De KNMG berichtte dat huisartsen vaker te maken krijgen met mensen die, omdat ze dood willen, doelbewust afzien van eten en drinken. Na onderzoek bleek een paar jaar geleden al dat artsen veel vaker met zulke situaties te maken hebben dan bekend was, en gezien de toenemende wens van mensen om zelf de regie over hun leven – en dus: ook hun dood –te houden, vermoedt men dat die trend alleen maar sterker zal worden.
De KNMG constateert tevens dat huisartsen eigenlijk amper een idee hebben wat ze met zo’n beslissing van een patiënt moeten aanvangen. Vandaar dat de organisatie een handleiding publiceerde. Wat kun je verwachten, hoe moet je je opstellen, hoe gaat zo’n stervensproces in zijn werk, hoe lang duurt het naar schatting, is er een wilsbeschikking nodig, kun je sedatie toepassen?
Dat is reuze loffelijk van de KNMG. Wanneer gaandeweg meer patiënten zich blijken te willen versterven, kun je als beroepsorganisatie beter zorgen dat je leden goed beslagen ten ijs komen.
Maar helaas steekt de artsenorganisatie op tal van punten haar kop in het zand. Versterving heeft bijvoorbeeld helemaal niets met zelfdoding te maken, schrijft de KNMG stellig, vermoedelijk in een poging om artsen die daar verklaard tegenstander van zijn, niet tegen zich in het harnas te jagen: “Bewust afzien van eten en drinken kan vergeleken worden met het weigeren van een behandeling waardoor het overlijden volgt. Dat wordt niet als zelfdoding beschouwd, maar als gebruikmaking van de patiënt zijn zelfbeschikking, meer in het bijzonder van het recht om zorg te weigeren.”
Dat is natuurlijk kolder. Eten en drinken staat bepaald niet gelijk aan zorg krijgen, en stoppen met eten of drinken derhalve niet aan het weigeren van een medische behandeling. Stoppen met eten en drinken is weigeren om verder te leven en daartoe zelf stappen te nemen om dood te gaan. In normaal taalgebruik noemen we dat toch echt zelfdoding.
De organisatie dekt wel meer conflicten toe. Doodgaan door stoppen met eten en drinken beschrijven ze als ‘goed te doen’, al waarschuwen ze dat het voor mensen onder de zestig toch best lastig is om zo dood te gaan. In werkelijkheid is versterving ook voor relatief gezonde ouderen vaak een lijdensweg die makkelijk twee tot drie weken kan duren.
Lastiger nog is dat diezelfde arts die de patiënt moet begeleiden, vaak eerdere – en serieuze – verzoeken tot euthanasie van de patiënt in kwestie heeft afgewezen. Er is met andere woorden een conflict tussen wat de patiënt wil en wat de arts mag, wil of aandurft. Niet de makkelijkste uitgangsituatie voor een open overleg over doodgaan door versterving, laat staan dat de arts dan nog een neutrale begeleider in het proces kan zijn.
Vooral denk ik: als zoveel ouderen dood willen, moet je als artsenorganisatie politiek aan de bel trekken. Er is iets mis met de ouderenzorg, of met onze regels omtrent euthanasie. Mogelijk zelfs met allebei.
Kan maar één woord bedenken bij dit schrijven. Logica
Karin,
Ik ben het in grote lijnen met je eens, alhoewel ik vind dat je de dingen hier en daar te sterk aanzet.
Bijvoorbeeld het woord “zelfdoding” dat je gebruikt. Ik associëer dat toch vooral met een daad – kogel door je kop, gif innemen, ophanging enz – en het versterven kenmerkt zich juist door de afwezigheid van welke daad dan ook. Daarom vind ik het woord ‘zelfeuthanasie’ hier al beter van toepassing, dat klinkt al zachter, ook al zijn daar ook meestal handelingen voor nodig. Mogelijk dat we het woord ‘zelfversterving’ moeten introduceren voor deze weg.
Ook spreek je van “weigeren om verder te leven”. In mijn ogen zit er in het woord “weigeren” iets weerbarstigs, iets halstarrigs en ik denk dat dat allemaal al gepasseerd is, als iemand zover is dat hij/zij wil versterven. Versterven heeft iets vredigs, elke strijd is voorbij, men legt het vermoeide lichaam neer en wacht op de dood.
En natuurlijk kan je ontevreden zijn met het gegeven dat de KNMG niet ronduit zegt waar het op staat, maar ik kan wel begrijpen dat ze aan wat meer gecamoufleerde bewoordingen de voorkeur geven, zelfs als dat in feitelijk opzicht niet helemaal correct is. Vergeet niet dat de KNMG geen actiegroep is, ook geen club die een voortrekkersrol wil of moet vervullen, maar een instituut dat iedereen wil en moet dienen: de huisarts moet van en voor iedereen zijn.
Bovendien is dit toch een stap in de goede richting, namelijk een stap op weg naar verdere erkenning en humanisering van (de behoefte aan) euthanasie en die kant zullen we op moeten. Maar om iedereen in die richting te krijgen vergt een rustige strategie.
Groet, Janus.
Abortus mag niet van God. Je moet het leven laten leven, desnoods met medische hulp. God vindt het goed dat de arts Zijn fouten bij het nieuwe leven corrigeert en het nieuwe leven laat leven, desnoods zwaar ongelukkig.
Maar de natuur haar gang laten gaan is uit den boze.
Mensen die doodgaan moeten blijven leven, vindt God volgens sommige mensen. Gelovigen twijfelen blijkbaar aan de wijsheid van Gods Natuur. En God laat zich kennelijk beledigen door toe te staan dat mensen tegen hun wil in leven worden gehouden door artsen. Artsen staan boven God.
Ja, ik denk dat de lijdensweg die doodwillenden ondergaan wordt veroorzaakt door de godsvrees die bij de mens in de genen zit. Als mensen dood willen moeten ze dood mogen gaan, desnoods met hulp. Een arts moet gevrijwaard kunnen worden voor aansprakelijkheden die hem te wachten kunnen staan.
Mensen die zich goed kunnen uiten en kenbaar maken dat ze dood willen, moeten doodgemaakt kunnen worden.
De dood is niet het probleem van de stervende, maar van de nabestaanden. Zij hebben het verdriet en misschien het schuldcomplex dat ze verkeerd doen.
Overlijden is alleen maar erg voor de nabestaanden. Maar respecteer de wens van degene die dood wil en help hem of haar.
ja de regering help een stukje mee door alles zakelijker en killer te maken
ik kreeg ik tehrapie de eerste keer na een operatie geen warm onthaal
maar de vraag hoe lang kom je hier nou, hoe langer je kom hpe moeilijker te stoppen, de hoofdbehandelaar vraagt wanner je kan stoppen! want er is een lange wacht lijst, dezelfde hoofdbehandelaar die me een halfjaartje geleden gerust stelde dat ik geen trauma mocht verwerke en schema therapie doen maar ze wel verder therapien voor me hadden om de kwaliteit van mijn leven te verbeteren…..
Er is iets mis met de ouderenzorg, én met onze regels omtrent euthanasie. Geen twijfel