Statistiek


Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 5453

Comments Posted By Ans

Displaying 0 To 0 Of 0 Comments

Buurtgedichten

Karin, dit is poëzie, je bent zelf een dichter!
(ik wist het)

» Posted By Ans On October 10, 2009 @ 11:26

Oh dammit…

6: “Triest, dat hij er niet meer is, maar ik moet er niet aan denken dat hij door had gemoeten met niet alleen minder fysieke snelheid, maar ook met minder snelheid van geest, met minder levenslust. Nee…”
Wat is er mis met iets minder? Langzame mensen kunnen ook best mooi zijn, en minder levenslustig kan ook best rustig en vredig zijn, als een oude slome lobbes met grijze snorharen. Maar goed, niet aan de orde, ik denk ook dat het zo precies bij hem paste inderdaad. Veel sterkte voor iedereen die zijn liefde mocht genieten.

» Posted By Ans On July 14, 2009 @ 23:15

Zelfmoord II

Henk, ben blij dat je toch een beetje schrijvende lezer bent :-)
Wil nog even zeggen dat jouw opmerking over vrienden (behandel een ander zoals jezelf behandeld wilt worden) weer even heel waardevol was. Ik was eigenlijk boos en teleurgesteld omdat ik zolang niets had gehoord van vrienden, wilde al bijna een boos mailtje sturen. Maar toen opeens bedacht ik: wat is mijn doel nu eigenlijk, toch dat er contact blijft? En wat zou ik nu leuk en aantrekkelijk vinden om zelf te lezen als ik hun was? Dus heb ik een grappig, uitnodigend mailtje gestuurd, en heb nu twee afspraken staan dit weekend!
Wat is het toch moeilijk en hard werken soms. Maar de diepte ingaan, goed nadenken, heel bewust kiezen en uitkienen, het is de moeite waard!

Thian, wat ben ik trots op jou. Ik zie zo’n kleurrijk huis als ik aan jou denk, bijzonder!

» Posted By Ans On August 26, 2009 @ 12:08

Bert, nu begrijp ik inderdaad waarom die moedergevoelens bij me bovenkwamen…
Voor mij werd het leven beter toen ik besefte dat ik het zelf in elkaar moest zetten. Als je dat niet gewend bent is het vreselijk moeilijk, maar eenmaal kleine stapjes de goede kant op en je merkt dat het dan eigenlijk steeds en steeds leuker wordt, het wordt dan namelijk echt jouw leven. Alles mag, alles kan, niemand die mij nog gaat vertellen wat goed voor me is, want dat bepaal ik zelf. Lekker experimenteren, af en toe luisteren naar mensen die een voorbeeld voor je zijn (of naar je internetvrienden ;-) en gaan! Gewoon doen. Jouw ex ziet dan pas de man van wie ze houdt opbloeien en groeien in eigenwaarde. Misschien is een relatie voor jou gewoon niet handig. Is het voor mij ook niet, want ik draai dan gauw door. Maar dat wil niet zeggen dat er geen liefde kan zijn in mijn leven. Er is nog zoveel mogelijk als je de tekortkomingen accepteert.

@Luc, voor mij blijf je een held. Ook als je jezelf helemaal waardeloos vind en haat, want dat zegt me juist dat je een bijzonder mens bent, gevoelig en kritisch en gepassioneerd. Goed dat je weer aan de bel trok! Je bent gewoon een mooi mens, een held dus. Van die andere (egocentrische en arrogante) types zijn er al zo veel.

» Posted By Ans On August 26, 2009 @ 11:05

Thian, oh wat zijn die lui bij de apotheek enzo dom. Ik verbaas me elke keer hoe onverschillig er omgesprongen wordt met de kwetsbare mens. Laat je niet kisten. Goed dat je zelf kiest voor met beer in bed, en dromen van eendjes. Slaap zacht, voor allen hoop ik. Veel liefs en sterkte.
Ken je trouwens die kat die piano speelt? Dan smelt je echt: http://headlines.nos.nl/forum.php/list_messages/16952

» Posted By Ans On August 25, 2009 @ 23:06

Bert hier nog een nummer. Bel gewoon eens om je verhaal te vertellen, dat geeft ook rust en ruimte in je hoofd: 0900 0767
en een site http://www.ex6.nl/index.php?p=hulptelefoon
We denken aan je, natuurlijk.

» Posted By Ans On August 25, 2009 @ 23:00

Bert, wat erg om te lezen. Konden zij je niet een beetje tot steun zijn?
Vlucht niet, schaam je niet, het is gewoon helemaal menselijk wat jij doormaakt. Zorg alsjeblieft zo goed mogelijk voor jezelf… Veel sterkte. Probeer toch eens zo’n crisiscentrum te bellen, waarom niet, je weet nooit.

» Posted By Ans On August 25, 2009 @ 20:53

Hee Bert, dat kunnen we denk ik als groot compliment opvatten?
Ik zou het ook wel eens leuk vinden iedereen in het echt te zien, maar eerlijk gezegd denk ik niet dat het realistisch is. Die anonimiteit is ook juist zo lekker, die vrijheid, vrijblijvendheid, geen enkele verplichting of gevoelens van verantwoordelijkheid. Nou ja, beetje van dat alles misschien, maar niet te vergelijken met als je in real life contact hebt. Dat geeft weer zo veel nieuw gedoe erbij, en wie wil nu nog iets erbij hebben, bij zijn eigen strijd.
Maar het is heel lief en vleiend dat je blijkbaar een goed gevoel krijgt bij dit blog, Karin zal trots op ons zijn ;-) en op zichzelf ook vooral hoop ik!

Ik ga volgende week beginnen met een studie, en kijk er enorm naar uit. Het geeft weer nieuwe strijd, maar ook uitdaging. Weer even een beetje kind zijn, leerling zijn, dat vind ik heerlijk, lol maken en praten met anderen ook al zijn ze veel en veel jonger. Ben heel erg benieuwd of en hoe het bevalt. Ik ga me in elk geval niet laten (weg)pesten, dat weet ik wel. Ik ga respect afdwingen voor wie ik ben, met tekortkoming en handicap en leeftijd, en als iemand lullig doet ga ik die figuurlijk alle hoeken laten zien. Nu durf ik wel, zo veel ouder en wijzer en sterker dan ooit (hoop ik).

@Thian, hihi, dat opblaasbadje met eendjes, dat is zo onwijs lief, ik ga dat geloof ik ook doen. En als het bezoek (als ik die ooit krijg) dan vraagt: wat is daaaat?? Dan zeg ik: euhm, ja het was zo warm, en mijn e-vrienden hadden dit aangeraden als onderdeel van wiegtherapie, euhm, nou ja laat maar, euhm… trouwens ga gerust zitten, waar zit je het lekkerst, schommelstoel, hangmat? Euhm, glaasje ranja? :-))

» Posted By Ans On August 25, 2009 @ 19:50

Henk, nog over die vrienden. Ik heb laatst ook bedacht dat de vrienden die ik uitgekozen heb ook niet helemaal normale mensen zijn natuurlijk (voor zover normale mensen bestaan!), het zijn net als ik toch vaak types die beschadigd zijn op een of andere manier. Dan wordt het nog lastiger om goeie vriendschappen te onderhouden. Nou ja, toch maar proberen, en telkens open staan voor nieuwe contacten. Make new friends but keep the old, the one is silver but the other gold. Gaat trouwens niet helemaal op. Van sommige oude vrienden ben ik blij dat het contact verbroken is, sommige mensen kunnen ook echt een slecht effect op je hebben.

» Posted By Ans On August 25, 2009 @ 09:24

@Henk, hartverwarmend bericht van een e-vriend (heel wat minder oppervlakkig dan sommige rl!) Ik lees graag van je dat je lezer blijft :-))

@Thian, weet je wat ook leuk is? Zo’n grote fysio bal, joepie, we maken er gewoon een speeltuin van!

@Bert, kun je dan niet in elk geval een banaantje eten, gaat er toch altijd wel in? En als je dan toch naar de supermarkt gaat voor dat banaantje, koop dan ook wat havermout ofzo, heb je alleen water bij nodig om pap te maken, is lekker warm, en als je daar dan een appeltje doorheen mengt heb je een koningsmaaltje. Koop het wat verder weg, heb je gelijk wat beweging… (mijn moederinstinct wellicht dit mailtje, let maar niet op mij, ik wist niet dat ik het in me had :-)

Verwaarlozing kan ook tot een doodswens leiden, hoewel het meestal andersom gedacht wordt. Als je niet eet en niet beweegt dan voel je je al heel snel steeds ellendiger. Voordat je het weet (binnen twee weken?!) kun je het dan niet meer omdraaien. Er zijn genoeg voorbeelden, bijv. de link van Henk naar die Hilde. Het begon met liefdesverdriet, en dan kan het heel snel gaan.

@Magnani, ik denk telkens aan je, vooral als er gesproken wordt over moeders en kinderen. Niemand weet hoe moeilijk jij het hebt. Please schrijf erover, schaam je niet.

» Posted By Ans On August 25, 2009 @ 08:59

491 Mooi uitgedrukt Thian, niets is vanzelfsprekend. Die dankbaarheid die ik soms voel bij een heel onbenullig iets, komt daar vandaan denk ik.
Voor de lachspieren een voorbeeld: laatst kocht ik een nieuw rolletje diepvrieszakjes, en thuis riep ik blij uit: wat heerlijk, wat handig wat een fijn nieuw rolletje plastic zakjes! En als ik daarna dan om mezelf in de lach kan schieten in de spiegel, is mijn dag helemaal goed.
Het doet me denken aan het kindertehuis waar ik vroeger wel eens een vriendinnetje opzocht. Als ze daar sinterklaas gingen vieren werd het speelgoed dat er al lag voor algemeen gebruik in feestpapier gepakt om uit te delen, en iedereen blij. Ik denk nog vaak aan die kinderen en de sfeer daar. Over affectieve verwaarlozing gesproken. Tjonge, daar lopen er heel veel van rond als volwassenen. Hopelijk worden meer en meer verhalen opgeschreven zodat we er iets van kunnen opsteken hoe anderen het doen.
Ik schrijf te veel, zeker een beetje manisch, kan niet goed zijn. Zal proberen even te laten rusten. Veel liefs allemaal.

» Posted By Ans On August 24, 2009 @ 22:22

hee Bert, fijn dat mijn bericht goed viel, en dat ik zelfs een hihi mocht lezen! Zorg alsjeblieft goed voor jezelf, dat is wel cruciaal op dit soort momenten. Extra moeilijk, maar ook een kick als het toch lukt. Ik eet dan altijd iets wat ik zo lekker vind dat ik het niet kan weerstaan, en wat dan ook nog gezond is: fruit, sushi en avocado’s. Gelukkig ben je niet aan de alcohol? Want dat gaat er bij mij ook altijd wel in op momenten dat het slimmer is dat niet te doen… Jullie mannen moeten volgens mij vooral ook gaan sporten, dat maakt ook een hoop los hoor ik vaak. (naast buikjes en zwembandjes ;-)
Heel veel goeds voor jou.

» Posted By Ans On August 24, 2009 @ 22:02

506 Dank voor je bericht Janus, je bent zo integer bezig hier naar iedereen, dat is echt lief.
Heerlijk he dat ik eigenwijs ben en blijf, dat heeft me door de jaren heen ook gered denk ik.
Want, ik ben het weer niet helemaal met je eens. Als die basisbehoeften niet bevredigd zijn, en dus ook nooit worden, wat heeft het dan voor zin er naar te blijven zoeken en te verlangen. Het leven vergt creativiteit en slimheid. Als het niet rechtsom kan ga je linksom toch?
Als niemand mij ooit nog gaat wiegen (en nee, misschien als ik in een sentimentele bui ben kan ik het nog wel even verdragen, maar daarna ga ik toch echt slaan nog steeds :-)) waarom zou ik daar dan op richten? Er is gelukkig meer in het leven dan basisbehoeften. Een mens is vindingrijk, kinderen al helemaal. Misschien heb ik mijn eigenwijze weg al lang gevonden…
(ga er toch eens over nadenken… een hangmat en een schommel aan het plafond :-) bedankt!

» Posted By Ans On August 24, 2009 @ 21:06

@Bert, sorry, ik heb de neiging het woord ‘alle2’ dat je zo vaak gebruikt uit het schermpje te knippen en in een bak warm water met soda te leggen. Om los te weken. ;-)
Wat doe je naast die 4 uur per dag msn-en met haar, ook iets voor jezelf?
Het zal buikpijn geven (op z’n minst!) in het begin, ook voor haar. Maar jij hebt recht op een paar leuke activiteiten voor jezelf elke dag. Want alleen dan kun je weer wat opbouwen toch?
Ooit zei een relatie-therapeut (een goeie!) tegen me: een gecompliceerde relatie kun je veel moeilijker loslaten dan als het een goede/ rustige relatie is geweest. In het laatste geval is afscheid nemen veel makkelijker. Maar als er problemen waren dan blijf je langer verstrikt in elkaar omdat de grenzen zoek zijn.
Kun je niet proberen een goede therapeut te vinden die jou wat inzichten geeft in hoe die dingen werken? Dat kan echt heel verhelderend zijn.
Niet lang geleden zei iemand tegen me: je moet zorgen dat je je eigen beste vriend wordt. Nou, ook ik heb nog een lange weg te gaan. Toch raar dat dat niet automatisch gaat, maar zo is het nu eenmaal soms.

» Posted By Ans On August 24, 2009 @ 20:53

498 Luc, ik heb mezelf een tijd lang wijsgemaakt dat mijn moeder in feite te goed was voor deze wereld, en dat ze als een soort jezus of andere held er heel moedig zelf een eind aan had gemaakt. Nu denk ik daar anders over. Ze was wel goed, en ook moedig, maar ook heel kwetsbaar zonder daar voor uit te willen komen. En ze was geestelijk ziek. Opgenomen moeten worden was voor haar ondragelijk, een vreselijke nederlaag, en het is ook afschuwelijk natuurlijk. Maar weet je wat ik heel sterk had gevonden? Als ze had durven zien en toegeven dat ze ziek was, en als ze hulp had gezocht en ze ‘de nederlaag’ had geaccepteerd en zelfs omarmd. Ik had liever een moeder gehad die heel moedig kon zeggen: ik ben ziek, en er slecht aan toe, ik kan het leven niet aan, alles doet pijn en ik wil het liefste dood op dit moment dus zoek ik hulp. Is dat niet heel sterk als je dat kunt zeggen?

Wat ik van Thian en Magnani zo goed vind is dat ze zich niet door de eerste de beste hulpverlener laten inpalmen. Je hebt recht op goeie hulp, denk niet te snel dat je een zeur bent of hopeloos. En blijf zeggen en schrijven over hoe het gaat. Schaam je niet, schaam je nooit ergens voor. Sta er gewoon voor, het is zoals het is, kom er trots voor uit dat je last hebt van depressie of een andere ziekte. Het klinkt idioot misschien, maar doe het gewoon, wees trots! Je bent een mens, dus kun je ziek en ellendig worden, iedereen kan het overkomen.
(en dit zeg ik natuurlijk ook allemaal tegen mezelf!!).

» Posted By Ans On August 24, 2009 @ 20:27

@Magnani, hoe gaat het met jou ondertussen? Hoe voel je je? Is het gelukt om misschien wat steun en hulp te krijgen voor thuis?

@Luc, even een groetje aan de held! Je schreef dat je zo’n goeie psych had in het crisiscentrum. Wat zei hij/vroeg hij waardoor je je gesterkt voelde?

@Janus, ik moet toch zeggen dat je wel iets raakte met je bericht 471, terwijl het niet eens aan mij gericht was. Lag gister in bed toen opeens mijn moeder in gedachten verscheen. Ze aaide me over het hoofd, en borstelde mijn haar zoals ze dat heel heel vroeger wel eens had gedaan. En jawel, ze wiegde me! Dus misschien heb je gelijk, waar ik nu niet aan moet denken is wellicht toch een diepste wens.
Maar hoe reëel is die wens eigenlijk, en is het niet iets waar iedereen naar verlangt: terug naar die koestering die je moeder ooit voor je had. En als je moeder (of vader) dat niet had, dan toch dat eeuwige verlangen ernaar.
Ik denk dat we misschien moeten beginnen onszelf precies dat te geven waar we zo’n behoefte aan hebben. Heel onwennig, maar mooi streven.

@Bert, waar woonde je eerst? Is het wel een goed idee om in je eentje daar in Zeeland te gaan zitten? Is er misschien een andere plek waar je je lekkerder zou voelen, waar meer gelijkgestemden te ontmoeten zijn? Afstand van die vrouw hoeft toch niet letterlijk te zijn, het is gewoon een kwestie van het contact even verbreken totdat je je weer wat sterker voelt. Hoe meer contact je nu onderhoudt met haar hoe pijnlijker en moeilijker het is volgens mij. Even geen contact is makkelijker om voor jezelf weer iets op te bouwen. Jullie houden toch wel van elkaar, dus die zekerheid heb je. Een tip: alcohol en slecht eten (en niet bewegen) zijn nu de grootste boosdoeners, gun jezelf juist het beste en gezondste, als het even lukt. Veel sterkte.

» Posted By Ans On August 24, 2009 @ 15:11

Nou vooruit, ook mijn geheim: Ik heb een muze, iemand waar ik jaren lang vreselijk verliefd op was. Hij haalde mijn talent en ambitie boven en de energie om er iets mee te doen. Dat het niet wederzijds was maakte ook alle ellendige gevoelens van onzekerheid en waardeloosheid in me los. Ik heb alles gebruikt, zowel die euforie als het vergrootglas op mijn lage eigenwaarde. Probeerde altijd rustig te kijken wat er allemaal bovenkwam, nou ja rustig, dat ging alleen als hij niet in de buurt was. Nu, na al die jaren heb ik weer een beetje een balans gevonden en wil ik weer wat gaan ondernemen. Mijn muze reist met me mee, want al die gevoelens die hij in me bovenbracht zijn van mij en daar wil ik van blijven genieten.
Maar laat hij niet in mijn buurt komen, niet bellen, niet schrijven, want anders word ik weer gek. Voor mij is dus de enige remedie: grote afstand houden, maar wel koesteren.
Lieve opkrabbelaars, ik ben trots op ons. Uit alle berichten spreekt zoveel meer passie voor het leven dan dat ik bijvoorbeeld ken van collega’s achter het bureau. Hier wordt geleefd, en dat is ruig maar geweldig.

» Posted By Ans On August 24, 2009 @ 08:43

Bert, je schrijft: terug bij af zonder haar. Maar dat kan natuurlijk nooit! Je bent een ander mens juist omdat je haar hebt leren kennen. Dat het een enorm kruispunt is in je leven kan ik me voorstellen, en dat je geen weg meer ziet ook, maar dat wil niet zeggen dat die er niet is. Je schrijft: zij was mijn wereld, maar het was ook een angstige wereld, dat is toch ook niet fijn? Het leven is een enorme zoektocht volgens mij, er is geen ideale situatie, of in elk geval nooit zonder het tegenovergestelde erbij. Het komt in hetzelfde pakketje.
Ik lijk wel ‘compleet’ zo wijs als ik hier schrijf, haha, zou je niet zeggen als je mijn leven zag, zo’n zooitje. :-)
Alle goeds Bert, ik hoop niet dat ik je de mond gesnoerd heb, want het is juist fijn als je blijft schrijven. Doen hoor. Ik ben weg, tenminste dat probeer ik al maanden… Liefs in elk geval!

» Posted By Ans On August 23, 2009 @ 23:28

@Thian, even voor de lachspieren, ik schoot in de lach bij die bovenburen die naar beneden komen, haha, nee daar moet je toch niet aan denken! Heb je het net lekker voor elkaar in je eentje in je huis, met je katjes en een schommel, komen die bovenburen erbij, jakkes! Haha. Ik heb geen bovenburen, dus misschien ga ik het toch proberen die schommel aan het plafond.

» Posted By Ans On August 23, 2009 @ 23:00

Bert, waar ik nog mee zit is waarom idealiseer je een relatie/situatie die niet ideaal was?
Misschien bestaat het gewoon niet dat zo’n droomrelatie ooit echt goed kan gaan en kan blijven gaan. Ik ken niemand, helemaal geen enkel stel in mijn omgeving waar alleen maar harmonie heerst, niemand op wie ik jaloers kan zijn.
Misschien ben jij wel net zo boos als ik, dat het niet haalbaar is zo’n prachtig iets, of alleen maar voor even. Maar nogmaals, jij was de gelukkige, jij hebt het tenminste voor even mogen ervaren, koester het!

» Posted By Ans On August 23, 2009 @ 22:25

Hoi Bert, opeens besef ik dat ik momenteel juist zo kwaad ben, zo kwaad dat er niemand is die me begrijpt, dat ik alles alleen moet doen, altijd vechten, altijd alles uitleggen, nooit eens iemand bij wie ik kan ontspannen omdat het veilig is om totaal open en mezelf te zijn.
Wat jij beschrijft is dat geen muze?! Sommige mensen vinden dat in iemand zonder dat er sprake is van een liefdesrelatie.
Het lijkt me niet makkelijk om na zo’n ervaring iemand weer te moeten loslaten. Is er geen manier om het toch voort te laten leven, is er een kunstuiting waar je het in kunt stoppen misschien? Het is een heel mooi iets, het is van jou!
Maar, ik ben nog steeds van mening dat iedereen compleet is zoals die is op elk moment, net als elk dier of elke plant dat is.

» Posted By Ans On August 23, 2009 @ 22:13

@Bert, ik lees je bericht nu pas. Mooi wat je schrijft over de liefde. Maar ik ben het niet met je eens. Ieder mens is compleet zoals hij/zij is, en iemand kan nooit iets bovenhalen wat niet al in je zit. Toch?
Ik wil het niet bagatelliseren, helemaal niet. Maar je kunt iemand ook altijd van binnen meedragen en koesteren, zelfs als die dood is.
Wat jij voor moois hebt ervaren is helemaal van en voor jou, koester het en niemand pakt het ooit meer van je af.

» Posted By Ans On August 23, 2009 @ 21:31

@janus, sorry, het was natuurlijk niet om lullig te doen. Maar ik geloof werkelijk dat je niet in algemeenheid kunt spreken over menselijke behoeften. Dat is nu juist waar ik zo’n last van heb: dat mensen het zielig vinden dat ik geen gezin heb bijvoorbeeld. Terwijl je mag het leven toch helemaal zo leven als je wilt? Ook zonder genegenheid is er genoeg moois. Ik geniet van de liefde die ik om me heen zie, daar heb ik ook al wat aan. Niet iedereen hoeft iets zelf te hebben om het toch te genieten.
Ik vind mensen vaak zo hebberig, en als ze het dan hebben is het weer niet goed, dat is toch ook vermoeiend, altijd meer en beter willen maar nooit echt gelukkig. Het is goed zo, mijn leven is goed zoals het komt met alle tekortkomingen. Ik hoef niet alles, een beetje is al prima.

» Posted By Ans On August 23, 2009 @ 21:06

Bert, sorry, the missing link? Het is jouw gevoel. Okee, zij haalt iets in je boven, maar je bent het nog altijd zelf die het in zich heeft. Gooi niet alles op de ander. Verliefdheid is als een drug of een oergevoel, het haalt dingen in je boven waarvan je niet dacht dat je ze had.
Die liefde die je voelt voor haar is van jou! Gebruik het om zelf verder te komen, zet het om in iets waar je zelf ook nog iets aan hebt, wees slim en creatief. Je vergeet gewoon helemaal dat jij het bent die al die mooie gevoelens in zich heeft. Toch? Je bent dus veel rijker dan je denkt, volgens mij.
Heb je de laatste tijd wel eens gedacht aan massages, naar de sauna, warme douches etc.? Geen vervanging, natuurlijk, maar doet altijd goed.

@Thian, doe jij maar lekker rustig aan hoor. Ik denk aan je als straks die goeie begeleider op vakantie is, twee weken is misschien wel te overzien? Laat je niets aanpraten, jij weet wat goed voor je is en waar je het meeste behoefte aan hebt. Sommige mensen zijn beter af zonder intimiteit. Net als ik bijvoorbeeld, het is te indringend en te verwarrend voor me. Liever goeie vrienden maken, is al moeilijk genoeg.

@Janus, mijn ‘innerlijke kind’ heeft absoluut geen behoefte om gewiegd te worden, echt niet. En of het allergie is of niet, gewoon geen behoefte dus. Ik zou gaan slaan als iemand mij wil wiegen.
Ik bepaal of en wanneer ik een schommel aan mijn plafond wil laten installeren (goed idee Thian!). Geen mens die het lukt mij ooit te wiegen, rot op (met alle respect). Mijn ‘innerlijke kind’ (als die nog bestaat, wat me sterk lijkt na zoveel jaar) wil alleen maar vrij zijn, en zelf zijn leven bepalen. Selluf doen!!!

» Posted By Ans On August 23, 2009 @ 18:42

Oei Janus, dat is heel goed bedoeld natuurlijk, maar als je het aan mij zou schrijven zou ik helemaal eng worden :;-(()) of zoiets. Als je affectief verwaarloosd bent (of veel erger zoals bij Thian) dan heb je wellicht niet erg veel behoefte aan iemand die je wiegt enzo, en eerder nare associaties daarbij. Maar waar bemoei ik me eigenlijk mee, je schrijft het gelukkig niet aan mij (als je dat maar uit je hoofd laat :;(()) waaa) Maar lief natuurlijk, uitzonderlijk lief om zoveel goeds te willen/wensen voor iemand die je alleen via een schermpje kent.

465 Henk, ik begrijp wel wat je bedoelt. Er zijn mensen die het niet eens kunnen verdragen als je over jezelf vertelt, laat staan als je het moeilijk hebt. Ik vraag me wel eens af waarom dat is. Zelfs mijn vrienden (die paar die ik nog denk te hebben) zijn weleens zo, gewoon geen enkele ruimte hebben ze dan en beginnen meteen over zichzelf. En om ze mijn ellende door de strot te duwen, dat doe je dan ook niet zo gauw, waarom zou je trouwens.
Maar een wedstrijd kent toch geen lotgenoten, dan zijn het concurrenten. Sommigen zien het hele leven als een spel of een wedstrijd. Ik heb de laatste tijd geleerd om dat op mijn werk ook zo te doen, gewoon mee gaan in dat competitieve gedrag hoe naar ik het ook vind. Het is overleven. Geeft me ook wel weer wat kracht merk ik, alleen al door die kwaadheid die het teweegbrengt. Ik heb laatst gelezen dat het feit of je geaccepteerd wordt door de groep ook ligt aan in hoeverre je het gedrag van anderen kunt imiteren. Precies waar ik meestal geen zin in heb. Wat er dan gebeurt is dat zij denken: die wil er niet bijhoren. En ik denk: juist ja, klopt helemaal. Dilemma, want ik wil toch blijven hier, ik heb net zoveel recht om hier te zijn, met alle gekte, gevoeligheid, en alle wonden en beschadigingen. Ik heb er niet om gevraagd, maar nu ik er toch ben heb ik recht om te leven op mijn manier.

» Posted By Ans On August 23, 2009 @ 12:42

En Thian, ik vergeet jou nooit hoor, zo moedig en mooi als jij bent. Ik zie je voor me met je katjes om je heen en al je lintjes (opgespeld op een mooi jasje, hoewel het daar nu veel te warm voor is). Veel liefs, en een knuffel.

ben een beetje sentimenteel, maar ja, ben mens dus.

» Posted By Ans On August 22, 2009 @ 15:18

@Auke 446. Mislukt is een leven pas als er niet geleefd wordt, denk ik. En zo te horen heb jij dat wel gedaan. Opbouwen en kwijtraken, is dat niet precies waar het leven over gaat?
Je schrijft dat je na een gezellige dag met vrienden beseft wat je allemaal mist. Maar wat heb jij allemaal wat zij niet hebben?
Als ik je dochter was zou ik misschien wat afstand willen, om wat er allemaal gebeurd is enzo. Maar vergeten zal ze je nooit. Laat haar maar even. Misschien kun je een brief schrijven aan haar zonder het op te sturen waarin je je diepste gevoelens laat blijken. Jouw liefde voor haar neemt niemand je af, het is helemaal van jou en jij mag ervan genieten dat je dat in je hebt. Het komt later vast goed, als ze volwassen wordt en beseft wie jij bent. Het enige wat wij kunnen doen is een goed voorbeeld geven denk ik: ongenadig goed zijn voor jezelf, wat je ook weer aantrekkelijker maakt voor vrienden en familie. Is nog een hele klus overigens, daar niet van.

@Henk 450. Dat ‘lotgenoten’ in het bericht van Janus stuitte mij ook een beetje tegen de borst weet ik nog. Toch hebben we wel iets gemeenschappelijks hier dacht ik zo.
Ik denk vaak aan jouw woorden die je ergens schreef: we zijn hier maar even, de mensheid zal waarschijnlijk niet erg lang op deze aardbol rondlopen. Dat vind ik ook een troostende gedachte. Vaak kijk ik naar de lucht en denk ik: laat ik er nog even van genieten, nu we er toch zijn.

@Emma 448. Jouw bericht gaf me kippevel en tranen. Volgens mij ben jij nog veel moediger! Voor mij is het niet zo moeilijk. Ik heb best een goed leven gehad en nu alles tegenzit kan ik genieten van hele kleine dingetjes, ik heb niet veel nodig om me een beetje gelukkig te voelen. Ik was laatst begonnen aan een lijstje van bijzaken waar ik hoofdzaken van heb gemaakt in het leven. Laat ik het hier ook opschrijven. En als ik straks hier misschien wegblijf (als het me lukt) dan zal ik in elk geval altijd aan jullie blijven denken! Ik stuur je in gedachten alle liefs en goeds die ik kan verzamelen. Mooi mens dat je bent!

Lieve Magnani, ik denk ook altijd aan jou en aan hoe ongelofelijk zwaar het voor je moet zijn. Ik hoop van harte dat je geen hekel aan jezelf hebt maar dat je een beetje kunt accepteren hoe het op dit moment is. En dat je de hulp en steun kunt regelen die je goed kan gebruiken. Want virtuele knuffels zijn leuk natuurlijk maar doen niet echt iets praktisch gezien.

ps: het lijstje met bijzaken waar ik hoofdzaken van heb gemaakt in het leven volgt nog, daar schaaf ik nog wat aan.

» Posted By Ans On August 22, 2009 @ 11:51

Luc! Ik vind het veel moediger dat je er nog bent! En dat je weer schrijft en opkrabbelt. Zelfmoord durven plegen zou je net zo goed zwak kunnen noemen als sterk. Mijn moeder was heel erg moedig met haar daad, maar ze was sterker geweest, in mijn ogen, als ze het leven ondanks haar depressie was aangegaan.
Je schreef ooit: Jij bent Ans verdomme! Weet je nog? Nou, jij bent voor mij de held LUC verdomme. En dat zal je altijd blijven. Ik denk aan je.

» Posted By Ans On August 19, 2009 @ 09:59

Thain, weet je dat het snijden ook stofjes vrijmaakt (net als lachen). Het kan dus heel goed ook een soort verslaving zijn, door de endorfinen (heet dat geloof ik)
Soms kan ik me wel voorstellen dat men afraad om op zelfmoordsites te lezen en te schrijven, of veel met mensen op te trekken die deze gevoelens hebben. Het kan toch bijna niet anders dan dat het je beïnvloed?
Lieve allemaal, ik ga eens een boek proberen te lezen en vroeg naar bed…
Goeie 1 april mop trouwens, kunnen we nog een hoop leuke verzinnen, mag het ook op andere data? Goed voor de lachspieren.

» Posted By Ans On August 18, 2009 @ 23:01

409 Hee Thian, volgens mij ben jij gewoon echt veel te lief! Dan is het ook altijd extra lastig om je staande te houden. Het zou beter zijn als we een soort bitch waren, of in elk geval de mogelijkheid ontwikkelen om als een bitch te gedragen (zoals iedereen?!). Is wel eens lekker hoor: vriendelijk nep-glimlachen en ondertussen denken: K*t wijf! of L*lhannes. Haha. Toen ik laatst heel boos als een duiveltje in de spiegel keek moest ik lachen, dat kan ik dus best! Nu nog van mezelf een bitch mogen zijn, duurt nog even…
Nou, en dit blog is ook verslavend, over verslaving gesproken…

» Posted By Ans On August 18, 2009 @ 16:08

«« Back To Stats Page