Statistiek


Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 5453

Comments Posted By Ans

Displaying 0 To 0 Of 0 Comments

Zelfmoord II

Hoi Janus, mooi beeld van die grote stoere mannen. Bestonden ze in het echt ook maar op grote schaal… zucht.
Wat ik telkens verkeerd doe is dat ik de dingen die ik zeg en doe niet in overeenstemming zijn met wat ik eigenlijk wil bereiken. Het is een soort zelf-sabotage. Ik ben nog blij eigenlijk dat ik niet al die boosheid op mezelf richt en dat ik nog kan schelden en vloeken en tieren op anderen (van binnen), want dat is nog altijd beter. Thian schreef een keer dat ze dat niet kon, boos zijn op anderen. Maar ik hoop dat ze het toch een keer gaat proberen, want het is heerlijk, en zo terecht ook!
Liefs, nou probeer ik weer een paar daagjes weg te blijven. (maar denk aan jullie always!)

» Posted By Ans On August 18, 2009 @ 09:56

Lief van jullie. Ook juist goed wat je schreef Thian, er is zoveel ellende die niet te overzien is, zoveel leed waar geen begrip voor is.
Het schijnt dat net doen alsof je lacht, dus gewoon geforceerd, ook al helpt omdat de spiertjes in je gezicht iets van een stofje oproepen. Zelfs dat kost me moeite, of ben ik in elk geval niet gewend. Van binnen ben ik zo boos, zo boos op alles en iedereen. Maar beter dat dan helemaal niets voelen lijkt me.
Veel liefs en goeds voor allemaal, ik laat die mop van Janus even bezinken (om dan vanmiddag opeens spontaan in schaterlach uit te barsten) en lachende baby’s op youtube? dat moet ik zien!

» Posted By Ans On August 18, 2009 @ 09:16

Dat hoor je inderdaad vaak, dat het fijn is om het idee van zelfmoord achter de hand te hebben. Voor mij is dat ook best een geruststellend idee, maar ook het idee van Henk: dood ga je toch, dat is je zekerheid.
Toch wil best graag weten hoe het mensen vergaan is die daadwerkelijk een (mislukte) poging ondernamen. Dat zijn er zo ontzettend veel, daar kun je jaarlijks een voetbalstadion mee vullen! Waarom lezen we nooit iets van die mensen. Schamen ze zich? Willen ze het zelf het liefst vergeten? Leven die ook nog steeds met een wens of plan om er een eind aan te maken, of heeft iets ingrijpends hun hele leven veranderd?
Hoe dom of oppervlakkig ook, de meeste mensen doen dat: het leven positiever voorstellen dan het is. Ik probeer wel eens diezelfde roze bril op te zetten. Laatst hoorde ik ook van iemand dat lachen heel belangrijk is, zelfs alleen die spiertjes in je gezicht vertrekken alsof je lacht schijnt al belangrijke stofjes vrij te maken. Nou ja, morgen eens proberen de hele dag te neplachen…
veel liefst en hopelijk goede nacht

» Posted By Ans On August 17, 2009 @ 23:39

OPROEP
Eigenlijk zou ik iedereen die ooit een poging heeft gedaan willen oproepen om zijn/haar verhaal op te schrijven. Hoe kwam het zover? Heb je erover gepraat, hoe heb je de kracht gevonden erna om toch door te gaan, etc.etc. Er zijn zoveel mensen die eraan denken, een poging deden, toch weer moed vonden om door te gaan, maar je hoort ze nooit! Dus: graag, heel graag meer persoonlijke ervaringen die anderen weer zouden kunnen helpen.

» Posted By Ans On August 17, 2009 @ 14:15

Vind het ook heel knap, en mooi dat een begrafenis zo kan zijn. Moedig van je Janus dat je er was. Maar hoe is het toch mogelijk zo’n man. Wat was er gebeurd, wat gaat er in zo iemand om. Zoveel vragen, maar daar zal iedereen wel mee achterblijven. Is het schaamte, het gevoel te falen, niet anderen ermee op willen zadelen, niet willen ‘zeuren’, anderen niet willen ontmoedigen of ontregelen… (?) dat zouden voor mij misschien redenen zijn om niets te zeggen en in stilte te lijden…

» Posted By Ans On August 17, 2009 @ 00:04

voor magnani, even een groetje tussendoor, hoe gaat het? hoe kom jij zo’n zondag door? Of is het nog vakantie en dus elke dag eigenlijk een beetje hetzelfde.
Het lijkt me zo moelijk om je zo te voelen terwijl je kinderen je aandacht vragen, zo enorm eenzaam ook. Ik stuur je door de computer (zo handig, kan gewoon allemaal met die moderne computers tegenwoordig) een mooi steentje om in je zak te houden. Iets wat jou eraan herinnert dat je ongelofelijk goed en moedig bent. Een wit schitterend steenje wat je doet glimlachen elke keer als je het ziet.

Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen schrijven: ik ben zo moe. Mijn moeder was ook zo moe, zag overal tegenop, vooral tegen nog een opname. Ik wou dat ze gewoon was gaan slapen en dat ze had gezegd: ik kan even niet meer. Jullie moeten mijn taken overnemen, ik wil rust voor ik weet nog niet hoe lang. Als zij de ruimte had genomen voor zichzelf, dan was ik nog trotser op haar geweest. Maar trots ben ik sowieso, want mensen die zo hard moet knokken dagelijks zijn een stuk moediger dan anderen. Die verdienen lintjes en sterretjes en mooie steentje, en lekker ruikende zeepjes en alles, alles wat ze op een dag maar een beetje doet glimlachen verdienen ze.

» Posted By Ans On August 16, 2009 @ 13:54

Dan zou ik jaloers moeten zijn op… niets… op totale leegte. Rust is er dan ook niet, want dat bestaat alleen bij de gratie van onrust. Nee, ik ben niet jaloers op het leven wat iemand niet meer heeft. Ben wel eens jaloers op de energie en vreugde die ik om me heen zie, maar je weet nooit hoe hij/zij thuis is, of morgen, of na een scheiding. Alles is een momentopname.
Ik denk dat ik zelf misschien (soms) wel iemand ben om jaloers op te zijn (en dan hier een smiley met dikke knipoog) omdat ik heb geleerd om van bijzaken hoofdzaken te maken. Dat is pas rijkdom. Wat ik ook heb geleerd is dat ik niet te veel moet focussen op dingen die moeilijk voor me zijn (dit zeg ik nu nadrukkelijk nog even tegen mezelf!!) maar dat ik de aandacht moet richten op dingen die wel goed gaan, en van daaruit verder bouwen. Ook weet ik dat als je iets voor de eerste keer doet dan het dan eng en vermoeiend is, de tweede keer is al iets minder eng en tot slot durf je het gewoon.
Een vriend zei dat ik waarschijnlijk hooggevoelig ben en dat ik maar bij zo’n groepje moet gaan. Nou, never nooit niet dus. Die lui zitten zich samen te richten op hun hooggevoeligheid, geen goed plan, want dat maakt het alleen maar erger. Liever niet op je zwakte focussen, maar op je kracht en talenten. (en dat schrijf ik nog even heel nadrukkelijk aan mezelf dit!)
Schone lei kan niet, ben ik met Thian eens, maar een frisse blik kan soms wel. Ik ga het vandaag weer even proberen, al is het maar met iets heel kleins. Want het nadeel van opschrijven hoe je je voelt is die focus op wat allemaal niet goed gaat, dat helpt ook niet echt uiteindelijk.
Veel liefs voor iedereen, en denk vooral aan alles wat jou bijzonder maakt! Als niemand het ziet moet ik het zelf maar benadrukken en koesteren, toch?

» Posted By Ans On August 16, 2009 @ 10:25

Magnani, mooi dat je gelukkig was als je een boek las. Ik wil ook meer gaan lezen, dat zijn mooie nieuwe werelden waar je in kunt verdwijnen. En je bent nooit uitgelezen, de hele bieb staat nog vol!
Dat je altijd al dood wilde, tjonge, dat is heel droevig zeg, dat arme kind dat je was. Wel goed dat je nu doorziet dat het komt omdat je geleefd werd en niet zelf kon kiezen enzo. Nu ben je moeder en word je natuurlijk ook geleefd een beetje? Maar heb je het gevoel dat je nu wel iets meer zelf kunt bepalen hoe je wilt leven? (bedenk, en dat schreef ik al he, kinderen zijn heel flexibel, die zullen veel van jou accepteren!)

» Posted By Ans On August 15, 2009 @ 21:57

hoi Magnani, ik was ook rond die leeftijd dat mijn moeder ziek werd. Het hakt er gewoon vreselijk in, niemand kan er wat aan doen, maar het tekent je leven wel natuurlijk. Ach, en die handicap, nee ik praat er liever niet over omdat ik niet weet wie er allemaal meeleest. Maar het heeft mijn leven op z’n kop gezet. Niet alleen met werk, maar ook sociaal, en nu ging dat allemaal al niet zo heel erg goed. Nou ja, niets aan te doen. Ik ben wisselend heel erg boos maar dan ook wel weer mild af en toe en voel ik me goed. Misschien zijn het gewoon stofjes, endorfines ofzo die bepalen hoe gelukkig je je voelt.
Ik maak me er nog het meest zorgen over dat ik zo weinig vrienden heb, en dat die paar die ik heb zo weinig tijd willen vrijmaken, en soms lang niets laten horen. Ik weet niet wat ik verkeerd doe, maar het lijkt alsof ik steeds meer mensen afstoot, ook familie. Het is niet goed om je te isoleren weet ik, maar ik kan het niet stoppen lijkt wel.
Het zal wel goed zijn voor me weer een echt doel in mijn leven te hebben, iets belangrijks om te doen en me op te richten, ga ik binnenkort proberen. Daar ontmoet ik ook weer nieuwe mensen. Zucht, maar weer met schone lei proberen te beginnen. Bah, ik klink als een enorme looser, haat mezelf soms, maar ja, jullie gelukkig niet! :-)
Ik wou dat ik iets opbeurender kon zijn, hoewel, hoezo eigenlijk, haha, lekker zwartgallig mag ook best eens. Toch kan ik me wel voorstellen Magnani dat je het niet prettig vind om te schrijven als je je zo rot voelt, je wilt je eigenlijk niet zo voelen dus is het ook niet echt leuk om je dan te uiten. Maar ja, soms is het gewoon niet anders. Het slaat dan ook nergens op als je het over koetjes en kalfjes gaat hebben, toch?
Liefs in elk geval, en een rustige nacht voor iedereen gewenst met zoveel mogelijk slaap. En morgen is er zomaar weer een dag met nieuwe kansen, je weet maar nooit wie er opbelt of aanbelt… (en meestal doe ik niet open maar laat ik dat nu dan wel een keertje doen)

» Posted By Ans On August 15, 2009 @ 21:50

Lieve Magnani, hoe oud was je toen je vader ziek werd? Oh, een nachtmerrie, om dat van je jeugd te moeten zeggen is wel heel triest en zonde. Maar, jij kunt er niets aan doen, jij hebt geen schuld! Als kind heb je recht op geluk, dat is jou ontnomen door de omstandigheden. En waarschijnlijk kan niemand er wat aan doen, jouw moeder ook niet, die deed waarschijnlijk ook haar best. Het zijn van die omstandigheden die gewoon gebeuren in het leven.
Of het een vooruitgang is dat je nu weinig mensen ziet? Misschien is het tijdelijk, en heb je later weer andere behoeften. Zelf heb ik ook niet zo veel behoefte aan mensen, in elk geval niet aan intieme relaties en mensen die aan me hangen, dat wil ik gewoon even niet. Maar ik laat alles open, je weet nooit hoe het ook weer kan veranderen. Jij bepaalt wat jou goed doet, toch?

Vandaag dacht ik na over hoofdzaken en bijzaken, en hoe dat bij mij zo anders is dan bij andere mensen. Laatst had ik een hoogtepunt dat me heel lang bijblijft: in een rustige straat op een morgen hoorde ik wat gezellig geroezemoes. Ik keek verrast op, en toen bleek het een opa in een elektrische rolstoel, met een kleinzoon achterop staand, druk pratend en lachend samen. Dat beeld, en die opa die mij gedag zegt met glinsterende ogen, dat vergeet ik nooit van mijn leven. Dat zijn mijn hoogtepunten. Daar kan ik echt (nog) van janken, zo mooi vind ik dat.
Gek? Waarschijnlijk ben ik knettergek, nou en. Toch blij dat ik leef, en dat ik dat soort dingen zie en waardeer in het leven.
Maar bij mij heeft het veel tijd gekost voordat ik durfde mijn eigen keuzes te maken en hele andere waarden te hanteren dan wat gebruikelijk is.
De laatste tijd ben ik wel erg boos vanbinnen, ik scheld en vloek, maar vind dat ook lekker, het geeft me kracht. Hopelijk gaat dat wel weer over, want echt gezellig is het niet natuurlijk…

» Posted By Ans On August 15, 2009 @ 17:56

Mooi verhaal weer Thian, het is echt goed als je lekker eigenwijs kan zijn met je leven en inrichting van huis enzo.
Mijn grote probleem van de laatste jaren is dat ik een handicap heb gekregen waardoor ik sociaal nog meer last heb dan ik al had. Ik ben bang dat ze achter mijn rug grapjes erover maken op het werk (wat waarschijnlijk ook zo is) Het is heel naar. Ik weet niet of ik ooit werk zal vinden waar ik me goed voel, heb het al een beetje opgegeven vrees ik. Ik ben niet sterk en zeker genoeg om als zelfstandige iets op te bouwen, en voor een baas/met collega’s werken haat ik geloof ik. Nou ja, weet je, ik probeer het maar als bijzaak te zien. Hoofdzaak is dan hoe ik me voel in mijn eigen leuke huisje, en hoe ik feestjes kan vieren met die paar overgebleven vrienden en 1 familielid. En het contact op straat, zomaar spontaan met lieve mensen of kinderen, een kleine uitwisseling. Daar maak ik tegenwoordig maar de hoofdzaak van. En werk en andere vervelende dingen bijzaak.
Wat jammer Thian dat je dan nu eigenlijk pas in de problemen bent gekomen terwijl je het zo ontzettend goed hebt gedaan tot nu toe. Kun je dat overlevingsmechanisme niet opnieuw inzetten? Ik denk dat je gelijk hebt dat je nu veel meer doorzettingsvermogen nodig hebt (met die hulpverlening met hun ‘opbeurende’ berichten maar niet heus) dan toen je vanuit jezelf het goed regelde. Je mag volgens mij best heel trots zijn op je eigen kracht, al doe je het stiekem. Je hebt al die jaren toch goed voor jezelf gezorgd?! Dat neemt niemand van je af!
Ik heb een goed leven zonder kinderen. Dat ben ik mijn vader wel dankbaar dat hij me aanraadde niet zo’n verantwoordelijkheid op me te nemen. Nu ben ik heerlijk vrij, niemand die op me wacht of voor wie ik moet zorgen. Eenzaam maar vrij, nou liever gezegd alleen, want eenzaam is soms een gevoel, geen feit.
Liefs, tot schrijfs

» Posted By Ans On August 15, 2009 @ 15:57

@magnani, leeftijd weet ik ook niet, er zijn veel aspecten die meespelen denk ik, en elke leeftijd heeft zo z’n eigen moeilijkheden. Wel heb ik het gevoel dat ik iets brutaler ben geworden, en niet meer zo bang voor alles en iedereen, eindelijk ook het idee van: maar ik ben er ook nog, ik heb ook bestaansrecht! En ben niemand wat verplicht!
Weet je lieve Magnani. Als mijn moeder toen had besloten (maar dat durfde ze absoluut niet) om te scheiden van mijn vader en lekker in Oostenrijk te gaan wonen tussen de bloemetjes waar ze zo van hield, dan had ik dat als kind gepikt. Ik had het zelfs leuk gevonden en was trots geweest op een moeder die tegen alles en iedereen in het leven koos dat haar eigenlijk niet gegund werd. Maar misschien heb ik het wel helemaal mis, en is het helemaal niet goed voor mensen met depressie om te veel veranderingen te maken, geeft ook weer enorme stress natuurlijk.
Hoe lang ben jij al depressief? Je schreef een keer dat je als kind al een doodswens had? Zijn er ooit wel periodes geweest dat het donkere gevoel opeens even wegtrok en je best tevreden kon zijn?

» Posted By Ans On August 15, 2009 @ 12:44

Sterkte Janus. Wat een nieuws weer, het is heel droevig. Soms denk ik wel eens dat een ‘normaal’ leven zo wordt opgedrongen aan iedereen, terwijl de helft helemaal niet verlangt naar huisje, boompje, beestje. Als mensen nu eens wat meer lef kregen om het leven te leiden dat ze het liefste willen en tegen alle zeurpieten (moeders, oma’s, vaders etc.) zeggen: rot toch op met je adviezen over hoe ik het zou moeten doen. Maar het is zo simpel nog niet, dat merk ik zelfs in een onconventioneel gezin als het mijne: er worden nog steeds verwachtingen en hokjes en stickers op je geplakt. Over het werk maar te zwijgen, wat een idioten die daar zitten, hun hele leven bestaat uit clichés die ze ook nog aan jou willen opdringen, verschrikkelijk, bijna niet om uit te houden. Maar ik ga dapper door, want ik heb recht op een eigenaardig bestaan, ik ben mens, dus.

» Posted By Ans On August 15, 2009 @ 12:23

Oh, wat een schatten zijn jullie toch! Kijk nou eens hoe lief jullie zelf zijn! Het is toch niet te geloven dat wij dan zelf helemaal niet tevreden met onszelf zijn. Godsamme, wat zit het toch raar in elkaar. De meest onaardige mensen vinden zichzelf helemaal geweldig en de meest zachtaardige vinden zichzelf niets. Wat is het toch oneerlijk verdeeld! Ik wou dat wij allemaal lieve mensen ontmoeten die zien hoe mooi we zijn, zodat we aangestoken worden en uiteindelijk zelf beseffen hoeveel we waard zijn. By the way, ik ben midden 40… (oud he?) Hoe oud zijn jullie ongeveer?

» Posted By Ans On August 14, 2009 @ 22:20

Lieve Magnani, en jij troost mij ook weer zo met jouw woorden!
Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik lief ben, ik heb bijna geen vrienden en ook veel contact met familie verloren, en ik denk dat dat komt omdat ik zo veeleisend en kritisch ben. Niemand houdt het met me uit, want ik ben veel te confronterend. Gek he, zo op afstand lijk ik misschien een heel aardig mens, en diep van binnen ben ik dat misschien ook wel, maar in real life kom ik vaak veroordelend en in mezelf gekeerd over op anderen.
Eigenlijk wens ik mezelf ook toe wat jij me wenst, en het geeft misschien niets als het alleen maar een droom blijft. Er zijn zoveel mensen die in een droom leven, een roze bril opzetten en oogkleppen voor, daar kunnen wij nog wat van opsteken…
Jij troost ook mij Magnani, echt wel! Dank daarvoor, ik laat het op me inwerken (als het me lukt). Een knuffel voor jou! En nog een sterretje*

» Posted By Ans On August 14, 2009 @ 21:12

Laatst was bij zomergasten de vrouw die het boek ‘Depressie epidemie’ heeft geschreven. Trudie Dehue of zoiets. Zij zei dat het onnatuurlijk is dat iedereen maar vrolijk en succesvol moet zijn tegenwoordig en dat het een taboe is geworden om je niet energiek en vol levensvreugde te voelen, terwijl dat ook menselijk is.
Ik merk wel vaker dat mensen zich schamen als ze iets hebben, maar probeer dat zelf niet te doen. Het feit dat je mens bent betekent ook dat je recht hebt op allerlei tekortkomingen en negatiefs. We zijn toch geen poppen of robots?!

» Posted By Ans On August 14, 2009 @ 12:51

Lieve Magnani, ik moet huilen om je bericht. Moet sowieso huilen ook om Thian en Henk en alles en iedereen. Wat kan het leven in zijn ellende toch ook bijzonder zijn, dat we zoveel delen via zo’n stom schermpje.
Vind het zo ellendig voor je, wat moet het eenzaam zijn om je zo te voelen temidden van dierbaren. Waarom schrijf je dat het niet belangrijk is hoe het met jou gaat? Juist als je je zo voelt moet je vooral schrijven! Het is heel erg belangrijk.
Ik kan me nog herinneren dat ik mijn moeder door de telefoon aan mijn oma hoorde zeggen dat ze graag dood wilde. Ik heb toen mijn zusje naar buiten gestuurd, want ik wilde niet dat zij het ook zou horen of merken. Later, toen mijn moeder aan me merkte dat ik het wel gehoord had gingen we samen huilen in de keuken.
Als ik terugdenk dan denk ik dat zij zich waardeloos voelde omdat ze niet vrolijk en sprankelend kon zijn. Nu denk ik: nou en? Wat was er zo erg aan, mag een mens niet een tijd gewoon heel erg ongelukkig zijn?
Het had mij wel geholpen denk ik als mijn moeder had gezegd: lieve kind, ik hou meer van je dan je kunt voorstellen, en hoe ik me nu voel heeft helemaal niets met jou te maken. Het komt door de problemen in mijn jeugd, die nu pas naar boven komen. Misschien omdat ik zo blij ben met jullie komt alle ellende juist op dit moment weer boven. Het is niet anders, een moeder kan niet altijd precies zo zijn zoals ze zou willen.
Kun je misschien iets van je gevoelens vormgeven in tekenen, of schrijven of iets? Je moet je niet schamen, alsjeblieft niet.
Jou stuur ik een lichtpuntje door de computer, een klein sterretje om naar te kijken. Probeer te ontspannen, ook met dat donkere gevoel, het is gewoon even niet anders.
Is het een idee om hulp te vragen in huis? Dat er een extra iemand is voor je kinderen tijdelijk? Dan hoef jij je niet zo bezwaard te voelen. Kinderen accepteren heel veel, van hun hoef je niet altijd alles te kunnen, ze begrijpen het en hebben geduld.
Heel veel sterkte en liefs en acceptatie en rust voor jou, en een sterretje. *

» Posted By Ans On August 14, 2009 @ 10:07

Lieve Thian, ben je dan nu ook een Wajong aan het aanvragen, of iets anders? Goed dat je het samen met een begeleidster doet, het is toch altijd heel fijn als er mensen meedenken. Denk er maar aan dat als er straks duidelijkheid is (en dat kan even duren hoor, die lui zijn nooit echt vlot, zeg maar heeeeel sloom) dan heb je waarschijnlijk ook meer rust gekregen, en kan je rustig je eigen leven vorm gaan geven helemaal zoals het voor jou het prettigst is. Je weet nooit wat de toekomst brengt, wat je zal blijken aan te kunnen, waar je opeens blij van blijkt te worden, etc. Ik blaas je door de computer alvast een verfrissend windje toe, een vleugje hoop, iets wat lekker ruikt. Daar vul ik ook mijn huis mee. Veel kracht toegewenst, Liefs.

@magnani, zo lang niets gelezen, hopelijk heb je het druk (en fijn) met je kinderen enzo. Ik probeer hier telkens weg te blijven, maar het lukt niet echt. Nou ja, misschien als ik het over een paar weken druk krijg (eigenlijk over 1 week al) lees je niet meer van me. Maar weet dat ik dan nog wel aan je denk, je zal altijd in mijn gedachten blijven denk ik, behalve als ik dement word ;-)
Grappig idee, dat geldt voor iedereen hier, jullie zijn voor mij zo echt, gewoon onderdeel van mijn sociale wereld, ik zou het echt missen om niets meer te lezen en te schrijven. Nou ja, we zien wel. Veel liefs in elk geval!

» Posted By Ans On August 13, 2009 @ 22:00

Voor iedereen is het weer anders, en er zijn zoveel soorten werk. Ik heb jarenlang als artiest opgetreden, ging heel goed. Nu zit ik op kantoor waar ik zo’n beetje weg teer. Dus dat is niet handig, moet weer iets vinden waar ik beter in thuishoor. Het is goed zoeken, maar voor iedereen is wel een (klein) plekje te vinden, dat weet ik zeker. Die instanties werken jammergenoeg vaak alleen maar tegen, afschuwelijk is dat, die kijken in de computer wat voor jou geschikt is, tssss, nee, dan ga ik liever zelf dingen uitproberen.
Een vriend van mij is net in de Wajong beland, terwijl hij al een stuk ouder is dan jongere. Het is wel een oplossing, want dat ontslaat je van een hoop gedoe en geeft je de ruimte om lekker zelf te experimenteren.

» Posted By Ans On August 12, 2009 @ 16:29

Hoi Thian, sorry als je door mijn reactie in de stress schoot, helemaal niet de bedoeling natuurlijk.
Als ik alleen thuis ben doe ik altijd van binnen de deur op slot zodat niemand er in kan, ook niet met een sleutel.
Ik vind echt dat er te gauw en te vaak gezegd wordt dat wij de moeilijke gevallen zijn, en daar ben ik het gewoon niet mee eens. Wij zijn de meest bescheiden, dat wel, wij zijn degene die de rotzakken niet met gelijke munt terugbetalen omdat we dat gewoon niet kunnen.
Wij zijn niet de moeilijke gevallen, dat zijn degenen die anderen het leven zuur maken!
Wij zijn lief en goed bezig en dapper en moedig, wij verdienen lintjes, vooral jij, ozo!

» Posted By Ans On August 11, 2009 @ 09:22

Ik las even vluchtig, iets over moeilijke gevallen. Dat zijn volgens mij de mensen die ons hebben mishandeld in onze jeugd, zijn dat niet de moeilijke gevallen van deze maatschappij? Mensen die anderen geen ruimte gunnen, die nooit eens een complimentje kunnen maken, die zo fucked up zijn dat ze het zelfs nodig hebben om hulpeloze kinderen te misbruiken, dat zijn toch de moeilijke gevallen in onze samenleving!!?? Mensen die anderen kosten wat kost willen onderdrukken en klein houden en alles om zich heen willen beheersen. En die dan ook nog in hun werk graag macht willen uitoefenen en anderen voortdurend manipuleren middels ellendige (en sadistische) spelletjes. Godsamme, dat zijn toch de moeilijke gevallen, niet wij!!!!!!!????

Het ligt niet aan jou Thian, blijf vooral voor jezelf opkomen! Ik vind dat heel erg inspirerend!

» Posted By Ans On August 10, 2009 @ 23:52

Lieve Thian,
Laat je nooit neerhalen door dat soort dominante manspersonen hoor! Ik kan me helemaal voorstellen dat je er bang voor bent, die lui doen niets anders dan de hele dag anderen manipuleren!
Wat ik je zou aanraden is alleen even bellen maandag om te zeggen dat je eerst met je behandelaar wilt overleggen (en die niet werkt op maandag) en dat je terugbelt zo gauw je dingen voor jezelf op een rijtje hebt. Zeg erbij dat je binnen een paar dagen terugbelt. Als de boodschap niet overkomt, dan zeg je het nogmaals: “sorry, ik ben niet in orde op dit moment, ik wil graag eerst met mijn behandelaar overleggen, gelijk erna zal ik u terugbellen”. Desnoods herhaal je het 10 keer! Dan kan die bedrijfsartseikel (sorry) niet anders dan zich daarbij neerleggen. En jij laat ermee toch ook je goeie wil zien.
Heel veel sterkte voor jou. Probeer je er niet te veel door uit het veld te laten slaan. Zie het als hun probleem en niet het jouwe. Jij doet je stinkende best tenslotte, en zij zijn alleen maar met hun klote baantje bezig (kunnen ze ook niets aan doen die stakkers ;-))
Heel veel sterkte en goeds en probeer wat te relaxen als het lukt. De wereld vergaat (nog) niet, gelukkig. Lach, als het lukt, in je vuistje! Jij kunt alleen maar winnen in het spel dat zij zo nodig willen spelen!

» Posted By Ans On August 09, 2009 @ 18:02

Voor alle duidelijkheid, niet in het echt gaan schelden natuurlijk, maar vooral van binnen. Van buiten beleefd en volhoudend blijven. Als je in je recht staat en je herhaalt je argumenten gewoon rustig, dan kunnen ze niets doen! Ha, en ben jij weer een overwinninkje verder! Veel sterkte en succes.

» Posted By Ans On August 08, 2009 @ 17:42

Hier nog een link naar het juridisch loket: http://www.hetjl.nl/hetjl/

» Posted By Ans On August 08, 2009 @ 17:33

Thian, lijkt me heel goed en verstandig om telkens te verwijzen naar jouw behandelaar zodra je je onder druk voelt gezet. Die bedrijfsartsen zijn soms zo brutaal en walsen overal overheen, vooral over mensen die al kwetsbaar zijn op dat moment. Grrr. Ik ben echt blij te horen dat je dat niet zomaar laat gebeuren! Kan ik nog wat van leren!
Godallemachtig, wat je niet allemaal nog extra moet knokken en strijden, het is echt om razend van te worden. Blijf erboven staan hoor! Jij bent hier de held! Zij zijn niet eens in staat hun werk goed en integer te doen.
Desnoods kun je een advies vragen bij het juridisch loket, dan weet je tenminste zeker dat er vanuit jou wordt (mee)gedacht en er geen belangen van anderen meespelen.
Mijn bevinding: dit soort ellende beschouwen als een soort slijpsteen waardoor je krachtiger in het leven kan komen te staan. Soms gebruik ik daarbij alle mogelijk scheldwoorden om mijn acties te steunen. Een springplank, ja, ik reduceer dat soort lui tot een springplank, haha, dan gebruik jij hen om zelf verder te komen. Maar vermoeiend blijft het soms wel…pfff

» Posted By Ans On August 08, 2009 @ 17:29

Mooie vraag Thian, die tegenstrijdigheden. Het feit dat je die kleine mooie dingen kan zien betekent dat je een talent hebt dat niet iedereen heeft. Waarschijnlijk door alles wat je meemaakte ben je meer open geworden juist voor die mooie kanten van het leven. Ik herken dat wel, ik kan genieten van dingen die anderen niet eens zien of merken. Dat is rijkdom, volgens mij. Maar die zwaarte en de ellende die je mee moest maken is er ook. Misschien, en daar ligt de hoop, komt het in een balans waar mee te leven valt. Voor nu, pik de krenten eruit vooral, je hebt ze allemaal verdiend: die liefde van je katjes, van mensen, de beste en aardigste hulpverleners etc. hou je daar nu even aan vast.
Een dikke knuffel voor jou. Ik vind het ongelofelijk hoe jij er ook voor anderen kan zijn op dit forum. Dat is ook rijkdom! Je mag gerust van jezelf gaan genieten, van wat voor mens je bent geworden, met alles erop en eraan.
Ik zeg het ook tegen mezelf natuurlijk, en aan iedereen die leest: het leven heeft je gevormd tot een bijzonder mens. Pas maar zo goed mogelijk op jezelf, zo goed als je kunt.

» Posted By Ans On August 05, 2009 @ 22:57

Lieve Thian, ik ben trots op jou, klinkt gek maar is echt waar. Je verdient nog een lintje erbij. Dan heb je er nu officieel drie!

Ik hoop dat je wat bezigheden kunt verzinnen die je goed doen. Een luisterboek (boek ingesproken op cd) of muziek maken of wat schilderen? Iets wat je in het hier en nu brengt? Heel veel sterkte, we leven allemaal mee.

» Posted By Ans On August 05, 2009 @ 19:47

Oh Thian, wat een eenzaam avontuur, wat een ellendige situatie voor je. Was er maar 1 dingetje waar je nu van kan genieten en waarvan je weer rust krijgt. Is er iets wat je kunt doen, iemand bellen anoniem?
Ik houd je even vast virtueel, ook vannacht.

» Posted By Ans On August 05, 2009 @ 00:22

Hee Thian, gewoon een heel lang eindje om gaan als die poetsmiep komt met haar familie-problemen. Mensen lijken het aan te voelen he als je niet makkelijk je grenzen stelt. Voel jij je ook altijd zo’n bitch als je iets afweert? Terwijl tjemug, je bent zelf nu even belangrijker zeg!!!

Over Internettherapie:
Nog even op internet gekeken, het stikt daar van die vage coaches, daar moet ik niets van hebben. Maar dit is regulier, en volgens mij wel een goed adres, de hulp wordt ook vergoed:
http://www.ggzdrenthe.nl/index.php?pageID=1268

Nogmaals liefs en goeds allen!

» Posted By Ans On August 03, 2009 @ 23:31

@Magnani, ja helaas lopen er van dat soort hulpverleners rond. Die zijn dat vak ingegaan voor het geld, of uit machtswellust of sadisme of iets anders ellendigs. Maar gek genoeg heeft dit me juist ook de kracht gegeven om te vechten. Woest dacht ik: ik ga niet weg, laat hij maar weggaan met z’n mensenhaat, die man houdt geen greintje van mensen, laat hij zelf maar zelfmoord plegen met z’n dure auto. Overigens was die psychiater niet in dienst toen ik hem sprak, hij was aangeschoten op een feestje, een kennis van een kennis, maar ik zal het nooit vergeten. Niemand wens ik het toe ooit in een stoel bij hem te moeten zitten.
Maar dat soort types, of mensen met zulk gedrag en gedachtes die komen zichzelf ook wel tegen vroeg of laat, kan niet anders (hoop ik). Overigens maakte hij geheel geen gelukkige indruk, kan ook niet anders natuurlijk, looser!
Gelukkig zijn er ook goeie, ik heb bij het Riagg een hele goeie therapeut getroffen ooit, daar heb ik nog altijd wat aan.
Toch overweeg ik om ook weer in therapie te gaan, op mijn werk loopt het echt spaak nu, en ik ben erachter dat ikzelf mijn grootste vijand ben. Ik wil toch weer eens achter die internettherapie aan, want ik merk dat die afstand heel goed werkt. Als ik een goed adres vind geef ik het nog even door.
Veel liefs en goeds en sterkte allemaal.

» Posted By Ans On August 03, 2009 @ 23:09

«« Back To Stats Page