Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 5453
Comments Posted By Ans
Displaying 0 To 0 Of 0 Comments
181 “Maar die afspraak die je hebt gemaakt is bepaald meer dan een formaliteit. Voor jou is het een belofte, iets dat je per se wilt nakomen. Voor goede hulpverleners is het een uiterste middel om contact met je te blijven houden”
Volgens mij is het gewoon ook onderdeel van de therapie, het hoort erbij. Het is toch heel raar als de therapeut onverschillig is?
Ik heb een keer een psychiater ontmoet die wel blij was dat zoveel gestoorde patiënten van hem onder de trein sprongen, dan was de samenleving meteen van ze af. Dat was voor mij op dat moment een reden om juist te willen blijven leven, al is het maar om dat schorem de oren te wassen! Als ik hem nu nog een keer tegenkom zal ik zeggen: Ik ben gestoord en blij dat ik leef en heb net zoveel recht als jij om hier rond te blijven lopen, een samenleving zal altijd bestaan uit een bont gezelschap van mensen, als je daar moeite mee hebt dan moet je zelf maar doodgaan.191 Nerwana, zou toch best kunnen dat er geen goed bindingsgedoe op gang is gekomen bij jou vroeger? Ik zag een keer een documentaire over kinderen met hechtingsstoornis, die waren erg ongelukkig omdat ze nergens houvast vonden. Er zijn wel boeken over geschreven, misschien best de moeite waard je er een beetje in te verdiepen? Al is het maar om die domme therapeuten op te voeden (tjezus, als ik je verhaal lees: wat een eikel, wat een vreemd gedrag! Ik zou denk ik een andere zoeken, dit schiet toch niet op?!)
» Posted By Ans On August 03, 2009 @ 19:41
Newana, goed van je te lezen, je schrijft mooi en boeiend.
Ik persoonlijk ben niet bang voor de dood en het onbekende, want ik geloof niet dat er nog iets is als je het leven beëindigt. Gewoon niets, geen bewustzijn. Ik denk aan het Iraanse meisje dat op straat werd doodgeschoten. Die ogen die kijken maar niets meer zien. Niets, klaar, weg, simpelweg gestopt.
Hoe kan het dat jij geen enkele gelukkige herinnering hebt? Wat voor gezin kom jij dan uit vraag ik me af, dat moet echt horror zijn geweest. Als je je leven vergelijkt met vuilnis, dan kan het niet anders dan dat jou groot onrecht is aangedaan. Ieder kind heeft recht op gelukkige momenten, al is het eten van iets lekkers bijvoorbeeld (dat kan ik mij als een van de gelukkigste momenten herinneren: de geur van pannekoekdeeg dat mijn vader in de keuken aan het maken was, met zo’n ei in het midden en meel er omheen…)
Geluk bestaat voor mij, tegenwoordig, uit een verzameling momenten waarop ik plotseling besef dat ik de juiste keuzes heb gemaakt. Ook al zijn er veel keuzes waarmee ik mezelf juist echt pijnig, dan nog kan ik tevreden zijn met bepaalde kleine beslissingen die ik deed om mezelf verder te helpen in een poging het leven te krijgen dat bij me past.
Omdat ik de laatste tijd weer vaak erg boos ben, en weinig concentratie kan opbrengen heb ik besloten om te proberen te mediteren, elke dag een kwartiertje. Als het goed is kom je dan in een staat van ‘alleen maar zijn’ , zonder vervelende gedachten of angsten. Als het lukt hoef ik dan ook geen alcohol meer te gebruiken om in relaxte bui te komen.
Dus, dat zou ik wel samen met je willen doen, een kwartiertje per dag ‘doodgaan’, en dan terugkomen om met hernieuwde ontspannen blik weer het leven in te kijken.» Posted By Ans On August 02, 2009 @ 16:28
Ha Magnani, niet echt zinvol? Het is heel fijn om van je te lezen!
Grappig dat we elkaar complimentjes maken hier, terwijl we onszelf maar niets vinden ondertussen. Ik denk trouwens dat je gelijk hebt dat veel mensen moeite hebben te laten zien hoeveel ze om iemand geven, het lijkt wel of iedereen last heeft met intimiteit tegenwoordig. Daarom is internet zo’n uitkomst, kun je heel dichtbij komen op hele veilige afstand.@Thian, jammer dat ik niet het gevoel heb dat er iemand trots op me is, maar dat jij dat wel zou zijn, terwijl ik juist zo trots ben op jou… dat doet me glimlachen.
» Posted By Ans On August 01, 2009 @ 11:41
In elk geval vind ik vriendschappen tegenwoordig heel wat belangrijker dan relaties, want de eerste zijn voor het leven, terwijl liefdesrelaties altijd veranderlijk (en schadelijk kunnen) zijn.
Maakt mij trouwens verder niet uit wie het met wie doet en waarom, zoek het allemaal inderdaad lekker zelf uit met die relaties (en die intimiteitsproblemen). Maar probeer ondertussen je medemens en je kinderen in acht te nemen, alsjeblieft.» Posted By Ans On June 16, 2009 @ 19:38
@Janiek Ik denk ook niet dat promiscue zijn altijd betekent dat iemand intimiteitsproblemen heeft. Zoals ik beschreef ik ken ook iemand met een vaste partner die nu eenmaal dol is op sex en het veelvuldig erbij doet.
Het probleem begint pas als mensen niet doorhebben dat er soms schadelijke gevolgen zijn van hun gedrag en keuzes voor hun omgeving en dan met name voor de kinderen. En dat bedoel ik heel algemeen (!), je hoeft maar om je heen te kijken om te zien hoeveel kinderen de dupe zijn en worden van het gedrag van hun ouders. Veel mensen hebben gewoon niet erg veel empatisch vermogen, en be-oordelen de situatie alleen maar vanuit zichzelf en hun eigen behoeftes.
Het is taboe, dat begrijp ik heus wel, mensen in Nederland bemoeien zich niet met de medemens, ook al gedraagt die zich zo dat het schadelijk is voor anderen. Mensen draaien liever hun hoofd weg dan dat ze er iets van zeggen. Maar goed, is vast een heel andere discussie.» Posted By Ans On June 15, 2009 @ 23:25
Sheba, dank voor je reactie nog. Ik denk dat je wel gelijk hebt als het gaat om scheve verhoudingen in de maatschappij. Maar zijn we niet allemaal ook zelf verantwoordelijk voor de patronen waar we ons in begeven? Inzicht daarin helpt al, maar het blijkt om te beginnen nog altijd een taboe om eens kritisch te kijken naar onze eigen drijfveren, en naar wat ons gedrag voor invloed heeft op naasten en kinderen.
23 Janiek, dat klinkt een beetje alsof de inhoud van wat ik schrijf teniet wordt gedaan door het feit dat ik vanuit persoonlijke ervaringen schrijf. Maar misschien bedoel je dat niet, en vind je de vragen die ik stel toch interessant?
» Posted By Ans On June 14, 2009 @ 21:45
21 Waardeoordelen? Gevolgen als feit zou ik ze willen noemen. En dan met name gevolgen voor anderen, want de mensen zelf zien vaak niet wat ze met hun gedrag (en onbewuste intimiteitsproblemen) aanrichten, die vermaken zich namelijk prima ondertussen.
Je schrijft, laat die mensen dat zelf uitzoeken, maar het hele punt is dat ze dat nu juist nooit doen. Het is in hun ogen altijd de ander die problemen geeft, zij hebben zogenaamd nergens last van.
Ik ben kwaad denk ik, zoals je misschien merkt, op mensen in mijn familie en omgeving die zo ongelofelijk egocentrisch bezig zijn en zich niet bekommeren om de gevolgen van hun gedrag voor een ander of voor hun (al dan niet ongeboren) kinderen. Ik walg daarvan, ik veroordeel het niet, want we zijn allemaal mensen, maar ik walg gewoon. Als er mensen de dupe worden (80.000 mishandelde kinderen per jaar, 94.000 zelfmoordpogingen, 130.000 ouderen mishandeld), is er misschien toch iets mis met onze keuzes en gedrag in relaties?
Motieven? Ik tast in het duister!
Maar ik ga veel te ver om dat hier, onder dit stukje te schrijven, sorry. Toch ben ik blij het even geuit te kunnen hebben. Met dank aan Karin.» Posted By Ans On June 12, 2009 @ 15:14
Tot slot, waar ik eigenlijk alleen maar aan denk zijn de kinderen. Die krijgen het er allemaal gratis en voor niets bij en moeten maar zien hoe ze dat allemaal verwerken in een leven dat toch al niet meevalt. Sommigen zijn op de wereld gebracht omdat de ouders zo goed een kind konden gebruiken voor de vastigheid waar die ouders toch wel naar verlangen, en misschien ook wel om de intimiteitsproblemen te verbloemen, of als statussymbool. Lekkere start, lekker egocentrisch van die ouders, en wij (de kinderen) zitten er maar mooi mee en mogen het ermee doen.
Sorry, maar dit moest ik nog even kwijt.» Posted By Ans On June 12, 2009 @ 09:57
16: Nou ja Janiek, dat zeg ik dus echt niet. Natuurlijk mag iedereen zelf weten wat die doet en/of leest. Maar mag ik mezelf hier ook uitspreken, of kan dat niet? Als het niet klopt dat je intimiteitsproblemen hebt, dan hoef je je toch ook niet aangesproken te voelen? De meeste mensen nemen niet eens de moeite om dat idee te onderzoeken bij zichzelf, meer wil ik niet zeggen, want weet ik veel?!
@sheba: ik vind je verhaal heel mooi, maar is deze opmerking niet wat denigrerend? :
“heteromannen zijn er altijd en overal en het is niet moeilijk om ze in je geïnteresseerd te krijgen. Je moet je vrouwelijk gedragen, glimlachen, niet tonen hoe intelligent je bent en je hebt gegarandeerd wel es prijs”.
Het zijn toch niet allemaal idioten? Of wil je zeggen dat alle heteromannen eigenlijk dominant willen zijn?» Posted By Ans On June 12, 2009 @ 00:01
@Janiek 13: Ik bedoel niet dat Karin makkelijk erover doet, maar ik denk dat men het veel van partner wisselen over het algemeen wel heel normaal vindt. Er zijn ook mensen met een vaste partner die ook wisselende sex-dates erbij hebben. Alles kan, en alles is geoorloofd. Toch vraag ik me af of niet veel gedrag en verlangens voortkomen uit intimiteitsproblemen, waar veel van ons onbewust mee worstelen. Er worden best goeie dingen over geschreven (bijv. boeken van Carolien Roodvoets), maar het lijkt nog altijd een beetje taboe om het er over te hebben.
Ik ken mensen die al 50 jaar dezelfde partner hebben, en mensen die 30 jaar alleen zijn. Ook niets mis mee.» Posted By Ans On June 11, 2009 @ 15:07
Ik weet het niet. Soms vind ik dat mensen zo makkelijk doen over intimiteit en geaardheid, alsof het allemaal niet uitmaakt. Terwijl het eigenlijk heel ingrijpend is allemaal. Misschien zijn sommige mensen iets meer gehard dan anderen en kunnen van alles aan, dus wordt er lustig op los gezapt.
Ik ben me liever bewust van mijn intimiteitsprobleem, en lees boeken van Caroline Roodvoets om me daarin te verdiepen. Dan zie ik wel verder. Maar ik ben volgens mij geen ui, eerder een instituut waar allerlei types samenwerken om zo tot een grootste gemene deler te komen. Of zoiets.» Posted By Ans On June 07, 2009 @ 11:38
Ik ben er eerlijk gezegd niet gerust op, die ui vergelijking. Ik een ui? Geen enkele houvast (en dat is toch wat mensen willen, houvast?) geen kern (ben ik dan niemand?), overgeleverd aan modegrillen? plooibaar as fuck? Ik vind mezelf eerder te eigenzinnig, totaal niet veranderlijk, overigens wel avontuurlijk, maar niet al te veel. Afijn. Welke houvast heeft een ui, vast wel eentje?
» Posted By Ans On June 06, 2009 @ 23:04
@Marieke, ik ben 25 en had ook al een jaar lang last van bloedverlies.De arts zij steeds dat het door de pil kwam en uitstrijkjes gaven slechts pap 2 aan, dat is een lichte infectie. Na een jaar had ik ook een opgezette buik en
veel buikpijn en een alarmerende bruine afscheiding. Toen ineens gaf het uitstrijkje pap 5 en was er grote paniek. Aanvankelijk probeerde men een klein stukje weg te halen maar dat was niet genoeg. Mijn hele baarmoeder moest eruit en ook alle steunweefsel en eierstokken. Mijn kinderwens viel in duigen en dat was het enige waar ik aan kon denken. Ik dacht ook helemaal niet na over mijn kansen, de tumor was immers nog klein.Maar tijdens de operatie bleken er al veel lymfeklieren te zijn aangetast.Het was ook een adenocarcinoom en die zijn agressief.Daarom moest ik ook worden bestraald en chemokuren doen. Na dit alles waren de controles steeds goed en had ik een moeilijke tijd want al mijn vriendinnen kregen kinderen. Ik had het hier erg moeilijk mee en dit hield me meer bezig dan mijn ziekte.
Tot ik na twee jaar ondraaglijke rugpijnen kreeg. Na onderzoeken bleek de kanker terug en zat in mijn liezen,ruggewervels en nieren. Een ontzettende klap.Ik ben helemaal niet meer bezig met een kinderwens maar met overleven maar in dit stadium is genezing niet meer mogelijk. Ik ga snel achteruit en ben erg bang. Ik snap niet hoe iemand maar even kan twijfelen over zo’n vaccin. Ze enten tegenwoordig overal tegen in,tegen gele koorts,hepatitus,gordelroos,rabies en dan over kanker gaan ze ineens twijfelen dat is toch heel onbegrijpelijk. Ik vind het ook niet eerlijk,als ik wat jonger was geweest en was ingeent had ik deze kanker niet gekregen.
Pap 4 kan trouwens nooit goedaardig zijn, artsen vertellen zoveel onzin,mijn arts zij ook dat het een hele kleine tumor was en dat het wel goed zou komen en daarvoor was het zogenaamd een infectie. Maar deze tumor zien ze niet in een uitstrijkje in het begin,dat is het enge.Er zijn geen fouten gemaakt dus. Ik hoop dat ze er bij jou op tijd bij waren, 20 is wel heel erg jong. Maar vergeet die kinderwens,het is niet het belangrijkste.» Posted By ans On April 11, 2009 @ 23:38
Zelfmoord gaat niet op recept I
381. Ik stel voor dat degenen die zich bezighouden met pogingen tot kwetsen juist verdwijnen van dit blog, en niet de schrijvers die iets waardevols en genuanceerds toe te voegen hebben, zoals bijv. Henk.
Karin, geldt hier het recht van degene met de grootste bek en de lelijkste woorden?
Ik had ook al afscheid willen nemen, maar dat is nu eenmaal erg moeilijk voor idioten.» Posted By Ans On March 17, 2009 @ 09:54
Lieve Magnani, ik zou wel graag willen, maar krijg het toch waarschijnlijk niet voor elkaar om hier niet meer te komen. Het blijft aan me trekken, vooral nu ik weet dat jij graag van me leest. Maar toch, jij kan zomaar opeens dood zijn, dus ik heb ook het recht om zomaar opeens nooit meer op dit blog te komen, toch?
Henk is aardig, die schrijft zinnige dingen.
Is er al iemand bij jou thuis geweest? Beetje een normaal persoon (met humor!) waar je iets aan hebt? Ik hoop het maar.
Ik heb besloten van mezelf te houden, met alle gekte die ik ook in me heb, en ik laat me niet meer neerhalen door wie dan ook. Gewoon stiekem heel trots zijn op jezelf, dat is het beste.» Posted By Ans On March 12, 2009 @ 15:50
Nee, was juist lief Darella, dankjewel juist.
Ik ben weer weg hier, tenminste dat hoop ik, heb weinig zinnigs toe te voegen. Veel sterkte voor iedereen» Posted By Ans On March 12, 2009 @ 12:36
Joan je begrijpt er helemaal niets van! Jij trekt wel aandacht de hele tijd, zelfs ten koste van mensen die hier nodig zouden moeten schrijven, want die snoer je de mond en loop je af te katten. Fijn hoor, ga vooral zo door, dat helpt, daar hebben we wat aan
» Posted By Ans On March 12, 2009 @ 10:38
341 Wat een klotebericht van Joan, gatver, alsof zij geen aandacht nodig heeft met al die eindeloze berichtjes van haar over haar persoonlijke dingen. Get a life yourself! Wat wil je nou horen joh, ja hoor joan jij hebt gelijk, ja hoor joan jij hebt gelijk. Jij hebt geen geduld meer voor ons? Nou, wij hebben geen geduld meer voor jou, toevallig! Je trekt mij iets te veel aandacht op dit blog. Zo, al geschrokken? Nee zeker.
» Posted By Ans On March 11, 2009 @ 23:45
Wat is er mis met aandacht trekken? Kan soms juist een heel goed idee zijn toch?
» Posted By Ans On March 11, 2009 @ 20:27
Magnani, weet je moeder nu dat je een zelfmoordpoging hebt gedaan? En je kinderen? Hoe ga je nu verder?
» Posted By Ans On March 11, 2009 @ 16:55
Waar word jij dan wel warm van vanbinnen Magnani? Dat wij jou met rust laten en dood laten gaan? Je moet juist wel schrijven erover, hoe meer je schrijft hoe beter. Ik vind het vreselijk, maar ik kan er wel tegen, niet altijd maar soms wel, kan het toch niet laten om te lezen hoe het met je gaat, dus…
» Posted By Ans On March 11, 2009 @ 16:42
Lieve Magnani,
Ik vind het zo erg, zo erg. Ik zou je willen vastpakken en in mijn armen willen wiegen, ik zou moeder en vader tegelijk voor je willen zijn, ik zou je praktisch willen helpen, alles zodat jij je beter zal voelen.
Wat oh wat kunnen wij voor je doen Magnani, of kun je het alleen zelf, of wil je echt echt niet meer.
Weet je hoeveel een mens waard is? Meer dan elk gebouw, elke auto, elke prestatie of beloning. Je weet niet half hoeveel waarde je hebt, je bent zo’n leuk en lief mens met zoveel te bieden omdat je zoveel meemaakte. Misschien word later alles beter en groei je over dingen heen, dat weet ik natuurlijk niet. Ik denk als mijn moeder nog leefde, dan ging ze zich denk ik steeds iets beter voelen, heel langzaam, dat denk ik.
Als ik iets kan doen, laat je het dan weten?» Posted By Ans On March 11, 2009 @ 15:13
Ik denk dat als ik dood wil dat ik dan gewoon stop met eten en drinken. Misschien zou ik wel voor een goed doel in hongerstaking willen, dan hebben we er allemaal nog wat aan. Het goede doel zou dan bijvoorbeeld zijn het bestrijden van een of ander onrecht, of het bereiken van echte liefde, of… Ik zou dan de krant willen halen met mijn statement.
Sommige mensen zijn zo handig in het krijgen wat ze nodig hebben, bij mij mislukt alles. Toch hoop ik bij te leren.Mery@ ik ben ongeveer jouw leeftijd, het is de moeilijkste tijd zeggen ze wel eens, vrouwen hebben zowel een midlife crises als ook de overgang. Daarna wordt het rustiger…
Ik ga niet meer schrijven hier, ik kan niet meer tegen. Ik wil verder, ik wil actie ondernemen en een goed leven voor mezelf creëren, langzaam aan. Iedereen sterkte.
» Posted By Ans On March 01, 2009 @ 23:41
Lieve Magnani, dank voor je aandacht. Jij bent ook iemand die eerder aan een ander denkt dan aan jezelf he? Doe ik meestal ook, is makkelijker geloof ik, waarom weet ik niet. Ik heb gister lekker iets voor mezelf gedaan (wandelen en me laten masseren) maar het heeft niet zo veel geholpen. Ik blijf somber en teleurgesteld en verdrietig. Toch zijn er ook lichtpuntjes waar ik me aan vastklamp. Alleen al een leuke ontmoeting in de tram, een lieve glimlach van een kind, daar kan ik soms een hele dag op teren. Ik heb geen vertrouwen in hulpverlening, daar word ik nog veel ellendiger van, maar ik kom er wel weer bovenop. Soms denk ik wat is het ergste dat kan gebeuren? Dat ik zoveel ruzie maak met familie en vrienden dat er niemand meer overblijft? Liever dat dan dat ik zelf dood ga. Ze kunnen de pot op! Ik moet en zal nu aan mezelf gaan denken en mezelf op de eerste plaats zetten. Eindelijk, heerlijk.
» Posted By Ans On March 01, 2009 @ 11:29
Niemand vind het leuk als je depressief bent, niemand wil het horen en zien, dat is te pijnlijk omdat het mensen herinnert aan hun eigen levensstrijd. Ik wil ook liever een lichtend voorbeeld zijn en mensen inspireren. Maar als ik dat even niet meer kan, doordat ik op ben, dan word je ook meteen uitgekotst door datzelfde ‘publiek’. Of je wordt nog verder in de shit geduwd omdat mensen zich graag afzetten zodat ze dan zelf een duwtje naar boven krijgen. Ook hulpverleners zijn vaak zielepieten. Het leven is soms gewoon een grote ellendige eenzame strijd, ook al heb je talenten en goede looks.
Daarom Magnani (en iedereen), zet jezelf op 1 en probeer de juiste mensen om je heen te krijgen, denk even alleen aan jezelf.» Posted By Ans On February 28, 2009 @ 14:12
Vanochtend dacht ik opeens: wat mij door het leven heeft gesleept is de liefde die mijn moeder mij kon geven voordat ze dood wilde. Die eerste jaren met haar liefde heb ik toch mooi nog maar even meegepikt!
Wat ik niet kan begrijpen is dat ze die liefde uiteindelijk niet voor zichzelf heeft gehad. Een beetje begrijp ik het wel, want ik ben zelf ook geneigd om meer van anderen dan van mezelf te houden. Maar het klopt niet, want die diepe liefde voor je kinderen, of desnoods voor huisdieren, is toch hetzelfde, die zou je toch moeten kunnen omzetten in liefde voor jezelf. Hebben ze het daar wel eens over in therapie?» Posted By Ans On February 18, 2009 @ 11:27
Hee Magnani, Ans hier, ben weer terug. Heb nog zitten denken aan je kinderen. Weet je, je kunt geen beter voorbeeld voor ze zijn dan als je even helemaal aan jezelf denkt nu. Als dat nodig is, is dat gewoon nodig. Zij redden zich, echt waar. Wij hadden zelfs een tang van een gezinsverzorgster toen mijn moeder opgenomen werd, maar daar leer je weer van. Kinderen zijn speels en flexibel, die verzinnen leuke dingen om toch door te kunnen. Jij bent nu even het belangrijkst, gek idee misschien voor je, maar waar. En oh, ik hoop zo dat je je humor bewaard, laat het niet van je afpakken hoor! Heel veel liefs en alle goeds gewenst.
» Posted By Ans On February 15, 2009 @ 23:50
Lieve Magnani, hoe vind je dat ze zeggen dat je beter opgenomen kunt worden? Vind je dat zelf ook? Kun je daar wel internetten? (geintje)
Maak je geen zorgen om je kinderen, die zijn flexibel. Je kunt ze alles wijsmaken. Vertel dat je op cursus gaat, dan hoeven ze zelf op school ook niet te vertellen dat hun moeder in therapie is of iets anders. Het is trouwens toch ook een soort cursus?Mijn moeder werd ook opgenomen, ik was toen nog jong. Ze zeiden dat mamma naar een rusthuis was, maar dan een niet voor ouderen. Tja, leg dat maar eens aan je vriendinnetjes uit. Bovendien denk je als kind altijd dat het jouw schuld is, dus ik dacht: waar moet ze dan van uitrusten, zijn wij zo druk geweest ofzo.
Later zullen je kinderen apetrots op je zijn, als ze beseffen wat een strijd je hebt gestreden en hoe dapper je was.
Hang on there! Ik ga aan je denken, en omdat jij zo moedig bent, krijg ik ook weer meer zin om te werken vanmiddag. Liefs en een knuffel, Ans» Posted By Ans On February 08, 2009 @ 09:54
Soms denk ik ook wel eens dat ik op mijn moeder lijkt en dat ik vroeg of laat in een enorme dip terecht kom. Misschien wil ik dan ook niet meer leven. Zo leuk is het hier nu ook weer niet, altijd gezeik met mensen en op het werk, altijd oneerlijke shit en iedereen vechten voor zijn eigen haggie, niemand die iets voor een ander over heeft. Ja soms heb je geluk, maar wat een egocentrische laffe hebberige rot types bestaan er toch veel, bah.
Hee Magnani, hoe vergaat het jou, is het uit te houden daar? Ik vind jou een kei, hoe dan ook.
» Posted By Ans On February 08, 2009 @ 00:20
«« Back To Stats PageJe zeurt niet, nooit. Je hebt ook niet gefaald, het is juist heel sterk en moedig dat je hulp zoekt. Het is een misverstand dat je een minder goed mens zou zijn, of een minder goede moeder. Sommige hulpverleners hebben wel een handje ervan om je laag te behandelen, maar lach daarom, zij zijn zielig dan, echt wel. Ik wou dat ik met je mee kon, zou gezellig zijn, twee weirdoos op een bankje, we zouden kunnen lachen. Wees maar trots op jezelf, jij durft tenminste!
» Posted By Ans On February 03, 2009 @ 23:19