Dat ik er zo goed uitzie, zegt iedereen. Dat is oprecht prettig om te horen, en natuurlijk doe ik mijn best ervan te maken wat ik kan, maar ik raak ook wat onthand van die complimenten. Ik weet me er niet goed raad mee en heb meteen de neiging op te sommen wat er allemaal mis is. Want mijn directe zorg is niet mijn uiterlijk, maar hoe de binnenkant van mijn lichaam ervoor staat. De lijst met hedentendaagse makke:
- de slijmvliezen in mijn mond zijn aangetast, ze voelen ruw aan;
- de slijmvliezen in mijn neus zijn kapot. Ik moet steeds steeds sniffen, vooral als ik iets eet, en soms begint mijn neus spontaan te bloeden als ik hem snuit;
- het slijmvlies van mijn ogen is aangetast, ze zijn branderig en tranig, ik moet druppelen om ze rustig te houden (maar gelukkig werken die druppels);
- mijn huid is droog, ook al smeer ik mezelf na elke douchebeurt in met babyolie;
- mijn nagelriemen gaan kapot;
- mijn schildklieren (die zitten net naast je adamsappel) zijn gezwollen en pijnlijk, het doet zeer als ik mijn hoofd omhoog wend;
- ook aan de zijkant van mijn tong zitten zere klieren;
- mijn concentratie is slecht, en mijn hoofd is eenrichtingsverkeer. Het voelt alsof er nog wel dingen in mijn hoofd kunnen binnenkomen maar er niets uit wil, zelfs mijn klog updaten is me soms teveel;
- van de week viel ik bijna flauw nadat ik ergens een half uur had staan praten;
- ik kan de slaap slecht vatten, de eerste uren word ik om de haverklap wakker;
- de donkere kringen om mijn ogen moet ik wegmake-uppen.
Verder valt de chemo nog steeds mee, maar het verschil tussen binnenkant en buitenkant wordt groter.