De vorige keer was in 1999, geloofden we al terugrekenend, en in Tilburg, waar we pontificaal op het gehandicaptenschellinkje zaten. Geweldig uitzicht overigens, toen. Pas nu zagen we Nine Inch Nails eindelijk weer (de man tourt werkelijk te weinig), ditmaal in een Heel Erg Uitverkocht Paradiso, en het was heerlijk.
De muziek was minder hard, gemeen en scherp dan acht jaar geleden, maar ja, wijzelf waren ook minder hard, scherp en gemeen dan acht jaar geleden. ‘Nothing can hurt me now,’ dachten we indertijd nog, nou mooi wel. Lucia kroop in me weg toen Reznor dat weer zong en ik dacht aan toen. Het was goed, het was mooi, het was geweldig. Reznor begon bij het eerste nummer te stuiteren of-ie Iggy Pop zelf was, de zaal leefde helemaal op, Reznor sprong en boog en kronkelde voor de microfoon en terwijl ik bedacht dat ik geen idee heb hoe-d-ie er nu eigenlijk uit ziet – ik zou tegen hem op kunnen botsen en hem niet herkennen – viel ik ineens als een blok voor de man, hij was een en al sex en energie en woede en kracht en intensiteit.
Hard schreeuwen dat de wereld suckt kan iedereen. Zinnen bedenken die blijven haken is al een stuk lastiger. Muziek maken die je ruggemerg raakt heel moeilijk. Maar het allermoeilijkste is om daarbinnen verschillende regionen te bespelen, en dat is wat Reznor vanavond deed. Van hard en schreeuwend naar ingetogen, van goud licht naar knallendwit tl, van een donker podium naar een volledig verlichte zaal, van breekbaar achter de piano naar krijsend achter de microfoon.
Het was goed. Bovendien was er een kleine reünie van vrienden en raakte ik minstens drie keer even van de wereld, ook al was het publiek te luidruchtig. Meegenomen op de muziek. En Trent Reznor ruikt naar Opium, Lucia weet dat zeker.
Toch ruiken de Lyrics van Trent Reznor (heb vorige week nog mp3 cd met alles wat ik had, incluis Quake I en Lost Highway tracks, gebrand voor puber dochter van beste vriend) erg naar “I want the one I can’t have” van Morrissey. En die is toch minstens zo sexy als Trent met zijn diep zwoele stem.
Face it, mental scars are dead SEXY!
“You didn’t hurt me, nothing can hurt me. You didn’t stop me, nothing can stop me now.”
Vreemde wezens, vrouwen. Wat ze stuk maken hoeven ze niet en de resten van wat over is van de slachting aangericht door een ander meisje is opeens heel aantrekkelijk! Net als tampon een tijdje terug. Als je hem zelf had gevangen was ie nu dood geweest ;-D
Ik heb de lyrics van Reznor altijd puberaal gezwets gevonden, maar de muziek staat als een huis. En nu Marilyn Manson heeft besloten om films te gaan maken heeft Reznor weer het rijk alleen. Wel zou ik hem aanraden om voortaan iemand anders de songteksten te laten schrijven.
Duh, dan moet je de muziek gewoon achteruit draaien. Als je dat doet komt de ware tekst naar boven en dit keer geen puberaal gezwets maar serieuze boodschappen over de ware functie van de schepping en onze rol daarin als Trent-groupies!
Ik heb helemaal niets tegen de muzieksoort die Karin aanprijst. Alleen luister ik er nooit langer dan een vijftigste, of een tiende van een seconde naar. Omdat in die tijd de afstandbediening de hele kamer door en alle gangen af is gecirkeld. Onder het uitroepen van een woord.
Beginnen wij dan nu aan de daaraan gekoppelde nationale musicologische roundup. Roundup is een chemisch middel en ook een agrarische bewerking, waardoor in het oosten van het land niets op de velden overblijft en er daarna met nieuw zaaigoed opnieuw geoogst kan worden.
Aangezien de hoofdstad en het westen bijna geheel ten detrimente op Engeland zijn georienteerd, vindt genoemde muzieksoort daar nog wel enige geperverteerd nooddruftig geestverruimende ingang. Het oosten des lands houdt het om profijtelijk psychotherapeutische redenen vrijwel uitsluitend bij Bach en Brahms, terwijl het uiterste zuidoosten van ons land volslagen gekluisterd is aan de Musikantenstadl.
‘\°_°/” – Ik heb de eer u te groeten.