te vinden, die jou bij al deze dingen assisteert? En die het ook kan coördineren? En die jou helpt bij het voororganiseren van al die dingen? Iemand, die samen met jou al die afspraken regelt? Je zult natuurlijk wel zelf naar die arts voor de herkeuring moeten gaan, bijvoorbeeld. Maar al dat georganiseer vooraf.
Nou ja, over dat excuus maken, ik had het gezegd dat ik het zou doen en dan weet ik ook niet in hoeverre je er dan op rekent. Daarom wou ik het toch even zeggen.
En dat poppetje (beestje), dat je probeerde te onthoofden? Tsja, daar zou je een dieptepsychologische beschouwing aan kunnen wijden, maar dat doe ik niet. Maar het zou een leuk aanklopingspunt kunnen zijn voor een therapeutische sessie. Het betekent in ieder geval geen verkapte dierenhaat, want je bent lief voor je katjes.
Thian, ik ga verder niet in op al die perikelen, want daar kan ik niet zo heel veel zinnigs over zeggen. Ik hoop dat het toch goed terecht komt. In ieder geval heeeeeeeeel veel sterkte ermee.
Ik ga nu een tijdje offline – andere dingen te doen – maar ik ben van plan om later op de avond weer te gaan lezen.
Heel veel sterkte en laat het ook maar een beetje van je af glijden. Ik strooi weer sterretjes om je heen, alle kleuren van de regenboog. Ik laat ze rustig zweven.
Liefs,
Janus.
» Posted By Janus On August 07, 2009 @ 17:05
@ Fanny 270
Hallo Fanny,
Even een kleine correctie op 270, als ik zo vrij mag zijn. Ik denk dat Newana vooral hardop in zichzelf schreef, toen ze die laatste opmerking van dat betoogje maakte. Een soort constatering. Niet als algemeen advies, eerder naar zichzelf toe. Wel was hier geloof ik sprake van enigszins ongenuanceerde heftigheid van ‘de jeugd’. (Opa spreekt. :) )
Daarnaast is het beslist niet zo dat therapie zaligmakend is. Het gaat soms ook heel erg fout of ogenschijnlijk goed – gecamoufleerd fout – wat ook niet bepaald goed is, natuurlijk. Om nog maar te zwijgen van de ongewenste relaties, die sommige therapeuten met sommige van hun cliënten aangaan. Ook al is de cliënt daar lyrisch over op dat moment, later pakt dat vaak heel slecht uit. Dus wat dat betreft heeft Newana gelijk: therapeuten kúnnen ook heel veel schade aanrichten.
Met vriendelijke groet,
Janus.
» Posted By Janus On August 07, 2009 @ 12:05
@ Thian. Vervolg 258 over 254.
Hallo Thian,
Ik had in 258 gezegd dat ik morgen zou terug schrijven – dat had dus gisteren moeten zijn – maar ik was eigenlijk de hele dag door slaperig en kon mezelf er niet toe zetten om wat te gaan schrijven, wat dan toch niet goed gelukt zou zijn. Sorry dat ik dat niet gedaan heb, want ik had het gezegd.
Die slaperigheid komt door de hooikoorts. Ik gebuik er geen medicijnen voor – waar je laatst naar vroeg – ook geen alternatieve, want ik wil dat mijn lichaam het zelf oplost. Van medicijnen ertegen wordt ik trouwens ook slaperig, dus dat schiet niet op.
Het vervelende is dat ik eigenlijk niet van mezelf op aan kan. Dus ook niet tegenover mezelf. Ik maak dan plannen, wanneer ik me goed voel en op het moment dat het moet gebeuren, kan het zijn, dat ik me helemaal niet goed voel en dat er niks van terecht komt. Zo ook deze keer. Nogmaals sorry. Het heeft ook met mijn depressiviteit te maken. Is allemaal erg lastig. Bij lange na niet zo lastig, als wat ik nou weer van jou gelezen heb in 268, maar voor mij lastig genoeg. Alleen harde afspraken kom ik altijd na.
Ik heb erg moeten lachen om je ‘avontuurlijke brood’. Noem dat maar avontuurlijk. Dat was zeker van dat brood waar je een gebit van staal voor nodig hebt. :))
Maar geod, ik ga verder met het vervolg van 258 over 254. Je schreef: ‘Heb het idee dat hulpverleners me overschatten (en hier wat betreft hoe positief jullie naar me kijken, wat ik erg lief vindt, heb mij goede en slechte kanten, worstel heel erg met de zwaarte van mijn leven)’
Het zou kunnen dat hulpverleners je overschatten, in die zin, dat ze je kwetsbaarheid en verwarring ónderschatten en denken dat je meer aan kan dan (op dit moment) in werkelijkheid het geval is. Ik bedoel dat een relatief klein probleem bij jou kan uitgroeien tot een groot obstakel. Zoals dat terug brengen van die medicijnen naar de apotheek. (Ik heb het niet over die zelfmoordstress, die eraan vooraf ging, maar puur het wegbrengen zelf.) Ze zullen dus moeten leren (van jou…) hoe dat bij jou werkt.
Maar ik denk niet dat ze je vermógens overschatten, je potentiëel. (Ik weet dat natuurlijk niet, want ik weet niet hoe jouw behandelaars denken.) Ik denk eerder dat jij wat dat betreft jezelf juist ónderschat. Volgens mij ben jij tot veel meer in staat, dan wat jij nu van jezelf denkt. En ik ben ervan overtuigd dat je dat op den duur zult bereiken. Het kán in ieder geval, denk ik. Want je hébt al zo ongelooflijk veel gepresteerd in je leven. Alleen was dat om in vijandige omstandigheden te óverleven.
Diezelfde kracht kan je nu gebruiken om te léven. Ik weet wel dat je liever niet sterk wilt zijn, zoals je eerder schreef, dat je niet altijd sterk zou hoeven te zijn om je last te dragen. Dat je die last van je schouders wilt neerleggen om de rust te vinden, waar je zo’n behoefte aan hebt. Maar dat is iets anders. Die kracht héb je. Het kan zijn, dat ik jou wat dit betreft overschat, maar ik denk toch stiekem van niet. :) En dan nog iets: Verwar die last niet met je leven. Je hoeft niet je léven neer te leggen om die last kwijt te raken. Soms lijkt dat zo, maar dat is niet zo.
Ik denk dat dat ook geldt ook voor de manier waarop wij over jou denken. (Als ik even zo vrij mag zijn om ook namens de anderen te spreken.) Ook dat is volgens mij geen overschatting. Jij wordt daar waarschijnlijk wat verlegen van, maar ik geloof niet dat wij jou overschatten. Ook wat dit betreft denk ik dat jij jezelf eerder onderschat, dan dat wij jou overschatten. Ik ben er zeker van dat je weinig complimentjes hebt gehad in je leven, zeker in je jeugd. Dan is het goed, dat je ze nu van ons wel krijgt. Wanneer dat kunstmatig gebeurt, dan is dat niet goed, maar ik geloof niet dat iemand hier ook maar één woord teveel gezegd heeft wat dat betreft.
Natuurlijk heb jij ook jouw slechte kanten, maar wat je meteen daarna zegt: ‘worstel heel erg met de zwaarte van mijn leven’, zie ik niet als een slechte kant. Het is niet eens een karaktereigenschap van jou, zoals ik je hier heb leren kennen, maar is een last, die je hebt meegekregen. Het is moeilijk en lastig, dat wel, iets waar je doorheen moet groeien, wat ook gebeurt. Dat gaat enerzijds min of meer vanzelf, is mijn ervaring en anderzijds vermindert die zwaarte al naar gelang je persoonlijke groei verder vorm krijgt en jij meer in je kracht komt. Ik beschouw eigenlijk alleen kwaadaardige eigenschappen als slecht en die heb ik nog niet bij jou gezien. Maar voel je vrij om over je slechte kanten vertellen, hoor, is weer ‘s wat anders :))
Hier laat ik het bij, want het is alweer een heel stuk geworden. Hoe was het overigens dinsdag in ‘t Haagje. Je hebt niks verteld over je gesprek met je behandelaar, voorzover ik weet. Hoeft natuurlijk niet. Zeg anders alleen iets van ‘goed’ of ‘matig’ ofzo.
Later meer bij leven en welzijn. :)
Heel veel liefs,
Janus.
» Posted By Janus On August 07, 2009 @ 11:26
@ Thian.
Lieve Thian,
Ik zou je nog iets vertellen over hoe ik jou zie, maar eerst iets over 254. Ik kreeg bij het lezen daarvan een opgelucht gevoel, een ‘pak-van-mijn-hart’ gevoel. Vooral het gedeelte vanaf: ‘Zou over een ander……t/m………Klinkt mischien tegenstrijdig he.’
Dat opgeluchte gevoel kwam niet alleen door de tekst, maar ook door de sfeer, die de tekst uitademde. Er was een sfeer van rust, van zelfreflectie, alsof iets bezonken was. Ik geloof dat je een doorbraak hebt bereikt. Ik zie tenminste een boel kleine doorbraakjes en grotere doorbraken in die tekst. Ik heb hem een paar keer doorgelezen en kreeg steeds een rustige glimlach op m’n gezicht.
Ikzelf heb eigenlijk altijd ervaren dat een crisis een soort wordingsproces is naar een volgende fase. Na een crisis ontstonden altijd weer nieuwe vergezichten. Helaas is het zo, dat zolang je in die crisis zit, je dat niet als zodanig ervaart. Op dat moment is het een ramp. Maar daarna…. Zoiets zie ik nu ook bij jou (na de crisis van gisternacht). En dat verheugt me.
Ik laat het hier even bij, want mijn ogen beginnen dicht te vallen. Ik ga morgen verder.
Veel liefs en veel sterkte morgen met dat gesprek,
Janus.
Oh, eventjes nog, Thian, jij hebt het steeds over katjes, maar die ene weegt 8 kilo! Dat is een halve tijger, joh. :))
» Posted By Janus On August 06, 2009 @ 02:30
@ Thian 250
Lieve Thian,
Dat is nou ook wat. Door de één of andere oorzaak was 250 voor mij nog niet zichtbaar toen ik 252 postte. En jij sprak in 250 over water en ik in 252 over ‘boven water houden’. ‘Toevallig’?
Maar ondanks alle ellende heeft deze dag toch ook weer positieve dingen opgeleverd. Ik vind het ook heel erg knap dat je zelf naar de apotheek bent gegaan. Dat is toch weer een overwinning erbij, zal ik maar zeggen. (Ans, geef nog maar een lintje.) En mooi dat zij van het DAC naar een aanspreekpunt in jouw omgeving gaat zoeken. Dat is ook winst.
En wat je allemaal schrijft over de voorbereidingen voor je dood en uitvaart, dat maakt me op de één of andere manier rustig. Je mág van mij gaan, lieverd, als je het hier niet meer uithoudt, want ik wil niets liever dan je vrij laten. En ik kan het begrijpen en aavaarden. Maar liever niet, liever niet. Ook ik heb liever dat je blijft. Bovendien ben ik nog lang niet uitgepraat met je.
Je schreef laatst dat de mensen hier – op het forum – ook niet staan te juichen over zelfmoord. Nee, juichen zal ik zeker niet, bij niemand. Of het moet bij die zak van een psychiater zijn, waar Ans het laatst over had, als die de hand aan zichzelf zou slaan.
Maar jij bent heel iemand anders. Ik hoef alleen maar naar 230 van Emma te verwijzen om dat duidelijk te maken. En naar allerlei dingen, die anderen over jou gezegd hebben hier en die ik ook al eerder gezegd heb. Ik herhaal iets wat ik al een keer eerder gezegd heb: Ik gelóóf in jou, Thian.
Ik wil je nog andere dingen vertellen over hoe ik jou zie. Dingen, die ik nog niet eerder verteld heb, maar dat hoop ik later vanavond te doen. Ik ga straks eerst een lang (afgesproken) telefoongesprek met iemand voeren en hoop dan weer terug te komen.
Houd moed, Thian, ik wéét dat ook deze periode weer voorbij zal gaan. Tot later,
Liefs, Janus.
» Posted By Janus On August 05, 2009 @ 21:35
@ Emma 247 en 230 en anderen.
Hallo Emma,
Jij maakt mij een compliment over 245. Hartelijk bedankt daarvoor. Maar ik wil jou nog een veel, veel groter compliment maken over 230. Vanwege de ondersteuning, die je Thian gaf en vooral vanwege wat je over Thian zei. Daar ben ik het zoooooo mee eens. Wat een mooi mens is ze. Ik vond het hartverwarmend om te lezen.
Maar ook de reacties van de anderen, die hebben meegeholpen om Thian vannacht boven water te houden, vond ik hartverwarmend. Toen ik vanochtend na het wakker worden die hele reeks las, dacht ik echt: ‘Wow! Wat is hier gebeurd.’ Ik zou bijna weer vertrouwen in het menselijk ras gaan krijgen. Dat ontbreekt mij nog wel eens.
Hartelijke groet aan allen,
Janus.
PS, Emma, als je 45 bent, dan ben je nog geen ouwe doos, hoor. :)
» Posted By Janus On August 05, 2009 @ 20:18
Thian, nog een kleine aanvulling op 245.
Dat ik schreef dat het gewóón is om voor je rechten op te komen, is natuurlijk geen verwijt aan jou dat jij er zoveel moeite mee hebt. Bij het teruglezen zag ik dat je het ook zo zou kunnen interpreteren. Maar zo bedoel ik het natuurlijk niet. Ik kan me zo goed voorstellen dat jij met dat soort dingen enorme moeite hebt. Veel mensen hebben dat soort angsten en moeite om voor zichzelf op te komen, maar dan meestal in mindere mate dan bij jou (nog) het geval is.
Liefs, Janus.
» Posted By Janus On August 05, 2009 @ 11:47
@ Thian, je beichten van afgelopen nacht.
Lieve, dappere Thian,
Ik kwam pas na negen uur vanmorgen online en las al je berichten van afgelopen nacht en natuurlijk de reacties daarop. Ik ben gisteravond, zeer tegen mijn gewoote in, vroeg gaan slapen, zo rond 10 uur en werd pas om 8 uur vanochtend wakker. Eindelijk weer eens een lange nacht aan (bijna) één stuk geslapen ipv blokken van een paar uur. Maar daardoor heb ik alle turbulentie van deze nacht gemist. Maar wat een prachtig forum is dit toch. Dat je bijna live bent bijgestaan in je crisis. Fantastisch.
Ik hoop dat je inmiddels naar de apotheek terug bent geweest en de boel weer hebt ingeleverd en ook dat ze nu eindelijk begrijpen dat dit zo met jou nooit meer mag gebeuren! En ik denk, net als Henk, dat de arts, die jou je medicijnen voorschrijft, hier ook nog wel het eea aan kan doen. Hij zal zeker niet blij zijn, dat dit zo is gegaan.
Er was vannacht nog een mogelijkheid om je medicijnen te laten ophalen. Dat is nu theoretisch, want een situatie als deze zal wel nooit meer voorkomen. Ik neem aan dat je in het vervolg meteen bij de apotheek controleer of je de goede medicijnen hebt gekregen en ook of je de juiste hoeveelheid hebt gekregen. Maar ondanks dat het nu theoretisch is, vertel ik het toch maar.
Je kunt in zo”n soort situatie ook de politie bellen. Zij rijden rond in serveillanceauto’s en kunnen bij je langs komen. Als je hen verteld dat je in behandeling bent voor ernstige psychische klachten en dat je vreest de verleiding niet te kunnen weerstaan om zelfmoord te plegen, vanwege die medicijnen, dan neem ik aan dat ze die wel bij je komen ophalen en enige tijd in bewaring willen nemen. Je kan dan later, bijvoorbeeld samen met iemad van het DAC, die medicijnen weer gaan ophalen en wegbrengen. Wat ik al zei: dit is nu een theoretische oplossing, maar neem ook de politie in gedachten ingeval er zich weer een situatie voordoet, waarin je denkt dat je geen kant meer op kunt.
Dan wil ik nog een paar dingen zeggen, laten zien eigenlijk: Het is gewóón om bij een apotheek of waar dan ook, je beklag te doen wanneer er een fout is gemaakt. Het is gewóón om er iets van te zeggen, wanneer secretariaatsmedewerkers je snauwend toespreken. Je hebt er récht op om goed en fatsoenlijk behandeld te worden. Daar heb je niet alleen als méns al recht op, maar bij dit soort instanties nog meer, ondat ze door jou betaald worden!!! Jij betaalt zorgpremie – en veel ook – de zorgverzekeraar betaalt hen, dus jij betaalt hen.
Ik zeg je dit, omdat jij het nou niet bepaald van huis uit hebt meegekregen om voor jezelf op te komen. Al je twijfels en angsten hebben met die ‘opvoeding’ te maken, ben ik van overtuigd. Maar je hebt er gewoon recht op om voor jezelf op te komen. Ik zou dat het liefst duizend keer tegen je willen zeggen en daarna nog duizend keer en nog duizend keer en nog……. net zolang tot het ook voor jou werkelijkheid is.
En ik vind je ook weer zo dapper. Ik ben eigenlijk trots op je, maar dat klinkt zo pappieachtig. De posts van afgelopen nacht waren bijna – wat zeg ik: ze wáren het – een verslag van een heroïsche strijd tussen goed en kwaad. Waarbij al je fans je hebben aangemoedigd (behalve ik dan, want ik lag te slapen, zucht). En jij hebt gewonnen. Alweer: Petje af!
Laat je even weten hoe het verder gaat vandaag? Ook al is het maar een klein berichtje over hoe het met je is. Ik kan me voorstellen dat je door al dit gedoe erg moe bent geworden en dat je je rust hard nodig hebt. Neem maar weer lekker de tijd om bij te komen.
Heel veel liefs en ik blijf het voelen: ik ben trots op je.
Janus.
PS, ik las zojuist pas 243. Nou, je hoeft je voor mij niet te schamen, want je hebt mij geen slapeloze nacht bezorgd. :)) En later meer over methoden nav jouw eerdere posts en die van Newana.
» Posted By Janus On August 05, 2009 @ 11:36
Hum, er is iets mis gegaan met het cursiveren in 222. Alleen het woord verwachtingen had cursief gemoeten. J.
» Posted By Janus On August 04, 2009 @ 20:31
Aanvulling op 221
En Henk schreef ook eens aan Thian (ivm therapie): ‘Verwacht geen wonderen.’ (Of woorden van gelijke strekking.) Maar waarom eigenlijk niet? In feite is toch alles een wonder? Dat het gras groeit – snappen wij niks van – dat wij op zo’n kluit aarde in een oneindige ruimte zweven – snappen wij ook niks van – dat wij leven – snappen wij nog minder van. Dat Mickey zo’n goede kameraad is geweest in moeilijke tijden (hoe komt zo’n dier erbij) enz. Al die wonderen gebeur(d)en.
Oké, je moet je verwachtingen>/em> niet te hoog stellen, je moet reëel blijven. Maar je moet zeker niet je verwachtingen te laag stellen, want dan loop je het risico dat je het wonder niet ziet, wanneer het voorbij komt. En dan zou je kunnen gaan denken dat wonderen nooit gebeuren. Alleen met een open instelling ben je in staat het wonder te zien. Dat geldt niet alleen voor therapeutische sessies, maar eigenlijk voor het hele leven.
(Die laatste alinea is in stellige termen verwoord, maar dat is omdat ik absoluut hiervan overtuigd ben. Maar het is natuurlijk aan jullie om er de waarde aan te hechten, die je wilt.)
Janus.
» Posted By Janus On August 04, 2009 @ 20:28
Over therapeuten.
@ Darella 199. Q; ‘…..maar is geen toverdokter’
@ Tartarus 218. Q; ‘Ik ben het deels met je eens: o.a. een therapeut is geen wonderdokter.’Hallo beiden,
Een therapeut kan wel degelijk een toverdokter of wonderdokter zijn. Ik heb dingen meegemaakt, die daaraan grensden. Maar laat ik volstaan met dit:
Ik heb eens in boek van Bandler and Grinder – grondleggers van de NLP – een voorval over Milton Erickson gelezen. Hij heeft eens gevangenen behandeld en kreeg ze de één na de ander voorgeschoteld.
Er was er één, die bijzonde geweldadig was. Die werd binnengebracht, Erickson keek even naar hem en zei: ‘Zul je verbaasd zijn, wanneer je leven volgende week helemaal is veranderd?’ Waarop de gevangene zei (op zeer laatdunkende manier): ‘Ja, dan zal ik zeer verbaasd zijn.’ De exacte woorden weet ik helaas niet meer – wat essentieel is in dit geval – maar dit was de strekking.
Meteen daarna zei M.E. dat de gevangene weer kon worden weggevoerd. Alle omstanders dachten, door dat snel weer afvoeren van die gevangene, dat M.E. niks in die gevangene zag en dat de behandeling mislukt was. Een week later was die gevangene niet meer geweldadig. Een wonder? Ik vind van wel.
Vriendelijke groet, Janus.
» Posted By Janus On August 04, 2009 @ 19:46
@ Darella 199, 193, Tartarus 194. CC Ans, Newana, Thian, wie niet eigenlijk?
Hallo Darella,
Met respect voor je mening ben ik het in het geheel niet eens met 199. Een goede therapeut moet juist over vaardigheden beschikken om weerstanden bij cliënten te kunnen doorbreken, Kan hij of zij dat niet, dan is hij/zij in mijn ogen geen knip voor de neus waard.
Als therapeuten alleen maar konden omgaan met cliënten, die meewerken, dan zou ongeveer de helft niet geholpen kunnen worden. De kunst van het doorbreken van weerstanden moet vaardigheid nr. 1 zijn bij een therapeut, ook waar het gaat om zgn weerbarstige of zelfs agressieve cliënten. Toegeveven: bij mister ‘Silence of the lambs’ is het wat lastiger. :) Er zijn idd mensen, die totaal niet meer toegankelijk zijn, maar dat is echt zeldzaam.
Natuurlijk is het makkelijker, wanneer een cliënt meewerkt, maar dat mag geen voorwaarde zijn. En wat Newana betreft: Ze heeft die man al twee jaar de kans gegeven om iets met haar te bereiken. Hoe makkelijk moet ze het hem maken? Ikzelf zou, als therapeut geen enkele moeite hebben met Newana. Dwz, haar situátie mag dan moeilijk zijn, maar zij niet. En haar moeilijkheden kunnen best doorbroken worden, ik heb zat mensen gezien bij dat is gelukt.
Een goede therapeut kan op diverse niveau’s met een cliënt communiceren. Hij moet dan de niet toegankelijke niveau’s eerst overslaan of ze op een zachte manier doorbreken. De technieken daarvoor kun je gewoon aanleren. Met niveau’s bedoel ik: verbale en diverse nonverbale niveau’s. Er zijn therapeuten, die rustig een half uur met je over koetjes en kalfjes kunnen praten op een manier waardoor daarna je levenshouding en levensbeleving is veranderd. Milton Erickson was er zo één. Wereldberoemd. Zoek zijn naam maar eens op inet. Hij heeft diverse boeken geschreven.
Er zijn therapievormen waarbij je helemaal niet mét de cliënt hoeft te praten. De cliënt hoeft niks te zeggen. Niks over dagelijks leven, niks over zijn verleden, trauma’s, niks van dat alles. Het enige wat de cliënt hoeft te vertellen zijn de gegevens, die nodig zijn om de rekening naartoe te sturen. :)
Goed, de therapeut praat dus wel tegen de cliënt en als hij die technieken kent, dan kan hij de innerlijke genezer/therapeut van de cliënt – die het beste weet hoe de cliënt behandeld moet worden – aansturen om in de eerste plaats de wezenskern van iemand te versterken en (zo) het herstel van de beschadigingen op gang brengen en voltooien.
Het merendeel van deze technieken bestaat uit een verfijning van hypnose en zelfhypnose. Je kunt ze ook zelf leren en op jezelf toepassen. Ans, jij denkt al – volgens mij zonder het te weten – in die richting, dwz affirmaties, die een specifieke zelfhypnosetechniek vormen.
Die technieken kunnen ook verkeerd gebruikt worden – er staan heel veel fouten op inet – dus je moet wel eerst goed weten wat je doet, maar het voert hier te ver om het daarover te hebben.
Ik gebruik zelfhypnose, vooral affirmaties, al jaren. Ik zou mezelf rijk, beroemd en gelukkig kunnen hypnotiseren, maar ik heb die ambities niet meer. Ik ben er nieuwsgieriger naar hoe mijn leven zich ontwikkelt, zonder dat ik dat proces zelf te veel beïnvloed. Oké, ik geef het toe: ik ben eigenlijk te lui. Ik zou het liefst een kat zijn, maar dan wel bij Thian thuis. Met m’n neus in de veertjes en dan niezen, en af en toe met (zachtjes) mijn nageltjes in haar huid om de lieverd bij de les te houden.
Maar als een therapeut, om daar even op terug te komen, als mens écht open staat voor de mens cliënt, dan verdwijnen weerstanden als sneeuw voor de zon, technieken of niet. Daar ben ik van overtuigd.
Vriendelijke groeten,
Janus.
PS, ik loop wat achter, want ik heb urenlang die spammy melding gehad bij versturen. Slaat nergens op, dus moet er een storing zijn (geweest).
» Posted By Janus On August 04, 2009 @ 15:21
@ 55, 188, Thian, Cinner/Darella en wie nog meer. Bugjes en een tip.
Lees eerst 55.
Bij mij werkt Ctrl-c niet om de pagina te verversen (55) en moet ik op de daarvoor bestemde knop klikken. (Ik gebruik Linux met Firefox.) Ik ken Ctrl-c alleen om een geselecteerd iets – tekst of plaatje – te kopiëren. Ook onder Windoos. Kan zijn dat dat bij Apple wel zo werkt.
Die Javascript melding krijg ik idd wanneer iemand al een bericht geplaatst heeft, dat bij mij nog niet zichtbaar is. Terug naar de forumpagina, deze vernieuwen en nog een keer verzenden en het lukt wel. Bij mij verdwijnt de tekst niet bij het vernieuwen van de pagina, maar is ook wel eens wel gebeurd. Dus altijd oppassen. Ook het bericht dat het te ‘Spammy’ is, is meestal een digi-ongerechtigheidje. ‘t Kan zijn dat je bericht dan erg lang is, maar ik heb die mededeling ook wel gehad bij posts, die aanmerkelijk korter waren dan andere hier gaplaatste. Duzzzzz………? Het blijven computers.
Om alle internetongerechtigheden te voorkomen, schrijf ik mijn teksten eerst in een tekstverwerker met een hestelknop. Dus niet Windoos Kladblok. Wis je per ongeluk een stuk(je) tekst, dan kan je dat met die hestelknop altijd weer terug krijgen. Je hebt dan ook de speciale tekens tot je beschikking. (Laptop.) Ik heb hem zo ingesteld, dat hij om de twee minuten automatisch opslaat. Tekst klaar? Dan kopiëer ik hem naar het reactievakje. Ontstaat er dan een internetperikel – hoeft lang niet altijd aan Karin’s systeem te liggen! – dan gewoon de laatste handelingen herhalen.
Succes, Janus.
» Posted By Janus On August 03, 2009 @ 15:49
@ Henk 184
Ja Henk, ik was idd ál op. Zeer tegen mijn gewoonte, want ik ben een nachtmens. Maar het ging wat raar gisteren. Ik ging om half acht slapen met de bedoeling om een slaapje van zo’n ahderhalf uur te doen, maar werd pas om drie uur wakker. Ik voelde me redelijk uitgeslapen en ben toen maar gaan schrijven wat ik eigenlijk gisteravond had willen doen. Maar jij bent ook een laatbloeier, schat ik in, gezien de tijdstippen waarop jij post. Of juist een heel erge vroegbloeier. :)
Q: ‘Alhoewel het me moeilijk maakt(e) om de pijp aan Maarten te geven…’ enz. Dus jij hebt je kinderen verwekt, maar zij hebben jou ook in zekere zin het leven gegeven. Bijzonder. Hebben je kinderen overigens veel last gehad van jouw depressiviteit of wist je dat aardig te camoufleren?
Q: ‘Wanneer een kleindochter in je baard gaat hangen, voel je dat je nog leeft… :-)’ Au!! Maar je voelt idd dat je leeft.
Ik heb ook wel eens gedacht om een weblog te beginnen ofzo, maar zie toch wel tegen het werk dat dat met zich meebrengt op.
Groeten, Janus.
» Posted By Janus On August 03, 2009 @ 10:47
@ Thian
Nog een kleine aanvulling op 185.
Kijk, Thian, als jij het zélf graag wil, die geslotent crisisopvang, dus als je dat prettiger vind of veiliger, ook in die zin, dat je je dan ook beschermd voelt tegen eventuele toch-nog-niet-gewilde daden van jezelf, dan moet je daarvoor kiezen. Anders niet. Maak duidelijk onderscheid tussen wat je behandelaar wil – eventueel uit haar eigenbelang (wat ze nooit hardop zal zeggen) – en wat jijzelf wilt.
Nogmaals sterkte, Janus.
» Posted By Janus On August 03, 2009 @ 09:00
@ Thian en CC Henk.
Lieve Thian,
Je hebt het een paar keer over gesloten crisisopvang gehad, waar je behandelaar kennelijk enigszins naartoe werkt. Ik wil daar wat over vragen en zeggen.
Je hebt in 135 dit gezegd: ‘….bel het crisiscentrum niet meer ivm het bed op recept dat telkens naar voren wordt gehaald.’ Bedoel je daarmee dat je niet meer in dat crisiscentrum mág komen of bedoel je dat jij daar – min of meer uit vrije keus – niet meer naartoe gaat, vanwege dat gepraat over bed op recept?
Dat je niet meer naar dat bed op recept toe wil, dat kan ik begrijpen, want zoals jij het beschreef lijkt dat wel een soort vrijwillige gevangenis voor de nacht. Bovendien kan ik me voorstellen dat je idd erg uit je eigen levensritme wordt gehaald daardoor. Nog afgezien van de reistijd.
Maar wil dat zeggen, dat als je dat weigert, dat je dan ook niet meer welkom bent in het crisiscentrum? Of mag je daar dan toch nog wel naartoe. Ze kunnen toch niet tegen je zeggen dat wanneer je bed op recept weigert, dat je dan ook niet meer in het crisiscentrum mag komen?
Als je nog wél in het crisiscentrum mag komen, is het dan niet het beste om daar gebruik van te maken, ondanks het gepraat over bed op recept? Je zult ze dan wel moeten uitleggen waarom je niet van bed op recept gebruik wil maken, maar dat kan toch wel?
Alles beter, lijkt mij, dan gesloten crisisopvang. Bovendien kun je gesloten crisisopvang weigeren, neem ik aan, zolang er geen sprake is van goede gronden voor dwang(opname). Of dat nou voor korte duur is of voor langere.
Dan speelt er in mijn ogen nog iets anders een rol. Karin heeft het in 181 uitgebreid gehad over het hoe en waarom van afspraken door hulpverleners. In de laatste zin zegt ze daarover: ‘En voor slechte hulpverleners is het een manier om zichzelf in te dekken…..’enz. Nou hoeft het nog niet eens alleen maar te gaan om sléchte hulpverleners, want ik geloof dat ook de goeie zich ook wel eens zullen proberen in te dekken. Maar dat mag niet ten koste gaan van de ‘cliënt’ (mens dus).
Ik verdenk hulpverleners en behandelaars er ook wel van – net als bij het maken van afspraken – dat ze in sommige (of veel?) gevallen dwangbehandeling of gesloten crisisopvang toepassen, juist om zichzélf in te dekken! Het gaat dan niet in de eerste plaats om jouw belang – wat wel zou moeten – maar om het hunne, namelijk het wegnemen van hun eigen risico dat ze lopen. Zo van: Liever opsluiten dan dat ik – de behandelaar – erop wordt aangesproken als ze zelfmoord pleegt.
Mogelijk ben ik te achterdochtig en ik weet niet wat haar beweegredenen zijn. Maar aangezien ze jong is en nog in opleiding is de kans groter dat ze voor ‘veilig’ kiest, maar dan niet veilig voor jou, maar veilig voor haarzelf. En dan is er sprake van dubbele of zelfs tegenstrijdige belangen.
Diezelfde achterdocht heb ik ook bij medicijngebruik. Zo van: Werkt de therapie niet, dan maar een extra pilletje (om zelfmoord of wat dan ook te voorkomen). (Ik heb vroeger in een ziekenhuis gewerkt en heb gezien dat medicijnen soms werden misbruikt om bejaarde mensen rustig te houden. Vandaar.)
Ik realiseer me dat ik het met deze gedachten er voor jou niet eenvoudiger op maak, maar ik denk dat je met dit soort dingen rekening zult moeten houden. Ik kan jouw situatie natuurlijk niet afdoende inschatten, maar naar wat ik proef uit je posts, voel je weinig voor die gesloten crisisopvang, zelfs nog los van je katjes. Daarom denk ik, dat je het beste – alleen als dat nodig is natuurlijk – gewoon naar het crisiscentrum kan gaan, als dat nog kan tenminste. En anders moeten ze dat maar weer mogelijk maken voor jou.
Mijn vraag is dan altijd: Wat wil je zelf? En mijn advies is dan: Kies dáárvoor,
kies voor jezelf. Dat is het enige waar je echt wat aan hebt.Nog wat over katten. Ik begrijp uit 182 dat Henk door zijn moeder ter adoptie is afgestaan en bij een ander gezin is opgegroeid. Mickey is vermoedelijk dan veel meer geweest dan ‘alleen maar’ een kameraad, maar ook een soort beschermengel in de moeilijke tijd, die hij als kind heeft doorgemaakt. Katten voelen dat soort dingen feilloos aan en bieden idd hulp. Op hun manier natuurlijk, maar onderschat dat niet. Dat gebeurt bij jou ook. Ik herinner mij dat je verteld hebt dat ze je een keer uit de mist hebben gehaald door hun nageltjes in je huid te zetten. Ik bedoel maar.
Ik heb die onderwerpen over Henk’s moeder en kinderen krijgen op Henk’s site niet gevonden – wel gezocht nav wat jij erover schreef. Maar soms vinden mensen, die niet zoveel van computers weten wel iets en iemand, die er iets meer vanaf weet, niet. :)
Liefs en heel veel sterkte met je beslissingen,
Janus.
» Posted By Janus On August 03, 2009 @ 08:41
@ Henk 169 en 175
Hallo Henk,
We hebben het dan toch kunnen lezen, je verhaal over Mickey. Inderdaad een echte kameraad. Ze zeggen wel eens dat katten zich niet betrokken voelen bij mensen, nou, niets is minder waar. Ze behouden wel hun zelfstandigheid en zijn eigenzinnig, maar dat is iets anders en vind ik juist het leuke aan die dieren.
Wat een rijkdom, die kleinkinderen – je kinderen ook, neem ik aan – en dat je nog maar vaak uitgewoond mag raken door ze. :)
En bedankt voor je uitleg over ‘Sorry Janus’ Nou snap ik ‘m. En ook bedankt voor het compliment wat je me daar geeft. Dat heeft me echt goed gedaan.
Ik druk mij idd minder stellig uit. Dat komt door Karin. Zij heeft mij achter de schermen een paar keer bestraffend toegesproken – nou ja, corrigerend is eigenlijk een beter woord – dus ik probeer me daarnaar te richten. Gaat met moeite, want mijn stelligheid over een aantal onderwerpen is nog hetzelfde, zoals je wel kan begrijpen. Maar ik vind het belangijk om op dit forum te kunnen blijven schrijven. Voor mezelf – het is een behoorlijk stuk zinvolle levensinvulling geworden – en voor anderen, die ik een handreiking probeer te doen in hún zoektocht en strijd in dit leven.
Gegroet Henk en succes met je site, waar ik nog weinig van gezien heb, maar die me wel interessant lijkt, vooral de filosofische gedeelten,
Janus.
» Posted By Janus On August 03, 2009 @ 05:54
@ Newana 142.
Gaat ook summier over een methode en randvoorwaarden.Hallo Newana,
Ik heb 142 gelezen en ik vond het niet alleen een goed stuk, maar je stelt in mijn ogen ook de goeie vragen. Maar wat dat barbeknoeien in een gesloten ruimte betreft – om het daar meteen maar over te hebben – dat lijkt mij, net als Thian, geen goed plan, vanwege de diverse door haar ook al genoemde risico’s plus nog het brandgevaar. Het barbeknoeien op zich lijkt mij wel een goed idee, maar dan lekker in de tuin met mooi weer en een stel vrienden.
Het gebruik van een afgesloten ruimte voor de definietieve daad lijkt mij wél een goed idee. (Zonder gebarbeknoei.) Sterker nog: ik heb daar voor mezelf ook aan gedacht vrij kort geleden. Maar dan wel zo, dat de deur niet op slot zit – wel goed luchtdicht afgesloten – en je er uit kunt wanneer je je bedenkt of in paniek raakt.
En dat zou volgens mij best wel eens kunnen gebeuren op het moment dat je in de échte werkelijkheid met de door jezelf vooraf bedáchte werkelijkheid wordt geconfronteerd. Dan ziet alles er toch weer anders uit. Ook moet je voorkomen dat je slachtoffer wordt van een vorm van ontoerekeningsvatbaarheid, die bij depressiviteit kan optreden. (Henk heeft het daarover gehad in 794 – zie deel I van dit forum.)
Mijn dringend advies is: Gebruik géén methoden, waarbij je halverwege niet meer terug kan, mocht je dat willen. Nog afgezien van het feit dat dat soort methoden blijvende schade kunnen veroorzaken, wanneer ze mislukken. Ik zeg dit, omdat dat vroeger (vrijwel zeker) een keer in mijn vriendenkring gebeurd is bij een jonge vrouw – iets ouder dan jij nu – die zelfmoord heeft gepleegd. Ik laat dat nu even rusten, maar hoop dat verhaal hier nog eens te vertellen.
Ook op je kernvragen hoop ik later in te gaan. Ik wil het nu eerst over een paar andere dingetjes hebben.
Jij schreef: ‘Waarom leven terwijl je, zelfs na lang zoeken…..’ enz. Ik moet hier toch een beetje om glimlachen. Vanwege dat ‘zelfs na lang zoeken’. Dat is niet laatdunkend bedoeld, zo van: ‘Kijk dat jonkie nou eens; die komt net kijken.’ Nee, zo bedoel ik dat zeker niet, want ik heb juist respect voor je.
Maar het is wel het (goedmoedig!) glimlachen van een oudere man over ‘de jeugd’. Ik ben ongeveer drie keer zo oud als jij en heb ongeveer anderhalf keer jouw leeftijd over de vragen nagedacht, die jij nu noemt. Het is dus een beetje ‘Opa vertelt’ en dan hoop ik maar dat jij aardige opa’s hebt, want anders heb ik een probleem. Dát ik er zo lang over heb nagedacht – en tientallen boeken heb gelezen enz. – wil natuurlijk niks zeggen over de kwaliteit van mijn antwoorden. Het kan zelfs zijn, dat jij al verder bent.
En dat jij zo jong bent is voor mij geen reden om je minder serieus te nemen, zoals velen doen – niet hier overigens – waar het om jongeren gaat. Eerder meer serieus, alhoewel dat ook weer onzin is. En driekwart van de mensen hier is ouder dan jij, maar dat is logisch, want driekwart van álle mensen is ouder dan jij, dus ook hier.
En toch vind ik dat jij hier thuis hoort. Want je worstelt met eenzelfde soort doodsverlangen, als waar wij mee worstelen. En je stelt globaal dezelfde vragen, die daarmee samen hangen. En je denkt na over welke methode je zou moeten gebruiken. Ook dat komt hier wel aan de orde. (Niet zo heel vaak, want dat is lastig.) Daarom vind ik dat je hier op je plaats bent. (Moet jij uiteindelijk zelf uitmaken, natuurlijk.)
Maar ik denk wel dat jij het als moeilijk ervaart om hier ‘binnen’ te komen. (Je hebt sinds je eerste post ook niks meer van je laten horen.) Ik zie de situatie als volgt: Jij komt als nieuweling binnen in een kamer waar iedereen mekaar al jarenlang kent en met elkaar zit te praten. En dan moet jij maar zien hoe je contact maakt. Lastig. Maar als je onze vorige posts gaat lezen – wat heel veel werk is, dus je moet hier en daar maar wat scannen – dan kom je er wel in, denk ik.
Ik zal het in ieder geval zeer op prijs stellen, als je hier gaat meepraten, want elke generatie heeft toch weer z’n eigen levensbeleving en een meeschrijver van jouw leeftijd hebben we hier niet (voorzover ik weet). Ik zal het ook op prijs stellen, omdat zelfmoord en zelfmoordgedachten bij jongeren een veel grotere rol spelen dan over het algemeen zichtbaar is. En praten daarover biedt in ieder geval ruimte, dat heeft iedereen hier al wel eens gezegd.
Dan is er nog iets. Jij schreef: ‘Ik zal hier vrees ik veel commentaar op krijgen….’ enz. Ik vrees op mijn beurt dat dat jou wat is tegen gevallen, want er hebben ‘maar’ drie personen op jouw post gereageerd. Weliswaar waardevolle reacties in mijn ogen, maar toch.
Dat komt enerzijds, denk ik, doordat er hier relatief weinig actieve schrijvers zijn. Anderzijds – en dat klinkt je waarschijnlijk héél vreemd in de oren, maar is wel logisch – val je hier met je verhaal niet uit de toon, wat in je gangbare sociale omgeving waarschijnlijk wel het geval is. En dat zou – zeg ik heeeeeel voorzichtig – een reden kunnen zijn, dat mensen niet massaal hebben gereageerd. Het zou kunnen – weet ik niet – dat je daardoor teleurgesteld bent en niet meer verder hebt geschreven. Als dat zo is, vind ik dat jammer.
Maar hoe dan ook, dit is wel een goed forum, doordat de mensen hier vrij diep, soms heel diep, op de dingen in gaan en ook – voorzover anoniem mogelijk – om elkaar geven en respectvol met elkaar om gaan. Dat laatste zal niet iedereen willen beamen waar het om mijn persoontje gaat, maar dat laat ik maar even buiten beschouwing. Wat betreft dat diep op dingen in gaan, denk ik, dat jij hier op je plaats bent. Zo te lezen ben jij iemand, die dat ook doet.
Ans (145) heeft je gevraagd of jij je nog kunt herinneren waarom je voor het eerst dood wilde op je achtste. Een logische vraag en Ans kennende ook volkomen oprecht bedoeld. Maar je hoeft het niet te vertellen, als je dat niet wilt. Je hoeft hier niet méér te laten zien, dan je kwijt wilt. Ik voor mij hóef het ook niet te weten. Het feit alleen al, dat jij met vragen rond een doodsverlangen worstelt, maakt mij voldoende duidelijk dat er serieuze redenen zijn, waardoor je je met die vragen bent gaan bezig houden. Wat de féitelijke redenen zijn, vind ik dan minder belangijk.
Hier laat ik het even bij. Zoals gezegd: ik hoop later op je vragen terug te komen, want die vind ik belangrijk. Laat even weten, als je wilt, of je mijn post gelezen hebt, dan kan ik alsnog ingaan op je vragen. Hoor ik niks van je, dan neem ik aan dat je hier niet meer leest en laat ik je vragen voorlopig even rusten.
Vriendelijke groeten,
Janus.
» Posted By Janus On August 02, 2009 @ 13:48
@ Thian 172
Lieve Thian,
Ja, ik heb in mijn tweede slaapblok lekker geslapen. In het eerste ook, trouwens. Ik heb de post van Henk van 5:18 nog gezien en ben daarna gaan slapen. Ikwerd rond kwart over tien wakker en voelde me goed, wat vrij zeldzaam is. Door mijn hooikoorts ben ik de laatste tijd ook nog eens nogal benauwd en moet veel hoesten. Bij mij is de hooikoorts de laatste jaren steeds meer naar mijn longen verschoven. Is rond de laatste week van augustus weer over, dus ik ‘moet’ nog even.
Maar over die slaapmedicatie. Wat gek dat die deze keer verkeerd uitpakte. Heb jij enig idee hoe dat kwam? Het lijkt mij dat het effect altijd hetzelfde moet zijn, tenzij je zo hyper bent dat je dwars door de medicijnen heen stuitert.
Ik ben blij dat je mijn instopverhaal lief vond. Ik was een beetje bang dat het meer negatieve dingen zou triggeren dan positieve, maar heb de gok gewaagd. Het heeft zelfs een hele mooie herinnering opgeroepen, die van hoe het toeging bij je vriendin. Ik dacht wel dat het ook verdrietige en nare herinneren zou oproepen, maar gelukkig hebben die mijn instopverhaal niet verstoord.
Ik kreeg er een heel triest en eenzaam gevoel bij, toen ik las dat je al als kleintje alleen naar bed werd gestuurd. Ik zou je nog wel een miljoen keer willen instoppen en je mooie sprookjes voor willen lezen om dat een beetje te compenseren, maar dat gaat helaas niet. Maar ik zal het zeker nog een aantal keren in gedachten doen.
En dat andere verhaal. Ik zag jullie al zitten, zo weggescholen in dat hoekje. Je schrijft dat jullie dat uit jezelf deden, maar zo vrijwillig lijkt mij dat niet geweest te zijn. Ik neem aan dat als jullie ouders hadden gehad, die liefdevol met jullie om waren gegaan, dat jullie dan toch liever gewoon aan tafel hadden gezeten. Of deden jullie het echt alleen maar voor de warmte van de verwarming?
En ja, als kind wist je niet beter, maar nu wel. Alleen het afstand nemen van dat verleden is heel moeilijk, maar het is wel te doen. Ik ga daar nu niet verder op in, want ik vind dat je een prettig en rustig weekend verdiend hebt en dus ga ik nu geen zware kost opschrijven. :)
In plaats daarvan heb ik nog wat leuks voor je te doen:
http://www.youtube.com/results?search_query=bob+brozman&search_type=&aq=0&oq=Bob+Br
En nou niet meteen gefrustreerd je mandoline in de hoek gooien, want het is juist bedoeld als inspiratie. Veel plezier ermee.
En oh, nu ik toch ‘link’ bezig ben: ik hoop dat Henk die link naar die kattenpagina van hem nog een keer wil plaatsen. En Henk, als je dat wilt doen, dan denk ik dat je die het beste ín je post kunt plaatsen, want anders is de kans groot dat we hem over het hoofd zien, doordat het streepje onder je naam niet altijd zichbaar is.
Thian, als ik jou was, dan zou ik alle lastige dingen maar even op de agenda voor maandag zetten en er morgen een mooie dag van maken. Volgens het weerbericht wordt het morgenmiddag weer mooi weer, dus dat moet lukken.
En de sterretjes blijf ik over en om je heen strooien, ook als ik daar niet over schrijf. Met alle kleuren van de regenboog. Overdag laat ik ze vrolijk dansen met wat meer rood en geel en ‘s nachts laat ik ze rustig zweven met wat meer helder blauw en roze. Ik hoop dat je dan lekker slaapt.
Liefs en een handknufje,
Janus.
» Posted By Janus On August 01, 2009 @ 22:34
«« Back To Stats Page@ Thian 167
Lieve Thian,
Voor nu alleen even dit, want het is al laat (ahem). (Ik zit tussen twee slaapblokken in).
Je schreef: ‘Is erg moeilijk hier, lukt me niet om slaapmedicatie te nemen, gaat bar beroerd slecht. Weet me geen raad.’
Ik verwachtte dit al wel. Je hebt een hele zware week achter de rug en emotioneel en mentaal uitrusten duurt nou eenmaal veel langer dan alleen maar lichamelijk uitrusten. Dat vergeten veel mensen. Ik denk dat je jezelf de tijd moet gunnen om van dit alles te bekomen. Kan nog wel een paar dagen duren. De praktische dingen, zoals het bellen komen later dan wel weer.
En idd heel lief van die DAC medewerkster. Ik denk dat iedereen, die een hart heeft zich bij jouw strijd betrokken voelt. Je ligt nu waarschijnlijk al te slapen, maar het liefst had ik je zelf nog ingestopt – maar dan als een goede vader – en een vrolijk sprookje voorgelezen aan de kleintjes.
Slaap zacht, Thian, ik strooi weer sterretjes over je uit van allerlei kleuren, ook rode voor vitaliteit en gele. Mocht je nog wakker zijn, ik blijf tot 5 uur online. Maar ik hoop eigenlijk dat je lekker ligt te slapen.
Later meer, liefs, Janus.
» Posted By Janus On August 01, 2009 @ 04:26