Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 5453
Comments Posted By Janus
Displaying 0 To 0 Of 0 Comments
Zelfmoord gaat niet op recept II
Deze post gaat over wetenschap en wat werkelijk is.
@Harpij 462
Wat een prachtige reactie. Schitterend. Ik bedoel dit niet sarcastisch, maar ik vind het erg leuk, wanneer mensen zo recht voor je raap hun mening geven. Dat ik het niet met je eens ben, dat weet je al, maar ‘wat aanvulling’ leek mij wel op zijn plaats.
Jij schrijft o.a.: ‘……..dat kan tóch niemand controleren’ Wel dus, maar je moet er wel moeite voor doen. En bovenal: Je moet een open oog hebben voor de werkelijkheid en de gebeurtenissen daarin goed observeren en analyseren. Een soort wetenschappelijke houding dus, maar het ogenschijnlijk onlogische of onmogelijke niet op voorhand afserveren, wat de wetenschap meestal doet. Dan heb je geen boek of wat ook nodig om de spirituele wetten te leren kennen. Mijn eerste bewustwording was een waarneming, gewoon wat er in de materiele wereld gebeurde. Eigenlijk nog steeds een essentiele.
Over de goeroe en schildpad.
Ook goeroe’s zijn vaak rare jongens. Deze kan natuurlijk een debiel zijn, die dat echt gelooft – zeker debiel als hij dat ook materieel gelooft – maar ik denk dat het als volgt zit. Het maakt geen ruk uit, waar de aarde door gedragen wordt. Hij wordt gedragen. En datgene wat draagt wordt ook weer gedragen. Enz. Enz. Niet Allah is groot, maar de oneindigheid, tenzij die beiden hetzelfde zijn.Goeroe’s verzinnen vaak hun eigen metaforen. Soms juist idioot, om je aan het denken te zetten en om gedeelten van je hersenen te activeren, die je normaliter niet gebruikt. Er zitten ook veel charlatans tussen, zeker, die hun positie alleen maar gebruiken om status en materiele wervaart – en niet te vergeten sex, soms met kinderen – te verwerven ten koste van hun volgelingen.
Over de deuren van de wetenschap en de deuren van de religie.
De wetenschap heeft middels de quantumfysica ontdekt dat beweringen, die al 3000 jaar geleden – mag een jaartje meer of minder zijn – in de Veda’s waren opgetekend toch nog niet zo gek waren, om het voorzichtig uit te drukken. In dit geval heeft de wetenschap een deur geopend, die door – een deel van de religie – allang was geopend.En jij wil wetenschap, dan krijg je wetenschap.
Zoek eens hiernaar: ‘Donkere materie Wikipedia’. Daar kun je lezen dat 96% van de werkelijkheid niet door ons gezien of anderszins waargenomen kan worden.
De meeste mensen – ook jij kennelijk – gaan ervan uit, dat alleen datgene wat ze kunnen zien, bestaat en verder dat het allemaal onzin is. Oke, dat werkt bij de bakker, als je het teruggegeven wisselgeld moet natellen, maar veel verder zou ik die gedachte niet willen toepasssen. (Eh, dit is een klein beetje denigrerend, geloof ik.)(Weet het niet zeker.) :)
Het is een erg kinderlijke veronderstelling – ik bedoel dit nu letterlijk, niet denigrerend – om te denken dat datgene wat we wel kunnen zien ook het enige is wat er bestaat. Zo denken peuters van een jaar of anderhalf. Deze, vaak op de vloer van de huiskamer rondkruipende levende objectjes – uitkijken nou: pas op voor die vingertjes! – denken dat, wanneer hun moeder naar de keuken verdwijnt, dat ze dan ook niet meer bestaat. Ze kunnen haar immers niet meer zien. Huilen, huilen. Vandaar dat kiekeboespelletjes niet alleen leuk zijn, maar ook erg leerzaam voor de peuter. Mammie achter de deur: mammie weg. Mammie haar hoofd om de deur: mammie weer terug. Peuter blij, schaterlach.
Maar de meeste volwassenen denken nog steeds zo, waar het gaat om niet zichbare dingen. Oke, die hebben we niet eerst gezien, zoals bij mammie wel het geval was, maar sommige mensen zien, ervaren of wat dan ook, er wel het een en ander van. Hun sensitiviteitsspectrum – bestaat dat woord? – ligt anders dan bij ‘normale’ mensen. En om dan te gaan beweren dat dat allemaal onzin is, dat is dus letterlijk kinderachtig – lees peuterachtig. 96% van de werkelijkheid is onzichtbaar. In het zichbare deel gebeurt al zo veel, dus het is statistisch volstrekt onlogisch te veronderstellen dat er in dat onzichtbare deel niks zou zijn of gebeuren.
Ikzelf vind het exploreren van de werelden van de geest, die dus ondeerdeel uitmaken van die 96%, de grootste uitdaging – modewoord – die er is. Mars kan me gestolen worden.
Wist je trouwens, dat Einstein heeft gezegd, dat veel van zijn essentiele ideeen ontstaan zijn op basis van ingevingen? Ingevingen komen uit de wereld van de geest. Niet uit de materie, tenzij je ervanuit gaat dat materie geconcentreerde geest is, wat vermoedelijk zo is, maar dat is weer een ander onderwerp. En hij was een gelovige. Ik bedoel niet dat hij een jood was, maar dat hij geloofde dat er niks sneller kon gaan dat het licht. ERRUG onwetenschappelijk! ERRUG onwetenschappelijk! Inmiddels is die stelling – eh dat geloof – allang achterhaald. (Overigens twee vliegen in een klap; twee voorbeelden van hoe iets wat je gelooft je op een dwaalspoor kan brengen.)
Dit alles lijkt weinig met de wens tot zelfdoding te maken te hebben – nog steeds het hoofdonderwerp van dit forum – maar een breder persepectief van de werkelijkheid kan nieuwe hoop geven en aanleiding zijn om nog eens verder te kijken dan het vaak zo lieftalige neusje lang is. :))
Vriendelijke groet,
Janus.
(Zucht, ik dacht dat dit een korte post kon worden.)(Ik stop met corrigeren.)» Posted By Janus On April 10, 2009 @ 16:25
@Ans 471
Wat goed dat je dit meldt. Ik had het een tijdje geleden ook eens gehoord, over dat realisme van depressieve mensen. Ik vroeg me toen meteen af: Zijn depressieve mensen realistisch, of worden realistische mensen depressief :)) van alles wat ze om zich heen zien.Groet,
Janus.
» Posted By Janus On April 10, 2009 @ 14:25
Deze post gaat over vinden wat er te vinden is en niet zozeer zoeken naar wat je zoekt.
En over engelen en hoe met die lieden om te gaan.
En nog wat van dat soort wissewasjes.@Karel 460.
Karel, wat is dat nou jammer. Echt zonde. Ik geloof dat je hier een kans hebt gemist en niet alleen een kans, maar dat je ook gemist hebt wat de werkelijke waarde van die avond voor je was of had kunnen zijn (na de pauze).
Het ging hier om een avond om in contact te komen met je beschermengelen. In dat geval zijn ze er altijd. En ze zijn aan het werk. Ook voor jou en mogelijk met jou in helend opzicht. Ook als jij daar niks van merkt. (Dat gebeurt trouwens ook thuis.) Ik ben daar stellig van overtuigd. En vaak zijn het er veel meer dan het aantal mensen in het zaaltje. Jij bent wel bezig met het spirituele, maar je hebt alleen maar naar het zichtbare gekeken! En je daar veel te veel van afhankelijk van gemaakt. Ook van die mevrouw waar je mee hebt afgesproken. Spreek eens af met een engel zelf.
Iets over engelen. Engelen zijn rare jongens. (Vrij naar Asterix)(Oke meisjes, het zijn geen jongens, want ze zijn bipolair/tweeslachtig/man-vrouw tegelijk.) Wanneer jij iets aan een engel vraagt – bewust of onbewust – dan kan het heel goed zijn, dat je datgene wat je vraagt niet krijgt. Zij zien dan – vanuit een hoger persepectief – wat je werkelijk nodig hebt en dat krijg je wel. Maar als je alleen maar gaat zitten wachten op datgene wat JIJ gevraagd hebt en in de vorm, waarin jij het wilde hebben, dan zie je dus niet wat je al gekregen hebt. Echt zonde. En dat jij – ogenschijnlijk – niet krijgt wat je vraagt in de vorm, die je zoekt, ervaar jij als tegenslag in je leven, terwijl ook dat de richting aangeeft van je pad.
Ik ben ook wel op dergelijke avonden geweest en vaak is hetgeen er tegen de andere aanwezigen gezegd wordt ook voor jou bestemd – twee of meer vliegen in een klap; engelen zijn efficient – maar daar moet je dan wel in die zin naar luisteren.
Dus hoe meer mensen hoe beter en niet hoe minder hoe beter, zoals jij dacht. Zelfs als je in de ArenA zou zitten met 40.000 mensen, dan vinden de engelen jou echt wel, als ze je willen vinden. En deze instelling van ‘hoe minder mensen (in het zaaltje), hoe meer kans voor mezelf’ heeft ook iets van ‘ikke ikke en de rest kan….’ Het spijt me, dat ik dit moet zeggen, maar het heeft iets egoistisch. Ik begrijp de logica wel en je kansberekening, maar zo werkt het echt niet.
Dit is eigenlijk ook weer een kernprobeem. Mensen zoeken naar datgene waar ze op gefocust zijn en vinden daardoor niet wat er te vinden IS. En je kunt alleen maar vinden, wanneer je je open stelt voor wat er is. Ik ga nu niet in op de spritituele wetten, die hier aan ten grondslag liggen, maar het is een kernleer in alle spirituele geschriften van enige betekenis. Ook al wordt deze kernleer in de meest kerken en aanverwante niet begrepen – laat staan gepredikt – ondanks dat het in hun eigen boeken staat.
En dan nog iets over engelen: ze kunnen niet heksen! (De heksen trouwen ook niet :) want voor hen geldt hetzelfde.) Daar bedoel ik mee, dat het – ook voor hen – tijd kost om in de materie te realiseren wat ze willen realiseren. Grote kans, dat jij na de pauze dus wel aan de beurt gekomen zou zijn. Nogmaals: Erg zonde, Karel. Leer meer te kijken naar wat er is, naast het zoeken naar wat je zoekt. Dat laatste levert toch een soort van kopkleppen op. Dat geldt voor iedereen. Nou hoef je datgene wat je wilt zoeken niet op te geven, maar kijk of je dat kunt vinden in wat er te vinden is. Klinkt een beetje geheimzinnig, maar ik heb toch een beetje geprobeerd om de sluier van het mysterie op te lichten.
Nogmaals succes,
@Harpij (en mogelijk anderen): Ook als je niet in ze gelooft of er niet in wil geloven, dan bestaan ze en vinden ze je en zijn ze er voor je, de engelen (en ook de meeste overledenen). Zelfs als je het niet zou willen, dan vinden ze je, de englenen, maar dan houden ze afstand. (Overledenen: alleen als ze van hogere orde zijn; er kunnen lastpakken tussen zitten, om nog maar te zwijgen van demonen.). En breder nog: Of je er niet in gelooft of er niet in wil geloven, dat maakt niets uit. De werkelijkheid wordt niet bepaald door wat je gelooft; je schijnwerkelijkheid wel. Maar dat zou jij ook kunen zeggen tegen mij, natuurlijk. Daarom:
Algemeen: Alles wat ik over dit onderwerp schrijf, is proefondervindelijk vastgesteld. Ik ben zeker niet over een nacht ijs gegaan – bijna 30 jaar mee bezig geweest. De duvel en zijn ouwe moer gelezen, bezocht en uitgeprobeerd. Het is geen (blind) geloof, zoals in kerken helaas veel gepredikt wordt. (Geloof zou juist niet te bewijzen zijn. Onzin. Je kunt juist alleen geloven wat je kan bewijzen of wat je als reeel kan ervaren. Of wat op ijzeren logica gebaseerd is.) (Oke, het bestaan van God niet – afhankelijk van hoe je dat benadert – maar de wetten zeker wel.)
Ga het maar proberen. Roep maar een engel aan – gewoon je ogen sluiten, een voorstelling van een engel maken in je verbeelding (maakt niet uit in welke vorm: dat ding wat op de top van de kerstboom staat – ik bedoel niet zo’n piek – Jezus, Sinterklaas of wat dan ook, ze begrijpen je toch wel, maar wees oprecht) (of neem ter ondersteuning een ‘foto’ van een engel in je handen of een beeldje) en vraag wat je wilt – en wacht dan af of beter nog, zoals ik al tegen Karel zei: ga niet zitten wachten op wat je gevraagd hebt, maar ga verder je gang en stel je open voor wat er komt. Je merkt het vanzelf wel.
Maar hou met een ding rekening: als je iets materieels vraagt wat buiten proporties is, dan loop je het risico dat je iets anders kwijt raakt, want alles is in evenwicht. (Kijk maar naar wat er om ons heen gebeurt. Wij jagen van alles na en raken dus alles kwijt, onze natuur, onze basis van leven, onze wereld enz.) Engelen zijn niet alleen rare jongens, maar ook harde in de zin van realistisch. Ze gaan echt niet voor ons onze rotzooi opruimen. Dat moeten we zelf doen. Je kunt het natuurlijk wel aan ze vragen om dat te doen, maar grote kans, dat je een emmer en een bezem krijgt. :))
Tot slot een Zenparabel:
Voor de verlichting: water halen en hout hakken.
Na de verlichting: water halen en hout hakken.Janus.
» Posted By Janus On April 10, 2009 @ 14:19
Karel, jij schreef: ‘Janus hoezo “doe je voorzichtig met Emma” is ze gevaarlijk dan?’
Nee man, natuurlijk niet. Ik bedoelde niet dat je voor haar moet oppassen, maar dat je voorzichtig met haar moet omgaan. Ik denk dat dat belangrijk is in de periode van haar leven waar ze nu in zit. En bij het kopieren van mijn tekst heb je iets belangrijks weggelaten en dat is dit :) Er stond een smiley achter. Het was dus bedoeld als een grapje, maar toch wel met inhoud. Ik heb overigens geen reden om te veronderstellen dat je niet voorzichtig met haar zou omgaan. Dit voor alle duidelijkheid.
Gevaar is wel – en dat bedoel ik ook een beetje – dat jouw verlangen naar een vriendin zo sterk is, althans dat is mijn indruk, dat dat jullie contact te veel zou kunnen belasten en dan ontstaat een moeilijke situatie. Ik zeg dit laatste met zachtheid, Karel en met grote omzichtigheid, want ondanks dat je hier veel van jezelf laat zien, ken ik je natuurlijk bij lange na niet goed genoeg om hierover echt te kunnen oordelen. Ik hoop alleen het beste voor je, want wat het gemis van een vrouw/vriendin betreft kan ik heel goed begrijpen waar je mee zit.
Het is mijn zaak verder niet hoe je het aanpakt, maar ik wil je adviseren – als je dat zelf nog niet geprobeerd hebt – om Karin te mailen of zij hierin wil bemiddelen. Geen idee of ze dat doet – mogelijk heeft ze de stelregel dat ze dat nooit doet voor forumdeelnemers. Zou zomaar kunnen, maar dat weet je niet. Ik zou het zeker niet op een minder veilige manier gaan proberen, zoals je schreef, of het op watvoor manier dan ook proberen door te drukken, want als Emma dat niet ziet zitten, dan lukt het helemaal niet.
Succes ermee.
Janus.
» Posted By Janus On April 10, 2009 @ 11:33
@Darella
Ik vond je reactie niet zo bars als je zelf wel dacht. (456). En ik was mogelijk wel wat al te bout naar Ans toe. (@Ans: was goed bedoeld, hoor.) Ik vond het alles bij mekaar vanaf 445 trouwens ook wel grappig. Je schreef in 445 ‘Het zal voor de meeste mensen misschien een tip van niets blijken te zijn.’ en Ans reageerde meteen al poditief. Ik ook, ik vond het om te beginnen al niet ‘een tip van niets’. – Ja, misschien denken anderen zo, maar daar moet je je niks van aantrekken, anders kom je nergens. En nu heb je nog veel meer interessante info gepost.
Ik vond alleen dat Ans (446) wat pieperig reageerde, want ik had de indruk dat zij geen stap durfde te zetten zonder haar dokter (maar mogelijk heeft ze daar een reden toe). Vandaar mijn reactie aan haar. Je kunt namelijk ook te voorzichtig zijn. Ik gebruik al jaren aanvullende vitaminen e.d. en ondervind daar geen last van (voorzover ik weet…..). Ik was het wel meteen met Ans eens dat ze de waarde van je bericht onderstreepte – ik vond jou wat te bescheiden wat dat betreft – en ook met wat ze zei over die amerikaanse handelaren.
En als je een goed en vergaand bloedonderzoek wilt laten doen, dan kan je ook gaan naar ‘Premdani Health clinic’. (Makkelijk te vinden op inet.) Dat is een op Ayurveda gebaseerd gezondheidsinstituut. Ze doen daar een zgn. levend bloed analyse. Dat gaat echt veel verder dan een traditioneel onderzoek. (Kijk maar op hun site.) En al naar gelang dat er iets loos is, krijg je een tas vol kruiden mee. Kost wel een stuiver. Ik geloof 3800 (stuivers, he.) Plus de kosten van de kruiden, denk ik.
En wat je zegt over dat ijzer tekort, daar heb je mogelijk gelijk in. Ik had dat ook al bedacht – in mijn kindertijd al eens last van gehad – en neem nu daarom periodiek ook ijzertabletten. Vlees koop ik overigens altijd biologisch. Eigenlijk alle voeding. Alleen mijn supplementen koop ik wel bij de supermarkt, want die zijn wel erg duur bij de Reformdrogist.
En ik had ook niet de indruk dat jouw bijdrage was bedoeld als advies om met vitamines te gaan spelen. Mijn reactie op Ans was dat eerder. Waarbij ik natuurlijk niet bedoel dat iemand maar hele potten achterover moet gaan slaan. Maar als je een tekort vermoedt, dan kan je bijvoorbeeld met de dubbele hoeveelheid op het potje voorgeschreven pillen experimenteren. Kan meestal geen kwaad. En als je dan geen verschil merkt, dan stop je er weer mee. Ik denk dat ‘de meeste mensen’, die geen of een niet noemenswaard gezondheidsprobleem hebben, het best kunnen riskeren om er op bovenstaande manier mee te experimenteren.
Ik denk dus – maar weet dan niet zeker – dat dat zelfs met vitamine D zou kunnen, ook al is dat toch een ander verhaal. Ik had daar ook wel eens iets over gehoord, maar was dat vergeten. Daar moet je geen overdosis van nemen. En het is op zich goed dat dat nu door jou weer eens gezegd is.
Maar ik vraag me wel af hoe dat dan zit. Via natuurlijke weg – zonlicht – krijgen we ook jaarlijks vitamine D binnen. (Zelfs zittend in de schaduw op een zonnige dag.) En als zich dat alleen maar zou opstapelen en op geen enkele manier zou worden afgebroken, dan zou dat toch bij iedereen vast lopen op den duur?
In je laatste bijdragen laat je merken dat je er best v e e l vanaf weet. En zo offtopic vind ik het niet, want de oorzaken van depressie – nauw samenhangend met het liever-dood-willen-zijn – zijn volgens mij nog lang niet allemaal doorgrond. Ook milieuvervuiling en toevoegingen in voeding kunnen van invloed zijn. Kijk maar naar ADHD, in mijn ogen een vorm van manisch zijn, de tegenhanger van of samenhanger met depressie. Maar jij verkeert in een wat afwijkende medische situatie, denk ik, zo te oordelen naar dat vitaminetekort. (Ik kan me vergissen natuurlijk.) Vandaar dat je er nu ook zo veel van weet.
Wat ik wel frappant vond – en jij ook dus – was dat je situatie door die vitamines zo verbeterd was, juist in deze tijd zo kort na de zelfmoord van je vader. Gek om te zeggen in dit verband, maar toch een soort bewijs dat die vitamines werken.
En wat je schreef in 445: ‘Heb er zelf per ongeluk ervaring mee.’ vond ik intrigerend. Je was dus kennelijk eerst niet op het idee gekomen om dit te laten onderzoeken en nu – kort na de dood van je vader – wel. Ik heb er sterk het vermoeden van dat je vader er vanuit ‘gene zijde’ invloed op uitgeoefend heeft en je ertoe heeft aangezet dit te laten onderzoeken, wetend hoe je ervoor stond. De doden zijn zo dood nog niet. Ikzelf heb veel ervaringen op dat gebied.
Maar verder kan ik je, wat je vader betreft, eigenlijk alleen maar heel veel sterkte toewensen. Dat zul je nog lang nodig hebben, denk ik. Ikzelf ken een dergelijke situatie niet uit eigen ervaring en vind dat moeilijk in te voelen, alleen maar gedeeltelijk. Je vraag uit je eerste post (236): ‘…..hoe moet ik nu in hemelsnaam over zijn dood heen komen?’ Is voor mij dan ook moeilijk te beantwoorden, ook al zijn er wel dingen over te zeggen, maar door mij dan meer over ‘gewone’ rouw. En het blijft moeilijk, want ook al zijn de doden zo dood nog niet, je moet ze ‘hier’ toch missen.
Ik weet wel uit ervaring na de normale dood van mijn broer nu ruim 40 jaar geleden – nou ja, ‘normaal’: hij was nog erg jong, eind van zijn pubertijd, maar had een gewone, maar dodelijke ziekte – dat een rouwproces geleidelijk aan verandert, al naar gelang je bewustzijn over de dood van de overledene. Of mogelijk is het andersom: je bewustzijn verandert doordat je rouwproces verandert.
Je kunt het vergelijken met een vulkaanuitbarsting. Wordt aangekondigd door wat voorschokjes – als je mazzel hebt – en dan ‘Boem’ een crash, die veel wat is, vernietigd. En dan de naschokken en dan komt rust en daarna komt een (lange) vruchtbare periode. (Wist je dat lava, wat uit een vulkaan komt, erg vruchtbare grond is? Daar tiert alles welig op.) En dan kan veel wat nieuw is, groeien.
Op den duur – en dat klinkt gek – wordt je rouwproces in zekere mate volwassen. Maar je zult nu nog wel niet veel aan die ‘wetenschap’ hebben, vrees ik, want jouw rouwproces is nog zo jong. Een baby’tje nog maar. (Een ‘babijtje’ zou mijn broer ervan maken – altijd taalgrapjes.) In het begin kost het je veel kracht, doordat je emoties zo sterk zijn. En daarna om die emoties een plaats te geven, het eigenlijke verwerken. Maar op den duur kan je kracht uit dat rouwproces putten op de een of andere manier. Maar het blijft, het blijft altijd. Ik word er nu ook weer emotioneel van. (Nou ja, niet meer bij het corrigeren van deze tekst, maar eerst wel.)
Dit is allengs een wat ander verhaal geworden dan alleen maar over pitamientjes, maar hier laat ik het even bij.
Vriendelijke groet, Darella,
Janus.
» Posted By Janus On April 09, 2009 @ 20:02
@Ans (446)
Zeg Ans: gewoon slikkuh, die pilluh. :) Merk je het vanzelf. Vitamines hebben zelden bijwerkingen en dan nog alleen in absurd grote hoeveelheden. Op de doosjes of potjes staat ook de ADH (Aanbevolen Dagelijkse Hoeveelheid) aangegeven. Vaak krijg je al een veelvoud daarvan binnen, wanneer je de voorgeschreven hoeveelheid pillen inneemt. Dus gewoon doen, lekker experimenteren.
Groeten, Janus.
» Posted By Janus On April 09, 2009 @ 01:00
@Darella (445)
Is zeker waardevol, die info van jou over vitamines. B12 kan je alleen binnen krijgen door vlees te eten (en natuurlijk in pilletjesvorm). Ik heb jarenlang veganistisch gegeten, omdat ik nogal veel last had van hoofdpijn. Die hoofdpijn hing samen met vlees (en mogelijk ook met al die verdomde toevoegingen.) Het werd idd minder.
Maar op een keer was ik op de Pasar Malam in Den Haag en daar natuurlijk veel vlees gegeten en toen voelde ik me de volgende dag erg goed, terwijl ik doodmoe had moeten zijn. Toen dacht ik: ehhhhhh….. Ik ben toen weer regelmatig eieren gaan eten en af en toe kaas en – wanneer ik mij slapjes begin te voelen – ook weer eens vlees.
Maar wat voor mij geldt, hoeft niet voor iedereen te gelden. Er is ook een boek over het ‘Bloedgroep dieet’. Nog niet gelezen, maar ik bedoel maar.
Groeten, Janus.
» Posted By Janus On April 09, 2009 @ 00:54
@Joan
Jij schreef in 442: ‘Dus mijn vraag aan jou is, Karel: Verwacht je geen dingen van jezelf die verder niemand van je verwacht? Lijdt je niet aan wat je jezelf oplegt?’
En in 443: ‘Een mens kan het zichzelf zo moeilijk maken als hij of zij wil en daarbij de essentie van het bestaan helemaal kwijt raken.’Dat bedoel ik dus ook o.a. Het creeren of hanteren van een zelfbeeld, waaraan je voor jezelf moet voldoen. Heel vermoeiend. Vaak is zo’n zelfbeeld – al in je vroege jeugd – aangepraat, doordat er veel te hoge eisen aan je werden gesteld. En een waan leidt ertoe dat je idd de essentie van het leven kwijt raakt.
Maar Joan, iemand, die het echt wil doen, laat zich niet afleiden door een matze met suiker. Sterker nog: suiker veroorzaakt in veel gevallen ook depressieviteit. (Weten velen niet. Nou, ga het maar eens uitproberen: paar dagen geen suiker en dan drie eetlepels.) En dan is het nog sneller afgelopen met die persoon. (Dit is geen pesterig grapje, hoor Joan – zou ook ongepast zijn – maar ik moest wel even grijnzen) En feit is dat suiker vermoeid en depressief kan maken. Alleen als je druk bezig bent en (al) in een flow zit, dan kan het energie geven, maar voor hetzelfde geld raak duf en uit je flow. Maar gezond is het nooit. (Kankerrrrr….) En na een paar uur voel je je slap en trillerig.
Maar hier praten we met en voor mensen (de meelezers), die twijfelen en die met die doodswens worstelen. (Waaronder ikzelf nog net zo goed.) En wat dat betreft, Joan, vind ik je bijdragen over het algemeen erg goed. Niet altijd mee eens, zoals dat ouder worden leuker is. Nou mogelijk alleen als je lichamelijk oke blijft en niet geestelijk aftakelt, want dan is het geen lolletje.
Groeten, Janus (dus, niet Jonas. Ik raak soms vamme-eige in de war.).
» Posted By Janus On April 09, 2009 @ 00:47
Nog een aanvulling op mijn bericht nr. 440.
Ik schreef daarin o.a. dit (ik citeer uit eigen werk; ijdelheid der ijdelheden):
‘In het kort bedoel ik dit: Als je SLECHT over jezelf DENKT, dan VOEL je je BEROERD. Als je GOED over jezelf DENKT, dan VOEL je je PRIMA. De manier waarop je denkt over jezelf, bepaalt voor een belangrijk gedeelte hoe je je voelt. En nu komt waar het om gaat: JE MOET DUS CONTROLEREN OF HETGEEN JE OVER JEZELF DENKT, OF DAT OOK KLOPT!!! Meestal niet of op z’n minst gedeeltelijk niet.’
En dan nu de aanvulling:
Je moet dus controleren hoe je over jezelf denkt, want als dat niet klopt met de werkelijkheid, dan raak je op een dwaalspoor en raak je buiten de werkelijkheid, ook je eigen werkelijke werkelijkheid. En dan kloppen de gevoelens, die je over jezelf hebt, ook niet met de werkelijkheid. Bijvoorbeeld je depressieve gevoelens.
Ze kloppen wel met wat je denkt (over jezelf), maar als wat je denkt over jezelf niet klopt met de werkelijkheid, dan kloppen je gevoelens (over jezelf) ook niet met de werkelijkheid. In dat geval ben je dus ongegrond en onnodig depressief. En als wat je over jezelf denkt niet klopt met de werkelijkheid, dan kan dat niet alleen zomaar tot een dwaalspoor leiden, maar het kan het begin zijn van waanvoorstellingen – als ze dat al niet zijn – en dan ben je nog verder van huis (lees: je ware zelf).
Dit is mogelijk lastig te begrijpen, want gevoelens kloppen namelijk in je eigen beleving altijd, maar binnenje eigen sub-‘werkelijkheid’. Daardoor ervaren mensen hun gevoelens als absoluut waar, terwijl dat dus niet hoeft te kloppen. Zoals dat mogelijk – ik zeg dat heel voorzichtig – bij Karel het geval is.
Ditzelfde geldt ook voor mensen, die onterecht een enorm hoge pet van zichzelf op hebben en die denken dat ze heel wat zijn. (In de politiek zie je die nog wel eens…..) Of mensen, die denken dat alles oh zo mooi is in de wereld; dat het leven faaantaaastisch is. Die voelen zich wel goed – licht euforisch eigenlijk* – maar ook dat is op z’n minst gedeeltelijk niet juist. En als ze dan eens echt met hun kop tegen de werkelijkheid aanlopen, dan stort hun wereld in. Ironisch genoeg zijn het juist deze mensen, die de zwartkijkers ervan proberen te overtuigen dat het leven toch heel mooi is, dus zoals zij denken. Oke, ze hebben gedeeltelijk gelijk, maar gedeeltelijk zeker niet.
*Een vriend van mij loopt met een gezicht rond, alsof hij meteen na zijn geboorte in een ketel met XTC gevallen is. :) (Vrij naar Asterix.)Eigelijk zijn beide manieren van denken een soort (onbewuste) vlucht voor de werkelijkheid, althans dat kan, door wat voor oorzaken dan ook. Het zwarte wolk denken leidt ertoe dat iemand niks onderneemt, doordat hij/zij het – onterechte, maar als werkelijk ervaren – idee heeft dat ‘het toch allemaal geen zin heeft’.
En het roze wolk denken leidt ertoe dat iemand niks onderneemt (tegen de ellende), doordat hij/zij het – onterechte, maar als werkelijk ervaren – idee heeft dat alles mooi en fantastisch is. Waardoor zo iemand de narigheid niet onder ogen wil zien, ook zijn eigen niet of zelfs idd door een soort (onbewuste) zelfhypnose niet ziet (ook een waan dus) en er met een grote boog omheen loopt. (Ik versimpel het hier nogal, maar dat is om de strekking van wat ik bedoel duidelijk te maken.)
Eigenlijk zijn die twee manieren van denken broertje en zusje. Overigens doet die vorm van (onbewuste) zelfhypnose, die tot waan leidt zich natuurlijk ook voor bij de zwartkijkers. Het is hetzelfde zinsbegoochelende proces met twee tegenovergestelde resultaten.
En nou zeg ik niet: ‘Jongens, toppie die werkelijkheid’. Nee. Er is niets zo lastig als het onder ogen zien van de werkelijkheid en er mee leren omgaan. Dat vereist kracht en dat is de uitdaging – modewoord tegenwoordig – van het leven. Maar de werkelijkheid is wel het enige waar je uitendelijk wat aan hebt. Je enige echt werkelijke houvast. En wees gerust: je leeft eeuwig en je hebt dus alle tijd. Doe wat uit jezelf komt. Laat jezelf groeien en bloeien. Wees jezelf. Ga geen zelfbeeld nastreven, zo van: ik moet zus of zo zijn anders is het niet goed. Dat is erg frustrerend. Veroordeel jezelf niet. Er zijn al teveel anderen, die dat doen.
En denk nou niet: Wat een theoreticus is die gozer – oke, dat ben ik ook – of: Hij heeft makkelijk praten, want ik heb dit allemaal zelf moeten uitvogelen in mijn leven. The hard way. Maar dat wil niet zeggen dat ik altijd maar de kracht opbreng om het in praktijk te brengen. Allesbehalve.
Vriendelijke groeten,
Janus.
» Posted By Janus On April 09, 2009 @ 00:18
@Karel (441): Zeg Karel, doe je voorzichtig met Emma? :)
» Posted By Janus On April 08, 2009 @ 23:55
Ja, testje is gelukt. Dan nu:
@Karel (441) en anderen:
Karel, dat heb ik ook. Niet helemaal van het ene moment op het andere, maar wel dat ik me eerst goed voel en een uur later niet meer. En dan zonder dat ik tussendoor iets anders heb gedaan. Wat ik dan extra deprimerend vind, is de machteloosheid hier ook maar iets aan te kunnen doen, naar het schijnt.
Daarom heb ik jaren gezocht naar mogelijke oorzaken. Ik heb toen o.a. de bioritmen ontdekt. Die verklaren weliswaar niet die omslag binnen een uur, maar wel veel van andere stemmingen.
Bioritmen zijn golfpatronen, die aangeven hoe je conditie is. Lichamelijk, emotioneel en mentaal. Op internet is hier veel info over te vinden, dus ik laat verdere uitleg hier achterwege. Er is ook een site waarop je je bioritmen kan berekenen. (Zoek: ‘bioritmen berekenen’) Maar als ze in de min staan, dan voel je je ook min, over het algemeen. Althans wat het aspect betreft dat dan in de min staat. Het duurt een tijdje om dat te leren herkennen. (Voorbeeld: Wanneer mijn mentale lijn in de min staat, dan typ ik nog maar half zo snel als wanneer hij in de plus staat. En ik hoef ook niet te proberen om mijn record Patience te verbeteren.:)) Staan ze alledrie in de min, doe dan maar kalmpjes aan en je weet dan waar je minne gevoelens vandaan komen. Volkomen logisch dus. Voor mij heeft dat deels mijn mindere perioden verklaard. En dat gaf een zekere rust, zo van: oh, het ligt dus niet aan mij.
Groeten, Jonas.
» Posted By Janus On April 08, 2009 @ 23:14
Eerst even twee testjes, die niks met de inhoud van dit forum te maken hebben, maar alleen om te kijken hoe je een woord cursief kan laten zijn en vet kan laten zijn. ‘s kijken of dat zo lukt.
» Posted By Janus On April 08, 2009 @ 20:46
@Emma (436):
Ik ben erg blij met je reactie op mijn bijdrage. Ook blij dat je er wat aan hebt en dat het je aan het denken heeft gezet. En zelfs een beetje trots, dat je het gaat meenemen naar je psychologe. Enneh, je hebt mij nog niet verveeld met je verhaal. :) En anderen ook niet, dacht ik. En Karel zeker niet. ;)
@Karel: Ik denk dat Emma al een groot deel van je opmerkingen over mijn stukje heeft beantwoord. Ik heb het bedoeld, zoals zij het begrepen heeft. Maar toch goed dat je kritisch bent, want zoals jij het interpreteert is het inderdaad link.
Maar ik geloof niet dat er mensen zijn, die onbehandelbaar zijn. Er zijn wel mensen, die opgegeven worden (door andere mensen, psychiaters bijvoorbeeld.). Vaak is dit een ordinaire geldkwestie, want de verzekering betaalt gewoon niet meer. Ik heb dat zelf meegemaakt. En Joan – was zij het niet – heeft erg veel geluk gehad, dat zij een therapeut vond, die gewoon doorging na de betaalde periode. Zo’n instelling van mede-menselijkheid heeft mogelijk nog meer invloed dan de therapie zelf.
Maar als je eens een erg goed en inspirerend boek wilt lezen over hoe het goed kan gaan, dan moet je dit eens gaan lezen: ‘Als Konijn gilt’. ‘De 92 persoonlijkheden die het lichaam delen van Truddi Chase.’ Het is door Truddi Chase zelf geschreven. Het gaat hier om iemand, die heel zwaar onder incest geleden heeft van haar 2e tot haar 14e en er toch, met hulp van een therapeut, bovenop is gekomen. Het is een van de meest aangrijpende boeken, die ik ooit gelezen heb (en ik heb er heel wat gelezen). En ook heel interessant, omdat het inzicht geeft in hoe psychologishe processen kúnnen verlopen. Dat klinkt klinisch, maar je moet van steen zijn, als dit boek je niks zou doen.
Een ander boek, dat hiermee te vergelijken is, is: ‘Sybil’, waar een meisje/vrouw met soortgelijke problemen aan het woord komt samen met haar therapeute. Schrijfster is Flora Rheta Schreiber. Beide boeken zijn nog nieuw te koop (bij Bol.com o.a.). Maar vermoedelijk ook bij tweedehands boekwinkels, en bij bibliotheken te leen. Incest kán inderdaad een heel leven verwoesten, maar dat hoeft niet. Deze boeken illustreren dat.
Dan iets wat je over jezelf schrijft: ‘Ik voel zoals ik voel en dat is zoals ik geboren ben en mijn karakter zich gevormd heeft,’ Je voelt inderdaad zoals je voelt, maar je karakter is onder vele invloeden tot stand gekomen. Deels van binnenuit en deels van buitenaf. En ook de manier hoe je over jezelf denkt is zo gevormd.
In het kort bedoel ik dit: Als je slecht over jezelf denkt, dan voel je je beroerd. Als je goed over jezelf denkt, dan voel je je prima. De manier waarop je denkt over jezelf, bepaalt voor een belangrijk gedeelte hoe je je voelt. En nu komt waar het om gaat: JE MOET DUS CONTROLEREN OF HETGEEN JE OVER JEZELF DENKT, OF DAT OOK KLOPT!!! Meestal niet of op z’n minst gedeeltelijk niet.
Vind je jezelf een minkukel? Maar klopt dat ook? Vaak is zo’n idee je door anderen aangepraat. Bijvoorbeeld door ouders, die zelf een minderwaardigheidscomplex hadden. Of door leraren. Of is het ingesleten door steeds terugkerende omstandigheden. Of je probeert te voldoen aan ideaalbeelden van wie dan ook. Ik kan hier duizenden voorbeelden noemen, maar dat laat ik maar.
Gevoelens of emoties zijn heel belangrijk, maar je gevoelsleven kan ook een moeras worden, waar je langzaam in verzuipt. Om te beginnen zul je moeten leren zwemmen in dat moeras. Maar om op het droge te komen, zul je ook inzicht moeten zien te krijgen in hoe je emoties tot stand komen. En daar is (het) denken voor nodig.
Emoties zijn geen voldongen feiten. Het zijn als het ware levende organismen, die geboren zijn en verder zijn gegroeid en ook weer kunnen sterven. En ik zeg niet dat je hier moet gaan snoeien, nee, laat ze maar lekker zijn, zoals ze zijn. Daarin schuilt jouw levenservaring. Maar probeer de oorsprong te begrijpen en het proces en dan kan je – en dat is heel erg moeilijk – een andere weg gaan kiezen. Mij lukt het zo af en toe. Vallen en opstaan. Maar pas opstaan, nadat je van het vallen bent bijgekomen. Niet forceren, zo van: het zal en moet goed gaan. In de natuur groeit ook alles vanuit zichzelf en in een eigen tempo. Het is de kunst om dat ook jezelf te gunnen.
Hier laat ik het even bij. Ik hoop dat het duidelijk is, want ik heb deze tekst niet zo goed gecorrigeerd als de vorige, maar ik wilde hem nog posten vannacht want morgen heb ik pas ‘s avonds weer tijd.
Ik hoop later een stukje te schrijven over mijn achtergronden. Dan wordt beter duidelijk van waaruit ik spreek. Ik had daar eigenlijk mee willen beginnen, maar wilde toch eerst reageren op een paar opmerkingen, die ik op het forum tegen kwam en daar moet je niet te lang mee wachten.
Vriendelijke groeten,
Janus.
» Posted By Janus On April 04, 2009 @ 04:47
@Emma (zometeen)
Hallo lotgenoten,
Ik ben hier nu voor het eerst, maar ik volg dit forum al een aantal weken. Ik was eerst van plan om met iets anders te beginnen, maar omdat Emma dit forum gaat, of al heeft verlaten, eerst een reactie op wat zij in een van haar posts zei, omdat het daarbij gaat om een denkwijze, die veel voorkomt en die depressiviteit kan veroorzaken of bevorderen.
Maar ik wil toch eerst Karin bedanken voor het creeren en in stand houden van dit forum, want het heeft ook mij enigszins uit een isolement gehaald.
Dan nu @Emma. In post 430 schrijf je tot slot: ‘Met andere woorden, ik walg niet van de psychiatrie op zich, maar wel van “mijn onbehandelbaarheid”.’
Kijk, dit is een gevaarlijke manier van denken. Een therapeut bij wie ik jaren geleden een tijdje geweest ben zei dat depressiviteit ‘naar binnen geslagen agressie’ is. M.a.w. agressie, die je niet wilt of kunt of durft te uiten en die dan naar binnen slaat, met zelfdestructieve gedachten – en mogelijk erger – tot gevolg. Bovendien: als je jezelf de schuld geeft, dan hoef je het (riskante en vaak pijnlijke) conflict met de ander of de buitenwereld niet aan. (Maar in plaats daarvan wordt het intern pijnlijk.)
Psychische processen zitten vreemd in elkaar. Bijvoorbeeld: wanneer je iets niet durft en je wil dat niet onder ogen zien, omdat je jezelf dan bijvoorbeeld een lafaard vindt, dan kan je jezelf wijs maken, dat je het niet kán. Vervolgens vind je jezelf dan een mislukkeling, maar dat is mogelijk minder erg dan een lafaard. Maar ook om te voorkomen dat je jezelf een mislukkeling vindt kan je (geest) wel weer een truc bedenken en zo kom je steeds verder van huis – lees: je ware zelf.
Een ander heel bekend voorbeeld komt voor bij verliefdheid. Twee mensen zijn dolverliefd en draaien als koerende tortelduifjes om elkaar heen. Dan maakt een van de twee het uit. Die is dan de pineut, want volgens het overblijvende in zijn of haar tortelduifjeswiek geshoten tortelduifje is die wegloper nu ineens de grootste trut of klootzak, die er bestaat. Onzin natuurlijk, maar dit zelfbedrog is alleen maar bedoeld om de innerlijke pijn van het verlies te camoufleren of onderdrukken. Vooral bij pubers zie je dit gedrag, maar ook, eh, volwassenen weten er vaak weg mee. En voor de ‘veroordeelde’ is dit ook heel pijnlijk. Zo maken mensen elkaar kapot, door dit soor leugens.
Het is erg belangrijk om realistisch te denken, vooral binnen je eigen proces. Leugens vanuit de buitenwereld zijn erg vervelend – het is het meeste van wat je te horen krijgt – maar leugens in je binnenwereld zijn mogelijk nog erger, want die verwoesten je innerlijk.
Ikzelf heb jaren gedacht dat mijn depressiviteit alleen aan mezelf lag. Oftewel: ik was ziek en het lag aan mij of aan mijn lichamelijke – hersenen – of geestelijke gesteldheid. Maar dat is onjuist. Althans, op z’n minst gedeeltelijk.
Een paar jaar geleden zag ik op de televisie een programma, waarin de invloed werd belicht, die de sociale omgeving heeft op het gevoel van welbevinden van de mensen, die in die omgeving leven. Kortweg kwam het erop neer dat een meer humane sociale omgeving het gevoel van welbevinden positief beinvloedt en een minder humane negatief. Dit was, als ik mij goed herinner, ook bij apen onderzocht en daar was het ook zo.
Eigenlijk waren dat heel voor de hand liggende conclusies, maar als je denkt dat alles aan jezelf ligt, zoals ik toen deed, dan is dat toch wel een beetje een openbaring en opluchting, in de zin van: he, he, het ligt dus toch niet helemaal aan mezelf.
Datzelfde geldt voor de invloed, die andere mensen individueel op je (kunnen) hebben. Ook hun handelen ligt niet aan jou en jouw reële gevoelsmatige reactie daarop is gerechtvaardigd. Geef niet jezelf er de schuld van – ingeval van een negatieve ervaring – dat je je beroerd voelt. Of erger nog: geef jezelf er niet de schuld van dat jou dat is overkomen. Iets wat incestslachtoffers nogal eens doen of kinderen van gescheiden ouders. (Zoals ikzelf, wat dat laatste betreft.)
Dan nu terug naar Emma (en naar anderen, die ook zo denken, wat dit punt betreft). Als ik jouw bijdragen lees, dan heb ik niet de indruk met een on(be)handelbare gestoorde te maken te hebben. Tegendeel zelfs. Maar jij spreekt een aantal keren over woede. En in die slotzin slaat die naar binnen of beter gezegd: sla je die (zelf) naar binnen. Niet doen. Je hebt nog veel meer geschreven, maar dit vond ik belangrijk om eruit te lichten, omdat het zo’n veel voorkomende denkwijze is.
Psychiaters maken idd veel fouten. Soms uit onkunde of onwetendheid. Het is mogelijk het lastigste beroep wat er bestaat. (Voor Balkie zou het niks zijn, die trekt dat never.) Maar ze maken ook fouten uit angst – of erger – uit onwil om open te staan voor andere mogelijkheden dan die welke ze geleerd hebben – hun houvast. En dan richten ze meer schade aan dan ze pogen te genezen. Wees daar terecht boos over, als jou dat is overkomen. Wat je met die woede doet is een tweede – achter je laten, zou ik zeggen, nadat je het verwerkt hebt – maar leg de schuld in ieder geval niet bij jezelf. Daar word je nog depressiever van dan je (mogelijk) al was.
Het is erg moeilijk om een therapeut of psychiater te vinden, die niet alleen over de juiste kennis beschikt, maar die ook nog eens open staat voor jou(w werkelijkheid) en die jou goed aanvoelt. Want zonder dat laatste is het een lastige zaak.
Maar terwijl ik dit schreef had jij alweer een andere post geplaatst – die ik nog niet had gezien – en daaruit blijkt dat je alweer verder bent op je pad. Dat is mooi. Maar ik zou zeggen: laat dat rotsblok maar eens een tijdje liggen. Uitrusten is erg belangrijk. En vooral: ga eerst, voordat je opnieuw gaat sjouwen, eens kijken waar dat rotsblok eigenlijk uit bestaat en of het wel van jou is.
Veel lasten, die wij dragen, zijn of worden ons aangepraat of aangedaan. Kortom: ze zijn niet van ons; het zijn geen lasten, waarvoor wij uit onszelf gekozen hebben. En in die gevallen moet je ze laten liggen of ver van je werpen. Pas dan, als je er zelf voor gekozen hebt, dan moet je gaan sjouwen.
En huilen is een prima middel om een last, die niet van jou is, achter je te laten. Maar ook als die wel van jou is, bijvoorbeeld het reële rouwen om een verlies of het gemis van een niet-aanwezige, zoals bij Karel (en bij mij ook).
Van lasten waar je zelf voor kiest wordt je vrolijk, ook als ze zwaar zijn.
Sterkte en geluk op je pad.
Janus.
» Posted By Janus On April 03, 2009 @ 13:48
Zelfmoord gaat niet op recept III
@ Henk 158
Hallo Henk,
Ik zag, doordat er een streepje onder je naam stond, dat dat een link was naar je site, maar ik kreeg een mededeling dat dat adres niet gevonden kon worden. Pas nadat ik de laatste twee extensies had weggehaald, kreeg ik een site te zien, maar weet niet of dat degene was, die jij bedoelde. Later was het streepje onder je naam trouwens niet meer zichtbaar. (Bij mij; ik gebruik Firefox.)
Oh, nou ik toch schrijf, je hoeft geen ‘Sorry Janus’ te zeggen, wanneer je kritiek op mij hebt ofzo. (Tegengas, commentaar of weerwoord is een betere term.) Oké, ik vind kritiek niet leuk – net als zovelen, denk ik – want dan moet ik weer gaan nadenken en dat wil ik niet, want ik ben lui. Nou denk ik mijn hele leven al na, dus dat is tegenstrijdig en geeft aan wat ik mezelf aan doe.
Maar zonder kritiek komen we niet verder en dat is het mooie van een forum als dit, dat er veel verschillende belevingswerelden en zienswijzen aan de orde komen.
Alles goed met de kleinkinderen? (Als die site, die ik gezien heb tenminste klopt.)
Groeten, Janus.
» Posted By Janus On July 31, 2009 @ 15:07
@ Ans 153
Hallo Ans,
Wat schitterend was dat weer! En dan zit je nog te kletsen (132) dat je niet veel te bieden hebt. Tsssss.
En wat je zegt over de hulpverlening. Inderdaad. Als de therapie niet helpt, dan zorgen de behandelaars er wel voor dat je assertief wordt. Je moet wel. Ik heb ook een aantal conflicten met therapeuten gehad. Maar leuk is anders en helaas gaan ook veel mensen (cliënten) zo de mist in. Gelukkig heeft Thian de kracht wel om haar plek te bevechten.
Groet, Janus.
» Posted By Janus On July 31, 2009 @ 14:31
@ Thian 156 en ook een beetje voor Newana om mee te lezen.
Hoi Thian,
Wat heb jij snel gereageerd gisteren. Ik was na 155 meteen offline gegaan omdat ik nog moest eten enzo en las je post pas afgelopen nacht en toen was ik te slaperig om nog iets goeds te schrijven. Heb jij goed geslapen na alle sensaties?
De verandering is dus echt tijdens het gesprek tot stand gekomen. Dat maakt des te meer duidelijk dat jij het zelf voor mekaar hebt gekregen. Ze heeft nu pas echt begrepen, denk ik en hoop ik, wat voor jou belangrijk is. En ja, ik denk ook dat het goed is zo. Maar blijven praten met haar als je wat op je hart hebt, zoals zij ook gezegd heeft tegen je. Alleen over zelfmoord……. Nee, beter niet daarover. (135) Dat zou ik ook niet riskeren ivm dwangopname.
Daarom vroeg ik in 131: ‘Zijn er geen andere mensen met wie je daarover kunt praten? Dus zonder dat je het risico loopt om gedwongen te worden opgenomen?’ Dus: heb je een vertrouwenspersoon buiten de hulpverleningssfeer bij wie je terecht kunt om hierover te praten, zonder het risico van IBS? Een vriend, vriendin of een echtpaar met wie je ook afspraken kunt maken? Heb je wel eens de SOS hulpdienst gebeld, wanneer je klem zat?
Of die vrouw, die gisteren op bezoek was. Kun je met haar over zelfmoord praten? Ze heeft het er zelf ook vaak over, zei je, wat nog niet wil zeggen dat je er een goed gesprek over kunt hebben, maar het zou kunnen.
Dat ze schrok van die kleding, vind ik niet zo gek. Je kunt nog zoveel dénken over zefmoord, maar als je er dan op zo’n manier mee geconfronteerd wordt, dan is dat toch wat anders. Die schrik ontstaat volgens mij vanuit je instinct. Je instinct is altijd gericht op (voort)leven en bezorgt je schrik, wanneer er een dreiging voor dat (voort)leven zichtbaar wordt. Dat is mijn idee hierover. En dat ze zei: ‘doe niet zo raar’, dat komt dan door die schrik. Háár schrik. Niet de jouwe.
Ik vind het in jóuw situatie niet raar dat je die kleding klaar hebt hangen. Voor een gemiddeld mens is dat raar, ja, maar wij zijn nou eenmaal géén gemiddelde mensen en ik wil ook niet gemiddeld worden ook!
Is het een mooie japon ofzo? Ik zou hem in ieder geval ín de kast hangen, want anders wordt hij zo stoffig op den duur. En dan lig je straks stoffig in je kist en dat is ook geen gezicht. :) Of klop je hem regelmatig uit? Ik hoop mét Henk dat je die jurk – of wat het ook is – nog lang zult bewaren, bijvoorbeeld als symbool van je doodsverlangen, want dat doodsverlangen kan je de weg in jóuw leven leiden, hoe gek dat ook klinkt. Bij mij heeft mijn doodsverlangen of liever gezegd de twijfel daarover, toch steeds weer geleid tot de vraag: ‘Wat wil ik dan wél.’ Een vraag, die niet in één keer te beantwoorden is , maar die mij wel stukje bij beetje de weg heeft gewezen en nog wijst.
Oké, dan is dat broekpak :) – of wat het ook is – uit de mode tegen de tijd dat het zover is, maar dat geeft niet. Dan kunnen we altijd nog, staand naast de kist, glimlachend én trots zeggen: ‘Kijk, zo lang heeft ze nog doorgezet.’
Thian, ik zie nog een rijke toekomst voor je. Niet zozeer rijk wat geld betreft (alhoewel……). Maar ik denk, bijvoorbeeld, dat jij – juist met jouw levenservaringen – later zelf een heel goede therapeute kan zijn. Voorlopig nog niet aan denken. Eerst jezelf vinden, lekker schilderen, tekenen, met je katjes spelen muziek maken en zo voort.
En het grappige is, dat jij je uitvaart voorbereid, zoals je, volgens mij, wilt leven: Met mooie dingen om je heen – schilderijen, maar ook muziek, neem ik aan – en met de nadruk op het positieve. Heb je dat zelf in de gaten? Ik zie dat wel zo.
En wat de ahh-miep betreft. Ik zou er niet meteen een punt van maken. Zij wordt daar, neem ik aan, alleen maar sjagerijnig van en je moet de sfeer toch een beetje leuk houden. Je kan langs je neus weg informeren wat de reden was. ‘t Kan zijn, dat het voor haar werk was. Spoed ergens anders? Als het vaker gebeurt kan je altijd nog stappen ondernemen, maar dan lijkt het mij beter het er eerst met haar over te hebben. Haar baas kan altijd nog, als zij niet aanspreekbaar blijkt.
Zulke directe confrontatie(tjes) kan je trouwens goed oefenen in een rollenspel. (Ja, daar ben ik weer.) Ik weet wel dat je ‘never nooit’ gezegd hebt (870) vanwege die vent, maar dat waren natuurlijk zieke rollenspellen. Een goed therapeutisch rollenspel is heel wat anders en daar doen ze ook heel vaak dit soort kleine dingen in uit je dagelijkse praktijk. Bijvoorbeeld ook: hoe reageer je bij voordringen (van een ander) bij de bakker. Gaat lang niet altijd over heavy trauma’s. Zo zou je ook die situatie (59) met die aardige muzikant kunnen oefenen, maar dan veilig met iemand anders in zijn plaats.
En als je bellenblaas met je katjes speelt, ben jij dan Thian of één van de kleintjes. Of van beiden een beetje. Voor de kleintjes is bellen blazen natuurlijk ook leuk.
Ik stooi weer sterretjes om je heen. Dit keer zijn het helder blauwe en ik laat ze langzaam om je heen zweven. Voor je rust en met roze ertussen voor wat liefde, die je zo hard nodig hebt.
Liefs,
Janus.
» Posted By Janus On July 31, 2009 @ 14:10
@ Thian 154
Lieve Thian,
Ik kan je alweer feliciteren, maar nu met dit gesprek. Want ondanks – of juist dankzij – alle heftigheden heb je een goed of zeg maar gerust: heel goed resultaat bereikt. Wel jammer dat je vorige behandelaarster nog geen contact met deze nieuwe had gehad, maar aan de andere kant heb jij nu alles zelf gedaan én zelf bereikt. Petje af, hoor! Ik hoef, denk ik, niet op alle details in te gaan, maar dit zou wel eens het echte begin van de behandeling daar kunnen zijn.
Wat ik belangijk vind is die omslag bij haar. Ik weet niet of dat kwam door jouw heftigheden. Ik denk wel dat ze, doordat ze van je geschrokken is, nu meer dan ooit doordrongen is van de ernst van de situatie en dat is winst, denk ik. Het kan ook zijn dat ze van te voren al bedacht had dat het anders moet. Hoe dan ook, ze heeft nu een andere houding naar jou toe. En er is een begin van vertrouwen van jou naar haar toe en dat is mooi, want vertrouwen is essentiëel voor een vruchtbare samenwerking.
Ik hoop later op zwarte gaten, afspraken en crisiscentra terug te komen, maar nu even niet. Je hebt een heel zware week gehad, Thian en gelukkig met veel goede resultaten. Van mij – wie ben ik – mag je een paar dagen rust nemen en leuke dingetjes gaan doen. Dat heb je wel verdiend. In gedachten strooi ik gekleurde sterretjes om je heen. Een heeeeeleboel. Kunnen je katjes ook mee spelen.
Liefs en tot later,
Janus.
» Posted By Janus On July 30, 2009 @ 20:27
@ Thian 151
Lieve Thian,
Tsja, dit is natuurlijk een heel ander verhaal. Waar ik nog dacht aan min of meer onbewuste gevoelens van terughoudendheid en weestand, daar geef jij een hele waslijst van feitelijke klachten. Ik krijg de indruk dat je daar als mens(je) in een hele grote machine zit. Niet leuk! Je had er hier en daar wel eens wat over gezegd, maar dit is toch wel heel wat meer. Bijna genoeg reden om een klachtenprocedure te beginnen! Ik begrijp je standpunt nou veel beter. Je begon met te zeggen: ‘Weet dat het ook aan mij ligt’, maar eerlijk gezegd denk ik na dit verhaal dat het niet aan jou ligt of maar zeer ten dele.
Maar toch ook wel sneu dat ze (waarschijnlijk) te enthousiast is en daardoor te hard van stapel loopt. Want ze heeft dus wel een positieve intensie. Eigenlijk zou jij met haar docenten/begeleiders moeten gaan praten. :) Deze situatie bevestigd mijn idee, dat het vaak de cliënten zijn, die – in ieder geval voor een deel – de leermeester zijn van hun behandelaar/psycholoog/psychiater. Zij zou eigenlijk dat boek van Truddi Chase moeten lezen. Iedereen eigenlijk, die jou wil leren begrijpen, ook al zullen er verschillen zijn tussen jouw situatie en die van Truddi. Dan snapt ze waarschijnlijk wel hoe bij jou de vork in de steel zit. Verplichte kost, vind ik, voor hulpverleners en behandelaars.
En wat vervelend dat die woonbegeleiding van hun afhangt, althans je bent bang dat die daardoor ook wordt stopgezet. Ik begrijp dat je daar een indicatie voor nodig hebt, maar dat moet dan toch ook langs andere weg gerealiseerd kunnen worden? Kan die behandelaar, waar je net afscheid van genomen hebt, daar niet voor zorgen?
De vraag is nou niet meer zo relevant, denk ik, maar was je nou al wel of (nog) niet in behandeling bij het CDS? Ik had de indruk dat je nog in een soort voorportaal zat, voorafgaand aan de eigenlijke behandeling.
Goed, hier laat ik het bij. Het zou kunnen dat je al weg bent, maar ik wens je toch – dan maar door de lucht – nog een keer veel sterkte en succes bij dat gesprek dat je vandaag hebt.
Liefs,
Janus.
» Posted By Janus On July 30, 2009 @ 10:21
@ Thian 135
Vooraf even dit. Ik zag net pas, doordat ik zo’n error kreeg, dat jij 149 had gepost en het duurt voor nu te lang om ook daarop te reageren. Ik plaats deze post van mij toch maar in de hoop dat je er nog wat aan hebt, ook al bestaat de kans dat jij al verder bent dan waar ik het over heb.
Lieve Thian,
Wat geef je me daar een mooi compliment! Je weet niet half hoe blij ik daarmee ben.
Wat dat gesprek betreft, wat je gisteren had, denk ik dat ik je eigenlijk alleen maar kan feliciteren. Dat is dus heel goed gegaan. Ik kan begrijpen dat je er ook wel door aangeslagen was, want zoiets is nou eenmaal niet makkelijk. Maar heel mooi dat zij die telefonische overdracht gaat doen. Dat zou al een heleboel kunnen verbeteren.
Je schreef: ‘Ik heb gezegd dat ze me voorlopig maar een half jaar met rust moeten laten. en dat ik daar niet op mijn plek ben.’ Ik vind dat toch een beetje eng, want loop je dan niet het risico dat ze die behandeling, die net begonnen is, dan weer afbreken en dat je daar dan niet meer terug kunt komen? Of dat je later, wanneer je daar toch weer terug wilt komen, weer helemaal opnieuw moet beginnen met hen? Vooral omdat er nu al gezeur is over dat behandelplan. (Wat een ambtenaren, zeg. Je vraagt je af wat er eigenlijk het belangijkste is, de cliënt – beter gezegd de mens – of de planning van het systeem.)
Je bent toch nu bij dat CDS in behandeling, ook al is dat nog maar net begonnen. En dat CDS is voor jouw situatie toch het meest geschikt? Of ben je daar nog niet in behandeling en zit je eerst ergens anders? Ter voorbereiding zeg maar. En dan heb je het over ‘hun’ wat betreft een eventuele doorverwijzing. Met ‘hun’ bedoel je Palier, neem ik aan? Of het CDS?
Het lijkt mij niet meer dan logisch dat je vertrouwen in de hulpverlening is geschaad doordat er veel is mis gegaan, zoals zij gisteren zei. Maar zou er ook niet nog iets anders aan de hand kunnen zijn? Ik bedoel dit (en alleen jij kan zeggen of dit klopt of niet):
Het lijkt mij ook logisch – gezien alles wat jij met mensen hebt meegemaakt – dat jij het in het algemeen al moeilijk vind om aan nieuwe mensen te wennen en ze jouw vertrouwen te schenken. En als je dan ook nog eens min of meer noodgedwóngen met zo’n nieuw mens moet omgaan, wat bij een nieuwe behandelaar het geval is, dan is dat extra moeilijk, denk ik. En dan kunnen er ook extra weerstanden ontstaan.
Als dat zo is, dan ga ik toch een beetje met Henk mee, die zei: ‘Geef het, geef hen en vooral geef jezelf de tijd, Thian.’ Want het zou erg jammer zijn, wanneer je er vanuit je eigen angst te vroeg het bijltje bij neer zou gooien. Vooral omdat het CDS waarschijnlijk de beste plek is voor jou en er vermoedelijk niet zoveel andere echt goede mogelijkheden over blijven.
Kijk, als het op den duur écht niet lukt, dan is het wat anders, maar dan kunnen ze – neem ik aan – ook wel bínnen het CDS een andere oplossing – lees: een andere behandelaar – voor je vinden. Maar nogmaals: alleen jijzelf kan zeggen of er sprake is van zulke extra weerstanden en hoe je daarmee wilt omgaan.
Hoe dan ook, áls er sprake is van dat soort weerstanden bij jou, dan nóg moet een behandelaar – in opleiding of niet – daar toch op een fatsoenlijke manier mee om kunnen gaan. Het kan zomaar zo zijn, dat jij er wel twee of drie maanden over doet om alleen al aan iemand te wennen en daar moeten ze gewoon rékening mee houden.
En dat je behandelaar een psychiatrisch verpleegkundige in opleiding is, dat kan ook een voordeel hebben. Zij heeft wel minder ervaring, maar moet waarschijnlijk alles met haar docenten/begeleiders bespreken en ze is waarschijnlijk ook beter op de hoogte van de meest recente vakliteratuur dan een oude rot. Een oude rot heeft wél die ervaring, maar als hij te geroutineerd te werk gaat en denkt dat hij het wel weet en daardoor te weinig naar jou kijkt en luistert, dan heb je daar ook niks aan.
Ik wens je welterusten voor straks en ga maar lekker slapen, zodat je morgen goed uitgerust aan dat gesprek kan beginnen. (Ik hoop dat je dit nog leest voor het slapen gaan.) En natuurlijk heel veel sterkte morgen bij dat gesprek.
Veel liefs en oh, ja, ik ben blij dat het maar een kunstbloem was, :)
Janus.
» Posted By Janus On July 29, 2009 @ 23:06
@ Thian 128
Lieve Thian,
Ik zeg nou ook maar eens een keertje ‘Lieve’. Ik doe dat niet gauw, maar zoals ik je heb leren kennen via dit forum ben je volgens mij een lieve schat. Want je hebt echt oog voor lieve dingen, zoals je katjes, dat vogeltje op de vingertoppen en nu weer dat kuikentje dat je zo hebt afgebeeld dat het kan weghuppen. Je kunt dat soort dingen volgens mij alleen maar zo zien, als je zelf gevoel daarvoor hebt en dus zelf zo bent. Dus daarom zeg ik nu ‘Lieve’ tegen je. En dat is heel wat, want ik ben er niet zo scheutig mee, hoor.
Over dat afscheid. Ik begrijp nu pas hoe belangijk dat voor je is. Het is dus niet alleen maar een afscheid van een hulpverleenster, maar het is ook afscheid van een heleboel houvast. En dat veroorzaakt natuurlijk onrust en onzekerheid. Maar kun je die afspraken, die je met haar had dan nu niet met het crisiscentrum maken? Of was zij juist van het crisiscentrum? Je moet me maar niet kwalijk nemen, als ik het niet allemaal goed begrijp. Voor een arme sloeber :) als ik, die weinig verstand heeft van dit soort hulpverlening, is het soms maar moeilijk te volgen, want jij hebt met zoveel mensen te maken.
Maar dat afscheidwerkstukje is dus gelukt. Dat is mooi, maar wat las ik nou, heb jij bloemen gesloopt? Thian toch! :)) En je hebt toch wel een kopie van dat cartoonachtig zelfportret? Altijd leuk om te hebben. Jammer dat ik dat niet kan zien.
Maar wat die ‘enige uitweg betreft’, Thian, waar jij het over had. Zijn er geen andere mensen met wie je daarover kunt praten? Dus zonder dat je het risico loopt om gedwongen te worden opgenomen?
Gelukkig kun je dus in je eigen huis blijven wonen. Dat lijkt me heel wat waard. Ik hoop alleen dat je benedenburen meestal rustig zijn.
Liefs met een handknufje :)
Janus.
» Posted By Janus On July 28, 2009 @ 04:56
@ Thian 118
Hallo Thian,
Nadat je in 118 over je moeilijkheden met de nieuwe behandelaar had verteld, schreef je dit:
‘En nu moet ik dinsdag afscheid nemen van de hulpverleenster die zo bezig is geweest om me veilig over te laten gaan, ze zal zeker er naar vragen en ik kan toch niet zeggen dat ik daar (ga ik donderdag heen) eigenlijk helemaal niet behandelt wil worden en het niet zie zitten.
(alles thuis wil ik wel graag) Met een beetje pech zit ik daar alleen in tranen en zo wil ik niet dat het afscheid gaat, wil dat graag goed doen.’Thian, ik werd al verdrietig door dit te lezen. Ik zag jou daar al zitten, verdrietig en niet durven of willen praten over wat je op je hart hebt. Dat gaf mij zo’n eenzaam gevoel.
Je mag toch alles met die hulpverleenster bespreken wat je wilt, neem ik aan? En het is toch niet alleen maar afscheid, toch ook een laatste gesprek? Ik heb begrepen dat je een goede band met haar had/hebt. En als jij je niet lekker voelt met die nieuwe behandelaar dan kan je dat toch met haar bespreken? Zeker omdat zij bezig is geweest om je veilig over te laten gaan. Als daar dan nog iets niet goed mee is, dan kan zij mogelijk toch nog wat voor je doen. Nee heb je, Ja kan je krijgen.
Dan nog een vraagje. Dat begeleid zelfstandig wonen, kan dat bij jou thuis, dus waar je nu woont of moet je daarvoor verhuizen? In de stad waar ik woon hebben ze grote voormalige villa’s, waar mensen begeleid op kamers wonen, maar dat is niet wat jij bedoelt, geloof ik. Je hebt het nu druk met het voorbereiden van dat afscheid en ook voor donderdag, neem ik aan, dus laat later maar horen hoe het hiermee zit, als je wilt.
Ik denk dat Luc, jij en ik mekaar de hand kunnen geven over dat fantaseren. Ik heb dat ook heel sterk. Het is een logisch verschijnsel wanneer je je niet happy voelt in dit leven. Dan ga je in je hoofd compenseren. Ook dat is een vorm van overleven. Ik vind het lastig om het te doorbreken, maar het lukt periodiek ook wel.
Aan het eind van 118 schreef je: ‘Wat is het leven moeilijk he’. Ja, dat is zo. Daarom wens ik je morgen veel sterkte en een goed en mooi gesprek toe.
Heel veel liefs en een handknufje,
Janus.
» Posted By Janus On July 27, 2009 @ 13:45
@ Iedereen – Tip
Beste mensen,
Er komt een waarschijnlijk interessant TV programma van de RVU. Een serie over psychiaters.
Ik hoorde laatst een gedeelte van een aankondigend rariointerview met de maker, waarin hij het oa had over verschillende stromingen. (TROS radio 1 zaterdagmorgen.) Sommige psychs zijn voorstander van ‘bedekken’ en andere juist van verwerken of – zoals ik het liever noem – afgraven van trauma’s. We denken wel eens bij behandelaars dat ze het allemaal op dezelfde manier doen, vergelijkbaar met dokters voor het lichaam, maar niets is minder waar.
Er worden psychiaters geïnterviewd, die zelf ernstige tegenslagen in hun leven hebben gehad, met de vraag of ze voor zichzelf wat hadden aan hun vakkennis. Enkele citaten – uitspraken van de maker – uit de info van de RVU:
Q: ‘Wat ik ook leuk vind is dat je in de tv-serie ziet dat ‘de psychiater’ niet bestaat. Het zijn allemaal verschillende mensen met soms een volstrekt andere visie.’
Q 2: ‘Daarom wil ik met deze psychiaters en therapeuten over hun zelf praten. Dat is de kern van alles. Dat mensen iets van zichzelf laten zien. Het moet geen Teleac-cursus over de psychiatrie zijn.’
Q 3: ‘Er zijn af en toe ook wat traantjes gebiggeld aan die tafel. (Door de psychs – J.) Wat heb je dan aan je vak? Heb je een voorsprong of juist niet?
Q 4: ‘Bij een chirurg die zijn werk niet goed doet, valt het onmiddellijk op. Maar een psychiater kan in wezen jarenlang door rommelen. Dat gevaar blijft. Het is een beroep dat zich onttrekt aan de buitenwereld. De meetbaarheid van dat vak blijft een kwetsbaar punt.’Twee titels van de 6 afleveringen: ‘‘Pillen of praten’ en ‘ Hoe gek is de psychiater zelf’
Titel en tijden van het programma: ‘Kijken In De Ziel, vanaf dinsdag 28 juli, RVU Nederland 2, om 22.40 uur’
De gehele info is hier te vinden:
http://www.spreekbuis.nl/content/1298/Op_zoek_naar_de_mens_in_de_psychiater.html
Vriendelijke groet, Janus.
» Posted By Janus On July 26, 2009 @ 18:06
Hallo Thian,
Over het zoeken van plaatjes (118). Je gaat naar Google, klikt op ‘afbeeldingen’ – staat bovenaan – en vult in waar je plaatjes van wilt zien. Met de zoekterm ‘handen’ vond ik dit:
http://images.google.nl/images?hl=nl&q=handen&btnG=Afbeeldingen+zoeken&gbv=2&aq=f&oq=
Dan kan je weer ‘even’ voort. :) (166.000 afbeeldingen, foto’s en tekeningen.)
Maar wat mooi dat het met die wasmachine zo gegaan is. Hij is dus toch meteen aangesloten. Idd aardig van die andere bezorger. Ik ben blij dat het allemaal goed afgelopen is, want er zat toch een heleboel stress omheen.
Zeg, ik barst van de honger, dus ik sluit nu even af, maar hoop later meer te schrijven.
Liefs, Janus.
» Posted By Janus On July 26, 2009 @ 13:46
@ Henk 110 en Magnani 101.
Hallo Henk,
Wat fijn – is niet helemaal het goede woord, maar weet zo gauw geen beter – dat je dat even hebt laten weten. Ik kreeg er een licht warm gevoel van, maar ook die beschijving dekt de lading niet. Het was subtieler. En ook mooi uitgedrukt: ‘het in stilte aanwezig zijn’.
En hallo Magnani,
Ik heb net als Thian, maar dan door heel andere oorzaken, ook moeite met knuffelen. Maar ik geef via het schermpje toch ook een knuf aan jou. Ik stel me daarbij dan voor dat ik even je wang aai en je aankijk.
Jij voert ook een strijd en ik heb me eigenlijk pas vandaag gerealiseerd dat jij, doordat je de zorg hebt voor drie kinderen, er veel minder de tijd voor hebt, neem ik aan, om er hier over te schrijven en daardoor wat minder zichtbaar bent. Maar ondanks dat wij maar zelden met elkaar posts uitwisselen, denk ik wel vaak aan je.
Groet aan beiden, Janus.
Oh, dames gaan eigenlijk voor. Bloos.
» Posted By Janus On July 26, 2009 @ 00:05
@ Thian 112
Hallo Thian,
Ik ben nou toch het meest nieuwsgierig naar hoe het is gegaan met die wasmachine. Is alles goed gegaan?
Ik ben blij dat je wat aan de kuikentjes hebt gehad als voorbeelden. Ik weet weinig van schilderen, maar ik weet wel dat het schilderen van handen en voeten het moeilijkste is. Moedig dat je eraan begint.
Thian, ik heb de indruk dat je niet weet hoe je plaatjes enzo op inet kunt vinden. Als je bij Google op ‘afbeeldingen’ klikt, dan kan je zoektermen invullen van die dingen waar je plaatjes van wilt zien. Ik vond al ruim 80.000 plaatjes van ‘vliegend vogeltje’. Van ‘handen’ kreeg ik 166.000 afbeeldingen, foto’s en tekeningen. Maar laat je niet te veel afleiden, als je het nog dit weekend af wilt hebben.
Later meer. Liefs, Janus.
» Posted By Janus On July 25, 2009 @ 23:31
@ Luc 109 en ook Thian 111 en anderen.
Hallo Luc,
Dat is nou toch ook frappant. Ik dacht dus een idee te hebben om dat zo met knuffelbeesten te gaan doen en nou blijkt dat jij dat al een tijdje doet. Als dat geen telepathie is, dan weet ik het niet meer.
Maar ziet jouw KIKA beertje er zo uit:
http://www.geldersemutsen.nl/blog/kika.jpg ? :)Die KIKA beerjtes zijn trouwens een aanrader, mensen, want de helft van de prijs gaat naar de kankerbestijding bij kinderen. Dat is 3,50 euro per beertje. (Ik wist dat niet en mogelijk ben ik de enige hier, maar ik meld het toch maar even.)
En dat jij nou ook nog een drummer bent, da’s toch ook weer leuk. Maar een bandje vormen, Thian, zal niet gaan, want ik ben er al zo’n 25 jaar geleden mee opgehouden. Mweuuhh, ik weet het.
En Luc, over dat suffige in je hoofd, gebruik jij medicijnen of hangt dat samen met je depressiviteit? Bij mij wel. Ik heb dat op deze manier: traag, enorm traag soms zelfs, maar bij mij is dat onderdeel van mijn depressiviteit. Ik gebruik geen medicijnen.
Groeten, Janus.
» Posted By Janus On July 25, 2009 @ 22:52
@ Luc 106
Hallo Luc,
Wat leuk man, jouw reactie. Maar hád je dat KIKA beertje al en hád je dat al Thian genoemd? Naar haar dus? En goed dat je haar angst voor aanraken begrijpt. Nog even een tekstvraagje: Wat betekent een / voor een woord, zoals bij /hugs?
Groet, Janus.
» Posted By Janus On July 24, 2009 @ 22:22
@ Thian 98
Hallo Thian,
Hier:
http://images.google.nl/images?hl=nl&q=kuikentje&btnG=Afbeeldingen+zoeken&gbv=2&aq=f&oq=
vind je 21.400 plaatjes van kuikentjes. Foto’s, tekeningen, van alles. Dus inspiratie genoeg, denk ik.
En wat mooi symbolisch voor zo’n afscheid. De hand van de hulpverlener en jij als kuikentje in haar hand? Of had je het zo niet bedoeld? Ik zie het wel een beetje zo.
Liefs, Janus. (Later meer)
» Posted By Janus On July 24, 2009 @ 18:11
«« Back To Stats PageNou Thian, je haalt me de woorden zo’n beetje uit de mond met 103, maar ik had deze al gemaakt, dus ik plaats hem toch maar.
Nav Ans 99.
Hallo Ans, Thian, Luc en andere knuffelaars,
Om te beginnen, Ans, sluit ik me geheel aan bij 97. Wat een doorzettingsvermogen heeft ze hè, onze Thian, als ik ‘onze’ mag zeggen, tenminste, maar een beetje van ons is ze wel, hè, zo langzamerhand. En wat een strijd levert ze. Petje af. Daar kunnen velen van ons nog wat van leren, denk ik. Ik in ieder geval wel.
Wat dat knuffelen via het schermpje betreft, Ans, daar kreeg ik meteen een idee bij. Als jullie nou allebei een knuffelbeest gaan kopen en dan noem jij, Ans, jouw knuffelbeest ‘Thian’ en jij, Thian, noemt jouw knuffelbeest ‘Ans’. Dan kunnen jullie mekaar zo knuffelen. Is iets ‘dichterbij’ dan het schermpje, maar niet eng, hoop ik. Lijkt jullie dat wat? Ik ben ervan overtuigd dat daar iets van over komt door de lucht. Zij moet wel in de wasmachine kunnen, dat knuffelbeest, want als het te klef wordt…… :)
Oké, Oké, koop ik ook een knuffelbeest. En dat noem iiiiiiiiiik: Thiaaaaaaaaan! Maar ik zal dat Thianbeest niet knuffelen, Thian, want ik weet dat je dat eng vindt. (Ik neem aan van mannen veel enger dan van vrouwen.) Ik doe alleen kushandjes. Hoeft ze ook niet zo snel in de wasmachine.
En Luc, koop jij ook zo’n knuffelbeest dat je Thian noemt? Volgens mij kan ze niet genoeg verwend worden, onze Thian. Maar alleen kushandjes, hoor.
Hartelijke groeten Ans, Luc, en andere knuffelaars en liefs voor Thian (tjsa, verschil moet er wezen :) ),
Janus.
» Posted By Janus On July 24, 2009 @ 15:14