Geheugen en moord

In de sneak van vanavond (nee, niet Oliver Stones W, die is vorige week al in roulatie gebracht), de animatiedocumentaire Waltz with Bashir. De film opent met een roedel van zesentwintig helhonden die kennelijk bloed hebben geroken: ze stormen over trottoirs, springen cafémeubels omver, en verzamelen zich bij een huis waar ze met geel blikkerende ogen omhoog kijken. De man die er woont, droomt ze. Hij heeft deze nachtmerrie al tweeëneenhalf jaar, elke nacht weer, en die heeft te maken met wat hij als Israëlische soldaat in Libanon heeft gedaan. Zijn nachtwolven komen verhaal halen. Elke nacht opnieuw.

Door dat verhaal van zijn vriend droomt de hoofdpersoon, Ari Folman, voor het eerst in zijn leven over zijn eigen diensttijd in Libanon, dan twintig jaar geleden. Hij weet er eigenlijk niets meer van en kan zich uit die periode alleen nog zijn verloven thuis herinneren. Maar plots droomt ook hij: hij komt met een paar kameraden uit zee, de stad is in lichtflitsen gehuld, er klinken machinegeweren. Folman besluit uit te zoeken wat er precies is gebeurd: wat heeft hij, wat hebben zijn kameraden gedaan? Hij graaft vruchteloos in zijn geheugen en besluit uiteindelijk zijn medesoldaten op te zoeken om ze naar hun verhalen te vragen.

Hij hoort incomplete, elkaar tegensprekende verhalen. Hij past, hij meet, hij puzzelt. Iedereen heeft gaten in zijn geheugen en soms weet niemand meer wie nu waar was. Geregeld komt er al luisterend een flard van zijn eigen verhaal boven, soms weet hij niet of hij nieuwe herinneringen maakt op grond van wat hem wordt verteld, en een enkele keer luistert hij maar zegt het hem nog steeds niets: hij was daar niet, hij weet van niks, ook al beweert een vriend anders. En steeds komen er nieuwe, hallucinerende herinneringen boven.

De verhalen trekken een langzame spiraal naar de kern. Gaan de eerste verhalen nog over het peloton dat herhaaldelijk aangevallen wordt en over de dood van veel kameraden, gaandeweg realiseert Folman zich wat hij en zijn groep hebben gedaan: ze hebben de slachting in de vluchtelingenkampen Sabra en Shatila, waarbij in twee dagen tijd twee- tot drieduizend Palestijnen werden neergeschoten, gefaciliteerd. Een week voordat de nieuwe Libanese president Bashir Gemayel op 23 september 1982 zou worden ingehuldigd, werd hij vermoord. Woedende christelijke milities namen daarna wraak op de Palestijnen, en het Israëlische leger steunde hen: ze verschaften de Falangisten nachtverlichting en controleerden de vluchtwegen.

Door de vorm – een getekende documentaire – wordt het verhaal nergens te bloederig. Er ontstaat een lichte vervreemding die buitengewoon goed werkt: Folman moet zich ongeveer even vervreemd hebben gevoeld van zijn eigen geheugen als wij als kijkers van de beelden zijn. Door de vorm – gemonteerde interviews, overgezet naar animatie, met de echte stemmen erachter, afgewisseld met geheugenflarden en hallucinaties – worden alle typen verhalen op gelijk niveau gezet, wat natuurlijk klopt. Voor wie in een nachtmerrie zit, is die nachtmerrie immers realiteit. Een mooi subthema is de onbetrouwbaarheid van het geheugen: herinneringen kunnen verdwijnen en weer bovenkomen, ze kunnen later vers worden aangemaakt, of gaandeweg vervormd en vermengd raken.

Waltzing with Bashir ziet er prachtig uit. Soms is het regelrechte animatie, soms heb je de indruk dat de interviews zijn gefilmd en de filmbbeelden later zijn overgetrokken, of door de computer zijn gehaald. Dikke zwarte lijnen, grote egale kleurvlakken, veel details. En dan ineens zie je bij een getekend interview ergens een foto hangen die gewoon nog een echte foto is, of ziet een tank er wel erg levensecht uit.

Politiek gezien is de film buitengewoon interessant (en niet alleen voor Nederlanders, met ons eigen Srebenica-trauma). De film wijst wel naar een paar verantwoordelijken – waaronder toenmalig minister van defensie Ariel Sharon, die later premier van Israël werd – maar daar ligt de kern niet. Wat doen dergelijke oorlogen met de mensen die ‘m moeten voeren? Kunnen ze wel begrijpen wat ze hebben gedaan? Op welk moment begrijp je dat iets geen incident is, maar een massamoord? Hoe trek je de grens? (Of zelfs maar: een grens)? Hoe kun je naar het leed van anderen kijken als je tenondergaat in je eigen angst?

De slotbeelden zijn verpletterend. Moz en ik waren nog lang stil. Daarna gaf ik de film een tien. En dat heb ik nog nooit bij een sneak gedaan.

Author: Spaink

beheerder / moderator

6 thoughts on “Geheugen en moord”

  1. Wat prachtig geschreven, Karin! Kennelijk is de tien doorgevloeid in jezelf toen je dit schreef.

    Ik denk dat je de door jou gestelde vragen alleen zult kunnen beantwoorden als je zelf in zo’n situatie gezeten hebt en dat hebben we geen van allen, als bevoorrechte lezers van jouw weblog in een land dat weliswaar haar eigen Screbenica-trauma te verwerken heeft (om het in mijn ogen beschamender politionele acties-trauma, omdat daarbij actief werd geparticipeerd in het moorden, maar ongenoemd te laten) maar waar daarover niet veel geschreven is door degenen die er bij waren, een Poncke Princen die als “verrader” werd gezien daargelaten.

    Er zijn wel wat documentaires gemaakt, waaruit je kunt opmaken dat het slecht doen aan anderen veel mensen niet in de koude kleren gaat zitten, hoeveel verontschuldigingen voor jezelf je ook weet te vinden. Gelukkig zijn wij reageerders op jouw weblog allen zo bevoorrecht dat we wel commentaar kunnen leveren, maar nooit zelf met zo’n wapen in handen zullen staan in zo’n situatie.

    Voor wat betreft de geheugenfunctie van de mens, vele jaren terug heb ik nog eens college gehad van Wagenaar precies daarover. Hij wordt (of werd, misschien is hij inmiddels met pensioen) ook vaak als getuige-deskundige gehoord bij strafzaken en heeft er ook veel over geschreven. Het geheugen van de mens klopt van geen kanten.

  2. Joan, je hebt gelijk: ik was de politionele acties helemaal vergeten… Inderdaad een erger voorbeeld dan Srebenica. En een bter, omdat wat we daar in Indonesië inderdaad uit ons collectieve geheugen lijkt te zijn gevaagd. Wagenaar is geweldig, een van de betere geheugendeskundigen die we hebben.

    Van de week ga ik Waltzing with Bashir waarschijnlijk nog eens bekijken (hij is sinds afgelopen donderdag in de reguliere bioscoop te zien), nu in het gezelschap van een Israëliër die zijn diensttijd in Libanon heeft doorgebracht, en een Libanese. Stof te over voor een mooie discussie na, verwacht ik.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Hou me per e-mail op de hoogte van nieuwe reacties op dit artikel.
      (U kunt zich hier abonneren zonder zelf te hoeven reageren.)

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.