Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 5453
Comments Posted By CiNNeR (Darella)
Displaying 0 To 0 Of 0 Comments
@Fanny: Was ook een beetje verbaasd van de vraag. Liever dood dan een andere leefstijl, dat zal nooit de reden zijn denk ik. Hoe ben je tot die conclusie gekomen dan?
Herman Brood heeft trouwens precies gedaan wat je aangeeft, geprobeerd van zijn verslavingen af te komen. Waarschijnlijk te laat of in elk geval was zijn lichaam er niet tegen bestand. O.a. zijn lever begaf het finaal en wat ik heb begrepen wilde hij niet langzaam wegteren en is dat een van de redenen geweest voor zijn zelfmoord. Maar hoe dat gegaan is en of zijn vrienden, vrouw of dochter dat zo geaccepteerd hebben, daar weten we niets van denk ik. We zien wat stukjes en beetjes op tv, wat weten we nu van hun gevoelsleven? Op een moment dat er niets anders te doen is dan accepteren, hij heeft nu eenmaal zelfmoord gepleegd.
Buiten dat denk ik wel dat het plegen van zelfmoord en de manier waarop bij een mens kunnen horen. We zijn een massa maar met veel individuele verschillen. Mensen kijken verschillend aan tegen het leven, hoe het te leiden, wat er van te verwachten, welke zingeving er in zit of juist aan ontbreekt.
Voeg me af, ben je dan ook van mening dat elk mens moet doorleven omdat een grote massa dat het juiste vind?
» Posted By CiNNeR (Darella) On August 13, 2009 @ 14:18
@Thian: “Dat is iets eenvoudigs. Met grote dingen zoals werk is dat veel erger. Is al niet te bevatten voor mezelf, hoe kan ik een ander het laten begrijpen. Stop er mee het te proberen.”
Ik begrijp je bijdrage niet. Omdat je zelf aangeeft dat kleine projectjes al zwaar voor je zijn en werk helemaal niet haalbaar is. Dat wordt toch juist heel goed begrepen als mensen je naar een uitkering willen begeleiden?
Maar als je wilt zal ik erover ophouden. Ik wil je niet verder in de war maken ofzo.
» Posted By CiNNeR (Darella) On August 13, 2009 @ 01:35
@Henk en Thian: ja ik begrijp wel dat verlies van werk effect heeft op identiteit, status en financiele situatie. Ik heb het zelf ervaren, in 2002 ben ik 80-100% afgekeurd (en nog steeds). Buiten dat de procedure weinig netjes of prettig is verlopen, heb ik er enorme moeite mee gehad afgekeurd te raken. En nog steeds trouwens. Daarnaast was ik dusdanig jong dat ik in een minimale voorziening viel en zestig procent in inkomen daalde.
Aan de andere kant blijf ik van mening dat het nu eenmaal ook niet leuk is en niemand dat voor de lol doorgaat. Het is een noodvoorziening voor een noodgeval. Een vangnet omdat je niet kan werken. Wellicht tijdelijk ook. In plaats van kijken wat je er mee verliest en hoe verschrikkelijk dat is, kan je je ook richten aan de mogelijkheden en positiviteit die een afkeuring met zich meeneemt. Juist als je afgekeurd bent word je niet meer ‘lastig gevallen’ met enge brieven, moeilijke afspraken en zware beslissingen. De voorziening biedt je wat rust om je te richten op je gezondheid en je herstel om later wel weer aan het werk te kunnen. En hoewel het welliswaar een lager inkomen levert, levert het wel een vast inkomen en veel duidelijkheid op. In tegenstelling tot vele andere landen, is er een inkomen verzekerd.
Kan me dan voorstellen dat je liever de normale procedure doorloopt en niet versneld gekeurd wilt worden, dan hoef je dat ook niet te doen. Maar krijg van de discussie de indruk dat iedereen gezamenlijk nu de schouders er onder wil zetten om ondanks wat vooral maar niet afgekeurd te raken. Terwijl je niet kan werken maar ook terwijl de strijd om niet afgekeurd te raken ondanks het feit dat je niet kan werken, alleen maar meer ellende geeft als ik het zo zie. Door de strijd voor wellicht het onmogelijke loop je aan tegen de nare gesprekken, enge brieven en een heel netwerk aan mensen waar je mee zal moeten praten en overleggen. Die strijd geeft je veel angst, onzekerheid, disassociaties en meer en houdt je ondertussen af van waar het werkelijk om gaat: hulp krijgen met je problemen, op zien te krabbelen, een weg naar herstel zoeken en een weg naar de wil om te leven te vinden.
Thian, sorry als je dat weinig begripvol vind. Ik zie gewoon echt de nut of het voordeel niet in om zo te strijden voor iets wat je met geen mogelijkheid kan. Is acepteren dat je nu geen werk zal kunnen vasthouden misschien ook niet de eerste stap om te accepteren dat jou onnoemelijk veel is overkomen, dat je daar de enorme consequenties van meedraagd en bezig bent te proberen daar bovenuit te komen?
» Posted By CiNNeR (Darella) On August 12, 2009 @ 16:17
@HenK: ja hij heeft het zeker een lange tijd geprobeerd. De gedichten zijn geschreven/geplaatst vlak voor de eerste operatie die zo hopeloos mis ging en de start was van de stapeling aan gezondheidsproblemen. Pas de avond voor d eoperatie had hij besloten te gaan leven en door te gaan maar het is hem niet gegund geweest. Ik heb nog enkele gedichten die hij niet publiekelijk wilde plaatsen maar voor mij aan duidelijkheid niets te wensen over hebben gelaten, waardoor ik vermoed dat de wens om dood te gaan waarschijnlijk nooit ver weg is geweest. Fijn idee trouwens dat mensen nog steeds zijn gedichten lezen en mooi vinden.
Ik heb zeker een enorme ontwikkeling doorgemaakt. En ben er nog niet mee klaar vermoed ik. Nog steeds bezig met alle zakelijke afhandeling kom ik aan de emotionele kans soms maar weinig toe.
» Posted By CiNNeR (Darella) On August 12, 2009 @ 15:50
@Tartarus: Kan niet voor anderen spreken maar je mag van mij gerust een discussie beginnen over de gruwelijkheid van suicidemethoden. Wellicht is zo’n discussie juist wel goed. Op die manier worden de methodes alleen maar beter doordacht tenslotte. Zoals het gesprek over de methode met een plastic zak over het hoofd om te verstikken. met mijn vader heb ik ook zeer eerlijke discussies gehad over methodes (kom ik late rnog op terug)
Over mijn vader vrees ik dat je niet zo erg bijgelezen bent (logisch na de vele honderden reacties). In elk geval zat hij niet in een instelling maar zat thuis, naar mijn mening ‘opgesloten’ in een ziek lichaam en tussen zijn vier eigen muren. Geestelijk mankeerde hij in feite niets, fysiek daarentegen mankeerde hij meer dan leefbaar was. Hij was zeker wel erg depressief, logisch met zoveel ziektes en beperkingen en geen zicht op verbeteringen. Hij zou wel de dag erna naar het ziekenhuis gaan en ik denk dat hij dat niet meer heeft gewild. Dan had hij de beslissing inderdaad niet zelf meer kunnen nemen wellicht. Maar of die gedachte nog mee gespeeld heeft zullen we nooit weten, het kan ook op zichzelf al genoeg geweest zijn. Hij wilde niet meer.
Ik noem zijn suicide gruwelijk in de zin dat het voor nabestaanden een grote nachtmerrie is. Dat is suicide doorgaans sowieso voor nabestaanden. Maar heb gemerkt dat deze methode en hoe hij het uitgevoerd heeft vrijwel niet voorkomt. Dat maakt het wellicht nog gecompliceerder om erover te praten. Dat merk ik tenminste in mijn omgeving wel.
Dat je respect voor zijn beslissing hebt begrijp ik en daar ben je absoluut niet alleen in. Mijn vader was er niet de man naar op die manier aandacht te vragen. Het is een zeer weloverwogen beslissing geweest, zeer goed voorbereid en zeer rustig uitgevoerd. Wat je van mij leest is dan ook slechts mijn visie. Want ok, ik begrijp het ook en respecteer het ook en zal niet anders kunnen dan het accepteren. Voor hem is het goed zo. Maar daarmee is het voor mij of mijn directe omgeving niet bepaald voorbij. Het zet ook geen rem op mijn emotionele gedachtes.
En ergens maakt het respect wat hij voor de beslissing krijgt het soms moeilijker voor me. Velen hebben aangegeven dat ze het ook een moeidge beslissing vonden. De reden dat de methode weinig voorkomt is omdat deze meestal mislukt of men de durf niet heeft na de polsen ook de keel door te snijden. Zijn manier oogst soms bijna een symbolisch applaus, ‘dat iemand dat kan doen, wat moedig’. De gesprekken verlopen of met enorme schok óf met lichte sensatie. Begrijpelijk wellicht, maar voor mij is het niet iets om met trots en vol sensatie over te praten. Het gaat over de man die samen met mijn partner de belangrijkste was in mijn leven. Waar ik elke dag mee sprak, over dacht en voor voelde. De man die ik nu enorm moet missen en waarvan ik het werkelijk afgrijzelijk vind dat hij uberhaupt tot het punt gekomen is dat hij die methode heeft gekozen, heeft moeten kiezen. Voor mij zitten er ook hele andere aspecten aan vast dan voor degene die het verhaal hoort of van een afstand bekijkt of zelf suicidaal is en het beter van zijn kant kan bekijken dan ik dat zal kunnen. Wilde van alles noemen maar dat gaat even niet, je zal je er wel iets bij voor kunnen stellen.
Dan is het voor mijn vader wel een goede methode geweest waarschijnlijk. Als het lef er is om het zo te doen, zou het een snelle methode zijn die weinig pijnlijk is, waarbij men snel in roes komt en snel overlijd. Een zekere methode ook, want al rent er twintig man tegelijk binnen op het moment van snijden, er is geen ‘redden’ aan. De officier van justitie heeft mij ook overtuigd dat de sfeer een vredige was, dat mijn vader er vredig bij zat en het geheel niet geweldadig of zelfs maar paniekerig overkwam. Ik put daar wel wat troost uit. Maar het maakt de pijn niet veel minder eigenlijk.
Over de politie: ze zijn niet vergeten mij in te lichten, ze zijn gewoon vertrokken. Mijn vader is door mijn oom en tante gevonden op mijn aanwijzing, toen hij ‘s nachts op een afgesproken tijd de telefoon niet opnam. Na vinden heeft ze mij gebeld. ze vertelde alleen dat hij dood was en dat ze dacht dat hij het zelf gedaan had. Ik vroeg nog of ze wel bleef wachten. Een stomme vraag eigenlijk, natuurlijk deed ze dat. We zijn daarna door ene sneeuwstorm stapvoets naar zijn huis gereden. Daar aangekomen was echter iedereen verdwenen. Mijn familie, d epolitie, er hing zelfs geen verzegeling of iets. We kwamen in het huis en ontdekten daar een enorme hoeveelheid bloed en de bebloedde messen op tafel. Zonder enig idee wat nu eigenlijk te doen.
Achteraf is gebleken dat de politie mijn familie meegenomen had voor verhoor en een agent zou achterlaten om mij op te vangen. Omdat werd uitgesloten dat het om een isdaad ging, zijn ze vertrokken en zijn mij vergeten. Vervolgens brak er zoveel hektiek uit dat men ook vergeten is het lichaam vrij te geven of welke informatie dan ook te verstrekken. Om die reden heb ik mijn vader op laten baren, niet wetende dat hij volledig was leeggebloed en zijn gezicht niet herkenbaar meer zou zijn.
Verder heeft niemand slachtofferhulp aangeboden. Niet aan mij, maar dus ook niet aan mijn familie die hem gevonden had. Ze zijn op de gang gezet om op mij te wachten en dat was het. Later zijn ze naar mij teruggebracht en stonden we met zijn allen tegen de ochtend op straat. We hebben zelf alles geregeld, de bebloedde spullen weg laten halen door een neef en maar wat gedaan verder.
Ik heb slachtofferhulp gebeld en een klacht ingedient bij de politie. De conclusie is dat de politie juridisch niets fout heeft gedaan. Het is immers geen misdaad dus hebben zij er niets mee te maken. Slachtofferhulp hoeft in NL niet aangeboden te worden. Er is geen misdaad gepleegd, dus zijn wij geen slachtoffer. Het gesprek in april met d eofficier van justitie was op zijn persoonlijke titel, verder is alles onder het tapijt gegaan en zochten we het maar uit.
Enfin, het was dus niet mogelijk geweest om te zeggen dat mijn vader een natuurlijke dood was gestorven. We hebben naar het bloed gestaard en naar de messen gestaard, naar zijn lichaam gestaard wat ‘mooi’ was opgebaard maar waar ik mijn vade rniet in herkende. Alles zelf geregeld van a tot z. Ik heb honderden euro’s extra betaald voor de speciale manier waarop het lichaam weggehaald moest worden, gespecificeerd op de rekening van de uitvaart. Ik heb buren egsproken die vier politiewagens met loeiende sirenes de straat in hoorde komen en een man of twintig het huis hebben zien binnen gaan. De enige reden dat ik de details wilde, was omdat ik wilde weten of mijn vader het in boosheid, paniek of alle rust had gedaan, of hij voorbereid was en hoe het exact was gebeud. Of hij had gestoken, gesneden en welke plekken.
Maar sowieso had ik geen leugen gewild. Mijn vader heeft zelfmoord gepleegd, de laatste en belangrijkste beslissing van zijn leven. Natuurlijk wil ik dat weten. Maar goed, er was ook niet gelogen, er was gewoon niets aan welke informatie ook.
“Ik denk dat het voor jouw vader een grote troost is geweest dat hij met jou over zijn geplande suïcide goed en open kon praten…”
Ik hoop het. Hij heeft zijn zelfmoord in feite niet aangekondigd toen het zover was, hij heeft ook altijd gezegd dat ik het niet zou weten van te voren. Hij vertrouwd eme niet dat ik hem zou kunnen laten gaan en wellicht terecht, ik kan het niet zeggen. Maar de jaren ervoor hebben we er op alle manieren over gepraat en hopelijk heeft dat hem geholpen. Denk dat het voor mij ook iets geeft. Door de herinnering aan de vele gesprekken, weet ik waarom hij dood wilde, deze methode bewonderde en de beste vond en waarom alles gegaan is zoals het gegaan is. Hij heeft dingen gezegd die ik toen niet begreep maar die terug zijn gekomen op zijn afscheidsbriefje, waardoor ik het nu wel begrijp en meer weet over wanneer hij langzaamaan tot het besluit gekomen is.
Sorry voor d elange tekst, ik overstroom nog behoorlijk als ik erover begin te praten. Het is wel prettig om over te vertellen.
» Posted By CiNNeR (Darella) On August 12, 2009 @ 02:14
@Thian: Je zei “Ik wil helemaal niet afgekeurd, maar ik weet ook dat werken niet lukt moet na een uur al een half uur rusten, kan afspraken niet nakomen, soms dagen helemaal niets, geen geluiden etc verdragen. Maar afkeuren kan ik niet aan mee werken dat mag niet, moet geld verdienen en onafhankelijk zijn, als nou maar een ander het constateerd mischien dat het dan kan, dat weet ik niet, kan daardoor hele tegenstrijdige antwoorden geven.”
Tja. Niet rottig bedoeld ‘verdien’ je je geld al niet en ben je al niet onafhankelijk. Dat is nu eenmaal de situatie waar je je in bevind. Heeft niets te maken met wie je bedrijfsarts is of wie je consulteert. Je kán gewoon niet werken, zal dat lange tijd niet kunnen en eerder gaf je veelvuldig aan niet te denken dat je ooit nog een reguliere baan aan zal kunnen of willen. Dus is voor elk bedrijf een logische stap je – al dan niet versneld – af te keuren.
En om nog een flinke knuppel in het hoenderhok te gooien. Je kan een gesprek met de bedrijfsarts niet aan, durft allerlei instanties niet te bellen, er is van alles in werking gezet voor begeleid wonen en je financieën worden door derden gedaan. Waarom maak je je in hemelsnaam nog druk voor het behoud van een baan terwijl je het gebouw nog niet in zou durven?
Mij lijkt het dat men je eigenlijk probeert te helpen door je af te willen keuren. Wordt je afgekeurd voor de WIA heb je immers een vast inkomen, de rust om je te weiden aan jezelf en je behandeling en heb je in feite een zorg minder. Daarnaast lijkt me dat het bedrijf en de bedrijfsarts je niet afgekeurd wil hebben om jou eens lekker te pesten, maar simpelweg omdat ze aan het belang van hun bedrijf en hun clienten moeten denken. Zolang jij in de ziektewet zit, kunnen zij geen ander voor jou in dienst nemen maar hebben wel een personeelslid minder. Je kan het een bedrijf toch niet kwalijk nemen dat dat belang zwaar weegt.
Heb de indruk dat je per ongeluk wat teveel wilt. Enerzijds moet ieereen je met rust laten en naar jou luisteren en begrip tonen, anderzijds moeten ze je tegelijkertijd op papier in het arbeidsproces houden. You can’t have it all denk ik eigenlijk.
» Posted By CiNNeR (Darella) On August 12, 2009 @ 01:21
@Thian: Niet om je op de kast te jagen hoor, maar kan wel begrijpen dat iedereen om je heen benadrukt dat je moet praten en vertellen. Juist als je hulp nodig hebt, zal je iets moeten loslaten over hoe het nu gaat. Bijvoorbeeld zo’n bedrijfsarts is er in feite ook niet voor jou maar voor het bedrijf, om te beoordelen of je wel of niet kan werken.
Waarom kan je niet vertellen hoe het bijvoorbeeld nu gaat?
» Posted By CiNNeR (Darella) On August 10, 2009 @ 01:56
@HenK: Zit wat in denk ik. Zelf niet gelovig mag ik graag een eind weg filosoferen en kan het inderdaad even wat anders zijn dan dagelijkse beslommeringen. Maar moet zeggen dat ik ook de andere kant ken, erg ver nadenken op gebieden waarop ik geen antwoord zal vinden (in dit leven) tot ik er gedperimeerd van raak. Dan ga ik weer Fanny’s kant op, terug naar mijn beslommeringen. Of de wat leukere of luchtigere gedachtes.
@Thian: dat ben ik ook met je eens. Het is maar hoe je het denken opvat eigenlijk. Zo hebben we al een hoop verschillende intepretaties en invalshoeken.
» Posted By CiNNeR (Darella) On August 09, 2009 @ 04:37
@Thian: het hangt er denk ik vanaf waar je over nadenkt en wat je je afvraagt. Nadenken over wat je wilt of hoe je iets wil bereiken zijn vragen waar een antwoord op te vinden is wellicht. Je afvragen waarom tijd bestaat of wat oneindig werkelijk is, zijn vragen waar je welliswaar eeuwig over kan nadenken maar die een mens niet verder brengen.
» Posted By CiNNeR (Darella) On August 08, 2009 @ 00:51
@Thian: je hebt wel gelijk hoor, ik zal niet weten hoe het voelt. Maar door de gesprekken met de vriendin heb ik er wel veel informatie over gekregen en een beter beeld kunnen krijgen (hoop ik). Herkende enorm veel van wat je schreef die nacht in de verhalen die mijn vriendin destijds vertelde.
@Newana: als ik je laatste berichten lees over hoe je tegenover mensen staat, waar je je aan stoort en wat je zou willen of wie je om je heen zou willen, dan klinkt het hechtingsprobleem als oorzaak enorm logisch in mijn oren. Het lijkt ook wel alsof je alle moeite doet om je niet te (hoeven) hechten? Enfin, een mededeling waar je verder niets aan hebt.
Verder merk ik dat ik telkens eenzelfde gedachte krijg. Waarom stoor je je aan de zingeving van anderen? Begrijp het algemener wel, dat de mens zich het intelligentste wezen voelt terwijl ze zo destructief is. Maar de persoonlijke zingeving tja, die is ook persoonlijk. Neem aan dat je het zelf vervelend is als mensen lachen om je droom, alsof dat toch niet haalbaar is. Doe je niet per ongeluk hetzelfde bij anderen? Niet lachen erom maar het niet accepteren dat dat nu eenmaal iemand’s manier van zingeving is?
Wat ik hier doe. Soms vraag ik het mezelf ook wel af ;) Ben vrouw, 37, woon samen en ben absoluut niet suicidaal. Heb lang geleden wel een periode gekend dat ik het leven niets aan vond en soms gebeurd dat nog, maar die gevoelens gaan altijd over en is zeer anders dan suicidaal zijn. Wel heb ik veel mensen gekend die suicidaal waren en bij enkele pogingen ingegrepen (waarvan ik dacht dat ze dat toch zouden willen).
De reden dat ik hier ben gekomen is dat mijn vader begin dit jaar op gruwelijke wijze zelfmoord heeft gepleegd. Hij heeft zijn polsen en zijn hals volledig opengesneden en is vrijwel helemaal leeggebloed. Hij had enorme gezondheidsproblemen. Eigenlijk zat hij met 57 hoogbegaafd opgesloten in een ziek lichaam tussen vier muren te wachten op niets (De specialisten die ik erna heb gesproken dachten niet echt iets voor em betekend te kunnen hebben en wij denken dat hij anders dit jaar ook was overleden). Verder miste hij mijn moeder afschuwelijk, zij was zeven jaar eerder overleden. De politie vergat ons die nacht dat hij werd gevonden op te vangen en hulp werd me geweigerd, tot en met april heb ik zelfs niet geweten wat er precies was gebeurd. Ik was nogal de weg kwijt. Met mijn vader had ik het er vaak over gehad, zelfmoord, dood, methoden die wel of niet goed zijn, leven. Ik heb wel altijd geweten dat hij er op een gegeven moment zelf een einde aan zou maken en achteraf heeft hij zelfs over deze methode verteld. Hij vond het fascinerend en een beste methode. Vooral omdat er op het moment van snijden twintig man tegelijk kan binnenrennen en je toch niet gered zal kunnen worden. Als hij het zou doen, zou het lukken.
Merkte dat ik daar amper over kon praten met mensen en hier kon ik dat wel. Belangrijkste was denk ik dat ik erg graag wilde proberen te achterhalen wat hij gedacht en gevoeld zou hebben de minuten voor de zelfmoord. Op zich zal ik dat toch nooit weten natuurlijk. Maar door hier te vertellen en feedback te krijgen van mensen die zelf suicidaal zijn, serieuze pogingen hebben ondernomen en er open over te durven praten, heb ik er toch heel veel aan gehad. Daarbij merkte ik dat ik tegen mijn vader wel altijd had gezegd dat ik het zou begrijpen en respecteren, maar toen het eenmaal gebeurd was en door de manier waarop, raakte dat helemaal overhoop. Verstandelijk begreep ik het wel, maar gevoelsmatig was ik een wrak.
Inmiddels ben ik er hier niet meer op die manier mee bezig. Maar het lezen van verhalen van anderen raakt toch en kom zo af en toe weer terug om bij te lezen en kan het vaak niet nalaten te reageren. Soms kan ik misschien de andere kant laten zien, van degene die erbij staat en ook vaak maar machteloos toekijkt of degene die achterblijft. En wie weet kan ik heeeel soms iets zinnigs melden.
Moet wel bekennen dat ik het in periodes ook te moeilijk vind om mee te lezen. Dan raak ik er te mistroostig van of ik vind het te confronterend en haak ik eventjes af.
» Posted By CiNNeR (Darella) On August 07, 2009 @ 04:35
@Thian: Blij dat je het zo goed gedaan hebt, blijf het reuzeknap vinden. Denk dat ik het beter begrijp dan overkomt trouwens. Een vriendin die suicidaal was belde mij vorig jaar regelmatig s’nachts op met hetzelfde. Soms bleven we de hele nacht praten tot ze volkomen uitgeput was en durfde even te gaan slapen. Op een site als deze is het moeilijker praten wat dat aangaat. Maar het is meer dat ik altijd zal proberen toe te schrijven naar het zelfvertrouwen dat je de medicijnen kan laten liggen en terug kan inleveren dan iets anders. of het nu makkelik is of het moeilijkste wat je hebt moeten doen in je leven, ik kan niets anders tegen je zeggen :)
@Newana: ok, zal van je aannemen dat het een goede methode is en dat de angst in mij zit. Vraag me af of je gedurende je studie niet langzaamaan hier en dara wat kan voorbereiden. Probeer te leren hoe je dieren moet verzorgen, hoe je bepaalde groentes en leefmiddelen moet kweken, hoe je ergens kan overleven in geval van problemen. Het geeft je een doel, het geeft de voorbereiding die je vroeg of laat toch nodig zal hebben als je voor je droom wil proberen te gaan en wie weet leidt het je behoorlijk af van de nutteloosheid van het bestaan :)
» Posted By CiNNeR (Darella) On August 06, 2009 @ 17:12
Lieve Thian, er zijn voldoende manieren om van het teveel aan medicijnen af te komen. Bel het crisiscentrum, daar zijn ze voor en gezien je afspraak, hoe goed is het juist dat je ze belt om in te leveren? Ze hoeven niemand op je af te sturen, je geeft tenslotte zelf aan en wil ze zelf inleveren. Bel anders een bekende en laat die een deel meenemen, dan kan je later beslissen of die kan ze voor je inleverenzonder je maar te noemen. Gooi ze anders in een tas, zet die beneden in de schuur of ver weg en lever ze morgen in bij de apotheek zonder uitleg te geven. Je hoeft tenslotte niet te vertellen waarom je ze inlevert. Je hebt overbodige medicijnen en als je die weggooit is het fatsoenlijk dat bij een apotheek te doen, niets vreemds aan.
Onthoud vooral dat de hulpverlening er is voor jou en dat jij niets hebt om je over te schamen. De apotheek heeft grove fouten gemaakt, daar kun jij niets aan doen. Je gaat het gewoon oplossen door de medicijnen weer uit huis te krijgen. En dan ben je apetrots (hoop ik) dat je het zo knap hebt afgehandeld.
Heel veel sterkte meid je gaat het prima doen. *Knuffel*
» Posted By CiNNeR (Darella) On August 05, 2009 @ 01:16
@Newana: kort samengevat moeite bij het accepteren dat het leven geen enkel nut dient en de mens een destructieve aard heeft? Daar weet ik weinig op te zeggen moet ik bekennen. In plaats daarvan filsofeer ik een eindje weg als je het goed vindt.
Denk dat mensen elk op hun eigen manier proberen zingeving aan hun leven te geven. Door liefde, door medemensen, door dieren, door het doen van acitiviteiten die zij zelf leuk vinden, door idealisme en ook door religie neem ik aan. Of gewoon door zo leuk mogelijk er doorheen te komen tot het einde.
Vraag me af wat je specifiek bedoeld met ‘pechmomenten’. Bedoel je dan eigenlijk je eigen gedachten, de moedeloosheid over de medemens in het algemeen en het beton om je heen? Dan vraag ik me af, waarom doe je dan alles om mee te gaan in de stroom? Je droom is om om in the middle of knowhere een zelfvoorzienend bestaan op te bouwen en te kijken of het leven dan beter bevalt. Maar je daden zijn heel anders lijkt het. Je studeert aan het conservatorium (best een keurslijf, het lijkt mij heel leuk daar niet van, maar best een keurslijf), gaat naar gelegenheden die je niet leuk vind, gaat naar therapie die je niet zit zitten van een therapeut waar je je aan stoort. Is de hamvraag misschien: waarom probeer je niet alles op alles te zetten om achter je droom aan te gaan in plaats van in je self forfilling prophecy te blijven leven?
Misschien vraag ik me ook wel af waarom je geen idealist bent met wel idealistiche gedachten. Maar misschien zie ik de idealistische gedachten verkeerd.
In je achterhoofd houdend dat ik niet suicidaal ben maar hier ben gekomen in de hoop meer te begrijpen over mijn vader die zelfmoord heeft gepleegd begin dit jaar en daar wat ruimer over te kunnen praten dan op de meeste plekken kan. Over je methode, die lijkt me ronduit griezelig en eerlijk gezegd behoorlijk pijnlijk. Het lijkt me erg langzaam gaan namelijk. Bovendien hoe je vertelt dat je het zou willen doen met alle achterdeuren gesloten om geen hulp te kunnen roepen en geen weg terug te hebben, komt op mij over als een tja .. hysterisch angstige situatie. Misschien zie je dat zelf niet zo maar dat kan ik moeilijk geloven, juist door de achterdeuren en de manier waarop je het vertelt. Bijna alsof je vind dat je zelfmoord zou moeten kunnen plegen vanwege reële gedachtes dat je het leven zinloos vind maar inderdaad instinctief het absoluut niet wil. Nou ja, dat zeg je eigenlijk ook in je verhaal. Vraag me af of er geen betere methode is, al zijn alle methoden moeilijk als je instinctief niet wil waarschijnlijk.
Sorry, aan mij heb je ook niet veel vandaag.
» Posted By CiNNeR (Darella) On August 05, 2009 @ 01:06
@Janus: Vrees dat we het niet eens zullen zijn gewoon. Moet bekennen dat ik zelf ook niet al te veel goede hulpverleners getroffen heb en niet bepaald verzot ben op de boekjes en de theorietherapie. Maar toch. In mijn ogen zijn de verwachtingen van een therapeut soms wel erg hoog, te hoog. Zoals beschreven zou een therapeut weerstand en agressie moeten kunnen keren, overal doorheen kunnen prikken en kunnen bereiken om het even wat, zelfs als de patient niets van dit alles wil. Dat is in mijn ogen denken dat een mens een totale invloed op een ander mens zou kunnen uitoefenen en daar ben ik niet erg van overtuigd.
Sterker – met excuses voor de botheid wellicht – ik meen in deze discussie een vreemde tegenstrijdigheid op te merken. Enerzijds wordt beweerd dat geen therapeut ervoor kan zorgen dat er een wil tot leven zal zijn, moeten therapeuten dat zelfs niet willen maar doodswensen respecteren en meegaan in verlangens naar euthanasie. Echter nu ik uitspreek dat de therapeut geen wonderen kan verrichten, zijn het dezelfde suicidalen die plots overtuigd zijn van de onnoemelijke macht van de therapeut. Dat gaat volgens mij niet geheel samen.
@Tartarus: Nee op zich is het niet goed als een therapeut een client aan het lijntje houdt puur vanwege de inkomsten. Maar wie zegt dat dat hier aan de orde is? Niets ten nadele van newana, waren we er niet bij, hebben we geen idee hoe een en ander verlopen is moeten we afgaan op enkele berichtjes die lang geen heel persoon weerspiegelen, laat staan een derde die in de gesprekken genoemd wordt.
Denk verder dat je een waar woord zegt: een therapeut is ook maar mens.
» Posted By CiNNeR (Darella) On August 05, 2009 @ 00:44
@Newana: zie dat je op het conservatorium zit. vroeg me af, vind je dat wel leuk of haal je daar wel wat plezier uit?
» Posted By CiNNeR (Darella) On August 04, 2009 @ 15:19
@Newana: Waarom ben je bang wat je therapeut zal denken als je een ander wil of een andere therapie wil? dat hij misschien een klein deukje in zijn ego oploopt, daat is dan een probleem waar hij wel eens aan mag werken en komt hij wel overheen hoor. Bovendien het zou je eigenlijk geen fluit moeten kunnen schelen. Je komt daar voor jou, niet om aan het werk te houden of gelukkig te maken.
Enfin, het kan je wel schelen dus. Misschien kan je proberen op te schrijven wat het ergste is wat kan gebeuren als je aangeeft dat je een ander wil proberen. Denk dat je dan zal zien dat er niet zoveel ergs kan gebeuren. Hij kan boos worden, jullie kunnen wellicht in het uiterste geval ruzie krijgen. En dan? Nu erger je je ook mateloos aan hem en vindt je de therapie onzinnig, dus veel verschil zal een ruzie niet maken. Er kunnen ook goede dingen gebeuren. Wellicht zie de therapeut gewoon in dat jullie niet matchen om iets te kunnen bereiken en verwijst hij je naar een ander.
Maar goed, het is even de verkeerde volgorde. Allereerst zal je moeten nagaan wat je wil bereiken. Nu weet je dat niet maar het is de moeite waard daar mee bezig te gaan. Want als jij niet weet wat je wilt, dan zal je behandelplan ook weinig zinnig zijn vermoed ik. In elk geval maakt dat het voor een therapeut wel erg moeilijk om te weten hoe te handelen.
Misschien zou je willen leren te ontdekken hoe je je leven voor jezelf wil en kan inrichten? Je lijkt veel te doen wat je niet leuk vind of geen heil in ziet, van de therapeut tot het feestje waar je de lol niet van in ziet. Waarom vraag je je af wat die mensen hebben wat bij jou zou ontbreken? Mensen vinden verschillende dingen wel of niet leuk en gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde, dat is toch eigenlijk niet erg. Is het misschien beter om je af te vragen waarom je niet een eigen wereld probeert te bouwen maar je blijft richten op de activiteiten die je niet leuk vindt? Het lijkt me zo’n self forfulling prophecy: je blijft de dingen doen je niet leuk vind en als het dan opnieuw niet leuk was, bevestigd dat je dat het allemaal niet leuk is.
Zou het een idee zijn om klein te beginnen. Misschien wil je meer weten over hechtingsproblemen omdat daar een vermoeden ligt bij jou. Je zou kunnen kijken of je daar informatie over kan vinden of kan krijgen en of je daar herkenning in hebt. Even alleen dat. Vindt je die herkenning, kan je over de volgende stap gaan nadenken. Wil je er iets mee doen, zie je dat dan. Of misschien ben je vooral bang voor het onbekende (niet alleen voor de dood als onbekend iets maar ook voor verandering in jezelf of in je leven, dat is ook onbekend) en zou je daar iets mee willen doen. Een klein stapje uitzoeken in plaats van gaan voor een geheel waarvan je het begin en het eind niet ziet en het nut ook niet.
Heb ergens het idee dat je toch best wel een beetje wil leven, alleen simpelweg geen idee hebt hoe en wat. Misschien is dat je zoektocht. Kijken of je iets kan vindne wat de moeite waard is, ondanks wat anderen daar misschien van vinden.
Je droom past daar ook wel in. In NL niet makkelijk te bereiken in een maatschappij vol flatgebouwen en regels, maar elders wellicht wel. Er zijn gemeenschappen in argentinie die geheel zelfvoorzienend leven en in meer landen leven mensen op die manier. Het is niet makkelijk om daar terecht te komen vermoed ik, maar zolang je toch het leven niets aan vindt .. waarom dan niet proberen er terecht te komen? Dat anderen je erom uitlachen lijkt me een slechte reden, zij hoeven jouw leven niet te leiden.
Over die euthanasie, is dat niet ook een wens omdat je het dan niet zelf hoeft te doen maar het doen je uit handen genomen wordt? Het is in elk geval gelijk het probleem. De beslissing tot euthanasie heeft niet alleen invloed op jouw leven en dood maar even sterk op de ander die de euthanasie moet uitvoeren. Iemand die jouw hang naar de dood nooit goed zal begrijpen omdat bij diegene d ehang naar leven sterk aanwezig is en die gevraagd wordt een ander menselijk leven te stoppen. En daar mee een heel leven verder te leven.
Vraag me af of je echt dood wilt trouwens. Ik denk ergens dat als de wens naar dood zo enorm groot is, dat het de angst voor het onbekende zou overheersen. Dat je niet meer aan je familie zou denken als iets wat je tegenhoudt, dat is dan een gepasseerd station. De angst dat het mislukt met alle consequenties vandien is dan wel reëel maar zou je na alle experimenten en manieren opzoeken niet al een manier gevonden hebben die niet zal mislukken? Is het niet meer dat je niet weet hoe te leven, dat zelfmoord een optie blijft?
Dat mensen werken en in routines zitten, dat lijkt mij eigenlijk een wezenlijk onderdeel van de mens. Aangepast op de hoeveelheid mensen en het feit dat we in een moderne tijd leven maar toch. In de prehistorie had iedereen hetzelfde ritme, zonder jagen, verzamelen en verdedigen geen leven tenslotte. Zonder samenwerking een erg kleine kans te overleven. Eigenlijk doen we hetzelfde maar dan aangepast op beton in plaats van natuur. Misschien staat het beton je het meest tegen?
» Posted By CiNNeR (Darella) On August 04, 2009 @ 15:17
@Tartarus (194): Tja, in zekere zin is het toch wel wat ik bedoel eigenlijk, al klinkt het niet erg sympathiek. Een therapeut moet zich welliswaar op vele soorten mensen kunnen instellen of kunnen verwijzen naar een collega, maar is geen toverdokter. Als de client eigenlijk geen therapie wil, er alleen voor de vorm heengaat en alleen de dingen zegt waarvan gedacht wordt dat de therapeut die zal willen horen, kan de therapeut nog zo geweldig zijn maar zal er zeker niets verholpen worden.
» Posted By CiNNeR (Darella) On August 03, 2009 @ 16:49
«« Back To Stats Page@Newana: het komt op mij over alsof je eigenlijk ook niet ‘geholpen’ wilt worden door je therapeut maar je vol weerstand daarheen gaat. Je lijkt niet te geloven dat de therapeut er voor jou is, eerder voel je wellicht dat je strijd met hem/haar moet leveren (afgezien of dat klopt of niet). Ik vraag me af, waarom ga je er dan heen? En waarom vraag je aan ‘ons’ of wij adviseren te blijven gaan of niet (een advies wat niemand van ons ook kan geven denk ik, dat is jouw beslissing).
Vroeg me ook af waarom je iets te verwerken zou moeten hebben. Is er geen mogelijkheid geboden te focussen op het nu en omgaan met de zaken waar je mee zit?
Het lijkt me erg moeilijk zo te leven als je er zo uiterst niets aan vind. Ik herken het gevoel wel alleen overvalt mij dat hooguit in kleine periodes. Je gaf aan dat niemand kon vertellen wat het is of hoe het voelt, gelukkig zijn. Dat je alleen vage antwoorden kreeg. Maar is het antwoord ook niet gewoon vaag? Alleen al omdat geluksgevoel zo individueel bepaald is en door zoveel verschillende factoren veroorzaakt kan worden. Zo kan ik me eventjes gelukkig voelen als de kat me vol overgave komt knuffelen maar kan ik tegelijkertijd verder ongelukkig in het leven staan. Een ander die niet van katten houdt zou bepaald ongelukkig worden van mijn kat maar is wellicht zielsgelukkig met een nieuwe baan of nieuwe liefde. Denk in elk geval dat geen mens voortdurend gelukkig kan zijn. We streven misschien meer naar een structurele tevredenheid met ons leven met af en toe hier en daar een geluksmomentje.
Heb je ook geen enkele herinnering van kleine geluksmomentjes? Heel hard moeten lachen om iets, een knuffel van iemand krijgen, iets bereikt hebben of gemaakt hebben, zulke dingen?
Overigens op je verhaal over euthanasie bij psychische problemen. Ik ben geen hulpverlener, nooit geweest ook. Maar ik heb verschillende mensen gekend die suicidaal waren en een serieuze poging hebben ondernomen. Veruit de meerderheid waarbij ik heb kunnen ingrijpen en besloot dat toch maar te doen, heeft nu een heel leuk leven waar ze zelf innig tevreden mee zijn. (een iemand niet, die poging is gelukt maar had ik ook niet in willen grijpen). Ok, was de suicide poging geslaagd geweest, hadden ze niet geweten dat ze later gelukkiger zouden worden. Maar de ervaring maakt dat ik mij wel in kan denken hoe moeilijk het is voor een hulpverlener om te bepalen of er geen enkele toekomst meer is voor iemand anders. Voor een hulpverlener wellicht nog moeilijker, omdat die opgeleid wordt om mensen vooruit te helpen en suicide niet als vooruitgang wordt gezien. Ik begrijp wel dat je daar geen fluit aan hebt als je zelf al zo lang suicidaal bent. Maar misschien maakt het het standpunt van de hulperlening iets begrijpelijker?
» Posted By CiNNeR (Darella) On August 03, 2009 @ 12:59