Sluipmoordenaar

Het bericht kwam zondag. Een goede vriendin was vrijdagnacht halsoverkop geopereerd en de blindedarmontsteking bleek iets veel venijnigers: darmkanker. De tumor al doorgebroken, buikvlies ontstoken. Veertig procent van haar dikke darm is weggehaald. De grote vraag die nog moet worden beantwoord is of er uitzaaiingen zijn; in dat geval zijn haar perspectieven ronduit slecht. Ze is zevenenveertig.

Het meest onwezenlijke is dat ze, als ik voor Pampus lag wegens de chemo, op bezoek kwam, zomaar eventjes, om me moed in te spreken. Zonder dat iemand het wist droeg ze zelf intussen een groter gezwel in zich; en wij ons maar zorgen maken om mij. Het meest onwezenlijke is dat ze na mijn diagnose huilend mijn moeder heeft gebeld, oh hemel niet Spaink, en dat vier maanden later plotseling – kaboem! – blijkt dat ze er zelf al die tijd veel erger aan toe was. Het meest onwezenlijke is dat haar leven, en dat van haar vrouw, in één nacht volledig onderuit gehaald is en dat voor hen twee niets meer zeker is – behalve dat ze van elkaar houden. Het meest onwezenlijke is dat iemand een sluipmoordenaar in zich kan dragen die haar leven wegvreet: stiekem, ongemerkt, ongestoord, systematisch.

Wat kanker zo’n valse ziekte maakt is dat je er lang niets van merkt, terwijl vroeg ingrijpen zowat de enige afdoende oplossing is. Maar je voelt niks, je weet niet dat er ingegrepen zou moeten worden. Wie Crohn, Bechterev, multiple sclerose of Parkinson ontwikkelt voelt dat er iets misgaat, die heeft fysiek last en gaat op zoek. Kanker ontwikkelt zich in stilte en wanneer-ie zich tenslotte openbaart, is het vaak al te laat. Kanker is de terrorist onder de ziektes. We houden onszelf optimistisch met het nut van vroege opsporing, maar hoeveel geld en energie we daar ook in stoppen: het is de aard van het beestje dat we ‘m pas laat, vaak te laat, op de staart trappen.

Daarenboven, je kunt ook niet met elk kwaaltje en pijntje naar de dokter gaan, je kunt je leven niet in het kader stellen van de angst voor kanker of de bestrijding ervan, dan haal je je leven onderuit terwijl je het leeft. Er zijn grenzen aan preventie en aan vroege opsporing, al was het maar omdat preventie veel plezier uit het leven kan halen en vroege opsporing nooit onschuldig is: elk onderzoek veroorzaakt spanning en onrust, en vals-positieve of vals-negatieve uitslagen.

Die lichamen van ons zijn ondoenlijk kwetsbaar. Het zijn ingenieuze fabriekjes met buitengewoon complexe processen. Er kan zoveel mis gaan. Ergens slaat een celdeling op hol, onmerkbaar en ontraceerbaar, en voor je het weet moet bijna de helft van je darm verwijderd worden en staan je vrienden met hun hand voor hun mond geslagen te tollen van schrik, terwijl een brigade kankercellen je van binnenuit opvreet. Twee dagen ervoor was je nog op vakantie in Frankrijk.

We kunnen ons laten lamslaan door de angst voor sluipmoordenaars en onszelf zo in acht nemen dat we elk risico uitbannen, maar dat werkt niet. We kunnen risico’s immers niet beheersen en cellen niet temmen. Het enige dat we kunnen doen is van het leven en van elkaar te genieten zolang het er is: van elkaar houden, elkaar steunen, bij elkaar zijn, en trachten zo te leven dat je geen spijt hoeft te hebben.

Het leven is kwetsbaar. Enjoy it while you can.

Author: Spaink

beheerder / moderator

4 thoughts on “Sluipmoordenaar”

  1. Hoi Karin,

    Ik lees je stukken regelmatig en ik sta regelmatig versteld van je moed, rust, zelfinzicht en eerlijkheid. Werkelijk hartverwarmend.

    Je meest recente stuk stijgt hier mi. nog weer bovenuit. Wát een gruwelijk bericht, en verbluffend hoe je er mee weet om te gaan. Die vriendin van jou boft, in al haar ellende, met een vriendin zoals jij. Grote klasse.

    Mbt. je gedeelte over nadelen van veel onderzoek: Helemaal mee eens, zoals de zaken nu staan. En toch droom ik af en toe van een toekomstr waarin dit via techniek en software wel realiseerbaar is.

    Stel dat CT scans goedkoper (bv. doordat de productie vereenvoudigd blijkt te kunnen worden, er meer gemaakt worden etc), sneller, en handiger zouden worden. Dan zou iedereen er 1 in huis kunnen hebben; of kunnen gebruiken voor weinig.Vervolgens zou je daar zeer regelmatig, en steeds in voldoldoende gelijke positie, in kunnen gaan (bv. 1x per week, of maand).

    Daardoor krijg je de een film van de verschillende delen van je lichaam (ipv. een foto bij een incidentele CT scan op dit moment). Je ziet in die film dan ook de wijzigingen. Via software kun je organen, spieren, gewrichten etc markeren. Je kunt ook compenseren voor iets gewijzigde lichaamsposities, ademhaling, hartslag ed. Het is een lerend systeem. En de data van alle mensen wordt, gedepersonaliseerd, geshared en beschikbaar gemaakt voor de onderzoekende bedrijven.

    Als je veranderingen mist, bv. omdat je ‘m niet als bv. kanker herkend, kun je terugkijken en uitzoeken welke indicaties er misschien alsnog waren. En zelfs als je in dat ene geval niets vindt kun je soortgelijke gevallen later bij anderen herkennen en daar wel alerter worden (door bv. andere, uitgebreidere en ingrijpender testen te doen, of de mogelijkheid aan te bieden)

    Je zou zelf de mate van onzekerheid moeten kunnen kiezen vwb. de signalering. Mensen die zich nu al halfjaarlijks laten doorlichten zetten ‘m op ‘scherp’. Mensen die, zoals ik, absoluut geen behoefte hebben aan regelmatig doktersonderzoek, zetten ‘m wat ‘conservatiever’ en krijgen alleen bij grotere mate van zekerheid een signaal.

    Ik snap dat je wellicht hier momenteel even niet aan toe bent.
    Ik ben benieuwd of je in een later stadium hier eens over wil filosoferen.

    Groet,
    Peter Huesken

  2. Dat leven een drama kan zijn is bij velen bekend. Dat het altijd erger kan ook. Maar dat het bij jezelf en je geliefden ook altijd nog erger kan, dat gaat er niet in. Tenzij met de rug tegen de muur. Met een gebroken nek (zoals mijn lief) kun je evengoed doodgewone ziektes krijgen. Daar wil je niet aan denken, en soms moet dat dan toch. Dan wil je pas echt leven. Ik wens je leven en nog heel veel tijd met iedereen die je lief is. En bedankt voor de boeken die je hebt geschreven.

  3. Een overheid die een betaalbare basisverzekering invoert helpt ook heel erg bij het dragelijk maken van de ziekte. Dat zou ik liever hebben dan een CT scanner in mijn huis, hoe goedkoop die ook is. Ik heb net gehoord dat het aantal ‘wanbetalers’ is verdrievoudigd sinds de privatisering van alle verzekeringen. Dunkt me dat die mensen daarom alleen al niet naar de huisarts gaan. En als de huisarts jonge vrouwen met borst-kanker niet serieus neemt (zoals je zelf zei in dat ene TV interview), tja, dan heb je weer een reden om niet naar de arts te gaan.

  4. Waar ik een beetje moeite mee heb is dat de suggestie wordt gewekt dat we, als we dit en/of dat doen, de terrorist voor zijn. Nu daar geloof ik niet in. Een terrorist, zoals Karin kanker omschrijft, heeft zo zijn eigen tactieken. Niets en niemand kan hem/haar tegenhouden.

    Het lot is voor mmij ook iets dierbaars, hoe zwaar dit lot ook voelt op het moment dat het voor je deur staat en klopt om naar binnen te komen en veelal reeds binnen is zonder dat je het gemerkt hebt.

    Maar goed, ik zou liever andere termen willen gebruiken met betrekking tot kanker. Niet zo van die oorlogstermen. Doodgaan, zeker als het een dierbare of jezelf betreft is niet leuk. Maar het zijn nog altijd de gedachten die we over iets hebben die maken dat we ons zus of zo voelen.

    Heel veel liefs en veel sterkte … en Byron Katie heeft mij heel erg geholpen om mijn negatieve gedachten te onderscheiden en te beseffen dat ik niet mijn gedachten ben. Heel aards Byron katie.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Hou me per e-mail op de hoogte van nieuwe reacties op dit artikel.
      (U kunt zich hier abonneren zonder zelf te hoeven reageren.)

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.